Geen kleine verwittiging van een naderend onheil, alleen het plotse gebeuren van de ene minuut op de andere. Een hartinfarct maakte een einde aan het leven van een lieve man en van een vader die door zijn dochter op de handen werd gedragen. Ik was 48 en volgens mijn moeder veel te jong om al weduwe te worden.

Zoveel jaren later kan ik nog de film terugdraaien van elke minuut, elke seconde, van het ongeloof, de ontreddering, de onmacht en de allesomvattende verlatenheid. Ik kan nog elke intonatie horen van de bange stem van mijn dochter: "mam, wij zijn aan het dromen hé, het is toch niet waar wat er hier gebeurt?"

Het was geen droom maar een harde realiteit. Het nooit meer kunnen zeggen hoe belangrijk hij geweest is in je leven, niet meer kunnen zeggen hoeveel spijt je hebt van de futiliteiten die je kon opblazen tot ongekende hoogten. Wroeging om een woordenwisseling. Dat bed dat opeens veel te groot lijkt en de leegte naast jou nog duidelijker maakt.

In die zwarte periode in mijn leven was mijn dochter mijn grote steun. Dag na dag heeft zij geluisterd naar mijn verdriet en wist ze de juiste woorden te vinden die me terug de sterkte gaven om verder te gaan.

Zij was degene die me terug deed lachen met haar gekste verhalen. Door haar aanwezigheid kreeg mijn leven terug normalere vormen. Ik kon verder in een leven waarin ik alleen nog maar de herinneringen kon koesteren..

Na enkele jaren trouwde ze en ging het huis uit. Er ging geen dag voorbij zonder een telefoontje. Volgens haar kon je maar nooit weten of ik niet van de keldertrap gedonderd was. Ze vond het maar een nare gedachte dat ik alleen achterbleef.

Soms waren er zelfs geen woorden nodig om te weten wat we dachten en voelden. Toen mijn eerste kleinkind geboren werd en mijn hart brak bij het zien van dat kleine witte bundeltje in de armen van de "andere" bompa,  hoefde ze me alleen maar aan te kijken en zag ik in haar ogen het antwoord dat ik nodig had: papa zou fier geweest zijn op "zijn prinsesje" hé mam?

Het leven kent al lang terug vele zonnige perioden, en het huis is dikwijls gevuld met een waterval aan kinderstemmen. Maar voor die vele jaren van onvoorwaardelijke steun kan ik haar niet genoeg bedanken.

Daarom voor haar een bloemetje....zomaar....