Deze morgen werd ik wakker en wist het al…het zou een baaldag worden.

Mijn man zou vandaag 67 geworden zijn, en ja ik weet het dat jullie nu denken dat het leven verder gaat, maar toch is het geen dag zoals alle anderen.

In de namiddag kwam mijn dochter, meestal gaan we dan eventjes samen naar het kerkhof.

Daar aangekomen zagen we dat er een grote taxishaag (die juist tegenover het graf stond )verdwenen was. Toen er juist een toeziener (of hoe de titel ook mag wezen) van de begraafplaats aankwam ontstond er direct een babbeltje. Dat die man dan nog een Nederlander was die al jaren in Brasschaat woonde gaf er nog de nodige "kleur" aan, want we moeten toch toegeven dat ze het beter en mooier kunnen uitleggen dan wij (persoonlijke mening toch).

-Ja, die haag is weg, zei hij, want hier komt een speciale plaats waar enkel kinderen zullen begraven worden..
-Ik neem mijn werk nooit mee naar huis, zei hij, maar met kinderen daar loop ik toch enkele dagen mee in mijn hoofd.
-Je begrijpt dat ik ook liever heb dat er iemand van een stuk in de negentig hier ligt dan zo’n klein ventje.

Ons gesprek ging dan nog zo’n beetje over: geloof jij dat er iets is hierna, en hierboven. Een beetje over en weer van gedachten gewisseld en toen nam het gesprek plots een totale andere wending..

Eens had mijn dochter en ik een discussie over "cremeren of gewoon begraven". Toen zei ze dat ze er niet mag aan denken dat ze schijndood zou zijn en wakker worden terwijl ze al begraven was. En dat ze daarom er zou op staan dat er een GSM in de kist zou moeten liggen. Ik verklaarde haar toen niet goed snik. Vertelt ze dat toch aan die man en wat antwoordde die:

"dat gebeurt hier al regelmatig hoor, maar je moet daar wel een vergunning voor vragen…Ze mogen niet zomaar alles in die kist leggen…milieuverontreiniging weet je wel. Zo was er een man begraven met een hoedje en een wandelstok, want die wou hierboven ook kunnen gaan wandelen." Ja zeg, dan moet je toch wel lachen als die dat daar zo smakelijk staat te vertellen.

Ik zou een boek kunnen schrijven over wat ik hier allemaal meemaakt zei hij nog. En geloven doe ik hem inderdaad.

Ons babbeltje duurde al vlug een half uurtje en toen hij wegging draaide hij zich nog even om en zei: "de volgende keer mag je mee koffie komen drinken als jij de koffiekoeken meebrengt".

Zo’n kerkhofbezoek had ik nog nooit meegemaakt, maar hoe eigenaardig het ook mag klinken, mijn baaldag was al veel minder erg dan toen ik wakker werd.