Inderdaad al een hele tijd geleden dat ik iets plaatste op mijn blog. Heel af en toe lees ik de berichten die ik hier schreef. En zie door de jaren heen een aaneenschakeling van zoveel gevoelens: gemis, droefheid maar vooral ook de fierheid op mijn kleinkinderen.

Het woordje "klein" kan ik nu al weglaten want een 21 jarige en een 19 jarige hebben al een tijdje "het kind-zijn" achter zich gelaten.

Mijn kleindochter heeft haar studies beëindigd en "zit" in het hotelmanagment. Ze is werkzoekend, maar niet ieder hotel staat op haar verlanglijstje. Met een stage in het Swisshotel in Quiberon (waar toen ook de koning enkele dagen verbleef) ga je niet in het eerste het beste hotel werken. Maar ze mag er wel even de tijd voor nemen vind ook ik.

Mijn kleinzoon doet 2e jaar universeit voor ingenieur, dus die is nog wel even bezig.

Is het nu omdat het weer 1 november is en ik naar het kerkhof geweest ben dat ik eens te meer erg geconfronteerd wordt met het enorme gemis van mijn echtgenoot. Dat hij dat geluk allemaal niet heeft kunnen meebeleven geeft me nu weer zo'n triestig gevoel. En hoewel 25 jaar al een heel lange tijd is wordt de dimensie van het gevoel anders en dieper. Nu heb je het beeld van het niet samen oud worden meer voor ogen dan vroeger.

Kom...positief denken.