Geen kleine verwittiging van een naderend onheil, alleen het plotse gebeuren van de ene minuut op de andere. Een hartinfarct maakte een einde aan het leven van een lieve man en van een vader die door zijn dochter op de handen werd gedragen. Ik was 48 en volgens mijn moeder veel te jong om al weduwe te worden.
Zoveel jaren later kan ik nog de film terugdraaien van elke minuut, elke seconde, van het ongeloof, de ontreddering, de onmacht en de allesomvattende verlatenheid. Ik kan nog elke intonatie horen van de bange stem van mijn dochter: "mam, wij zijn aan het dromen hé, het is toch niet waar wat er hier gebeurt?"
Het was geen droom maar een harde realiteit. Het nooit meer kunnen zeggen hoe belangrijk hij geweest is in je leven, niet meer kunnen zeggen hoeveel spijt je hebt van de futiliteiten die je kon opblazen tot ongekende hoogten. Wroeging om een woordenwisseling. Dat bed dat opeens veel te groot lijkt en de leegte naast jou nog duidelijker maakt.
In die zwarte periode in mijn leven was mijn dochter mijn grote steun. Dag na dag heeft zij geluisterd naar mijn verdriet en wist ze de juiste woorden te vinden die me terug de sterkte gaven om verder te gaan.
Zij was degene die me terug deed lachen met haar gekste verhalen. Door haar aanwezigheid kreeg mijn leven terug normalere vormen. Ik kon verder in een leven waarin ik alleen nog maar de herinneringen kon koesteren..
Na enkele jaren trouwde ze en ging het huis uit. Er ging geen dag voorbij zonder een telefoontje. Volgens haar kon je maar nooit weten of ik niet van de keldertrap gedonderd was. Ze vond het maar een nare gedachte dat ik alleen achterbleef.
Soms waren er zelfs geen woorden nodig om te weten wat we dachten en voelden. Toen mijn eerste kleinkind geboren werd en mijn hart brak bij het zien van dat kleine witte bundeltje in de armen van de "andere" bompa, hoefde ze me alleen maar aan te kijken en zag ik in haar ogen het antwoord dat ik nodig had: papa zou fier geweest zijn op "zijn prinsesje" hé mam?
Het leven kent al lang terug vele zonnige perioden, en het huis is dikwijls gevuld met een waterval aan kinderstemmen. Maar voor die vele jaren van onvoorwaardelijke steun kan ik haar niet genoeg bedanken.
Vakantie in Kroatië daar hoort ook een beetje cultuur bij.
En wat is cultuur in een vreemd land? Het bezoek aan de plaatselijk kerk? Ikzelf vind dat altijd wel dat ietsje hebben, dat je niet kan vinden in je eigen kerk om de hoek.
Zo ook ging mijn dochter en haar kroost een bezoek brengen aan "het huis van Christus" in Porec.
Terwijl ze daar de kerk in al zijn pracht bewonderden was plots de kleinste van het gezelschap verdwenen. Nergens was Nico te vinden. Geen paniek, ver kon hij niet zijn.
Bij de kerk hoorde ook een schilderachtige kapel en wie zat daar in al zijn heiligheid op de trappen juist voor het altaar? Je mag driemaal raden.....
De foto die ze van Nico trokken blijft me intrigeren. Hij lijkt wel een kleine ingetogen monnik.
Terug thuis moest ik er toch het mijne over weten en vroeg hem of hij daar aan het bidden was.
"Ik was met Jezus aan het spreken". "Waarom"? "Omdat hij tegen mij aan het spreken was" "Wat heeft hij gezegd"? "Dat weet ik niet meer".
Plots kreeg ik visioenen van een jeugdige roeping, want wat kan Jezus anders zeggen tegen een kereltje dat juist zijn eerste communie gedaan had?
"Denk je dat je priester gaat worden?" Weet ik niet". "Wil je dan geen kinderen later"? "Ja, heel veel".
Bomma was gerustgesteld, want in de heel nabije toekomst zie ik de priesters geen kroostrijk gezin hebben.
Blijf me toch wel afvragen wat Jezus te vertellen had tegen die kleine man?
Mijn dochter moest zaterdag naar een galadiner. Daar ga je niet in een doordeweeks kleedje naartoe en daar wrong het schoentje.
Vrijdagavond kwam ze even bij mij langs, met onder haar arm een bundeltje verfrommelde kleding. Of ik eventjes wou zeggen wat ze het beste zou aandoen. Ze had absoluut geen zin om te gaan, maar de kaarten waren al betaald en dan kon je beter dat eten ook maar gaan opeten.
Ze was moe na een dagje kuuroord samen met een vriendin. En ik maar denken dat je dan fris en monter er weer voor een tijdje tegen kan. Niet dus. En dan moest hier de modeshow nog beginnen! OK, moeder ging in de zetel zitten om haar mening te geven.
Eerste "ensemble": ritssluiting ging niet goed meer toe want tussen de aankoop van dat kleed en nu waren 10 jaren en 2 kinderen voorbijgegaan.
Tweede outfit: onder die korte rok (die haar écht wel heel goed stond) moest ze zwarte nylons en hoge hakken dragen en daar had ze nu eens absoluut geen zin in.
Derde voorstelling: een mooie zwarte broek maar geen blouse die goed genoeg was. Ze had wel zon zwart frulleding maar toen ik voorzichtig opperde (gezien haar stemming) dat ze toch naar een galadiner moest en niet naar een koffietafel van een begrafenis, stond ze daar binnen de paar seconden terug , wel met broek maar zonder blouse. Vond dat ze er nog best mocht wezen , maar zo stuur je uw kind nu ook weer niet onder de mensen.
Toen kreeg ik een lumineuze inval. En nu komt het verhaal van "schatten op zolder". Daar staat bij mij inderdaad een rieten koffer met kleren die je nu eenmaal niet zomaar bij het grote huisvuil zet. Onder een pelsmantel, die ik niet meer durf dragen om niet aanzien te worden als een dierenbeul (en ook toch al een beetje krap zat) lag er ook nog haar eerste baljurk. Het bijhorende topje oogde nog als nieuw en paste nog als gegoten.
Eind goed, alles goed. Daar ging een gelukkig kind naar huis. En ik, ik zat daar eigenlijk in mijn eentje te lachen: gaat uw dochter naar een galadiner met een nieuwe broek en een topje die ik enkele uren ervoor van mijne zolder geplukt heb. Maar mooi was ze!
Het zou een regenachtige dag worden, had de weerman toch voorspeld. Niets was minder waar, de zon scheen. Het was wel niet bloedheet, maar geen druppel nat.
Zit je daar in de kerk te kijken naar dat kleine lieve ventje. Héél ingetogen kon ik hem niet direct noemen, want hij zou wel voor de eerste keer een hostie "gaan eten", maar daar stopte het bij hem wel mee. Toen hij naar het altaar stapte om een tekstje voor te lezen zat ik daar natuurlijk weer te slikken. Op zon moment heb je het dan toch weer eventjes moeilijk omdat .. Maar toch vlug die gedachte weggedrukt, want voor die mijmeringen was ik niet gekomen.
Na de mis kon het feest beginnen, en wat voor een feest. Een springkasteel is de beste garantie voor een geslaagd kinderfestijn.
Het eten was voortreffelijk, de drank vloeide rijkelijk en de ambiance kon niet beter.
Op een gegeven moment kwam er buiten een fanfare voorbij. Mijn broer ging vragen of ze voor onze communicant geen voorstelling kwamen geven, binnen in de zaal dan nog wel. En dat deden ze dan nog ook.
Wat ze juist gespeeld hebben weet ik niet, maar wél dat het trommelgeroffel en het trompettengeschal oorverdovend klonk.
Een vergelijking maken met de eerste communiefeestjes van "onzen tijd" is onmogelijk. Braaf aan tafel aten we rosbief met kroketjes en daarna een ijstaart. En nu .nu danst de toekomst van Vlaanderen op CDs van K3 en Spring. Ja, de tijden zijn wel erg veranderd, maar daarom niet minder goed.
Het was een mooie, hartverwarmende dag om nooit te vergeten.
Toen ik een jaar geleden startte met mijn vrijwilligerswerk in het dienstencentrum De Remise, was hij een van de eerste vaste stamgasten die ik daar leerde kennen. Het eerste tafeltje aan de inkom. Een kleine, tamelijk robuuste man, vooraan in de zeventig. Hij was gekleed of hij rechtstreeks naar een belangrijke vergadering of een feest moest. Mooi kostuum, nog echt maatwerk dat zag je zo, een das die altijd varieerde maar waar steevast de aangepaste "pochet" bijhoorde. Mooi grijs haar, met links een onberispelijke scheiding.
Hij was de enige klant die op het einde van de rit zijn rekening aan drank betaalde. Maar moeilijk was het niet om te onthouden wat hij dronk: 4 duvels, op juiste temperatuur gekoeld en in een "Leffe glas". Dat glas paste hem beter, om welke geheimzinnige reden ook.
Telkens hij zijn volgende bestelling kwam halen maakte hij een praatje en zo kwam ik beetje bij beetje meer te weten over Jan. Hij werd geboren in Rotterdam, en hoewel zijn naam " Johannes Reinierus Simoskie" het niet onmiddellijk liet vermoeden, was hij een rasechte Nederlander van het zuiverste gehalte. Hij was de grote man geweest op cruisschepen die alle zeeën hadden bevaren. Hoeveel keer ik zon reis naar het einde van elk werelddeel meegemaakt heb weet ik niet meer, want de tel raakte je gegarandeerd kwijt.
Nu was hij al jaren met pensioen en had zich in Brasschaat gesetteld in een riante flat, omringd door een groot domein met vijver en mooie treurwilgen. Zijn gezondheid wilde niet zo goed meer mee. Jaren geleden werd hij geopereerd van kanker. Wat ze juist met hem gedaan hadden heb ik dikwijls gehoord, maar waarom niet luisteren naar zijn gedachten en gevoelens die zo nauw verbonden waren met dat keerpunt in zijn leven.
Zijn vrouw Miep was er ook nog, zien deden we haar nooit, maar haar kunstwerken hebben we bewonderd in de fotoboeken die hij soms meebracht. Prachtige poppen in porselein, alles maakte ze zelf.. Onbetaalbare kunst waarmee ze naar Mexico en zoveel andere landen ging om ze tentoon te stellen. De kleinste pop kostte bijna 200.000 BF. Maar het waren dan ook unieke stukken.
Enkele maanden geleden kwam hij mij speciaal groeten voor hij wegging. Ze hadden terug iets ontdekt bij hem, hij had er geen goed gevoel over. De datum van de operatie was reeds afgesproken maar voor alle zekerheid ging hij nog voor een weekje naar Barcelona, want daar woonde nog dichte familie van hem. Zelfs banden met de Mafia had hij, evenals een echte Van Dijck die bij hem in de huiskamer hing. Was het allemaal waar, ik zal het nooit weten.
Elke vrijdag vroeg ik of iemand iets gehoord had van Jan, of de operatie goed verlopen was. Maar geen nieuws bleek dit keer geen goed nieuws te zijn.
Vandaag zag ik de doodsbrief aan het bord geprikt. De begrafenis was deze morgend om 11 uur. Hij had een ongelijke strijd verloren. En hoe eigenaardig de tekst op die doodsbrief ook was: "Graag praten wij met u na in het Kasteel van Brasschaat met een drankje en een hapje", alsof het een blijde gebeurtenis was maar toen herinnerde ik het me alsof hij het pas verteld had.
Mijn leven, zei hij, is één groot feest geweest, ik heb het geluk gehad een pracht van een vrouw te kennen die mij twee mooie en verstandige kinderen heeft gegeven, mijn werk was de vervulling van een jongensdroom. Mijn vrouw kent mijn laatste wens: niet treuren om mijn dood, geen saaie bijeenkomst rond een koffietafel, maar een écht feest met vreugde om de mooie herinneringen die ik hen nalaat.
Echt gekend heb ik hem niet, maar de aanblik van die houten tafel en die lege stoel .nee, het werd voor mij geen gewone vrijdagmiddag.
De volgorde van de berichten klopt nog niet helemaal. Mijn enige verontschuldiging is dat ik een absolute "leek" ben in het vak. Dus onder die noemer kan ik nog heel veel schoonheidsfoutjes kwijt.
Ik toonde al wel de foto van mijn kleinkinderen, maar stelde mijn dochter nog niet voor die daarvoor gezorgd heeft.
Een niet zo traditionele trouwfoto ergens einde oktober 1993!
Een persoonlijke blog maken zonder een foto van mijn kleinkinderen dat kan absoluut niet. Dus willen of niet...ik stel ze even aan jullie voor: een kleinzoon van 7 en een kleindochter van 9. Als dat geen prachtkinderen, zijn weet ik het ook niet meer!!!
Ik zal wel niet de enige zijn die besef hoe moeilijk het is een nieuw leven te beginnen, want zoals je vrienden en kennissen steeds blijven herhalen "het leven gaat verder". Niets is minder waar, maar niets is zo moeilijk om dat dan ook te doen.
Natuurlijk leer je andere mensen kennen en soms voel je dan toch eens dat het een beetje "klikt". Met de nodige steun en duwtjes in mijn rug van mijn dochter toch begonnen aan een relatie. Samenwonen was wel iets teveel van het goede dus dan maar voor de moderne LAT-relatie gekozen. Dat maakt het langs de ene kant wel een beetje gemakkelijker want als de schoen een beetje wringt heb je ineens thuis van alles te doen....
Positieve kant is dat je ook samen op reis kunt. Dus waarom niet eens het verleden opzoeken en naar Venetië gaan waar je toch zo'n goede herinneringen aan hebt. Ineens goed meegenomen want is toch dé plaats voor verliefden!
Toen ik daar mijn voet op het San Marco plein zette wist ik dat het een van mijn slechtste invallen geweest was. Op 35 jaar was daar niet alleen heel veel veranderd en kon je zelfs geen plaats meer vinden op een van de immens grote terrassen, maar de herinneringen aan vroeger sloegen als het ware rond mijn oren. We zijn daar, gelukkig, niet zolang gebleven.
Terug thuis heb ik de emoties van toen in een veelzeggend gedicht geschreven:
Herinneringen blijven en vullen je leven Maar soms zijn die momenten héél kort en héél even In Venetië zocht ik die plaats terug Waar wij samen een hart tekenden, boven op die brug
Daar stonden nog steeds onze namen, ik bedekte ze met mijn hand Sloot mijn ogen, mijn hart deed pijn, maar ik voelde de band Ik was daar met jou en streelde je gezicht Kon ik maar even die liefde weer voelen in dat heldere licht
De zon weerspiegelde in de ring die ik van je kreeg Een regenboog van kleuren en toen was alles weer leeg Ik nam afscheid van een plaats waar ik nooit meer wil komen Wat kan ik anders doen dan ze toevoegen aan mijn dromen.
Als ik me dan de vraag stel of je blijft leven met het verleden....ik denk het wel. Rust in mijzelf zal ik nooit kunnen vinden omdat die West-Vlaming die ooit mijn hart gestolen heeft toen ik 19 was het grootste stuk ervan meenam toen ik 47 was.
Ons ganse leven zouden we samen zijn, zei je. Ik zal de sterren van de hemel plukken om jou gelukkig te maken, zei je. Zoveel lieve woorden, zoveel dromen over wat we allemaal nog zouden doen als we "oud en versleten" zouden zijn.
Ik kan je aan deze beloftes niet meer houden of je verwijten dat we de hele weg niet samen hebben afgelegd. Ons afscheid was geen gevolg van ruzies, van uit-elkaar-groeien, van ongeïnteresseerdheid, geen verdeling van bezittingen, geen gevecht om ons kind. Ons afscheid duurde juist geteld één minuut. Een afscheid zonder woorden, zonder besef dat het "voor altijd" zou zijn. Een doodse stilte en dan de overweldigende realiteit dat jij er niet meer was, er nooit meer zou zijn .
Dit alles is nu 15 jaar geleden. Er zijn veel dingen veranderd hier in huis, hier in mijn leven, maar mijn gevoelens zijn dezelfde gebleven. Nog steeds datzelfde verlangen, datzelfde gemis, datzelfde verdriet. En jij als er toch leven is na de dood ..jij hebt daar ondertussen al veel vrienden en familie gevonden. Een raar idee te denken dat jullie daar samen zijn, ver van ons hier, en toch zo dichtbij.
Al die tijd heeft jouw foto zijn vaste plaats behouden. En terwijl bij mij de rimpeltjes al lang verschenen zijn, en de jeugd overgegaan is naar de onafwendbare tekens van het ouder worden, zal jij altijd de papa blijven zoals je was toen je 51 was.
Een blog beginnen gevoelens voor het grote publiek open en bloot vertellen. Aan mij zou dat niet besteed zijn.
Nu enkele dagen (en vele gedachten later) waarom eigenlijk niet?
Zijn we niet allen senioren die een heel leven achter de rug hebben met veel gelukkige momenten maar soms toch ook met verdriet?
Een jaar geleden ontdekte in Seniorennet en plots verscheen er iets in mijn leven dat er niet meer uit te denken was. Een échte obsessie was het niet maar het leunde er toch al dicht tegenaan.
Ik sloot me aan bij een mailgroep en dagelijks schreven we berichten: serieuze, grappige. Je kon geen onderwerp vooropstellen of er werd over geschreven.
Nu, zoveel maanden later, ben ik het archief nog eens gaan nalezen en tot mijn grote verwondering had ik er toch ook al wel wat pennenvruchten afgeleverd.
Voor wie het interesseert laat ik hier toch een heel klein beetje in mijn hart kijken.
Op 47 jaar werd ik weduwe en natuurlijk laat dat een leegte na die niet meer te vullen is. Het duurde een heel lange tijd om terug zin in je leven te scheppen, en dat mijn dochter en kleinkinderen daar de grootste troeven voor in handen hadden moet ik zeker niet vertellen.
