De toetsen-periode is al een week bezig en mijn kleindochter haar snuitje wordt met de dag treuriger.

Vandaag stond ik haar op te wachten en zag al onmiddellijk toen ze van haar fiets stapte dat het geen goede toets geweest was. De tranen rolden over haar snoetje en het waren niet zomaar tranen, maar van die dikke ronde druppeltjes…écht gemeende dus.

Ze gooide haar boekentas tegen de grond, en sprong met twee treden tegelijk de trap op.

"Ik heb daar nu zoveel voor geleerd en zo mijn best gedaan, en nu heb ik nog een buis, 11 op 30." En ja dat is natuurlijk al een echte buis, maar het kwam niet over mijn lippen.

Nadat ze 2 minuten aan het bekomen was en ik haar al motiveerde van "laat ons al maar aan de toets van morgen beginnen" hoorde ik tussen twee snottebellen door dat ze haar boek vergeten was in school.

In stilte telde ik tot 10 en zei toen dat we die wel eventjes gingen halen.

Auto in en terug naar school. Nu had ze de tegenslag dat de juf nog in de klas was en ze morgen straf moest komen halen….al zoveel moeten leren en dan die kinderen er nog straf bovenop geven….soms is het inderdaad een beetje "trop". Ze kreeg zelfs geen ruzie toen ik haar hoorde zeggen: "ze kan nu de pot op, sé". Anders zou ik daar wel op gereageerd hebben maar ditmaal niet. Zelfs voor een bijna-twaalfjarige kan het leven er al eens een beetje somber uitzien, en dan moet je toch een uitweg hebben om lucht te geven aan je frustraties.

Terug thuis onmiddellijk aan de wiskunde begonnen: cilinders, kubussen, oppervlaktes, omtrekken (gelukkig was ik in mijnen tijd tamelijk goed in wiskunde, dus het kon er nog mee door).

Terwijl wij aan het zwoegen waren zat mijn kleinzoon boven TV te zien. Hij moest niets leren want hij kon al alles….en gewoonlijk is dat dan wel zo ook.

Zo zie je maar: de ene moet zwoegen en de andere doet of het een fluitje van een cent is.

Ik heb haar dan maar gezegd dat ik morgen een kaarsje zal branden (maar ja, zelfs dat is van den ouden tijd zeker???).