Toen ik een jaar geleden startte met mijn vrijwilligerswerk in het dienstencentrum De Remise, was hij een van de eerste vaste stamgasten die ik daar leerde kennen.
Het eerste tafeltje aan de inkom. Een kleine, tamelijk robuuste man, vooraan in de zeventig. Hij was gekleed of hij rechtstreeks naar een belangrijke vergadering of een feest moest. Mooi kostuum, nog echt maatwerk dat zag je zo, een das die altijd varieerde maar waar steevast de aangepaste "pochet" bijhoorde. Mooi grijs haar, met links een onberispelijke scheiding.

Hij was de enige klant die op het einde van de rit zijn rekening aan drank betaalde. Maar moeilijk was het niet om te onthouden wat hij dronk: 4 duvels, op juiste temperatuur gekoeld en in een "Leffe glas". Dat glas paste hem beter, om welke geheimzinnige reden ook.

Telkens hij zijn volgende bestelling kwam halen maakte hij een praatje en zo kwam ik beetje bij beetje meer te weten over Jan.
Hij werd geboren in Rotterdam, en hoewel zijn naam " Johannes Reinierus Simoskie" het niet onmiddellijk liet vermoeden, was hij een rasechte Nederlander van het zuiverste gehalte.
Hij was de grote man geweest op cruisschepen die alle zeeën hadden bevaren. Hoeveel keer ik zo’n reis naar het einde van elk werelddeel meegemaakt heb weet ik niet meer, want de tel raakte je gegarandeerd kwijt.

Nu was hij al jaren met pensioen en had zich in Brasschaat gesetteld in een riante flat, omringd door een groot domein met vijver en mooie treurwilgen. Zijn gezondheid wilde niet zo goed meer mee. Jaren geleden werd hij geopereerd van kanker. Wat ze juist met hem gedaan hadden heb ik dikwijls gehoord, maar waarom niet luisteren naar zijn gedachten en gevoelens die zo nauw verbonden waren met dat keerpunt in zijn leven.

Zijn vrouw Miep was er ook nog, zien deden we haar nooit, maar haar kunstwerken hebben we bewonderd in de fotoboeken die hij soms meebracht. Prachtige poppen in porselein, alles maakte ze zelf.. Onbetaalbare kunst waarmee ze naar Mexico en zoveel andere landen ging om ze tentoon te stellen. De kleinste pop kostte bijna 200.000 BF. Maar het waren dan ook unieke stukken.

Enkele maanden geleden kwam hij mij speciaal groeten voor hij wegging. Ze hadden terug iets ontdekt bij hem, hij had er geen goed gevoel over. De datum van de operatie was reeds afgesproken maar voor alle zekerheid ging hij nog voor een weekje naar Barcelona, want daar woonde nog dichte familie van hem. Zelfs banden met de Mafia had hij, evenals een echte Van Dijck die bij hem in de huiskamer hing. Was het allemaal waar, ik zal het nooit weten.

Elke vrijdag vroeg ik of iemand iets gehoord had van Jan, of de operatie goed verlopen was. Maar geen nieuws bleek dit keer geen goed nieuws te zijn.

Vandaag zag ik de doodsbrief aan het bord geprikt. De begrafenis was deze morgend om 11 uur. Hij had een ongelijke strijd verloren. En hoe eigenaardig de tekst op die doodsbrief ook was: "Graag praten wij met u na in het Kasteel van Brasschaat met een drankje en een hapje", alsof het een blijde gebeurtenis was…maar toen herinnerde ik het me alsof hij het pas verteld had.

Mijn leven, zei hij, is één groot feest geweest, ik heb het geluk gehad een pracht van een vrouw te kennen die mij twee mooie en verstandige kinderen heeft gegeven, mijn werk was de vervulling van een jongensdroom. Mijn vrouw kent mijn laatste wens: niet treuren om mijn dood, geen saaie bijeenkomst rond een koffietafel, maar een écht feest met vreugde om de mooie herinneringen die ik hen nalaat.

Echt gekend heb ik hem niet, maar de aanblik van die houten tafel en die lege stoel….nee, het werd voor mij geen gewone vrijdagmiddag.