Francis is overleden. Hij was in augustus juist 72 geworden.

Een vriendschap die 45 jaar geleden startte eindigt met veel droefheid.

Hij stond aan de top van de Ruitersport en was, als buitenlandse rechter, bekend over de ganse wereld. Geen ruiter die hem niet kende. Altijd correct en héél integer in zijn beslissingen.

Iedereen kende hem als een man wiens leven bestond uit de paardenwereld, maar er zijn maar weinigen die hem gekend hebben vóór die passie bijna een obsessie werd voor hem.

Toen wij elkaar leerden kennen in 1968 was hij een vaste waarde in de verzekeringswereld. Hij startte bij de Royale Belge als inspecteur. In die periode werden verzekeringsmaatschappijen groot door de aanbreng van levensverzekeringen. Als hij een afspraak had om over een levensverzekering te praten, kwam hij bijna altijd met een contract buiten.

Hij begon met zijn eigen klassieke uitspraak: “als elke vrouw zou weten wat elke weduwe weet, dan zou er geen enkele man zonder levensverzekering rondlopen”. Wat inderdaad zéér juist is, want heb het persoonlijk moeten ondervinden hoe waardevol de woorden “geen geldzorgen” in zo’n periode zijn.

Hij schopte het zeer ver bij de Royale Belge, meer nog…. Hij was de Royale Belge.

In die periode reed hij (samen met mijn man) paard in de manège Doorne Landen in Oelegem ….De mannen op het paard en de vrouwen gezellig kletsen in de taverne. Tot daar wat toen zijn beleving van “paardrijden” betrof.

Hij was een gepassioneerde zendamateur en ook binnen die organisatie schopte hij het tot Nationale Voorzitter (zo was hij nu eenmaal).

Tijdens een geplande nachtelijke activiteit moest hij controle uitoefenen en van het ene punt naar het andere rijden. Ik vergezelde hem toen op zijn tocht.

Wat een onvoorstelbaar aangename ervaring beleefde ik die nacht. Op kleine wegeltjes tussen hoge korenvelden, donker als de hel, met enkel een vrolijke maan aan de hemel, reden we de ene kilometer na de andere. Deden bij elk controlepunt een gezellige babbel met de radioamateurs (stuk voor stuk bijzonder fijne mannen) en dronken een bloedhete tas koffie…sterke drank hoorde er toen niet bij.

Iedere radioamateur had zijn eigen identificatienummer. Dat van hem was ON7FM. De radio die in zijn wagen geïnstalleerd was behoorde (uiteraard) tot het meest gesofistikeerde type.

Ondanks de radioamateurs elkaar niet altijd kenden vormden ze (via hun radioverbinding) een hechte groep van vrienden.

Als je toen de weg kwijt was hoefde je maar de micro te nemen, u te melden en hulp te vragen. Van een GPS was nog geen sprake en had je niet nodig.

Na vele jaren kwam hij in de paardensport terecht. Eerst als “speaker” (verslaggever van het wedstrijdverloop) en dan als beginnend jurylid Dat was de start van zijn “leven in en mét de paardensport”.

Tijdens zijn begrafenis werd er enkel gesproken over de belangrijke rol die hij gespeeld heeft in deze sport, maar niemand dacht (of wist) ook eens te verwijzen naar de hobby die hij ooit met veel liefde en plezier beoefende: zendamateur.

En na het lezen van de ontelbare berichten over hem (via Google) was er één bericht dat mij trof en mij écht ontroerde: de mededeling die gedaan werd door de Ere-voorzitter van UBA (Koninklijke Unie van de Belgische Zendamateurs) met als titel: Francis Michielsens ON7FM Silent Key…

Inderdaad volgt nu een immense stilte, waar enkel oneindig veel mooie en gevoelige herinneringen hun plaats zullen gaan innemen ….ook ik zal je ontzettend missen, mijn lieve vriend…