Ons ganse leven zouden we samen zijn, zei je.
Ik zal de sterren van de hemel plukken om jou gelukkig te maken, zei je.
Zoveel lieve woorden, zoveel dromen over wat we allemaal nog zouden doen als we "oud en versleten" zouden zijn.

Ik kan je aan deze beloftes niet meer houden of je verwijten dat we de hele weg niet samen hebben afgelegd. Ons afscheid was geen gevolg van ruzies, van uit-elkaar-groeien, van ongeïnteresseerdheid, geen verdeling van bezittingen, geen gevecht om ons kind. Ons afscheid duurde juist geteld één minuut. Een afscheid zonder woorden, zonder besef dat het "voor altijd" zou zijn. Een doodse stilte en dan de overweldigende realiteit dat jij er niet meer was, er nooit meer zou zijn….

Dit alles is nu 15 jaar geleden. Er zijn veel dingen veranderd hier in huis, hier in mijn leven, maar mijn gevoelens zijn dezelfde gebleven. Nog steeds datzelfde verlangen, datzelfde gemis, datzelfde verdriet.
En jij……als er toch leven is na de dood…..jij hebt daar ondertussen al veel vrienden en familie gevonden. Een raar idee te denken dat jullie daar samen zijn, ver van ons hier, en toch zo dichtbij.

Al die tijd heeft jouw foto zijn vaste plaats behouden. En terwijl bij mij de rimpeltjes al lang verschenen zijn, en de jeugd overgegaan is naar de onafwendbare tekens van het ouder worden, zal jij altijd de papa blijven zoals je was toen je 51 was.

Ik zou willen……ik zou toch zoveel willen…….