Ons ganse leven zouden we samen zijn, zei je.
Ik zal de sterren van de hemel plukken om jou gelukkig te maken, zei je.
Zoveel lieve woorden, zoveel dromen over wat we allemaal nog zouden doen als we "oud en versleten" zouden zijn.

Ik kan je aan deze beloftes niet meer houden of je verwijten dat we de hele weg niet samen hebben afgelegd. Ons afscheid was geen gevolg van ruzies, van uit-elkaar-groeien, van ongeïnteresseerdheid, geen verdeling van bezittingen, geen gevecht om ons kind. Ons afscheid duurde juist geteld één minuut. Een afscheid zonder woorden, zonder besef dat het "voor altijd" zou zijn. Een doodse stilte en dan de overweldigende realiteit dat jij er niet meer was, er nooit meer zou zijn….

Dit alles is nu 15 jaar geleden. Er zijn veel dingen veranderd hier in huis, hier in mijn leven, maar mijn gevoelens zijn dezelfde gebleven. Nog steeds datzelfde verlangen, datzelfde gemis, datzelfde verdriet.
En jij……als er toch leven is na de dood…..jij hebt daar ondertussen al veel vrienden en familie gevonden. Een raar idee te denken dat jullie daar samen zijn, ver van ons hier, en toch zo dichtbij.

Al die tijd heeft jouw foto zijn vaste plaats behouden. En terwijl bij mij de rimpeltjes al lang verschenen zijn, en de jeugd overgegaan is naar de onafwendbare tekens van het ouder worden, zal jij altijd de papa blijven zoals je was toen je 51 was.

Ik zou willen……ik zou toch zoveel willen…….

Een blog beginnen…gevoelens voor het grote publiek open en bloot vertellen. Aan mij zou dat niet besteed zijn.

Nu enkele dagen (en vele gedachten later) waarom eigenlijk niet?

Zijn we niet allen senioren die een heel leven achter de rug hebben met veel gelukkige momenten maar soms toch ook met  verdriet?

Een jaar geleden ontdekte in Seniorennet en plots verscheen er iets in mijn leven dat er niet meer uit te denken was. Een échte obsessie was het niet maar het leunde er toch al dicht tegenaan.

Ik sloot me aan bij een mailgroep en dagelijks schreven we berichten: serieuze, grappige. Je kon geen onderwerp vooropstellen of er werd over geschreven.

Nu, zoveel maanden later, ben ik het archief nog eens gaan nalezen en tot mijn grote verwondering had ik er toch ook al wel wat pennenvruchten afgeleverd.

Voor wie het interesseert laat ik hier toch een heel klein beetje in mijn hart kijken.

Op 47 jaar werd ik weduwe en natuurlijk laat dat een leegte na die niet meer te vullen is. Het duurde een heel lange tijd om terug zin in je leven te scheppen, en dat mijn dochter en kleinkinderen daar de grootste troeven voor in handen hadden moet ik zeker niet vertellen.