Een blog beginnenÂ…gevoelens voor het grote publiek open en bloot vertellen. Aan mij zou dat niet besteed zijn.
Nu enkele dagen (en vele gedachten later) waarom eigenlijk niet?
Zijn we niet allen senioren die een heel leven achter de rug hebben met veel gelukkige momenten maar soms toch ook met verdriet?
Een jaar geleden ontdekte in Seniorennet en plots verscheen er iets in mijn leven dat er niet meer uit te denken was. Een Ă©chte obsessie was het niet maar het leunde er toch al dicht tegenaan.
Ik sloot me aan bij een mailgroep en dagelijks schreven we berichten: serieuze, grappige. Je kon geen onderwerp vooropstellen of er werd over geschreven.
Nu, zoveel maanden later, ben ik het archief nog eens gaan nalezen en tot mijn grote verwondering had ik er toch ook al wel wat pennenvruchten afgeleverd.
Voor wie het interesseert laat ik hier toch een heel klein beetje in mijn hart kijken.
Op 47 jaar werd ik weduwe en natuurlijk laat dat een leegte na die niet meer te vullen is. Het duurde een heel lange tijd om terug zin in je leven te scheppen, en dat mijn dochter en kleinkinderen daar de grootste troeven voor in handen hadden moet ik zeker niet vertellen.
|