Inderdaad al een hele tijd geleden dat ik iets plaatste op mijn blog. Heel af en toe lees ik de berichten die ik hier schreef. En zie door de jaren heen een aaneenschakeling van zoveel gevoelens: gemis, droefheid maar vooral ook de fierheid op mijn kleinkinderen.
Het woordje "klein" kan ik nu al weglaten want een 21 jarige en een 19 jarige hebben al een tijdje "het kind-zijn" achter zich gelaten.
Mijn kleindochter heeft haar studies beëindigd en "zit" in het hotelmanagment. Ze is werkzoekend, maar niet ieder hotel staat op haar verlanglijstje. Met een stage in het Swisshotel in Quiberon (waar toen ook de koning enkele dagen verbleef) ga je niet in het eerste het beste hotel werken. Maar ze mag er wel even de tijd voor nemen vind ook ik.
Mijn kleinzoon doet 2e jaar universeit voor ingenieur, dus die is nog wel even bezig.
Is het nu omdat het weer 1 november is en ik naar het kerkhof geweest ben dat ik eens te meer erg geconfronteerd wordt met het enorme gemis van mijn echtgenoot. Dat hij dat geluk allemaal niet heeft kunnen meebeleven geeft me nu weer zo'n triestig gevoel. En hoewel 25 jaar al een heel lange tijd is wordt de dimensie van het gevoel anders en dieper. Nu heb je het beeld van het niet samen oud worden meer voor ogen dan vroeger.
Enkele maanden geleden schreef ik het onderstaand artikel over een heel goede vriend die plots overleed aan een hersenbloeding.
Op 26 december was het mijn verjaardag en zoals ik alle dagen doe kijk ik eerst even de binnengekomen berichten door.
Er stond een bericht van hem tussen. Ik weet dat je ecards kan schrijven en een datum invullen wanneer deze moet verzonden worden, maar dit had ik niet verwacht.
Alle jaren werd er een bos bloemen afgegeven en kreeg ik een telefoontje of een sms berichtje...nu dus een ecard. En als er nu "maar" gelukkige verjaardag op gestaan had zou ik het een "toeval" gevonden hebben, maar in de tekst stond hoe belangrijk ik in zijn leven geweest ben en dat ik alle mooie momenten die we samen beleefden moet blijven herinneren, maar we geen toekomst mochten hebben.
Die dag heb ik zijn tekst heel dikwijls gelezen en hoe raar het ook moge klinken.....het voelde die dag alsof hij dichtbij was.
Moest hij nu een lange tijd ziek geweest zijn had ik kunnen verwachten dat hij die kaart al zou geschreven hebben voor het geval dat...maar nu?
Heeft hij het dan toch voelen aankomen??? Een vraag die ik me nu altijd zal blijven stellen.
Dus ja, over de dood heen kan je nog iemand je nabijheid laten voelen.
Het werd niet zomaar een verjaardag, maar een verjaardag met een fonkelend sterretje.
Francis is overleden. Hij was in augustus juist 72 geworden.
Een vriendschap die 45 jaar geleden startte eindigt met veel droefheid.
Hij stond aan de top van de Ruitersport en was, als buitenlandse rechter, bekend over de ganse wereld. Geen ruiter die hem niet kende. Altijd correct en héél integer in zijn beslissingen.
Iedereen kende hem als een man wiens leven bestond uit de paardenwereld, maar er zijn maar weinigen die hem gekend hebben vóór die passie bijna een obsessie werd voor hem.
Toen wij elkaar leerden kennen in 1968 was hij een vaste waarde in de verzekeringswereld. Hij startte bij de Royale Belge als inspecteur. In die periode werden verzekeringsmaatschappijen groot door de aanbreng van levensverzekeringen. Als hij een afspraak had om over een levensverzekering te praten, kwam hij bijna altijd met een contract buiten.
Hij begon met zijn eigen klassieke uitspraak: als elke vrouw zou weten wat elke weduwe weet, dan zou er geen enkele man zonder levensverzekering rondlopen. Wat inderdaad zéér juist is, want heb het persoonlijk moeten ondervinden hoe waardevol de woorden geen geldzorgen in zon periode zijn.
Hij schopte het zeer ver bij de Royale Belge, meer nog . Hij was de Royale Belge.
In die periode reed hij (samen met mijn man) paard in de manège Doorne Landen in Oelegem .De mannen op het paard en de vrouwen gezellig kletsen in de taverne. Tot daar wat toen zijn beleving van paardrijden betrof.
Hij was een gepassioneerde zendamateur en ook binnen die organisatie schopte hij het tot Nationale Voorzitter (zo was hij nu eenmaal).
Tijdens een geplande nachtelijke activiteit moest hij controle uitoefenen en van het ene punt naar het andere rijden. Ik vergezelde hem toen op zijn tocht.
Wat een onvoorstelbaar aangename ervaring beleefde ik die nacht. Op kleine wegeltjes tussen hoge korenvelden, donker als de hel, met enkel een vrolijke maan aan de hemel, reden we de ene kilometer na de andere. Deden bij elk controlepunt een gezellige babbel met de radioamateurs (stuk voor stuk bijzonder fijne mannen) en dronken een bloedhete tas koffie sterke drank hoorde er toen niet bij.
Iedere radioamateur had zijn eigen identificatienummer. Dat van hem was ON7FM. De radio die in zijn wagen geïnstalleerd was behoorde (uiteraard) tot het meest gesofistikeerde type.
Ondanks de radioamateurs elkaar niet altijd kenden vormden ze (via hun radioverbinding) een hechte groep van vrienden.
Als je toen de weg kwijt was hoefde je maar de micro te nemen, u te melden en hulp te vragen. Van een GPS was nog geen sprake en had je niet nodig.
Na vele jaren kwam hij in de paardensport terecht. Eerst als speaker (verslaggever van het wedstrijdverloop) en dan als beginnend jurylid Dat was de start van zijn leven in en mét de paardensport.
Tijdens zijn begrafenis werd er enkel gesproken over de belangrijke rol die hij gespeeld heeft in deze sport, maar niemand dacht (of wist) ook eens te verwijzen naar de hobby die hij ooit met veel liefde en plezier beoefende: zendamateur.
En na het lezen van de ontelbare berichten over hem (via Google) was er één bericht dat mij trof en mij écht ontroerde: de mededeling die gedaan werd door de Ere-voorzitter van UBA (Koninklijke Unie van de Belgische Zendamateurs) met als titel: Francis Michielsens ON7FM Silent Key
Inderdaad volgt nu een immense stilte, waar enkel oneindig veel mooie en gevoelige herinneringen hun plaats zullen gaan innemen .ook ik zal je ontzettend missen, mijn lieve vriend
Mijn dochter en kroost zijn er voor een weekje tussenuit.
Of ik het erg vond dat ze niet thuis waren met Moederkesdag?
Dat vind ik absoluut niet erg want ik ben niet zo vastgepind op al die opgelegde feestdagen. Liever krijg ik zomaar eens een bloemetje.
Deze morgend kreeg ik natuurlijk wel een telefoontje van haar, en tegelijkertijd vroeg ze me:
als je seffens naar de poes gaat (want die laat ik dan s morgens buiten en s avonds terug binnen met eten natuurlijk), kijk dan eens in de wasplaats want ik denk dat daar nog papiertjes liggen die ik uit mijn jeans gehaald heb. Als je ze niet ziet liggen moet je niet verder zoeken hé.
Richting poes, richting wasplaats, geen briefjes, maar wel zag ik daar een grote rol papier waar opstond bomma. Dus wou ik dat wel eens bekijken.
Natuurlijk was dat dé verrassing. Ieder had daar zijn persoonlijk berichtje opgeschreven.
Nu weet ik ineens wat ze denken van hun bomma:
kleindochter (13):
-kei goeie bowlster (hang altijd aan het staartje maar kom)
-een soort van goeie bakker
-een soort van fantastische ober (????)
-de redder in noot (bij zon compliment zien we niet naar ds en ts)
-is er altijd
kleinzoon: (10)
-komt ons altijd halen van school
-speelt altijd spelletjes met mij
-maakt altijd pannenkoeken voor mij
dochter (38):
-mijn beste vriendin
-mijn rots in de branding
-onmisbaar
-mijn klankbord
-mijn telefoonoor
-een schat van een mama
schoonzoon (41):
-smak, smak
Als ik dat zo allemaal lees dan zal ik toch niet zo slecht de eeuwigheid ingaan en maak ik me de bedenking: ik heb het nogniet zo slecht gedaan als moeder, als bomma en zelfs als schoonmoeder .
Vandaag is het 42 jaar geleden dat we samen in de kerk stonden. Ik, een mooie bruid in het wit, en jij..zo fier en met zon lieve glimlach. Ik, zenuwachtig, en jij vol vertrouwen in onze toekomst samen.
Mijn liefste lieveling, hoe mooi begon het allemaal tussen ons en tot de dood ons scheidt was enkel maar een zin die bij onze huwelijksgelofte hoorde, maar waarvan de betekenis aan ons voorbijging. Wie denkt er nu aan de dood terwijl je aan een leven samen begint.
Je wist me zelfs te verrassen met de muziek van mijn lievelingsmelodie: Méditation de Thais. Prachtig vioolconcert in een overvolle kerk. Gelukkig temidden van zoveel familie en vrienden.
Voor altijd samen in vreugde en in verdriet.
En door de jaren heen kenden we inderdaad veel vreugde. Samen zorgden wij voor onze prachtige dochter en deden ons best om van haar een warme, lieve persoon te maken. En dat het ons gelukt is dat hoeft geen verdere uiteenzetting.
Natuurlijk kenden we soms ook problemen, wie heeft die niet, maar het vechten voor onze liefde bracht ons alleen maar dichter bij elkaar, inniger, volmaakter.
Bestond er een betere vriend voor mij en een liefdevollere vader voor ons Stinne? Zou zij anders het gedicht dat ze schreef, waarin ze afscheid van je nam, begonnen zijn met de woorden: aan de allerliefste papa van de hele wereld ?
Slechts 25 jaar mocht ik me koesteren in jouw liefde, jouw warmte, jouw aandacht en genegenheid. Ik heb het altijd wel geweten dat je me doodgraag zag, ondanks mijn minder goede kanten. Jij hield van mij om wie en wat ik was.
Zoveel mooie herinneringen, maar ook al zoveel gebeurtenissen in mijn leven die ik niet met jou heb kunnen delen.
Ondertussen zijn er al bijna 17 jaar voorbijgegaan, maar er is geen dag geweest waarin je geen deel uitmaakte van mijn denken en voelen.
Zelfs op de trouwdag van ons dochter was je heel dichtbij toen ik heel diep in mezelf aan je vroeg: en heb ik het goed gedaan papa?
En ik hoop uit de grond van mijn hart dat alles niet eindigt met de dood, dat je toch, al is het van heel ver, kunt zien welke prachtige kleinkinderen wij samen hebben.
Ik kan alleen maar blij én dankbaar zijn dat jij in mijn leven bent gekomen en mij, al was het veel te kort, hebt laten voelen wat échte liefde is ..er altijd zijn voor elkaar ondanks alles .
De toetsen-periode is al een week bezig en mijn kleindochter haar snuitje wordt met de dag treuriger.
Vandaag stond ik haar op te wachten en zag al onmiddellijk toen ze van haar fiets stapte dat het geen goede toets geweest was. De tranen rolden over haar snoetje en het waren niet zomaar tranen, maar van die dikke ronde druppeltjes écht gemeende dus.
Ze gooide haar boekentas tegen de grond, en sprong met twee treden tegelijk de trap op.
"Ik heb daar nu zoveel voor geleerd en zo mijn best gedaan, en nu heb ik nog een buis, 11 op 30." En ja dat is natuurlijk al een echte buis, maar het kwam niet over mijn lippen.
Nadat ze 2 minuten aan het bekomen was en ik haar al motiveerde van "laat ons al maar aan de toets van morgen beginnen" hoorde ik tussen twee snottebellen door dat ze haar boek vergeten was in school.
In stilte telde ik tot 10 en zei toen dat we die wel eventjes gingen halen.
Auto in en terug naar school. Nu had ze de tegenslag dat de juf nog in de klas was en ze morgen straf moest komen halen .al zoveel moeten leren en dan die kinderen er nog straf bovenop geven .soms is het inderdaad een beetje "trop". Ze kreeg zelfs geen ruzie toen ik haar hoorde zeggen: "ze kan nu de pot op, sé". Anders zou ik daar wel op gereageerd hebben maar ditmaal niet. Zelfs voor een bijna-twaalfjarige kan het leven er al eens een beetje somber uitzien, en dan moet je toch een uitweg hebben om lucht te geven aan je frustraties.
Terug thuis onmiddellijk aan de wiskunde begonnen: cilinders, kubussen, oppervlaktes, omtrekken (gelukkig was ik in mijnen tijd tamelijk goed in wiskunde, dus het kon er nog mee door).
Terwijl wij aan het zwoegen waren zat mijn kleinzoon boven TV te zien. Hij moest niets leren want hij kon al alles .en gewoonlijk is dat dan wel zo ook.
Zo zie je maar: de ene moet zwoegen en de andere doet of het een fluitje van een cent is.
Ik heb haar dan maar gezegd dat ik morgen een kaarsje zal branden (maar ja, zelfs dat is van den ouden tijd zeker???).
Deze morgen werd ik wakker en wist het al het zou een baaldag worden.
Mijn man zou vandaag 67 geworden zijn, en ja ik weet het dat jullie nu denken dat het leven verder gaat, maar toch is het geen dag zoals alle anderen.
In de namiddag kwam mijn dochter, meestal gaan we dan eventjes samen naar het kerkhof.
Daar aangekomen zagen we dat er een grote taxishaag (die juist tegenover het graf stond )verdwenen was. Toen er juist een toeziener (of hoe de titel ook mag wezen) van de begraafplaats aankwam ontstond er direct een babbeltje. Dat die man dan nog een Nederlander was die al jaren in Brasschaat woonde gaf er nog de nodige "kleur" aan, want we moeten toch toegeven dat ze het beter en mooier kunnen uitleggen dan wij (persoonlijke mening toch).
-Ja, die haag is weg, zei hij, want hier komt een speciale plaats waar enkel kinderen zullen begraven worden.. -Ik neem mijn werk nooit mee naar huis, zei hij, maar met kinderen daar loop ik toch enkele dagen mee in mijn hoofd. -Je begrijpt dat ik ook liever heb dat er iemand van een stuk in de negentig hier ligt dan zon klein ventje.
Ons gesprek ging dan nog zon beetje over: geloof jij dat er iets is hierna, en hierboven. Een beetje over en weer van gedachten gewisseld en toen nam het gesprek plots een totale andere wending..
Eens had mijn dochter en ik een discussie over "cremeren of gewoon begraven". Toen zei ze dat ze er niet mag aan denken dat ze schijndood zou zijn en wakker worden terwijl ze al begraven was. En dat ze daarom er zou op staan dat er een GSM in de kist zou moeten liggen. Ik verklaarde haar toen niet goed snik. Vertelt ze dat toch aan die man en wat antwoordde die:
"dat gebeurt hier al regelmatig hoor, maar je moet daar wel een vergunning voor vragen Ze mogen niet zomaar alles in die kist leggen milieuverontreiniging weet je wel. Zo was er een man begraven met een hoedje en een wandelstok, want die wou hierboven ook kunnen gaan wandelen." Ja zeg, dan moet je toch wel lachen als die dat daar zo smakelijk staat te vertellen.
Ik zou een boek kunnen schrijven over wat ik hier allemaal meemaakt zei hij nog. En geloven doe ik hem inderdaad.
Ons babbeltje duurde al vlug een half uurtje en toen hij wegging draaide hij zich nog even om en zei: "de volgende keer mag je mee koffie komen drinken als jij de koffiekoeken meebrengt".
Zon kerkhofbezoek had ik nog nooit meegemaakt, maar hoe eigenaardig het ook mag klinken, mijn baaldag was al veel minder erg dan toen ik wakker werd.
Het zou de laatste keer zijn dat mijn kleinzoon paaseieren zou rapen in de onwetendheid dat de Paashaas en de Paasklokken niet écht bestaan.
Hij rende in de tuin van de ene boom naar de andere, keek onder elke struik. Soms moest ik wel roepen "warmer, warmer, kouder" (je kent die toestand).
Glunderend telde hij nog eens de bijeengesprokkelde eieren, terwijl zus mij veelbetekenend aankeek "nu gaan we het vertellen hé"
Een blik vol ongeloof en dan een hoog stemmetje: "echt", met een heleboel vraagtekens erachter. Of de chocolade er minder lekker zou door smaken denk ik nu wel niet. Maar toch leek wel een kleine kinderdroom die in stukken viel.
s Avonds had ik hier een etentje voorzien. Maar etentjes doe ik liever op een ander dan bij mij thuis. Ben geen keukenprinses gewone kost ja, maar al die hoogstandjes. Maar ik zou eens wat laten zien. De inkopen die ik ervoor gedaan had logen er niet om.
Maar eerst allen naar mijn broer een apéritiefje gaan drinken. Mooi weer, dus dat betekende borrelen in de tuin. De kinderen leefden zich uit, samen met hun neefjes, in de tuin van de buren, die toch met vakantie waren. Zou eigenlijk niet mogen, maar ja daar staat nu eenmaal echt veel speelgerief.
Ondertussen zaten de "ouwelui" met glazen die, hoe eigenaardig ook, altijd maar vol bleven .
Toen werd het tijd om naar huis te gaan en ging ik achter mijn kookpot staan. Waren het nu die enkele glazen martini die het hem deden, of gewoon een te moeilijk recept? Hoe dan ook heb ik daar toch een menu ineengestoken. Of het nu écht lekker was laat ik in het midden, maar als alles overgoten wordt met een goede fles wijn wie zegt dan nog één slecht woord over het eten.
En het dessert niemand doet me dat na want dat is steevast "chocolademousse van het huis." En ik verzeker u..daar wordt gevochten om het laatste potje.
Rond 23u gingen mijn dochter, schoonzoon en kleinkinderen naar huis.
Het was een prachtige dag, maar waarom voelt de stilte nu ineens een beetje zwaar en voel ik me een beetje triestig? Was jij er nu toch nog maar die de vreugde van deze dag met mij kon delen.
Ik mis je elke dag, maar soms toch ietsje meer dan anders.
Je hebt zo van die kinderen die al op zeer jonge leeftijd weten wat ze later willen worden: dokter, brandweerman, kapster
Ik heb een kleinzoon die op negenjarige leeftijd nog sterk aan het twijfelen is.
Enkele maanden geleden wist hij het zeker: hij zou gaan werken in Delhaize.
Toen ik voorzichtig opperde: ga jij dat graag doen alle schabben hier aanvullen, was hij niet akkoord want hij zou aan de kassa gaan zitten.
Jamaar aan de kassa zitten meestal vrouwen ..??
Niet meer tegen die tijd
Toen ik op tweede kerstdag daar toch nog enkele hoognodige inkopen moest doen omdat ik een etentje had, waren de rekken daar tamelijk goed geplunderd. Troostte me toen met de idee: als mijn kleinzoon hier zal werken zal dat wel veranderen.
Dus was ik wel verrast toen hij me deze middag vroeg: waar verdien je veel geld mee, want dat zou ik dan wel willen worden. Het beeld van Delhaize verdween per direct uit de toekomst.
Ik had altijd gehoord dat "handenarbeiders" het meeste verdienen, dus maakte ik vlug een keuze: elektricien (té gevaarlijk beroep voor hem) en vond loodgieter nog niet zon slecht gedacht. Die worden veel gevraagd, zullen altijd nodig zijn en verdienen inderdaad veel geld (want had nog niet zo lang geleden iemand zijn rekening betaald ) Dus: loodgieter.!.
Zou ik dan 1000 euro per dag verdienen. Moet wel zeggen dat hij de overstap van zijn vorige beroepskeuze wél groots zag.
Ik zat in de auto te wachten tot de schoolpoort de kinderen zou uitspuwen als een waterval van kleurige, wriemelende bijtjes.
Meestal heb ik ergens een leesboek liggen waarin ik telkens een stukje verder lees. Een omgekrulde hoek van de bladzijde is mijn enige wegwijzer in het verhaal, waarvan ik het begin al lang vergeten ben.
Vandaag zat ik maar gewoon wat rond mij te kijken. Het was lekker warm in de auto. De eerste verkleumde moeders begonnen zich al te verzamelen.
Plots overviel me de herinnering dat ik daar, jaren geleden, kwam aangestapt, met op de ene arm de jongste spruit, lekker sabbelend aan één van zijn vele fopspeentjes , en aan de andere hand een protesterende peuter, die oververmoeid van het spelen, niet toestond dat er ook maar één sprankeltje aandacht naar iemand anders ging.
Het lijkt al wel een eeuwigheid geleden.
De kleuter is ondertussen al opgegroeid tot een tiener die er best mag wezen en die gegarandeerd een hartenbreker van jewelste gaat worden. En de jongste, mijn belhamer, met zijn bruine ogen waarin je kan verdrinken.
Herinneringen .zoveel herinneringen, maar ook het uitzien naar elke moment van genieten, geeft dat niet de kleur aan een zinvol leven?
Eenmaal per week heb ik een "verwendag" in het leven geroepen en dat wil zeggen dat ik mijn kleinkinderen ook tussen de middag ga halen, en niet alleen maar bij het einde van de schooldag. Voor hen betekent dat geen boterhammen in een brooddoosje maar lekkere koffiekoeken en een fruitpap van in den tijd dat ze nog babys waren. Je kent dat wel: betterfoodkoeken, appel, banaan ik moet het julllie niet vertellen.
Dus vandaag was het weer zover.
Zie ze daar uit de school komen twee totaal verschillende kinderen: een kleindochter die juist een tiener geworden is, soms kwaad op alles en nog wat, en soms een gedroomde dochter, en dan mijn kleinzoon van 8 die altijd een stralend zonnetje is
Vandaag zag ik twee rimpeltjes tussen zijn oogjes
Stappen in de auto en dan volgt de uitleg van de waarom van die rimpeltjes:
" Bomma, t is af met mijn lief" "Maar jongen, en vind je het erg?" Haalt zijn schouders op en zegt: "Ze heeft al nen andere"
Op zon momenten moet ik me inhouden of ik zou gieren van het lachen, maar dat kan je zon manneke toch niet aandoen die juist de liefde van zijn leven heeft moeten doorgeven aan "nen andere".
Ik maakte me wél de bedenking dat in mijnen tijd (ik weet dat je dan écht oud begint te worden als je dat zegt, maar toch) ik op 16 jaar nog een draai rond mijn oren kreeg omdat mijn vader me met een jongen had zien voorbijrijden op een Vespa . Zalige tijd toch!
Geen kleine verwittiging van een naderend onheil, alleen het plotse gebeuren van de ene minuut op de andere. Een hartinfarct maakte een einde aan het leven van een lieve man en van een vader die door zijn dochter op de handen werd gedragen. Ik was 48 en volgens mijn moeder veel te jong om al weduwe te worden.
Zoveel jaren later kan ik nog de film terugdraaien van elke minuut, elke seconde, van het ongeloof, de ontreddering, de onmacht en de allesomvattende verlatenheid. Ik kan nog elke intonatie horen van de bange stem van mijn dochter: "mam, wij zijn aan het dromen hé, het is toch niet waar wat er hier gebeurt?"
Het was geen droom maar een harde realiteit. Het nooit meer kunnen zeggen hoe belangrijk hij geweest is in je leven, niet meer kunnen zeggen hoeveel spijt je hebt van de futiliteiten die je kon opblazen tot ongekende hoogten. Wroeging om een woordenwisseling. Dat bed dat opeens veel te groot lijkt en de leegte naast jou nog duidelijker maakt.
In die zwarte periode in mijn leven was mijn dochter mijn grote steun. Dag na dag heeft zij geluisterd naar mijn verdriet en wist ze de juiste woorden te vinden die me terug de sterkte gaven om verder te gaan.
Zij was degene die me terug deed lachen met haar gekste verhalen. Door haar aanwezigheid kreeg mijn leven terug normalere vormen. Ik kon verder in een leven waarin ik alleen nog maar de herinneringen kon koesteren..
Na enkele jaren trouwde ze en ging het huis uit. Er ging geen dag voorbij zonder een telefoontje. Volgens haar kon je maar nooit weten of ik niet van de keldertrap gedonderd was. Ze vond het maar een nare gedachte dat ik alleen achterbleef.
Soms waren er zelfs geen woorden nodig om te weten wat we dachten en voelden. Toen mijn eerste kleinkind geboren werd en mijn hart brak bij het zien van dat kleine witte bundeltje in de armen van de "andere" bompa, hoefde ze me alleen maar aan te kijken en zag ik in haar ogen het antwoord dat ik nodig had: papa zou fier geweest zijn op "zijn prinsesje" hé mam?
Het leven kent al lang terug vele zonnige perioden, en het huis is dikwijls gevuld met een waterval aan kinderstemmen. Maar voor die vele jaren van onvoorwaardelijke steun kan ik haar niet genoeg bedanken.
Vakantie in Kroatië daar hoort ook een beetje cultuur bij.
En wat is cultuur in een vreemd land? Het bezoek aan de plaatselijk kerk? Ikzelf vind dat altijd wel dat ietsje hebben, dat je niet kan vinden in je eigen kerk om de hoek.
Zo ook ging mijn dochter en haar kroost een bezoek brengen aan "het huis van Christus" in Porec.
Terwijl ze daar de kerk in al zijn pracht bewonderden was plots de kleinste van het gezelschap verdwenen. Nergens was Nico te vinden. Geen paniek, ver kon hij niet zijn.
Bij de kerk hoorde ook een schilderachtige kapel en wie zat daar in al zijn heiligheid op de trappen juist voor het altaar? Je mag driemaal raden.....
De foto die ze van Nico trokken blijft me intrigeren. Hij lijkt wel een kleine ingetogen monnik.
Terug thuis moest ik er toch het mijne over weten en vroeg hem of hij daar aan het bidden was.
"Ik was met Jezus aan het spreken". "Waarom"? "Omdat hij tegen mij aan het spreken was" "Wat heeft hij gezegd"? "Dat weet ik niet meer".
Plots kreeg ik visioenen van een jeugdige roeping, want wat kan Jezus anders zeggen tegen een kereltje dat juist zijn eerste communie gedaan had?
"Denk je dat je priester gaat worden?" Weet ik niet". "Wil je dan geen kinderen later"? "Ja, heel veel".
Bomma was gerustgesteld, want in de heel nabije toekomst zie ik de priesters geen kroostrijk gezin hebben.
Blijf me toch wel afvragen wat Jezus te vertellen had tegen die kleine man?
Mijn dochter moest zaterdag naar een galadiner. Daar ga je niet in een doordeweeks kleedje naartoe en daar wrong het schoentje.
Vrijdagavond kwam ze even bij mij langs, met onder haar arm een bundeltje verfrommelde kleding. Of ik eventjes wou zeggen wat ze het beste zou aandoen. Ze had absoluut geen zin om te gaan, maar de kaarten waren al betaald en dan kon je beter dat eten ook maar gaan opeten.
Ze was moe na een dagje kuuroord samen met een vriendin. En ik maar denken dat je dan fris en monter er weer voor een tijdje tegen kan. Niet dus. En dan moest hier de modeshow nog beginnen! OK, moeder ging in de zetel zitten om haar mening te geven.
Eerste "ensemble": ritssluiting ging niet goed meer toe want tussen de aankoop van dat kleed en nu waren 10 jaren en 2 kinderen voorbijgegaan.
Tweede outfit: onder die korte rok (die haar écht wel heel goed stond) moest ze zwarte nylons en hoge hakken dragen en daar had ze nu eens absoluut geen zin in.
Derde voorstelling: een mooie zwarte broek maar geen blouse die goed genoeg was. Ze had wel zon zwart frulleding maar toen ik voorzichtig opperde (gezien haar stemming) dat ze toch naar een galadiner moest en niet naar een koffietafel van een begrafenis, stond ze daar binnen de paar seconden terug , wel met broek maar zonder blouse. Vond dat ze er nog best mocht wezen , maar zo stuur je uw kind nu ook weer niet onder de mensen.
Toen kreeg ik een lumineuze inval. En nu komt het verhaal van "schatten op zolder". Daar staat bij mij inderdaad een rieten koffer met kleren die je nu eenmaal niet zomaar bij het grote huisvuil zet. Onder een pelsmantel, die ik niet meer durf dragen om niet aanzien te worden als een dierenbeul (en ook toch al een beetje krap zat) lag er ook nog haar eerste baljurk. Het bijhorende topje oogde nog als nieuw en paste nog als gegoten.
Eind goed, alles goed. Daar ging een gelukkig kind naar huis. En ik, ik zat daar eigenlijk in mijn eentje te lachen: gaat uw dochter naar een galadiner met een nieuwe broek en een topje die ik enkele uren ervoor van mijne zolder geplukt heb. Maar mooi was ze!
Het zou een regenachtige dag worden, had de weerman toch voorspeld. Niets was minder waar, de zon scheen. Het was wel niet bloedheet, maar geen druppel nat.
Zit je daar in de kerk te kijken naar dat kleine lieve ventje. Héél ingetogen kon ik hem niet direct noemen, want hij zou wel voor de eerste keer een hostie "gaan eten", maar daar stopte het bij hem wel mee. Toen hij naar het altaar stapte om een tekstje voor te lezen zat ik daar natuurlijk weer te slikken. Op zon moment heb je het dan toch weer eventjes moeilijk omdat .. Maar toch vlug die gedachte weggedrukt, want voor die mijmeringen was ik niet gekomen.
Na de mis kon het feest beginnen, en wat voor een feest. Een springkasteel is de beste garantie voor een geslaagd kinderfestijn.
Het eten was voortreffelijk, de drank vloeide rijkelijk en de ambiance kon niet beter.
Op een gegeven moment kwam er buiten een fanfare voorbij. Mijn broer ging vragen of ze voor onze communicant geen voorstelling kwamen geven, binnen in de zaal dan nog wel. En dat deden ze dan nog ook.
Wat ze juist gespeeld hebben weet ik niet, maar wél dat het trommelgeroffel en het trompettengeschal oorverdovend klonk.
Een vergelijking maken met de eerste communiefeestjes van "onzen tijd" is onmogelijk. Braaf aan tafel aten we rosbief met kroketjes en daarna een ijstaart. En nu .nu danst de toekomst van Vlaanderen op CDs van K3 en Spring. Ja, de tijden zijn wel erg veranderd, maar daarom niet minder goed.
Het was een mooie, hartverwarmende dag om nooit te vergeten.
Toen ik een jaar geleden startte met mijn vrijwilligerswerk in het dienstencentrum De Remise, was hij een van de eerste vaste stamgasten die ik daar leerde kennen. Het eerste tafeltje aan de inkom. Een kleine, tamelijk robuuste man, vooraan in de zeventig. Hij was gekleed of hij rechtstreeks naar een belangrijke vergadering of een feest moest. Mooi kostuum, nog echt maatwerk dat zag je zo, een das die altijd varieerde maar waar steevast de aangepaste "pochet" bijhoorde. Mooi grijs haar, met links een onberispelijke scheiding.
Hij was de enige klant die op het einde van de rit zijn rekening aan drank betaalde. Maar moeilijk was het niet om te onthouden wat hij dronk: 4 duvels, op juiste temperatuur gekoeld en in een "Leffe glas". Dat glas paste hem beter, om welke geheimzinnige reden ook.
Telkens hij zijn volgende bestelling kwam halen maakte hij een praatje en zo kwam ik beetje bij beetje meer te weten over Jan. Hij werd geboren in Rotterdam, en hoewel zijn naam " Johannes Reinierus Simoskie" het niet onmiddellijk liet vermoeden, was hij een rasechte Nederlander van het zuiverste gehalte. Hij was de grote man geweest op cruisschepen die alle zeeën hadden bevaren. Hoeveel keer ik zon reis naar het einde van elk werelddeel meegemaakt heb weet ik niet meer, want de tel raakte je gegarandeerd kwijt.
Nu was hij al jaren met pensioen en had zich in Brasschaat gesetteld in een riante flat, omringd door een groot domein met vijver en mooie treurwilgen. Zijn gezondheid wilde niet zo goed meer mee. Jaren geleden werd hij geopereerd van kanker. Wat ze juist met hem gedaan hadden heb ik dikwijls gehoord, maar waarom niet luisteren naar zijn gedachten en gevoelens die zo nauw verbonden waren met dat keerpunt in zijn leven.
Zijn vrouw Miep was er ook nog, zien deden we haar nooit, maar haar kunstwerken hebben we bewonderd in de fotoboeken die hij soms meebracht. Prachtige poppen in porselein, alles maakte ze zelf.. Onbetaalbare kunst waarmee ze naar Mexico en zoveel andere landen ging om ze tentoon te stellen. De kleinste pop kostte bijna 200.000 BF. Maar het waren dan ook unieke stukken.
Enkele maanden geleden kwam hij mij speciaal groeten voor hij wegging. Ze hadden terug iets ontdekt bij hem, hij had er geen goed gevoel over. De datum van de operatie was reeds afgesproken maar voor alle zekerheid ging hij nog voor een weekje naar Barcelona, want daar woonde nog dichte familie van hem. Zelfs banden met de Mafia had hij, evenals een echte Van Dijck die bij hem in de huiskamer hing. Was het allemaal waar, ik zal het nooit weten.
Elke vrijdag vroeg ik of iemand iets gehoord had van Jan, of de operatie goed verlopen was. Maar geen nieuws bleek dit keer geen goed nieuws te zijn.
Vandaag zag ik de doodsbrief aan het bord geprikt. De begrafenis was deze morgend om 11 uur. Hij had een ongelijke strijd verloren. En hoe eigenaardig de tekst op die doodsbrief ook was: "Graag praten wij met u na in het Kasteel van Brasschaat met een drankje en een hapje", alsof het een blijde gebeurtenis was maar toen herinnerde ik het me alsof hij het pas verteld had.
Mijn leven, zei hij, is één groot feest geweest, ik heb het geluk gehad een pracht van een vrouw te kennen die mij twee mooie en verstandige kinderen heeft gegeven, mijn werk was de vervulling van een jongensdroom. Mijn vrouw kent mijn laatste wens: niet treuren om mijn dood, geen saaie bijeenkomst rond een koffietafel, maar een écht feest met vreugde om de mooie herinneringen die ik hen nalaat.
Echt gekend heb ik hem niet, maar de aanblik van die houten tafel en die lege stoel .nee, het werd voor mij geen gewone vrijdagmiddag.
De volgorde van de berichten klopt nog niet helemaal. Mijn enige verontschuldiging is dat ik een absolute "leek" ben in het vak. Dus onder die noemer kan ik nog heel veel schoonheidsfoutjes kwijt.
Ik toonde al wel de foto van mijn kleinkinderen, maar stelde mijn dochter nog niet voor die daarvoor gezorgd heeft.
Een niet zo traditionele trouwfoto ergens einde oktober 1993!
Een persoonlijke blog maken zonder een foto van mijn kleinkinderen dat kan absoluut niet. Dus willen of niet...ik stel ze even aan jullie voor: een kleinzoon van 7 en een kleindochter van 9. Als dat geen prachtkinderen, zijn weet ik het ook niet meer!!!
Ik zal wel niet de enige zijn die besef hoe moeilijk het is een nieuw leven te beginnen, want zoals je vrienden en kennissen steeds blijven herhalen "het leven gaat verder". Niets is minder waar, maar niets is zo moeilijk om dat dan ook te doen.
Natuurlijk leer je andere mensen kennen en soms voel je dan toch eens dat het een beetje "klikt". Met de nodige steun en duwtjes in mijn rug van mijn dochter toch begonnen aan een relatie. Samenwonen was wel iets teveel van het goede dus dan maar voor de moderne LAT-relatie gekozen. Dat maakt het langs de ene kant wel een beetje gemakkelijker want als de schoen een beetje wringt heb je ineens thuis van alles te doen....
Positieve kant is dat je ook samen op reis kunt. Dus waarom niet eens het verleden opzoeken en naar Venetië gaan waar je toch zo'n goede herinneringen aan hebt. Ineens goed meegenomen want is toch dé plaats voor verliefden!
Toen ik daar mijn voet op het San Marco plein zette wist ik dat het een van mijn slechtste invallen geweest was. Op 35 jaar was daar niet alleen heel veel veranderd en kon je zelfs geen plaats meer vinden op een van de immens grote terrassen, maar de herinneringen aan vroeger sloegen als het ware rond mijn oren. We zijn daar, gelukkig, niet zolang gebleven.
Terug thuis heb ik de emoties van toen in een veelzeggend gedicht geschreven:
Herinneringen blijven en vullen je leven Maar soms zijn die momenten héél kort en héél even In Venetië zocht ik die plaats terug Waar wij samen een hart tekenden, boven op die brug
Daar stonden nog steeds onze namen, ik bedekte ze met mijn hand Sloot mijn ogen, mijn hart deed pijn, maar ik voelde de band Ik was daar met jou en streelde je gezicht Kon ik maar even die liefde weer voelen in dat heldere licht
De zon weerspiegelde in de ring die ik van je kreeg Een regenboog van kleuren en toen was alles weer leeg Ik nam afscheid van een plaats waar ik nooit meer wil komen Wat kan ik anders doen dan ze toevoegen aan mijn dromen.
Als ik me dan de vraag stel of je blijft leven met het verleden....ik denk het wel. Rust in mijzelf zal ik nooit kunnen vinden omdat die West-Vlaming die ooit mijn hart gestolen heeft toen ik 19 was het grootste stuk ervan meenam toen ik 47 was.
Ons ganse leven zouden we samen zijn, zei je. Ik zal de sterren van de hemel plukken om jou gelukkig te maken, zei je. Zoveel lieve woorden, zoveel dromen over wat we allemaal nog zouden doen als we "oud en versleten" zouden zijn.
Ik kan je aan deze beloftes niet meer houden of je verwijten dat we de hele weg niet samen hebben afgelegd. Ons afscheid was geen gevolg van ruzies, van uit-elkaar-groeien, van ongeïnteresseerdheid, geen verdeling van bezittingen, geen gevecht om ons kind. Ons afscheid duurde juist geteld één minuut. Een afscheid zonder woorden, zonder besef dat het "voor altijd" zou zijn. Een doodse stilte en dan de overweldigende realiteit dat jij er niet meer was, er nooit meer zou zijn .
Dit alles is nu 15 jaar geleden. Er zijn veel dingen veranderd hier in huis, hier in mijn leven, maar mijn gevoelens zijn dezelfde gebleven. Nog steeds datzelfde verlangen, datzelfde gemis, datzelfde verdriet. En jij als er toch leven is na de dood ..jij hebt daar ondertussen al veel vrienden en familie gevonden. Een raar idee te denken dat jullie daar samen zijn, ver van ons hier, en toch zo dichtbij.
Al die tijd heeft jouw foto zijn vaste plaats behouden. En terwijl bij mij de rimpeltjes al lang verschenen zijn, en de jeugd overgegaan is naar de onafwendbare tekens van het ouder worden, zal jij altijd de papa blijven zoals je was toen je 51 was.
