Ik zat in de auto te wachten tot de schoolpoort de kinderen zou uitspuwen als een waterval van kleurige, wriemelende bijtjes.

Meestal heb ik ergens een leesboek liggen waarin ik telkens een stukje verder lees. Een omgekrulde hoek van de bladzijde is mijn enige wegwijzer in het verhaal, waarvan ik het begin al lang vergeten ben.

Vandaag zat ik maar gewoon wat rond mij te kijken. Het was lekker warm in de auto. De eerste verkleumde moeders begonnen zich al te verzamelen.

Plots overviel me de herinnering dat ik daar, jaren geleden, kwam aangestapt, met op de ene arm de jongste spruit, lekker sabbelend aan één van zijn vele fopspeentjes , en aan de andere hand een protesterende peuter, die oververmoeid van het spelen, niet toestond dat er ook maar één sprankeltje aandacht naar iemand anders ging.

Het lijkt al wel een eeuwigheid geleden.

De kleuter is ondertussen al opgegroeid tot een tiener die er best mag wezen en die gegarandeerd een hartenbreker van jewelste gaat worden. En de jongste, mijn belhamer, met zijn bruine ogen waarin je kan verdrinken.

Herinneringen….zoveel herinneringen, maar ook het uitzien naar elke moment van genieten, geeft dat niet de kleur aan een zinvol leven?