Ik zal wel niet de enige zijn die besef hoe moeilijk het is een nieuw leven te beginnen, want zoals je vrienden en kennissen steeds blijven herhalen "het leven gaat verder". Niets is minder waar, maar niets is zo moeilijk om dat dan ook te doen.

Natuurlijk leer je andere mensen kennen en soms voel je dan toch eens dat het een beetje "klikt". Met de nodige steun en duwtjes in mijn rug van mijn dochter toch begonnen aan een relatie. Samenwonen was wel iets teveel van het goede dus dan maar voor de moderne LAT-relatie gekozen. Dat maakt het langs de ene kant wel een beetje gemakkelijker want als de schoen een beetje wringt heb je ineens thuis van alles te doen....

Positieve kant is dat je ook samen op reis kunt. Dus waarom niet eens het verleden opzoeken en naar Venetië gaan waar je toch zo'n goede herinneringen aan hebt. Ineens goed meegenomen want is toch dé plaats voor verliefden!

Toen ik daar mijn voet op het San Marco plein zette wist ik dat het een van mijn slechtste invallen geweest was. Op 35 jaar was daar niet alleen heel veel veranderd en kon je zelfs geen plaats meer vinden op een van de immens grote terrassen, maar de herinneringen aan vroeger sloegen als het ware rond mijn oren. We zijn daar, gelukkig, niet zolang gebleven.

Terug thuis heb ik de emoties van toen in een veelzeggend gedicht geschreven:

Herinneringen blijven en vullen je leven
Maar soms zijn die momenten héél kort en héél even
In Venetië zocht ik die plaats terug
Waar wij samen een hart tekenden, boven op die brug

Daar stonden nog steeds onze namen, ik bedekte ze met mijn hand
Sloot mijn ogen, mijn hart deed pijn, maar ik voelde de band
Ik was daar met jou en streelde je gezicht
Kon ik maar even die liefde weer voelen in dat heldere licht

De zon weerspiegelde in de ring die ik van je kreeg
Een regenboog van kleuren en toen was alles weer leeg
Ik nam afscheid van een plaats waar ik nooit meer wil komen
Wat kan ik anders doen dan ze toevoegen aan mijn dromen.

Als ik me dan de vraag stel of je blijft leven met het verleden....ik denk het wel.
Rust in mijzelf zal ik nooit kunnen vinden omdat die West-Vlaming die ooit mijn hart gestolen heeft toen ik 19 was het grootste stuk ervan meenam toen ik 47 was.