Ik loop verloren in een onmetelijke leegte en voel een diepe pijn. Ik zoek de hand die mij heeft losgelaten, haar beeld ben ik verloren... Ik roep haar naam, een echo antwoordt. Dwalend in mijn hoofd ben ik opzoek naar haar zachte stem. Elke dag lijkt zo oneindig... Wachtend op haar die nu niet bij me is. Hunkerend naar die verre morgen wanneer haar beeld tot leven komt, blijheid zich vermengd met diepe pijn en al mijn tranen worden opgevangen. Wanneer ze haar handen naar me uitstrekt en me troost door haar aanwezigheid. Dan zal het eindelijk morgen zijn... Elisabeth
|