Al lopend (op zijn loopband) kwamen bij Patrick deze gedachten over de vergankelijkheid van het leven naar boven. Om te lezen en te herlezen.

Crokyrun donderdag 4/12/2014

Patrick Sys – DNF

 Sterven, het is een diepmenselijk gegeven. Net zoals geboren worden, eten, drinken, … lopen.  Afhankelijk van wie de persoon was die komt te overlijden en wat hij of zij in ons eigen leven betekend heeft reageren wij op verschillende manieren.

            Toen Mieltje Pauwels stierf waren wij verrast. De man die wij stilaan gingen beschouwen als een goeie ouwe vriend had al heel wat jaren op de teller maar scheen in onze ogen onverslijtbaar. Zijn motor draaide weliswaar allang niet meer op volle toeren zoals in zijn gloriejaren uit een ver, ver verleden. Gaandeweg was hij veranderd in een diesel. Maar dan wel eentje die zich met verve kon meten met zijn leeftijdsgenoten. En dan kwam er eind verleden jaar plots dat vreselijke bericht: Mieltjes motor was gaan haperen omdat er intern (om in de terminologie van machinerie te blijven) metaalrot opgetreden was. Plots werd die volkse jongen uit de Brugse Carmersstraat met zijn onstuitbare liefde voor lopen voor het eerst in zijn leven niet geklopt door een andere atleet maar door zijn eigen lichaam. Wij als me(d)elopers waren ontzet. Het heeft ons sinds doen nadenken. Mieltje had ons jarenlang doen geloven dat een mens zijn leven lang gezond kan lopen. Nooit overdrijven. Zelden de snelheidsmeter in het rood doen gaan. Op regelmatige basis smeren met de gezonde vetten verkregen uit heilbot. Ik keek al met een mengeling van bewondering en ontzag naar hem als krasse bejaarde tijdens de allereerste Dwars door Brugges. Zijn bijbehorende grootspraak en grappen vond ik geestig. Het was een mens vol menselijkheid, een van de taaiste soort. Zelfs op het eind van zijn leven heeft hij ons doen nadenken over het leven en over wij als mensen. Euthanasie, zelfbeschikking. Hoe staan wij daar tegenover? Wat tot dan toe een ver-van-ons-bedshow was bleek ineens een belangrijk vraagstuk voor een vriend. Hoe dan ook: volgende maand nemen wij als Crokyboys deel aan de tweede editie van de “Emiel Pauwels Memorial Run” en wij zullen ons beste beentje voorzetten.

            Langs de andere kant hebben dan het overlijden van ons aller koningin Fabiola. Iemand vanuit het verre Laken die vol vriendelijkheid over ons als onderdanen waakte. Nooit echt gekend. Wij haar niet en zij ook ons niet. Opgesloten in haar ivoren toren van monarchie en kinderloosheid. Zij heeft in haar leven een sprookje geschreven maar was haar eigen leven een sprookje? Ik weet het niet. Ik weet het niet. Hoe dan ook: ik voelde me weinig betrokken bij haar leven en nu ook bij haar dood.

            En dan heb je het overlijden van mensen waarvan je pas echt begint te beseffen wat ze voor je betekend hebben als ze er eenmaal niet meer zijn. Luc De Vos is voor mij zo iemand. Altijd vaag op de achtergrond aanwezig geweest. Door zijn muziek, door zijn teksten, door zijn TV-optredens, door zijn nieuwjaarduik in de Noordzee. Altijd sympathiek gevonden maar nooit goed wetend waarom. Afgelopen donderdag hees ik me op mijn loopband voor de wekelijkse Crokyrun. Doelbewust het beste van Gorki als begeleidende muziek gebruikt. Net zoals Mieltje een gewone jongen was uit Brugge was Luc dat eenvoudige jongetje uit Wippelgem. In zijn jeugd meer muurbloempje geweest dan sierstruik. Ik had dat ook. Ik was op school ook onopvallend. Had geen vrienden behalve één en buiten de schoolpoort geen. Hield me thuis onledig met spelen en lezen. Droomde van muziek en letteren. Luc De Vos blijkbaar ook. Ook een gewone jongen uit een gewone Vlaamse familie maar wel dan eentje die het gaandeweg gemaakt heeft. En ondertussen toch altijd gewoon gebleven is.Ik liep door Meulebekes virtuele straten denkend aan Mieltje, denkend aan Luc (De Vos), denkend aan mijn recordtijd. Twaalf en een halve kilometer per uur moest ik lopen wou ik die evenaren of breken. Het zou moeilijk worden. Het is hard om week na week goed te presteren. Gorki's songs passeerden de revue. Liedjes die ik vroeger meermaals gehoord heb, mooi gevonden heb maar niet goed wist waarom, die liedjes begon ik lopend beter te beluisteren. Ik herkende hier en daar mezelf. Ook een jaartje werkloos geweest 'terwijl de middenstand heerste in dit tranendal'. Ook Mias, Anjas en piranha's meegemaakt. Na zes kilometer gelopen te hebben gaf mijn loopband symbolisch de geest. Zijn vitale organen weigerden dienst, net zoals bij Luc. Veel te vroeg dus. Ook hij had in zijn leven nog vier kilometer te gaan. Maar de machinerie weigerde dienst. Maar in de virtuele wereld krijg je de kans om te 'resetten'. Ga je daar dood dan hoef je niet te panikeren: je krijgt de kans op een nieuw leven. In de echte wereld is het definitief met je gedaan als je dood bent. Dit zeg ik niet. Dit zegt de hoofdfiguur uit de film Ben X. Gelukkig voor mij kan ook mijn loopband zich herstellen van het plotse uitvallen van alle leven (heeft te maken met de gevoeligheid van de noodknop die aan het toestel verbonden is). Ik kreeg dus een nieuw (loop-)leven. De vraag was of ik nog de kracht, de courage had om opnieuw te starten na 6 kilometer hard rennen. Het antwoord was simpel: neen! 6 kilometer hardrennen op de grenzen van mijn kunnen zomaar voor niets en daarna 10 kilometer in het echt met het risico op opnieuw falen vond ik een ietsje van het goeie te veel. Het zal dus voor volgende keer zijn, mijn nieuwe recordpoging. Of, beter nog: voor de Mieltje Pauwels Memorial Run.

Patrick Sys: DNF.

06-12-2014 om 17:39 geschreven door carlos

Goed nieuws van het marathonfront. Donavan Leyn was actief in Spanje. Hij liep op 30 november de Marathon de Donostia - San Sebastian in een schitterende 3u 03' 58"

05-12-2014 om 00:00 geschreven door carlos

29-11-2014 om 17:41 geschreven door carlos

Mieltje Pauwels werd al sportend 95 jaar, mijn teller staat thans op 67. Het Duveltje doet ons al dromen maar hoe gaan we dit nog 28 jaar volhouden??

Luc nam in deze 45-ste Crokyrun de maat van iedereen. Hij haalde het nu van Joost in een spannende spurt.

Op de loopband liep Patrick Sys met 47' 18" zijn tweede beste tijd ooit

Op respectievelijk 4, 11 en 18 december zijn de laatste puntjes te verdienen voor de Crokylaureaat van het jaar 2014 waar Luc en Lieven voorlopig het klassement leiden met 44 punten.

Uitslag Crokyrun 27 november :
 1. Luc Maes                    42’ 30” 82
 2. Joost Coudenys              42’ 36” 20
 3. Lieven Van Parys            43’ 03” 07
 4. Tony Dewilde                49’ 11” 00
 5. Ex-aequo Bram Maes
     en Stefaan Lemiere         50’ 31” 40
 7. Hans Vankeirsbilck          53’ 13” 00
 8. Michiel Coudenys            53’ 33” 00
 9. Geert Van Compernolle       54’ 15” 00
10. Carlos Dejaegher         1u 00’ 09” 00
11. Bernard Devaere          1u 17’ 55” 00   (W)

Uitslag virtuele Crokyrun:
 1. Patrick Sys                 47’ 18” 00
 2. Marnix Deriemaeker          55’ 54” 00

28-11-2014 om 00:00 geschreven door carlos

Het Crokyrecord masters 60+ krijgt blijkbaar mythische trekjes.

In bijlage een fotootje dat mijn inspanningen van de afgelopen week illustreert.  ‘k Heb verschillende keren tussen de bergen in Noorwegen gelopen.  Klimmen en dalen.  Heerlijk thuis, op mijn loopband.  Telkens traininkjes van zo’n 6 – 7 kilometer.  Dalen zit er met mijn toestel niet in maar klimmen des te meer.  Dat alles aan een gemiddelde van 10 km per uur.  Pittig.  Mooi om te zien ook.  Nauwelijks een wagen te bespeuren.  Prachtige lucht, prachtige bergen, prachtige meren, prachtige wegen.  En toevallig hier enkele rugzaktoeristen.  En ik die hen voorbij hol.
Ik droomde de laatste tijd tijdens dat lopen wel eens weg, richting toekomst.  Nog zo’n kleine vier jaar en ook ik behoor dan tot het selecte clubje masters 60.  Ik droomde dan dat ik het crokyrecord in die categorie zal verbeteren.  Het zal bij een ijdele droom blijven, vrees ik, nu ik merk hoe Lieven en Luc elkaar week na week het vuur aan de schenen leggen.  Willem Elsschot zei het al: “ want tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren”.  Aan de praktische bezwaren kan ik misschien nog wat doen, maar helaas niks aan de wet van de sterkste (en snelste).
Groetjes vanuit Noorwegen.
            Patrick

21-11-2014 om 22:16 geschreven door carlos

Op 15 november liep Luc de loodzware natuur marathon der lage landen in Kasterlee. In de regen en door de modder, over aardewegen en bospaden kwam hij over de meet in 4u 16' 51" ( http://www.marathonkasterlee.be/ ).

Toch had hij op donderdagavond nog voldoende jus in de benen om als eerste op Ter Borcht te finishen.

20-11-2014 om 00:00 geschreven door carlos

 1. Koen Ver Eecke                  39’ 29” 00
 2. Lieven Van Parys                41’ 04” 18
 3. Luc Maes                        41’ 06” 12
 4. Joost Coudenys                  42’ 38” 71
 5. Jan Lust                        52’ 10” 68
 6. Geert Van Compernolle
    en Hans Vankeirsbilck           56’ 56” 00
 8. Carlos Dejaegher                57’ 37” 00
 9. Bram Maes, Michiel Coudenys
    en Stefaan Lemiere           1u 04’ 21” 50
12. Bernard Devaere              1u 25’ 27” 00 (W)

15-11-2014 om 22:52 geschreven door carlos

07-11-2014 om 16:19 geschreven door carlos

13 Crokyboys gingen de strijd aan tegen elkaar, tegen zichzelf en tegen de chrono. Voor Lieven werd het zijn laatste wedstrijd in de categorie M55. Aan uitbollen denkt hij nog lang niet, want op 13 november doet hij een eerste aanval op het Crokyrecord M60, dat met 41' 51" op naam staat van Luc Maes. Op de foto Lieven na zijn 1221-ste Crokyrun tussen de twee youngsters Michiel en Bram. Deze laatste verbeterde zijn persoonlijk record met bijna drie minuten.

Ook onze 89-jarige Crokyboy Carolus Moens denkt nog lang niet aan stoppen. Zijn oefenterrein voor het hoogspringen, de oude booghal van het Blosocentrum in Assebroek gaat tegen de vlakte. Carolus hoopt stiekem dat hij een onderkomen vindt in de nieuwe sporthal om verder te kunnen trainen op zijn geliefde atletiekdiscipline. 

De aankomsten:

 1. Koen Ver Eecke                39’ 00” 00
 2. Joost Coudenys                42’ 51” 59
 3. Lieven Van Parys              43’ 14” 00
 4. Diederick Vermaete            47’ 10” 42
 5. Ex-aequo Bram Maes en
    Stefaan Lemiere               47’ 38” 09
 7. Tony Dewilde                  48’ 50” 00
 8. Jan Lust                      50’ 31” 80
 9. Luc Maes                      54’ 23” 30
10. Michiel Coudenys              55’ 27” 00
11. Carlos Dejaegher              59’ 05” 00

Virtuele Crokyrun  op de loopband:
 1. Patrick Sys                   48' 35" 00
 2. Marnix Deriemaeker            54’ 23” 00

Een misverstand !!

Crokyrun 06/11/2014

 “Donderdag 30 oktober, het Kapelhuis gesloten” las ik op Carlos zijn blog.  “Dan wordt er ook niet gelopen in Meulebeke” dacht ik, “en dan ben ik solidair en loop ik de toer niet op mijn loopband”.  Verkeerd gedacht dus.  Zonder de broodnodige pitstop achteraf gingen zeven gladiatoren toch de strijd aan.  En ook Marnix hees zich – ondanks de sluiting van het Kapelhuis - afgelopen week op zijn strijdros, zijn loopband.

Ik merk het bij mezelf: ik heb de neiging tot slappeling zijn.  Alle excuses zijn voor mij goed om eens niet te lopen.  Een dag heeft 24 uren en ik heb er iedere keer 10 te kort.  Man, man, man ... er valt zo veel te beleven en ik zit al over de helft van mijn leven.  Multitasking is de boodschap.  Tegelijk zo veel mogelijk van alles doen, de techniek van tegenwoordig helpt me daar gelukkig een handje bij.   Maar daar bovenop moet ik ook nog de nodige nachtrust incalculeren.  Rust die nodig is om lichaam en geest te laten bekomen van de (over-) belasting van de dag.

Een en ander heeft gemaakt dat ik ondertussen weer twee weken niet gelopen heb.  Ik voel dat ik weer aan het afglijden ben naar een looploze winter.  Niet doen Patrick, niet doen.  Denk aan de vele voordelen.  Denk aan de marathons in het verschiet.   En uit het niets kwam ik gisteren donderdag plots met een lumineus idee af.  Mijn vrouw kijkt al jaren geen teevee meer.  Ja, zij is een van die zeldzame uitzonderingen.  Maar op die manier staat ons televisietoestel beneden meestal werkloos te staan.  En het is toch zo’n prachtding.  Een Samsung Smart TV.  Enorm scherp en helder van beeld en prachtige kleuren dat het geeft!  Toen ik mij het toestel aanschafte heb ik mij heel goed geïnformeerd en echt, in zijn soort vind je geen beter toestel dan dit.  Maar dan staat dat ding daar meestal niks te doen.  Wat een zonde.  Welnu, gisteren kwam ik op het simpele maar schitterende idee om dit grote toestel te verwisselen met dat iets kleinere ding dat op mijn mansardekamertje staat.   Zo gedacht, zo gedaan.  Eerst wel nog eens met mijn levensgezellin besproken natuurlijk maar de TV-wissel was ook voor haar geen probleem.  Wow!  Als ik nu nog een excuus heb om niet dagelijks op zijn minst een uurtje (1 van die 24) naar mijn zolderkamertje te trekken, dan weet ik het niet meer.  Lekker lopen op de loopband en ondertussen televisie kijken.  Of een DVD’tje, een muziekje, ... 

Wat ik gisteren beleefde met de Crokyrun was subliem.  Terwijl ik liep rolde Meulebeke loepzuiver en in mooie kleuren en bij heerlijk weer aan mijn ogen voorbij met door de koptelefoon de melancholische muziek van Lucinda Williams.  Dit was schitterend, bijna te vergelijken met de werkelijkheid.  Alleen jammer dat ik niet naast me of achterom kon kijken.  Dat kon ik wel natuurlijk maar dan zag ik Meulebeke niet meer hé.  Er is dus wel degelijk nog een verschil met het daadwerkelijk door de Meulebeekse straten sloffen.  Maar dat vind ik niet erg.  Nu krijg ik alles echt breed uitgesmeerd voor mijn neus.  En nu kan ik eindelijk eens letten op de details die ik vroeger niet zag.  Door de vermoeidheid is dat in de tweede helft van de loop wat moeilijker maar toch.  Google Streetview (want daar is het waar iFit de beelden vandaan haalt) is eigenlijk een momentopname.  Eentje van een paar jaar terug al.  Dus hebben Marnix en ik bijvoorbeeld nog geen vernieuwde Ter Borchtlaan om door te lopen.  Details.  U heeft waarschijnlijk al gehoord van grappige beelden uit Google Streetview wereldwijd.  Welnu, Meulebeke heeft er ook zo eentje, tenminste toch voor wie er op let.  Het kan natuurlijk met mij beroepsmisvorming te maken hebben he, dat ik nu precies daar op let.  Ik ben namelijk postbode geweest.  Een ‘facteur’.  Wel, na 3,8 kilometer lopen (we zijn dan in de Oostrozebekestraat) zien we op Streetview links tegen de muur heel duidelijk de fiets van een postbode staan.  We zien weliswaar geen postbode, neen.  Hij moet ergens binnen zijn.  Links kan moeilijk want daar is geen huis.  Aan de overkant dan?  Ja zeker, want daar is ... café De Gouden Leeuw.

Als ik volgende week weer de Crokyrun loop, dan ben ik zo goed als zeker dat die postbode zijn of haar fiets weer recht tegenover het café zal staan en de week daarop opnieuw en opnieuw en opnieuw tot Google zijn wagentje met camera terug door Meulebeke jaagt om verse plaatjes te schieten.

PS het schijnt dat ook Lieven ergens in Meulebeke in Streetviews beelden verschijnt.

 Mijn tijd van donderdag 06/11/2014 : 48 minuten en 35 hele seconden.

         Groeten van Patrick

07-11-2014 om 16:19 geschreven door carlos

31-10-2014 om 20:48 geschreven door carlos

Uitslag Crokyrun 30 oktober:
 1. Lieven Van Parys                42’ 48” 87
 2. Koen Ver Eecke                  43’ 14” 00
 3. Joost Coudenys                  43’ 33” 29
 4. Stefaan Lemiere                 50’ 47” 30
 5. Bram Maes                       50’ 57” 09
 6. Michiel Coudenys                51’ 09” 00
 7. Albert Demeyere                 51’ 15” 00
 8. Jan Lust                        55’ 13” 54
 9. Hans Vankeirsbilck              55’ 54” 10
10. Carlos Dejaegher                59’ 38” 00
11. Luc Maes                     1u 00’ 43” 90
DNF: Lore Demuynck

Virtuele Crokyrun op de zolder:
 1. Patrick Sys                     49’ 02” 00
 2. Marnix Deriemaeker              57’ 55” 00

24-10-2014 om 00:00 geschreven door carlos

Patrick Sys schafte zich op 20 oktober 2013 zijn loopband aan en liep zijn eerste virtuele Crokyrun op 14 november 2013. Dit moest op een originele manier gevierd worden !   

Vandaag heb ik mijn loopband exact 1 jaar en dat moet gevierd worden ... met een filmpje.  Zelf heb ik ooit een Mechelse herdershond gehad, Maya, en die ging met veel plezier mee op looptraining.  Naar buiten, welteverstaan.    Dit hier is een filmpje van een hond waarvoor je niet naar buiten moet.  Deze Duke staat letterlijk te springen om op de loopband te mogen.  Ik heb me mijn aanschaf van mijn loopband zeker nog geen moment beklaagd maar mij zie je niet zo gauw zo enthousiast springen om erop te mogen.

http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=kK_SUsnLL5o

 Groetjes, Patrick

20-10-2014 om 18:33 geschreven door carlos

Met Koen  aan de start was de winnaar reeds op voorhand gekend. Met zijn 11-de marathon nog vers in de benen dook hij nog eens onder de 40 minuten. Voor Albert net geen tijd onder de 50 minuten maar wel een verbetering van zijn persoonlijk record met 11 seconden. Michiel Coudenys kwam 2 weken geleden al eens proeven van de Crokysfeer en finishte in zijn eerste Crokyrun in een tijd van 54' 38". Hij mocht terecht op de foto met Hendrik Crokyboy van het eerste uur.

Uitslag Crokyrun 16 oktober:
 1. Koen Ver Eecke                          39’ 54” 00
 2. Lieven Van Parys                        41’ 38” 94
 3. Luc Maes                                41’ 53” 47
 4. Joost Coudenys                          42’ 45” 57
 5. Ex-aequo Albert Demeyere, Bram Maes,
    Günther De Maeyer en Stefaan Lemiere    50’ 48” 00
 9. Michiel Coudenys                        54’ 38” 00
10. Hans Vankeirsbilck en Carlos Dejaegher  57’ 33” 00

Uitslag virtuele Crokyrun 16 oktober:
 1. Patrick Sys                             52' 53" 00
 2. Marnix Deriemaeker                      58' 46" 00

17-10-2014 om 15:31 geschreven door carlos

Koen stak de grens over en ging op 12 oktober van start in De Lage Landen Marathon van Eindhoven.

Hier zijn marathonverhaal: 

In 2009 liep ik hier mijn eerste marathon in Eindhoven, dit werd ondertussen de elfde.
Voor de 4de keer ging ik hier van start, zonder grote verwachtingen.
Ik had voor het eerst niet op voorhand ingeschreven en had dan ook niet doelgericht getraind.
Het vertrouwen in een goede afloop was er wel ondanks slechts 3 trainingen boven de 21km.
Met North Sea Challenge (35 km) en Trial Du Barrage (30 km) in de benen moest dit toch lukken.

Een PR was uitgesloten maar je moet de lat ergens leggen voor je vertrekt.
Ik had me voorgenomen om tevreden te zijn met een eindtijd van 3:20 of minder.
Dus legde ik in eerste instantie mezelf op om net onder 1:30 in de helft te zijn, mooi op schema met wat reserve.
Ik wist dat ik in de 2de helft nogal wat terrein zou moeten prijs geven.

Na 28 km begon het al goed zeer te doen, te vroeg, liep alleen, lange banen, pijn verbijten en moest het tempo heel wat laten zakken. Na wat rekenwerk begon 3:20 er moeilijk uit te zien. Rond 35 km kreeg ik gezelschap, begon een praatje te maken met verschillende lopers en het tempo kreeg ik weer omhoog. De pijn verbijten werd plots weer iets makkelijker. 3:20 en zelfs 3:15 kwamen terug binnen handbereik als ik dit kon volhouden.

Dat lukte, de laatste 7 km heb ik taai gevochten, op het einde nog een versnelling kunnen maken om te finishen in 3:14:00. Geen besttijd, maar toch 8 minuten sneller dan in Tel Aviv.

Tevreden terug naar huis met een voorjaars- en najaarsmarthon in de zak!

Alle cijfertjes vind je hier: http://www.marathoneindhoven.nl/evenement/uitslagen/cDU93-Uitslagen.aspx

         Mvg, Koen Ver Eecke

14-10-2014 om 15:11 geschreven door carlos

Beloeil.  Ik had er goeie herinneringen aan.  Ik geloof dat ik present was op hun allereerste marathon, zo’n 23 jaar geleden.  Inschrijven was toen nog volledig gratis!  Alles daar was kleinschalig.  Er deden zeker geen honderd personen aan mee maar het was in het dorp gezelligheid troef.  Het parcours toen bestond uit twee dezelfde ronden van 21,1 km en was niet bepaald vlak te noemen.  Vooral halverwege elke ronde was er een serieuze heuvel die overwonnen moest worden.  Dat was 23 jaar geleden.  Ikzelf was toen nog in de fleur van mijn leven en ik reeg de marathons met tijden van 2u 45, 3 uur en 3 uur dertig aaneen.  Beloeil was er eentje van 3 uur 30.  Een iets mindere tijd dus en dat was te wijten aan o.a. die heuvel maar ook aan de onbestaande publieke belangstelling.  En ik herinner me nog dat het die dag vrij warm was en over het algemeen ben ik geen goeie warmweerloper. 

Beloeil anno 2014.  Ik had gelezen dat de sympathieke organisatoren vanaf 2015 in dit dorp met een kasteeldomein zo groot als het dorp zelf geen individuele marathon meer zouden inrichten.  Dit was voor mij nog een extra reden om in extremis naar ginder te trekken.  Hoe totaal anders was het weer die dag!  Waar het kwik de week voordien (en ook 23 jaar voordien) opklom tot 20 graden was het zaterdag nauwelijks 14 graden.  Prima voor mij hoor!  Minder prima was de regen die met bakken neerviel.  Na mijn inschrijving (niet meer gratis, maar in tegenstelling tot de stadsmarathons met 8 euro nog altijd spotgoedkoop) had ik nog een uurtje om me voor te bereiden.  Ik keerde terug naar de wagen die net als de andere wagens geparkeerd stond op een graspleintje dat al gauw verworden was tot een modderpoel.  De regen kletterde op het dak van mijn auto.  Ik kwam er pas een tiental minuten voor de start uit tevoorschijn.  Wandelde naar de start.  Gelukkig stond er naast de startlijn een tent opgesteld waar we met zowat 60 deelnemers nog net allemaal onder konden schuilen.  Ik rillend van de kou.  Ik sprak er met enkele Oost-Vlamingen-veellopers die mij te kennen gaven wel te zullen starten maar, als die regen zo zou blijven aanhouden, er onderweg de brui zouden aan geven.  Ik dacht daar anders over maar zei het niet.  Doorzetten was de boodschap.  Dacht wel eens na over mijn knusse zolderkamertje thuis.  Hoog en droog.  Wat een verschil met hier!

10u40.  De verlossende start.  Naar goeie gewoonte hield ik me koest ergens in de achterhoede.  Haha, eindelijk kon ik de beentjes strekken.  Opwarming was niet nodig.  Daar had ik nog 42 km de tijd voor.  Ik bleef Kareltje Lismonds gevleugelde woorden indachtig: “Een koerspaard heeft ook geen stretching nodig”.  Ik voelde onmiddellijk dat die beentjes goed zaten en ook dat het lopen door de plassen heen best leuk was.  Het enige waar ik me wat zorgen over maakte was dat mijn T-shirt al na enkele kilometers doorweekt was en zwaar tegen mijn huid aan plakte.  En het bleef maar regenen.  Gauw viel ik alleen.  Niet moeilijk als je maar met zo weinigen start.  Dat was geen probleem voor mij.  Ik ben een geboren einzelgänger.  Af en toe passeerde ik iemand.  Af en toe passeerde iemand mij.  Ik hield een mooi tempo aan.  Ik had de indruk dat – in tegenstelling tot de week voordien - de kilometers voorbijvlogen.  Elke kilometer, van begin tot einde, stond hier aangeduid.  Dat is een pluspunt.  Maar was de afstand wel juist berekend?  Het zou niet de eerste keer zijn dat een organisatie korte kilometers incalculeert.  Ik had mijn iFitprogramma op mijn smart Phone ingeschakeld, ik zou dus achteraf wel een controleren of alles klopte.  Na vier kilometer werden we een bos ingestuurd.  De plasserige wegen werden ingeruild voor drassige bospaden.  Op sommige plekken liepen we enkeldiep met nergens een uitwijkmogelijkheid.  Maar ik vond het nog altijd aangenaam.  Het hield ons bezig, dat voortdurend zoeken naar het ideale spoor.  En zo ook passeerden tijd en afstand voor je er erg in had.  Langsheen heel het parcours waren er veel seingevers opgesteld.  Maar in het bos werden die op sommige plaatsen vervangen door linten.   Na 9 km liep ik daardoor even verkeerd.  Gelukkig merkte ik dit gauw op omdat ik de jojoënde loper voor mij plots niet meer zag.  Hij was als in het niets verzwonden.  Dat kon niet.  Ik keerde op mijn stappen terug en, jawel, ik was onbewust over zo’n lint dat op de grond lag gelopen.  Ik had de verkeerde afslag genomen.  Dit voorvalletje deed niks aan mijn algemeen gevoel van welbehagen af.  Mijn lichaam was oké.   De benen waren oké.  Beter dan in Zeeland.  Er hing hier zeker meer zuurstof in de lucht.  Zuurstof waar ik zo economisch als mogelijk naar hapte.  In en uit, in en uit, in en uit op het mantra van mijn passen.  Alleen wist ik niet goed aan welk tempo ik liep.   Kilometerbordjes 14, 15, 16, 17 ...  Allemaal in het bos.  Nergens een tijdsklok te bespeuren.  Ik liep verder op het gevoel, een goed gevoel.  Ik zou het wel merken na die eerste ronde van 21,1 km.  Die zou ik zeker al lopend halen.  Die zekerheid had ik al.    Alles erna zou bonus worden.  Eenmaal uit het bos opgedoken werden we voor even opnieuw een weg opgestuurd.  Eventjes maar want daar was al het slijkerige domein van het kasteel van Beloeil.  De regen was geminderd maar nog altijd niet opgehouden.  Ik moest denken aan het nieuwe veldloopseizoen.  Vele crossen liggen er lang zo drassig niet bij als nu die kilometerslange stukken tijdens deze marathon.   Eenmaal het kasteeldomein doorploeterd was het nog een kilometertje naar het centrum van het dorp waar op dezelfde plek zowel de start- en aankomstmeet lagen maar ook de twee doorkomsten waren.  Ik was benieuwd naar mijn tussentijd want ik wist dat daar tenminste een sportklok opgesteld stond.  Tot mijn grote verbazing duidde die halfweg voor mij 1 uur 59 minuten en een handvol seconden aan.  Ik had dus een halve marathon gelopen in minder dan twee uur!  Terwijl het mijn plan was om er toch een kwartiertje langer over te doen.  Met een glimlach uitgesmeerd over de hele breedte van de weg liep ik van toen af verder.  Mijn dag – wat zeg ik? – , mijn jaar kon van dan af niet meer stuk.  Ik hoefde alleen nog maar een stukje verder te lopen.  Grenzen verleggen.  Mijn grenzen verleggen.  Proberen door te lopen tot aan km 25, misschien wel tot aan de 30.  In ieder geval mijn eindtijd van Zeeland ruim verbeteren.  Op naar een sub 5 uren tijd!  Want dat was mijn doel voor die dag en dat doel lag binnen loopbereik.  Plots was het opgehouden met regenen.  Het werd daarom niet echt warmer.  Dat hoefde voor mij ook niet maar het stoppen met regenen had als voordeel dat de waterplassen kleiner werden.  Ik was bezig aan de tweede van de drie ronden.  Die laatste twee ronden waren elk een goeie tien kilometer lang.  Ze gingen niet meer door het bos maar wel nog iedere keer doorheen het zompige kasteeldomein.  Kilometer 25 passeerde ik nog al lopend maar van dan af zette ik het op een wandelen.  Het had geen zin om me nog verder te forceren.  De volledige marathonafstand zou ik nooit helemaal kunnen lopen.  Toch nog niet in dit jaar.  Tot dan toe had ik een Lucske Maes gedaan: ik had onderweg niks gedronken.  Gezien de weersomstandigheden was dat zeker geen probleem gebleken.  Maar vanaf de eerstvolgende bevoorradingspost ging ik mijn schade inhalen.  Na km 28 was het zover.  Twee bekertjes water nemen en al snelwandelend leegdrinken.  Ook mijn wandelen bleek me veel beter af te gaan dan een week voordien tijdens dat verschrikkelijke duinenoffensief.  Toen kreeg ik op den duur mijn benen duinop nauwelijks nog omhoog.  Nu voelde ik dat ik zeker mijn goedgetraind loopband wandelritme van ruim zesenhalve kilometer per uur makkelijk tot het einde toe zou kunnen volhouden, slijk of geen slijk. En ik begon nog meer te genieten.  Genieten van het landschap.  Ik had meer tijd nu om om me heen te kijken.  Zelfs om een heel korte babbel te slaan met de schaarse toeschouwer.  Of om de seingevers te bedanken voor hun onontbeerlijke vrijwilligerswerk.  Af en toe liep er nog eens iemand mij voorbij.  Het laatste uur welgeteld één iemand.  En dan was het zelfs nog een man die ik een tijdje tevoren zelf al wandelend voorbijgestoken had.  Niet dat mijn wandeltempo verzwakte.  Neen.  De echte reden was dat de man tijdens de laatste doortocht van het kasteeldomein nog een laatste loopeffortje kon opbrengen tot aan de meet toe terwijl ik wijselijk daarmee nog wachtte tot ik opnieuw vaste grond onder de voeten voelde.  En toen was de vogel al gaan vliegen.   Ik zag hem nog in de verte in de rue des Combattants, maar de strijd was al gestreden.  Dan nog de rue de la Hunelle door, en daar de bocht naar de rue Baron Descamps waarvan ik wist dat daar even verderop de eindmeet lag.  Oef, gelukt!  Ik kreeg een medaille omhangen en in mijn rechterhand een magnumfles bier op kurk toegestopt.  Vanuit mijn linker ooghoek zag ik de wedstrijdklok: 4u40’ en zoveel seconden.  Missie volbracht.  Bijna een uur beter gelopen/gewandeld dan de week tevoren!  Mijn tweede carrière als loper is definitief ingezet.

Bij aankomst merkte ik dat de batterij van mijn smart Phone de geest gegeven had.   Bij thuiskomst en na het opnieuw opladen merkte ik dat het iFitprogramma de gegevens van mijn loop geregistreerd heeft tot aan km 32,17.  Ik deed er op dat moment 3:28:38 over en was op dat ogenblik aan mijn derde ronde begonnen.  De kilometeraanduiding klopt dus wel.

Tot slot nog even verwijzen naar de website van de marathon.  Hou er wel rekening mee dat het nog een tijdje kan duren eer de uitslag van dit jaar erop zal verschijnen.  Van hun website maken ze blijkbaar geen prioriteit.

► ►    http://users.skynet.be/marathon.beloeil/index.htm6

Of ik me nu opnieuw een marathonloper voel?  NEEN.  Want, ondanks het feit dat ik in een week tijd twee marathonmedailles aan mijn collectie mag toevoegen, heb ik er geen enkele uitgelopen.  Ik heb ze uitgewandeld.  Uitlopen, dat zal voor volgend jaar zijn.  Zeker weten!

 groetjes, Patrick

14-10-2014 om 13:15 geschreven door carlos

Voorzien van de nodige reflectoren bereikten de Crokyboys veilig hun thuishaven "Ter Borcht". Er was een beste jaarprestatie voor Hans en Luc Maes liep opnieuw sterk na een geslaagde Marathon van Brussel, hij kwam er over de meet in 3u 50' 56".

Hier  zie je in de categorie M60  Luc in actie.

Voor Patrick Sys is het zonder reflectoren veilig sporten op zijn zolderkamer waar hij zijn volgende marathon aan het voorbereiden is. Ondertussen trok onze supermaster Carolus Moens naar Eeklo voor de laatste meeting van het jaar. Carolus deed mee aan alle werpnummers: het discuswerpen(10m76), kogelstoten (5m77), hamerslingeren (13m83) en gewichtwerpen (5m37).

Uitslag Crokyrun 9 oktober:
 1. Koen Ver Eecke                 41’ 01” 00
 2. Lieven Van Parys               41’ 27” 59
 3. Joost Coudenys                 42’ 01” 77
 4. Stefaan Lemiere                45’ 02” 70
 5. Luc Maes                       45’ 13” 97
 6. Günther De Maeyer              52’ 28” 00
 7. Albert Demeyere                52’ 34” 00
 8. Jan Lust                       54’ 26” 43
 9. Hans Vankeirsbilck             55’ 39” 20
10. Carlos Dejaegher               57’ 40” 00
11. Bram Maes                      58’ 50” 00

Virtuele Crokyrun 9 oktober :
 1. Patrick Sys                    54’ 30” 00
 2. Marnix Deriemaeker             55’ 43” 00

10-10-2014 om 00:00 geschreven door carlos

Nog steeds gebeten door de marathonmicrobe haalde hij de finish in de Kustmarathon Zeeland. Hij legde de 42,195 kilometer af in 5u 35' 26".

Hier volgt zijn verslag van zijn heldhaftige prestatie:

De kustmarathon, the Day After.  Gemengde gevoelens.  Vreugde en teleurstelling.  Vreugde omwille van het feit dat ik ‘m ‘uitgelopen’ heb.  Teleurstelling omwille van het feit dat ik ‘m voor de helft gewandeld heb.  Tja, eigenlijk kon ik niet veel beter verwachten na zo een korte voorbereiding maar stiekem had ik gehoopt tot aan km 30 te kunnen blijven lopen en de resterende 12 al stappend af te leggen om zo mijn allereerste kustmarathon Zeeland in zowat 5 uur te kunnen volbrengen.  De realiteit was anders.  Mijn looptempo veranderde in een wandeltempo al voor halfweg en ik deed er een halfuurtje langer over dan verhoopt.  Hoe dan ook: door al dat stappen voel ik me vandaag nog behoorlijk fit.  Nauwelijks spierpijn.  Trappen lopen gaat me goed af.  Prima dus.

Het begon allemaal vrij goed.  De omstandigheden waren zoals verwacht.  Warm bij de start.   20 graden.  Een beetje wind maar langs de kust was die behoorlijk sterk en altijd in het nadeel.  Na de twaalfde klokslag van de kerk van Burgh-Haamstede op het middaguur zette de massa van zowat 1800 lopers zich in beweging.  Ikzelf overschreed een minuutje later de startlijn.  Had me wijselijk niet in een of ander startvak gezet (sub 3u15 of 3u15 – 4u) maar meer achterin bij het gewone voetvolk.  Het was de bedoeling om me van in de beginne niet te vergalopperen.  Vrij snel zat ik in het goeie ritme.  De straatjes van het dorp werden onder ruime publieke belangstelling door het lopersgild veroverd.  Zoals bij de tour de France stonden er op verschillende plaatsen seingevers met vlaggetjes die ons nog net op tijd konden waarschuwen voor naderend onheil: paaltjes en vluchtheuvels.  Kwestie van niet gelijk over kop te gaan zoals we de renners zo dikwijls zien doen.  Een drone boven ons hoofd als een zoemende vogel die alles rustig gadesloeg en filmde.  En dan vrij snel het echte werk!  Het eerste duinpaadje in op weg naar de kustlijn.  Op en af.  Zanderig.  Eenmaal aan zee zo snel mogelijk het harde zand vlakbij de zee opzoeken.  Die was er in den beginne nauwelijks want het was hoogtij.  De massa lopers was hier al verworden tot één lange sliert.  De eersten waren buiten bereik en blikveld.  Na 5 km van het traject de dijk weer op en dan de lange rechte stukken van de afsluiting van de Westerschelde.  Vaste grond onder de voeten, dat wel.  Ik voelde dat mijn benen de eerste zandstroken goed verwerkt hadden.  Na 10 km het bekende landmark Neeltje Jans.  Mijn tijd: 1:02:40.  Mooi, precies wat mijn streefdoel was.  Verder de afsluitdijk op.  Ik telde mijn passen per dekplaat tussen twee waterschotten in.  De ene keer 23, de andere keer 24 passen, gemiddeld 23,5.  Een mooie cadans en een leuk tijdverdrijf.  Als kind hield ik al van tellen.  Per dekplaat telde ik mijn vingers af. 1, 2, 3, 4, 5, ...  Bij 10 weer van voor af aan.  Groepjes liepen mij voorbij.  Ik liet ze begaan, ik liep mijn ideale ritme mede dankzij dat tellen.  Aan km 15, meer dan een derde van de afstand afgelegd, voelde ik dat het lastig ging worden.  Een blaar ontwikkelde zich zich op mijn rechter voetzool maar dat was het probleem niet.  De benen werden geniepig zwaarder en zwaarder.  Mede door de warmte.  Gelukkig kwam er wat bewolking opzetten.  Maar daar hadden mijn benen geen boodschap meer aan.  Het hart, de longen konden alles goed aan.  Alleen de benen hebben duidelijk nog trainingsachterstand.  Het 20 kilometerpunt.  De dijk af, het strand weer op ter hoogte van Vrouwepolder.  Geen polder te zien hier, wel enkele vrouwen (maar ook mannnen) die mij in het mulle zand voorbij ploeterden.   Ik wandelde in de richting van de zee en het verlossende harde zand.  Hier was het water al een ietsje teruggetrokken.  Het werd trippelen in boogjes met de rand van de waterlijn mee.  21,1 km.  Halfweg: 2 u 17’36”.  Dit is de officiële tijd achteraf.  Op de klok zag ik nochtans iets van 2 u 24’.  Ik begon te rekenen.  6 uur was de limiettijd.  Dus had ik nog ruim drie-en-een-half uur over om op tijd binnen te zijn.  Alles in 5 uur halen was theoretisch nog mogelijk maar mijn benen beslisten er anders over.  Wandelen werd het.  Mijn wandelsessies op de loopband – veelal bergop – gaven mij de zekerheid dat ik op tijd binnen zou zijn.  Die 21 resterende kilometers aan een gemiddeld tempo van 6 per uur, dat moest kunnen.  De rest heb ik puur gewandeld, ben nooit gestopt.  Regelmatig werd ik voorbijgestoken door lopers die aan een slakkengangetje liepen.  Meer naar het einde toe kon ik die voorbijstekende lopers zelfs nog bijhouden.  Bij de vele verversingsposten hielden zij halt terwijl ik al wandelend mij bevoorraadde.  Tegen de tijd dat ze mij inhaalden was ik al heel wat gevorderd.  Over de rest van het traject kan ik kort zijn: het was mooi maar lastig.  Bij Oostkapelle de duinen weer op en dan vele kilometers lang het duinpad volgen.  Op en af, op en af.  Soms met trapjes.  30 km in 3 u 36’31.  Ik had gehoopt dat dit het 35 kilometerpunt was maar niks was minder waar.  Nog 7 km te gaan.  Nauwelijks een vlak stuk.  Domburg.  De bocht van Westkapelle.  Ik werd door een man voorbij gesloft.  Gesloft is het verkeerde woord want de man had geen schoenen aan!!!  Zelf was ik even tevoren iemand voorbijgewandeld die Vibram Five Fingers om zijn voeten had maar deze man had helemaal niks aan zijn voeten!  En blijkbaar was hij niet aan zijn proefstuk toe, zo las ik van de prestigieuze wedstrijdenlijst op de rugzijde van zijn t-shirt af.  Een marathon op blote voeten lopen, je moet het kunnen.  En dan nog hier.  Waar hij me voorbijstak waren we net aan een stuk duinpad bezig bestaande uit scherpe stukjes schelpzand.  Amai mijn voeten, allez, de zijne!  Voorbij Westkappele nog een laatste keer het strand op.  In de verte het vlagversierde Zoutelande.  De aankomst eindelijk in zicht!  Tussen de aankomst en hier lag een breed hard strand wijd voor ons open.  Het was wel wat onze weg zoeken tussen de dicht tegen elkaar geplaatste strandpalen in.  Donkere wolken kwamen aanzetten en de eerste schaarse regendruppels vielen.  De laatste klim: de trappen naar de Zoutelandse dijk met daarboven, naar het schijnt steeds op afspraak, de plaatselijke doedelzakvereniging danig aan het doedelen.  Met mijn handen op mijn knieën duwde ik doodvermoeid mijn lijf de trap op.  Zeggen dat de betere lopers hier enkele uren tevoren diezelfde trap nog met twee treden tegelijk opgelopen hebben!  De versterkte dijk hoog boven Zoutelande met beneden de finish.  Zwart-wit beelden van die rampzalige 1 februari ‘53, toen hier nauwelijks een dijk was, spookten door mijn hoofd.  Ik hoorde van de commentator beneden dat de man op blote voeten binnen was en ook de enige dame die alle twaalf edities uitgelopen had.  Om mij te treiteren moest ik nog een halve kilometer over de dijk de finish voorbij om dan pas de dijk af te mogen.  Bij de afzink ging mijn wandelen voor een laatste keer nog eens over in lopen.  Die enkele honderden meters tot aan de meet moest ik al rennend nog kunnen afleggen, dacht ik, tussen het gejoel van de toeschouwers door.  Dan het laatste kunstmatig opgeworpen zandhoopje over daar waar de klok de tijd voor iedereen onverbiddelijk
wegtikte.  Het vuistje in de lucht.  5 u 35’ 26”.  Missie volbracht.  Maar met gemengde gevoelens.  Een half uur later brak de hel los.  Een verschrikkelijk onweer woedde boven Zeeland.  Maar op dat moment zat ik al veilig en wel binnen in mijn wagen rijdend in de richting van België.

Zo, dit was mijn verslag en nu ben ik razend benieuwd naar was Lucske Maes er vandaag zondag in de Marathon van Brussel van bakt.  Vlak is het daar alleszins ook niet maar in tegenstelling tot mij zal Luc niet met zand in de schoenen moeten terugkeren.  

Patrick

Bijsluitend een fotootje van Burg-Haamstede feestelijk bevlagd voor de start

Uitslagen: http://marathonzeeland.nl/marathon/uitslagen/uitslag-marathon-2014.htm startnummer 66

Zie ook: http://www.omroepzeeland.nl/marathonzeeland/binnenkomsten/kustmarathon#.VDD-xhawS3M voor beeldverslag.  Kijken bij de finishers van 17 u 30 tot 17u 45

09-10-2014 om 15:00 geschreven door carlos

Aan twee rustdagen had marathon-man Luc genoeg om de 38 km lange Trial van de Hoge Venen te verteren en de training terug op te starten. Voor de start van de wekelijkse Crokyrun werkt onze flandrien op de piste van Ter Borcht nog een interval training af. Dit in voorbereiding op de Marathon van Brussel die doorgaat op zondag 5 oktober. Een dag eerder is het de beurt aan Patrick Sys die start in de loodzware kustmarathon Zeeland . 

Hier laten we Patrick aan het woord:

Afgaande op mijn tijden in de Crokyrun van de laatste maand zou je kunnen denken dat het met mijn conditie bergafwaarts aan het gaan is.  1 uur en acht seconden deed ik er gisteren over terwijl ik voor diezelfde 10 kilometer op 11 september 5 minuten sneller klaar was om te gaan douchen.  Niks is minder waar.  Bewust heb ik me twee dagen voor mijn eerste marathon sinds vele jaren wat ingehouden.  De eerste 5 km liep ik op mijn loopband aan exact 10 per uur, waarna ik het tempo wat liet zakken naar een voor mij heel comfortabele 9,5 km per uur.  Dat is – ik voel het – het tempo dat ik momenteel héél lang kan volhouden.  Of ik dat een marathon lang zal kunnen weet ik binnenkort.  En of ik daadwerkelijk dat tempo van in den beginne zal aanhouden is nog maar de vraag.  Het gros van de deelnemers start veel te snel  en met de opgebouwde adrenaline zou ook ik me daar wel eens aan kunnen bezondigen en meegaan in de flow van enthousiasme.   Me sparen voor de tweede en zwaarste helft wordt de boodschap.  De weersomstandigheden zitten alvast goed mee.  Misschien wordt het wel wat te warm maar de onmiddellijke nabijheid van het water van de Noordzee kan voor de nodige afkoeling zorgen.  Afkoeling die ik tijdens mijn trainingen op mijn zolderkamertje steevast moet ontberen.  Met argusogen kijk ik naar de weersvoorspellingen voor Zeeland voor zaterdag.  20 graden op de middag wordt er voorspeld.  Kans op regen 80 %!  Dat zal jammer genoeg waarschijnlijk meer voor ‘s avonds zijn, die regen.  De windrichting 4 beaufort vanuit het zuiden betekent dat het vooral de laatste 5K flink lastig zal worden met de wind pal op kop.  Ook de getijdentabellen sla ik erop na.  Afnemend tij wordt het wat betekent dat er mogelijkheid zal zijn om op het harde zand te lopen.  Kortom: ik krijg genoeg gezonde kriebels in de buik in het toeleven naar de wedstrijd toe.  Lang geleden dat ik die nog had.  Met als bijkomend gevolg dat mijn stoelgang heel vlot verloopt.  Mijn inwendige machinekamer werkt bijzonder goed.  Zaterdagmorgen een imodiumpje nemen (of twee), daarna nog eens goed mijn kleinste kamertje bezoeken en ik kan met een veilig gevoel vertrekken in de richting van onze noorderburen.  Yep.

 Patrick

De uitslag van de Crokyrun op donderdag 2 oktober:

 1. Koen Ver Eecke                42’ 43” 00
 2. Lieven Van Parys              43’ 19” 43
 3. Joost Coudenys                44’ 15” 09
 4. Luc Maes                      44’ 49” 95
 5. Paul Gernay                   44’ 54” 00
 6. Ex-aequo  Günther De Maeyer
      en Stefaan Lemiere          50’ 07” 02
 8. Jan Lust                      52’ 28” 64
 9. Ex-aequo Hans Vankeirsbilck
      en Carlos Dejaegher         57’ 52” 00
11. Rudi Feys                  1u 19’ 42” 00    (W)          
12. Bernard Devaere            1u 24’ 47” 00    (W)       
DNF:  Michiel Coudenys

Virtuele Crokyrun op de loopband:
 1. Marnix Deriemaeker             56’ 04” 00
 2. Patrick Sys                 1u 00’ 08” 00

03-10-2014 om 22:28 geschreven door carlos

Le Trail des Hautes Fagnes

Zaterdag 27-09-2014 liep ik het Belgisch kampioenschap Trail te Malmédy.

Daar mijn 2 laatste wedstrijden: In flanders fields marathon (4u00:34,74) en de halve marathon van de Dynamicarun (1u52:15) niet zo goed waren, was mijn verwachting voor zo een zware trail van 38 km niet zo goed. Daarom was ik van plan rustig te starten met als hoofddoel uit te lopen. De eerste 4 km waren bergaf en ik werd door heel wat lopers voorbij gelopen. Vooral tijden de gevaarlijke afdalingen tussen de rotsen moest ik veel ervaren afdalers laten voorbij gaan. Maar tijdens de beklimmingen haalde ik veel lopers weer in. Ook tijdens de zware beklimmingen waar veel lopers moesten wandelen kon ik lang blijven lopen. En waar ik ook moest wandelen lang mijn wandeltempo hoger dan veel andere deelnemers. Dat had ik voor een groot deel te danken aan mijn snelwandeltrainingen, die ik deed voor een 20 km en 100 km snelwandelwedstrijd waar ik dit jaar aan deel nam. In tegenstelling tot mijn 2 vorige wedstrijden waar ik er op het einde door zat, kon ik hier nog goed eindigen. Ik heb het geen enkel ogenblik echt moeilijk gehad. Wel 2 maal gevallen. Maar zonder kwetsuren. Ik eindige 246^e in en tijd van 4u43:09, op meer dan 600 deelnemers waarvan er maar 471 aankwamen. Ik werd 5^de in mijn categorie M+60.en werd 3^de (Brons)in het Belgisch kampioenschap M+60.

Er deden veel Nederlanders en Duitsers mee. Heel de wedstrijd heb ik niet gedronken. Bij het afhalen van de nummers kregen we een bekertje, ik wist niet waar voor dat diende. Later zag ik dat er aan de bevoorrading kannen met water stonden, die dienden om die bekertjes te vullen om te drinken. Daar ik niet kan drinken uit de kannen heb ik dan maar niet gedronken. Maar ik heb al veel marathons gelopen zonder te drinken. Ik kan moeilijk drinken en verlies er te veel tijd door. Enkel bij warm weer en als ik het moeilijk krijg drink ik. Het was redelijk goed loopweer. Droog, licht bewolkt, de zon kwam er wel soms door maar het was niet overdreven warm en er werd veel in bossen gelopen. Ik was zeer tevreden over mijn wedstrijd omdat ik goed heb kunnen eindigen, geen enkel ogenblik heb ik het zeer moeilijk gehad en ik ben fier met mijn 3^de plaatst in het Belgisch kampioenschap. Hopelijk ben ik goed gerecupereerd tegen zondag want dan staat er weer een zware wedstrijd op het programma, de Marathon van Brussel.

 Voor de uitslag, klik hier .

      Sportieve groeten, Luc

02-10-2014 om 00:00 geschreven door carlos

Lieven werd de afgescheiden winnaar. Na zijn loodzware Trail du Barrage zat Koen nog met vermoeide benen en deed hij het wat kalmer aan. Luc werd mooi tweede en heeft de goede vorm te pakken. Hem wacht op 27 september in Malmédy een volgende uitdaging. Hij gaat er van start in Trial des Hautes Fagnes. Deze natuurkoers over 38 km geldt als Belgisch Kampioenschap Trial.

Klik hier voor de link naar de site van de mooiste Trial van België.

Ook Patrick Sys kiest niet voor de gemakkelijkste weg, hij staat immers op 4 oktober aan de start van de zeer zware Zeeuwse Kustmarathon. Hier het relaas van Patrick zijn niet orthodoxe voorbereiding.

Vandaag liep ik 58’41”  (dat is, tenminste toch volgens mijn loopband, de tijd die men over het Crokyparcours doet aan een constant tempo van 10 km per uur).  In principe kon ik sneller maar dat was niet de bedoeling.
 
“Een marathon lopen met 20 trainingen”
 
Het zou de titel van een nieuw boek kunnen zijn.  Of misschien beter nog: “Een marathon voor dummies”.  Of: “Een marathon voor mensen met weinig tijd en weinig geduld”.  Ik heb eens genoteerd wat ik in mijn voorbereiding op mijn eerste marathon in jaren gedaan heb en, jawel, ik zal uitkomen op slechts 20 trainingen, aangevuld met vier alternatieve fietstrainingen van elk 40 km.  (her-) Begonnen ben ik op 29 augustus en mijn allerlaatste loopje vooraf zal de Crokyrun van 2 oktober 2014 zijn.  Als je dan nog weet dat er 8 wandeltrainingen tussen zitten en dus ‘slechts’ 12 looptrainingen en er zelfs daarvan nauwelijks 4 zijn die ik gelopen heb aan een tempo van 10 km per uur (de Crokyruns), ja dan zou je misschien kunnen denken of ik eigenlijk wel klaar zal zijn voor die zware Kustmarathon Zeeland op 4 oktober.  Ik, ik twijfel niet.  Ik ben er klaar voor.  Ja, uiteraard heb ik mijn basis gelegd tijdens het voorjaar maar daarna heb ik meer dan 3 maanden niks meer gedaan.  In één klap 5 kilo bijgekomen.  Waarvan ondertussen ‘maar’ 1 kilootje weggesmolten is.  Vier kilo aan overwicht moet ik straks meesleuren gedurende 42 kilometer.  Maar ik weet het zeker: het zal lukken.  Afgelopen dinsdag was voor mij doorslaggevend.  Toen stond een ochtendlijke training  van 33 km gepland (op de weg!) .  Nog eens lopen op een heerlijk parcours dat ik vroeger al fluitend aflegde.  Goh wat lijken die kilometers tegenwoordig zo ellendig lang en wat voor een ontzag heb ik nu voor die marathonafstand!  Maar wat je niet breekt maakt je sterker zegt het spreekwoord.  En ik ben niet gebroken thuisgekomen.  Alles aan een gemiddelde van exact 9 km per uur.  Mooi zou ik zeggen, gezien de omstandigheden.  Op nu naar Nederland!
 
                      Patrick  

Uitslag Crokyrun donderdag 25 september:

 1. Lieven Van Parys                              42’ 41” 10
 2. Luc Maes                                      45’ 06” 06
 3. Joost Coudenys                                45’ 11” 33
 4. Koen Ver Eecke                                45’ 41” 00
 5. Bernard Devaere                               51’ 55” 00
 6. Ex-aequo: Bram Maes, Kenny Vandekerckhove,
     Günther De Maeyer en Stefaan Lemiere         52’ 07” 70
10. Albert Demeyere                               53’ 45” 00
11. Ex-aequo: Jan Lust en Hans Vankeirsbilck      56’ 00” 00
13. Kevin Vandekerckhove                          56’ 30” 00
14. Carlos Dejaegher                              59’ 15” 00

De virtuele CRR gaf de volgende resultaten:
 1. Marnix Deriemaeker                            56’ 55” 00
 2. Patrick Sys                                   58’ 41” 00

26-09-2014 om 14:49 geschreven door carlos