Enne.. fijn vind ik

aflaat

een prostitueetje uit Triecht

dat ging bij een pater te biecht

met goede intentie

maar óók met preventie

want patertje wás me een smiecht!

- limerick -

© Eli Stater

Triecht:

In Maastricht werd ooit de eerste Nederlandse literatuur geschreven. Henric van Veldeke, een Limburgs edelman, dichtte er, in het Middelnederlands, omstreeks het jaar 1170 zijn "Sint Servaes Legende". In dit gedicht wordt over Maastricht gesproken als "Triecht".

Een enkele regel eruit:

All daer hij noch is, te Triecht,

In eynen dall scoen en liecht,

In modern Nederlands:

Naar waar hij nog is, in Tricht,

In een schoon en helder dal,

amore virtuale

ook hij was nu op internet
had nog niet lang gewacht
toen hij een aardig vrouwtje vond
en opgewekt toen dacht:

'k zal parels rijgen aan het snoer
van haar persoonlijkheid
maar was al lezend, tikkend
soms wel z'n zinnen kwijt

de parels observeerde hij
zuinig door haar verstrekt
sommige onvolkomen
andere fraai, perfect

zo bouwd' hij traag haar beeltenis
ontdaan van lijf en stem
wellicht wat vaag en geestelijk
maar toch beviel het hem

hij dacht: zo moet het blijven
zo is het dan volmaakt
en heb ik zelf haar beeltenis
gelijk een god gemaakt

maar vaak tuurde hij eenzaam
op 't scherm tot 's avonds laat
als zij zich niet vertoonde
en hield de fles paraat

diep in de nacht nog zat hij er
de uitputting nabij
geveld door liters alcohol
voor niks een dag voorbij

de volgende morgen regen
z'n vrouw vraagt opgewekt:
vannacht nog laat geworden?
de tafel staat gedekt

hij voelt zich wel wat schuldig:
zij 't geestelijk, toch overspel
maar eigenlijk reeds verlaten
door ooit zijn liefst' gezel

maar zijn kleine "bijtje-zwerf"
zo noemde zij zichzelf
had zoveel cybervriendjes
hij was een van honderdelf!

zo ging dat enkele jaren
soms antwoordde zij hem
maar op een fraaie zomerdag
liep hij onder een tram

depressie had toegeslagen
versuft door de prozac
verlost nu uit z'n lijden
in de hemel onderdak

zo graag had hij geweten
hoe mooi ze wel zou zijn
en hoe haar stem zou klinken
zo hoog en lief en fijn?

z'n vrouw stond niet zo treurend
aan zijn nog open graf
dacht: opgeruimd staat netjes
daar kom ik mooi vanaf

ik geniet van 't echte leven
word al jarenlang verwend
en niet door zo'n cyberkneusje
nee, door een echte vent

hij heeft het nooit geweten
wat plaats vond op de bank
terwijl ik copuleerde
zoop hij zich langzaam mank

nooit heeft hij het geweten
aan 't scherm was hij zo druk
échte vriendinnen had hij nooit
vergooide zijn geluk

ja beste cyberheren
wat nu is de moraal?
het schermpje maar vergeten
nu werkelijk aan de haal

met een vriendin van vlees en bloed
ook rijk van geest en lijf
krijgt u na enkele weken
uw jongeheer weer stijf

maar mocht dat toch niet lukken
viagra brengt dan raad
en verricht u eindelijk weer
een echte mannendaad!

- smartlap -

© Eli Stater

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

water music

 

 

de gonzende golven

duinbloemen die fluisterzingen

zo muzikaal dat trio

met het suizelen van de wind

 

de branding speelt dirigent

tegen het rusteloos decor

van eindeloos

applaudisserend water

 

kan het Händels inspiratie

zijn geweest..?

al was het voor zijn suites

 

voor een boottocht

op de Theems

stroomafwaarts.. richting zee

 

 

 

 

 

 

uit  “De Zee en Ommelanden”  (2)

 

© Eli Stater

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 vrouw van de zee


exceptie ben ik, een mutante

slechts een glijbaan onder de taille

door winstbeluste vissermannen

met afkeer teruggegooid in zee

jou kan ik m’n gunsten niet schenken

jij zeebioloog, beachvolleyballer

als ik me soms in de branding toon

met schelpensnoer omhangen

 

een oogwenk, ik ben weer verdwenen

werp je nog speels een glimlach toe

het moment nu dat het nachtelijk duister

over jouw verbeelding trekt

 

voor weinigen ben ik te vangen

want zoals de Myranese bisschop

ben ook ik een werkelijkheid..

voor wie in mij gelooft

 

 

 

 

 

uit  “De Zee en Ommelanden”  (2)

 

© Eli Stater

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

aan een verre kust

 

orkaankracht, die nachtelijke storm

al ontelbare jaren zieltoog ik gelaten

boegogen gericht op het land

half verzakt in zwaarmoedig zand

de grafdelver klus gestaakt, voortijdig

 

steigerend nog over kokende golven

sloeg het rijkvergaarde overboord

aan xenofobe kust kon torenlichtsnoer

de stranding niet verhoeden

evenmin geroutineerde boots of loods

 

in ’t luchtruim protesteren als

blijvend benieuwde uitvaartgasten

luidkeels witte vogels om mij heen

 

ondergronds misgunt voorgoed

een nutteloos anker

de terugkeer in ooit mijn element

 

 

 

 

 

uit  "De Zee en Ommelanden"  (2)

 

© Eli Stater

 

 

 

 

opkomende vloed

in nog koele ochtend

toebereidselen op komst

traag verbleekt de maan

als ceremoniemeester

als waren zij kantjes

van het bruiloftskleed

verkennen witte golfjes

aarzelend het zand

lichtruisend het bruiloftslied

kakofonisch begeleid

door talrijke meeuwen

als de getuigen

gereed ligt

nog maagdelijk strand

uitnodigend

voor de bruiloftsdans

van zee en land

uit  "De Zee en Ommelanden”  (2)

© Eli Stater

arme haiku

vaak onbegrepen

die kolibrie der dichtkunst

daarom onbemind

- senryu -

© Eli Stater

 

 

 

 

 

 

 

 

 

funest

  

uit water voortgekomen

vocht zij zich eeuwen vrij

bedacht het vaartuig

dreef af op golven

 

spelend kind

zich ver gewaagd

in onderstroom

't laatste ademhalen

 

het kraambed

werd tot deinend graf

gegeven heeft de zee

en ook genomen

 

 

 

 

 

uit  "De Zee en Ommelanden" (2)

 

 

© Eli Stater

 

 

 

 

 

 

 

 

 

afgedankt

schreeuwend zweven meeuwen
rond zijn troosteloos verlaten dek
de oude driemastschoener
weerloos, openluchtig opgelegd

dansend op onberekenbare golven
een stip op de oceaan
koerste het begeerde waren
duizend mijlen aan één stuk

met dank aan heldere sterren
langs Kaap de Goede Hoop
over de delende evenaar
en door Straat Magellaen..

aan de strakgespannen ketting
schier op breken staand
uit het boegoog links,
desolaat het roestigzware anker

lijdzaam droomt 't ontzeilde schip,
bewonderd, museaal en
met weemoedige aanvaarding,
van ooit zijn woelig element

 

 

 

uit "De Zee en Ommelanden" (2)

© Eli Stater

 

"Maritime Museum" te Bath (Maine, USA)

oktober 2007

 

besef

kalm maar opgewekt

drijven watervogeltjes

in de stille sloot

van de wilde ruwe zee

in het geheel geen besef

- tanka -

uit "De Zee en Ommelanden" (2)

© Eli Stater

 

 

 

 

 

 

 

waterlijn

 

 

waar ik ook de zee ontmoet

aan verre of nabije kusten

onstuitbaar blijft m'n blik

in diep gepeins gevangen

 

woeligschuimende koppen

de eeuwige getijden

soms bij nacht, zachtgolvend,

het uitbundig firmament

 

zwaartekracht beteugelend water

dat zwevende vrijheid schenkt

na het overschrijden van de lijn

die neerdrukkend land begrenst

 

ooit aan 't vloeibare ontstegen

vergaat de mens tot stof

mij overvalt een klaar besef

van eeuwigheid en dag

 

 

 

uit  "De Zee en Ommelanden"  (2)

 

© Eli Stater

 

<<<< klik afb. voor vergroting




 

 

 

 

 

leermeester van een dwaas

 

 

in huis heb ik alles

- zo zei men mij eens -

om van Juana la Loca

ooit hofnar te zijn geweest

 

als zijnde minnedichter

voor het glinsterend glas

laat ik mij dus raden

door hem die ik omarm:

 

Markies de Chantecler

de poëtische haan

die ‘t liefdesspel beschreef

met veer uit eigen staart

 

 

 

 

 

uit "Hekelspel"

 

© Eli Stater  

 

 

ziet u het klinkerrijm (assonantie)..? werd vaak toegepast in de Middelnederlandse poëzie..

 

Juana la Loca ofwel Johanna de Waanzinnige

(gemalin van Philips de Schone)..

 

Markies de Chantecler.. zie de Bommelliteratuur..

 

<<<< klik  afb.  voor vergroting

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

tussen stad en zee

 

 

mystiek voelt altijd weer

het duinenland

dat te berge gerezen rijk

zo dicht bij de stad gelegen

bufferstaat naar ‘t strand

 

waar de laatlage zon

haar strijklicht strooit

langs hooggeplaatste struiken

de schrale wind

zijn slingerweg moet gaan

 

nagestaard door 't stugge

helmgras aan de grens

worstelend door aanhankelijk zand

langs eeuwigdurend groen

en zomers ruisende bomen

 

word ik crescendo nagezongen

door de schuchtere nachtegaal

op een zwierigfrêle tak

schuin omhoog

het kwiekbewegend snaveltje

 

ach, dat ik hier kon blijven wonen

al was ’t maar in de afgedankte

zand-en-windverweerde toren

 

 

 

 

uit “De Zee en Ommelanden” (2)

 

© Eli Stater

 

 <<<< klik afb. voor vergroting

              BMW - Haaienbek

 

 

 

 

 

 

 

 

 

animal planet

 

 

jawel, ik weet van die voedselketen

maar nog steeds kan ik niet wennen

aan documentaire taferelen

van het toch nog onverwachte einde

 

zoals laatst die wreedlachende haai

met een blikontdane tengere pinguin

slingerend tussen lange rijen

van blinkende hennie huismantanden

 

tot elkaar veroordeeld, getweeën een

functioneel gebroederlijke onderzeeër

ja, het blijft een wonderlijke vorm

van maritieme dienstverlening

 

 

 

 

uit "De Zee en Ommelanden" (2)

 

© Eli Stater

 

 

 

  <<<< klik afb. voor vergroting

 

 

 

 

 

 

 

 

kanaalzwemmer

 

 

door wazig water

ziet hij z'n armen wieken

overtuigd nog

dat hij het halen zal

 

met vurige kracht

wordt hij gestaald

door golven die

hem beproeven

 

de vage horizon wenkt

bruingeel strand vergeten

de branding reeds

lang uit het zicht

 

 

maar langzaamaan belaagd

door uitputting en twijfel

lonkt de volgboot

zo verleidelijk

 

dan plots stolt de einder

tot aarde, lachen

groeiende heuvels hem toe

nog enkele krachtige slagen..

 

 

 

 

uit "De Zee en Ommelanden" (2)

© Eli Stater

 

 

 

 

 <<<< klik afb. voor vergroting

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

zoektocht naar de kim

 

 

al vaar ik duizend mijlen

ongenaakbaar blijft

het einde van de wereld

 

dat vluchtend scharnier

tussen zee en hemel

 

 

 

 

uit “De Zee en Ommelanden” (2)

 

© Eli Stater

 

 

 

 

Dichterliebe

pervers was een maagd uit Almere

verliefd op een dichter uit Veere

dacht hij adequaat:

'k weet hiermee wel raad

per vers zal ik haar dus kalmeren

- limerick -

© Eli Stater

<<<< klik afb. voor vergroting

 

 

 

 

 

revolverend..

 

 

geen syllabe vervul ik in de wereld

waarin hij z’n hoofdstuk schrijft in

jouw nauwverholen liefdesroman

 

zo jong, blijft hij door de spiegel

nog gespaard; waar ik jou moet

vragen, vraag jij hem

 

telkens opnieuw moet ik delen

rijgen de regels zich aaneen

tot het chapiter zichzelf overleeft

 

maar toch besef ik, mijn liefste

dat daar ook steeds een volgende is

die van jou vervreemdt

 

door je koeler wordende woorden

en waar jij al zijn gepraat

wilt ruilen voor onze stiltes

 

 

 

 

© Eli Stater

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

staand wand


aan beide boorden
donkere duincontouren
koerst moeizaam
de vissersschuit
door rusteloos water
de haven uit
naar witgekuifde koppen

bij 't laatste licht
het routineus gebaren
van maten, al aan de slag
een enkele maal
onder het zwoegen
een verwaaide vloek
een kwinkslag soms

dan wordt het
windgevulde zeil gereefd
in plooien op de ra
tenslotte opgerold
de schipper peilt
een laatste keer

het anker ratelt
een schor duet
met de straffe wind
die door 't staande want
de hoge tonen giert

beschermd
door 't lichtend oog in top
de netten overboord
na even golvend drijven
zinken ze bedaard
naar de plek van overvloed

de nacht vergaan
loopt monter
de buitbeladen schuit
als in triomf
haar haven binnen

 

 

uit "De Zee en Ommelanden"

© Eli Stater

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

hartslag van de rede

 

 

boven het duin torent hij doorleefd

de vuurbaak, waar water boven het zand

op windvleugels zweeft

alle denken danst ontoerekenbaar

op het topzwaar ritme

van schuimbekkende koppen, maar

 

gladgeluimd is vandaag de zee

sleept de gedachten

kalm, meedogend mee

in de zich terugtrekkende vloed

naar waar in heiig vervloeien

het water de lucht ontmoet

 

 

 

 

 

 

uit "De Zee en Ommelanden" (2)

 

© Eli Stater