Dit was de vroegere verblijfplaats van de Dalai Lama.
Een zeer imposant en oud gebouw waar vroeger honderden moniken woonden, thans zijn er nog enkele waarvan een onze gids zou worden.
Er wordt gewerkt aan de restauratie van het gebouw, toch zijn er nog mooie schilderwerken te zien, sommigen gedeeltelijk verbeekt of verwatert door insijpeling.Het was dringend tijd om te restaureren. We mochten geen fotos nemen in het gebouw, wel buiten. Fotos.
Van bij de aankomst ziet men dat China hier de baas is, een kleine uitkijkpost bemand met enkele gewapende soldaten.
Zie fotos van de wachtpost en van het embleem van de stad: de jakken.
Aankomst in het enig hotel, Holiday Inn, in de stad.
De derde foto toont ons aan de ingang waar we opgewacht werden door de delegatie, de mevrouw in klederdracht was de chef.
Tijdens het middagmaal werden we allemaal ziek, behalve mijn echtgenote.
Zonder haar zou ik niets gezien hebben, ik voelde mij wel 100 jaar oud, kon niet nadenken, zou gewoon blijven zitten waar ik zat, niets interesseerde mij nog. De hoogte en de verminderde zuurstof eisten hun tol.
Voor het eerst in mijn leven voelde ik hoe het moet zijn wanneer je echt oud en versleten bent, ik ben er nadien dankbaar voor geweest.
Ik kon mij eindelijk voorstellen hoe mijn oude vader zich voelde, wanneer hij me soms zei: wacht tot als ge zelf oud zult zijn, dan zult ge het wel weten nu wist ik het. Mijn schoonzus en haar twee kinderen hadden het ook, zij waren ook ziek en nochtans veel jonger dan ik.
Mijn vrouw wist hoe erg ik gesteld was om alles te zien daar in Lhasa, ik had er zo veel van verwacht en dus trok ze me overal mee.
Met de Jeep en gewapend met twee bussen zuurstof, voor in geval van nood, trokken we er op uit.
Het zomerpaleis van de Dalai Lama bezichtigen was interessant, omdat het aantoonde dat hij interesse had voor de moderne techniek. Een oude radio, een paar andere spullenen waarschijnlijk de enige badkamer van Thibet in die tijd, waren de bezienswaardigheden. Ook het mooie gebouw en de mooie tuin waren de moeite waard. Zie de foto: de ingang van het zomerpaleis.
Landen op een vliegveld op meer dan 4000 m hoogte tussen al die hoge bergtoppen is niet eenvoudig, er opnieuw opstijgen is nog andere koek, niet alle vliegtuigen kunnen dat, we namen dus een ander vliegtuig.
Het terrein waar we op landen is niet zeer groot en men moet over allerlei obstakels heen stappen vooraleer men in een grote hall, eerder en loods naar buiten kan stappen.
Daar worden we opgewacht door onze begeleiders die ons in twee jeeps meenemen, de rit naar de hoofdstad Lhasa duurde ongeveer twee uren.
Een eerste stop aan een soort boerderij waar de oudste tempel staat van hun vroegere godsdienst, in een soort stal nabij de dieren.
Daar gebeurde het eerste incident.
Wanneer je met de trein naar die hoogte rijdt krijgt het lichaam de tijd zich aan te passen, met het vliegtuig hebt ge dat niet.
Terwijl we in die nogal besloten ruimte stonden te kijken voelde mijn schoonzus zich plots onwel.
Vooraleer ze buiten was zeeg ze lijkbleek in elkaar: bewusteloos.
We droegen haar naar buiten en ze werd beademd. Weet U hoe?
Ze namen een soort luchtmatras, bliezen er zelf met hun mond lucht in en lieten dan die lucht los in het aangezicht van de bewusteloze. Omdat wij ze ondertussen in open lucht hadden neergelegd met de benen iets hoger kwam ze weer bij, of was het de luchtmatras?
Wij verder richting Lhasa en ondertussen reden we langs adembenemende plaatsen, zie twee fotos.
Op de eerste foto ziet U een groepje mensen die aan hun ochtend maal bezig zijn, langs het water van een van de vele meertjes tussen de bergen.
In die periode komen veel bedevaarders uit de bergen naar Lhasa, we zullen ze daar ook zien. Ze wassen zich zelden, behalve in die periode en in het water dat daar rijkelijk aanwezig is.
Op de tweede foto ziet Ueen Boeddha beeld uitgekapt in de rotsen.
We hadden het uitzonderlijk geluk van uit Shanghai naar Thibet te kunnen vliegen. In die tijd was het extreem moeilijk om er binnen te geraken.
De chinezen sloten alles zo veel mogelijk af.
Mijn schoonbroer moest de opening van een nieuwe telefoon centrale gaan inhuldigen, die ze daar hadden gebouwd, de Belgen samen met China.
Precies op de dag die voorzien was moest hij naar Peking naar een minister, dat mocht hij niet weigeren en dus ging hij niet naar Thibet.
Hij kon het regelen dat zijn echtgenote en kinderen en mijn echtgenote en ik zelf in zijn plaats mochten gaan. Dat was even boffen.
Vertrekken was al een huzaren stukje.
Zonder onze gids waren we nooit weggeraakt.
Bij de Chinezen scheen een drang te zijn om naar Thibet te gaan, was het op bedevaart of uit curiositeit, of om werk te zoeken? We weten het niet.
In elk geval stonden er dikke rijen te drummen aan het loket om plaats te vinden in het vliegtuig.
Onze gids nam zijn aanloop en sprong op en over schouders en hoofden van de opeen gedrongen massa tot aan het loket.
Met onze officiële uitnodiging mochten we mee.
Op het oude vliegtuig kregen we de laatste bank, naast de keuken alwaar heel wat geuren onze eetlust niet te fel aanwakkerde, we zijn die geuren niet gewoon en aten ook niet veel op het vliegtuig tijdens de vlucht.
We vlogen dus richting Thibet maar maakten eerst een tussen stop in
Chengdu.
We kregen toelating de vlieghaven te verlaten en de rest van de dag en nacht in Chengdu te verblijven.
Gelegen in het zuid westen van China, hoofdstad van de provincie Sichuan.
De streek wordt ook genoemd, land van overvloed wegens zijn mild klimaat dat voor de landbouw gunstig is, veel groenten en fruit voort brengt en wegens zijn belangrijke grond stoffen.
Kenmerkend voor de stad zijn de vele eeuwen oude hibiscusbomen.
De stad wordt trouwens ook genoemd: de hibiscus stad of de Brocaat stad.
We bezochten er het Manjuri Monastery, reeds gekend in de zevende eeuw en heropgebouwd in originele stijlrond 1700. het noemt actueel het Wensu Monastery.
Als dat zo oud is, is dit centrum misschien gebouwd op aardnetten? Inderdaad de tempel is gebouwd op belangrijke kruisingen van de beide aardnetten, orthogonaal en diagonaal net. Het zijn echte brede zones.
In het monasterie worden veel antieke, historische gegevens verzameld.
Er zijn zeker 300 boeddha beelden in allerlei materialen en formaat.
We gingen ook een kijkje nemen in het Nanjiao Park, ook zeer oud en heel mooi aangelegd met groene parkjes, water en bomen en talrijke beelden en kleine tempels, de actuele naam is: Tempel of Marquis Wu.
Ziede twee fotos: ingang en park.
Dit park is beroemd wegens de dichter die er begraven ligt: Zu Fu
.
Hij leefde tijdens de Tang dynastie, rond 700, in een periode waar poëzie belangrijk was. Hij schreef meer dan 1450 gedichten.
Ziehier de engelse vertaling van een van zijn gedichten, die hij schreef als gevangene en ver van zijn geliefde echtgenote.
Moonligt Night.
.
Tonight the moon in a distant sky
Arrests the eye of my loving wife
alone,
For the poor little ones are to the
feeling of loss yet unknown.
The mist is moist and fragrant on
your cloud-like hair.
The light lucid and cool on your
jade-like arms.
When shall we stand together by the
soft curtains
And let it shine on us ‑‑ us without
a trace of tears?
We logeerden in een mooi hotel, hoe kan het anders, buitenlanders logeren altijd in door het westen gebouwde hotels.
Mijn echtgenote en mijn schoonzuster gingen er naar de kapper en beleefden er een waar avontuur.
Zonder iets te vragen begonnen Chinese meisjes niet alleen hun hoofd en schouders te masseren, ook hun voeten en ledematen en ze klopten zelfs op hun abdomen, allemaal in de prijs begrepen.
Het is niet gemakkelijk een globaal overzicht te geven van de verboden stad.
U vindt dat trouwens in heel wat boeken. Het is een stad in de stad, helemaal ommuurd
U weet wellicht dat de keizer daar vertoefde met heel zijn gevolg, zijn echtgenotes en concubines en vele honderden eunuchen, alsook met de geleerden en andere vertegenwoordigers van de macht.
Vanop het groot hemelplein stapt men binnen langsde poort in het zuiden.
Verschillende grote en kleinere gebouwen staan in meerdere rijen gerangschikt van zuid naar noord. Over het deel dat wij konden opmeten, bevonden we opnieuw de aardmagnetische netten, zoals we die al vaak hadden opgemeten in Egypte en dus nu ook in China.
De meeste daken waren zadeldaken, we vonden slechts twee tenten type daken met een gouden bol op de spits en daar gebeurde opnieuw iets merkwaardigs.
Deze twee kleinere gebouwen, waarvan U er een ziet op de fotos, trokkenonze aandacht, misschien omdat zij die bijzondere dakvorm hadden met een gouden bol erboven op.
Wanneer we met onze Lecherantenne rond die twee gebouwen lopen, vinden we daar een zone van drie slagen van zowel het orthogonaal net als het diagonaal net, dus een veel sterkere aardmagnetische invloed dan elders.
Voor al de andere gebouwen die we daar hebben opgemeten vinden we slechts één slag.
Dat moeten belangrijke plaatsen zijn geweest.
Bij nader toezicht blijkt het volgende.
Op de eerste plaats vergaderde de keizer met de allerhoogste verantwoordelijken van zijn rijk om de belangrijkste beslissingen te nemen.
Daar stond een mooie gouden troon precies op de het kruispunt van beide netten.
De andere plaats was even belangrijk.
Daar moest de keizerin verblijven de laatste dagen voor de bevalling van de keizers zoon.
Toen we daar even binnen keken, stond daar ook een troon met twee Chinese karakter tekens geschilderd op een doek achteraan.
Toen ik aan onze gids vroeg wat dit betekende had hij het moeilijk om de tekens te vertalen, hij begreep ze niet.
Ik weet het niet meer heel precies, ik heb het ergens genoteerd maar vind het niet terug.
Het betekende ongeveer het volgende.
Er was niets en toen kwam hij en er was overvloed.
De chinezen begrepen het opnieuw niet meer.
Er gaat daar zienderogen een eeuwen oude mooie traditie verloren, en dan heb ik het niet over de keizer en het leven vroeger, maar over de rijke traditie uit het verleden.
Het was de moeite waard al dat moois te bekijken, maar de tijd ontbreekt altijd om alles diepgaandete bestuderen, er is daar zo veel te zien.
Het is een beetje zoals het museum naast het Sint Pieters plein in Rome, men geraakt er niet doorheen, het is te veel op een te korte tijd.
Dat doet me eraan denken dat ik ook over Rome moet schrijven, maar dat komt later.
In de tempel waar wij waren, mocht het gewone volk niet hoger gaan dan tot aan de voet van het beeld van Boeddha, waar offerswerden gebracht en kaarsen werden aangestoken.
Dank zij onze persoonlijke gids mochten wij een kijkje nemen in het hoger gelegen vertrek.
Daar stonden drie mooie tronen, gericht naar het zuiden.
Daar zat vroeger de keizer met zijn twee echtgenotes altijd rond de middag, in het midden van de zomer.
Wij waren er toen ook juist in Juni rond die periode en ook rond de middag.
We keken dus vanaf die plaats door grote openstaande ramen uit op het grote meer dat voor ons lag en waarin de zon pal rechtover ons in het zuiden weerkaatste op het wateroppervlak. Een koel briesje kwam ons tegen en terwijl onder ons de gebeden verder gingen, konden wij één worden met de natuur zoals de keizer dat elke zomer deed.
Het is nog niet alles.
De keizer zat dus precies boven het hoofd van Boeddha, hij was dus belangrijker.
Boven de keizer was er nog een kleinere kamer.
Uitzonderlijk mochten we een kijkje gaan nemen.
In het midden van deze kamer was er een vierkant muurtje gebouwd, zonder deur.
Aan de buitenzijde waren die muurtjes beschilderd. Niemand mocht daar binnen, want niemand zou op het hoofd van de keizer mogen plaats nemen.
Op het achthoekig dak van de tempel stond boven op de spits een grote gouden bol, zo zou de keizer communiceren met de hogere wereld.
Niemand stond tussen hem en het heelal, de harmonie regeerde.
Als dat geen mooie symboliek was. De chinezen wisten het zelf niet meer, wij westerlingen die Chinese acupunctuur hadden gestudeerd moesten het hen uitleggen.
Na een dolle rit met een taxi kwamen we aan de beroemde Chinese muur, of liever aan een stuk gerestaureerde muur.
Na wat klimwerk kwamen we boven en stapten van het ene beschermde hokje waar de soldaten vroeger in zaten, naar het volgende.
Indrukwekkend was het wel, en denken dat diemuur duizenden kilometers lang was.
Het zicht op de ruige natuur en de bergen in het noorden was al even indrukwekkend.
We hadden ons voorgenomen om op één dag niet alleen de muur te bezichtigen maar ook in het terugkeren naar het zomerpaleis, dat we zeker niet mochten missen, de tomben even te bezichtigen. Eerst dus de tomben.
De Tomb ofMing.
Op een verlaten plaats, ver van de stad, was de begraafplaats van de Ming dynastie.
In een park met eeuwen oude bomen, lagen de verschillende tomben verspreid.
Het waren geen piramiden, maar toch indrukwekkende bouwsels, waar we konden in afdalen.
Veel tijd hadden we niet want er wachtte ons nog heel wat.
Ook hier vonden we de gekende aardnetten terug met hun kruisingen.
Het zomerpaleis.
Het zomerpaleis van de keizer trok onze bijzondere aandacht.
We dachten niets interessant te vinden om ons op te concentreren met de Lecherantenne, het ganse dat domein met zijn vele mooie gebouwen en een grote waterpartij was toch ook pas een paar eeuwen oud, toen trok iets onze aandacht.
Gelegen aan de noordkant op een helling, stond een eeuwen oude tempel.
Vele pelgrims trokken er naartoe en wij volgden ook die lange sliert trappen, steeds hoger op. Toen kwamen we aan de eeuwen oude tempel. Een enorm Boeddha beeld stond op een vierkantige sokkel en nam meer dan een verdieping in beslag.
Toen we met de Lecherantenne erom heen liepen viel iets op.
Precies van de ene hoek van de sokkel naar de andere, zowel van noord naar zuid, dan van oost naar west, vonden we het orthogonaal net op drie slagen breedte.
Hetzelfde gebeurde voor het diagonaal net.
Boeddha ruste precies in het midden punt van de kruisingen van beide netten.
Hoe wisten de Chinezen dat? Van de Egyptenaren of anders om, wie zal het zeggen?
Er was nog wel meer bewonderenswaardig.
U moet weten dat de keizer de verbinding vormde tussen hemel en aarde.
Zolang hij in harmonie leefde met het boven en het onder (zijn volk) was er vrede.
Nu wou de traditie dat de keizer elk seizoen in een ander paleis vertoefde, rekening houdende met het seizoen.
In de zomer was dat dus in contact met het zuiden.
Na een dolle rit met een taxi kwamen we aan de beroemde Chinese muur, of liever aan een stuk gerestaureerde muur.
Na wat klimwerk kwamen we boven en stapten van het ene beschermde hokje waar de soldaten vroeger in zaten, naar het volgende.
Indrukwekkend was het wel, en denken dat diemuur duizenden kilometers lang was.
Het zicht op de ruige natuur en de bergen in het noorden was al even indrukwekkend.
We hadden ons voorgenomen om op één dag niet alleen de muur te bezichtigen maar ook in het terugkeren naar het zomerpaleis, dat we zeker niet mochten missen, de tomben even te bezichtigen. Eerst dus de tomben.
De Tomb ofMing.
Op een verlaten plaats, ver van de stad, was de begraafplaats van de Ming dynastie.
In een park met eeuwen oude bomen, lagen de verschillende tomben verspreid.
Het waren geen piramiden, maar toch indrukwekkende bouwsels, waar we konden in afdalen.
Veel tijd hadden we niet want er wachtte ons nog heel wat.
Ook hier vonden we de gekende aardnetten terug met hun kruisingen.
Het zomerpaleis.
Het zomerpaleis van de keizer trok onze bijzondere aandacht.
We dachten niets interessant te vinden om ons op te concentreren met de Lecherantenne, het ganse dat domein met zijn vele mooie gebouwen en een grote waterpartij was toch ook pas een paar eeuwen oud, toen trok iets onze aandacht.
Gelegen aan de noordkant op een helling, stond een eeuwen oude tempel.
Vele pelgrims trokken er naartoe en wij volgden ook die lange sliert trappen, steeds hoger op. Toen kwamen we aan de eeuwen oude tempel. Een enorm Boeddha beeld stond op een vierkantige sokkel en nam meer dan een verdieping in beslag.
Toen we met de Lecherantenne erom heen liepen viel iets op.
Precies van de ene hoek van de sokkel naar de andere, zowel van noord naar zuid, dan van oost naar west, vonden we het orthogonaal net op drie slagen breedte.
Hetzelfde gebeurde voor het diagonaal net.
Boeddha ruste precies in het midden punt van de kruisingen van beide netten.
Hoe wisten de Chinezen dat? Van de Egyptenaren of anders om, wie zal het zeggen?
Er was nog wel meer bewonderenswaardig.
U moet weten dat de keizer de verbinding vormde tussen hemel en aarde.
Zolang hij in harmonie leefde met het boven en het onder (zijn volk) was er vrede.
Nu wou de traditie dat de keizer elk seizoen in een ander paleis vertoefde, rekening houdende met het seizoen.
In de zomer was dat dus in contact met het zuiden.
We hadden het geluk een mooie reis naar China te beleven, dankzij mijn schoonbroer die enkele jaren in Shanghai had gewoond en nu gepast afscheid wou vieren omringd door zijn familie.
Landen in Hong Kong na een lange vliegreis, tussen wolkenkrabbers en op een piste nabij het water is en hele belevenis.
We bezochten snel even de stad en na en nachtje rust in een wondermooi hotel, de trein op naarGuangzhou, ook Yangcheng genaamd, hoofdstad van de provincie Guangdong, culturele en economische belangrijke stad in Zuid China, met mild klimaat.
De reis zelf met de trein was al iets bijzonders.
Tussen allemaal chinezen, hoe kan het anders, langs rivieren en moerassen, verzonken rijstvelden en in de verte soms bergen.
Dit alles terwijl de bomvolle trein gonsde van het leven en karretjes volgeladen met eten en drinken werden rondgereden. De moeite waard om het eens te beleven.
De stad is ontstaan 2100 jaar geleden. Bezit heel wat historische en culturele gebouwen.
We logeerden in het mooie White Swan hotel, een prachtig nagemaakte boot in Jade versierde de ingang of het Atrium. Verder nog in de hall een waterpartij met veel mooie koois en een prachtige waterval komende in cascadevan een verdieping hoger. Nooit gezien zoveel rijkdom en pracht en daarbuiten nog zo veel armoede.
Een paar mooie oude tempels bezoekenal waar we opnieuw die aardnetten vonden enweg naar Shanghai, nu met een inlandse vlucht en een ver afgedankt vliegtuig..
Shanghai.
We schrijven 1991 en toen was de stad nog in handen van de fietsers.
Met duizenden reden ze naar hun werk en terug, de autos er tussenin.
Mijn schoonbroer woonde in een klein park waar enkele villas stonden voor de buitenlanders.
Er waren toen reeds enkele grote hotels die weinig klanten telden.
Toen hij ongeveer 10 jaar later eens terug keerde naar Shanghai, vond hij zelfs de plaats niet meer terug waar hij vroeger woonde.
De stad telde toen de meeste bouwkranenter wereld.
Elke dag voltooide men er een groot gebouw.
De auto was erkoning, de fietsen moesten naar de kant.
Langs mijn schoonbroer kreeg ik de gelegenheid om het Internationaal Acupunctuur Training Center te bezoeken en als acupuncteur was ik daar natuurlijk in het geïnteresseerd.
Na de gebruikelijke begroeting met de thee pose kon ik ook een kijkje nemen in de verschillende zalen waar met aan acupunctuur deed.
De eerste plaats was de interessantste. Daar was een reeds oudere Chinese acupuncteur aan het werk en die kende er wel wat van, hij was niet voor niets professor.
Daarna kwam ik in een zaaltje terecht waar een Europese dokter op zijn eentje aan het prikken was, dat kon ik ook.
Ten slotte kwam ik in een andere zaal terecht waar men electro acupunctuur toepaste.
Dat hadden ze van de Japanners geleerd, en ik had een probleem.
Ik had juist hetzelfde apparaat.
Ze gebruikten het vooral bij verlammingen en spastische spieren.
Wanneer ik de vraag stelde, waar ik al lang mee zat, aan welke naalden men de positieve en negatieve pool verbond en waarom, wisten ze het blijkbaar ook niet.
Ik gebruikte dat apparaat verder niet meer. Ik wil altijd het waarom weten, als het even kan.
Blijkbaar waren ze zich daar ook al aanhet verwijderen van de traditie.
Uiteindelijk begreep ik dat het helemaal niet meer nodig is om naar China te gaan om acupunctuur te studeren.
We kunnen dat even goed in het westen, de oude leermeesters in China zijn verdwenen.
We maakten van de gelegenheid gebruik om heel wat te bezichtigen in Shanghai maar gingen ook op andere plaatsen zoals de muur, de Ming graf tomben en natuurlijk Peking.
Misschien is het nu tijd om even wat meer achtergrond te bespreken omtrent het mysterie van de Lecherantenne.
Waar kunnen we dan beter beginnen dan in Egypte, waar Faraos en hogepriesters het alleen recht bezaten de Ank te bezitten.
Volgens Walter Kunnen zou de Ank wel eens de voorloper kunnen zijn van de Lecherantenne.
De Ank zou bestaan hebben in verschillende maten en op die manier het meten van verschillende golflengten of greeplengten mogelijk hebben gemaakt.
De Ank is het symbool van de macht over levenen dood en wat doen wij anders met onze antenne dan leven, gezondheid en ziekte opsporen?
We waren, mijn echtgenote en ikzelf nog aan het leren bij Walter Kunnen wanneer hij andermaal een reis naar Egypte organiseerde.
Wij natuurlijk mee, we geloofden alleen wat we zelf hadden gezien en gevoeld.
Weten is beter dan geloven en kunnen meten is het best van al, zei Walter Kunnen vaak.
We gingen naar de beroemde piramiden, ook naar de oudste, de sakara, en wat maten we daar? Precies wat Walter Kunnen ons had voorspeld.
De piramiden zijn gebouwd op kruisingen van de beide netten: het orthogonaal en het diagonaal net.
Wanneer we dan afdaalden in de piramide tot aan de plaats waar de farao lag of had gelegen vonden we de sarcofaag heel precies op de kruising van de netten.
Gedenk dat deaardstralen om ze in het kort te noemen niet verticaal stijgen maar met een afwijking van 25 en 12,5 graden.
De sarcofaag ligt dus niet precies in t midden van de piramide.
Hoe konden die piramide bouwers dan heel precies die plaats vinden zo veel meters onder de grond? Dat is nog altijd een mysterie.
Ofwel beschikten ze over een speciale gave en voelden ze dat gewoon met hun handen ofwel hadden ze een instrument, misschien de Ank?.
In Artsenkrant werd de uitspraak van het Tuchtcollege voor de gezondheidszorg in Amsterdam correctbesproken van uit het standpunt van de klassieke arts.
Graag zou ik mijn visie als alternatief arts bekend maken en het bewust artikel becommentariëren.
1.We moeten hier drie categorieën van verzorgers onderscheiden.
a.Jomanda. Ik ga hier haar kennis niet onderzoeken en weet ook niet of ze inderdaad over een zesde zintuig beschikt.
In elk geval doet ze hier aan onwettige geneeskunde en was haar diagnose en behandeling fout. Dat ze ook een infectie ontdekte op de tumor zou kunnen, maar de hoofdzaak bleef wel een kanker.
Indien die met zekerheid werd gediagnosticeerd in de kliniek liep het hier dus al fout.
Indien er twijfel was moest eventueel een biopt genomen worden.
Indien collegas hier niet op in gaan en blijven beweren dat ze haar kunnen genezen ondanks de achteruitgang van de patiënte zijn ze verkeerd bezig.
b.Voor de 28 alternatieve verzorgers kan ik kort zijn.
De niet artsen, die op eigen houtje werkten, zijn allemaal schuldig.
Diegenen die eventueel onder toezicht van een dokter handelden, hebben wel een excuus.
De hoofdverantwoordelijke blijft dan de dokter.
c.De alternatieve dokters.
Zij dragen wel verantwoordelijkheid.
Indien ze de patiënte niet of onvoldoende hebben ingelicht over de mogelijkheden van de klassieke behandeling zijn ze fout, ze hebben wel het recht ook de negatieve kanten ervan te belichten.
Indien ze de juiste diagnose niet kenden moesten ze alle middelen inzetten, zeker ook de klassieke om de diagnose te bevestigen.
Persoonlijk heb ik ook heel wat kankerpatiënten begeleid.
Ik heb nooit een kankerpatiënt gezien met een duidelijk agressieve kanker die genezen werd door een alternatieve behandeling, of die wel bestaan durf ik te betwijfelen.
Wel ben ik ervan overtuigd dat de alternatieve arts een bijkomende en belangrijke rol kan spelen in het behandelen van een kankerpatiënt.
Ik heb daar reeds meermaals over geschreven o.a in mijn boek en ook in mijn blog.
Ik denk niet dat het hier opnieuw moet gebeuren.
Preventief,maar ooktijdens en na de klassieke behandeling kan een alternatieve dokter veel hulp bieden. Een echte kanker moet altijd samen met de oncoloog gevolgd en behandeld worden.
Opereren als het kan, bestralen en chemotherapie indien nodig en na overleg onder elkaar.
Ik denk dat de meeste alternatieve artsen het hiermee eens kunnen zijn.
