Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 1a
24-08-2007
mompelde mijn oude stem
tegen het vragend kind
het is niet zo
dat ik praat van verlaten
of afwend van liefde
weg van jou
opdat ik mij weer
in eigen leegte bevind
het is tijd
dat jij de weg zoekt
die niet van mij is
ik heb wel zo'n intens
verlangen
maar weet
morgen heeft het leven
die wens opgedoekt
in verdampt gemis
ik ga maar
kijk niet
als ik de hoek omga
daar wacht
mijn heden
de toekomst die ik,
tot nu,
zelf heb gemeden
en ik als in cadans
jouw ogen wil vangen
vraag ik mij af
hoeveel staan er in de rij
die naar jou verlangen
je ontwijkt weer
mijn vragende blik
als wij een station passeren
en ik alsmaar afwacht met schrik
of je niet op zal veren
om mij bij een volgende stop
te verlaten
zie je echt de glimlach
in mijn ogen niet
ben je zo diep
in gedachten verzonken
waarom blijf ik
toch eeuwig lonken
ben ik te moe geworden
om mezelf moed in te praten
roep ik nog
maar je
bent niet meer
ik wilde nog zeggen
dat ik je beminde
ach, wat maakt het uit
wist jij me wel te vinden
toen ik jou
mijn dood
wilde uitleggen
daar waar ademen
onbekend is
zie ik nog even
hoe ik aan
mijn aardse leven
ben verwant
zie mijzelf
aldoor zoeken
of is het meedrijven
op een afgerichte wind
naar een eindig strand
ik tel, zo neem ik waar,
al de gekende en
ongekende personen
die ik in me draag
en willekeurig door
mijzelf worden bemind
het zijn dezelfde zielen
die ik in elke medemens,
nu van hier uit,
zichtbaar terugvind
van het onzichtbaar licht
waar ik door
zuiverend sterven der zinnen
voor de herstelde eeuwigheid
onvermijdelijk was gezwicht
de panta rei
in volle glorie
ondergedompeld
in de tijdloze oceaan
waar hemel en aarde
nimmer hebben bestaan
in de zwangere buik
van het Goddelijke
wordt niets gekend
door denken
een hemels gewelf
waar heelheid in "Zijn"
uitsluitend wordt gevoed
door zichzelf
de diepte van het zwart
verbloemt als het ware
de levenszijde van smart
mijn stem spreekt niet
van verloren eigenwaarde
immers hoe zijn de
verdorde wortels
van mijn bestaan
te begrijpen
wie is immers in staat
het eigen sterven te verstaan
of machteloos nieuw leven
te laten rijpen
ik grijp nog wel
naar dagelijkse halmen,
uit menselijke gebaren
men zal mij niet zien talmen
als ik in mijn ogen
nog wat licht en lucht
mag vergaren
in oeverloze verhalen
noch verdrinken,
zinken of verdwalen
in opgedrongen kwalen
ik praat van gevoel
zonder dat ik er altijd
iets mee bedoel
woorden zijn stempels
die sluiten meer mijn smoel
ach, wie ben ik
toch de eenvoud zelve?
zoek mij meer in
luchtige gewelven
schenk me een glimlach
de eeuwige beloning
voor een kwetsbaar man
dan zijn letters overbodig
is kwijlen niet nodig
.
ook vandaag steeg ik weer op
uit mijn zelf gegraven graf
het kostte me wel meer moeite
toen ik me weer in het leven begaf
het was erg donker vannacht
en ik verbleef er niet alleen
werd in dromen overvallen
door gemene sujetten
kon mijn vuisten niet ballen
ik leek genageld in steen
veel angsten had ik
reeds eerder verslagen
maar nu daagde alsnog
mijn verbrokkeld geweten
door zwarte vuurspuwende
draken gedragen
zij dwongen mijn ziel
tot eeuwig knagen
.
die de Bosche Vrouwe
aldoor zijn toevertrouwd
zou de Dieze overstromen
zouden hoge stadse
kades worden gebouwd
eeuwenlang kaarslicht
beschijnt het beeld
van de kleine Madonna
de koningin van troost
voor het menselijk drama
alle zorg en leed
worden ongezien beschreven,
in stilte uitgesproken
ontvangen is haar antwoord
het zwijgend medeleven
in haar gestalte verwoord
in deze koude kapel
met ramen van glas in lood
leggen wij vaak,
ten einde raad,
onze menselijke
kwetsbaarheid bloot
mijn hand
