Omdat Gent mijn verblijfplaats was, is dit er nog eentje van de Graslei. Zelfs nog voor de lente begonnen is, komen de studenten bij de eerste zonnestralen naar buiten om langs de Graslei onder het genot van een drankje wat bij te kletsen.
Een foto als deze is natuurlijk niet ongemerkt te maken. De camera heb ik letterlijk tussen hen in geschoven. Door de groothoek lijkt de studente in het midden ver weg te zitten, maar in werkelijkheid vormden ze samen een gezellig triootje. U begrijpt vast wel wat ik bedoel.

De lichtomstandigheden waren verre van ideaal. De laagstaande zon schijnt recht in de lens. Dat is ook een nadeel van een groothoek. Zelfs een zonnekap helpt maar matig. Daardoor was een stevige belichtingscorrectie nodig tijdens de opname om te voorkomen dat het richting silhouetten zou gaan. En ook in de nabewerking moest er nog het een en ander gecorrigeerd worden.

Een opname op een station. De precieze omstandigheden kan ik me niet meer herinneren, maar het meisje viel op door de manier waarop ze haar hand een beetje voor het gezicht hield.  Haar ogen kijken op bijna schuchtere wijze naar iets dat ik niet kon zien. Een ongewilde boeiende pose vond ik het.

Het was vrij donker, maar met de lichtgevoelige 85 mm viel er nog wel iets van te maken, leek me. De foto is op redelijk korte afstand genomen vanuit een onopvallend standpunt. De wijde lensopening zorgde voor een rustige achtergrond met nog wat bokeh als extra.

Net als bij de vorige keer zijn er straatportretten die nauwelijks herkenaar zijn als een spontane opname in een openbare ruimte.
Helemaal spontaan was dit overigens niet, want tijdens het richten zag de jongedame dat ik de camera op haar richtte.

Ze stond voor de ingang van een donkere fietsenstalling en meteen zag ik dat licht en achtergrond heel fraai haar gezicht naar voren bracht. Als u naar de exifs kijkt, met name voor beginnende fotografen kan dat buitengewoon leerzaam zijn, merkt u dat de omstandigheden minder gunstig waren. Bij de gebruikte 280 mm is een sluitertijd van 1/500ste seconde vrij normaal. De ISO 6400 duidt echter op weinig licht, ook bij de gebruikte f/7,1 als lensopening.

Het lichtpuntje in haar ogen zou u op een dwaalspoor kunnen brengen, maar er is niet geflitst. Dat doe ik al jaren niet meer, omdat ik natuurlijk licht prefereer, zelfs in lastige omstandigheden waar een flits best zinvol zou kunnen zijn. Ik vermijd het gewoon liever uit pure eigenwijsheid.

Doordat ze half in het donker stond, is het licht mooi zacht en trekt de achtergrond geen onnodige aandacht. Op deze wijze is het een opmerkelijk straatportret geworden.

Ook dit is een opname onder lastige lichtomstandigheden. ISO 4000 met een lensopening van f/2,8 duidt op weinig licht. Ik zoek graag de grenzen op. Vaak levert dat wat minder onopvallende foto's op.

Deze dame stond stil, klaar om te beginnen met een radioreportage. Daardoor was ik in de gelegenheid haar fraai te positioneren tegen de achtergrond van wat lampjes en kon ik de sluitertijd (en dus ook de ISO) binnen de perken houden. Uit ervaring weet ik dat de wijde lensopening daarbij zorgt voor een mooie bokeh. De foto vertoont veel ruis, maar ik heb vroeger veel gewerkt met TRI-X en daarom stoort het me niet zo. Het verwijderen van ruis heeft immers ook nadelen, zoals een mindere detaillering. Voor de bokeh is dat niet erg, voor de haren van de dame wel.

Deze heren die verbleven in de buurt van de Korenmarkt te Gent ben ik talloze keren tegengekomen.
De eerste foto’s die ik ven hen maakte was op voorzichtige afstand met de telelens. Later volgden andere foto’s van dichterbij en heb ik ook enkele keren een praatje met hen gemaakt. Mijn argwaan voor enige agressiviteit bleek volkomen onterecht.

Mensen worden vaak als eerste op hun uiterlijk, bijvoorbeeld kleding of huidskleur, beoordeeld en helaas leidt dat nog steeds tot heel veel misverstanden.
Voor mij zijn mensen wezens net als ik en boeiend in eindeloze  variaties. Iets daarvan probeer ik vast te leggen in foto’s.

Dank voor het kijken.