Inhoud blog
  • Straatfotografie LXV [slot]
  • Straatfotografie LXIV
  • Straatfotografie LXIII
  • Straatfotografie LXII
  • Straatfotografie LXI
  • Straatfotografie LX
  • Straatfotografie LIX
  • Straatfotografie LVIII
  • Straatfotografie LVII
  • Straatfotografie LVI
  • Straatfotografie LV
  • Straatfotografie LIV
  • Straatfotografie LIII
  • Straatfotografie LII
  • Straatfotografie LI
  • Straatfotografie L
  • Straatfotografie XLIX
  • Straatfotografie XLIX
  • Straatfotografie XLVIII
  • Straatfotografie XLVII
  • Straatfotografie XLVI
  • Straatfotografie XLV
  • Straatfotografie XLIV
  • Straatfotografie XLIII
  • Straatfotografie XLII
  • Straatfotografie XLI
  • Straatfotografie XL
  • Straatfotografie XXXIX
  • Straatfotografie XXXVIII
  • Straatfotografie XXXVII
  • Straatfotografie XXXVI
  • Straatfotografie XXXV
  • Straatfotografie XXXIV
  • Straatfotografie XXXIII
  • Straatfotografie XXXII
  • Straatfotografie XXXI
  • Straatfotografie XXX
  • Straatfotografie XXIX
  • Straatfotografie XXVIII
  • Straatfotografie XXVII
  • Straatfotografie XXVI
  • Straatfotografie XXV
  • Straatfotografie XXIV
  • Straatfotografie XXIII
  • Straatfotografie XXII
  • Straatfotografie XXI
  • Straatfotografie XX
  • Straatfotografie XIX
  • Straatfotografie XVIII
  • Straatfotografie XVII
  • Straatfotografie XVI
  • Straatfotografie XV
  • Straatfotografie XIV
  • Straatfotografie XIII
  • Straatfotografie XI
  • Straatfotografie X
  • Straatfotografie IX
  • Straatfotografie VIII
  • Straatfotografie VII
  • Straatfotografie VI
  • Straatfotografie V
  • Straatfotografie IV
  • straatfotografie III
  • straatfotografie II
  • straatfotografie I
    Zoeken in blog

    fotograferen op straat

    23-05-2015
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Straatfotografie XXII

    Na de stampij die ik gemaakt had midden op de Vossenmarkt, was het niet verstandig om nog te proberen een foto te maken met de camera voor mijn oog.
    Er zijn echter nog andere manieren, ook zonder klapscherm. En dat lukt het beste met een groothoek. Waarom? Omdat je bij een groothoek al heel snel (bij voldoende korte sluitertijd en diafragma tot bijv. f/11) alles scherp in beeld krijgt. De werkwijze is nu om de camera in één hand te houden, liefst onder de gordel of zelfs kniehoogte. Met diezelfde ene hand ook via de wijsvingernog de knop indrukken vraagt enige oefening, maar is te doen. Wel is het nogal vermoeiend en wellicht minder uitvoerbaar als je kleine handen hebt en een zware camera hebt.
    De camera richt je richting naar wat je wil fotograferen. Zelf kun je eventueel rustig een beetje een andere kant op kijken. Dan is het voor de omstanders wel heel duidelijk dat je geen foto aan het maken bent.

    Omdat je niet kunt zien wat je precies fotografeert, zijn nogal wat foto’s natuurlijk flink scheef. Maar in veel programma's is dat later zeer gemakkelijk te corrigeren. Deze vorm van fotograferen vraagt wel enige oefening. Hoe dichtbij kun je komen? Als je té dichtbij komt, kunnen mensen ook goed de klik van de camera horen. Bij mij is dat vaak het geval, omat ik letterlijk naast of voor iemand sta. Maar even hoesten op het moment van de opname is een oude truc die ik jaren geleden al toepaste in musea waar niet gefotografeerd mocht worden.

    Op deze manier is straatfotografie mogelijk op zeer korte afstand van de situatie die je wil fotograferen. Maar ook hier is eens temeer van toepassing: de foto die je maakt, zit niet in de camera, maar tussen je oren.






    >> Reageer (0)
    22-05-2015
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Straatfotografie XXI

    De aanval is de beste verdediging. Als je het beste maar helemaal niet mag opvallen, kan het een idee zijn om juist heel erg op te vallen. Natuurlijk met een kleine variatie in de gebruikelijke werkwijze om mensen op een dwaalspoor te brengen.

    Ten aanval dus. en die gelegenheid deed zich voor toen ik midden op de markt enkele donkere types een beetje lusteloos zag rondhangen. Maar, zoals je ziet, had iemand me bij de eerste foto van de mannen me al in de gaten. Niet getreurd, want het spel moest nog beginnen. Dit was een mooie gelegenheid om erop af te gaan met een hoop bombarie. De onwetende slachtoffers worden luidkeels begroet alsof het oude makkers van me zijn. Vooral ook de mannen een hand geven en consequent Nederlands blijven praten. Iedere andere taal mag natuurlijk ook, zolang het meeste niet begrepen wordt en de toon buitengewoon vriendelijk is.
    Met dezelfde poespas wijs ik dan op de camera en "vraag" met een hoofdknik of ik een kiekje mag nemen. Na zoveel overdonderende vriendelijkheid kunnen de heren natuurlijk geen nee meer zeggen. Dus breng ik omstandig de camera voor het oog, maak een eerste opname, kijk op mijn schermpje en zorg met het nodige gezucht dat het voor iedereen volkomen duidelijk is: van fotograferen heb ik echt geen kaas gegeten. Zo maak ik met veel onhandige bewegingen nog wat plaatjes tot ik ze vol trots eindelijk iets kan laten zien waar ze herkenbaar op staan. Dat mijn begeleiders van de gelegenheid dankbaar gebruik hebben gemaakt om ook enige foto's te nemen, zal u niet verbazen. Dat is dus een andere truc die ik toepas als ik samen met een maatje op fototocht ben: de een zorgt voor de nodige afleiding en de ander kan dan ongestoord foto's maken.

    Nu we plan B hebben uitgevoerd, is de druk een beetje van de ketel, want zo een onhandige fotograaf hoeft echt niet in de gaten gehouden te worden. De tijd is rijp voor plan C. Want het is wel de bedoeling dat er nog wat foto's gemaakt worden van de markt.






    >> Reageer (0)
    21-05-2015
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Straatfotografie XX
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Luik wordt verlaten en ingeruild voor het Vossenplein te Brussel. Ik kom graag op dergelijke markten. Misschien is het jeugdsentiment naar het Waterlooplein te Amsterdam waar ik als klein jongetje wel eens naar toe ging.
    Ik had het geluk dat ik zeer deskundige begeleiding kreeg van Zaika en haar man. En ik had het ongeluk dat iedere regel om niet op te vallen bij straatfotografie getart werd. En opvallen is niet zo handig als je foto's wilt maken op het Vossenplein.

    Om te beginnen staken we alledrie ongeveer een flinke kop uit boven de gemiddelde bevolking van het plein. Bovendien droeg ik een zeer opvallend rood jack en een enorme rugzak. We hadden net zo goed met zwaailicht en loeiende sirene naar het plein kunnen gaan. Ik had al gehoord dat de mensen op het plein niet erg gesteld waren op fotografen en de kans om onopvallend foto's te maken was nu wel heel erg klein geworden.

    Ik ging de markt op met de groothoeklens op de camera. Het waarom zal in het vervolg wel duidelijk worden. Mijn eerste opname was in een rustig hoekje van de markt. Ik gebruikte de eerder beschreven de truc van het opklapscherm. Met de groothoek was ik zogenaamd wat beeldjes aan het fotograferen. Maar door de groothoek kwam er natuurlijk veel meer op te staan, waaronder de mevrouw die de beeldjes verkocht. Maar zelfs het fotograferen van beeldjes wordt niet geapprecieerd en je ziet de hand van de mevrouw al omhoog gaan om mij duidelijk te maken weg te gaan met die camera. Helaas voor haar ben ik nogal onhandig met de camera en had de knop al ingedrukt. Dat was de eerste foto en als ik bij de eerste al gesnapt werd, zou dit ook wel eens mijn laatste foto van het Vossenplein kunnen zijn. Daarvoor was ik echter niet gekomen. Tijd om over te gaan naar plan B.
    Dat ziet u, als alles tenminste goed gaat, in de volgende aflevering.


    >> Reageer (0)
    20-05-2015
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Straatfotografie XIX
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    We blijven nog even op hetzelfde station en met dezelfde 85mm lens op de camera. Dit meisje met haar twee vriendjes had ik eerder gezien en kort gesproken op de trappen van het station, maar vond dat ik niet het goede moment voor een foto. Toen ik haar een paar uur later, ja ik heb me uitstekend vermaakt te Guillemins, weer zag op een van de perrons, ben ik haar gaan volgen om te proberen een goed moment van haar gezicht te pakken.
    Dat volgen gebeurde uiteraard met de eerder beschreven klapschermmethode. In de praktijk is dat nog best een klus. Lopen met je blik naar beneden gericht op een klapschermpje kan voor heel wat ongemakken zorgen, want je ziet niet goed waar je loopt. Oppassen dus.
    Ik moest ook zien te vermijden dat zij of haar twee vriendjes in de gaten kregen dat ik probeerde een foto te maken, want dan zou alle spontaneïteit verdwenen zijn. Al met al ben ik daar minutenlang mee bezig geweest. Maar zoals wel meer gebeurt: het geluk is met de dommen. Op een bepaald moment was ze zo intens bezig met haar vriendjes dat ze me zelfs niet in de gaten kreeg terwijl ze me bijna recht in het gezicht keek. Ik had haar bijna de hand kunnen schudden bij het maken van deze foto. Straatfotografie kent heel verschillende afstanden.


    >> Reageer (0)
    19-05-2015
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Straatfotografie XVIII
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Veel moderne camera's hebben een klapschermpje en die trend heeft zich inmiddels voortgezet tot de spiegelreflexen. Zo een klapschermpje is bijzonder handig bij macrofotografie. Je hoeft dan niet meer op de buik te gaan liggen om vanuit een aantrekkelijke invalshoek die mooie paddenstoel te fotograferen.

    Datzelfde klapschermpje kunnen we ook gebruiken bij straatfotografie. Mensen zijn eraan gewend dat een foto genomen kan worden als iemand een camera voor zijn oog houdt. Maar iemand die een beetje onhandig naar beneden op zijn camera zit te turen, wordt niet gezien als iemand die een foto aan het nemen is.

    Dit is dus de situatie van de foto. We zijn nog steeds op het mooie station van Luik (had u vast wel herkend, nietwaar). Een paar meter verderop zag ik een vrouw staan, lezend in een boek en met een bloem in haar hand. De camera op ooghoogte brengen was vermoedelijk te opvallend geweest. Daarom koos ik voor de klapschermmethode en liep al kijkend in het schermpje naar haar toe tot ik dicht genoeg bij haar was. Bijkomend voordeel in dit geval was ook het lagere standpunt. Ik ben vrij lang van postuur en kijk dan met de camera voor het gezicht al snel vanuit een hoog standpunt. Dat is leuk voor een overzicht, maar levert een beeld op dat minder betrokkenheid uitstraalt.
    In alle rust kon ik goed scherpstellen en met gebruik van de wijde lensopening f/2) de vrouw mooi los krijgen van de achtergrond. Van het fotograferen heeft ze niets gemerkt, en dat was niet alleen omdat ze verdiept was in haar boek.


    >> Reageer (0)
    18-05-2015
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Straatfotografie XVII
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    “Straat”fotografie op een treinstation heeft zo zijn voor en tegens. Het is bijvoorbeeld heel gemakkelijk om mensen te fotograferen op het naastliggende perron. Je hebt vrij zicht en als iemand al boos zouden reageren, duurt het gewoonlijk te lang voor men naar je toe zou kunnen komen om verhaal te halen. Daar hoef je dus niet bang voor te zijn.

    Van de andere kant val je daar zelf ook erg op met een camera en bovendien is de achtergrond zelden interessant. Maar als je goed rondkijkt, kun je soms wel een interessant beeld ontdekken.
    Hier viel mijn oog op de verschillende houdingen waarmee mensen staan te wachten. In die zin is er veel te zien op de foto.

    De opname is gemaakt met een 85mm lens. En niemand heeft gemerkt dat ik een foto nam. De truc om dat te doen met bepaalde camera’s, vertel ik een volgende keer. Dat wordt een foto van iemand op hetzelfde station, met dezelfde lens, maar nu op hetzelfde perron. Dus heel dichtbij.


    >> Reageer (0)
    17-05-2015
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Straatfotografie XVI
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Even een tussendoortje. Vooral om te laten zien hoe bedriegelijk foto’s kunnen zijn. Maar ook hoe eenvoudig straatfotografie kan zijn.
    Ik bevind me in een winkelgallerij. De afstand van de winkel waar ik sta tot de winkels aan de overkant is slechts enkele meters. Ongemerkt een foto nemen is er nauwelijks bij. Beter dus even vragen. Daarom toont de foto ook een beetje geposeerd, want dat doen mensen automatisch (je wil er toch goed opstaan?). De reden voor mij was vooral de manier waarop hij aan het genieten was van zijn sigaret.

    Wat is er nu bedriegelijk aan deze foto? De man was gehandicapt en zat gekluisterd in zijn rolstoel, maar ik vond dat hier niet het meest boeiende om in beeld te brengen. Dus ziet u niet meer dan een gelukkige man. En dat was hij ook.


    >> Reageer (0)
    16-05-2015
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Straatfotografie XV

    Ook straatfotografie kent zo zijn verrassingen. Hier liep ik aan het einde van een lange dag rond in de hal van station St. Pieters te Gent. Op de camera zat, omdat het al donker begin te worden, de lichtgevoelige 50 mm. Dat is wel een mooie lens, maar minder geschikt om mensen van dichtbij onopvallend te benaderen. De camera hing op buikhoogte en om toch nog enige kans op scherpe foto’s te hebben, was het diafragma flink dichtgedraaid.
    Op deze manier liep ik naar een man aan de rand van de hal en maakte daar onopgemerkt de eerste opname van het groepje waarin hij zich bevond. Maar toen ik dichterbij kwam, zag de jongen naast hem me de foto maken. Hij reageerde meteen enthousiast en de oudere man een beetje verbaasd van ‘wat overkomt me nu?’ [foto 2]

    Op dat moment was de situatie niet meer mogelijk problematisch, maar juist aangenaam. Ik heb toen tijdens de conversatie met de groep de 50mm lens gewisseld voor de groothoek, omdat deze meer geschikt is om mensen van heel dichtbij te fotograferen. [foto 3] En uiteindelijk nog een portretje gewaagd van de persoon om wie het me allemaal begonnen was. [foto4]

    Bij het verlaten van de stationshal kwam ik weer een deel van de groep tegen die me zeer hartelijk uitzwaaiden. De spanning van de candid opname in het begin was een buitengewone prettige ontmoeting geworden.










    >> Reageer (0)
    15-05-2015
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Straatfotografie XIV

    Gaat het nu nooit mis als je zomaar foto’s van mensen op staat maakt? Nee, eigenlijk nooit. Eén keer een paar jaar geleden op een brug toen ik foto maakte van een meisje van een jaar of dertien. Haar (Engelse) moeder kwam verbolgen op me af met de vraag of ik met kinderporno bezig was! Tja, wat moet je met zoiets? Een kort gesprekje en het afgeven van mijn kaartje was voldoende om de lucht te klaren.

    De tweede keer was dit jaar in Gent. Ik liep rond met de 85 mm lens, dus dan maak je foto’s van nogal dichtbij. Toen ik de zwerver in gesprek zag met een collega, drukte ik meteen af, want zijn hele “outfit” vond ik boeiend genoeg. Maar omdat ik zo dichtbij stond, zag hij dat en reageerde met een agressief gebaar. Dat moet je bij mij nooit doen, want dat is meteen de volgende foto. Ik ben wel in voor een beetje aktie.
    Hierna ben ik naar hem toegestapt, maar hij wilde niet maar me luisteren en bleef boos. Dan rest er niets anders dan te vertrekken naar “veiliger” oorden. In dit geval een winkel enkele meters vererop, want ik wist dat hij daar niet naar binnen zou gaan.
    Een volgende keer vertel ik over een precies tegenovergestelde ervaring.






    >> Reageer (0)
    13-05-2015
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Straatfotografie XIII
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Tot nu toe heb ik vrij rondgelopen op pleinen en in straten, op zoek naar boeiende mensen. Een wat lastiger opzet is de lantaarnpaalmethode, althans zo noem ik dit. Je loopt dan niet rond, maar staat stil in een liefst wat drukke (winkel)straat. Net als een lantaarnpaal sta je wat aan de kant van de weg. Het is handig om bijv. te gaan staan achter een reklamebord dat winkeliers voor hun deur zetten. Het voorkomt dat mensen tegen je aan lopen.

    Nu ga je met de tele kijken naar mensen die naar je toe komen lopen. De blik is gericht op degenen die een meter of 8-10 verwijderd zijn. Als daar iemand bij zit die je graag in beeld wil hebben, ga je die persoon in de drukte volgen, wachtend op een moment tot er niemand door het beeld loopt en je denkt een aardige foto te kunnen maken. Hier was dat iemand die van het roken af probeerde te komen door niet de sigaret, maar de aansteker in de mond te houden. (-;
    Natuurlijk pas je weer de eerder genoemde truc toe dat je, ook na het indrukken van de knop, door de lens blijft kijken tot de persoon je helemaal voorbij gewandeld is. Dat levert de minste argwaan op.

    Dit is geen gemakkelijke methode en best vermoeiend. Doe dit dus maar korte tijd. De methode is wel een goede oefening in het zo goed mogelijk scherpe foto’s maken van mensen die naar je toelopen. En ook om die vaardigheid goed onder de knie te krijgen is geduld en veel proberen nodig.


    >> Reageer (0)
    11-05-2015
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Straatfotografie XI
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Eerlijk gezegd maak ik niet graag foto’s van mensen in een meer intieme situatie. Zeker als het alleen maar kan op de wijze van de paparazzi-fotograaf. Ik maak wel eens “jacht” op iemand met een bijzondere uitstraling, maar dat betreft dan een normale straatsituatie.

    Als je echter midden op een groot plein op korte afstand van me vandaan, hier is gewerkt met een matige 120mm lens, op een weinig verborgen wijze de gevoelens aan elkaar kenbaar maakt, heb ik minder moeite met het maken van een foto. Het beeld sprak me eens temeer aan, omdat het hier juist de handen zijn die de tederheid uitstralen. De tederheid die evenzeer spreekt uit de neergeslagen ogen en de neuzen die elkaar net raken. Voor een kus was het (nog) te vroeg. En voor de foto allerminst nodig.


    >> Reageer (0)
    10-05-2015
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Straatfotografie X
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    In aflevering IV had ik de tip gegeven om eens te oefenen met een straatmuzikant. Meestal is dat een gewillig onderwerp. Nu heb ik gemerkt, dat er in Vlaanderen nogal wat “animaties” plaatsvinden op pleinen en in straten. Omdat het hier vaak een grotere groep betreft die meestal bovendien vrij beweeglijk is, juist omdat men zo de aandacht wil trekken, is dit een stuk moeilijker dan een rustige muzikant. Maar om te oefenen in straatfotografie, het snel leren focussen en en proberen een leuke opname te maken, is dit heel geschikt. Problemen zul je nooit krijgen, want hoe meer mensen kijken naar de groep, hoe beter.


    Mocht je het vaardigheidsniveau te hoog vinden, dan kun je natuurlijk de camera ook precies naar de andere kant richten: de mensen die net als jij naar de animatie kijken.


    >> Reageer (1)
    07-05-2015
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Straatfotografie IX

    De vorige keer kwam al even de AF-C ter sprake. Straatfotografie is vooruitkijken. Letterlijk en figuurlijk. Letterlijk, omdat vooral bij gebruik van de telelens, het handig is om vele meters vooruit te kijken welke persoon in aanmerking komt voor een foto. Maar ook om te tijdig te zien waarom een bepaald beeld boeiend zou kunnen zijn. Bij portretten komt het er dan vooral op aan tijdig de knop in te drukken, want op het moment dat de betreffende persoon ook de fotograaf in beeld krijgt, kan de interactie veranderen en is in veel gevallen de spontaneïteit weg.


    In het gegeven voorbeeld ziet u een Vlaamse schone op het moment dat nog niet echt tot haar is doorgedrongen dat een fotograaf haar richting op kijkt. Een fractie van een seconde later (vandaar de AF-C) is dat besef er wel, verandert de gelaatsuitdrukking en is de ernstige blik ingewisseld voor lichte verbazing. Nog langer wachten betekent soms, dat mensen gaan lachen naar de fotograaf. Voor mij is de “lol” er dan meestal af. Hiermee is niet gezegd dat lachende mensen geen goede foto’s op kunnen leveren, maar ook daar ligt de kracht van de afbeelding vaak in het spontane, niet geposeerde, zoals we een andere keer zullen zien.


    Straatfotografie is vooruitzien. Vooral bij het werken met een telelens. Anders gezegd: een geslaagde foto, en dit geldt beslist niet alleen voor straatfotografie, moet in de meeste gevallen al in je hoofd zitten, nog vóór de knop van de camera is ingedrukt.






    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Straatfotografie VIII
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Als je mensen recht in hun gezicht fotografeert, komt het, zoals we eerder zagen, wel eens voor dat mensen je min of meer nietszeggend aankijken. Een andere keer echter toont de gefotografeerde een zekere verrassende blik. Zelden is dat negatief (ofschoon ik u dat een van de komende afleveringen ook zal laten zien). Als je te lang wacht, gaan mensen soms lachen en dat vind ik zelf juist niet aangenaam, want dan wordt het al snel een foto zoals duizenden andere. Maar een eerste reactie op het gezicht kan heel boeiend zijn.


    Ook deze foto is met een flinke tele gemaakt, maar toch had hij mij opgemerkt. Dat komt, omdat hij op de fiets zat en er geen andere fietsers in de buurt waren. Tja, dan val je met een telelens langs het fietspad al snel op. Als nog nog wat aan vertrouwen moet winnen, is het handiger een wat drukkere plek op te zoeken, ook al kunnen er dan eerder mensen door je beeld lopen. En fietsende mensen bewegen duidelijk sneller dan lopende mensen en zijn dus lastiger goed te fotograferen.
    Het is aan u om te bepalen of uw vaardigheden voldoende op peil zijn. En anders meer oefenen. De foto kan hoogstens niet goed lukken.
    Nou en? Dat gebeurt mij zo vaak.


    >> Reageer (0)
    06-05-2015
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Straatfotografie VII
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Tot nu tot blijf ik met straatfotografie op veilige afstand. Daarvoor is de telelens het meest geschikt. Met een 200 mm, maar meer mag natuurlijk ook, is al heel goed te werken. En veel uitproberen is niet alleen belangrijk voor de techniek, maar vooral ook voor het zelfvertrouwen.
    Over de techniek gesproken: ik werk meestal met AF-C, continue scherpstellen. Dat is een werkwijze die ik vooral geoefend heb met het fotograferen van vliegende vogels. Er is dan immers geen tijd om rustig scherp te stellen. Bij AF-C stelt de camera voortdurend scherp en maakt enkele keren per seconde een foto. Het nadeel is dat er ook een foto gemaakt kan worden als de scherpstelling nog niet goed is.

    Het oefenen met AF-C kun je het beste beginnen met personen die vrij langzaam lopen. En omdat ik graag het gezicht zie: dus personen die min of meer naar je toelopen.
    Kijkend nu naar het voorbeeld, is te zien dat de persoon naar je kijkt. Of hij mij ook werkelijk gezien heeft, is nog de vraag. Ik ga proberen dat uit te leggen.
    Denk aan de situatie waar u aan de rand van de weg staat te wachten bij een oversteekplaats en aan de overkant van de weg ook een groep mensen staat te wachten om over te steken. Als nu aan de overkant iemand uw richting uit zwaait, kunt u zich afvragen of het voor u bedoeld is. Ik maakte het van de week nog mee, wist er geen raad mee omdat ik die andere persoon niet kende, maar toen ik omkeek, bleek het voor iemand schuin achter me te zijn.

    Dat iemand in uw richting kijkt, hoeft dus nog niet te betekenen, dat de persoon echt naar u kijkt, laat staan dat die persoon u bewust heeft opgemerkt. Niet te snel ongerust worden dus. En anders de truc van de vorige keer toepassen: via de camera dezelfde richting op blijven kijken tot de persoon al gepasseerd is.


    >> Reageer (1)
    04-05-2015
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Straatfotografie VI
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Misschien denkt u dat straatfotografie slechts een kwestie van oefenen en veel ervaring is. Voor een deel is dat waar en er zijn foto’s die ik “zie” en binnen een halve seconde maak. Als je camera-instellingen vooraf goed zijn ingesteld, kan dat soms.
    Andere keren echter kost het mij heel wat meer moeite. Het begint allemaal met goed om je heen kijken op straat. Zoeken naar interessante situaties of mensen.
    De foto die ik hier laat zien, viel mij op vanwege de boeiende haardracht. Maar het was op een druk kruispunt van de stad, dichtbij een fietsenstalling waar voortdurend mensen door het beeld liepen. Toch wilde ik haar graag in beeld krijgen, liefst zonder dat ze mij in de gaten had. De camera bleef dus naar de grond gericht, maar ik begon wel voorbij een lantaarnpaal te lopen, klein straatje oversteken, weer terug en iedere keer lukte het me niet haar goed in beeld te krijgen. Dat heeft minutenlang geduurd. Of en toe vanuit de ooghoeken kijkend wat ze aan het doen was of waar ze naartoe liep. Daarbij vanuit gewoonte lettend op het licht en de achtergrond en met name dat laatste was rampzalig druk van “elementen”, zoals voetgangerslichten, reklameborden enz. 
    Bij meer van mijn straatfoto’s speelt geduld een grote rol, wachtend op het geschikte moment. Hier heb ik uiteindelijk maar afgedrukt, ook al vond ik bijv. de zonnebril storend. Soms wordt zelfs je geduld niet beloond.


    >> Reageer (0)
    03-05-2015
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Straatfotografie V
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Het voordeel van het werken met een telelens is, dat je mensen van wat grotere afstand kunt fotograferen. Het nadeel is natuurlijk dat je meer opvalt met een grote lens voor je gezicht. Alhoewel ik schat dat in minstens 80% van de gevallen mensen niet eens gemerkt hebben dat er een foto van hen gemaakt is, komt het natuurlijk ook voor dat iemand het wel ziet.
    Nu hoeft het voor mij geen probleem te zijn dat iemand in de lens kijkt, maar je wilt toch ook niet al te opzichtig één enkel iemand gaan fotograferen, want dan komen er al snel vragen; voor wie fotografeert u, wat doet u met die foto, enz. Overigens is dat geen probleem. Ik geef mijn kaartje, leg uit dat ze de foto per e-mail kunnen ontvangen en vertel dat het puur hobbyisme is met hoogstens een plaatje op een site voor fotografen.

    Ik heb echter nog een kleine truc ontdekt die goed blijkt te werken. De mevrouw in beeld ziet de camera op zich gericht. Ze weet echter op die afstand niet zeker of ik haar precies bedoel. (Ik kom daar een andere keer nader op terug). Als ik nu de foto neem en vervolgens op het schermpje van de camera ga kijken of de foto gelukt is, versterk ik haar indruk dat er een foto gemaakt is. Dus druk ik wel af, maar blijf door de camera kijken, net of ik sta te wachten op iemand die achter haar loopt, tot het moment dat ze mij voorbij gelopen is. Pas dan haal ik de camera van mijn gezicht vandaan. Hoe minder je opvalt, hoe gemakkelijker straatfotografie wordt.


    >> Reageer (0)
    02-05-2015
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Straatfotografie IV
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    De vorige keer gaf ik de tip om een foto te maken van mensen die toch al gefotografeerd worden. Ze zijn over het algemeen in een opperbeste stemming en vinden het absoluut niet erg dat ook nog iemand anders een foto van ze neemt.
    De tip van vandaag is een andere. Iedere stad kent wel zijn gelegenheidsmuzikanten. Mensen die met toestemming van de overheid muziek maken op een drukbezochte plaats om zo wat geld op te halen.  Ze willen juist graag gehoord en gezien worden.
    Nu kun je er niet bij voorbaat vanuit gaan dat ze ook graag gefotografeerd willen worden. Lokaal kom ik bijvoorbeeld regelmatig iemand tegen die op een erbarmelijke manier met gitaar en gezang iets van reggae probeert na te bootsen, maar boos wordt als je zomaar een foto van hem zou maken. Hij wil echt geld zien.
    De meeste straatmuzikanten hebben er echter minder moeite mee. Als je twijfelt, kun je het beste eerst vanuit een heel wijde boog wat om de muzikant(en) heendribbbelen en af en toe de camera voor het gezicht houden voor een foto, maar niet noodzakelijk van de muzikanten zelf.  Je merkt dan al snel of men het normaal vindt of minder prettig. Zo kun je al heen en weer lopend langzaam wat dichterbij komen tot de afstand voldoende dichtbij is voor een foto.
    De foto die ik hier laat zien, is genomen met een stevige tele van 420mm, hetgeen dus betekent dat ik op vele meters afstand ben gebleven. Rustig beginnen en zo langzaam meer zelfvertrouwen en ervaring opbouwen. Straatfotografie kun je vooral leren door het te gaan doen. Stap voor stap.


    >> Reageer (0)
    01-05-2015
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.straatfotografie III
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Straatfotografie is vooral een kwestie van durven en daadwerkelijk doen. Maar dat valt in het begin echt niet mee. Je bent bang dat mensen het zien en boos zullen worden. Misschien word je wel gedwongen om de foto's te wissen of nog erger: je camera raakt beschadigd in een handgemeen. Om maar niet te spreken van torenhoge claims aan je broek vanwege het schenden van de privacy. Het zijn de gebruikelijke gedachten van mensen die nog nooit de stap naar straatfotografie hebben durven zetten.

    Dit keer geef ik een andere tip om eens voorzichtig wat uit te proberen. Daarvoor is het wel nodig om naar een toeristische plek te gaan. U weet wel, zo een selfie-spot. Mensen gaan daar voor een bekend gebouw of monument staan en nemen dan een foto van zichzelf of laten dat iemand uit de groep doen. Loop er naartoe en ga rustig min of meer achter of als u durft zelfs een beetje naast degene te staan die de foto neemt. En druk dan met een brede glimlach ook de knop van uw eigen camera in. Voor u het weet hebt u daarmee uw eerste foto gemaakt van wildvreemde mensen op straat.
    Mocht u dit niet kunnen lezen, dan bent u mogelijk onverhoopt toch het ziekenhuis in geslagen. Ik wens u dan heel veel succes met uw tweede poging tot straatfotografie.


    >> Reageer (1)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.straatfotografie II
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Een zeer goede collega-fotograaf schreef naar aanleiding van "straatfotografie I" het volgende:
    "hoe zit het met de privésfeer van die mensen?
    ik heb het er moeilijk mee om mee te doen aan fotowedstrijden met foto's zonder toestemming"

    Over de privésfeer kan ik kort zijn; het is in vrijwel alle landen momenteel zo dat je zonder enig probleem foto's mag maken van mensen in een openbare ruimte. Daar is geen enkele toestemming voor nodig. Wat nog niet wil zeggen dat het netjes zou zijn om mensen te fotograferen in een compromiterende situatie.

    Het verhaal wordt anders als je met een gemaakte foto zomaar mee gaat doen aan een fotowedstrijd. Ik zal dat toelichten met een voorbeeld dat ik een jaar of twee geleden meemaakte.
    We hadden toen een lokale wedstrijd met een paar mooie prijzen. voor de drie winnaars. Een vriend van mij had ook meegedaan, was niet bij de winnaars, maar onverwacht werd zijn foto door de jury uitgekozen als niet passend in de vereiste onderwerpen, maar wel "opmerkelijk". Het gevolg was dat ook zijn foto in de kranten werd gepubliceerd bij de verslaggeving van de wedstrijd.
    Niet lang nadien kreeg hij te maken met een advokaat die namens de gefotografeerde man, iemand zonder werk maar wel geld rook, met een claim dreigde. Ook al had hij niets gewonnen, het feit dat hij mee had gedaan aan de wedstrijd en dus kans had gemaakt op een prijs, leek voldoende aanleiding tot een stevige claim. Uiteindelijk is het niet zover gekomen, maar het heeft wel heeft veel negatieve energie gekost, alsmede de kosten voor zijn eigen advokaat die hij had moeten inhuren om de claim af te wentelen.
    Zodra de gemaakte foto dus gekoppeld kan worden aan het maken van winst (bijv. fotowedstrijd, publiceren in een eigen fotoboek) is het zeer verstandig om dit vooraf goed te regelen met de betrokkene.


    >> Reageer (0)


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek



    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!