Inderdaad de jaren zestig waren goed begonnen... met kloppen en smijten! Ondertussen is het 1962 en is Algerië onafhankelijk geworden, dit tot groot ongenoegen van de Organisation Armée Secrète (OAS). Om hun afkeuring te onderlijnen pleegden ze in Le Petit-Clamart (Parijs) een aanslag op president Charles de Gaulle, dit onder het motto: "Algerië is Frans en blijft zo!". De OAS had zelfs aanhangers hier in Vlaanderen, ik kan ervan meepraten want één van mijn schoolgenoten op het Kot verloor toen een hand bij het vervaardigen van een amateuristische bom. Die jongen was van goede komaf en het gebeuren werd min of meer doodgezwegen in de media alhier. Terwijl The Four Seasons hun "Big girls don't cry" en Bobby Vinton zijn "Roses are red" de hit parade inzongen, werd Adolf Eichmann opgehangen. In februari vliegt John Glenn als eerste Amerikaan rond de aarde en verhuis ik met mijn ouders naar onze gerenoveerde woning in Ledeberg. De Paasvakantie kwam eraan en de valiezen werden ingepakt voor Blankenberge, dit naar jaarlijkse gewoonte. Op mijn transistorke (ook portatiefje genoemd) weerklonk meer en meer de Merseysound. Rond de rivier Mersey, voornamelijk in Liverpool, ontstonden een hele schare bandjes: Gerry (Marsden) & The Pacemakers, The Seachers, The Merseybeats, The Swinging Blue Jeans, The Fourmost, Billy J. Kramer and the Dakotas, The Big 3, Rory Storm & the Hurricanes (met als drummer ene Ritchie Starkey... later bekend als Ringo Starr bij the Beatles). Bekendste zangeressen uit die streek waren (roste) Cilla Black en Beryl Marsden. Dé groep die echter het nieuwe muziektijdperk zou inluiden waren ongetwijfeld the Beatles uit Liverpool. De meeste van die groepen deden hun ervaring op in the Cavern (Liverpool) en de Star Club (Hamburg). Zelfs Beryl Marsden stond reeds op 16 jarige leeftijd, samen met the Undertakers, op de bühne in Hamburg. Het werd dus Paasvakantie en er traden verscheidene rockbandjes op in de etablissementen op de zeedijk van Blankenberge. Samen met mijn plaatselijke vrienden gingen we vooral de Brugse rockgroep: Ricky Morvan & The Fens gaan beluisteren in de Continental Palace. Op zekere dag was zanger Ricky Morvan afwezig, hier maakte mijn vriend Danny V. handig gebruik van om aan Pascal, de leider en bassist van The Fens, te vragen of de witte Gentenaar (ik dus) eens mocht zingen. En ja hoor het mocht! A star was born... Eddy Pascall live in de Continental Palace met The Fens!!! Mijn vrienden waren wild enthousiast, hun westvlaams sprekende Gentse vriend kon er wat van. De zanglessen bij Julien Mestdagh,op het Kot, wierpen hun vruchten af. De Britse "vakantiekolonie"-meisjes die ons vergezelden, konden nauwelijks hun jeugdige oortjes geloven... die blonde dandy (ik was geen rocker) zong zomaar "Love me do" van hun Beatles. 's Anderendaags zaten we natuurlijk terug met z'n allen in de Continental, zelfs heel wat meer toeschouwers, want de geruchten deden de ronde dat bruggeling Ricky Morvan vervangen was door een nieuwe "jonge" zanger uit Gent! De lunaparken en de plezierboten, zoals de Belvedère en de Mont Kemmel, lieten we voor wat ze waren en onze vaste stek was de Continental geworden. Mijn zangdebuut was gelukt! Wat verder op de zeedijk, naast de Casino, in zaal Eden speelden ondertussen de Britse covergroep The Dover... die waren klasse!
Beste lezers en lezeressen ik wens jullie allen een zalige kerst en een voorspoedig, gezond en vreugdevol 2007! Feest er maar eens duchtig op los, alsof het hier de hemel op aarde is. Alvast bedankt om mijn blog te bezoeken... doe zo verder in 2007.
Het jaar 1961 begon met de aanstelling van John F. Kennedy als 35ste president van de USA. Een maand later werd Patrice Lumumba een kopje kleiner gemaakt in Katanga door de aanhangers van kolonel Sese Seko Mobutu. Nog een maand later werd topjournaliste bij de BRT, Phara de Aguirre geboren, 30 dagen later vervoegde astronaut Frank (Burggraaf) De Winne zich bij de Ledebergse bevolking. Ernest Hemmingway legde er het bijltje bij neer dat jaar, dit terwijl Jacques Anquetil voor de tweede keer op rij de Ronde van Frankrijk won. Mijn transistorradiootje deed het nog altijd en verspreidde Blue Moon (The Marcels), Hit the road Jack (Ray Charles), Runaway (Del Shannon) en Run around Sue (Dion) met de nodige decibels. Het was toen een rage om op de zeedijk, het strand of gewoon in de winkelstraten te paraderen met je radiootje onder de arm en op die manier iedereen te laten meegenieten van je favoriete radiostation. Was ook handig in de zomer om de Tour de France op het wiel te volgen. Als veertienjarige voelde ik al de eerste kriebels om de leuke meisjes, in plooirokjes en korte sokken (bobbysox), na te lopen. Tijdens de zomervakantie trouwens keuze genoeg tussen al die toeristen... de eerste zomerliefkes deden hun intrede... het waren echt "The Happy Days"! Adieu aan de knikkerbanen op het hard zand, de jokari verdween in de vuilbak en de haren in de wind. De kleine zeilboot werd voorzien van een buitenboordmoterke, dat was minder lastig dan zeilen en veel gezelliger. Wanneer er geen fondsen meer waren om benzine te kopen, was ik ook tevreden met mijn luchtmatras in de branding. Op schoolgebied waren er geen hoogte punten om hierover te schrijven; het Kot stond nog altijd recht in Gent en de prefect was nog steeds de heer De Klerk of De Clercq. Terwijl in Jeruzalem het proces tegen oorlogsmisdadiger Adolf Eichmann begonnen was; Ricky Nelson zijn liefde voor Mary Lou over de daken schreeuwde, nam de bouw van de Berlijnse Muur zijn aanvang. Joeri Gagarin trok als eerste mens de ruimte in met zijn Vostok 1 en de Amerikanen kregen het deksel op de neus na hun mislukte invasie op Cuba (Varkensbaai). Verder geen vuiltje aan de lucht, de jaren zestig waren goed ingezet!
Ik had mijn plechtige communie gedaan dus weg met de korte broekjes en leve de lange broek! Bluejeans waren nog niet zo modieus maar ribfluweel en katoen kon men ook verslijten op de schoolbanken. Het Sint Gregoriuscollege in Ledeberg was verleden tijd en het Koninklijk Atheneum Gent Centrum ('t Oud Kot) aan de Ottogracht maakte kennis met Eddy White, toen nog Eddy Pascall. Alras had ik er een grote schare vrienden, de meeste met artistieke neigingen allerlei, zoals uw ondergetekende. Een paar namen zijn mij bijgebleven: Rudy Servaes (schrijver), Roland Bracke (kunstschilder), Marc Mallister (muzikant), Tony Deruick (boezemvriend), Frank Tombeur en Daniël Provo (ex-Mercury's, ex-New Inspiration). Ook de leerkrachten ken ik nog bij naam en toenaam, maar die vermeld ik liever niet, want met sommigen lag ik meerdere keren eens in de clinch. Voor mijn eerder vernoemde plechtige communie had ik een transistor radiootje gekregen, ééntje met zes dikke batterijen, dat ding stond nooit af. Na schooltijd kwam er tussen 17 u en 19 u slechts één radiostation uit de luidspreker: Europe 1 met het steengoede yé-yé programma: Salut les Copains! Dit had natuurlijk voor gevolg dat ik heel goed op de hoogte was van het Franse popcircuit met als koplopers: Johnny Halliday, Sylvie Vartan, Françoise Hardy, Jacques Dutronc, Sheila en Michel Polnareff. Engelstalige songs zoals I'm sorry (Brenda Lee), Only the lonely (Roy Orbison), the Twist (Chubby Checker) of Now or never (Elvis) kwamen zelden op antenne, met uitzondering dan van The Beatles en The Rolling Stones. De Fransen waren (zijn) meesters in het coveren van bovenvermelde Engelstalige hits en voor hen was Johnny beter dan Elvis. Van chauvinisme gesproken, vooral als men weet dat den Johnny in België geboren was. Radio Veronica kwam al zwalpend op de Noordzee in de ether, maar met mijn transistorke kon ik die piratenzender nog niet ontvangen. In TV kijken had ik toendertijd geen zin, tenzij dat Dennis the Menace, Lassie of The Flintstones kleurloos aan de beurt waren. Een voetbalmatch kon nog net maar mijn papa keek liever naar de Tour de France in de zomer. In 1960 was het echter een rotzomer want het regende praktisch alle dagen. Dan schuimden ik en mijn Blankenbergse vriendjes de terrasjes af op de zeedijk, in ieder café stond de TV aan om de Tour te volgen. Het strand lag er verlaten bij en de cafébazen deden gouden zaken. Fausto Coppi, Albert Camus, Willem Elsschot en Clark Gable vertrokken naar de eeuwige jachtvelden en de muziekwereld verloor haar grootste idool toen, de one and only Eddie Cochran (21 j.). Dat zelfde jaar huwde Koning Boudewijn met Dona Fabiola de Mora y Aragon en schonk zijn schoonzus Paola het leven aan Prinske Filip. Een maand later zag Bono (U2) het levenslicht en negen dagen voor mijn verjaardag kwam Geert Hoste op deze aardbol. Een tsunami in Hilo (Hawaï) kostte 61 mensenlevens op 23 mei. Meer bloed werd er vergoten toen België de onafhankelijkheid verleende aan Congo, waar Mobutu naar de macht had gegrepen. De neverending story van den Congo was begonnen! Wat zou 1961 mij te bieden hebben?
De jaren 50 liepen van een leien dakje... eerste schoolervaringen bij de nonnekes (in de franse taal dan nog) en daarna naar het Sint-Gregorius College in Ledeberg, waar Frank De Winne ook een paar broeken versleet. Frank's ouders waren vrienden en geburen van mijn ouders in die gouden jaren na de tweede wereldoorlog. Van geburen gesproken, in die tijd had ik meerdere naaste geburen door het feit dat wij (mijn ouders en ik) de ene helft van het jaar in Ledeberg woonden en de andere helft in Blankenberge. Van de ene berg naar de andere! Mijn pa was een geboren Oostendenaar en kon het zeitje (zee) niet missen. Ik was toen de enige Oostvlaming in de familie (langs vaders kant), mijn grootvader was trouwens van Pervijze (Bachten de Kupe weetjewel...). Met grootvader mocht ik dan mee op vakantie bij zijn broers in Ramskapelle (aan de IJzer) en in Veurne. In die streek haalde ik al menig kattekwaad uit samen met mijn neven Raymond (nu Vuile Mong van de Vieze Gasten) en Fernand. Ook Arthur Blanckaert (nu Will Tura) kwam ik al eens tegen, die volgde namelijk accordeonlessen samen met Mong. Als kortebroekventje werd ik al vlug een volwaardige polyglot, ik sprak vlot westvlaams, Gents en frans. Het liefst was ik toen in Blankenberge, maar dat was dus per jaar een paar keer verhuizen, maar ik vond het toch leuk en in de zomer was het alle dagen zondag! Zat ik niet op het strand dan kon je mij vinden op het water in een heel klein zeilbootje (Zwaluwklasse), de zee betekende alles voor mij.
Eind jaren zestig kwam er dan een einde aan die jaarlijkse valiezenkoers en vestigden mijn ouders zich definitief in Blankenberge. In 1956, ik was toen al 9 jaren op deze aardbol, vonden mijn ouders het nodig om iets te gaan doen aan mijn engels en stuurden mij naar Gateshead (tegen Newcastle upon Tyne) bij hun oorlogsvrienden. Die lieve mensen hadden twee dochters, Dorothy en Marjorie, waarvan er eentje mijn plaats mocht innemen bij mijn ouders tijdens mijn afwezigheid. Onnodig te vertellen dat ik daar heel rap de taal van Shakespeare onder de knie had. God save the Queen! Ik werd een meertalige tiener en de jaren zestig kwamen in zicht.
Eddy White zag het daglicht in Gent op een hete zomerdag, 10 juli 1947, in het Institut Moderne, dankzij mama Suzanne en papa Marcel. De zelfde dag werd ook Arlo Guthrie geboren en de dag ervoor O.J. Simpson. Het was een artistiek vruchtbaar jaar want ook andere "sterren" betraden deze aardbol: David Bowie, Mart Smeets, Farrah Fawcett, Dave Davies (The Kinks), Ben Cramer, André Van Duyn, Elton John, Michèle Torr, Johan Cruyff, Ad Visser (Top Pop), Ron Wood, Carlos Santana, Arnold Schwarzenegger, Roger De Vlaeminck, Stephen King, Marvin Lee Adey (Meat Loaf), France Gall, Hillary Clinton, Steven Spielberg, Ted Danson (Cheers), Jeff Lynne (ELO) en de op 2 december ll. overleden Mariska Veres. Ook op die zelfde snikhete dag kondigde prinses Elizabeth van Engeland haar verloving aan met Philip Mountbatten. 's Anderendaags vertrok uit Frankrijk het stoomschip Exodus naar Palestina, met aan boord 4500 joodse holocaust overlevenden. Het was de zomer van de eeuw, vijf hittegolven volgden elkaar op, maar ook de winter liet zich niet onbetuigd. Belgische havens waren dichtgevroren en de duinen aan de kust waren ijsbergen geworden. De BeNeLux ging op 1 januari dat jaar in werking en 24 dagen later werd Al Capone begraven en nog 4 dagen later onderging Felix Timmermans hetzelfde lot. Op het einde van 1947 vonden ze in de USA de transistor uit... en White had de lange hete zomer en de barre koude winter overleefd! Alles kon nu van start gaan...
Beste lezers en lezeressen
