In verband met een recent dispuut over plagiaat graag wat volgt : het staat u vrij teksten van mij over te nemen of niet. Bij overname lijkt een bronvermelding mij op zijn minst gepast maar doe je het niet ik zal je niet vervolgen ( tenzij men de teksten commerciëel zou uitgeven) . Laat jouw eigen geweten scheidsrechter zijn,  dat volstaat voor mij ruimschoots. De foto's hier zijn meestal van het internet gehaald via Google-afbeeldingen en soms bewerkt door mijzelf. In het vervolg zal ik trouwens ook hiervoor een bronvermelding inlassen.    
Baron Ernst

Archief per maand
  • 01-2011
  • 12-2010
  • 11-2010
  • 10-2010
  • 09-2010
  • 08-2010
  • 06-2010
  • 05-2010
  • 04-2010
  • 03-2010
  • 02-2010
  • 01-2010
  • 12-2009
  • 10-2009
  • 09-2009
  • 08-2009
  • 07-2009
  • 06-2009
  • 05-2009
  • 04-2009
  • 03-2009
  • 02-2009
  • 01-2009
  • 12-2008
  • 11-2008
  • 10-2008
  • 09-2008
  • 08-2008
  • 07-2008
  • 06-2008
  • 05-2008
  • 04-2008
  • 03-2008
  • 02-2008
  • 01-2008
  • 12-2007
  • 11-2007
  • 10-2007
  • 09-2007
  • 08-2007
  • 07-2007
  • 02-2007
  • 01-2007
  • 10-2006
  • 09-2006
  • 08-2006
  • 07-2006
  • 06-2006
  • 05-2006
    Foto
    G Glorious
    H Hilarious
    O Oddish
    S Strange
    T Tempting
    W Weird
    R Realistic
    I Inspirational
    T Talented
    E Explosive
    R Relaxed

    M Magical
    I Irresistible
    L Loud
    O Overwhelming

    Hoe het werkt om van je naam een acroniem te maken.? Kijk bij Bojako !
    Foto
    Zoeken in blog

    Inhoud blog
  • E-mail mij

    Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.

    Foto
    Foto
    Een interessant adres?
    • Hier staat wat
    • En nog wat
    Het bruidsboeket dat het beter wist
    klikgevoelige poëzie (het blog van Baron Ernst)
    door Ronald Milo >
    04-09-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Zo kan het natuurlijk ook !

    ...
    ">

    Onzichtbaar Pianorecital
    (partituur met de  lippen
    op jouw hart geschreven)




    witte vingers die kristal doen barsten
    dat met weemoed is gevuld
    als jonge naakte dansers
    zwart humeur
    op vreugdekreten vergasten
    met harmonieken verguld


    zachte witte droefheid
    die wil binnendringen
    als geluk vermomd
    kruipend
    door  vezels van de opperhuid
    klaterende zwarte bloemen
    die plots openspringen
    bloeiend - verwelkend
    wit aan, zwart uit

    lange zwarte wimpers rillen
    als witte vlindervleugels- duizendvoud
    glashelder
      ontroering villen
    in vibrerend oponthoud

    tot het laatste zwart akkoord
    nog even
    wit als dood met sterven wacht
    tot het geluid
    in stilte
    stilte
    heeft voortgebracht





    04-09-2009 om 00:00 geschreven door Ernst-Georg


    » Reageer (10)
    01-09-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Man uit Lede : een ietse pietsje moeilijker '( maar hopelijk toch nog te volgen)

    ...                                    LAGE RUGPIJN



    LAGE RUGPIJN
    ">


    hij bouwde
    met verstand
    de misdaad
    die hij nooit beging

    verdreef
    met moed en overgave
    de ontreddering

    maar liet zich de ring
    niet passen
    hij paste
    zijn kring
    -aan-
    de geest
    en
    de mode
    -om den brode-
    maar
    consequent
    zoals van hem gewend

    beging
    hij de misdaad
    die zijn geest
    nooit bouwde




    Nb. tekst tussen - ...- (streepjes) past zowel bij de voorgaande als bij de volgende zin .
    Nb2: Poëzie is een taalspel tussen de toehoorder (lezer) en de speler of woordvoerder (dichter). Een spel vereist wel spelregels. Een van de eerste spelregels is dat men een gedicht niet mag lezen als in een referentiële taalsituatie. Een gedicht is geen mededeling.

    vb: De nacht ruikt maar mensen met zwart haar
    Een motorloze stilte hangt aan de sterren
    even maar... (Kemp 1958) ..

    Als men deze regels referentiëel leest zal men tot de conclusie komen dat ze wartaal bevatten: immers mensen met zwart haar hebben geen specifieke geur en stilt hangt niet. Maar iedere lezer van poëzie weet dat de beweringen niet langer betekenen wat ze in gewoon taalgebruik betekenen zodra ze in de vorm van een gedicht gepresenteerd worden. Het zijn de regels van het taalspel die de lezer er toe aanzetten ze anders dan referentiëel te gaan , lezen.
    (wordt vervolgd) 

    01-09-2009 om 00:00 geschreven door Ernst-Georg


    » Reageer (19)
    29-08-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Voor de man uit Lede een gedichtje zonder (?) dubbele bodem

    ...
    ">

    maatschappelijk probleem

    ik mis
    in dit leven
    de kille kalmte
    van een onbeslapen bed
    maar ook wat van de bloemen
    die de buurman
    voor het raam
    heeft gezet

    ik zou
    wat willen wandelen
    de nacht in
    de tijd voorbij
    één worden
    met ruimte
    ze bezitten
    alleen
    voor mij

    ik zou
    wat willen luisteren
    naar die stille
    stem van jou
    dromen
    dat ik morgen
    een nieuwe wereld
    bouw

    ik mis
    in dit leven
    de kalme kilte
    van een leeggeslapen bed
    maar ook wat van de koffie
    die de buurvrouw
    heeft gezet


    Uit de bundel "Silence of Stone - Language of paper

    Aan alle lieve mensen die mij met hun gelukwensen overlaadden een welgemeend bedankt en doe maar een danske met mij....changez.....





    29-08-2009 om 00:00 geschreven door Ernst-Georg


    » Reageer (14)
    24-08-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Voor de man zonder fantasie, verslaafd aan duidelijkheid ......

    ...
    ">

    Uit een nog oudere doos

    De dame wentelde zich nogmaals om in bed. Ze kon de slaap maar niet vatten. Haar veel te grote boobies gleden steeds af naar haar oksels wanneer ze zich op de zij draaide en op haar rug lag ze maar naar het plafond te staren. Ze kon alleen maar slapen als ze op de rechter zijde lag. Na zich nog een paar maal tevergeefs omgedraaid te hebben stond ze voorzichtig recht om haar lustig en rustig snurkende levensgezel niet wakker te maken en liep langzaam naar de living. De maan stond hoog boven een zilverkleurige zee en tekende een lange rimpelende lijn op de top van de golven. De dame opende de deur van het balkon, ademde heel diep en snoof de geur van de nachtelijke zee die tot haar doordrong. De zilte bries beladen met een geur van iodium en fleur de sel. Zo kan de zee alleen maar rieken na een onweer of een hevige regenbui bij zwoel warm weer. Een druppel regen viel op haar half geopende lippen. Het hemelwater smaakte naar rozen en toen ze naar boven keek, waarbij een druppel zich te pletter spleet op haar brilmontuur en in een verfrissend straaltje langs haar wang zijn plicht tegenover de zwaartekracht vervulde zag ze inderdaad dat de rozen op het balkon boven haar nog nadropen van de stevige regenbui van daarnet.

    De dame keek nog een ogenblik naar de schittering van het golfspel met het maanlicht maar het,nochtans zachte briesje, deed haar lichtjes huiveren. Ze trok de lange smyrna-sjaal wat steviger aan en maakte aanstalten om naar de living terug te keren waar het fluorescerende geelgroen Vista openingscherm van haar laptop haar wenkte. Toen haar aandacht opgewekt werd door een zacht geluid. Ze helde wat voorover over de balustrade van het balkon --zodat het decolleté van haar nachtkleed haar weelderige boezem aan de kijklust van de rozen prijsgaf,-- om het geluid duidelijker te kunnen lokaliseren en definiëren. Maar helaas de stilte was opnieuw ingetreden en zweefde als zwarte vogel over het zand en de badhokjes. Half in het deurgat bleef ze staan draaide zich nog eens om en luisterde met gespitste oren. Maar buiten het gestage ruisen van de zee was er niets meer te horen.

    Ze was maar pas de living opnieuw binnen en had voorzichtig de balkondeur gesloten toen ze het geluid opnieuw meende te horen. Het leek één langgerekte zucht, maar vervuld van zoveel smart als een kinderverdriet dat uit zijn hengels barst. Ze opende met een ruk de deur. De zeelucht drong langs haar golvend haar nog intenser naar binnen dan daarjuist maar buiten heerste de onvolmaakte stilte van de ruisende zee en het smakken van het zilte water op het geduldige zand. Waarbij de teleurgaande golf zich als een mantel uitspreidde over het naakte strand als het wou het die naaktheid bedekken en zich dan zedig terugtrok met een licht gemurmel om zich nog eenmaal met een zekere droefenis in het schuim te verzetten tegen de reeds gebroken kracht van een volgende mantelgolf. Maar er was niets meer te horen van het doffe gesnik dat ze had menen waar te nemen. Ze zou zich vergist hebben

    Binnen was het gezellig warm. De dame begaf zich naar de keuken schonk zich een groot glas blonde trappist uit en kroop in de zetel met de voeten onder zich en haar laptop voor zich op de schoot. Ze begon ijverig een aantal favoriete blogs af te dwalen en ze was net op het laatste blog aanbeland toen ze overmand werd door het zalige gevoel dat men alleen kan waarnemen net voor men in slaap valt. Alles werd zwaar en haar ogen vielen voortdurend toe. Maar hoewel ze wist dat het wel wijzer zou geweest zijn om nu toch maar onder de wol te kruipen sperde ze telkens haar ogen wijd open om toch nog een laatste regel van het blog te kunnen lezen, zonder evenwel de inhoud te vatten. Maar het mocht niet helpen, de slaapluisjes drongen door tot de laatste hersenkronkel en ze had nog juist de tijd om de laptop op de grond te zetten ....

    Maar de laptop had nog maar net het vasttapijt beroerd toen ze plots het hevig gekreun weer hoorde. Duidelijker dan ooit. Ze rende het balkon op en inderdaad nu was er geen twijfel. Dit wanhopig geluid kwam van op het strand waarschijnlijk net van achter de badhokjes rechtover haar appertement. Ze aarzelde geen moment. Ze trok een jas over haar nachtkleed, glipte in haar slippers en stormde de trap af naar beneden. Toen ze voordeur opende overspoelde de klamme koude van dit klaaglied haar met een gevoel van medelijden dat alleen kan vergeleken worden met het zorgende medeleven van een moeder voor haar ziek kind. Zo ijselijk droevig verspreidde dit geluid zijn etherisch parfum over de zeedijk. Ze aarzelde nog even overmand door een ogenblik van rationaliteit maar stormde toen de dijk over, de trap af , verloor een slipper in het mulle maar ijskoud aanvoelend zand. Opnieuw aarzelde een fractie van een seconde maar het  zielbrekend gejammer, dat nu zeer dichtbij klonk, deed haar alle risico's vergeten. Ze draaide om het badhokje en wat ze toen zag vervulde haar in vertraagde filmbeelden met een immens mededogen

    Op het zand uitgestrekt, vol bloed en smurie lag een oude zieltogende ezel. Zijn blauwgezwollen tong half uit zijn bek, de vacht over gans het lichaam weggeschuurd en vol open gapende wonden in spiraal blijkbaar aangebracht door de schroef van een vaartuig.. Alleen zijn staart en zijn ogen bewogen nog bijwijlen en telkens hij uitademde voerde zijn stervende levensgeest de lucht in een achtergelaten colabekertje dat het geluid vervormde en versterkte tot een onwezenlijke klank vol krassen van droefheid en groeivormen van melancholie

    De dame die haar emoties met moeite wist te bedwingen, knielde naast de zieltogende langoor neer: -"Wat is er gebeurd?"; vroeg ze. De ezel richte zijn blik naar haar en zijn ogen verankerden zich in de hare. - "Ik ben op zoek naar Queenie", mompelde hij, "mijn lieve Queenie. Ik ben het grote water overgezwommen waar ik haar in het veemde land van de spookrijders ben gaan zoeken. Tevergeefs echter. Op de terugweg was ik hier bijna op het strand aangekomen toen een soort zeewolf over mij scheurde en me met zijn verschrikkelijke draaitanden aan stukken reet. Ik ben hier aangespoeld Queenie, mijn Queenie op zoek naar jou...Gelukkig zie ik je nog even voor mijn seconden geteld zijn .. lieve..lieve Queenie...."

    -"Maar ik ben Queenie niet", stamelde de dame meer ontroerd, dan verbaasd....

    -"Dan lijkt gij toch heel fel op haar, die schitterende ogen, die fijne lieve mond... ik ben toch blij dat ik u nog gezien heb..nu kan ik met en gerust gemoed...."

    Toen braken zijn ogen, zijn hoofd gleed opzij en werd het heel, heel stil op het strand. De wind componeerde een treurmars met de helle kreten van een eenzame meeuw

    .

    De dame schoot plots wakker, de laptop verspreidde zijn zachte gloed doorheen de kamer, de gordijn aan de halfgeopende balkondeur deinde op het ritme van de branding. Ze liep langzaam naar het balkon en keek naar het verlaten strand. Wat een nare droom dacht ze. Ze bleef nog even aarzelen op het balkon maar keerde zich toen om en vleide zich zacht naast haar lieve als een goed lopend motortje snurkende echtgenoot en viel in een diepe maar onrustige slaap.

    De zon scheen helder en de dame en haar echtgenoot lagen languit in de zon te luieren op de strandstoelen voor de badhokjes. Een zalig nietsdoen.De dame doezelde in met een gevoel van zachtprikkelende warmte door de zonnestraal massage en ze dommelde in met een zoet gevoel van vermoeidheid na de onrustige nacht. Plots schrok ze op door de woedende stem van een jonge moeder die tegen haar kroost tekeer ging

    -"Geef hier dat vuile spul, Brico! Waar heb je dat gevonden !

    -"Onder het badhokje daar mama" stribbelde het jongetje tegen

    -"Maar dat is verdorie de staart van een dooie ezel, wat is me dat voor een strand hier. Dat hoort in het vilbeluik niet op een strand. Wat onhygiënisch. Gooi dat weg en kom hier Brico en Gamma. We zijn hier onmiddellijk weg. Hoe is het mogelijk.... enz.  enz. Ze sleurde de tegenstribbelende Brico en de onschuldig ogende blonde Gamma met haar mee. Haar stem stierf weg achter de badhokjes.

    De dame plots geïnteresserd draaide zich op haar rechter zijde in de ligstoel zodat haar boobies onder haar badpak naar haar oksel schoven en de neusdoek die ze tussen beide had gestoken uit zijn schuilplaats gleed. Maar wat ze in het zand zag sloeg haar met verbazende verstomming. Een grijze bebloede ezelstaart, die nog even naar haar kwispelde...... en toen onbeweeglijk onder het zand verdween dat een klein jongetje er overheen strooide.



    NB: Wanneer je niet te snel leest en af en toe even pauzeert duurt het liedje net even lang als de lezing !

    Uit  "Verhalen uit een Verloren Bos"


    W






    24-08-2009 om 23:57 geschreven door Ernst-Georg


    » Reageer (18)
    19-08-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Uit de oude doos ...

    ..
    ">

    Neen, dank je

    je omhelst mij
    als een warme kameraad
    toch smelt de sneeuw niet
    op mijn koude aangezicht

    je kust mij
    met warme woorden
    toch breekt het ijs niet
    in mijn kille hart

    mijn ziel brandt
    de geest gloeit
    maar

    de inboedel werd geveild
    in de bijgebouwen woont
    alleen
    nog een oude koetsier
    die niet geeft
    om eenzaamheid

    .

    Uit de bundel "Silence of Stone - Language of paper





    19-08-2009 om 09:57 geschreven door Ernst-Georg


    » Reageer (8)
    15-08-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Deze nacht bedacht

    ...
    ">

    De gelaarsde rentevoeten van de liefde

    Lippen
    Stevig en vlezig
    Als bolsters van okkernoten
    Waarlangs onverdroten
    De juiste maar versleten
    Woorden glippen

    De kus van een maîtresse
    Opgediend met een slaatje van perzikhuid
    Verglijdt oeverloos
    Naar het westen
    Het gevoelsveld uit

    En toch
    Wat kan een man zich beter wensen
    Dan een scheermesje tussen haar tanden
    Waarmee ze leugens tot kleine stukjes versnijdt
    Als spekblokjes
    Die ’s ochtends
    In luchtig geklopte eierstruif gebakken
    Zo snel in de ingewanden zakken
    Dat men ze ’ s avonds
    Tot de draad verteerd
    In het andere bed als waarheden
    recycleert

    En ik

    Ik kan het weten
    Kijk naar mijn tong
    Ze is gespleten


    Uit de bundel "Ideale omgeving voor doorschijnende kleurlagen "





    15-08-2009 om 00:00 geschreven door Ernst-Georg


    » Reageer (12)
    09-08-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Moonlover

    ..
    .


    ">

    Kunst . Creativiteit, schoonheid en jij

    Het brutale blauw
    In mijn ogen
    Sterft aan overdaad

    Verbogen

    Het langzame hart
    Bestorven als
    Lang beantwoorde vragen
    Kan het zuiden niet zien
    Maar het duidelijk horen

    Zijn spitse muziek
    Die je met een lach onderspant
    Grift zijn levend profiel
    In deze verbijsterend geopende hand



    Uit de bundel "Romance"





    09-08-2009 om 20:43 geschreven door Ernst-Georg


    » Reageer (6)
    02-08-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Verwachtingen

    ..


    ">

    Toestanden, berekeningen, afrekeningen

    In dit leven
    Waar we sterren bewogen
    In haarspeldbochten
    Waar we mekaar schaamteloos
    Zochten
    Minnaars op drift
    In eigen vlees

    Verwachting hoog
    Gespannen
    Bevangen
    Door hoogte van vrees
    Zo jong
    als nieuw leven
    met de code van schoonheid
    beredeneerd onderbouwd

    Hierna
    In het leven
    Waar de maan draait
    via haar onzichtbare zijde
    Overbevolkt
    Met levende doden
    van door ons
    voor mekaar
    overtreden geboden

    Verwachtingen
    Waar zullen WIJ zijn
    Als de zee de dunne stof
    van aarde omhelst ?

    Gevangen
    door hoogte en vrees
    zo jong
    kinderlijk verlegen
    maar tenslotte te oud
    om nog wederkerig zelfmoord te plegen
    als was het een grapje
    beredeneerd onderbouwd

    en

    god, geopend knipmes in de hand




    Uit de bundel "Romance"





    02-08-2009 om 23:31 geschreven door Ernst-Georg


    » Reageer (3)
    26-07-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Gisteren ....?




    Gisteren ?



    Gisteren
    Het naamloze woord
    Schommelt
    Tussen als monden
    Hermetische gesloten zinnen
    Met verlangen geslagen
    Te moe om betekenis
    Te dragen

    Gisteren kende nog onze
    Namen en geen einde




    Uit de bundel "Romance"





    26-07-2009 om 23:08 geschreven door Ernst-Georg


    » Reageer (9)
    09-07-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Uit de bundel Romance

    ...


    ">

    Binnen buiten-handbereik

    Jouw blik verdampt
    Op de inhoud van de woorden
    Die er strikt genomen
    Nog niet werd ingelegd

    Condenseert
    In lange langzame druppels
    Over luchtkamers van verbeelding


    Tot beeldige beelden
    Die met hun dromen
    De vliering
    Van mijn helder hunkerende honger
    Bewonen

    Tot een regendragende wolk
    Die haar indigo druppelt
    Boordevol jou en jij
    Woorden waarvan wij
    Strikt genomen
    De inhoud nog moeten dromen




    P.S. Ik laat jullie en veertiental dragen mijmeren en ga me wat revalideren in het Zuiden van de Europese Unie. Het liedje werd reeds gespeeld maar ik draag het hier nogmaals op aan een goede vriendin die tracht haar gedachten op nul te zetten. Keep smiling, sister, keep smiling.

    09-07-2009 om 23:56 geschreven door Ernst-Georg


    » Reageer (10)
    01-07-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Romance - een bundel liefdes gedichten




    Onbereikbaar Ogend

     In een gastvrije droom
    streel ik je haar
    met zuchtende vingers
    onder het getij van je wimpers


    ogen

    heldere vijvers
    die vragen

    Blijf

    Verdwijn ik uit je gezicht






    01-07-2009 om 23:58 geschreven door Ernst-Georg


    » Reageer (7)
    27-06-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Keuzes !



    Wonen in stille keuze van nachtblauw







    PS: voor de roddelpers. Dit is een gedicht geen autobiografie!

    27-06-2009 om 00:00 geschreven door Ernst-Georg


    » Reageer (8)
    21-06-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.






    Iedereen zag haar zo maar staan .

    Haar blik walmt van vertrouwen
    Maar het licht heeft zij niet uitgevonden
    En ze besluit zich aan te kleden
    Op de rand van het daglicht
    Met haar schaduw onverschillig over de schouder geslagen
    Als een geleend boek
    Licht gekreukt en onuitgelezen
    Want al is ze met een dichter getrouwd
    Poëzie kan ze niet echt lezen
    Lezen kan ze helemaal niet
    Alleen zijn gelaat
    Gegroefd door de rommel van ongeboren poëzie
    Als het in het sterrenlicht langzaam uitdooft
    Leest ze
    Als zijn begeerte
    Tergend trage messen en vorken slijpt
    Die haar prikken als kleine spelden
    Ze rukt zijn gezicht naar zich toe
    Begraaft zich tussen de bruutste
    Van zijn gedachten
    Als in een sleepgewaad
    En likt zijn stoppelbaard
    die prikt als kleine intieme spelden
    Aaneengeklit
    Hij noemt haar mijn Cleopatra, mijn nimf
    En de rest van zijn woorden verstikken in de lentelucht
    waarin hij voor haar ijdele woorden
    flitsend samenbalt
    tot het rode kroontje rilt





    21-06-2009 om 21:54 geschreven door Ernst-Georg


    » Reageer (6)
    16-06-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen....





    Limoges en zomergras .........

    In zijn gedachten ontluiken luchtbellen
    bloeiende consonanten en opspattende woorden
    waarvan de oudste klinkers
    reeds hun betekenis verloren
    eeuwen voor hij hun inhoud
    met toegeknepen keel
    zachtjes in de kopjes
    van hun onbegrip en verachting goot

    in de eenvoud van een augustusnacht

    Kopjes door hem gekozen
    van het zuiverste porcelein
    gebrandschilderd
    met de intiemste van zijn gevoelens
    een circusballet zo onbereikbaar extravagant

    onbetrapbaar
    als een clandestiene forens
    reizend in de massa aan gereduceerd tarief
    naar de grootstad waar hij zijn akkers ploegde
    en in de dauw betrapt op een regenbui
    als enige éénpotige
    langpotige vogel langs de oever
    de barsten in zijn liefde
    bewaarde
    als kleinoden
    in de initialen van haar naam
    op de buik van het kopje

    zijn ziel gegrift
    in schijnschrift
    maar met standaardletters
    helemaal onderaan
    het ondertasje

    Toen ze hem hadden gedood
    in de eenvoud van een augustusnacht
    bleek dat hij glimlachte..

     
    Oswiecim 28.08.1943








    16-06-2009 om 20:24 geschreven door Ernst-Georg


    » Reageer (11)
    09-06-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Nog snel een poëzieken nu het nog mogelijk is !






    Plekken vol verleden

    In al je slaapvertrekken
    Dwaal ik schuldig
    Als afwezigen
    Al ben ik nooit weggegaan

    In al je namen
    Lees ik mijn eenzaamheid
    De moegevochten herinneringen
    De poëzie van vraagtekens

    Ik vertrek

    Opvliegend van natuur
    Met een brutale bek
    Als een traag orgasme
    Op je blote borsten
    Kleeft mijn adem
    Als ik terugkeer
    Opengevouwen zuigeling
    In uitbundig snikken

    Jij mijn ongeschonden
    Met je vlinderogen


    P.S. Ik heb een medley-ken in elkaar geprutst en het eerste liedje is voor een klein vogelken.




    09-06-2009 om 23:51 geschreven door Ernst-Georg


    » Reageer (11)
    05-06-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Op zoek naar ....



    Ernst stond op de voorplecht van de trailer toen ze voorbij het kleine eiland Seymour Norte vaarden op weg naar Puorto Villamil op het eiland Isabella, het grootste van de archipel. Zijn gedachten dwaalden af naar Anemoontje en Jelena en hij werd weer dichterlijk ontroerd en schreef volgend gedicht op de boord van de reling

    Mijn leven is gemeenschappelijke eigendom geworden.

    Hunkeren
    vanuit de krochten van de hel
    als ‘t moet
    Het maakt mij niet uit
    wat hier nog kwaad is
    De hartstocht lekt mij uit het bloed
    Je adem omknelt mij als een boek
    waarin ik slaapdronken slenterend
    bodemloze lippen onderzoek
    Wilde rozen voeden zonder enig geluid
    dit appelbloesemzaadje op tot alpenweiden
    vol jasmijn
    Wat er overblijft ?
    De marmerklank van water
    in net op tijd gedroogde tranen
    Slaapwandelaar in een gebroken lift
    ik houd nu op met bestaan
    volledig in jou opgegaan


    Pjotr las het gedicht en wendde zich tot Ernst.
    -"Weet je Ernst dit eiland doet mij aan een Vlaamse dichter denker."
    Waarom dacht Pjotr aan een Vlaamse dichter en welke dichter bedoelde hij.


    wordt vervolgd

    05-06-2009 om 00:00 geschreven door Ernst-Georg


    » Reageer (16)
    02-06-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Weerbarstige gedachten van baron Ernst





    Dromen, bewegingen, ruimten



    Hoe blind moet je zijn
    Om te schrijven
    In het eenzame donker
    Van het licht

    Om de blik te drinken
    Uit je aangezicht

    Hoe blind moet je zijn
    Om je schaduw te voelen

    En het komende gaan
    Tussen twee liefdes
    Twee zeldzame kussen

    En de durende vlakte ertussen

    02-06-2009 om 23:13 geschreven door Ernst-Georg


    » Reageer (11)
    29-05-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Maar de raad die de nacht brengt is soms onverstaanbaar



    De zon stond al hoog aan de hemel toen Ernst wakker werd. Pjotr was blijkbaar al opgestaan. Ernst liet de beelden van de vorige avond nogmaals aan zijn ogen voorbijgaan. Hij glimlachte en bedacht dat hij er wel netjes was van afgekomen. Maar zou dit wel zo blijven ? Hoe zouden de dames reageren nu het enthoesiasme van het weerzien bekoeld was. Maar misschien zou Pjotr wel de oplossing brengen. Hij vond het vervelend dat Pjotr er nu net niet was. Anders hadden ze samen een strategie kunnen uitwerken.

    Pjotr was immers in de tijd van de Olimpiade vreselijk verliefd geweest op Anemoontje en Anemoontje had toen laten blijken dat ze Pjotr ook wel zag zitten. Maar toen Pjotr en Jelena terug naar Rusland keerden -was het beeld van de athletischel Pjotr langzaam in haar geest gaan vervagen en tenslotte helemaal verdwenen Liefde overleeft zelden lange afstanden.


    Toen ook bleek dat Ernst zich minder en minder om Jelena bekommerde was Anemoontje zich meer en meer gaan concentreren op de baron. Deze was echter zo in beslag genomen door zijn wetenschappelijke bezigheden dat hij haar eerst niet opmerkte. Hij interesseerde zich in die periode sterk aan geomorfologie en vooral de Parallel Roads van Glen Roy hadden zijn aandacht getrokken. Toen de baron echter meer en meer aandacht aan haar begon te besteden had ze zich echter in een opstoot van vrouwelijke wispelturigheid aangesloten bij een ronddwalende bende nozems. Een half-franse lapzwans die aan de kost kwam als dedective, een oversekste smid die een koffie-shop uitbaatte en een geile chinees die dacht Uilespiegel te zijn maar het brein van Lamme Goedzak bezat hadden haar onder het motto " Make love not War" het hoofd op hol gebracht. Gelukkig had ze tijdig ingezien dat de koers niet gewonnen wordt in het peloton en was ze teruggekeerd naar het kasteel Neander zu Thal waar ze met open armen door de baron, die ondertussen naast de wetenschap ook de charmes van andere geslacht had weten te waarderen,en zijn maman de barones de Eleonore della Bizouteria met open armen ontvangen werd.


    Ernst zag al deze taferelen aan zijn geest voorbijtrekken toen plots Pjotr blijkbaar in paniek de slaapkamer binnenstormde " Weet jij waar de meisjes zijn Ernst ?"
    -"Ik ?- Nee, geen idee, nog aan het slapen of aan het ontbijt zeker?
    -"Neen, ik heb het ganse hotel afgezocht en nergens is een spoor van hen te bekennen. Toen ik navraag deed aan de balie schijnen ze deze morgen vroeg reeds vertrokken !"
    -"Voor en ochtendwandelingetje zeker? Anemoontje is nogal op haar lijn gesteld "
    -" Met pak en zak voor een ochtendwandeling ? Dat zou mij verbazen Ernst"
    -"Hoe met pak en zak ?"
    -"Ja de man aan de balie wist me te vertellen dat ze deze morgen heel vroeg, ze moeten dus nauwelijks geslapen hebben, snel een klein ontbijt hebben genomen en dan met pak en zak het hotel verlaten hebben. Ze zeiden dat de rekening wel door ons zou vereffend worden" .
    -"En hebben ze ook gezegd waar ze heen gingen.? "
    -"Neen, beste Ernst, alleen wist een van de obers me te vertellen dat ze een grote gele Zuid-Wester op hun rugzak gebonden hadden. "
    -" Met die vrouwen is het toch altijd hetzelfde, als ze iets in hun welgevormde hoofdjes hebben, hebben ze het niet in hun achterste, hoe welgevormd dat dan ook moge wezen " mompelde Ernst zowat binnenmonds "Kom laten we eens naar hun kamer gaan "
    Ze liepen met bekwame spoed naar het eind van de gang die nogal duister was en Ernst schopte in het donker op een machine om de schoenen te poetsen. De kamer van de meisjes lag er verlaten maar netjes bij. Het bed was onbeslapen en de badkamer volkomen leeg. Geen parfumflesje of geen zeepje. Dat was voor Ernst het bewijs dat de dames het hazenpad hadden gekozen. Maar waarheen?
    Ernst inspekteerde de kamer grondig maar buiten een exemplaar van Sir Charles Lyell's "Principles of Geology, Being an Attempt to Explain the Former Changes of the Earth's Surface, by Reference to Causes Now in Operation " was de kamer volledig ontdaan van elke aanwijzing. Toen hij het boek doorbladerde vielen twee postkaarten (die we hieronder afbeelden) uit het boek. Op de ene stond een puppie en op het andere een soort vogel afgebeeld . Ernst liet zich op het bed neerzakken met de postkaarten in de hand en na een vijftal minuten in gedachten te zijn verzonken sprong hij plots op en richtte zich tot Pjotr: "Mijn beste Pjotr Ik denk dat ik het verband gevonden heb tussen de hond, de vogel, het boek en de Zuid-Westers ze wijzen allemaal in de richting van....

    En jullie? hebben jullie ook een idee ?

    Ondanks al de miserie van het ogenblik kon Ernst een poëtische opwelling niet bedwingen en op de achterzijde van de kaart met de puppie schreef hij volgend gedicht

    Mijn collectief geheugen
    (Evolutie van een statieportret, the second edition)

    Wie kan me verbieden
    posthuum verliefd te worden

    Na al de laatste gesprekken
    Na al de woorden die kleefden

    Aan het laatste het enige pad
    Aan de weg die ik nooit bezat

    In de diepte van het gesloten raam
    In de klankkleur van je vochtige blik

    Tussen al je harten was je mooi

    Pjotr nam de kaart die Ernst, met een wazige blik door het raam kijkend, achteloos op het bed had laten vallen. Las de tekst behoedzaam - schudde even met het hoofd en zuchtte " Ja er zit heel wat evolutie in de teksten van Ernst... " Toen stond hij op en ging naast Ernst staan. Tranen welden op in zijn ogen en hij legde zijn arm rond Ernst zware torso en fluisterde "We vinden ze wel, we vinden ze wel... "

    (wordt vervolgd )

    29-05-2009 om 18:15 geschreven door Ernst-Georg


    » Reageer (18)
    27-05-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De nacht brengt raad



    Anemoontje
    Jij lelijke leugenaar, bedrieger, mispunt, ... gilde Anemoontje en de tremolo's van haar coloratuursopraan stemmetje zinderden door het restaurant als sabeldanspasjes. Ze trok haar naaldhakjes uit en gooide ze met een hoog gilletje richting Ernst's hoofd. Maar deze wist zich te bukken en de naalden boorden zich in de houten lambrisering vlak naast het portret van de beroemde "Onbekende Man Uit Lede". Een veertiende eeuws meesterwerk van een of ander nogal primitieve Vlaamse Primitief.

    Rond Jelena's vuurrood mondje spiegelde zich de glimlach van een onbedwingbaar binnenpretje af .

    -" Maar schatje toch .." mompelde Ernst met een opgewonden maar milde vibratie in zijn stem die alleen te horen was wanneer hij hevig geëmotioneerd bleek. Wat trouwens hoogstzelden voorkwam.

    Maar Anemoontje negeerde de baron nu straal en schreed op zwarte nylonkousenvoeten (met naad en versterkte hiel- en tenenprofiel van het merk Du Parc uit de reeks "Seduire & Sourire") hem als een waardige maar boosaardige en dodelijk getroffen zwaan voorbij en stevende recht op Jelena af....

    Haar kort rokje kroop door de vaart van deze charge langs haar dijen omhoog en onthulde het volmaakt profiel van haar inslanke slanke benen. Wat trouwens aan Ernst de bedenking ontlokte " Haar ekster woont nog altijd hoog ".

    De, zoals ik al eerder vermeldde, als keurige Sayvoards uitgedoste, obers en zaalbedienden hielden de adem in bij deze zich aankondigende strijd der Walkuren en als in een gecoördineerd danspasje deinsden ze, perfect getimed, een paar schreden achteruit.

    Maar plots verdween het krampachtige trekje uit Anemoontjes hoogblozend gezichtje om na elkaar plaats te maken eerst voor verwondering, dan  herkenning, opluchting, bewondering, blijdschap en ontroering.

    -"Maar jij bent Jelena Go.... "

    -"Inderdaad schatje, inderdaad, ik ben Jelena het nichtje van Pjotr..."

    -"Maar wat is de wereld toch klein , mijn beste, nee lieve Jelena. Die mispunt van een Ernst heeft je toch met het nodige respect... "

    -"Maak je maar niet ongerust , schatje, ik kan hem wel de baas..."

    De twee dames vielen elkaar in de armen en in de plaats van de verwachte bliksem schichten, wolfijzers en schietgeweren, rolden de tranen bij wijze van spreken over de resten van de "mignardises sucrées à la crème Savoyarde" en enkele mistroostige lege koffiekopjes, klaar om een degelijke Sun behandeling te ondergaan.

    Ernst en Pjotr keken opgelucht naar de obers en bestelden nog een "poirke " -om van de emotie te bekomen en om het af te leren. Ze keken vertederd naar de beide dames die elkaar de laatste confidenties van de voorbije vijfentwintig jaar en vier maand aan het toevertrouwen waren.

    -"Kennen jullie mekaar ? " vroeg Pjotr op kousevoeten en trouwens totaal overbodig.  Zwarte kousevoeten die Anemoontje trouwens zonder veel schroom op zijn schoot had geïnstalleerd.

    -"Maar natuurlijk schatje, herken je mij niet meer ," fleemde Anemoontje en ze drukte haar roste krulletjes onder zijn neus zodat haar parfum doordrong tot het diepste puntje van zijn pijnappelklier, terwijl ze met haar linkerhand vederlicht door zijn omvangrijke haardos streek.

    -"Natuurlijk kennen we elkaar " richtte Jelena zich poeslief tot Ernst " de Olympische spelen weet je nog , wij de ballenrapers en zij ... juist Ernstje... het ijslollie-dametje...!!" - onderwijl met twee vingers van haar linkerhand een steeplechase ritje over zijn kalende krulkop makend en terzijde tot Jelena " het ondeugend mannetje is nog steeds goed bij de pinken hoor !!".

    Het weerzien tussen beide meiden verliep zeer hartelijk en er werden nog ettelijke borreltjes gekraakt op het weerzien en als het aan Ernst lag ook op de goede afloop van deze onverwachte ontknoping. Al hoefde hij daar nog niet zo zeker van te zijn want als die twee schatjes hun kennis over zijn persoontje samenlegden dan kon er voor hem in de zeer nabije toekomst nog wat gaan zwaaien. De bodem van zijn mandje leugentjes om bestwil was immers zichtbaar. Hij was er de laatste dagen nogal kwistig mee omgesprongen.

    Maar een mannelijk brein is in dergelijke materie weinig vooruitziend. Het kan moeilijk met twee dingen tegelijk bezig zijn. En Ernst brein was nu tot de nok gevuld met een dwaas verliefdheids gevoel. Eentje dat kriebelt tot in de buik, waar je tegelijk zo hongerig van wordt dat je geen hap meer door de keel krijgt. Het volmaakte geluk ingeblikt in een innige droefheid. Een gevoel waarbij je ' s morgens in pyjama al zingend door de stad zou fietsen om in de namiddag de Mont Ventoux te beklimmen en 's avonds te merken dat je helemaal geen fiets hebt, laat staan een pyjama waar mee je je in de stad kan vertonen.

    Een wat oudere en licht gedeukte koperen koffiekan op de rand van het tafeltje,die zich volkomen over het hoofd gezien achtte mompelde nogal gestoord tegen het vriendelijk uitziend ronbuikig theepotje naast haar: " Wel zie dat nu aan ! Ik sta hier al zeker een half uur dampend heet te wezen en wat gebeurt er ? Niets, nihil, nada !! "

    -"Had dat dan eerder gezegd " meesmuilde de theepot" Ik sta hier al evenlang voor spek en bonen te trekken".

    Maar de alkohol benevelt de geesten, de opgehaalde en nogmaals herhaalde herinneringen werden nogmaals opgehaald tot het gesprek als stervende golven in het zand verstilde, blijkbaar tot grote voldoening van de bij het morgenlicht licht nerveus wordende obers, die het gapen niet meer onderdrukten en die zo mooi uitgedost waren als Savoy... maar dat heb ik al verteld zeker.

    Zoals aan alle gezellige en prettige dingen komt het eind veel te snel. Het gezelschap besloot te gaan slapen. Meisjes bij de meisjes, jongens bij de jongens . Buiten woei een ongure wind die de sneeuw hoog door de straten opjoeg en weinig goeds voorspelde voor de komende tocht. Want Ernst-Pjotr-Jelena en Anemoontje stond nog heel wat te wachten. Maar dat is voorlopig voor later . Laten we ondertussen genieten van de nachtelijk rust en de gezellige openhaard verwarming hier in het hotel-restaurant want iedereen is doodmoe. Ook de man uit Lede op het schilderij liet de oogleden op zijn eigen norse Vlaams-primitieve wijze zakken en scheen zelf even in het schemerlicht te glimlachen

    Ernst lag met ogen nog wijd open maar met gesloten blik naar het plafond te staren en het gesnurk van Pjotr te luisteren. Hij zag voor zijn geest terug de intrede van woelwater Anemoontje, viel heel zachtjes met een zalige glimlach van voldoening rond de mond in slaap en droomde volgend versje :

    De nacht is net hetzelfde als de dood
    en wat zij brengen een vraagteken zo groot
    waarop ieder zijn eigen antwoord kent
    maar dat het afhangt van wie je bent
    en vooral wie je ,misschien ook in vorige levens,
    bent geweest
    haal ik mij voortdurend voor de geest
    maar als ik jou dan zie wordt alles
    weer wolkenloze dagen
    waarin geen plaats is
    voor deze nutteloze vragen

    (wordt vervolgd )

    27-05-2009 om 11:48 geschreven door Ernst-Georg


    » Reageer (7)
    22-05-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Chamonix , Jelena, Anemona,



    Jelena Ramonda Golovkopjotrovkovna
    Ernst en Pjotr zaten tussen oude skis van de vorige eeuw en een bobslee van de winterspelen van 1924 te genieten van de "Foie gras de canard au naturel mi-cuit à la fleur de sel de Saint Emilion avec figue moelleuse et réduction balsamique et petit pain brioché " in het restaurant "La Caleche" 18 rue Paccard in Chaminix; toen plots van achter de oude koekoeksklok het frisse gelaat van Jelena opdook.

    Ernst was als het ware aan de grond genageld. In plaats van het frele meisje uit zijn jeugdjaren stond daar een prachtige dame met gitzwart haar en volle aantrekkelijke lippen als donkerrode bigareaux tussen de bewegende beren aan de ingang van het restaurant.

    Ook Pjotr was even zijn melk maar hervatte zich snel. Als een schichtige hagedis schoot hij naar de ingang van het restaurant nam de hand van Jelena in de zijne voor een vluchtige handkus en zei " Miss Jelena Ramonda Golovkopjotrovkovna I presume ! "

    -"Inderdaad Pjotr Grigorevitsj Bolotnikov" sprak de schoonheid met een zwoele stem die aan bedrijfsvriendelijkheid niets te wensen overliet.

    "Inderdaad -en ik veronderstel dat het standbeeld daar in de hoek achter het bord "Foie gras de canard au naturel mi-cuit à la fleur de sel de Saint Emilion avec figue moelleuse et réduction balsamique et petit pain brioché " uw vriend en protégé baron Ernst-Georg Maximilian Heinrich von und zu Neander zu Thal is ".

    - "Het zal wel zijn - het zal wel zijn - schoonheid "mompelde Pjotr en hij leidde haar naar het tafeltje waar Ernst nog helemaal verstijfd in houding stond als salonjonker. Maar Jelena liep naar hem toe kuste hem met haar lippen als zachte bigareaux op het voorhoofd, trok zijn das strak aan en dwong hem met zachte aandrang tot zitten en fluisterde in zijn welwillend oor " Mijn lieveling, mijn kleine Ernest , mijn George , mijn kleine Neanderthaler, Ik heb oe gemist al die lange jaren "

    -Stillaan scheen Ernst van Venus terug naar de aarde terug te keren maar zijn ogen bleven gericht op de hals van Jelena.

    -"Mein kleine Ernest, wass haben Sie doch "

    -"Hashimoto" mompelde Ernst "Hashimoto" en toen viel er een lange stilte.

    Toen stond Ernst op hij ging naar Jelena toe en zoende haar zo vurig op de bigareaux mond ; zo vurig dat een van de obers, die allen als Savoyards uitgedost waren, snel naar een stoel greep en zich tot Jelena richtte met de woorden "Als madame zou willen gaan zitten .. a.u. b. "

    Het tafeltje van Ernst in "la Caleche"
    De rest van de avond verliep behoorlijk informeel. Na de eerste emoties had Ernst zijn beheersing teruggevonden en liet hij de "Médaillons de homard Canadien rôti en cassolette, mousseline aux agrumes, poêlée de mangue fraîche " met de "pavé de cuissot de biche rôti aux cèpes et huile de truffes, purée de pommes Charlottes et légumes oubliés " samen met de "Demi Saint Marcellin de la Mère Richard, chutney de fruits d'hiver, jeunes pousses à l'huile de noix " met de " Millefeuille croustillant au praliné et chocolats Jivana et Equatorial " en tot slot de koffie en de "Mignardises" aanrukken.

    Dit alles  tot groot jolijt van Jelena die bij het opdienen van elke plat onder het uiten van korte kreetjes zichzelf een bekertje wodka uitschonk in glaasjes die ze zelf had meegbracht en deze enthousiast achter zich in de haard keilde waarbij ze Ernst met haar lenige vingers zacht over het kalende voorhoofd streelde.

    De meeste gasten hadden het drie verdiepen tellende restaurant reeds verlaten toen het drietal nog gezellig zat na te genieten van de maaltijd bij een "poire Williamske" toen plots de bewegende beren bij de ingang als het ware door een windhoos werden weggeblazen en kleine roste jongedame het restaurant binnenstormde als een wervelende tornado .

    Ernst verstijfde,- als ik het zo oneerbiedig mag zeggen -, voor de tweede maal deze avond, toen hij de rost-blonde furie zag binnenstormen ...

    -"Anemona, de wilde Anemona" fluisterde Pjotr zachtjes fluitend voor zich heen ... "Anemona dass wird spass geben...."

    Ernst zag de horizon zich splijten en als in een visioen dook het volgende vers in hem op


    ik heb mijzelf verstrooid
    met verantwoordelijkheid en schuldgevoelen,
    als een koppig kind getooid
    met herfst en zijn paddestoelen.
    slapeloosheid,
    die borrels niet te temmen wisten,
    verblijft als grijze gast
    in mijn oog,
    hard brekend
    rond het gebeente
    van een monoloog.

    ik werd stil van jou
    ik heb gelogen

    ik kook in de breedte
    van je ziedend bekken
    als leidingwater dat figuren vlecht.
    laat
    cryptische cirkels
    barsten trekken
    in het kaf
    dat je in mijn koren hebt gelegd

    je hoofd
    proprotioneel
    gebeiteld - in de aanwezigheid
    van eenzaamheid,
    slaat op mijn bloedend netvlies
    ongebreideld
    de geschiedschrijving van dierlijkheid.

    ik word stil van jou
    blijf steeds liegen

    het arduinen raam rond mijn oog
    vindt geen rust
    in beschaving.
    je smalle letter gilt
    ontzettend hoog -
    geneest mij
    verloren zoon -
    van de verslaving
    waarmee het mannelijk mes
    sierlijk
    vlees doorklieft.

    ik
    zoenoffer
    op ‘t zwaard
    van Damocles verliefd

    ik
    word stil van jou
    lieg niet meer

    ik
    ben alleen,
    naakt als steen
    vernederend wakker
    steigerend
    doordesemd brood
    het rijzen weigerend

    eeuwig waait die blik van jou
    door het brandpunt
    van mijn omarming

    ik
    voel uitdrukkelijk

    ik wil
    ik zou

    het aanvaarden
    in berusting

    maar
    ik word stil van jou

    en stil

    stil blijft het


    (wordt vervolgd )

    22-05-2009 om 23:49 geschreven door Ernst-Georg


    » Reageer (10)


    >

    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!