Als ik zo in de tijd terugblik naar mijn eerste echte herinnering aan het kermisgebeuren moet ik teruggaan naar de vijftiger jaren.
Ik was amper drie en gezien het woord babysit blijkbaar nog niet uitgevonden was moest ik mee met pa en ma.
Voor mij, als jonge Latemnaar, begon dat al op vrijdagnamiddag met een bolling achter de tuin van Swa Dirix waar de mannen uit de buurt van de Brandstraat, Nieuwe Weg en Guido Gezellestraat met de krulbol hun kermisgebeuren inzetten. s Avonds werd gekaart in de Golflaan of mooier klinkend uit de volksmond, an den gravé.
s Zaterdags werd het een heuse kroegentocht. We begonnen dus op de gravé waar er een kaarting was bij Taf Loncke en daarna een bolling in Café DE NIEUWE WIJK bij Elza en Georges Tournet. Van daaruit ging het hele zootje naar DE VLUCHTER bij Zoë Malfait waar er gedanst werd op muziek van Judith Declercq en Slooverke. Judith was accordeonvirtuose en haar man speelde de drums. Ook Clément en Emile Van Haelemeersch kwamen wel eens mee musiceren.
s Zondags was er na de kruisboogschieting bij Tournet feest op t dorp bij bakker Alliet en bij de Van Parijskes. Vandaar ging het naar het LANDBOUWERSHUIS, DE MONACO en DE VAN HIMBEECKS VRIENDEN bij Oscar Petrens waar er gekaart werd en waar de vrouwen pitjesbak speelden.
Voor het dansen trok iedereen naar DIKKE PIER, waar de rokken zwaaiden op de tonen van het DECAP-orgel.
Mijn taak was centjes in het orgel steken en braafjes op mijn stoel zitten en slurpen aan mijn grenadine. Veel had ik er dus niet aan.
De maandag mocht ik rusten, maar op dinsdag moest ik opnieuw mee naar Brakelkermis waar er wielerkoers was en intussen ook volksspelen werden beoefend. Mannen en vrouwen deden mee aan de bolling en wij mochten mastklimmen.
Op woensdag was er Golflaankermis met een wielerwedstrijd voor onafhankelijken en kaartingen, schietingen of bollingen bij Tournet en Loncke.
Vandaar werd er afgezakt naar Café DE KROON, Café SPORTWERELD, bij Willy Cocquyt en naar de CHALET DU PRÉVERT bij Madelon.
Het kermisleven bleef al die jaren in datzelfde stramien. Ik geef eerlijk toe dat ik al dat gedoe snel moe was en liever thuis bleef dan altijd achter ma en pa aan te zeulen. Die paardenmolen en dat draairad konden me gestolen worden. Pas als 10-12 jarige had ik er opnieuw wat aan.
Dan kregen we het schietkraam en vooral de autoscooter in het vizier.
Toen we dan zon 14 à 15 jaar waren kregen we ons drinkgeld en mochten we alleen optrekken. Dan begon het pas echt leuk te worden.
Pintje drinken, sigaretje roken en de meisjes binnenpakken. Eindelijk begon t leven!
Brigitte Bardot, Gina Lollobridgida, Paul Anka, Elvis, Johnny Hallyday, Françoise Hardy, ja zelfs de Beatles kleurden de zeilen van de botsautos. Keiharde, toffe muziek EN we konden de meisjes nu eindelijk zelf eens dicht tegen onze gilet trekken en leerden kussen en vrijen zoals het moest.
Toen begonnen ook de guitenstreken. We schuimden per fiets of brommer de kermissen van Nazareth, Drongen, Nevele, De Pinte, Zwijnaarde en Zevergem af op zoek naar een vers lief.
Dat lukte aardig, maar veelal moesten we gaan lopen of kregen we een pak rammel van jaloerse rivalen.
Toen mijn generatie zestien werd taande de belangstelling voor het kermisleven opnieuw.
We gingen na of zelfs tijdens de schooltijd een pintje drinken, trokken in t weekend naar dancings in de buurtof ver weg en leefden vooral naar de toen fameuze megafuif De nacht van FC Latem toe. Hoogtepunten uit onze voetbalcarriëre op de dansvloer en achter de struiken.
We waren het vuurwerk aan de Leie en de botsautootjes ontgroeid
Op ons 18de mengden we ons opnieuw in het nostalgische kermisgewoel. Een nieuwe generatie was opgestaan.
DE KLOKKEPUT was toen de place to be met Miel De Cauter en zijn Peuzelkroeg waar Miel Cools, Jan De Wilde en vooral de Cotton City Jazzband met kleppers als Louis Nelson, Alton Purnell of andere jazziconen voor de ambiance zorgden.
Bij bakker Claeys in de Sint-Martinus was er kaarting en schieting en waren de pintjes goedkoop. Ook DE RUBENS werd een vaste stek, eerst bij Richard Malfait, later met Yvette en vooral met Rietje, het toenmalig sekssymbool van Latem.
Mijn bende legde zich vooral toe op de woensdagavond in de SPORTWERELD, bij Willy Cocquyt en later bij De Zwarte, waar haar nichtje Ria het hart en de centjes van jong en oud veroverde met haar wulpse, dansgrage lijf en in CAFE DE GOLF, eerst bij Jackie en later bij Etienne en Lea Dhondt.
In den tijd van Jackie was er een danszaal en kwamen de plaatselijke beatorkestjes hun talenten tentoonspreiden. Op de tonen van de Cherokees, The Atlantics of The Saturns werd er gerockt en getwist dat het een lust was.
Ikzelf hield mij toen met de Schuurkes(Verschueren) , Jantje Tournet en Ivan De Breuck vooral met pesterijen bezig. Fietsen van de ouwe snoepers werden gesaboteerd, wielen en zadels verwisseld. Hekken van notabelen en vooral die van diene braven deurwaarder werden stevig dichtgeketend of belandden honderden meters verder bij een nietsvermoedende buur. Luiken of drogend wasgoed werden van plaats gewisseld, kippen losgelaten De grootste schunnigheden ga ik niet verklappen.
Met al dat bier, de vettige frieten en oliebollen moesten we ook al eens iets aflaten, maar wat, laat ik aan uw fantasie over
De mooiste stunt die ik mij herinner was toen Henk Verschuere de ouwe ijskreemkar van Patisserie DE GOLF achter zijn ezeltje spande en er het dorp mee rond hoste.
Voor dergelijke zaken sluiten ze je tegenwoordig op voor vandalisme of diefstal. Toen werd er alleen maar hartelijk om gelachen.
Het is merkwaardig, maar eens je dan de vijftig voorbij bent komt die belangstelling voor het kermisleven terug.
Er is geen wijk of buurt of er moet een kermis zijn. HOOGLATEM, OPEN VELD, SINT PIETERSHEIDE, ST MARTINUS en in Deurle de SEPTEMBERKERMIS, VIERSCHAARKERMIS met in de beste tijd het betere popgebeuren en dan de rock and roll bij Fred van de Zonnedans.
STATIEKERMIS met BORN, LAURA en LUC STEENO komt eraan: 22, 23 en 24 april 2005, dus allen naar Deurlestatie!
Attracties zat, dus span maar bussen in uit Limburg, Antwerpen en de Kempen.
HET ON(T)ROEREND PATRIMONIUM VAN SINT-MARTENS-LATEM
Het is ontstellend als rasechte Latemnaar te moeten vaststellen hoe erbarmelijk het gesteld is met ons onroerend patrimonium.
Een gemeente als een goede huisvader beheren en besturen is op zich reeds geen sinecure. Als bestuurder moet je zaaien naar de zak. Dat zal eenieder beamen. Het is echter beschamend voor een gemeente met «sterallures» als je vandaag een evaluatie maakt van het huidig bestand.
Wat onze «historische» gebouwen betreft is men de jongste twintig jaar maar al te zuinig geweest met het onderhoud van ons gemeentelijk erfgoed.
De vorige legislaturen is erg «voorzichtig» met de centen omgesprongen wat betreft de renovatie en/of het in stand houden van landmerken als het oud gemeentehuis van Deurle, het aanpalend gemeenschapslokaal, het Museum Gust De Smet, De Latemse Kluis en latere aanwinsten als de Oude Brouwerij, de Oase en Het Zwaantje.
Het is duidelijk dat de uitgaven jaar na jaar en legislatuur na legislatuur op het minieme gehouden zijn uit angst om met een drastische, systematische belastingsverhoging te worden geconfronteerd en op die manier het kiezerspotentieel te zien dalen.
Ons onroerend patrimonium verdiende beter. Kwaliteit en duurzaamheid zijn in die periode blijkbaar loze woorden gebleven.
Ook de vele cultuurhistorische merkpalen, weze het gebouwen of open ruimtes moeten de jongste twintig jaar plaatsruimen voor de sloophamer van de investeerders. Iedere vierkante meter grond moet maximaal renderen en daarom moeten de charmante huisjes, hoevetjes en werkmanswoningen plaatsmaken voor winkelpanden en appartementen. Het ergste is dat architectonisch geen rekening gehouden wordt met het landelijke en dat een kunstenaarsdorp verwaterde naar een slaapsite voor de rijkere onder ons.
Toch is dit de erfenis die het huidig bestuur in de schoot viel.
De Kluis, waaraan velen onder ons schitterende herinneringen hebben als kloppend hart van «het vakantiepatronaat» ten tijde van de haast legendarische pater Belderbos met zijn uitgelezen trappist- en wijnkelder is in een dermate desolate toestand dat renovatiewerken vandaag de dag een fortuin zouden kosten en er dus niks anders opzit dan het vroegere domein der paters dominicanen ten gelde te maken ten behoeve van nieuw te verwezenlijken infrastructuren als de multifunctionele sport en cultuurhal «Karel Van de Woestijne» aan de Hoge Heirweg.
Iets verderop aan de Kapitteldreef komt men aan een architectonisch unicum als het Gemeentelijk Museum Gevaert-Minne. Bij de verwerving werd dit uniek domein met veel glitter en glamour aan het publiek «verkocht». Hoewel de renovatie grotendeels in eigen beheer door de gemeente werd uitgevoerd, waren de kosten onwaarschijnlijk hoog. Het museum is na amper 10 jaar opnieuw aan een facelift toe om het opnieuw toonbaar, functioneel en (belangrijk voor de gemeentekas) vooral subsidieerbaar te maken.
De renovatiedossiers houden niet op. Het prachtige oud gemeentehuis met de feest- en vergaderzaal, ooit de «muze» van de geroemde kunstschilder Xavier De Cock, is door de erbarmelijke staat een totaal onbetrouwbaar pand geworden, onwaardig om er publiek te ontvangen en het Gust De Smetmuseum weegt ook opnieuw op de begroting.
Ik wil dan nog niet uitwijden over de Oude Brouwerij en het jeugdhuis, panden die in de vorige legislaturen werden verworven en steeds weer met een minimaal budget werden opgelapt en nooit een degelijke afwerking kregen.
De vermaarde «Tempelhoeve» waar Valerius de Saedeleer en zijn kompanen ons kunstenaarsdorp in alle naslagwerken van de internationale kunstgeschiedenis deed opnemen zal in de nabije toekomst een flinke duit uit de gemeentekas houwen om het op een adequate manier opnieuw luister en functionaliteit te geven. Als je het mij vraagt is de beste oplossing het geklasseerde gebouw te verkopen aan een mecenas met zin voor cultuur en eerbied voor het cultuurhistorisch verleden van Sint-Martens-Latem. Mocht ik die stelling hier echter hard maken dan wordt ik ongetwijfeld gestenigd. Maar het moet mij van het hart dat men te makkelijk landmerken laat verdwijnen en/of verloederen.
Ik wil voorlopig nalaten om bij deze opsomming het lastenboek voor het opnieuw in de «goede plooi» brengen van ons architecturaal modern en «mooi ogend» gemeentehuis, met zijn waslijst aan technische en praktische mankementen, aan de geïnteresseerde lezer bloot leggen.
Een gegeven paard mag men niet in de muil kijken zegt de Vlaamse volksmond, maar voor alle duidelijkheid wil ik stellen dat een cadeau niet altijd een cadeau is. Aan ons, mensen met een hart voor Latem en Deurle, om ons in te zetten bij het sensibiliseren van bestuur en inwoners om met een minimum aan financiële druk het onroerend patrimonium opnieuw in ere te herstellen en de leuze «esthetiek, duurzaamheid en functionaliteit» hoog in het vaandel te dragen en nee te zeggen aan verstedelijking.
Door een eerder toevallige samenloop van omstandigheden van culturele, sociale en economische aard vestigden zich vanaf 1898 of zelfs enkele jaren vroeger een groep kunstenaars in de rustige Leiedorpen.
Mede door toedoen van de kunstcriticus Georges Chabot viel het woord Latemse School nogal vlug, maar laat ons toch liever gewagen van een kunstenaarskolonie, zoals André De Ridder het in 1945 omschreef.
Persoonlijk verkies ik de omschrijving Groepen of beter nog Generaties.
Het is moeilijk om kunstenaars zomaar een label op te kleven en hen in te delen in één of andere kunstgemeenschap of strekking.
De naamgeving School van Barbizon en dichter bij ons de Scholen van Dendermonde, Tervuren en Kalmthout lijkt mij wel verantwoord omdat op deze plaatsen gedurende een korte tijd, thematisch en naar vorm, een aantal kunstenaars in dezelfde geest werkten.
Het begrip Latemse School zou ons echter teveel beperken omdat in die eerste drie generaties beeldende kunst teveel kunstenaars en kunstromingen de revue passeerden.
De vierde generatie met Maurice Schelck, Jef Wauters, Lea Vanderstraeten, Vic Dooms, de gebroeders De Cauter, Werner, Stephan Tessely, Chris Pots, Luc-Peter Crombé, Raf Van Cauwenberghe, Julien Van Langenhove, Valeer Verbeken, Willem Van Aerden, Georges De Koker, Geo Vindevogel, Norma De Vos, Mien Barbé-Van Gucht, Dick De Gryse, Fons Roggeman, Joe Van Rossem, Juul Vuylsteke, Lieven Spaens en vooral Marcel Maeyer, brachten een nog grotere verscheidenheid. Precies daardoor was de naamgeving School of Post-School geenszins passend. Wel bleef dank zij deze artiestenkolonie de naam en faam van Sint-Martens-Latem, kunstenaarsdorp verder leven.
Bij de Vijfde Generatie ligt die diversiteit in de benadering van kunst nog groter.
Marcel Maeyer blijft nog steeds de toon aangeven als het om vernieuwing gaat en zijn tegenbeeld wijlen Piet Bekaert dweepte altijd met de romantisch-realistische benadering van de schilderkunst, maar maakte met Michel Flamme en Paul Grusenmeyer een geslaagd ommetje naar het abstractieve.
Het is verbazingwekkend dat het merendeel van de thans nog actieve kunstenaars zich blijven vastklampen aan het figuratieve en de realistische benadering van elke kunstvorm.
Uitzonderingen zijn de etser/schilder Michel Flamme, glazenierster Marie-Paule Grusenmeyer, keramiekers Roger Seeuws, Véronique Vindevogel en Marleen De Burck, beeldhouwer Wilfried De Smet, kunstschilders Dick De Gryse, Paule Lonneville, Jacobert, Pol Van der Plaetsen, Kobass (Koen Bassez), Elsman (Willy Carsau), Chris De Clercq en Paul Grusenmeyer.
In tegenstelling tot andere centra waar kunstenaars samenkwamen bleven Latem en Deurle een aantrekkingspunt voor heel wat kunstenaars. Om het te hebben over volgelingen van Latemse School of hen onder te verdelen onder de noemer van één of ander "post-isme" is utopisch, gezien de vlugge opeenvolging van stijlen en technieken.
De jaren zeventig brachten heel wat kunstenaars naar beide Leiedorpen in de hoop een graantje mee te pikken van de naambekendheid en de mythe rondom het schildersverleden.
Het galerijleven was in volle bloei en Sint-Martens-Latem was een dankbare oase van groen en rust, een ideale rustplaats voor de stedelingen. De passieve recreant was dan ook de potentiële klant voor de ijverige, temperamentvolle artiesten die er hun kunst tentoonspreidden.
Léa Vanderstraeten, Maurice Schelck, Jef Wauters, Vic Dooms, Valeer Verbeken en Pros Colpaert werden de trekpaarden van het Latems kunstgebeuren.
Hun succes bracht een resem talentvolle kunstenaars als Oscar Bonnevalle, Hans Kitslaar, Martin Wallaert, Antoon Catrie, Mark Deltour en Christian Silvain samen in het toenmalig Latems Museum voor Moderne Kunsten, aan de Latemstraat 64 (thans postkantoor).
Omstreeks 1980 viel er een leemte. De galerijen verdwenen even snel als ze gekomen waren. Deurlica (thans Galerij Deurle-Dorp), het Museum Leon De Smet en De Latemse Galerij bleven de hedendaagse kunstenaars echter aanmoedigen, terwijl Oscar en Gerard De Vos de faam van de Latemse kunstenaarskolonie bleven hooghouden. De Galerijen Oscar De Vos waren en zijn nog steeds, samen met de vier musea, de aantrekkingspunten voor kunst met naam. Ze worden daarin gevolgd door De Latemse Galerij en De Latemse Verkoopzaal van Bert Daemers. De modernistische, conceptuele en hedendaagse kunst werd verdedigd door Willem en Hélène de Pesseroey van Galerij Arcade, maar die geven nu de toon aan in de Gentse binnenstad.
Ook Objet Trouvé, de galerij van kunstenaat Michel Flamme, de GalerijMarie-Paule Grusenmeyer en de in 1998 opgerichte Galerij Latem-Dorp, kunnen mettertijd een springplank betekenen voor jonge of minder jonge hedendaagse, al dan niet conceptuele kunstenaars.
Die kunstenaars hebben het echt moeilijk om in eigen streek een waardige (betaalbare) tentoonstellingsruimte te vinden. Deze lacune wordt gelukkig gevuld door bankinstellingen en horecazaken, die meer en meer hun muren vrijmaken voor kunstpromotie.
Gezien Sint-Martens-Latem in mei 98 opgenomen werd in de selecte vereniging van kunstdorpen en -steden, Euro-Art, met Barbizon, Arenshoop, Worpswede en Tervuren als voortrekkers, is het zowel voor Latem-Deurle als voor de kunstenaars belangrijk de vriendschapsbanden met elkaar aan te halen om alzo op passende wijze Sint-Martens-Latem, Kunstenaarsdorp over te brengen naar het Europees kunstpubliek... Met de komst van een eminent doctor in de kunstgeschiedenis en archeoloog (Piet Boyens) als gemeentelijk cultuurfunctionaris, een alerte commissie voor het beheer van het plaatselijke kunstpatrimonium, de immer 'jonge' Latemse Kunstkring en een gemotiveerd gemeentebestuur blijven Latem en Deurle hun titel van kunstdorpen in Vlaanderen opeisen en het ziet er naar uit dat dit nog jarenlang zal blijven aanhouden.
Ondanks het feit dat de naam Willio weinig voorkomt in de Vlaamse familiekunde wil ik hem hier uit respect voor moeder (overleden op 21 mei 1996) levendig houden. Sinds jaar en dag ben ik, samen met mijn nicht Anne, op zoek naar de roots van de familie Willio. Overgrootvader Edouard Willio was afkomstig van Oplinter. Moeder (° 1908 te Aalst) was de dochter van één van zijn acht kinderen, natuurlijke dochter van Marie Willio (vermoedelijk geboren te Gent), waar Marie, samen met haar vader Edouard, uitbaatster was van het stationsbuffet Gent-Zuid. Bij de dood van Edouard Willio, verhuisde de familie naar Aalst, waar Fernande Willio geboren werd uit een relatie met een Gents industrieel, Florimond François. Daar zou Marie Willio een hotel-restaurant gehad hebben naast het station. Moeder ging zeer jong naar een pleeggezin in Grotenberge (familie Tuypens?). Ze studeerde later te Gent bij de 'Blauwkes' (St-Pierre?) en werd op haar achttiende gouvernante bij de Gentse familie Deceuninck, die een buitenverblijf hadden te Deurle, waar ze mijn vader leerde kennen en in 1932 huwde. Het dochtertje daar was Francine Deceuninck. Over het verleden werd thuis nooit gesproken en géén van de familieleden heeft er ooit één woord over gerept en nochtans waren ze talrijk. Het leven van Marie ( Mariette) was blijkbaar taboe want in een tweede relatie zou ze nog 4 kinderen krijgen. Wat ik nu wel kon uitpluizen: Edouard Willio (mijn overgrootvader) geboren te Oplinter26/02/1867 en overleden te Gent op 10 juni 1896 en begraven op Campo Santo te Gent.
Was gehuwd met Marie-Rosalie Van Eetvelde. Hadden blijkbaar 8 kinderen waaronder mijn grootmoeder Marie Willio (Geboren te Gent) +
Jeanne Willio (uitgeweken naar Brazilië en gehuwd met een zekere Deirdre), Joséphine Willio, Titine (?) Willio, FannyWillio (gehuwd met Albert Hefti in Zwitserland), Henri Willio, Antoinette (Tony) Willio en Leon Willio (geen gegevens teruggevonden, maar zou naar Manaos, Brazilië vertrokken zijn waar hij journalist en dichter was)
Mijn moeder Ferdinanda Willio (geboren te Aalst op 3 november 1908 en overleden te Latem op 21 mei 1996) had 4 halfbroers, zijnde Pierre Willio (Luik 1914),
Jean Willio (Luik 1916), Edouard (geen gegevens) en Henri (geen gegevens)
De zoektocht naar een 'duister' verleden is moeilijk, dus wie zou kunnen helpen is altijd welkom!
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://blog.SeniorenNet.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://blog.SeniorenNet.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://blog.SeniorenNet.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het SeniorenNet-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
Fernand Willio is still alive!
