Piet Van Schoor

     Voor de zoveelste maal vertellen we over de geschiedenis van een merkwaardig volksfiguur uit de Parochie van Miserie.  Deze keer is het de beurt aan "Piet Van Schoor".  Deze schoenmaker woonde in de Schoytestraat in het "Bloemenhofken", samen met zijn vrouw Bartien.

     Met zijn vriend, de Prik, een gasontsteker uit de Leliepoort in de Schoytestraat, bracht hij de gerepareerde schoenen naar zijn klanten.  Deze droeg hij steeds in dezelfde zwarte doek.  Een groot deel van het geld dat de reparaties opbrachten besteedde hij aan drank in de verschillende cafés die hij met de Prik op de terugweg tegenkwam.

     Tegen middernacht belandden zij gewoonlijk in "De Drij Ouderlingen" bij moeder Coffo in de Happaertstraat.  Tijdens de terugkeer naar huis bond Piet de te herstellen schoenen aan de gasstok van de Prik.  Als in een stoet droegen ze de stok tussen hen in, waaraan de schoenen feestelijk bengelden.  Piet liep fier vooraan en de Prik volgde enthousiast.  Toen ze stomdronken aan de deur van Piets woning stonden, zongen ze uit volle borst : Bartien, Bartien, w'hebben de reus gezien ! "Bartien, Bartien, hedde de drij vrienden ni gezien ?"  Bartien liet dan de twee mannen binnen en schonk voor hen sterke koffie op, want de Prik moest de dag daarna al om acht uur zijn gasronde doen.  Daarna kroop Van Schoor vlug in bed om van het gezeur van Bartien af te zijn.

     De buren in de Schoytestraat hebben Piet en de Prik zo nog jaren zien lopen door het Sint-Andrieskwartier.  De Prik heeft zich om onbekende redenen verhangen en Piet stierf kort daarna naast Bartien in bed.

     Piet Van Schoor blijft één van de onvergetelijke volksfiguren uit de 4de wijk.

                                     -o-o-o-O-o-o-o-

Frans de Neus  

        Frans was een grote kerel die bang was van werken.  Frans was niet getrouwd en sliep steeds gekleed op wat zakkengoed.  Hij dacht er niet aan de handen uit de mouwen te steken als hij nog enkele franken op zak had.

     In de Spiegelpoort van de Nationalestraat bevond zich de stapelplaats van houthandelaar Blanckaert.  De café's in de buurt
hadden daarna aan hem een goede klant.  Frans leed namelijk aan chronische dorst die hij probeerde te lessen met romers "Pinard", een soort rode wijn.  Vaste klant was hij in het "Pinardkot" op de hoek van de Lange Vlierstraat en het pleintje aan de Nationalestraat.

     Als Frans in het "Pinardkot" honger kreeg, kocht hij een pak fritten met pickels en een worst.  Of hij haalde in de Steenbergstraat
een "gardevil", een gerookte haring die hij met vel en graten naar binnen slokte.  Natuurlijk werden fritten of "gardevil" flik doorgespoeld met enorme hoeveelheden "Pinard".

     Ook hielpen de lossers en de laders van Blanckaert elkaar aan eten.  Zo had Jef, de chauffeur, Frans de overschot van aardappelen met stoofkarbonaden aangeboden.  Die had hongerige Frans gretig aangenomen.  Hij at alles likkebaardend op zonder te merken dat Jef de aardappalen en de karbonaden had opgemaakt met stampte rode baksteen en roet van de kachel.

     Eens wilde Frans de Neus een biefstuk braden.  Terwijl deze op
het gasvuur in de pan lag, was Frans in slaap gevallen.  Plots werd hij wakker door een brandgeur.  Hij probeerde het vuur te blussen en zocht naar een fles water, maar hij goot er per vergissing een fles petroleum over.  Toen het brandje heviger begon te laaien wierp hij er zijn jas over om het te doven.  Toen men Frans de Neus maanden later tegenkwam rook zijn jas nog naar verbrand goed.  Hij blijft in de herinnering als één van de stevigste Pinard-drinker uit het Sint-Andrieskwartier.

                                        -o-o-o-O-o-o-o-