De traditionele ommegangen behoorden tot de mooiste uitingen van het volksleven.

     De stoeten van het "Landjuweel" bevat steeds de walvis met Cupido, de dolfijnen, de bootjes, het schip en de zeelieden van alle landen, allemaal zinnebeelden van de rijkdom die Antwerpen vanuit de zee via de Schelde ontving.  Cupido spoot de aanwezige kijkers van de feeststoet zo nat dat de paraplu's te voorschijn kwamen.  Jef Janssens was echter niet alleen nat van buiten, maar zeker even nat van binnen toen hij die avond huiswaarts keerde.

     Wanneer hij de huiskamer binnenwandelde zag hij scheel van de honger.  Hij zocht naar het vlees dat zijn vader die ochtend gekocht had.  Toen nam hij per vergissing een paar gereed gesneden halve zolen.  Hij wierp ze in de pan en "braadde" de toch wel erg taaie biefstukken.  Toen hij ging eten, geraakte hij maar niet door zijn lappen vlees met zijn mes.  Razend omdat het niet lukken wou, viel hij uiteindelijk toch in slaap, met zijn hoofd op de arm op de tafel naast het bord met het onsmakelijke avondmaal.

     Toen rond vier uur in de morgen vader en Piet thuis kwamen, vonden ze het huis vol stinkende rook.  Daar zij echter mosselen gegeten hadden in de Hoogstraat en deze schaaldieren nadien rijkelijk hadden laten zwemmen in het bier en de jenever, trokken zij zich van heel de huiselijke situatie niets aan en gingen nog half gekleed slapen.

     In de voormiddag werd Piet wakker door het gebraak van de andere huisgenoten.  Met een enorme kater vertelden ze toen alle drie hoe mooi de stoet geweest was aan elkaar.  Ze waren ervan overtuigd dat het de laatste keer zou zijn dat ze nog zo iets moois gezien hadden.  Jef voegde eraan toe dat het te hopen was dat het ook de laatste keer zou zijn dat hij zo'n taaie "biefstuk" te eten kreeg als die vorige nacht.

                              -o-o-o-O-o-o-o-