God zit met een dilemma. Het is veel te druk in de hemel. En dus verzint hij een nieuw reglement en legt dit uit aan St Pieter bij de hemelpoort. Elke keer als er iemand bij de hemelpoort komt moet ge vragen hoe zijn dag was. Als hij een triestige dag had en op een dramatische manier is omgekomen dan mag hij naar binnen. 'Ok', zegt St Pieter.
Even later komt er een man aanlopen die de hemel binnen wil. St Pieter : 'Een moment meneer, hoe was uwe dag ? 'Pfff', zegt de man. 't Was vandaag mijnen dag niet, meestal ga ik in de lunchpauze samen met een collega wat eten in dat tentje aan de overkant. Maar hij was ziek, dus ging ik thuis bij mijn vrouw wat te eten halen. Kom ik thuis in onze flat op de 25e verdieping. Ligt ze daar toch wel op het bed te kreunen en te gillen. Ik snapte gelijk dat er een andere vent in de buurt moest wezen. Dus ga ik op zoek. Ineens zie ik een paar vingers aan het randje van het balkon hangen. Het is mijn buurman van boven. in mijn woede begin ik op z'n vingers te stampen. En ja hoor de man valt 25 verdiepingen naar beneden. Valt hij verdomme in een paar struiken. Ik zie hem nog een beetje bewegen. Dus ik besluit hem wat zwaars achterna te gooien. Het eerste wat ik tegenkom is de frigo. Ik sleep hem naar het balkon en gooi hem over de reling. Precies boven op de man. Hij is op slag dood. Door de opwinding van al die inspanning krijg ik een hartaanval en overlijd ter plekke.' Dat is inderdaad een vreselijke dag', zegt St Pieter. 'Allee, ge moogt naar binnen.' Even later komt er een tweede man aanlopen. 'Een momentje meneer, kunt u mij vertellen hoe uw dag was?' 'Awel, ik had vandaag een vrije dag en zat wat pintjes te drinken op mijn balkon, op de 26e verdieping. Op een gegeven moment ging ik Mijn 12e pilsje pakken en verloor mijn evenwicht en viel over de rand. Gelukkig kon ik mij net vasthouden aan de rand van mijn onderbuurmans balkon. Komt die idioot het balkon op en begint op mijn vingers te stampen. Ik val naar beneden maar overleef het nog net doordat mijn val wordt gebroken door een paar struiken. Zie ik ineens een frigo naar beneden komen. Die landt boven op mij en ik ben op slag dood.' 'Dat is inderdaad vreselijk', zegt St Pieter. 'Loopt maar door'. Even later komt er een derde man aanlopen. St Pieter is verrast. 'U bent al de derde vandaag, wat is er met u gebeurd?' Nou ik had een vrije dag dus ging ik eens lekker wippen bij mijn vriendin. Komt ineens die vent van haar thuis. Vlug verstop je, zegt ze. Dus ikke rap de frigo in...'
Vorige maand was er een fotowedstrijd, uitgeschreven op de website van een beroepsfotograaf uit het naburige dorp. Ik dacht "wie niet waagt, blijft maagd", dus ik heb een foto ingestuurd uit mijn verzameling van enkele honderden foto's, het kunnen er makkelijk ook meer zijn, ik ga er zeker niet aanzitten om ze geteld te krijgen.
Het was een foto die ik 19 mei 2007 genomen had tijdens een wandeling te Overmere, je zal je misschien afvragen "waarom nu juist die foto", ik heb geen enkel idee, alleen had ik er een goed gedacht in en zoals het spreekwoord zegt "Een goed gedacht en een ziel van kurk en je blijft bovendrijven."
Begin deze maand was er dan de bekendmaking van de winnaar, je kan het al raden, het was bingo. Altijd aangenaam natuurlijk, zeker als je voor de eerste maal aan een fotowedstrijd deelneemt. De vraag is "wat heb ik gewonnen", het zijn geen schatten maar dat hoeft voor mij ook niet, wat wel, een vergroting van de winnende foto op een formaat van 30 x 40 cm, en je kan het geloven of niet maar ik ben er apetrots op.
Een dubbele enkelbreuk uit 1996 speelt me reeds enkele dagen hevig parten. het ijzerwerk dat men er toen ingeplaatst heeft om de boel aan mekaar te houden irriteert me danig, heeft het te maken met de dagelijkse onweders, het onstabiele weer of scheelt er meer aan mijn voorpoot, ik weet het voorlopig niet.
Het doet hevig pijn en dus zal er van de wekelijkse wandeling tijdens het weekend niet veel in huis komen. gelukkig ben ik bij deze toestand allerminst. Hopelijk komt er snel beter weer en gaan de ongemakken er vanzelf mee weg, laat het ons hopen.
"Hoop doet leven", zij de pessimist en hij begon te huilen.
Zaterdag zal geen wandeldag worden, er staat dus de geplande wijndegustatie op het menu, hopelijk valt het weer een beetje mee, buiten in de tuin is het prettig zitten bij onze gastheren, duimen maar. Zondag 17 Juni 2007 vliegen we er dan terug in na een stop van ongeveer 2 weken, op het programma staat een wandeling te De Klinge (Oost Vlaanderen), "Klingse bostochten" ingericht door "Wandelclub Gasthofstappers"; verder is vermeld, "Prachtige tocht voor alle afstanden door het Belgisch Nederlands bosgebied en langs rustige wegen. Muzikale omlijsting in de startzaal. "Inschrijven van 7:00 - 15:00 uur, parcours 6-11-15-21-30-40 kilometer.Start; Polyvalente zaal , Kieldrechtstraat, De Klinge.
Dit is een waargebeurd verhaal op een BA (Britsh Airways) vlucht van Johannesburg naar Londen.
Een staande ovatie voor dit cabine personeel....
Een Marokkaan van ongeveer 30 jaar oud, kwam te zitten naast een zwarte priester . Hij vond het erg vervelend en riep de stewardess. Stewardess; "waarmee kan ik u van dienst zijn?" Marokkaan: "Naar het schijnt ziet u het dus niet. U heeft mij Naast een zwarte priester geplaatst. Ik wil niet zitten naast iemand van zulk een weerzinwekkende geloofsafkomst. Zoek voor mij een andere plek. Stewardess: "Blijft u a.u.b kalm. Bijna alle plaatsen in het vliegtuig zijn bezet. Ik zal gaan kijken of er een andere plek beschikbaar is." De stewardess vertrok en kwam na een paar minuten terug.
Stewardess: "mijnheer, precies zoals ik reeds verwacht had, zijn er geen plaatsen meer beschikbaar in de economy class. Ik heb met de piloot gesproken en hij gaf aan dat er een plek vrij is in de business class. Ook hebben wij een plek vrij in de first class." Voordat de Marokkaan iets kon zeggen, vervolgde de stewardes: "Het is niet gebruikelijk in ons bedrijf om iemand van de economy class te plaatsen in de first class. Maar gezien de omstandigheden vindt de piloot het een schandelijk vertoon om een ander te laten zitten naast zulk een walgelijk persoon.
Ze richtte zich toen tot de priester en zei, "daarom, meneer, als u het zou willen, pakt u uw handbagage, er is een stoel vrij voor u in de first class."
Op dat moment, stonden alle passagiers die geschokt waren van hetgeen zij hadden gezien en gehoord op en applaudisseerden
Een Belgische toerist rijdt over een verlaten weggetje in het Spaanse binnenland. Opeens springt er een boer met een oud tweeloopsgeweer van achter de struiken en beveelt de toerist te stoppen. Naar waar moet jij, brult de boer. Naar Barcelona stamelt de man. Vooruit ! Broek af! roept de boer. De man kijkt wat verbaasd maar doet toch langzaam z`n broek naar beneden. En nu aftrekken ! zegt de boer ! De bange toerist begint voorzichtig aan z`n piemel te trekken... De boer brult al vloekend in het spaans . sneller! Na een paar minuten komt de man klaar en kijkt bang naar de boer. . Opnieuw zegt de boer. De man stamelt met z`n slap ding tussen z`n benen...maar dat gaat niet zo direct De boer richt z`n tweebucks tussen de toerist z`n ogen en roept met een rood aangelopen gezicht ... opnieuw ! De Belg begint opnieuw aan z`n piemel te trekken en slaagt er toch in om er weer leven in te krijgen. Hij komt weer klaar en de boer roept... nog een keer! Dat gaat zo nog zes keer door tot de man na de zevende keer hijgt... ik kan nie meer...schiet me maar neer..ik ben platzak. De boer kijkt tevreden en roept JUANITA ! Er komt een bloedmooi meisje van achter de struiken en de boer zegt tegen de uitgeputte toerist... Dit is m`n dochter...en ze moet een lift naar Barcelona.
Geen wandelingen , inderdaad, zoals de titel laat vermoeden heb ik even een adempauze ingelast. Verleden week zaterdag omdat het nogal ver rijden was om te stappen, en op zondag was het schoolfeest van kleinzoon T en daar werden we dan vergast op hetgeen we ongeveer 52 jaar geleden ook op die danspasjes deden.Vandaag 09/06/2007 voorspelde de weerberichten nu echt geen mooi weer en een onweer op mijn nek halen zegt mij echt niet zo veel. En dan morgen zondag, de tijd voor het nemen van wraak is aangebroken, we mogen gaan kiezen. Ik heb zo een donkerbruin vermoeden dat sommige van die dikkenekken op zondagavond gaan wensen dat het beter geen verkiezingen hadden geweest, dan hadden ze zo geen rammeling of afstraffing gekregen.Goed ik hoor u hier al zeggen "dan komen er andere zakkenvullers", inderdaad, maar laat ze het dan maar eens proberen om het beter te doen (minder uit ons loonzakje pikken bedoel ik). Verandering van spijs doet eten.
Volgende week zaterdagnamiddag gaan we bij een collega van mij, ons even onderdompelen in de geneugten van een wijndegustatie, wie geïntresseerd is kan altijd zijn lichtje eens komen opsteken, op het webadres hier vind je meer inlichtingen hieromtrent, ik kan u deze wijnen ten zeerste aanbevelen, en voor de prijs moet je het zeker niet laten.
Vanaf volgende week gaan we dan de wandeldraad terug opnemen en gaan we een stapje wagen in De Klinge, wie mij lief heeft volge mij. Veel succes met uw kiesverplichting en dat de beste moge winnen, zolang ze maar uit ons zakken blijven.
BUITENAARDSE WEZENS STAAN OP HET PUNT ALLE KNAPPE EN SEXY MENSEN TE ONTVOEREN. JIJ BENT IN IEDER GEVAL VEILIG, MAAR IK STUUR JE NOG EEN LAATSTE KEER EEN BERICHTJE OM AFSCHEID TE NEMEN.
Nadat een pas getrouwd bruidspaar de bruidssuite van het hotel heeft betreden, doet de bruidegom zijn broek uit en geeft het aan zijn kersverse bruidje met de woorden: 'Trek deze broek van mij eens aan'.
Met een ietwat verbaasd gezicht doet ze wat hij zegt en merkt even later op:
'Zie je nou wel, die broek past mij toch niet!!!'
De bruidegom ziet dat tafereel geamuseerd aan en zegt dan heel doordringend:
'Heel goed, onthoud dus dat IK de broek draag en niet jij.'
Even later geeft het bruidje haar slipje aan haar bruidegom en zegt:
'Dan wil ik nu graag, dat jij ook even mijn slipje past'.
Hij gaat argeloos op haar verzoek in. Het komt echter niet verder dan zijn rechter bovenbeen en moet dan wel opmerken:
'Ik kom helemaal niet in je slipje.'
'Juist.',
zegt het bruidje,
'en als jouw houding niet verandert, dan blijft dat ook zo!'
Naar jaarlijkse gewoonte organiseerde wandelclub "De Smokkelaars" op Pinksterzondag hun jaarlijkse wandeling me verschillende afstanden, maar met als kers op de taart ook een omloop van 50 kilometer. Na een nacht hevige regen en onder de vroege morgen zelfs nog wat gerommel en geflits maak ik me klaar om naar Stekene te rijden. Gelukkig is het al gestopt met regenen want 50 km in de regen stappen is zeker geen leuk vooruitzicht. Eenmaal door de Kennedytunnel komt men in Oost-Vlaanderen en daar begon het zowaar terug te regenen, maar eens in Stekene is het terug gestopt. Op de parking van de sporthal, die als vertrekplaats dienst doet staan reeds heel wat wagens, zo een tocht van 50 doe je best met vroeg te vertrekken en 6 uur is een mooi uur, je hebt dan ruim de tijd om aan te komen en eventueel onderweg wat rustiger aan te doen op het laatste. We vertrekken via een straatje en trekken dan het veld in waar we direct een splitsing hebben en zonderen de wandelaars voor de 50 zich af van de rest. Even verder ontvangen we een aparte controlekaart die alle stempels zal moeten bevatten om recht te hebben op je gratis T-shirt. We trekken langs de "Gelaagvijver", ook hier dus een stille getuige van een gewezen baksteen nijverheid, het klaart een beetje uit en het wordt ook wat warmer als we in Sinaai aankomen in de eerste controlepost na 8,3 km op een boerderij. Wat eten en drinken en verder door het natuurgebied "De Bagaert" en verder door het bos op weg naar controlepost 2 te Klein Sinaai na 7,4 km. Nu gaat het richting Moerbeke voor een stuk van 8,7 km waar we door de mooi begroeide velden van koren, tarwe, suikerbiet en maïs en via de dijk belanden we langs grenspaal nr. 292 in Nederland. Na enkele km komen we terug op Belgische bodem via grenspaal 294 en op controlepost nr.3. Terug wat eten en drinken en in het zonnetje trekken we verder terug richting Nederland, weer een wipje over de grens en enkele km verder gaan we bij grenspaal nr. 283 terug België binnen, de geschiedenis van deze grenspaal kan je hier lezen en na 8.3 km komen we bij controlepostpost 4 te Moerbeke, ditmaal bij een tomatenkwekerij. Nu op weg voor 5,1 km voor een stukje naar Stekene waar controlepostpost 4 in een parochiezaaltje gelegen is, een hap en een cola of 2 verder doen we een lus van 6,3 km met onderweg een geheime controlepost, kwestie om de foefelaars er uit te zeven. Door bos en veld komen we terug in het zaaltje en met een volle kaart nu op weg naar de finish die 5,5 km verder ligt op een plaats ergens aan de andere kant van Stekene, de buit is binnen, de 50 km mooie wandeling zit erop. Het was mooi. Het T-shirt ontvangen in ruil voor de volle kaart, het wandelboekje laten afstempelen, nog wat drinken en een beetje napraten en dan huiswaarts voor een oververdiende douche.
Afgelegde afstand; 50 km.
Jaartotaal 2007 afgelegd; 1081,5 km.
Totaal afgelegd (sinds 04-01-2006); 2720 km.
Aantal wandelingen 2007; 42.
Totaal aantal wandelingen (sinds 04-01-2006); 120.
De meeste mensen huwden in juni, omdat ze hun jaarlijks bad namen in mei, en dus in juni nog redelijk fris roken. Tegen die tijd begon men echter toch al lichtelijk te stinken, en dus droeg de bruid een boeketje bloemen om haar lichaamsgeur te verbergen. Daar komt dus het gebruik van dat ook vandaag nog de bruid een bruidsboeket draagt. Een bad bestond uit een grote kuip die gevuld werd met heet water. De heer des huizes genoot het privilege van het schone water, daarna volgden de zoons en andere mannen die deel uitmaakten van het huishouden, dan de vrouwen, en tenslotte de kinderen. De baby's waren als laatste aan de beurt. Tegen dan was het water zo vuil dat je er makkelijk iemand in kon kwijtraken... Vandaar de uitdrukking "de baby met het badwater weggooien".
Huizen hadden in die tijd strooien daken, zonder houten gebinte. Het was de enige plek waar de dieren zich warm konden houden, en dus leefden de katten en kleinere dieren (muizen, ongedierte) in het dak. Als het regende werd het daar glibberig, en soms gleden de dieren dan uit en vielen van het dak. Vandaar het Engelse gezegde "It's raining cats and dogs".
Niets kon verhinderen dat er dingen in het huis vielen. Dit was een echt probleem in de slaapkamer, waar ongedierte en uitwerpselen je schone beddengoed konden bederven. Daarom werden bedden voorzien van grote palen om een laken over te hangen dat dan toch een beetje bescherming bood. Zo is het gebruik van hemelbedden ontstaan.
In die tijd kookte men in de keuken in een grote ketel die altijd boven het vuur hing. Elke dag werd het vuur aangestoken, en werden er ingrediënten toegevoegd aan de ketel. Men at meestal groenten, en weinig vlees. Men at deze stoofpot 's avonds, en liet het overschot in de ketel. Dit werd dan 's nachts koud, en 's anderendaags begon men gewoon opnieuw. Zo zaten er in hun stoofpot vaak dingen die er al heel lang inzaten... Soms konden ze varken krijgen, en dan voelden ze zich heel bijzonder. Als ze bezoekers over de vloer kregen, dan hingen ze hun stuk varken op om op te scheppen. Het was namelijk een teken van weelde als een man spek naar huis kon brengen. Ze sneden dan een stukje af om te delen met de gast, en kauwden gezellig samen op het vet.
Wie geld had, kon zich tinnen borden veroorloven. Voedsel met een hoge zuurtegraad zorgde er voor dat een beetje van het lood in het voedsel terecht kwam, wat vaak tot een loodvergiftiging en de dood leidde. Dit gebeurde het meest met tomaten, waardoor tomaten de volgende ± 400 jaar als giftig werden beschouwd. Brood werd verdeeld volgens je sociale status. Arbeiders kregen de aangebrande bodem van het brood, het gezin at het middendeel op en gasten kregen de bovenste, krokante korst.
Men gebruikte loden bekers om bier of whisky te drinken. Die combinatie zorgde er soms voor dat de drinker een aantal dagen buiten westen was! Als de dronkaard dan bewusteloos gevonden werd langs de straat, werd hij vaak gereed gemaakt om begraven te worden. Hij werd een aantal dagen op de keukentafel gelegd,en de familie at en dronk aan diezelfde tafel, en wachtte af of hij nog wakker zou worden. Vandaar het gebruik van de doodswake.
Engeland is oud en klein, en de bevolking vond geen plaats meer om de doden te begraven, dus werden er kisten uitgegraven en de beenderen naar een beenderhuis overgebracht, zodat ze de graven konden hergebruiken. Bij het heropenen van deze kisten, ontdekten ze dat er bij 1 op 25 aan de binnenkant gekrabd was, en ze beseften dat ze levenden hadden begraven. Van toen af werd er een touwtje rond de pols van een lijk gebonden, dat omhoog leidde en verbonden was met een belletje boven de grond. Iemand moest dan heel de nacht op het kerkhof zitten om te horen of de bel niet rinkelde. En zo werd er wel eens iemand "gered door de bel".
Wie zei er ook alweer dat geschiedenis saai was...?
Gisteren 23 mei 2007 bracht men ons rond de middag op de hoogte dat er een slechtvalk op het dak van een auto zat, van iemand die op de firma aanwezig was als onderaannemer. Ik wist onmiddellijk dat dit één van de jongeren moest zijn die men verleden week in het nest gewogen en geringd had. De vogel zat er rustig bij en scheen in het geheel niet in paniek te zijn, het was alsof hij dit al meermaals had meegemaakt, hij was dan ook niet van plan om zijn uitkijkpost te verlaten, hier had hij zicht op alles. Voor zo een jong dier is het van op de hoge koeltoren geen moeite om te beginnen vliegen, hij laat zich vallen en weg is hij, maar hier van op de begane wereld is dat een heel ander paar mouwen. Eerst moesten we natuurlijk trachten om die klepper te pakken te krijgen, zo een slechtvalk is geen vogel om zonder héél goede handschoenen aan te pakken, ik kan jullie vertellen dat zo een jonge slechtvalk over een mooi assortiment wapens beschikt, anders zou het geen roofvogel zijn. De bek gekromd, de nageltjes lopen gekromd uit op mooie puntjes waar menige deerne jaloers zou op zijn. Die ogen kijken je aan alsof hij of zij wou zeggen kom manneke, probeer me maar eens te pakken als je durft, zo een koppel franke kijkers dat er in die kop staan, niets ontgaat die beesten, trouwens hebben ze onder de roofvogels het scherpste zicht van allemaal, kan je nagaan. Vermits we over geen schepnet beschikten hebben we hem dan maar gevangen met er een vest over te gooien en zo in een ruime kartonnen doos te stoppen. Nu nog de juiste mensen verwittigen en klaar was kees. In de centrale van Kallo hebben we een personeelslid die als hobby valkenier is, beter kan je het als testpiloot niet treffen, de man zou op donderdagmorgen naar Drogenbos komen om de mislukte piloot op weg te helpen. Deze morgen donderdag 24-05-2007 was de man reeds om 6:30 uur aanwezig, hij heeft de brokkenpiloot meegenomen naar het dak van de centrale, de slechtvalk keek eerst eens onderzoekend rond, kreeg de koeltoren in het vizier en wist waar hij moest zijn. Hij gaf enkele waarschuwende kreten ten beste als wou hij zeggen moeder, staat het eten klaar, ik kom eraan, zijn moeder beantwoorde de kreten op haar eigenste manier als wou zij zeggen maak maar dat je thuis bent en zonder eten naar bed. Men liet hem los en weg was hij, recht naar de nestbak waar hij veilig aankwam en onmiddellijk in de bak verdween met luid gekrijs van de andere bewoners tot gevolg. Zijn tweede vlucht als testpiloot eindigde dus op een goede manier en met een goede landing op de koop toe. Eind goed al goed.
De drie directeurs van Maes, Heineken en Duvel nemen elke morgen om 10 over 7 samen de trein naar het werk. Op zekere morgen is er een serieuze vertraging en ze besluiten daarom iets te gaan drinken. Ze stappen een café binnen waar ze meer dan 120 verschillende biersoorten hebben.
De directeur van Maes roept : 'Patron, drie Maeskes alstublieft.' Nadat hun glas leeg is, roept de directeur van Heineken : Hallo, barman, kan jij ons nog effe drie Heinekens serveren asjeblief !' Nadat deze uit zijn, is het de beurt aan de directeur van Duvel : 'Patron, breng jij nog eens 't zelfde als 't kan !' De directeurs van Maes en Heineken schrikken zich een hoedje en kijken elkaar verwonderd aan. Plots zegt die van Heineken: 'Man, hoe kan dat nou,.. jij bent directeur van Duvel en jij bestelt drie Heinekens ? 'Wel, ja,' zegt de directeur van Duvel, op zijn uurwerk kijkend, 't Is nog wat vroeg om bier te drinken hé..!.'
Zaterdag 12 mei 2007 ging ik met Ludo een wandeling maken van 32 kilometer te Watermael-Bosvoorde, georganiseerd door de Brusselse politie, veiliger konden we niet zijn. We reden op de R 0 te Brussel om aan het 4 armen kruispunt rechtsaf te slaan naar de vertrekplaats, de weergoden zagen ons waarschijnlijk niet graag komen want opeens werd het terug aardedonker en het was nog maar juist licht aan het worden. Met bakken water goten ze de auto onder, ruitenwissers op grootste snelheid en traag naar de start. Toen stopte het zoals het begonnen was. Inschrijven en op weg naar het Zoniënwoud want daar was het te doen, en dat het geen makkie zou zijn dat wist ik al want ik had in deze streek reeds verschillende tochten gemaakt, voor Ludo was het zijn eerste ervaring in het Brusselse en dat het geen meter vlak was wist hij onmiddellijk toen we vertrokken. We trokken richting Zoniënwoud en na 3,5 km een eerste controle, op straat werd een krabbel op je kaart gezet en dat was het. Via Ukkel kwamen we bergop en bergaf door het woud in Linkebeek terecht, nu tussen de aardappelvelden waar de planten hun kopjes bovenstaken, door de vorige regen was het hier een slijkboel van jewelste. We gingen terug het bos in op weg naar Sint-Genesius-Rode, nu en dan schijnt het zonnetje in het prachtige woud maar ook nu en dan wat hemelwater, gelukkig hoeven we de pijlen maar te volgen want als je hier moest verdwalen ben je nog niet aan de nieuwe aardappelen toe. Hier is het echt klimwerk, en op die vettige grond is dat geen kinderspel om boven te geraken, de fysiek moet hier wel een beetje in orde zijn. We hebben hier dan een controlepost na 8 km in een tuinprieeltje van een verlaten kasteel dat er hopeloos verwaarloosd bijligt. Eer we daar waren was het nogmaals hijgen en puffen naar boven. We trekken door het plaatselijke park en zien hier een vlucht van wel 100 zwaluwen, en dat in een grootstad, maar eerlijk gezegd, hier is ontzettend veel groen door de vele parken en het Zoniënwoud. Verder richting Overijse waar de serres plaats hebben gemaakt voor tarwe en aardappelen, jammer. Zo komen we na weer 8 km in Jezus-Eik, even rusten doet deugd, en een hapje en een drankje is meer dan welkom. Nu gaan we door het woud op weg naar Oudergem, het mag wel vermeld worden dat overal waar we kwamen, kasten van villas neergepoot waren, ja die bewoners boerden goed, hier kwam je met een blauwe kilt aan je kont zeker niet wonen. Verder trekken we door het Zoniënwoud langs de rand van Tervuren terug naar het vertrek in Watermael-Bosvoorde. Beiden tevreden over de bijzondere natuur die hier te zien is, menig eekhoorn is voor ons in de bomen gevlucht, je zou haast gedacht hebben dat we ergens in het Zwarte Woud aan het stappen waren, maar zeker nier niet in Brussel. Houden zo.
Dans une caserne de Gendarmerie, le Capitaine croise un jeune gendarme fraîchement débarqué de l'école de Gendarmerie. - Comment vous appelez-vous, mon garçon ?
- Jean-François , et vous ? Le capitaine, furieux, s' écrie : - Mon petit bonhomme, je ne sais pas d' où vous arrivez, mais sachez que je suis le Capitaine et que je m' appelle "Mon CAPITAINE".
De même, dans ma compagnie , j' appelle les gens par leur nom de famille. Si vous vous appelez Jean-François Tartenpion, je vous appellerai "Tartenpion", mais pas Jean-François.
Me suis-je bien fait comprendre ? - Oui, mon capitaine. - Alors, c' est quoi votre nom de famille?
- "Montcherry". - Très bien, Jean-François, au travail.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
