Er zijn vele mensen die alles willen te weten komen over dialecten of er gewoon van houden om ze te lezen of te horen. SC (even kijken op www.smilingcobra.wordpress.com ) is zo iemand en speciaal voor hem en alle Antwerpenaren wil ik u laten meegenieten van wat ik heb gevonden, even gaan kijken naar en genieten van http://users.skynet.be/gvg/antwerpen.htm . Veel plezier.
Zondag 08-10-2006 was de dag van de waarheid voor vele politiekers en dus moesten we eerst onze zo geliefde burgerplicht vervullen met het opvullen van vakjes en het gelukkig of ongelukkig maken van menige zakkenvullers allerhande. Eens deze flauwe grap achter de rug konden we gaan denken aan meer belangrijke dingen des levens. Deze keer ging de wandeling door in Tervuren, een gemeente gelegen in de prachtige groene gordel rondom de hoofdstad Brussel. Tervuren is een gemeente met ruim 20.500 inwoners en door iedereen wel gekend door het Koninklijk Museum voor Midden-Afrika, wie heeft het als kind niet bezocht met een schoolreis, met aan het museum het unieke vijverpark, het vroegere jachtgebied van de Hertogen van Brabant. Deze vijvers vormen de bron van het riviertje de "Voer" waaraan Tervuren zijn naam te danken heeft, door woordspelingen is dat verlopen naar Tervuren. Aan het einde van de Tervurenlaan waar we na het vertrek uit de inschrijving langskwamen ligt een unieke fontein van figuurtjes met een muziekinstrument en komen we aan het Koloniënpaleis waar het eerste museum was gevestigd, toen het te klein werd gaf Koning Leopold II in 1904 opdracht om het huidige museum te bouwen welk was voltooid in 1910. Het prachtige Arboretum welke gekoppeld is aan het museum werd door dezelfde Koning aangelegd en is ongeveer een 100 ha groot en gaat als dusdanig over in het Zoniënwoud. Na 1,5 kilometer verlaten we de Tervurenlaan en gaan naast het Koloniënpaleis om aan het huidige museum langs te lopen waarvan de koepel volledig in de steigers staat, de tand des tijds heeft ook hier zijn werk van gemaakt en komen zo in het Arboretum om langs de vijvers te wandelen en aan de overkant terug in het bos te belanden. Hier hoor je alleen het geluid van 2 soorten vogels, van de eerste soort is het gezang een streling voor het oor, de tweede soort is een slag groter en komt ongeveer om de 3 à 4 minuten de rust verstoren door hun bulderende motoren nadat ze Zaventem verlieten. Terug uit het bos gaan we richting Duisburg en hier voel je hoe de wandeling over de heuvelruggen gaat waar toch enkele goede kuitenbijters zich laten bewonderen en zo komen we aan de eerste post. Een kwartiertje later gaan we verder op weg richting Vossem door prachtige holle wegen en langs het riviertje de "Voer" en uitgestrekte velden waar de maïs stilaan aan het einde van zijn Latijn komt en ook de suikerbieten zijn aan de oogst niet ontkomen, nog enkele aardappelvelden liggen er verlaten bij. Na nog enkele kilometer stappen we terug richting Duisburg om zo langs een wijde boog weer in het Zoniënwoud verder te stappen naar Tervuren, de ganse dag was het de zon die het hoge woord had en de temperatuur was zodanig hoog dat een shirt voldoende was om al stappend in het zweet te komen. Een dag in oktober "om in te kaderen" zeggen ze in de Rupelstreek. Aantal kilometer: 21 Gewandelde tijd: 3 uur en 51 minuten. Gemiddeld tempo: 5,4 km/uur. Aantal wandelingen in 2006: 64. Aantal kilometer in 2006: 1312,5 km Gemiddeld tempo in 2006: 5,4 km/uur.
Question: What is the truest definition of Globalization? Answer: Princess Diana's death. Question: How come? Answer: An English princess with an Egyptian boyfriend crashes in a French tunnel, driving a German car with a Dutch engine, driven by a Belgian who was drunk on Scottish whisky, (check the bottle before you change the spelling) followed closely by Italian Paparazzi, on Japanese motorcycles; treated by an American doctor, using Brazilian medicines. This is sent to you by an American, using Bill Gates's technology, and you're probably reading this on your computer, that use Taiwanese chips, and a Korean monitor, assembled by Bangladeshi workers in a Singapore plant, transported by Indian lorry-drivers, hijacked by Indonesians, unloaded by Sicilian men, and trucked to you by Mexican illegals..... That, my friends, is Globalization
Op 17 september ll. waren we in verlof met verblijf te Koksijde en onze wandelclub had een wandeling gepland te Lombardsijde, namelijk de "37 ste Internationale Duin en Poldertocht" ingericht door wandelclub "De Duintrappers" uit Westende. Voor ons was dit maar een kleine verplaatsing van ongeveer 12 kilometer om in Lombardsijde te belanden maar voor de clubleden toch gauw een trip van 2 uur met de bus, klokslag 9:00 uur stopte de bus aan de inschrijving in de Baronstraat, in het totaal waren we met 54 stappers die er moed in hadden. In de morgen was het een beetje overtrokken maar de zon deed sterk haar best om door de lichte nevel te prikken. Bij het verlaten van de start was het even een toertje door de villawijken maar we gingen de goede kant uit en dat wilde zeggen naar de kustlijn. Bij aankomst op de zeedijk was het ongeveer 10 uur en er was al redelijk wat voetvolk onderweg, niet alleen van wandelclubs maar toch ook toeristen die voor een frisse neus kwamen. Halfweg op de zeedijk te Middelkerke doemde een kunstwerk op dat een bulldozer voorstelde maar dan wel eentje dat uit het Renaissance tijdperk scheen te zijn weggereden, maar ik moet bekennen dat het me wel kon bekoren, de kunstenaar moet hier wel wat uurtjes laswerk hebben aan gehad, jammer dat het niet beschermd is tegen roest, het zal de terugweg naar de Renaissance niet overleven vrees ik. Intussen was de zon erdoor gekomen en begon het flink op te warmen, op het einde van de zeedijk rechtsaf om uit de menigte onze weg door de campings te zoeken naar onze eerste controlepost, echt dorstig weer en de redding was nabij. Van de campings terug naar de kust maar ditmaal voor een stuk dat langs de waterlijn liep en vermits het eb was viel dit extra mee omdat we dan toch nog wat vaste voet hadden om te stappen, terug linksaf door het mulle zand en nog een stuk door de duinen om een stuk van de Koninklijke baan te volgen en die na een kilometer of 2 te dwarsen en terug naar het binnenland te trekken op weg naar de volgende controlepost, nog steeds dorstig weer maar de redding was weer nabij. Bij deze controlepunt gingen we even de boer op, hetgeen regelmatig gebeurt dat een wandelclub welkom is op de boerderij voor een controle, deze mensen beschikken toch meestal over een grote ruimte waar mits wat tafels en stoelen een natje en een droogje kan genuttigd worden en hier was dat dus ook het geval, nog altijd dorstig weer. Terug het strand op langs de waterlijn om in Nieuwpoort aan de havengeul boven water te komen en deze volgend door de polders en de jachthaven naar de IJzermonding te stappen en terug te keren naar de plaats van vertrek na 21 kilometer, intussen was het 15:00 uur en de zon stond hoog aan de hemel, nog steeds dorstig weer. Intussen druppelden de clubleden binnen na hun stapje door de wereld van zand, zon en zee, de tijd ging snel en toen was er prijsuitreiking, iets waar we zeker niet op voorzien waren want de bus stond te wachten om te vertrekken om 16:00 uur maar men melde dat de club in de prijzen viel, dus nog even wachten. Uiteindelijk won de club de tweede prijs met 54 deelnemers en mocht voorzitter Andre de prijs in ontvangst nemen, en was het hoog tijd om in te stappen. Wij bleven een beetje verweesd achter want wij bleven nog een weekje hier, daar had ik toch geen spijt van. Noch altijd dorstig weer.
Voorzitter André neemt de 2 de prijs in ontvangst.
Een vader stopt zijn 3-jarig dochtertje in bed, vertelt haar een verhaaltje en luistert dan naar haar gebedje vóór het slapen gaan dat eindigde met de woorden: "God zegene mama, God zegene papa, God zegene oma en vaarwel opa. De vader vraagt, "Waarom zeg je vaarwel opa?, het meisje antwoordt, "ik weet het niet, papa, ik voel dat ik dat zó moet zeggen. De volgende dag sterft de grootvader. De vader vond dit een vreemd toeval. Enkele maanden later steekt hij zijn dochtertje weer in bed en luistert naar haar gebedje: "God zegene mama, God zegene papa en vaarwel oma." En de volgende dag stierf de grootmoeder. Goeie God, dacht de vader, dit kind is in contact met de andere kant. Enkele weken later hoort hij het dochtertje bidden: "God zegene mama en vaarwel papa. De vader schrikt zich een ongeluk en doet 's nachts geen oog dicht. 's Morgens trekt hij behoedzaam naar zijn kantoor, waar hij het de hele dag op zijn zenuwen had, zelfs niet durfde te gaan lunchen en om de haverklap naar zijn horloge keek. Hij nam zich voor dat als hij middernacht haalde, alles dan ok zou zijn. Hij voelde zich veilig op kantoor, zodat hij in plaats van naar huis te gaan, daar bleef zitten koffie drinken opspringend bij elk onverwacht geluid. Eindelijk om middernacht, slaakte hij een zucht van opluchting en ging naar huis, waar zijn vrouw hem achterdochtig vroeg, "Dat is ook de eerste keer dat je zo laat thuis komt na je werk, wat scheelt er? Hij zei, "Ik wil er niet over praten, dit was de ergste dag van mijn leven. Zij antwoordt daarop, "Denk jij dat je een slechte dag hebt gehad, je zal nooit geloven wat mij overkomen is. Vanmorgen is de postbode zomaar dood gevallen vóór onze deur.
Ik heb reeds verscheidene malen de vraag gekregen "waar blijven uw wandelverhalen ?", wel voor diegenen die het nog niet wisten, ik ben de hele maand september in verlof geweest, heb vele wandelingen gemaakt en nog meer fotos en daar knijpt nu juist het schoentje. Ik gebruik nooit mijn fotos zonder dat ze bewerkt zijn, bij mij moet het juist zijn en anders komen ze er niet op en daar is wel veel werk aan als je het goed wil doen, dan zet ik er nog een watermerk op, waarom doe ik dat, wel ik wil vertellen wat de vorige keer is gebeurd, iemand neemt mijn fotos van het net, maakt er een Power Pointe presentatie van en stuurt die doodleuk naar iedereen, inclusief naar freddy11, de wandelaar, ikke dus, straf hé. Wel van zoiets word ik pisnijdig, daar zakt mijn broek van af en zeker als dat allemaal gebeurt zonder een vraagje, wel nu dus lekker niet meer, amen en uit. Intussen zijn we ook nog terug aan het werk. Dit is de reden dat er nog zo weinig van de wandelingen is verschenen, maar geen nood, dus nog een beetje geduld en alles komt op zijn pootjes, aan alles komt een einde en aan een worst zijn er twee.
Vandaag was het, neen niet de eerste van de maand, niet de eerste schooldag maar wel terug mijn eerste werkdag, het verlof is uit, de speeltijd is om en druk natuurlijk, wat is er gebeurd, wat is er veranderd, wat gaat er in de onmiddelijkt toekomst gebeuren. Voorts nog een beetje van, welke opleidingen zijn er deze maand, hoeveel vergaderingen zijn er deze maand enz. enz. enz. Toch in de vlucht een goed mopje meegepikt, kwestie van even te ontspannen nietwaar.
Hier komt ze:
Een oud koppel van boven de 80 gaat in een Mc Donalds eten. Ze zetten zich aan een tafel en het mannetje gaat naar de toog en komt terug met één broodje, één portie friet en één cola. Hij snijdt het broodje perfect in twee en legt de helft voor zijn vrouw. Dan giet hij de frieten uit op de plateau en verdeelt ze in 2 gelijke hoopjes en legt een part voor zijn vrouw. Hij drinkt een slokje van de cola en dan zijn vrouw een slokje en begint te eten, terwijl zijn vrouw zit toe te kijken. Een jongeman die in de buurt zit heeft dat gezien en vindt dat erg zielig dat die oude mensen zich samen maar één portie kunnen permiteren. Hij gaat naar de mevrouw en zegt: mevrouw, bestel gerust ook een portie, ik zal de rekening betalen. Zegt de mevrouw: dat is niet nodig meneer, we zijn al 60 jaar getrouwd en we zijn gewend van alles samen te delen. De jongeman, gaat zitten en ziet dat de vrouw niets eet blijft wachten terwijl haar man verder zijn heflt opeet. Hij kan het niet meer aanzien en gaat terug naar die madam en zegt: "mevrouw, eet gerust uw part op, ik bestel dan een nieuwe portie voor jullie". Waarop die mevrouw zegt: "neen bedankt meneer, wij zijn gewend van alles te delen". Zegt de jongeman: "waarom begin jij dan niet aan uw portie". Zegt de madam: wij zijn na 60 jaar huwelijk gewoon van alles te delen". Waarop de jongeman zegt: "en waarop wacht ge dan". Zegt het vrouwtje: "op zijn kunstgebit".
Beste vrienden en vriendinnen, ik zit met een probleempje, ik zou graag verhuizen maar kan maar niet besluiten naar waar, heeft er iemand een voorstel ?
Zijn naam is Eddy Merckx, neen niet met de fiets maar een wereldkampioen drieband, en niet alle dorpen in België kunnen zoiets aanbrengen als Schelle. Eddy werd zondag ll. wereldkampioen drieband in het Duitse Sankt-Welden en dit op 38 jarige leeftijd. Merckx is sinds lang geen onbekende meer in de biljartwereld. Zijn vader was een biljarter in hart en nieren en Eddy ging als kind steevast met hem mee om te kijken en later zelf te beginnen als jongeling, het bloed kruipt waar het niet gaan kan zegt men en dat was noch maar eens bevestigd. Zijn vader zag dat zijn zoon talent had voor het biljart en had reeds lang voorspeld dat Eddy een grote ging worden en zijn woorden zijn inderdaad waarheid geworden. Eddy heeft een biljartzaal te Schelle op de Provinciale Steenweg, vroeger beter gekend in het dorp als "De Halve Maan", hier kan men steeds terecht voor een spel of voor het spelen in clubverband of voor het nemen ven lessen, van wie kan je het beter leren dan van zulk een prof. Eddy moest het in de halve finale opnemen tegen niemand minder dan Dick Jaspers, reeds verscheidene malen wereldkampioen en de man staat in de top vier, Eddy zegt hierop "het was niet de eerste keer dat ik van hem won, maar op een wereldkampioenschap is dat iets anders". In de finale nam hij het op tegen de Griek Nikos Polychronopoulos en won uiteindelijk het spel met 3-1 met een gemiddelde van 1,94 een ongelooflijke prestatie. Na de wedstrijd waren er felicitaties van Raymond Ceulemans die hem zei, ik heb je op geen enkele fout kunnen betrappen, en uit de mond van zo een kampioen kan dat tellen. Eddy van harte gelukgewenst uit naam van alle biljartliefhebbers en alle Schellenaren.
Zoals velen reeds zullen weten is Brugge mijn lievelingsstad en ik zou durven zeggen de mooiste stad van de wereld, als je er rondwandelt kom je er de ganse wereld tegen, van Amerika tot Japan. ik hou niet per toeval van deze stad maar wel omdat mijn voorvaderen hier geboren en getogen zijn, van 1688 zijn de vondsten door mijn neef Etienne naarstig bij elkaar gezocht. Zo is ook mijn moeder zaliger geboren en gehuwd in Brugge, ze oefende er het kantklossen uit en ik wil jullie dan ook een rondje Brugge aanbieden in haar voetsporen. Omdat we met de trein vanuit Blankenberge gekomen zijn, kwestie van geen parkeerplaats te moeten opsnorren vertrekken we vanuit het station langs de Vest om te belanden op het Zand, geheel vernieuwd met zijn fonteinen en ondergrondse parking. Van hier slaan we rechtsaf naar de Zuidzandstraat welke even verder overgaat in de Steenstraat, dit is zeker de drukste winkelstraat van Brugge. Aan de linkerzijde vinden we even verder de Kemelstraat, meer een steegje en wilden we iets gaan drinken in "De Brugse Beer" een kroegje van de jaren stilletjes waar ze zoveel verschillende bieren hebben dat je het jezelf niet kan voorstellen, de deur was dicht en een plaatje vermelde "gesloten op dinsdag en woensdag", pech dus want het was dinsdag. We keren op onze stappen terug naar de Steenstraat en gaan het Simon Stevinsplein voorbij (hier komen we later terug) om even later op de grote markt te belanden met het Provinciaal hof en belfort. We trekken verder rechts naast het stadhuis via de Breidelstraat om op de Burg te belanden met in de rechterhoek van het plein de Heilige Bloedkapel welke men op vrijdag het beste kan bezoeken, dan is de kapel met kelder geopend. We vervolgen langs de Blinde Ezelstraat om op de Vismarkt te belanden. We gaan even rechtsaf om aan te komen op het Huidevettersplein, een schilderijtje waard en komen dan op de Rozenhoedkaai, zonder twijfel het mooiste en meest gefotografeerde plaatsje van Brugge. We lopen rechtdoor en belanden zo op De Dijver waar we het overbekende "Hotel Orangerie" terug vinden, iets voor dikker gevulde geldbeugels, maar het bekijken waard. Men zal al gemerkt hebben op de foto's dat het soms bewolkt is, er is namelijk 2 jaar verschil tussen sommige foto's. We gaan rechtdoor en wandelen langs het "Gruuthuse" museum dat we 2 jaar geleden bezochten en is een echte aanrader. Op de hoek van het Guido Gezelleplein vinden we het " 'T Schrijverke" taverne restaurant, het is middag en de ideale plaats voor een heerlijk hapje met zicht vanaf het terras op de enorme O.L.Vrouw kerk. Na de verpozing vervolgen we via de Mariastraat en de Walstraat om op het het Walplein te belanden, hier op de venster van het restaurant op de hoek hangt een plaatje met de volgende tekst "Aspe was hier", wij niet want het was ook sluitingsdag. Dan maar verder langs de Wijngaardstraat en het Wijngaardplein om te belanden aan het prachtige "Begijnhof" uit 1767. Op het plein is het een komen en gaan van de koetsen die u een geleide toer door Brugge verschaffen met een woordje uitleg, ook kunnen de paarden hier even rusten en een zakje haver ledigen wanneer er geen klanten zijn, hetgeen niet vaak gebeurd. We stappen het begijnhof binnen waar een plaatje op het grasperk er ons op attent maakt in vier talen dat men hier de stilte hoeft te bewaren, hetgeen we dan ook doen. Enkele meter verder zijn mensen van de stadsdienst met een buldozer de stenen op een vrachtwagen aan het laden, stilte, nou ja als het mogelijk is natuurlijk. Met of zonder werken, het is en blijft een uniek zicht. Aan de achterzijde verlaten we het begijnhof om te belanden aan het zo gekende "Minnewater", de verhalen zal je stilaan ook al wel kennen. We volgen nu de Begijnevest over de ganse lengte langs zijn rustige wandelweg en mooie beplanting om op het einde rechts te gaan en terug in de stad te belanden. We slenteren door de Oudmeers met een huisje genaamd "Malpertusje", prachtig om zien, verder gaan we naar de Goezeputstraat en de Pijperstraat naar de Mariastraat. We belanden nu terug op de Simon Stevinsplein om hier de bekendste praline en chocoladewinkel van gans Brugge te vinden, geheel de wereld komt hier de unieke lekkernijen inkopen. Vermits de eigenaar en chocolatier die hier de plak zwaait dezelfde familienaam draagt kunnen we zeker niet nalaten om eens binnen te wippen voor een familiepraatje, waar men vanuit de winkelruimte recht in de ruimte kijkt waar al deze lekkernijen en kunstwerken in chocolade het levenslicht zien, dit moet je geproefd hebben, het uitstalraam op zichzelf is al een kunstwerk, meer over deze chocoladetempel kan je vinden op www.thechocolateline.be . Zeker eens langslopen. Na het afscheid via de Steenstraat terug naar het Zand waar we recht oversteken om onze weg te vervolgen door de Bouveriestraat. Hier woonde ooit in een Godshuisje uit 1380 mijn dooppeter zaliger welke overleden is tijdens mijn legerdienst in 1970. Een koppel naar mijn hart. En zo gaan we linksaf om terug aan het centraal station te belanden. Ik hoor u denken "die moet stadsgids worden", wie weet, ooit ?. Doen is het enige wat ik kan zeggen.
Het gebeurde ons verleden week maandag in de namiddag zo rond 16:00 uur. Even een tussenstop gemaakt te Nieuwpoort-stad voor een natje en een droogje en nog eens een wandelingetje te maken. Nadien reden we naar Nieuwpoort-bad om daar nog eens een zeedijkje mee te pikken, het weer was goed dus waarom niet. Rond 16:00 uur wilden we terugrijden naar Koksijde en toen begon het ongelooflijke voorval dat zo komisch is dat ik het u niet kan achterhouden. Als men Nieuwpoort-bad nadert vanuit de haven komt men op een rond punt met een vuurtorentje erop geïnstalleerd, ik draai rond deze hindernis om via het centrum naar Koksijde te tuffen en daar staat het verkeer stil. Ik heb zicht in de hoofdstraat en merk ongeveer een 400 meter verder de grote bouwput waar we enkel ogenblikken voordien voorbij kwamen, ik zie in de verte een betonmolen die in de drukke straat achteruit tracht te rijden om daar zijn lading uit te braken in de enorme put. Op zich geen grote zaak maar toch zijn er een paar automobilisten achter me die aan het toeteren slaan, ik waande me direct in Italië, achter mij stond een Volkswagen kever met een bouwjaar van rond de Expo 58 denk ik maar ik zie geen bestuurder, toch komt ook daaruit een duidelijke tuutuut, daarachter een Citroën enz. In de kever komt er plots een hoedje met een veertje tevoorschijn door het stuurwiel en aan dat hoedje hangt een hoofdje vast dat zeker de dubbele ouderdom van het autootje moet hebben gehad en verder moet er nog een armpje geweest zijn want ik zag een vuistje druk naar links wijzen. De bestuurder van de Citroën trachtte over de boordsteen van het rond punt de file te ontwijken maar dat voorwerp dat men door had neergepoot was van zo een degelijke hoogte dat die de poging in het niets deed verdwijnen. Toen was er weer het vuistje naar links en stapte de bestuurder van de Citroën uit en met zijn vingernagel op mijn zijruit ging het van tiktiktik, een lange magere man van ongeveer 60 jaar kwam me zonder een woord te zeggen maar wel druk met de armen zwaaiend diets maken dat wanneer ik linksaf reed iedereen dan kon doorrijden, intussen ging achter me het vuistje nog altijd naar links maar ditmaal was er geen hoedje. Ik diende de nestor van antwoord op dezelfde woordloze wijze als hij en trachtte hem te tonen dat ik niet naar links moest want daar kwam ik van maar wel degelijk rechtdoor naar Koksijde wilde. Daar kon de man echt niet mee leven en zwaaide druk met de armen terwijl hij terug naar zijn auto liep en nogmaals de hoogte van de boordsteen trachtte te overwinnen. Intussen had hij aan mijn rechterzijde hulp gekregen van een andere nestor die na zijn wafeltje of pannenkoek zo snel mogelijk naar huis wilde want de afleveringen op televisie over haat en nijd in bepaalde families dreigde aan zijn neus voorbij te gaan. Deze man was driftig doende met de rechterwijsvinger tegen zijn slaap aan het tikken om me aan het verstand te brengen dat ik rijp was voor het gesticht omdat ik niet linksaf wilde. Intussen zag ik in de verte dat het betonmonster weg was en dat het verkeer stilaan voorruit kwam maar dat konden de achterliggers niet zien en nu was er weer het hoedje, met het hoofdje en het vuistje naar links. Ik moet wel zeggen dat ik inwendig gelachen heb met dit idiote gedoe, het was heerlijk om zien, het verkeer kwam op gang, we konden vertrekken, maar toch heb ik stiekem naar links gekeken naar de snoeten die me wel hadden kunnen doden. Hadden hun ogen kogels geweest dan had men in Nieuwpoort een zee van een bloedbad gezien. En toen keerde de rust weer. Dit komische scenario heeft niet langer dan 10 minuten geduurd maar er hebben flink wat harten overuren gemaakt in die tijd, daar ben ik zeker van. Met pensioen zijn is niet makkelijk, want je hebt geen tijd meer.
Dit is wat men noemt klaar in een wip, ik kan me best voorstellen dat er heel wat mannen zouden willen dat hun echtgenote zich even snel kon omkleden. Zie op de volgende link, http://www.youtube.com/v/RB-wUgnyGv0. Veel kijkplezier.
Voor diegenen die niet het geluk hadden om de unieke tentoonstelling in De Panne in levende lijve te aanschouwen zullen zich ofwel moeten reppen want de beelden verdwijnen op 1 oktober van het strand, of kunnen zich tevreden stellen met de fotos die ik onder zeer goede omstandigheden heb mogen maken, het weer was prachtig en er was toevallig weinig belangstelling op het moment van opname. Even een woordje uitleg over de schepper van deze beelden. Andries Botha geboren te Durban Zuid-Afrika 1952. De beeldhouwer groeide op tijdens het apartheidsregime in Zuid-Afrika, zijn traditionele werk veranderde rond het begin van de jaren 1980 toen hij typische Zuid-Afrikaanse materialen begon te gebruiken Bothas werk is een mix van Afrikaanse en Westerse elementen. De inhoud van zijn werk, hoe divers ook blijft steevast gedomineerd door de referentie aan zijn moederland en de zoektocht naar een eigen identiteit. Meer over de schepping van deze kunstwerken kan u vinden op http://www.2006beaufort.be/ . Botha heeft samen met 9 houtkappers een groep levensgrote olifanten vorm gegeven met hout en metaal. De olifant is het meest majestueuze en representatieve dier van wat de Zuid-Afrikanen beschrijven als "The Big Five".
An old, wise Indian who became a Christian, described his inner battle as follows, "Inside me are 2 dogs. One of the two is mean and bad. The other one is good and kind. The bad dog always fights with the kind one." When he was asked which dog wins, he thought for a moment and replied, "The dog I feed most."
Dit is wat men noemt Zwitserse precisie, het loopt als een Zwitsers uurwek, het klopt met wat men hiermee bedoelt, als men de volgende link opent, http://www.biertijd.com/content.php?article.668. Zeker de moeite van het bekijken waard, het is daarom dat ik u het niet wil onthouden. Veel kijkgenot.
De kust ligt achter ons maar toch nog een weekje verlof, het verblijf was heel goed, het weer was goed en de vele wandelingen waren goed. Op de laatste dag van ons verblijf toch nog even naar onze oude stek gegaan te Blankeberge om nog eens de benen te strekken, iets te nuttigen en onze voorraad garnalen nog wat aan te vullen voor de komende winter. Als men nu spreekt van garnalen wel dat waren ze, gevonden in een winkeltje aan de achterzijde van het casino op een hoekje waar de helling je naar de zeedijk brengt, wat een joekels. Toevallig ook nog gevonden op de zeedijk een winkel die schijnbaar eigendom zou kunnen zijn van buddha (www.kladblog.be) , als bewijsmateriaal toch even een fototje genomen, enkel bij de Nederlanstalige tekst was er schijnbaar toch een klein probleempje, mischien een kolfje naar de hand van http://smilingcobra.wordpress.com.
Beste bloggers, Het is met veel genoegen dat ik kan mededelen dat het eerste gedeelte van onze eerst dag een meevaller was van formaat, zijnde een prachtige wandeling welke vertrok in Rekkem en tot twee maal toe over de Belgische grenzen heen ging tot in Frankrijk, de gren sposten waren Menen en Moeskroen. Over dit avontuur en foto's zal ik later terugkomen, het hotel is prima en de ontvangst tot in de puntjes geregeld, voor de rest moeten we zelf zorgen. Hou jullie haaks en wij doen de rest.
Ik zal het dan wel hebben over de nabije toekomst want bij gebrek aan zulk een glazen rond voorwerp zie ik ook niet verder dan mijn neus lang is en zeker niet zonder zo een ding waar twee van die glazen voorwerpen zich in ophouden, nu niet dat het glazen van een steriliseerbokaal zijn maar zonder is het leven zeker niet zo scherp afgelijnd. Het weekend zal er ongeveer als volgt gaan uitzien, morgen vrijdag vertrekken we voor een weekend naar Koksijde, dit gaat misschien gepaard, afhankelijk van het weder, via een ommetje naar Rekkem voor een wandeling van 20 kilometer aldaar, ingericht door de plaatselijke wandelclub om dan verder met de auto na nog een 50 tal kilometer in Koksijde te belanden, ons hotel opzoeken dat we reeds verkend hadden vorige week woensdag met die onvoorziene overnachting. Wat de avond brengt, wel wie zal het zeggen wat er na een restaurantbezoekje nog allemaal kan gebeuren, verlof is verlof, we moeten er voor niemand uit en s morgens staat het ontbijt klaar. Zaterdag misschien eerst een duikje in het overdekte zwembad, een douche en dan ontbijten. Vervolgens met de wagen naar Hooglede waar een wandeling georganiseerd wordt door de plaatselijke brandweer omdat ze een opendeurdag houden, misschien 20 of 25 kilometer met de benenwagen, op de aankondiging staat te lezen dat er ook versnaperingen te verkrijgen zijn, op zich is dat al veelbelovend en zeker moest er iets bijzijn in vloeibare toestand. Ik heb het hier dan zeker niet over water want daar paren de kikkers in, het mag wel water zijn maar het moet dan wel langs een brouwerij zijn gepasseerd, welke dat speelt geen rol, op mijn mond past nogal veel. Terug naar de kust om een douche en een restaurantje met een natje en een droogje, mooi het leven is mooi, Will Tura zou fier zijn op mij. Zondag komt wandelclub WSV Schelle met de ganse club per autobus naar Lombardsijde voor een aldaar georganiseerde wandeling, dus ambiance verzekerd, we zullen daar nog een 20 tal kilometer te voet op de teller zetten. Dan zal dat s avonds een duikje in het zwembad worden of een plaatsje in het bubbelbad en een douche, daarna een zoektocht bij de plaatselijke middenstand om het verloren lichaamsgewicht terug op peil te brengen en daarna om het vloeistofpeil bij te werken, iedereen mag zijn kost een beetje verdienen. Maandag een plonsje in het zwembad en een douche voor het ontbijt en dan zal het inpakken, betalen en wegwezen worden. Normaal is de planning om door te trekken naar Frankrijk maar dat zien we dan later wel. De pc gaat mee omdat ik een donkerblauw vermoeden heb dat het hotel over een hotspot beschikt maar of dat in Frankrijk ook zo zal zijn is maar de vraag, je hoort in ieder geval nog van me, wanneer, dat zal de toekomst uitwijzen.
Hiermee bedoel ik niet dat ik een frats of een grol laat staan iets mispeuterd heb, neen ik zou niet durven maar vermits ik in de buurt van Boom woon is dit dus mijn streek. Zondag 10-09-2006 heb ik een wandeling gedaan welke vertrok in het Provinciaal Recreatiecentrum "De Schorre" te Boom, ingericht door De Schorrestappers, en had gekozen voor de 30 kilometer en was om 8:30 uur uit de start vertrokken, en wist dus de rest van de dag wel wat te doen en het weer was wederom prachtig. Even een beetje geschiedenis over Boom, het is een gemeente in de Provincie Antwerpen meer bepaald in de Rupelstreek en heeft ongeveer 16.000 inwoners, in 1806 waren dat er ongeveer een 3843. Boom was samen met de omliggende gemeenten Terhagen, Rumst en Niel de draaischijf van het eens zo roemruchte gebied van de steenbakkerijen. Hier deden de mensen waar ze het best in waren, nl. de klei uit de grond opdelven, bewerken om er stenen van te kunnen maken, vervolgens ze te laten drogen in de droogloodsen om ze erna te bakken in ringovens. Dit was labeurwerk voor de duizenden kinderen, vrouwen en mannen die hier van in de vroege morgen tot de late avond werkten voor de rijke eigenaars en dit dan voor een hongerloon. Zij woonden in te kleine huisjes met meestal een te groot gezin om alle monden voldoende te kunnen voeden. Het huisje dat werd gehuurd was eigendom van de baas, evenals de winkel in de buurt waar men zijn goederen ging kopen. Op deze manier ging al het schone verdiende geld terug naar de zee, de rijke baas dus. Het beetje dat men overhield ging naar drank in het buurtcafé dat ook eigendom was van de patroon van de steenbakkerij en op die manier was de cirkel rond. Toch zijn er uit deze gemeente enkele bekende mensen voortgesproten en zij zijn dan toch ook niet de allerminste, te beginnen met Bobbejaan Schoepen 1925, zanger en gitarist en voormalig directeur van Bobbejaanland, Luc Van der Kelen 1948 journalist van beroep, Bavo Claes 1948 ex nieuwsanker, Roland Van Campenhout muzikant. De tocht ging door "De Schorre" om zo in Terhagen te belanden voor een eerste controlepost, daarna de Rupeldijk op om zo via het museum " Rupelklei" verder te trekken om aan de andere kant van Boom aan te komen, door de open monumentendag waren alle musea te bezoeken en dat was voor de niet kenners goed meegenomen. Langs de voormalige brouwerij Lamot welke nu volledig is gerestaureerd en omgevormd tot flats komen we op de markt van Boom om vervolgens naar het gehucht "Noeveren" te stappen. Hier vindt men de oudste nog werkende en artisanale steenbakkerij en het oudste café van België dat nog open is. Een bezoek overwaard en hier is dan ook een controlepost. Verder naar Niel door het natuurgebied "De Waelenhoek" om verder te stappen naar het gehucht Hellegat, natuurlijk doet dit een belletje rinkelen door de gelijknamige film en het boek van Suske en Wiske "De Hellegathonden. De te kleine huisjes en de huisjes die geen voordeur hebben aan de straatzijde maar enkel achteraan. Zo komen we terug te Noeveren en Boom. Intussen zitten de 30 kilometer erop en is het 14:30 uur, ik kan enkel zeggen dat we in een prachtige streek wonen en daar ben ik fier op. Ook het bekijken waard www.boom.be en ook www.provant.be/deschorre Voor de rest spreken de fotos voor zichzelf. Cafe De Koophandel, zo oud als de steenbakkerijen zelf
Een prachtig gerestaureerde ringoven met droogloods op de achtergrond.
Natuurgebied De Waelenhoek te Niel, even een visje vangen.
Ra Ra waar is mijn voordeur, de deur is aan de achterkant, daar is ook een steegje.
Op Zaterdag 09-09-2006 waren Ludo en ik aanwezig te Heindonk voor een tocht van 21 kilometer, Heindonk is een deelgemeente van Willebroek. In 1976 hadden ze hier ongeveer een 561 inwoners, na de samenvoeging werden alle inwoners enkel nog onder Willebroek geteld. Het piepkleine dorpje is ten Noorden begrensd door de Rupel en ten Oosten door de Dijle en de Zenne, het is daardoor als het ware in de tang genomen door al dat watergeweld. Het aanwezig zijn van water is ook te merken op "De Hazenwinkel" (zie ook www.vvw-hazenwinkel.be) , hier werden reeds verscheidene malen nationale, internationale wedstrijden en zelfs wereldkampioenschappen kanovaren gehouden, alles wat te maken heeft met watersport kan je hier vinden, zoals kanovaren, kajak, plankzeilen, zwemmen en zelfs vissen kan men hier. Men heeft zelfs in het verleden hier al een wereldkampioenschap vissen mogen inrichten. De watersportbaan is ongeveer een 2,5kilometer lang, dus aan water geen gebrek. Na inschrijving trekken we beiden al meteen een dijk op langs de Dijle om na ongeveer een 300 meter de eerste van de drie bruggen voor fietsers over de Dijle tegen te komen welke lopen van Walem naar Rumst. Verder stappend komen we in het "Zennegat", zo is de plaats genoemd waar de Zenne uitkomt in de Dijle, daar nemen we een rechtse bocht om in het dorpje Heffen te belanden en is het na een frisse start toch al tamelijk warm aan het worden, er beloofd een mooie dag aan te komen. Heffen is zoals ik vroeger reeds heb beschreven een dorp dat aanleunt tegen Mechelen en zich dus hoofdzakelijk inlaat met groenteteelt. Na Heffen gaan we langs de Hazenwinkel zoals hierboven geschreven langs de halve omtrek en dan ben je al onmiddellijk een stukje onderweg, verder gaan we door "Het Broek" dit is een natuurgebied dat uitkomt te Blaasveld om zo door de velden en wegels terug op onze eerste stappen terug te komen in Heindonk. Het weer was goed, de wandeling was goed en de natuur was mooi, wat moet een mens meer hebben.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.0.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.0.jpg)
.jpg)
.jpg)
(edited)kopie.jpg)
(edited)kopie.jpg)
(edited)kopie.jpg)
(edited)kopie.jpg)
(edited)kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.0.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.0.jpg)
kopie.2.jpg)
kopie.1.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg)
kopie.jpg){kind=link}