Ik ben Moerman Gerard, en gebruik soms ook wel de schuilnaam igor.
Ik ben een man en woon in 9870 ZULTE (Belgie) en mijn beroep is Op Rust.
Ik ben geboren op 22/12/1942 en ben nu dus 81 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Vinkenieren en Vaderlands Lievende Verenigingen..
Het leger vervoegd op 03/07/1961 en op rust gesteld in 1999 als beroeps o/officier.Gehuwd,3 kinderen en 5 kleinkinderen.
Klik op de foto's in het midden voor vergroting.
.
.
Om de foto in het midden te vergroten. Klik op de foto.
.
.
.
.
.
.
Om de foto in het midden te vergroten. Klik op de foto.
Mijn eerste opdracht als verantwoordelijkevan de Shuttle , was een paar dagen nadat ik in Split aan gekomen was. Opdracht het vervoerbegeleiden van Split naar Mostar. Met twee minibusjes volgeladen met personen en bagage, iedereen dacht ja “Gerard” is hier de baas , in theorie was dat zo, maar in de praktijk was het anders.
Je kent de taal niet , je kan wel met de chauffeurs die Croaten waren in het Engels spreken. De weg vinden in het gebergte was ook de taak van de chauffeurs , want je kent er geen baan. De grens overgang zonder de medewerking van de chauffeurs , was een drama. In het kort de eerste opdrachten was je volledig afhankelijk van de chauffeurs , die hadden het voor het zeggen , het voelt niet goed aan je bent verantwoordelijk maar je hebt het niet in de hand.
Na een paar opdrachten en met wat meer ervaring , kan je de rol van de chef overnemen en je orders laten op volgen. Het moet ook geleidelijk gebeuren want anders wordt je gegarandeerd door de chauffeurs gesaboteerd en loopt het verkeerd af. Men had mij gezegd in Mostar is hevig gevochten en de stad is zwaar beschadigd. Wel toen ik voor het eerst de stad Mostar binnen reed , het was op een zondag. Wat zag ik bijna geen schade aan de huizen , terrasjes met jonge mensen , bezig met een glaasje te drinken. Geparkeerde B.M.W.Â’s , Mercedessen , precies een toeristen stad. Dat was het gedeelte van de Croaten , wat verder draaien we de hoek om en alles verwoest , vervallen huizen en leeg , geen mens te zien , niet moeilijk daar mocht niemand komen , het was het Moslim gedeelte , zij hadden hier de gevechten verloren.
In Mostar was een post van de Internationale Politie en een ECMM team waar er een tussen stop werd gedaan. Vandaar moesten we nog verder naar Jablanica , waar we afspraak hadden met de mensen van het team uit Zenica.Sommige gingen via Zenica naar Sarajevo.
Wat was nu de “Shuttle dienst”. Al de mensen die in de ECMM gediend hebben zijn met de Shuttle vervoerd. De ECMM mensen werden met de Shuttle naar een teams gebracht over gans het operatie gebied. Het gebeurde meestal zo , men kwam aan in Zagreb het hoofd kwartier , men verbleef daar een paar dagen voor briefing en aanpassing. Dan vertrok men naar zijn team , meestal via Split. De Shuttle die van Zagreb kwam bracht dus de nieuwe mensen mee , de post en materiaal. Op het zelfde moment vertrok er een Shuttle uit Split , richting Zagreb met mensen die naar Zagreb moesten of in verlof vertrokken en ook diegene die einde opdracht waren. Op een bepaald punt ongeveer half weg werd er een omwissel plaats voorzien. De mensen voor Split , het materiaal en de mensen voor Zagreb en het materiaal wisselden van Shuttle. In Split werd er overnacht en de dag daarna werden de mensen en de post , naar de teams gebracht. Meestal kwamen de teams ook de mensen half weg halen , op een omwisselplaats. Zo waren we bijna alle dagen op de baan met mensen en materiaal. Na een paar maanden kende ik bijna ieder lid van de ECMM en zij kenden mij.
De Shuttle richting naar de teams was normaal geen probleem iedereen had tijd men was daar toch voor 4 maand. Anders was het voor de mensen die in verlof vertrokken , of einde opdracht waren , men moest er met alle middelen voor zorgen ,dat ze hun vliegtuig haalden anders was het een drama . Men mag niet vergeten het was winter , de wegen soms onberijdbaar en er kon van alles gebeuren onder weg. Maar dat was een uitdaging die we dagelijks moesten aangaan en bijna altijd tot een goed einde hebben gebracht.
Wordt vervolgt.
Foto : de Minister van Landsverdediging op bezoek bij ECMM.
Nog wat , hoe het er in Split aan toeging. Daar was een firma die geblindeerde voertuigen verhuurde aan journalisten. Het was niet aan te raden van met een gewoon voertuig ,naar Bosnië of Sarajevo te gaan. Het was bijna zelfmoord. Dat wisten die verhuur firma’s ook , dus hadden ze de prijzen aangepast. Op een zekere dag was er een Belgisch T.V. team bij ons komen overnachten , om danmet een gehuurde Jeep , naar Sarajevo te gaan. Als ik hetgoed begrepen heb betaalde ze meer of dertig Duizend frank per dag , voor een wrak van een voertuig. Al de prijzen waren x 3 , zo werkte het systeem daar.
In Split was een militair hospitaal van het Croatse Leger , 1000 bedden. Dagelijks zagen we helikopters landen met gekwetsten. Om de 13 dagen was er aflossing van de troepen aan het front , met dat systeem kon het sociaal leven toch nog een beetje zijn gang gaan. Als de vader terug kwam , vertrok de zoon enz.. Die aflossing gebeurde meestal in de avond op het strand in Split , gans de nacht was er kabaal in Split , deze die vertrokken hadden gedronken uit schrik en deze die terug kwamen dronken van vreugde dat ze het overleeft hadden. Het was een traditie dat de terugkomers hun over gebleven munitie in de lucht afvuurden , bij deze gelegenheid kon men beter binnen blijven. Zij noemde het gebeuren een “Kalasnicov Party”.
Wordt vervolgt.
Foto : Onze Off.Administraties , een vrouw die haar man kon staan..
Om nog een beetje verder te vertellen hoe het er daar in Split aan toe ging. Bij het hotel was een parkingdie dienst deed als wagenpark , we hadden een10 taal voertuigen ,een paar gewone Landrovers , geblindeerdejeep Landrover , geblindeerde Mercedes Jeeps Gewicht : 4 Ton. En enkele Busjes om personeel te vervoeren. Twee VW Golf voor de chefs.
Het hotel waar wij ondergebracht waren , was voor zien van alle luxe , het was het enige hotel in Split waar buitenlanders mochten verblijven , de andere waren voorzien om vluchtelingen onder te brengen. Ons hotel was omringd door vakantie verblijven , die nu overvol zaten met vluchtelingen. Het hotel was wel veratwoordelijk om al deze mensen te voeden.Met deze vluchtelingen hadden we geen kontact , alleen met de kinderen, die kwamen vragen achter snoep , coca , en wat klein geld. Normaal mochten wij de kinderen niets geven , wij deden dat dan ook ongezien. Wij werden constant beluisterd en gecontroleerd door lokale mensen die alles moesten rapporteren aan hun chefs.
Wanneer ze zagen dat we iets weggaven aan de kinderen , of iemand anders werden we niet meer als neutraal beschouwd. Wij moesten altijd neutraal handelen ,wat niet zo gemakkelijk is. Wat die kinderen betreft , ze waren bijna altijd op post wanneer er mensen van ons toekwamen van zending. Hoe zij dat wisten is een raadsel gebleven. De overschot van de lunchpakketten namen ze altijd met dank aan. Nog een anekdote over de kinderen vluchtelingen. Onze Italiaanse collega bezat een Alfa Romeo deze stond op de bewaakte parkingvan het hotel , op zekere dag was het logo van zijn wagen verdwenen. Hij spraak de kinderen toe en beloofde hen snoep in ruil om een oog in het zeil te houden over de voertuigen op de parking. Ze waren zeer enthousiast en beloofden dat te doen. En raar maar waar ,de dag nadien was het logo terug op onze collega zijn wagen geplaatst.
Wordt vervolgd.
Foto :Parade van de “Tijger Brigade” in Zagreb met een mascotte.
Bij mijn aankomst in het hoofd kwartier , werd mij de raad gegeven niet te veel uit te pakken , daar het voorzien was na een paar dagen , naar een team op het terrein te vertrekken. Waar ik naar toe moest was nog een raadsel , want de chef van het personeel ECMM was voor 10 dagen in verlof en die mocht alleen beslissen waar ik naar toe moest. Ik was aangeduid voor Zenica maar dat was niet meer nodig. Na een paar briefings en wat administratie , begon ik mij al te vervelen en liep zo links en rechts met de mensen van het hoofd kwartier mee. Na een paar dagen draaide ik al mee in het systeem daar en ik kreeg de kans om in Zagreb te blijven , de patroons waar ik al wat voor gewerkt had , zouden een goed woordje doen bij de chef personeel , wanneer hij terug kwam uit verlof. Uiteindelijk na 10 dagen wachten mocht ik kiezen in Zagreb blijven of naar Split gaan ,een vooruit geschoven Logistieke post. In Zagreb was niets te zien of te beleven , dus de keuze was snel gemaakt. Na 10 dageneen voertuig in en op weg naar Split. Voor het eerst maakte ik onderweg kennis met de gevolgen van deze Oorlog en het prachtige landschap. Na 10 uur reizen kwamen we aan in Split in een prachtig Hotel aan de zee , dit zou voor meer dan 4 maand mijn thuishaven worden.
Het vertrek gebeurde nog al plots en ook nog niet voorzien. Normaal moest de ganse groep te samen vertrekken , maar zo als je kan zien op de passagier lijst (vorig bericht ) moest ik alleen vertrekken , omdat men iemand dringend nodig had in Zenica. Daar kom ik later nog op terug. De bagage werd samen gesteld , naam er in genaaid en afscheid genomen van de familie en vrienden.
Op de dag van het vertrek ging het plotseling snel , in Melsbroek aangekomen , bagage afgeven een tas koffie in de bar en plots , kom mannen we zijn weg . Afscheid genomen van de familie en voor we het wisten hingen we in de lucht , richting Zagreb. Na 3 uur vlucht met een Hawker Siddeley 748-2A propeller vliegtuig kwamen we aan op de luchthaven van Zagreb. De opvang was verzorgd door de zelfde Majoor die mij in Evere de test Engelse taal afgenomen had. Men bracht mij naar een Hotel op de buiten rand van de stad Zagreb. Het was het W.E. van Allerheiligen.
Voor de opleiding af te ronden , wil ik nog een woordje praten over de begeleiding van de familie en de psychiaters.
Wat de families betreft werd er een contact vergadering gehouden in het militair hospitaal te Neder Overheembeek. De partners konden daar met elkaar kennis makenen afspraken maken hoe ze tijdens de zending van de partner , eventueel in kontact konden komen met elkaar. Zo werd de mogelijkheid geschapenals iemand in de problemen was , er met elkaar eens over te praten. Dat is dan ook wel eens gebeurd. Het was voor ons een hart onder de riem , te weten dat er ook wat gedaan werd voor onze partners en dat was ook iets nieuw.
Er was een psychiater aan gesteld om onze families te begeleiden indien er problemen waren tijdens de zending 24 op 24 uur te bereiken.
Ons had die psychiater ook wat te vertellen. Hij spraak ons toe als volgt “Ge vertrekt op die dag en na een paar dagen loopt ge kans een depressie te doen” maar dat zal snel over gaan.. Algemenen lach in de zaal.
Een depressie wij “Die is niet goed zeker”. Wie er allemaal last gehad heeft van een depressie weet ik niet , men zal daar niet graag over praten. Wel ik had prijs , na een paar dagen , begon ik mij niet lekker meer in mijn vel te voelen en begon abnormale dingen te doen. Tot ik zelf besefte wat mij overkwam en de woorden van psychiater terug in mij gedachten kwamen. Ik wist dat het van korte duur zou zijn en het was even door bijten. Alles kwam weer goed.
Zo nu waren we klaar en goed voor bereid om te vertrekken. En plots kwam het bericht vertrek van uit Melsbroek naar Zagreb.
Wordt vervolgd.
Foto : De passagier lijst voor militair vliegtuig naar Zagreb (Croatie).
.
..
.
..
