Ik ben Moerman Gerard, en gebruik soms ook wel de schuilnaam igor.
Ik ben een man en woon in 9870 ZULTE (Belgie) en mijn beroep is Op Rust.
Ik ben geboren op 22/12/1942 en ben nu dus 81 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Vinkenieren en Vaderlands Lievende Verenigingen..
Het leger vervoegd op 03/07/1961 en op rust gesteld in 1999 als beroeps o/officier.Gehuwd,3 kinderen en 5 kleinkinderen.
Klik op de foto's in het midden voor vergroting.
.
.
Om de foto in het midden te vergroten. Klik op de foto.
.
.
.
.
.
.
Om de foto in het midden te vergroten. Klik op de foto.
Om nog een beetje verder te vertellen hoe het er daar in Split aan toe ging. Bij het hotel was een parkingdie dienst deed als wagenpark , we hadden een10 taal voertuigen ,een paar gewone Landrovers , geblindeerdejeep Landrover , geblindeerde Mercedes Jeeps Gewicht : 4 Ton. En enkele Busjes om personeel te vervoeren. Twee VW Golf voor de chefs.
Het hotel waar wij ondergebracht waren , was voor zien van alle luxe , het was het enige hotel in Split waar buitenlanders mochten verblijven , de andere waren voorzien om vluchtelingen onder te brengen. Ons hotel was omringd door vakantie verblijven , die nu overvol zaten met vluchtelingen. Het hotel was wel veratwoordelijk om al deze mensen te voeden.Met deze vluchtelingen hadden we geen kontact , alleen met de kinderen, die kwamen vragen achter snoep , coca , en wat klein geld. Normaal mochten wij de kinderen niets geven , wij deden dat dan ook ongezien. Wij werden constant beluisterd en gecontroleerd door lokale mensen die alles moesten rapporteren aan hun chefs.
Wanneer ze zagen dat we iets weggaven aan de kinderen , of iemand anders werden we niet meer als neutraal beschouwd. Wij moesten altijd neutraal handelen ,wat niet zo gemakkelijk is. Wat die kinderen betreft , ze waren bijna altijd op post wanneer er mensen van ons toekwamen van zending. Hoe zij dat wisten is een raadsel gebleven. De overschot van de lunchpakketten namen ze altijd met dank aan. Nog een anekdote over de kinderen vluchtelingen. Onze Italiaanse collega bezat een Alfa Romeo deze stond op de bewaakte parkingvan het hotel , op zekere dag was het logo van zijn wagen verdwenen. Hij spraak de kinderen toe en beloofde hen snoep in ruil om een oog in het zeil te houden over de voertuigen op de parking. Ze waren zeer enthousiast en beloofden dat te doen. En raar maar waar ,de dag nadien was het logo terug op onze collega zijn wagen geplaatst.
Wordt vervolgd.
Foto :Parade van de “Tijger Brigade” in Zagreb met een mascotte.
Bij mijn aankomst in het hoofd kwartier , werd mij de raad gegeven niet te veel uit te pakken , daar het voorzien was na een paar dagen , naar een team op het terrein te vertrekken. Waar ik naar toe moest was nog een raadsel , want de chef van het personeel ECMM was voor 10 dagen in verlof en die mocht alleen beslissen waar ik naar toe moest. Ik was aangeduid voor Zenica maar dat was niet meer nodig. Na een paar briefings en wat administratie , begon ik mij al te vervelen en liep zo links en rechts met de mensen van het hoofd kwartier mee. Na een paar dagen draaide ik al mee in het systeem daar en ik kreeg de kans om in Zagreb te blijven , de patroons waar ik al wat voor gewerkt had , zouden een goed woordje doen bij de chef personeel , wanneer hij terug kwam uit verlof. Uiteindelijk na 10 dagen wachten mocht ik kiezen in Zagreb blijven of naar Split gaan ,een vooruit geschoven Logistieke post. In Zagreb was niets te zien of te beleven , dus de keuze was snel gemaakt. Na 10 dageneen voertuig in en op weg naar Split. Voor het eerst maakte ik onderweg kennis met de gevolgen van deze Oorlog en het prachtige landschap. Na 10 uur reizen kwamen we aan in Split in een prachtig Hotel aan de zee , dit zou voor meer dan 4 maand mijn thuishaven worden.
Het vertrek gebeurde nog al plots en ook nog niet voorzien. Normaal moest de ganse groep te samen vertrekken , maar zo als je kan zien op de passagier lijst (vorig bericht ) moest ik alleen vertrekken , omdat men iemand dringend nodig had in Zenica. Daar kom ik later nog op terug. De bagage werd samen gesteld , naam er in genaaid en afscheid genomen van de familie en vrienden.
Op de dag van het vertrek ging het plotseling snel , in Melsbroek aangekomen , bagage afgeven een tas koffie in de bar en plots , kom mannen we zijn weg . Afscheid genomen van de familie en voor we het wisten hingen we in de lucht , richting Zagreb. Na 3 uur vlucht met een Hawker Siddeley 748-2A propeller vliegtuig kwamen we aan op de luchthaven van Zagreb. De opvang was verzorgd door de zelfde Majoor die mij in Evere de test Engelse taal afgenomen had. Men bracht mij naar een Hotel op de buiten rand van de stad Zagreb. Het was het W.E. van Allerheiligen.
Voor de opleiding af te ronden , wil ik nog een woordje praten over de begeleiding van de familie en de psychiaters.
Wat de families betreft werd er een contact vergadering gehouden in het militair hospitaal te Neder Overheembeek. De partners konden daar met elkaar kennis makenen afspraken maken hoe ze tijdens de zending van de partner , eventueel in kontact konden komen met elkaar. Zo werd de mogelijkheid geschapenals iemand in de problemen was , er met elkaar eens over te praten. Dat is dan ook wel eens gebeurd. Het was voor ons een hart onder de riem , te weten dat er ook wat gedaan werd voor onze partners en dat was ook iets nieuw.
Er was een psychiater aan gesteld om onze families te begeleiden indien er problemen waren tijdens de zending 24 op 24 uur te bereiken.
Ons had die psychiater ook wat te vertellen. Hij spraak ons toe als volgt “Ge vertrekt op die dag en na een paar dagen loopt ge kans een depressie te doen” maar dat zal snel over gaan.. Algemenen lach in de zaal.
Een depressie wij “Die is niet goed zeker”. Wie er allemaal last gehad heeft van een depressie weet ik niet , men zal daar niet graag over praten. Wel ik had prijs , na een paar dagen , begon ik mij niet lekker meer in mijn vel te voelen en begon abnormale dingen te doen. Tot ik zelf besefte wat mij overkwam en de woorden van psychiater terug in mij gedachten kwamen. Ik wist dat het van korte duur zou zijn en het was even door bijten. Alles kwam weer goed.
Zo nu waren we klaar en goed voor bereid om te vertrekken. En plots kwam het bericht vertrek van uit Melsbroek naar Zagreb.
Wordt vervolgd.
Foto : De passagier lijst voor militair vliegtuig naar Zagreb (Croatie).
In de opleiding was een gedeelte auto mechaniek voorzien , gegeven op de jeep “Landrover” dat gebeurde in Lombarzijde. Het was nuttig te weten hoe men een voertuig onderhoud en ook enkele kleine herstellingen kan uit voeren.
Een cursus eerste zorgen was ook voorzien en werd ook in Lombardzijde gegeven door mensen van de Medische Dienst . Deze lessen werden met veel aandacht gevolgd nu was het niet meer voor het lachen , indien men een kwetsuur op loopt moet men zich zelf of je partner kunnen verzorgen. De reanimatie kwam op de voorgrond en moest grondig gekend zijn.
Computerlessen en satelliet telefoonlessen werden in Peutie gegeven door mensen van de Transmissie troepen. De computer lessen waren voor mij niet gemakkelijk , ik had daar nog niets van gezien. De satelliet telefoon was voor iedereen nieuw. Dat apparaat zat opgeborgen in een grote metalen valies met een plooibaar scherm. De demonstratie was indrukwekkend.
Het toestel werd opgesteld en viaeen satelliet boven de Atlantische oceaan werd gebeld naar een bureel in onze omgeving , na een paar seconden zagen we daar iemand de telefoon afnemen en konden we een gesprek voeren. Het grond station voor de satelliet verbinding bevond zich in Nederland.
Ergens in de westhoek werden we voorbereid op de confrontatie met Mijnen. We kregen een demonstratie over de vernielingkracht van een antitank mijn , het was zeer overtuigend en we zouden dat nooit meer vergeten wat we gezien en gevoeld hadden bij de ontploffing van deze Mijn. Om de uitwerking van een ontsteker te demonstreren , plaatste men een ontsteker in een varkenspoot en bracht men die tot ontploffing het was ook niet mooi om zien wat er overbleef van die poot. Om af te sluiten werden we op een omloop gestuurd waar allerlei Mijnen verborgen waren , dit om te ervaren hoe veel men er niet gezien heeft en hoe gevaarlijk die zijn. Hier kwam men pas tot beseft hoe weinig men over het plaatsen van Mijnen afweet en dat ze ginder in Ex-Joegoslavië een groot probleem zouden vormen.
Na het ontvangen van de uitrusting , werden we samen geroepen in Middelkerke , aan de kust in de voormalige Mess officieren. Dit soort hotel , werd onze uitval basis voor de verdere cursus.
In de theorie zaal van het hotel kregen we onderricht van mensen , die reeds terug waren van een ECMM opdracht. Zij wisten ons de ervaring die zijn hadden op gedaan door te geven.
Er werd ons uitgelegd wat de opdracht was van ECMM , hoe we dat moesten uitvoeren en waar de knelpunten lagen.
Er werd ons geleerd hoe wij moesten omgaan met de verschillende culturen.
Voorbeeld:
Hoe gaat men te werk bij een gesprek met de Kroaten.
-Men moet de macho spelen , sigaretten roken , alcohol drinken en veel tamtam maken
We kregen daar een net om onze was in te doen , producten tegen de muggenbeten en een paar wanten. Een jonge Wachtmeester drukte me op het hart , dat ik dat paar wanten , zo snel mogelijk na de zending moest terug binnen brengen , omdat de stock zeer klein was. Ik vroeg hem als terug in België aankwam ik eerst naar huis mocht , of van het vliegtuig direct de wanten moest binnen brengen. Hij bekeek mij eensen gaf geen antwoord.
Dus de oplossing voor de kledij was zo als vroeger , trekt U plan en koopt wat ge nodig hebt.
Gelukkig is dat nu veel verbeterd.
Het probleem voor ons was , wij waren afgedeeld bij het Ministerie Van Buitenlandse Zaken .
Wij moesten de job doen , die normaal moest gedaan worden door diplomaten van het ministerie , maar dat was waarschijnlijk te gevaarlijk en niet naar hun zin. Daarom werd beslist om militairen met deze opdracht te gelasten.Voor mij niet gelaten. Wij hadden normaal ook geen graad meer , zo gezegd , we waren allemaal “Mister” geworden.
We hadden ook geen recht op een gevaren premie , omdat het voor de diplomaten die ergens in het buitenland zijn , niet voorzien was. Normaal zij lopen zelden gevaar en als er gevaar is gaan de Para Commando’s ze terug naar huis halen. Deze premie was 150 Belgische frank per dag “ Pakje sigaretten” , uiteindelijk heeft het leger ons de premie betaald..
Ik had dus mijn kandidatuur gesteld , voor een ECMM opdracht en werd op geroepen om een test van de Engelse taal af te leggen. Die test ging door in Evere H.K. in een bureel met een Majoor en twee Adjudanten als jury. Na de test mocht ik in de gang op het resultaat van de test wachten , na een vijf taal minuten werd ik weer in het bureel binnen geroepen. De uitslag van de test was positief en de Majoor gaaf me het goede nieuws “Je mag vertrekken”. Ik kwam dus op de lijst van een groep mensen diesamen aan de voor bereiding zouden beginnen. Na enige tijd werd de groep op geroepen om een opleiding van 6 weken te volgen als voor bereiding. Het was de bedoeling om met gans de groep , samen naar Ex-Joegoslavie te vertrekken na de opleiding.
De opleiding bevatte vele aspecten zoals : omgang met de mensen daar , die een verschillende cultuur hadden , eerste zorgen , waar men misschien voor het eerst zich zorgen om maakte , auto mechaniek , zou nog van pas komen , computer dat was voor mij een onbekende , satelliet telefoon een zeer nuttig apparaat en niet te vergeten onze grootste zorg , de omgang met allerlei soorten mijnen.
Na 8 jaar onderrichter in Doornik mocht ik dichter bij huis naar Gent; mijn job chef van de maintenance. Ik was onder tussen de leeftijd genaderd om op pensioen te gaan en plots kreeg ik de kans om op zending te vetrekken naar Ex-Joegoslavië. Ik mocht daar naar toe als ECMM “Europese Commissie Monitor Missie”.
Opdracht bestond uit : Oprichten van teams op het terrein.
..
