er is vandaag geen poëzie de muze staakt o jee wat nu de zondagsdichter trok net zijn mooiste kleren aan ging plechtig zitten bij het raam om aan de slag te gaan geen kat! geen kát te zien op straat geen je geen jou geen hij geen zij
Ja, waar waren wij gebleven: Filo die het niet te spreken was over Halloween, Sofie die de heiligenherdenking in vraag stelde... discussie muurvast dus.
Sofie zei nog: "Geloof jij in heiligen en in zielen die in de hemel rijstpap zitten te eten?" Tot daar waren we gekomen.
Filo voelt zich nu duidelijk onbegrepen.
-Ach mens, het gaat niet over gelóven, ik wil het over tradities hebben, ónze tradities, tradities van bij óns! -Bij óóns... in de Jordàààn... (Terwijl ze de goudvis eten geeft begint ze zowaar te zingen!)
Filo laat zijn schouders zakken... Hij houdt van zijn Sofie, en was het daar niet van, hij zou haar de nek omwringen... mais à quoi bon? Hij denkt aan wat hij heeft gelezen, ergens. Hij weet het niet meer zo woordelijk te herhalen maar het komt hierop neer: "Een volk dat zijn tradities verloochent, verloochent zijn cultuur, verloochent zichzelf." Straf hé?
Sofie is inmiddels een beetje bijgedraaid.
-Weet je, Filo, tradities zijn doorheen de eeuwen serieus geëvolueerd, soms met grote sprongen, soms heel geniepig, héél langzaam. Niets staat eigenlijk vast, alleen de maan en de zon, die kennen hun plaats. A propos, zetten we een winterboom dit jaar?
Filo en Sofie zitten alweer aan de keukentafel. Ze drinken warme Cécémel, zonder slagroom, want de spuitbus zei prrrrt. Op tafel pronkt een heus sierstuk: een bloempotje met daarin een plant, uiteraard, maar ook een kleine heks op een stokje en een plasic pompoentje dat lacht. Filo, die al lichtelijk ontstemd is wegens de lege slagroombus, zegt meesmuilend:
-Wat is dat voor prul? -Awel, 't is toch Halloween? zegt Sofie. -Ha ja, en wie zegt dat? - Heu.. 't is traditie, al de mensen zeggen dat. -'t Is... 't is..., 't is tegenwoordig altijd wat, straks komt er nog een dag-van-de-'t isdagen. -Maar Filo toch, mag een mens zich dan niet eens een keertje amuseren? -Amuseren? Ha, gij zegt daar 'amuseren' tegen?Filo loopt langzaam rood aan, Sofie is op haar hoede, er is een bui op komst. -Ja man, ja... d'r valt wat over te zeggen, over Halloween. Sommigen beweren dat het...
!! BAM !!
Filo slaat met zijn vlakke hand op tafel, het plastic pompoentje rolt van de schrik uit de bloempot, het lacht niet meer. Sofie zwijgt voorlopig in alle toonaarden. Filo verheft zijn stem.
-Zal ík u eens wat zeggen mens, bij ons wilde de traditie dat we op 1 november al de heiligen herdachten, en de dag daarna al de zielen van onze overledenen. Dat was mooi! De kerkhoven waren net bloementuinen, families lazen de kaartjes die aan de chrysanten hingen en zeiden kijk, ons Louise is ook gekomen, en Oscar-van-tante-Trien ook. Dat was mooi! En nu? Nu spelen we spook, nu dansen de geraamten, nu herdenken we juist helemaal niemendal meer...
Vermits zijn stem een beetje zakt durft Sofie terug iets zeggen.
-Heiligen... goh. Gelooft gij in heiligen? Gelooft gij in zielen die in de hemel rijstpap zitten te eten?
Test, wordt vervolgd. Geniet inmiddels van deze mooie astertjes, ik ga even surfen om te weten te komen of Proximus-Skynet webruimte voor zijn "users" aanbiedt zoals Telenet.
Niet dus, niet gratis bedoel ik. Google doet dit wel, o.a. Ik zou namelijk een site willen om de foto's die ik hier plaats op te zetten, zodat ze een url hebben en ik ze gewoon kan copy-pasten want al de rest lijkt mij te ingewikkeld, kluns die ik ben Een heuse site moet het niet worden, wel een soort 'foto-bewaarplaats', zo heb ik het voor ogen. We zien wel.
Kijk, er staat al een vogeltje bij de asters. Gecopy-pastet van een Internetkrant.
We leren bij, maar blijven evenwel lid van de club "De Lustige Prutsers"
Het is bijna zo ver, het winteruur komt er aan. Het staat in vraag... er wordt her en der duchtig gepalaverd, welles nietes komen aan bod. Ik ben voor de welles-willers. Waarom?
Ik hou van verandering, dat al om te beginnen, van alles wat eentonigheid doorbreekt. Ik heb zelf nog nooit last gehad van die tijdsaanpassingen. Tot een paar dagen er na zeg ik wel eens tegen mezelf: 't is (bijvoorbeeld) 7 uur, het zou anders al 8 uur zijn, of nog maar 6, en dat is 't.
Ik denk ook aan de kinderen die naar school moeten, aan de mensen die vroeg naar hun werk moeten vertrekken, voor hen is het lekker een uurtje vroeger klaar. En dat het 's avond dan een uur vroeger donker is, so what? Wanneer het weer het toelaat is er evengoed volk op de been in de stad, mensen drinken gezellig samen iets op de meestal verwarmde terrassen, vriendelijke dekentjes houden rug of benen warm, wat wil je nog meer. En thuis? De vervroegde inval van de duisternis stimuleert om het werk wat sneller af te maken, om wat vroeger te kunnen chillen zoals dat nu in 't Nieuw Schoon Vlaams heet...
En als de lente goed en wel in 't land is komt dan weer het zomeruur er aan, samen met de hoge zon, de alsmaar hoger staande zon... dát is dan weer een ander paar mouwen, met voors en tegens, dán durf ik wensen dat de winkels tijdens de heetste uren sluiten en 's avonds een paar uur langer open blijven. Wensen hé, want ik heb hieromtrent niets, helemaal niets in de pap te brokkelen.
O mijn lief dagboek, wat heb ik je schromelijk verwaarloosd de laatste dagen. Vergeef het mij, er is iets gebeurd. De dood heeft ons een zeer geliefd familielid ontnomen. Misschen was ze niet eens gemeen, deze keer, de dood, want na jarenlang geslingerd geweest te zijn tussen hoop en wanhoop, pijn en verdoving, snijden en dichtnaaien, stukken wegnemen en hulpmiddeltjes inbrengen, kortom, na vele jaren lijden kwam de dood aanzetten met de verlossing voor onze moedige geliefde. We zouden blij moeten zijn, in zijn plaats, maar we zijn droevig. Zéér droevig. Draai het of keer het, de dood snijdt, en waar zij snijdt valt niets meer dicht te naaien. Hard is dat, cassant, maar wel correct. De dood houdt ons niet aan 't lijntje zoals ziektes kunnen doen, 't is alles of niets, en juist dat 'niets' valt zo moeilijk te plaatsen.
Ik wil jullie even voorstellen: hier zijn Filo en Sofie. Zij hebben elkander ontmoet aan de keukentafel. Ze zaten daar te slurpen aan een kopje koffie, ze hadden al wat gepraat over koetjes en kalfjes, Toen dachten ze, jawel, ze dáchten! dat ze buiten praten misschien ook nog zouden kunnen na-denken als tijdverdrijf. Dat zouden ze voortaan doen.
Sofie haalde de Ouwe Klare boven, de hersentjes werden geolied, en ze begonnen eraan. Hun bedenkingen kunnen jullie voortaan volgen in de categorie Filo & Sofie.
Ik ben zo blij, zó blij dat mijnen neus van voren staat en niet opzij
Jaja, lach maar, al is 't serieus: op mijn jaren schik ik terug naar school te gaan. Naar de HTML school. Via Sony van het forum ontdekte ik een heuse oefensite, wat wil je nog meer!
Ik heb anders niet veel te vertellen vandaag. Ik ben even helemaal in het hier en nu. Hoe zei Felix Timmermans dat ook alweer, ergens in een mooi gedicht? Gevonden!
../geen gisteren en geen morgen meer, geen tijd meer en geen uren, geen grenzen en geen muren; en alle angst voorbij/..
Zen, "zen" heet dat nu. Ach, neem er toch maar even het zoutvat bij voor wat mij betreft. Ik moet nog héél veel oefenen om... zen te zijn, maar nu vooral om HTML te leren hanteren.
Oei, 't ziet er niet al te best uit met het klimaat. We gaan koken of verzuipen of gewoon van de aardbol verdwijnen. Lees hier maar eens hoe erg het allemaal is, zal zijn... over honderd jaar. Maar de jaartjes vliegen en stel dat onze achter-achter-achterkleinkinderen... neen! We moeten NU iets doen.
Terzijde, &/!*$@! duizend bommen en granaten!!! Op mijn voorbeeld staat de link net zo groot als de andere letters, zoals ik heb aangepast in de broncode, allez, dat wilde ik toch, maar na "toevoegen" blijft hij klein. Het voorbeeld is dus niet gelijk aan wat op het blog verschijnt.
Sorry voor het storen, bezoeker/lezer. Ik heb nu even geen tijd meer om het bericht af te maken.
Bon, hier zijn we weer. Het Prettige Prutsen even aan de kant gezet, terug naar het klimaat en zijn grillen.
Wat kunnen we doen? Ik ga nu eens lekker brainstormen zie!
We kunnen
->andere huizen bouwen, kleine vensters, dikke muren, platte daken, driedubbeldik geïsoleerd. ->op die daken schuin geplaatste zonnepanelen die meedraaien met de zonnestand voor maximaal rendement, al moeten zonnepanelen gefabriceerd worden, wat ook energie verbruikt, gif uitstoot en na verloop van tijd bergen afval oplevert. ->geen zonnepanelen dan? jawel, maar uit schadeloos herbruikbare modellen, zo ook bijvoorbeeld windturbines. ->grachten, rivieren en stromen uitdiepen en de smurrie gebruiken om de grond eromheen te verhogen. ->aan de kusten of in overstrominggevoelige gebieden: bouwen op palen en gelijkvloers gebruiken als garages afgesloten met hermetisch sluitende deuren om te beginnen, later, als het water gestegen is, als onderkomen voor bootjes, zolang het zal duren natuurlijk, nog later, ons boeltje pakken en verhuizen.
Genoeg! Genoeg dwaas gebrainstormd.
Besluit: zaag niet-klaag niet-handel, enne, lieve media alderhande, laat ons ook eens iets zien, horen of lezen over ingenieuze aanpassingen die werden bedacht om het leven in een veranderend klimaat mogelijk te maken, anders dan te dreigen met allerlei inkrimpingen van ons comfort, want op den duur durft een mens geen scheet meer laten, scheten schijnen ook schadelijke gassen te verspreiden... hoe die gassen heten ontsnapt mij nu.
Er zat een man op een terrasje, aan het tafeltje schuin tegenover mij. Met een zwarte pen schreef hij, op A4-tjes. Af en toe keek hij op, zijn ogen zochten beelden verder dan de horizon. De zon die door de laatste blaadjes van de valse christusdoornen scheen, hij zag het niet. Het meisje met de grote PRIMARK-zak, de jongen die op fluo sneakers leek te zweven, de vrouw die met gebogen hoofd maar naarstig lijf een goed gevulde trolley meetrok naar huis, hij zag ze niet, en ook de hondjes niet. De dartele hondjes niet.
Ik vond dat jammer voor die man. Maar achteraf... misschien schreef hij over wat gisteren was.
Word jij ook zo moe van Mie Toe? Ik begrijp best dat er niet mee te lachen valt, maar zeg nu zelf: er gaat geen week, soms zelfs geen dag voorbij of er meldt zich in de media wel een of andere misbruikte vrouw, liefst een VIP, of die toch meent dat te zijn, misbruikt door een BP, een Bekend Persoon. De klachten gaan van intimidaties zoals een duik in de décolleté's tot heuse verkrachtingen. Heel erg allemaal, écht, maar het ergste is dat sommige feiten tien tot twintig jaar geleden plaats vonden.
Er over praten!
Aangemoedigd door Mie gaan vrouwen nu blijkbaar op zoek naar herinneringen aan die droeve dagen uit een ver verleden. En dat is goed, zegt Mie, goed dat je er mee naar buiten komt, er over kunt praten. Natuurlijk is dat goed, maar minder goed is dat er meestal maar één klok luidt.
Je job staat op 't spel.
Ik hoor het al: sommige ocharme vrouwen werden onder druk gezet: met de baas naar bed of buiten! Ze kozen voor de baas, was 't makkelijkst. En daar wringt het schoentje: óf je kiest ervoor om het spelletje mee te spelen en je behoudt je job, óf je bent een waarlijk geëmancipeerde vrouw en je zegt: als 't zo zit, byebye! En er meteen over praten, dán of nooit meer.
Makkelijk gezegd...
Inderdaad. Maar toch beter deze drastische oplossingen lanceren in de media en zo de vrouw bewust te maken van het feit dat er altijd mogelijkheden zijn om de macho-man op zijn plaats te zetten, beter dat dan tot twintig jaar na datum te moeten toegeven dat je 't onderspit gedolven hebt. Toch?
...zie ik mij genoodzaakt het gastenboek buiten te smijten. Ik merk dat plaatsers niet eens de berichten op het blog lezen, zelfs niet wat boven "Toevoegen" geschreven staat. Ik bezocht de gastenboeken van een aantal blogs en ja, 't is daar van 't zelfde: goede morgen goede middag goede avond fijne zondag toffe maandag leuke dinsdag mooie herfst warme winter lieve lente zotte zomer enzovoort, en alle voorzien van de nodige - al dan niet bombastische, springende - illustraties.
Ik gun het van harte de senioren die plezier beleven aan het gastenboeken doen, daar niet van, maar ik? ik ben meer voor een eenvoudige, oprechte blijk van belangstelling in het blog. Nu lijkt het seriewerk, aan de lopende band, van blog naar blog, want de begroeting op mijn blogske zie ik bij velen staan, identiek dezelfde.
Alles kan, moet kunnen, zéker weten, maar voor deze merkwaardige gewoonte op Blogs SeniorenNet pas ik.
Vanmorgen heb ik een spin doodgemept en 't was geen kleintje. Ze zat gezellig in een hoekje bij de voordeur. Ik mep helemaal niet graag spinnen dood, maar spinnen hebben geen manieren. Stel dat ze de trap opkruipt en in mijn bed en in mijn mond terecht komt... dat is 't nu juist, die gruwel. Bon.
Het gezegde gaat:
"araignée du matin, chagrin, araignée du midi, souci, araignée du soir, espoir"
"Cela signifie, dans l’ordre : tristesse le matin, parce que si l’on voit travailler une araignée, cela sous-entend qu’aucune rosée ne la gêne ; et qui dit absence de rosée, dit pluie à venir. Préoccupation à midi, parce que si l’araignée tisse sa toile au milieu de la journée, cela implique que la pluie se prépare et qu’il faut donc se dépêcher ; et espoir le soir parce qu’une araignée qui se balade tranquillement au crépuscule est détendue et donc que le beau temps devrait persister." Bron: https://fr.wiktionary.org/
Het was ochtend, ik zou mij dus aan chagrin mogen verwachten. Awel, de spreuk spreekt waarheid: ik was verdrietig. Zo'n spin is eigenlijk een wonder. Ik zag macro's van spinnen, sommige spinnetjes waren zo lief, met lieve stralende oogjes en naarsige voorpootjes. Maar ja, ze zijn te klein, de gewone sterveling ziet hun schone oogjes niet... Begrijpelijk. Mocht jouw schattige dwerghamster of je lieve harige cavia maar zo groot zijn als een spin of een kakkerlak, je zou je doodschrikken en op slag een moord plegen.
Hier staat het dan, mijn schrijfmachientje. Een Olivetti Lettera 22. Ik kocht het in de Innovation, jawel!, nu Ino, toen ik net was afgestudeerd. Als je bedenkt dat ik van 1935 ben kun je rekenen hoe oud het wel is. Ik heb het nog, het is precies hetzelfde als op de foto. Misschien neem ik er later zelf eens een foto van, maar met foto's ben ik een vreselijke kluns, o shame! Het was zowaar al een hele bedoening om een foto te zoeken, die op mijn PC te zetten en dan op mijn blog te krijgen. Ik ben niet helemaal tevreden over het beeld. Zo'n enkel schuinstaand voorwerp op een foto lijkt visueel de hele foto scheef te trekken, vind ik toch. Niet mooi, maar toch al iets.
Ik ben niet echt een verzamelaar van oude dingen, maar dat machientje heb ik nooit weg gedaan. Stapels liefdesbrieven schreef ik er op. Ik mis nog altijd die beweging aan het einde van de lijn, de wagen die ik van rechts naar links gleed, zachtjes als ik lief was, met een snok wanneer ik steigerde. Het arme ding vloog soms bijna van mijn schrijftafel af.
...dat je 't weet, beste bezoeker: reacties en berichten worden pas na goedkeuring geplaatst, dit vooral om te vermijden dat er té veel grote afbeeldingen en animaties onder de inzendingen of op het gastenboek verschijnen. Ik ben van oordeel dat dit nergens voor nodig is. Ik weet dat iedereen reageert met de beste bedoelingen, daar niet van, maar een kleine aanklikbare prent met eventueel verwijzing naar je eigen blog kan net zo mooi zijn als een grote, toch?
En óf ik al een en ander veranderd heb! Wat een leuke zoektocht was dat! Het voelt als een beloning het hier neer te schrijven en het zo te delen. Ik heb nog massa's ideetjes, daaraan geen gebrek, maar ze uitvoeren, dat is andere koek. Met geduld en boterhammen komen we er wel. Toch?
't Is gebeurd. Ik heb vandaag een blogske aangemaakt op SeniorenNet. Een pretentieloos blogske voor pretentieloze berichtjes. Soms zal ik er wel iets aan veranderen, als hersengymnastiek.
Nee, serieus, ik wil graag nog wat anders doen met mijn laptop dan heelder avonden te zitten gapen op uitzendingen zoals die dingen heten. Een inzending zo af en toe kan ook geen kwaad, wat jij?
