In het begin van hun huwelijk wou Louis een franske bijverdienen. Dat is nu toch al vijfjaar geleden. Een taximaatschappij in het dorp kon wel een chauffeur gebruiken? Full time zou te duur zijn voor hem. Ze hadden een afspraak dat hij buiten zijn werkuren, als hij Louis nodig had, Louis er zou staan voor hem. Louis had de vroege gedaan op zijn vast werk. Nog maar net kwam hij thuis, had nog net de tijd om zijn vrouwtje een zoen te geven, of de telefoon rinkelde. Of hij een oud vrouwtje naar het rusthuis kon brengen.
Toen Louis om 15 uur bij haar huis aankwam schrok hij even. Het zag er niet echt fleurig uit. Nochtans ging het om een grote villa. De tuin was een halve wildernis. Verf aan ramen en deuren was niet meer te vinden. Verwaarloosd en vervallen zag het er uit. Omdat Louis geen bel vinden kon bonkte hij op de eens groen geschilderde deur. Hij hoorde schoffelen. Het oude vrouwtje had hem gehoord. Binnen. Riep ze stil. Hij duwde de deur open. Een oude kartonnen valies stond naast de deur. Het vrouwtje was tot op de draad versleten. Louis moest haar ondersteunen om aan de taxi te geraken. Hij tilde haar voorzichtig op en zette haar naast hem in de taxi. Weet u waar ik naartoe moet? vroeg ze bijna onhoorbaar. Ja, dat weet ik, naar het rusthuis St Jan stelde Louis haar zichtbaar gerust.
Het vrouwtje droeg een kleed met bloemenmotief anno 1965. Daarbij een strooien hoed. Waarschijnlijk uit dezelfde periode. Het zag er naar uit dat het leven van het vrouwtje was blijven stilstaan voor de tweede wereldoorlog. Bent u gehaast? vroeg ze. Je zag aan haar ogen dat ze hoopte dat hij tijd genoeg zou hebben. Wilt u dan eens langs het kerkhof rijden, daar ligt zijn man zaliger. Ik ben na zijn dood in 1968 er niet meer geweest. Er rolden tranen over haar gerimpelde wangen. Louis reed met een gelukkig vrouwtje naar het kerkhof. Wat nu, ik kan zover niet gaan. Sakkerde ze in paniek. Rustig maar, blijf even zitten. Zei Louis en liep naar achter. In de koffer van de taxi zit altijd een eenvoudige rolstoel. Hij deed hem open en reed naar de zijkant. Haar ogen straalden alsof zij het was daar in Lourdes. De man lag op de derde rij , halverwege. Louis liet haar even alleen. Roep me maar als je klaar bent. Zei hij. Dank u. Vijf minuten bleef ze bidden aan het graf van haar overleden echtgenoot. Ze had blijkbaar nog een goed gesprek met die man. Dan riepze hem. Ze bleef hem bedanken. Nu wil ik nog eens langs het kantoor van zijn man zaliger. Zei ze.Ze gaf Louis het adres. Het kantoor dat hij zich voorstelde was er niet meer. Op die plaats staat een heel hoge wolkenkrabber. Hier was het. Zei het vrouwtje die zijn twijfels zag. Dan reden we naar het rusthuis. Onderweg vertelde ze hem nog haar naam en dat ze kinderloos was gebleven. Volgende week word ik vijf en tachtig zei ze nog. Aan het rusthuis aangekomen namen de verpleegsters het van Louis over. Toen hij wegreed keek hij nog in de achteruitkijkspiegel. Ze wuifde hem nog na. Bij de baas aangekomen vertelde hij zijn verhaal. Daarbij zei hij nog dat hij de rit wel zou betalen. Maar de baas toonde zijn goed hart en het hoefde niet. Dat was die dag zijn enige rit. Een week later reed Louis met zijn vrouwtje naar het rusthuis. Het verhaal had zijn vrouwtje aangegrepen en ze wou dat oude vrouwtje toch ook eens zien. Het was haar verjaardag. Ze hadden taart bij. De hoofdverpleegster vroeg hen om even mee te komen naar de directrice. Ik vrees dat goed en slecht nieuws heb. Begon de directrice. Het slechte nieuws is, mevrouw is gisteren overleden. Ging ze verder. Louise barste in tranen uit, Louis moest zich ook bedwingen. En het goede nieuws? vroeg hij. Mevrouw was vermogend. Begon de directrice. Hoezo, ik heb haar huis gezien. Zei Louis verontwaardigt. Dat klopt, sinds de dood van haar man, is ze niet meer buiten geweest. Tot verleden week was er een vrouw in het dorp die elke week voor haar boodschappen deed. Die vrouw is ergens anders gaan wonen. Daarom is ze naar hier gekomen. Vervolgde de directrice. Het was al lang gereld dat wanneer ze niemand meer had die haar boodschappen deed ze naar hier zou komen. Om een lang verhaal kort te maken. Haar echtgenoot was dé grote diamantair in Europa. Om een voorbeeld te geven, de notaris is vanmorgen nog langs geweest, ze betaald voor alle dertig bewoners voor de duur van hun verblijf de onkosten. De villa, waar nog altijd iets van te maken is, krijgen jullie. Als dat nog niet genoeg is krijgen jullie zolang jullie samen zijn een jaarlijkse dotatie van, luister goed, twee honderd vijftig duizend euro per jaar gedurende twintig jaar. Ik leunde achterover. Louise vrouw wist niet of ze nu mocht huilen van vreugde of van verdriet. Uiteraard stonden wij er op om de begrafenis van de oude vrouw te regelen. We kregen het voor mekaar dat ze samen met haar echtgenoot ineen mooi graf kon liggen. Louis en zijn vrouwtje Louisa bleven kinderloos. Vooral Louisa had het daar lastig mee. Als ze dan op zondag bij de buurvrouw, vroeger toch, op de koffie ging en er liepen wat kinderen rond, dat was een zware periode voor Louise. Ze liet het niet merken maar als ze s avonds alleen waren kwam het er uit. Ze hadden de villa laten opknappen. Het zag er echt prachtig uit. De tuin, zon twintig hectare groot bevatte buiten prachtige bomen in een bos bijeengebracht en een imposante vijver. Drie jaar later kregen ze het nieuws dat Louis terminale kanker had. Louis zou vijf en dertig worden.
Louis had hevige bijna ondragelijke pijnen. Tot hij nog enkel morfine kreeg. Amper zes weken later overleed hij. Na de begrafenis is Louisa nooit meer de deuruit geweest. Iemand uit de buurt deed voor haar boodschappen. Louise stierf vier weken na Louis van verdriet. Hun enorme vermogen ging naar vadertje staat?
Inderdaad, waar gaat het naartoe. Onlangs, op 11 november, zat een heel goede kennis, iemand uit onze vriendenkring in een kleine kerk. De kerk van het Begijnhof. Daar volgt ze elke morgen samen met nog enkele mensen de mis. Er komen twee jonge vrouwen binnen. Ze waren deftig gekleed en heel beleefd. De ene vrouw kwam links naast onze kennis zitten. "We zijn aan het rond gaan voor een heel speciale actie. Voor een heel ziek kind." fluisterde de jonge vrouw. Onze kennis voelt in haar jaszak en er zit een briefje van 10 euro in. Dat geeft ze. De handtas van onze kennis stond aan haar rechterkant. De tweede vrouw ook. Vermits ze op de laatste rij zaten had niemand wat gemerkt. Bij het buitengaan neemt onze kennis haar handtas en wat leek haar geldbeugel was samen met de twee vrouwen foetsie. Een waarschuwing, als er 2 onbekenden naar u toekomen neem uw handtas dichtbij u waar u hem zien kan.
VZW Missing You is een initiatief voor jongeren en jongvolwassenen die een broer, zus, ouder, vriend, verloren hebben door sterfte en hier geregeld over willen praten met lotgenoten.
Enerzijds is er de jaarlijkse ontmoetingsdag 'Missing You'. De eerste ontmoetingsdag ging door in 2001. Ondertussen zijn er 9 ontmoetingsdagen geweest, telkens in november. Elk jaar brengen we jongeren (9 - 30 jaar) bij elkaar die een verliessituatie meemaakten. In de voormiddag getuigen drie jongeren over de verwerking van hun verdriet, hun emoties, pijn en onmacht na het sterven van een geliefd persoon. 's Middags eten we samen broodjes. Daarna bieden workshops mogelijkheden om met dit verlies om te gaan. Elk jaar komen er andere workshops aan bod : intuïtief schilderen, muziek, dans en beweging, poëzie, kleien, Inside Out, fotoworkshop 'Vensters in de stad', her-innerdoos, popmuziek, ervaringsparcours in Leuven, Memory-website, ritmedans, dromenvangers, ...
Anderzijds is er de maandelijkse praatgroep 'Missing You' in Leuven voor jongeren (17 - 30 jaar). De gespreksgroep gaat maandelijks door van september tot en met mei. We komen samen op een avond in de week van 19.30 tot 22.00. De praatgroep bestaat uit maximum 10 deelnemers. De ruimte waar we samenkomen is rustig. Alle deelnemers en twee begeleiders nemen plaats in een kring. Het licht wordt gedempt en midden in de kring wordt er voor iedere overledene een kaarsje aangestoken. Iedereen mag voorwerpen meebrengen die hem / haar sterk aan de overleden persoon herinneren. Kledingstukken, foto's, muziek, knuffels,... worden meegebracht en er wordt over gepraat. Er wordt over zovele onderwerpen gepraat, zoals over hoop, kracht, moed, de begrafenis, het graf bezoeken, het gemis, eenzaamheid, woede, toekomst, troost, warmte, stilte, geloof, dromen, moe, angst, leegte, onmacht, somberheid, steun, het waarom,... Daarnaast lassen we af en toe een workshop in zodat jongeren ook creatief kunnen omgaan met hun verdriet. Je kan op elk moment aansluiten bij de groep en de praatavonden zijn gratis.
Op deze website vind je een overzicht, beschrijving en foto's van de vorige ontmoetingsdagen. Ook al de getuigenissen van jongeren kan je lezen. Er staan gedichten, muziek en liedteksten op. Ook informatie over alle gelijkaardige gespreksgroepjes in Vlaanderen vind je hier terug. Er staan heel wat titels van boeken over rouwen op en verschillende links naar gelijkaardige websites. Kranten- en tijdschriftenartikels die verschenen zijn over Missing You kan je hier ook lezen. Tot slot is er een forum 'Het Praathoekje' waar je een berichtje kan achterlaten of in contact kan komen met lotgenoten; en ook een fotohoekje.
Doodgraag is de titel van de nieuwste theatercreatie van de jonge Antwerpse theatermaakster Kathleen Dols, die begin dit jaar nog een SABAM-creatiebeurs kreeg voor De Witte Roos. Op vraag van vzw Missing You uit Leuven komt een nieuwe productie Doodgraag tot stand. Missing You is een initiatief voor jongeren en jongvolwassenen die een broer, zus, ouder, vriend, verloren hebben door sterfte en hier graag over willen praten met lotgenoten op een jaarlijkse ontmoetingsdag of via maandelijkse praatgroepen. Missing You viert in 2010 zijn 10-jarig bestaan en wil deze gelegenheid graag gebruiken om via een theatervoorstelling een groter publiek aan te spreken. Kathleen Dols verloor zelf haar moeder op 18-jarige leeftijd en ging daarom graag in op de uitnodiging om haar schouders te zetten onder dit project. Ook deze keer kan ze ondertussen al voor de derde keer- weer rekenen op de succesvolle samenwerking met PR-manager Tim Van Keer. Voor het artistieke luik van de voorstelling gaat Missing You de samenwerking aan met Lola Blau Theaterproducties vzw, het productiehuis van o.a. Alain Reubens en David Verbeeck (Daens, Portret van een Verloren Lente) De voorstelling wordt volledig gedragen door Lisa Schijvens, Marthe Schneider en Julie Vranckx, 3 talentvolle jongeren van 15, 16 en 17 jaar, die geselecteerd werden na audities.
Het VERHAAL:
Doodgraag vertelt het verhaal van Merel en Free, 2 zussen die (zoals het hoort bij zussen) niet met, maar vooral niet zónder elkaar kunnen Tot Merel ziek wordt. Zo ziek dat ze elkaar binnenkort wel zullen moeten missen voor altijd Wat volgt, is een rollercoaster Flitsen, fragmenten, aantrekken en afstoten, ruzie maken en troost zoeken, jong zijn en met jezelf geen blijf weten, En al zeker niet met het gegeven missen en dood En dan is er ook nog Ella, die bij Free in de klas zit, en al helemaal niet weet wat zij nu moet doen om goed te doen
Doodgraag is een achtbaan, een roetsjbaan tussen lachen en huilen, tussen aantrekken en afstoten, tussen schelden en troosten, Kei-hard heen en weer geslingerd worden, door elkaar geschud tot je hele lijf er pijn van doet en niet alleen je lijf Wat gebeurt er als je afscheid moet nemen van iemand die je graag ziet, héél graag, doodgraag Het kan niet dat dat jou overkomt Niet nu en niet hier Het wordt een helse rit, zoveel is zeker en je komt er niet zonder blauwe plekken uit Maar blauwe plekken verdwijnen weer en elke achtbaan heeft érgens wel een eindstation
De voorstellingen vinden plaats op:
¤ 1, 2 oktober (première) om 20u30 en 3 oktober om 15u in theater Het Klokhuis, Parochiaanstraat 4 te Antwerpen ¤ 8,9 oktober om 20u30 en 10 oktober om 15u in zaal De Seine, Lisperstraat 97 te Lier ¤ 15,16 oktober om 20u30 en 17 oktober om 15u in zaal Ons Huis, Goudbloemstraat 34 te Leuven
Doodgraag is een productie van vzw Missing You ism Lola Blau Theaterproducties vzw Tekst en regie: Kathleen Dols Spel: Lisa Schijvens, Marthe Schneider en Julie Vranckx.
Laat ons met zoveel mogelijk deze organisatie steunen.
Onder het motto men is nooit te oud om te leren , ga ik in november bij DIGIDAK een cursus volgen. Digitaal creatief noemt de cursus. Het gaat over omgaan met foto's. Ik heb nog maar een paar weken een digitaal fototoestel gekregen van onze zoon en wens daar mooie dingen mee te maken. Een mooi landschap, bloemen, mensen en ik zou graag creatief met die foto's willen omgaan. Ik laat het wel weten en zien als het allemaal lukt.
Een jaar geleden kon Marie-Rose Morel (37) melden dat ze haar baarmoederkanker had overwonnen. Nu is de ziekte terug, met de meest sombere prognoses. Maar de politica is niet van plan om het op te geven.
Dinsdagavond zendt de digitale zender Stories TV een opmerkelijke reportage uit. In het programma Een boeiend gesprek praat Marie-Rose Morel eerst twintig minuten lang geanimeerd over Leve het leven!, het dagboek dat ze vorig jaar publiceerde nadat ze genezen was verklaard.
Dan vraagt interviewer Marc De Pril: Hoe gaat het nu met jou? Morel antwoordt kalm: Enkele weken geleden heb ik slecht nieuws gekregen. De kanker is terug, zeer agressief en een beetje overal. Nu ben ik aan het zoeken wat nog mogelijk is. Volgens de traditionele geneeskunde ziet het er heel slecht uit. De artsen geven me nog zes maanden.
Geen politiek meer
"De jongste zes of zeven maanden was ik vergeten welke les ik van mijn ziekte had moeten leren. Ik heb me weer opgewonden over de politiek, me beziggehouden met nutteloze debatten met mensen die toch Oost-Indisch doof zijn. Als ik nu nog een nieuwe kans krijg - wat medisch gezien dus niet meer mogelijk zou zijn - dan interesseert de politiek me niet meer.
Vandaag 31 juli 2010 kreeg ik de volgende mail binnen.
Een bewonderenswaardige vrouw
De prijs gaat niet altijd naar diegenen die hem het meest verdienen ...
Irena Sendler
Onlangs stierf deze 98-jarige.
Gedurende WOII werkte zij in het Warschause getto, maar zij had een bijkomend motief.
Ze WIST (als Duitse) wat nazi's plannen waren voor de Joden.
Ze smokkelde 2500 kinderen buiten;
Ze had een hond, die getraind was om te blaffen als Duitse soldaten in de omgeving waren, zodat ze het eventueel geluid van de kinderen niet zouden horen.
Ze werd gepakt, men brak haar benen, armen en sloeg haar vreselijk. Zij hield de namen bij van de kinderen die ze buiten smokkelde en stak ze in een glazen pot en begroef deze onder een boom in haar tuin.
Na de oorlog probeerde ze de ouders te zoeken en dat lukte enkele keren.
De meesten waren door gas omgekomen. De kinderen die ze hielp werden in pleeggezinnen geplaatst of geadopteerd.
Vorig jaar (2007) werd deze dame voorgedragen voor de Nobelprijs - ze werd niet geselecteerd
We zijn nu meer dan 60 jaar na de tweede wereldoorlog. Deze email moet in een ketting doorgestuurd worden, als een memorial voor alle doden, verkrachten, vermassacreerden, de verbranden, de vergaste, diegenen die een hongerdood stierven, terwijl het Duitse en Russische volk de andere kant opkeek. (kijk naar de cijfers hierboven)
Nu meer dan ooit, terwijl Irak, Iran en anderen beweren dat de holocaust enkel een mythe is , is het zeer belangrijk dat de wereld dit nooit vergeet, want er zijn anderen die klaar staan om hetzelfde te doen.
Het is de bedoeling dat deze email 40.000.000 mensen bereikt
Doe mee en wees een schakel in deze memorialketting !!!!
Stuur hem door naar mensen die je kent en vraag hun om deze ketting verder uit te dragen.
AUB, vernietig deze mail niet!
Het kost je enkele seconden om deze mail door te sturen !!!
Nachten De nachten duren te lang
De dagen zijn te kort
Acht uren slapen
Acht uren werken
Acht uren ontspanning
We leven dus
1/3 van ons leven
Dat is weinig
We 60 jaar wordt
Heeft amper
20 jaar geleefd
Het gebeurde op een grijze maandagmorgen. Twee minuten na half negen stapte ik de deur uit op weg naar den Delhaize, rechtover de deur. Zo vroeg in de morgen ga ik enkel een krant kopen. Op dinsdag koop ik ook de Humo voor mij en een klein tv blad voor mijn vrouw. Daar ik een film fanaat ben doorblader ik vlug de Humo op zoek naar welke films op tv komen. Het gebeurd regelmatig dat ze films spelen die ik in mijn kast heb staan. Niet moeilijk als je er een kleine 1500 hebt. Die bewuste dag stopte er een vrouw, wat we in de volksmond een sjiek madameke durven te noemen. De bloemist naast ons zet zijn container altijd op maandag buiten. Dat vrouwtje stapte uit haar prachtige Jaguar haalde er twee vuilzakken uit en kieperde die in de container. Nieuwsgierig als ik ben stond ik de volgende maandag op post, aan mijn deur. En ja hoor, stipt op tijd kwam mevrouw aangereden, de koffer open en de vuilzakken dumpte ze in de container. Zonder dat ze het kon zien had ik met mijn gsm foto's gemaakt. Daarmee ging ik naar de bloemist. Die mens was blij en de volgende maandag stond hij bij ons achter het raam, op wacht. Net toen de vrouw de eerste vuilzak in de container gooide, liep de bloemist naar buiten. Toeval of niet op dat moment kwam de politie in onze straat gereden. Daar ging mijn wekelijks verzetje op maandagmorgen.
Ik ben jean hellemans, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jean hellemans.
Ik ben een man en woon in hoogstraten () en mijn beroep is pensioen.
Ik ben geboren op 06/04/1943 en ben nu dus 81 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sport in het algemeen, LIERSE, schrijven, onze kleinkinderen, mensen.
Ik hoop dat het seniorennet een uitlaatklep kan zijn voor mij en voor iedereen.
Met respect voor Yasmine
Non , je regrette rien
