Een jaar geleden kon Marie-Rose Morel (37) melden dat ze haar baarmoederkanker had overwonnen. Nu is de ziekte terug, met de meest sombere prognoses. Maar de politica is niet van plan om het op te geven.
Dinsdagavond zendt de digitale zender Stories TV een opmerkelijke reportage uit. In het programma Een boeiend gesprek praat Marie-Rose Morel eerst twintig minuten lang geanimeerd over Leve het leven!, het dagboek dat ze vorig jaar publiceerde nadat ze genezen was verklaard.
Dan vraagt interviewer Marc De Pril: Hoe gaat het nu met jou? Morel antwoordt kalm: Enkele weken geleden heb ik slecht nieuws gekregen. De kanker is terug, zeer agressief en een beetje overal. Nu ben ik aan het zoeken wat nog mogelijk is. Volgens de traditionele geneeskunde ziet het er heel slecht uit. De artsen geven me nog zes maanden.
Geen politiek meer
"De jongste zes of zeven maanden was ik vergeten welke les ik van mijn ziekte had moeten leren. Ik heb me weer opgewonden over de politiek, me beziggehouden met nutteloze debatten met mensen die toch Oost-Indisch doof zijn. Als ik nu nog een nieuwe kans krijg - wat medisch gezien dus niet meer mogelijk zou zijn - dan interesseert de politiek me niet meer.
Vandaag 31 juli 2010 kreeg ik de volgende mail binnen.
Een bewonderenswaardige vrouw
De prijs gaat niet altijd naar diegenen die hem het meest verdienen ...
Irena Sendler
Onlangs stierf deze 98-jarige.
Gedurende WOII werkte zij in het Warschause getto, maar zij had een bijkomend motief.
Ze WIST (als Duitse) wat nazi's plannen waren voor de Joden.
Ze smokkelde 2500 kinderen buiten;
Ze had een hond, die getraind was om te blaffen als Duitse soldaten in de omgeving waren, zodat ze het eventueel geluid van de kinderen niet zouden horen.
Ze werd gepakt, men brak haar benen, armen en sloeg haar vreselijk. Zij hield de namen bij van de kinderen die ze buiten smokkelde en stak ze in een glazen pot en begroef deze onder een boom in haar tuin.
Na de oorlog probeerde ze de ouders te zoeken en dat lukte enkele keren.
De meesten waren door gas omgekomen. De kinderen die ze hielp werden in pleeggezinnen geplaatst of geadopteerd.
Vorig jaar (2007) werd deze dame voorgedragen voor de Nobelprijs - ze werd niet geselecteerd
We zijn nu meer dan 60 jaar na de tweede wereldoorlog. Deze email moet in een ketting doorgestuurd worden, als een memorial voor alle doden, verkrachten, vermassacreerden, de verbranden, de vergaste, diegenen die een hongerdood stierven, terwijl het Duitse en Russische volk de andere kant opkeek. (kijk naar de cijfers hierboven)
Nu meer dan ooit, terwijl Irak, Iran en anderen beweren dat de holocaust enkel een mythe is , is het zeer belangrijk dat de wereld dit nooit vergeet, want er zijn anderen die klaar staan om hetzelfde te doen.
Het is de bedoeling dat deze email 40.000.000 mensen bereikt
Doe mee en wees een schakel in deze memorialketting !!!!
Stuur hem door naar mensen die je kent en vraag hun om deze ketting verder uit te dragen.
AUB, vernietig deze mail niet!
Het kost je enkele seconden om deze mail door te sturen !!!
Nachten De nachten duren te lang
De dagen zijn te kort
Acht uren slapen
Acht uren werken
Acht uren ontspanning
We leven dus
1/3 van ons leven
Dat is weinig
We 60 jaar wordt
Heeft amper
20 jaar geleefd
Het gebeurde op een grijze maandagmorgen. Twee minuten na half negen stapte ik de deur uit op weg naar den Delhaize, rechtover de deur. Zo vroeg in de morgen ga ik enkel een krant kopen. Op dinsdag koop ik ook de Humo voor mij en een klein tv blad voor mijn vrouw. Daar ik een film fanaat ben doorblader ik vlug de Humo op zoek naar welke films op tv komen. Het gebeurd regelmatig dat ze films spelen die ik in mijn kast heb staan. Niet moeilijk als je er een kleine 1500 hebt. Die bewuste dag stopte er een vrouw, wat we in de volksmond een sjiek madameke durven te noemen. De bloemist naast ons zet zijn container altijd op maandag buiten. Dat vrouwtje stapte uit haar prachtige Jaguar haalde er twee vuilzakken uit en kieperde die in de container. Nieuwsgierig als ik ben stond ik de volgende maandag op post, aan mijn deur. En ja hoor, stipt op tijd kwam mevrouw aangereden, de koffer open en de vuilzakken dumpte ze in de container. Zonder dat ze het kon zien had ik met mijn gsm foto's gemaakt. Daarmee ging ik naar de bloemist. Die mens was blij en de volgende maandag stond hij bij ons achter het raam, op wacht. Net toen de vrouw de eerste vuilzak in de container gooide, liep de bloemist naar buiten. Toeval of niet op dat moment kwam de politie in onze straat gereden. Daar ging mijn wekelijks verzetje op maandagmorgen.
Ik ben jean hellemans, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jean hellemans.
Ik ben een man en woon in hoogstraten () en mijn beroep is pensioen.
Ik ben geboren op 06/04/1943 en ben nu dus 81 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sport in het algemeen, LIERSE, schrijven, onze kleinkinderen, mensen.
Ik hoop dat het seniorennet een uitlaatklep kan zijn voor mij en voor iedereen.
Met respect voor Yasmine
Non , je regrette rien
