De blokkade

Ik zat voor het scherm, dat voorlopig nog leeg was. Het idee was om hoofdstuk één van mijn nieuwe roman te schrijven, over twee koppels waarvan de vrouwen iets met de man hadden van het andere koppel en uiteraard omgekeerd en waarvan niemand onderling iets wist.

Maar plots, toen ik mijn eerste zin wou schrijven haperden mijn handen. Ik kon geen letter verzinnen, geen woord neertikken terwijl het witte scherm me als een flitslicht leek aan te staren.

Ik keek door het raam naar buiten waar ik spelende kinderen zag in het aanpalende speeltuintje naast ons huis. Mijn vrouw was boven, aan het strijken. Af en toe hoorde ik 'psssssscchhhh' als het stoomstrijkijzer stoom afliet.

Iets wat ik op dit moment ook wel nodig scheen te hebben.

Ik voelde een raar gevoel in mijn kop. Alsof iemand met een spons alle woorden die ik al zolang kende en zo vaak gebruikt had, had weggeveegd.

IK leunde tegen de rugleuning van de stoel en zuchtte.

Boven hoorde ik het strijkijzer blazen en buiten zag ik nog de kinderen spelen.

Dan nam iets of iemand het over. Mijn handen beefden. Mijn ogen staarden in het niets. Ik leek plots ergens anders. Het witte scherm werd donker en plots was daar een griezelig hoofd. Een man met gerimpelde huid, een vieze kleur en bloeddoorlopen ogen, ik zag zijn rotte tanden en pus droop uit zijn mondhoeken. Ik keek naar hem en kon mijn blik niet afwenden.

"Ha idioot, denk je dat je weer een roman gaat schrijven, vergeet het maar, ik zorg ervoor dat jij nooit meer schrijft dat kan ik je verzekeren dommerik"

"Wie ben jij?" stamelde ik, terwijl mijn keel de woorden leek dood te knijpen.

"Speelt geen rol, laat me zeggen dat jij al genoeg rotzooi hebt geschreven, dat jij al genoeg ellende hebt veroorzaakt met je uitgegeven boeken, over al die moorden, over racisme en over pedofilie, waarom moet je over zoiets schrijven lamstraal!" zei het hoofd in het scherm terwijl het pus in het rond vloog en hij vreselijk lachtte.

"Euh...ik...." maar verder raakte ik niet.Mijn keel waskurkdroog alsof iemand er zand in had gegoten. Mijn hart bonsde luid en met elke slag die het deed leek mijn hoofd meer en meer onder druk te komen staan.

"Ik zal je leren om die verdomde dingen neer te schrijven, wie denk jij wel dat je bent verdomme!" riep het ding in mijn pc scherm.

"Ik...weet..." en verder raakte ik niet. Mijn keel zat dicht, ademen werd moeilijk, zweet gutste over mijn lijf, ik probeerde recht te staan wat me niet lukte.

"Jij gaat nooit nog een boek schrijven !" zei het ding en de lach die volgde leek wel uit het diepste van de hel te komen. Toen plots was het scherm weer wit.

Ik keek rond, de kinderen speelden nog in de speeltuin en boven hoorde ik mijn vrouw over en weer lopen.

Ik beefde over heel mijn lichaam, voelde angstzweet op mijn voorhoofd.

Ik voelde me raar. Ik stond op wat me lukte. Ik liep naar de badkamer en in de spiegel zag ik hoe slecht ik er uit zag. Ik opende de kraan en gooide wat water in mijn gezicht.

Dan plots kreeg ik een ondraaglijke pijn in mijn hoofd, ik snakte naar adem, zag om me heen en viel op de grond, dan werd alles zwart...

"Tja mevrouw, het spijt me maar Uw man zal nooit meer de oude worden!"

De vrouw snikte en keek naar haar man die met een lijkbleek gezicht in het ziekenhuisbed lag, aan een infuus en hartmonitor.

De vrouw keek de dokter nogmaals aan.

"Gelukkig bent U er vroeg bij geweest maar waarschijnlijk zal hij nooit meer kunnen spreken en zelfstandig wandelen, een beroerte is een gevaarlijk iets en vooral onvoorspelbaar, als hij al kan zelfstandig eten zou ik al blij zijn!"

De vrouw dankte de dokter en die verliet de kamer. Ze keek naar de persoon die ooit haar man was, dan keek ze naar buiten, daar beneden op het voetpad stond een oude man met een kap op. Hij had een vies gezicht en scheen naar haar te kijken, hij lachte duidelijk en pus droop uit zijn mond...dan draaide hij zich om en schuifelde weg...