Enkele jaren geleden moest mijn vrouw het bedrijf waar ze werkte gaan
vertegenwoordigen in Zuid-Afrika, bij een trouwfeest van de dochter van een
grote klant van hen.

Mijn vrouw reisde dus gratis en ik kon ook mee, zodat we maar voor één
persoon moesten betalen. Het was FAN-TAS-TISCH !

Maar ik maakte er, als pechvogel, natuurlijk wel het één en ander mee. Vooral
het één dan. Neen, ik werd niet opgegeten door een malafide leeuw noch werd
ik achterna gezeten door glimlachende hyena’s.

Ik kreeg geen ebola of andere ziekte noch een aanval van malaria of homofilie
of is het hemofilie?

Het volgende gebeurde echter wel.

We waren dus met een tiental Westerlingen
daar, allemaal bekenden van de bruid. De tweede avond was het
vrijgezellenavond van de bruid en alle vrouwen moesten mee. Eén dame had
echter haar 14-jarige zoon mee en mijn vrouw besliste dan maar (zoals vaak om
niet te zeggen altijd) dat ik op dat gastje moest passen.

Ik was ongelooflijk blij met deze taak, helemaal niet dus!

Dus had mijn vrouw in het hotel een tafel geboekt voor twee. Ik, al niet danig
sociaal georiënteerd en zeker niet als het jonge mannen betrof, zag er tegenop
en dit manneke praatte zelf al niet veel en dan was het nog in het Angelsaksisch
ook.

Met lood in de schoenen zat ik die avond aan tafel met dat kereltje. We praatten
over giraffen en olifanten (hoe toepasselijk toch !). Gelukkige wilde dat kereltje
om acht uur naar bed. Ik hield hem niet tegen, nadat ik hem gegoodnight had,
vertrok hij; ik besloot dan ook maar naar de kamer te gaan.

Ik keek wat tv. Om twaalf uur kwam mijn vrouw ladderzat de kamer binnen
gewandeld, of dronken of pissed, ze waggelde naar het toilet en viel daarna
prompt in slaap op het bed.

Het vreemde was, dat het bad één meter van het bed
stond aan de kant waar ze sliep, gelukkig was er een gordijn rond dat ik dicht
deed omdat het dan toch een beetje op een muur geleek.

Ik viel, ondanks het luide gesnurk in slaap. Na een uurtje of twee was ik alweer
wakker. Ik moest dringend plassen.

Dus ik in het donker, slaapdronken, voelend aan het gordijn rond het bad en zo
bereikte ik in het pikdonker een deur, ik deed ze open en stond plots, in mijn
onderbroek op de gang, de deur sloeg met een harde knal dicht.

Ik schrok en was klaarwakker dankzij de felle lichten in de gang. Gelukkig was
er niemand.
Ik klopte zachtjes op onze kamerdeur. Ik hoorde mijn andere helft snurken. Ik
klopte wat harder op de deur maar niks hielp, ze sliep vast.

Plots ging de lift open en een zwarte man stapte er uit, toen hij me zag staan met
mijn Seamanonderbroek aan ging hij gauw zijn kamer in, die net naast de onze
was.
Even later kwam hij terug buiten en gaf me een handdoek om me een beetje te
bedekken. Ik dankte hem en hij verdween weer.

Ik liep de gang door, maar moest echt dringend plassen, ik nam ipv de lift de
trap en daar stond een grote plant in de hoek, ik plaste daar dan maar in altijd
beter dan tegen de muur dacht ik.

Daarna kwam ik beneden, met dat handdoekje om mijn vette billen. Ik was aan
de receptie en wachtte om de hoek, ik keek eerst of er niet teveel volk was.

Neen dus, enkel een viertal receptionisten. Ik strompelde op blote voeten en met
lendendoek naar de receptionisten toe. Net op het moment dat ik in het midden
van de hall was ging de grote voordeur open en stapten er een dertigtal Japanse
toeristen de hall binnen, toen ze me zagen begonnen ze luid te krijsen en namen
ze hun fototoestellen en namen ze foto’s.

Ik zakte door de grond van schaamte.

Ik keek de dichtsbijzijnde receptionist aan, die nauwelijks zijn lach kon
bedwingen en legde hem mijn situatie uit. Hij knikte en overhandigde me een
kaart om onze kamerdeur te openen.

Als een pijl uit een boog stormde ik de trap op met het schaamrood over mijn
hele lichaam.
Even later lag ik in bed, mijn vrouw snurkte rustig verder, toen ik haar ‘s
morgens mijn event vertelde geloofde ze me niet, toen ik haar de derde
deurkaart toonde moest ze me wel geloven.

Gelukkig waren er ook leuke dingen zoals safari’s, drank, lekker eten en zo
verder.
Maar de pech sloeg weer toe...

Op een andere avond moet mijn vrouw naar één of andere show voor vrouwen.
Ik zat weer alleen, gelukkig moest ik niet babysitten.

Na enkele biertjes aan de bar, ging ik naar mijn kamer. Na een uurtje kreeg ik
honger, ik bestelde kip en frietjes en enkele blikjes bier via roomservice . Het
was lekker.

Toen ik gedaan had besloot ik om de tray en het bord op een trolley te zetten die
ik in de gang had zien staan.

Maar hola, ik was geen ezel die zichzelf twee keer aan dezelfde steen zou
stoten, dus legde ik een schoen tussen de deur, ik verliet de kamer, alweer in
onderbroek, maar de rem op de deur was zo krachtig dat de deur gewoon mijn
schoen de gang in duwde en sloot.

Ik durfde echt niet meer naar de receptie gaan en bleef gewoon voor onze
kamerdeur zitten. Mensen die voorbij kwamen schudden met hun hoofden en
dachten waarschijnlijk dat ik een bedelaar of zo was...

Toen mijn eega arriveerde lachtte ze met me.

“Twee keer, dat kan toch niet?” proestte ze.

Ik was kwaad en ging slapen...

Ik heb er jaren naar gezocht, naar dit gat. Op de Antwerpse markt, net achter het standbeeld van Brabo, de handenwerper, vond ik een gat van 1cm doorsnede. Niet groot genoeg dus. Ik zocht verder, op de markt van Eeklo niks, op de markt van Eupen rien, op de markt van Zwevezele, buiten een hondendrol, ook niks.

Zelfs de markten van Houthalen, Helchteren, Durbuy, Aalter, Brugge noch Brussel , buiten de rioolputjes , ook geen gaten gevonden. Ik was danig teleurgesteld in deze markten !

Verdorie zei ik tegen mezelf, mezelf zei niks terug.

Ik bleef verder zoeken naar ‘het gat in de markt’. U vraagt zich af waarom, wel ik was het beu om arm te zijn, om belastingen te betalen en om amper rond te komen, ik besliste het roer om te gooien en op zoek te gaan naar het gat in de markt, er moest toch iets zijn dat over het hoofd was gezien door uitvinders en bedenkers, er moest toch nog iets over zijn, waardoor een arme schlemiel als ik , ook stinkend rijk zou kunnen worden…

Na diverse nachten en dagen van zoeken besloot ik thuis iets te bedenken dat het gat in de markt zou kunnen zijn. Een elektrische kam ? Bestaat al! Een app die je stappen meet? Bestaat al !

Een automatische step? Bestaat al.Ook de automatische koffiemachine, de automatische toiletbrilreiniger , de afstandsbediening van je auto, de oven met grill, de boormachine met klopfunctie, de tuinsproeier met timer, de haarborstel met verwarming, de automatische eierkoker, de draadloze stofzuiger, de robotmaaier, de fotograferende gsm, de elektrische fiets, alles wat ik ook maar bedacht, het bestond verdorie al, wat nu ????!!!!!

Ik zat daar, aan mijn bureau, mijn hoofd te breken, iets wat ongelooflijk pijn doet, maar kon niks bedenken dat nog niet bestond. Ik besloot mijn vriend , meneer Google, te raadplegen. Ik zette me voor mijn computer die net gekuist was door mijn andere vriend, meneer Proper, U weet wel die reus met zijn idiote glimlach, en typte in ‘gat in de markt’.

Honderdduizenden hits.

Artikels over andere idioten die WEL het gat in de markt vonden, artikels met de titel ‘gat in de markt’ , het ene na het andere, over gelukszoekers die het gat wel vonden. Ik las de verhalen over de stadbakkerij, over de vrouwen die een nieuw bier brouwden, over een man die een digitale weegschaal uitvond, over een frituur die friet aan huis leverde, over een behaontwerpster die voorverwarmde beha’s uitvond, over een farmaceutisch bedrijf dat een zichzelfvernietigende tampon uitvond, over hondeneten waardoor je hond geen kaka meer doet zodat je dit niet meer moet opkuisen, over voedingswaren die zichzelf na een week ontbonden zodat de afvalberg kleiner werd, over de uitvinder van de gekruide kauwgom, over de volledig recycleerbare telefoon enzovoorts en verder.

Ik was verbouwereerd over het enorme aantal ideeen.

Maar ondertussen had ik het gat in de markt nog niet ontdekt. Ik besloot me erbij neer te leggen, dat gat kon me gestolen worden, het interesseerde me niet meer. Tot ik plots een schitterend idee kreeg. Waarom zou ik niet eens op zoek gaan naar mysterieuze personen. Zoals Maarten bijvoorbeeld.

Die van de uitdrukking ‘ hij gaf de pijn aan Maarten’. Wie was deze Maarten, waarom werd die pijp aan hem gegeven en niet aan Prosper of Eduard ? Of Joost ? Wie was hij, hoe leefde hij ? Hoe komt het dat hij alles scheen te weten, deze man van de slogan ‘Joost mag het weten’.

Als je constant al die verschrikkelijke verhalen hoort over al die
genderidentiteiten, zoals er bvb zijn de man en vrouw, de trans vrouw, de
trans man, genderqueer, non binair, agender,cisgender,bigender,genderfluide
enz enz, dan weet je niet meer van welk hout pijlen te maken.

Daarom dacht ik dat het beter is na vijf en zestig jaar om uit de kast te komen.

Sinds ik geboren ben heb ik het gevoel alsof ik een hond was die geboren werd
in een mannenlichaam. Ik weet nog bij de geboorte zelf, ik vloog uit mijn
moeders ‘je weet wel’ en lag op de grond, de vroedvrouw nam me op bij mijn
enkels en gaf me een klap op mijn achterste.

Volgens mijn moeder weende ik
toen niet maar jankte ik, als een hond...

En het werd er niet beter op, mijn eerste fopspeen had ik al na enkele minuten
al volledig opgegeten en ik had toen nog niet eens tanden.

Ik kreeg tanden toen ik drie maanden oud was, 64 stuks om eerlijk te zijn. De
artsen in het ziekenhuis konden hun ogen niet geloven en de week erna
werden er de helft van getrokken. Toen had ik dus al een grote muil.

Maar het gevoel dat ik eigenlijk een hond was in een mannenlichaam ging
maar niet weg. In plaats van dat ik in de tuin met een bal speelde op driejarige
leeftijd, plaste ik tegen de boom of liep rond met een stok in mijn muil.

Ik begon pas te spreken op mijn tiende, mijn ouders waren alle mogelijke
dokters afgelopen met de vraag of dit normaal was. De meesten zegden
uiteraard van niet maar er was geen medicijn voor...

Mijn eerste woord was niet mama of papa maar ‘waf’ en later ook ‘woef’.

Mijn ouders konden het niet geloven en verstopten me vaak als er bezoek was
in de logeerkamer, dan beet ik het laken kapot of plaste ik tegen de zetel.

Naarmate ik ouder werd begon het ‘hondgevoel’ wat af te nemen. Ik werd op
voetbal gestuurd toen ik twaalf was maar ipv de bal weg te schoppen beet ik
hem kapot. Exit voetballerij uiteraard.

Daarna werd ik bij de chiro en scouts gedropt. Daar beet ik de koorden van de
kampen kapot en jaagde ik in de bossen op konijnen en ander wild.
Ik werd uit deze jeugdgroepen gehaald...

Het vreemde was dat ik al die tijd op handen en voeten liep maar iedereen
accepteerde dat, mijn ouders kochten me zelfs een speciale rieten mand
waarin ik dag en nacht kon slapen.

Op school leerde ik niks, ik werd gepest, geschopt en geslagen. Af en toe beet
ik mijn pesters in de billen of plaste ik op hun boekentas.
Ik werd uit de school gezet.

Toen mijn pubertiteitsjaren begonnen leek het beter te gaan, op mijn
vijftiende liep ik voor het eerst rechtop. Enkele maanden later ontdekte ik de
meisjes en werd ik verliefd op Carola.

De eerste keer toen ik haar zag snuffelde ik aan haar achterste, dan de
voorzijde en toen aan haar gezicht. Ze kuste me op de wang en ik werd verliefd
op haar. Gelukkig hield zij van dieren en dan vooral van honden en begreep ze
mijn probleem.

We beleefden prachtige maanden, ze liet me uit in het bos, gooide takken weg
die ik dan moest terugbrengen, gooide tennisballen en riep me om ze te gaan
halen, kortom we hadden een geweldige tijd.

Doch op zekere dag kreeg Carola een hond van haar ouders en ik mocht
vertrekken.
Mijn ouders stuurden me in therapie bij de bekendste psychiater van het land,
dokter Borkowiltz.

“En hoe voel je je nu ?” vroeg hij.
Ik gromde en toonde hem mijn tanden. Hij schoof zijn stoel wat achteruit.
“Gaat het beter ?”

Ik schudde met mijn kop. Ondertussen had ik mijn baard en bakkebaarden en
snor laten groeien en zag ik er echt verwilderd uit. De dokter haalde een kopje
koffie met koekje voor zichzelf.
Toen hij even niet keek griste ik het koekje weg en at het met verpakking en al
op.

“Ik weet niet wat ik nog moet zeggen dokter, ik voel me een hond gevangen in
een mannenlichaam!”
De dokter bekeek me.
“Wat wil je dan ?
“Een groot plein met struiken en enkele bomen waarin ik elke dag kan ravotten
en spelen, een hond om gelukkig mee te worden, veel speeltjes, buffelbeentjes
om te kauwen, een braaf baasje die van me houdt...”
De dokter wreef zich in de ogen en keek rond.
“Ik zal zien wat ik voor je kan doen, misschien weet de dierenbescherming
raad...”
Al grommend verliet ik zijn praktijk.

‘Zeveraar’ dacht ik nog. Gelukkig kon ik toen al goed spreken dus ging ik naar
de frituur en vroeg ik een sateetje of acht aan de friturist.
“Gebakken zeker ?” zei de man.

“Neen, ik zal ze thuis wel bakken...loog ik “, de man wikkelde de sateetjes in
een papier en ik betaalde en haastte me naar het park.
Daar verstopte ik me in een struik en vrat de sateetjes allemaal op.
“Dat is toch lekker...” en ik jankte van plezier.

Dan ging ik weer naar huis. Ik woonde ondertussen op een klein studiootje,
met terras, waar ik mijn behoeften deed, want ik had nooit geleerd om op
een gewoon toilet te gaan.

De volgende dag liep ik wat te lopen en kwam ik voorbij een boerderij.
Daar liepen zeker zestig dikke kippen rond. Ik rende er luid blaffend heen, en ik
nam er drie bij hun nek. Ik at ze ter plaatse, met been en al.

Dan hoorde ik een sirene, het was niet de melkboer maar de politie, ze
arresteerden me en ik werd in een cel gegooid, daar beet ik mijn celgenoot,
dus werd ik alleen in een cel gestoken, ik jankte en blafte...

Uiteindelijk werd ik geinterneerd en geplaats in een speciale instelling. Ik had
daar een prive tuintje waar ik putten groef en takken van de bomen afbrak,
uiteindelijk kreeg ik een vriendje, een kleine Chihuahua, Rambo genaamd en
samen maakten we veel plezier. Mijn ouders zag ik nooit meer...

Enkele jaren later verdween mijn hondengevoel en voelde ik me niet meer
thuis in de instelling. Ik werd onderzocht en behandeld en genezen verklaard.

Maar het noodlot sloeg weder toe, want vijf jaar later, werd ik op een dag
wakker en had ik behoefte aan gras, niet om op te wandelen maar om te eten,
ik liep halsoverkop naar buiten en begon het gras in de voortuin te eten.
“Beuh....beuh” stamelde ik af en toe.

Een buurman had het zien gebeuren en belde de politie. Die kwamen even
later aan en namen me mee...

Bijlagen:
Ik kom uit de kast....pdf (68.1 KB)   

Waargebeurd verhaal

Dit verhaal is waar gebeurd, ik heb dat op een nacht gedroomd, nadat ik de avond er voor was gaan
chillen met aspirine en appelsienenlimonade. Het is een triest maar tegelijkertijd ook een leuk
verhaal.
Het gaat over Leo God, een jongeman van 64, die leefde in een dorpje ergens in Vlaanderen, dat
kon ik in mijn droom niet zijn omdat er nergens wegwijzers in voorkwamen.
Deze jongeman, had een vreselijk probleem. Iets wat hem al jaren dwarszat. Neen , het was niet het
klein pensioentje dat hij kreeg noch de verwijten van zijn vrouwtje Elferida. Het was ook niet hun
blinde hond Adhemar,met één poot die voortdurend zijn behoeften op de krant van Leo deed en
meestal had hij de krant dan nog niet eens gelezen, vaak zat Adhemar na zijn gevoeg, stiekem in de
hoek te gromlachen.
Dan werd Leo echt kwaad en gooide hij de afstandbediening naar de hond, die daarop reageerde
met naar Elferida te pikkelen en in haar enkels beet. Soms liep het bloed over haar zwarte pantoffels
op de mooie zwarte tegels van hun bescheiden appartementje.
Het was ook niet de postbode die elke dag expres hun post in een verkeerde brievenbus om hen te
treiteren. Ze waren namelijk niet erg geliefd in het dorp.
Hetgeen Leo het meest verafschuwde was zijn vreselijke achternaam: GOD.
Hij voelde zich daardoor zo belachelijk dat hij nog liever Janssens of Peeters of Klotemans had
willen heten.
Het begon al op school , op zijn eerste kleuterschool dag toen zijn mama hem inleverde in de
school.
Juffrouw Esmeralda bekeek het magere lelijke ventje en slikte, ze richtte zich tot Leo's mama.
“Aha, dag mevrouw, is dat Uw mooi mannetje, wat een leuk ventje” zei ze liegend.
De mama van Leo bekeek haar alsof ze gek was.
“Ja, onze Leo”
“Mooi, en de achternaam?”
“God!”
“Hoe?”VROEG juffrouw Esmeralda.
“God of hoort U niet goed godverdomme?”
Juffrouw Esmeralda kon amper haar lach inhouden, ze schaterde van het lachen binnenin.
De mama van Leo liet hem staan en vertrok. Leo weende, de tranen rolden over zijn puisterige
gezicht en zijn dikke bochelneus.
“Ge moet niet huilen vriendje!” zei Esmeralda. En ze gaf hem een papieren zakdoekje.
“Kom we gaan naar de klas om met de andere kindjes kennis te maken!” Leo volgde de juf en even
later kwamen ze in een klasje met andere kindjes.
Juffrouw Esmeralda opende de deur :
“Vriendjes , “zei ze, “dit is jullie nieuwe vriend Leo GOD”.
De meeste kindjes kregen ter plaatse een lachkramp en een breuk van het lachen.
“Woehaaa....God......whaaaaaa”
“Waar is sinte pieter ?” riep een ander kind.
“En Jezus?” riep een ander kind.
Juffrouw Esmeralda werd echt kwaad.
“Pas op jongens of straks geen godsdienstles!”
De kleuters lachten nog harder. Leo niet. Die huilde.
Leo huilde elke dag. Op de kleuterschool,op de lagere school, in het middelbaar, op de unief en ook
toen hij soldaat moest worden.
Overal werd met zijn naam gelachen.
Overal...
Uiteindelijk werd hij dierenarts. De dieren lachten niet met zijn uiterlijk noch met zijn naam.
Vele jaren was hij de beste dierenarts van het dorp.
En dan op zijn vierenzestigste had hij genoeg geld bij elkaar gewerkt om dat te doen wat hij al jaren
wou doen.
Uitgerekend op1 april, net na 31 maart zelfs, stapte hij naar het gemeentehuis van de gemeente.
Hij ging naar een loket waar een bediende zat.
Moest daar een giraffe zitten zou dat vreemd zijn niet?
De man achter het loket, met een klein Adolfsnorretje, een brilletje op zijn neus, en een grijns zei :
“Dag meneer, waarmede kan ik U van dienst zijn?”
“Ik weet niet of ik hier terecht kan maar ik wil mijn achternaam laten veranderen!”
“Uw achternaam?” zei de klerk en hij lachte flauwtjes.
“Ja!”
“Oké, en mag ik weten wat Uw achternaam dan wel is meneer?”
“God”.
“God?”, zei de loketbeambte, terwijl hij even naar het papier voor hem keek. Zijn lach kon hij
nauwelijks bedwingen. Hij nam snel een papier achter zich en zette zich recht aan zijn bureel.
Leo wachtte braafjes.
“God dus?” zei de man weer en vulde de naam op het papier in. Dan gooide hij snel zijn potlood
neer en liep weg.
“Dringend naar toilet meneer, sorry, even geduld!” en hij rende weg, naar het toilet, een beetje
verder, daar hoorde hij de man bulderend lachen.
Leo slikte.
Even later kwam de man terug.
“Oké, meneer God!”
“En in welke naam wil U dat dan laten veranderen?”
“Afgod!” zei Leo.
De klerk gooide zijn potlood weer neer en rende als een bezetene naar het toilet. Leo hoorde hem
alweer bulderlachen. Het hele gebouw leek te daveren. Ook de collega's van de klerk hadden
inmiddels alles gevolgd en zaten te gniffelen, te glunderen, te brullen, te gieren, te ginnegappen,te
proesten, te schaterlachen en sommigen durfden zelfs te glimlachen.
Leo was bedroefd. De klerk was terug. Uitgelachen.
“Waarom afgod meneer, dat is toch even erg?”
“Neen meneer , ik vind van niet, ik wil daarmee zeggen dat ik God af ben, dat ik God niet ben, dat
ik gewoon een mens ben zoals alle anderen! Dat ik dit discriminerend en belachelijk gedrag, niet
langer wil nemen!” riep Leo kwaad.
De klerk proestte het uit.
En dan plots begon het buiten te regenen, te stormen, te donderen en bliksemen. De mensen gingen
kijken naar buiten, door de ramen, de straten werden rivieren, wagens werden meegesleurd en het
bleef regenen. De mensen kregen schrik. Verborgen zich onder hun bureau, vluchtten naar het toilet.
Plotseling bewoog alles. Een aardschok. En nog één. En nog één.
Leo stond erbij en keek er naar. Hij lachtte een beetje. De klerk was intussen onder zijn bureau
gekropen. Het angstzweet op zijn voorhoofd.
Dan plots vloog het kantoor in brand, zomaar ineens, zonder aanleiding. Mensen schreeuwden,
riepen om hulp, ze lachten niet meer.
Leo keek toe, de vlammen deden hem niks. Integendeel.
Hij genoot van de intense hitte, hij voelde zich fantastisch, dan volgde er een luid gekrijs en
veranderde Leo's lijf in een roodachtig torso, hij kreeg horens op zijn kop en gitzwarte vleugels
verschenen op zijn rug, zijn handen werden klauwen. Hij rochelde en gilde luid. De mensen die het
zagen vielen dood neer, van angst.
Leo roffelde enkele malen met zijn hoeven op de grond en vloog dan weg door de gebroken ruiten.
“Dat zal ze leren om mensen uit te lachen!Daar kan ik nu echt niet tegen hé”
“Ja maar Duveltje, was dat nu echt nodig om daar zo p te reageren?”
“Jezus, zeik niet of ben je de zondvloed al vergeten?!!!!!”
En net toen werd ik wakker, badend in het zweet, zo bang als een wezel.....

Vroeger was alles ECHT beter !
Normaal gezien spreek ik niet over vroeger, de mensen van nu zullen later, als ze oud zijn, ook
zeggen dat vroeger alles beter was...
Wat mij betreft was het dat ook. Neem nu gewoon een liefje vinden.
Vroeger toen ik een twintiger was, gaf men fuiven en party's en bals, je ging daarheen met een
briefje van 20 frank, dronk één pint waarmee je heel de avond moest toekomen maar je ging vaak
met een meisje naar huis.
Ze speelden er namelijk slows, een trage, je koos dan een meisje en daar danste je mee, tijdens het
dansen zette je een beetje meer kracht op je handen en reageerde het meisje dan wist je : BINGO!
Of ze speelden er la bamba, dan ging iedereen in een grote cirkel staan, een aantal meisjes en
jongens gingen in de cirkel staan en wandelden rond, de meisjes of de jongens die je drie kussen gaf
wist dat je iets voor hem of haar voelde en dus : BINGO!
Of je danste een beetje op de dansvloer, op het plafond zou idioot zijn, en je liet de meisjes merken
dat je hen wel kon pruimen, en ging je vaak naar huis en dus : BINGO!
Zouden hedendaagse jongeren weten wat een slow is? Ik denk het niet....
Maar nu ocharme, die jonge mensen, computers, tablets, gsm's, laptop,breedbeeld-tv's,sprekende
computers, stemgevoelige apparaten die je een opdracht geeft, sms jes sturen in codewoorden zoals
LOL, facebook, instagram, twitter, …..je kan het niet gek genoeg bedenken of het bestaat. En
Tinder en dergelijke, foto's van al dan niet bestaande meisjes, je swiped naar links of rechts al
naargelang wie je wel bevalt, dan spreek je af, zijn dit echte mensen of zijn het mensen die je geld
willen afhandig maken, kan je ze vertrouwen, moeilijk. Vreselijk voor de jongeren. Jongeren van nu
weten niet meer hoe een deftig gesprek te voeren, weten niet hoe zich te gedragen tegenover
anderen omdat ze 24 op 24 op een scherm staren...
Is dat niet erg? Ik ben er zeker van dat 95 procent van al die jongeren vroeg of laat bij de psychiater
terechtkomt. Triestig hee.
En nog iets vroeger, had je meisje en jongens en ook wel soms homoseksuelen en biseksuelen, maar
nu, het is niet te geloven wat je nu allemaal aantreft :
jongens, meisjes, non binaire mensen,aseksuele mensen,transseksuelen,biseksualiteit,transgenders
enzovoorts en zo verder.
Er zijn zelfs mensen die verliefd worden op hun hond of op een vetplant.
Ik vind het allemaal een beetje ver gaan. Vreemde wereld wordt het !
Dat je als man in een vrouwenlichaam zit of omgekeerd begrijp ik nog maar al de rest...
En de politiek en media doen daar lustig mee mee om het seksualiteitsspectrum zo breed mogelijk
te maken, zodat elke mens een andere seksualiteit krijgt...
In onze tijd was je een jongen of een meisje en liep je als jongen niet met een rok of als meisje liet
je geen snor groeien.
In onze tijd wanneer je je vrienden wou spreken, sprong je op je fiets(als je er al één had) en fietste
je er naar toe!
Nu gaat alles via die verdomde computertoestellen en andere dingen die de mens eigenlijk helemaal
niet nodig heeft.
En dan de programma's op tv, blind date, blind getrouwd, blind gekocht, man zoekt vrouw, vrouw
zoekt man, naked date, robinson eiland, enzoverder...
Ik heb altijd gezegd dat er ooit een programma zal zijn waarbij een moordenaar een tv station opbelt
om te zeggen dat hij een moord gaat plegen en dat zij mogen komen filmen tegen betaling, geloof
me, ik ga nog gelijk krijgen, het kan niet gek genoeg!
Elke mens heeft nu toegang tot duizenden televisiestations, duizenden films over letterlijk van alles,
duizend bronnen via Google en andere zoekmachines over alles, het is een beangstigende evolutie
en Darwin of George Orwell draaien zich wellicht om in hun graf.
Wij, vroeger hadden soms een zwart wit tv in huis, de afstandbediening was één van de kinderen die
op een knop ging drukken op het lelijke toestel. Er waren drie posten, Vlaams, Frans en Nederlands.
Moesten we iets opzoeken was dat in een encyclopedie...
Er waren prachtige avondvullende variété shows, waarbij je zowel kon lachen als huilen , er waren
prachtige quizshows, er was af en toe een goeie film.
Nu zie je door het bos de bomen niet meer, zelfs het bos kan je niet meer zien.
Ik begrijp dat vele jongeren er door zitten, of depri zijn. Je zou voor minder. Hoeveel van hen
speelden in zelfgebouwde kampen of ploeterden op een modderig voetbalveld om een goal te
scoren, hoeveel van hen weet wat boomklimmen is of touwtje springen, weinigen en dat is een
gebrek !!!!
Ik ben misschien een zeveraar,een lul, een zageman, maar volgens mijn bescheiden mening was het
vroeger echt wel beter en ik ken vele mensen persoonlijk die het niet zo leuk vinden dezer dagen,
het wordt tijd dat er wat verandert !
En dan spreek ik niet eens over de muziek, in onze tijd was er prachtige rock, soul en andere
muziek waar je op kon dansen, waar je een partituur van kon hebben en dat proberen na te spelen,
er was ritme, er was sfeer, nu nog worden duizenden nummers van toen nog gespeeld, zenders als
Nostalgie schieten als paddenstoelen uit de grond omdat de huidige muziek 'suckt'; er zijn de
zogenaamde rappers; de praters op muziek zoals een Eminem ed, die verdienen duizenden dollars
om op muziek te praten en vooral om elke regel te vloeken, en dan de boem boem muziek,
zogeheten deejays gooien een zootje klanken in een computerprogramma en maken daar hits van,
kennen geen noot van muziek maar raken toch wereldbekend en steenrijk.
Zeer trieste evolutie, en dan organiseert men evenementen zoals Tomorrowland, waarbij je dagen
aan een stuk rondhost op boem boem muziek, terwijl je je tegoed doet aan ongetwijfeld vele pillen
en dergelijke...
Het was vroeger beter vind ik, gelukkig behoor ik nu tot de ouderen, en zal ik
niet meemaken wat mijn kindjes en kleinkinderen nog gaan meemaken...dus stop ik met zeuren en
zal ik U met een spreuk opbeuren :
Morgen is er alweer een nieuwe dag dus lach !

De man achter het loket leek wel iemand uit de jaren zestig, een klein snorretje, de mouwen
opgerold met een elastiek aan de bovenarmen, bretellen en een bruine velours broek.
Plots stond er een man voor hem.
“Goedendag meneer !Kan ik u helpen?”
De andere man knikte en kwam wat dichter.
“Euh…ik denk het wel, ben ik hier juist om verbouwingen aan te vragen?”
“Inderdaad” knikte snorremans.
“U gaat dus verbouwen?”
“Ja klopt!”
“En wat gaat u verbouwen?”
“Wel, ik wil graag een barbecue op mijn koertje bouwen, met bakstenen”.
“Een barbecue kan je nu toch niet echt als een verbouwing zien he meneer?”
“Dat dacht ik ook, maar aangezien ik dan toch bezig ben wilde ik naast de barbecue ook een
pizza oven in elkaar metsen, met bakstenen !”
“Met bakstenen..” zei de loketman. “Best wel hee, met stro zou niet lang blijven staan he “
lachte hij.
De andere man lachte niet.
De loketman nam uit een lade een formulier ‘VERBOUWINGEN’.
“Hebt U een idee van de oppervlakte van dit gebouw ?”
“Ongeveer vier op vier meter, denk ik !”
“Amai, serieuze pizza’s gaat u bakken…” grinnikte de bediende.
De andere man grinnikte niet.
“Okee, ik zal de aanvraag invoeren, maar dan moet ik eerst Uw naam weten.”
“Dom” zei de man die niet grinnikte noch lachte.
“Dom?! U vindt het dom dat ik Uw naam vraag, of niet?!” zei de klerk.
“Neen, U begrijpt me verkeerd ik ben Dom!” zei de niet lachende noch grinnikende man.
“Okee meneer, dat U zichzelf dom wil vinden is Uw volste recht maar ik heb toch Uw naam
nodig !” zei de bediende weer.
“Ik ben DOM !!!” zei de verbouwer in spe, hij leek een beetje geagiteerd en opgewonden.
“Ja meneer, dat zei U net al, is goed maar ik moet toch echt Uw naam hebben hoor !”
“Ik heb het al verschillende keren gezegd ! Ik ben Arnold Dom!!!!!!” zei de man een beetje
bruusk.
“Ahaaa…ik begrijp het, Uw naam is Dom !” zei de bedienende klerk.
“Ja inderdaad, ik kan het ook niet helpen!” zei de ander.
“Tja beter Dom dan Klootmans of Neukmans of zoiets, ik heb al ergere namen gehoord
hoor.”
“Ja, dat zal wel, maar ik wil er wel even bijzeggen dat ik niet dom ben!”
“Hoe? Nu kan ik echt niet volgen hoor meneer, eerst zegt U dat U Dom bent en nu zegt U dat
U niet Dom bent, wat is het nu, bent U Dom of niet ?”
“Maar ja, ik ben Dom, Arnold Dom maar ik ben niet dom, zeg ik er bij, omdat de meeste
mensen aannemen dat ik ook dom ben omdat ik Dom heet !”
“Dat is toch begrijpelijk, U zegt zelf dat U dom bent dus is het logisch dat de meeste mensen
veronderstellen dat U ook echt dom bent!” zei de klerkachtige.
De andere man was intussen een beetje rood aangelopen en had okselvijvers.
“Ik ben Arnold Dom en ik ben SLIM !!!!!!” zei de gefrustreerde aanvrager.
“Nu kan ik helemaal niet meer volgen, bent U nu Dom of Slim ?” zei de bedienaar.
“IK BEN ARNOLD DOM!!!!!!!!En ik ben slim en niet dom, en als U zo verder gaat zal ik U
zodadelijk vanachter dat burootje trekken want mijn geduld raakt op !”
De loketman schoof een beetje achteruit op zijn stoel en trok de wenkbrauwen op.
“Weet U wat meneer, geeft U me gewoon U w paspoort ,dan vul ik de gegevens in op de
aanvraag!”
De kwadere man gaf zijn identiteitskaart. De andere nam het aan.
“Dank U !”
De man achter het loket bekeek het kleinood.
Plots schoot hij in een lach, “U bent getrouwd met mevrouw Bijster, zie ik, wat een grappig
gegeven, U bent dus in feite de familie Bijster-Dom…..woehaaaaa….aaaaaaa…..haaaa!”
De andere man werd nog kwader. Hij deed het knopje van zijn hemd onder de kin los. Hij
balde zijn vuisten.
“Gaat U nu verdorie stoppen met de klant uit te lachen ?!”
“Ik wil de baas spreken, nu, de verantwoordelijke van de dienst, roep hem nu !”
De klerk schrok en stopte met lachen. Met moeite kon hij zijn lach inhouden.
“Okee, ik roep hem wel even…” hij draaide zich om op de stoel en riep ,” meneer Krom, deze
meneer hier wil U spreken!”
Een man achteraan keek op en antwoordde ,” okee meneer Recht, ik kom er aan!”
De man die kwam aangewaggeld, had een dikke bierbuik, een dik hoofd en leek op Oliver
Hardy.
“Wat scheelt er meneer Recht?”,
“Deze man doet een beetje moeilijk en lacht me uit !” zei de klant, wijzend op de bediende.
“Neen, deze man zit te lullen dat hij dom is en dan is hij dom weer niet maar slim, ik begrijp
er geen snars van!” zei de bediendenaar.
“Als ge weer begint dan ben ik weg, klootzak!” zei de klant en draaide zich om, vooraleer hij
de deur uitliep brulde hij ; “ik ben Dom maar wel slim vergeet dat niet potloodventer, als ik
je tegenkom sla ik je gezicht tot moes!!!!!” en hij verliet ziedend het gebouw.
“Zie je wel meneer Krom……”
De andere waggelde hoofdschuddend weg…

Bijlagen:
http://ikkedenamateur   

Sprookje

Ossepoester zat wezenloos in haar kasteel uit het raampje te staren. Sinds die verdomde prins haar gestolen schoen had teruggebracht was haar leven een echte hel geworden. De man was te lui om te werken en wilde haar persé zwanger krijgen, toen dit echter niet lukte was hij naar S yrie gegaan om te gaan vechten met de moslims. En Ossepoester zat sindsdien alleen. Voor zich uit te staren, uit het kasteelraampje.... Plots ging de bel. Ossepoester schrok. Het was van verleden jaar geleden dat de bel nog gegaan was. Toen waren het getuigen van Jehova geweest en had ze niet opengedaan. Ze sprong recht, kamde haar zijdeachtige blonde haar, duwde haar borsten omhoog en snelde de lange trap af. Even later stond ze voor de grote eiken deur. “Wie is daar?” vroeg ze, terwijl ze haar hoofd tegen de zware deur hield. “Wij zijn het, de zeven dwergen!” riep een fijn stemmetje. “’t Is ni waar hee!” riep ze terug. “Wij willen hier graag komen logeren want we worden achtervolgd door een bende bloeddorstige smurfen, alstublieft, laat ons binnen Osse poester!” riep een ander stemmetje. Ossepoester kreeg een krop in de keel. Ze draaide de grote sleutel om en opende de deur. Daar stonden ze, zeven ineengeschrompelde, verdufte dwergen met tranen in de ogen en hun mutsen op half zeven. “Hemeltje, hoe zien jullie er uit?” vroeg ze. De dwergen knikten. “Kom binnen, maar veeg wel je voeten af eerst hee en vertel me dan wat er gebeurd is!” De dwergen strompelden de kasteelhal binnen. 

Ossepoester leidde ze naar de keuken, waar ze hen een glas chocomelk gaf en een reep chocolade. “Ik lust geen chocolade!” piepte de kleinste dwerg. “Wat dan wel makker?” vroeg Ossepoester boos. “Een pintje, Jupiler of zo???” Ossepoester opende haar Amerikaanse ijskast en haalde er een fris blikje Jupiler uit. De kleine dwerg nam het aan en dronk het snel leeg. “Niet zo vlug drinken jongen, ge gaat zat worden !” De andere dwergen knikten. Toen gingen ze met zijn allen rond de vierkante keukentafel zitten. “En wie gaat me nu eens vertellen wat er gebeurd is?” zei Ossepoester. “Zal ik het even uitleggen?” zei de dwerg met de langste baard. De anderen knikten. De dwerg nam nog een grote slok van zijn chocomelk terwijl de kleinste een grote boer liet. “Wel we waren op een dag Sneeuwzwartje aan het helpen in het veld, waar ze aardappelen en mariuana had geplant, toen plots een dertigtal smurfen ons omsingelden, we vroegen hen waarom en ze zeiden dat ze het huis van Sneeuwzwartje wilden innemen omdat dat toch te groot was voor haar, wij hebben ons toen onmiddellijk in gevechtshouding gezet maar de overmacht was te groot, ze namen touwen en knevelden ons terwijl ze Sneeuwzwartje mishandelden. Gelukkig konden we op een nacht ontsnappen maar we weten dat er een team van speursmurfen ons op de hielen zit, vandaar dat we graag hier zouden willen blijven en je willen helpen waar nodig!” De andere dwergen knikten. De kleinste wierp zijn lege blik Jupiler weg en keek naar de gesloten ijskast. Ossepoester gaf hem nog een biertje. “En wat kunnen jullie zoal?” “Belastingaangiftes invullen!” zei de lelijkste dwerg. 

“Schoorsteenvegen!” riep de zwartste dwerg. “Monopoly spelen!” zei de normaalste dwerg. “Gras afrijden!” zei de magerste. “Cupcakes maken!” zei de dikste. “Computers herstellen!” zei de intelligentste onder hen. “Zuipen!!!” riep de kleinste terwijl hij een ferme slok nam van zijn bier. Ossepoester wreef over haar behaarde kin. Ze kon wel wat hulp gebruiken in dit grote kasteel, dus leek het een goed idee. “Okee, jullie kunnen blijven, maar jullie betalen elk 50 euro per maand!” De slimste nam zijn portefeuille en betaalde voor hen elk drie maanden huur. Dan toonde Ossepoester hen hun kamer, de badkamer, het zwembad, de tuin, de veranda, de speeltuin, de golfbaan en het tennisveld. “Zo, nemen jullie dan nu maar de tijd om jullie te wassen en propere kledij aan te doen en dan kunnen we rond zevenen eten, okee!” De dwergen knikten en slenterden naar hun nieuwe verblijf, dolgelukkig als ze waren door het genereuze voorstel van Ossepoester. “Tof wijf hee!” zei één van hen. “Ge moogt gerust zijn!” “En dikke tetten!!!!!” “Spijtig van dat haar op haar kin!” “En die wrat op haar neus!” “En dat dik gat!” “Kom mannen, stop met jullie gelul en maak jullie kamers in orde en was jullie, want onder ons gezegd, we STINKEN !!!!” Ossepoester zat intussen weer voor haar kasteelraam en tuurde naar buiten. In de verte zag ze een stofwolk, er leek iets of iemand aan te komen... 

Even later ging de bel. Ossepoester keek door haar raampje naar beneden en zag iemand voor haar deur staan. Ze haastte zich de trap af. “Godverdomme, wie kan dat nu zijn, eerst die dwergen en nu weeral iemand aan de deur!” Even later opende ze de eiken deur. “Batman, holy shit, wat doe jij hier?” “Aha, je kent me?!” “Tja, da’s ni moeilijk met zo’n zwarte kap op je kop en dan die cape en je panty aan!” 

“Da’s geen panty, da’s mijn werkbroek!” zei Batman een beetje op zijn pik getrapt. Ossepoester keek naar zijn kruis en dat zag er goed gevuld uit, het was lang geleden dat ze nog zo’n kruis had gezien en ze kreeg een beetje goesting. “Wat kom je doen Batman?” “Ik kwam vragen of ik hier kan logeren voor onbepaalde tijd want ik wordt belaagd door een bende bloeddorstige smurfen en ik kan ze niet aan!” zei hij. ‘Wel een lekker wijf, spijtig van die wrat op haar neus, dat haar op haar kin en dat dik gat, maar ze heeft wel dikke tetten’ dacht Batman terwijl hij Ossepoester medelijdend aankeek. “Jij ook al?” “Hoe bedoel je?” “Wel daarstraks zijn er ook al zeven dwergen komen aanbellen en die zijn zich nu aan het wassen en zo, die werden ook al achtervolgd door die smurfen!” “Echt? Verdomme, dan is het erger dan ik dacht, volgens mij willen die de wereld overnemen!” “En waar is Robin?” vroeg Ossepoester langs haar neus weg. 

“Oh die....bleek dat hij homo was, wat ik al vermoedde met zijn rood broekje aan altijd, en heeft een vriend gevonden en ze zijn samen naar Ib iza gaan wonen en baten daar één of andere louche bar uit!” “Oh zo....ach kom maar binnen dan !” “Bedankt meisje!” zei Batman en hij kwam het kasteel binnen. “Ga maar naar boven en zoek ergens een kamer uit, er zijn er nog genoeg over!” Batman haastte zich naar boven. Daar aangekomen zag hij nog net één van de dwergen lopen. Die schrok zich een ongeluk natuurlijk. “Godverdomme Batman, wat doe jij hier?” “De smurfen willen me dood, ik kom hier voorlopig schuilen!” “Jij ook al?” zei de dwerg, “ kom ik toon je een kamer die nog vrij is!” en hij ging naar één van de kamers en opende de deur. “Vwalla se, hier is je kamer!” “Bedankt makker, ik ga alvast een bad nemen!” “Ja doe dat en doe dat belachelijk kostuum uit man, je lijkt wel een flikker!” “NOOIT!” zei Batman en hij stapte boos zijn kamer binnen. “Amai, dien is rap op zijn tenen getrapt, die carnavalzot!” zei de dwerg en hij ging terug naar zijn kamer want hij had zijn baard nog niet gefeund ....Ongeveer een uurtje later ging de bel weer. Ossepoester kreeg het een beetje op haar heupen. “Welke onverlaat kan dat nu nog zijn, op dit uur?!” zei Ossepoester boos 

“Da’s hier miljaarde persies de zoeten inval!” zei ze, terwijl ze boos naar beneden ging. Aan de deur gekomen riep ze : “Wie is daar?” want ze was bevreesd dat het de smurfen zouden zijn. “Ik ben het signora!” zei een zoetgevoosde mannenstem. Ossepoester kreeg het alweer warm van de goesting. 

Zonder nog te wachten opende ze de deur. “Zorro, verdikke, wat brengt jou hier? “ “Ik word achtervolgd door een bende vraatzuchtige smurfen en...” “...en je komt mij vragen of je in mijn kasteel kunt blijven tot de kust veilig is?” zei Ossepoester. “Hoe weet je dat ?” vroeg Zorro. “Omdat ik hier al de fucking zeven dwergen en Batman aan de deur heb gehad en die vroegen net hetzelfde!” “Ach zo, signora, en wat is uw antwoord? “Och, ene meer of minder zal’t ni make zeker!? Kom maar binnen en ga maar naar boven en zoek jezelf maar een lege kamer uit!” “Gracias signorina!” zei Zorro, terwijl hij een buiging deed en zijn hoed afnam. “Ja, en stop maar met die flauwekul hee!” zei Ossepoester en ze sloot de deur. Zorro was de trap al opgerend. “Zeg Zorro, en waar is Tornado, je paard?” “Die rotsmurfen hebben het gevangen genomen, in stukken gesneden en op hun barbecue gelegd, de blauwe smeerlapkes!” “Ocharme, innige deelneming man!” Zorro knikte en ging verder de trap op. Hij ging de lange gang in. Hij was nauwelijks enkele meters de gang in gegaan en plots sprong er iemand op zijn rug en probeerde hem te wurgen. Zorro bukte zich en gooide de persoon voor zich op de grond, dan trok hij zijn scherpe degen en wilde hij de man die hem in de rug sprong doden. “Getver Zorro, jij bent het!” “Batman, wat doe jij hier joeng?” “Op de vlucht voor de smurfen!” “Gij ook al, oei, zeg en is er nog een kamer vrij?” “Neem die naast mij maar!” zei Batman terwijl hij rechtkrabbelde. 

Even later verdween Zorro in zijn kamer. En Batman deed hetzelfde... 

Inleiding

In deze zesde roman of novelle of verhaal of hoe je het ook wil noemen zal ik alles vertellen zoals het is. Deze roman of novelle zal niet gecensureerd worden en vandaar zal dit boek niet geschikt zijn voor gevoelige lezers of lezers onder de 18 jaar. Die kunnen beter Libelle, Story of Humo gaan lezen en onderwijl denken aan wat ze zullen missen.

Ik zal in deze roman of novelle geen blad voor de mond nemen, alles zal vernoemd worden; een kat zal een kat genoemd worden, een hond een hond en een neger een neger, zoals het hoort dus eigenlijk.

Daarom ook zal deze roman of novelle of hoe U het ook wil noemen adembenemend angstaanjagend en griezelig zijn. Een dode zal een dode zijn, met of zonder afschuwelijke wonden waaruit het bloed en het pus loopt en waarin de maden ongestoord zullen rondkruipen als  bladeren in een herfstig en winderig landschap.

Een verkrachte vrouw zal een verkrachte vrouw blijven, ik zal haar niet een sukkel of iets dergelijks noemen maar gewoon een verkrachte teef die het dringend nodig had waarschijnlijk om eens goed gedekt te worden !

Een doodgereden hond of duif zal plat zijn, de darmen zullen in het rond vliegen als verse spagetti klaargemaakt bij de plaatselijke Italiaan.

Een homo zal een homo blijven, een aarsrijder, een darmflorist of een darmkanaallover. Een lesbienne zal een pot worden genoemd of omgedraaid, het zullen manwijven en clitorislikkers worden genoemd, niet meer noch minder.

Een hetero zal een poepmachien genoemd worden of een allesneuker. Geef toe niet slecht hee. Ik zal in deze roman niemand sparen, NIEMAND dus, ook de pedofiele priesters en paters niet noch de kerk of andere rijke instituten zoals OCMW's, rijke zoontjes van onze ministers die ook minister worden, politieke partijen die niet doen wat ze beloofd hadden, politiecommissarissen die naar de hoeren gaan, hoeren die naar de politie gaan omdat hun condooms gestolen zijn, jongeren die bussen nemen en deze bussen bevuilen en volspuiten met grafitti en daardoor losers zijn, wel ik zal deze jongeren ook als losers beschrijven dus !

Verder wilde ik aanstippen dat alles wat U in deze roman of novelle of hoe U het ook wil noemen echt gebeurd is en helemaal niet verzonnen is, alle wreedheid is echt gebeurd, de massale verwondingen en ongevallen die nauwkeurig zijn beschreven in dit boek zijn echt gebeurd, ik was er namelijk zelf bij.

De personen in dit boek zijn allemaal echte personen, niks in dit wereldschokkend epos is verzonnen of uit de duim gezogen.

Al wat er in gezogen wordt is eveneens echt gebeurd en soms zelfs weerzinwekkend. Personen die tegen al dit zinloze geweld en deze anarchie niet tegen kunnen, doen er goed aan dit boek NU te sluiten en een Suske en Wiske of een Rode Ridder te gaan lezen.        

Voor al de anderen vindt U achteraan in dit boek een overgeefzakje voor als het U teveel wordt. Mag ik U ook verzoeken om te checken of U op tijd Uw premie betaald heeft voor Uw levensverzekering en of een hartaanval, beroerte en acute angina pectoris na het lezen van deze roman of novelle of hoe U het ook wil noemen, wel gedekt is door Uw verzekering want U weet zowel als ik, als ze moeten betalen vinden ze wel iets waardoor ze dit niet moeten doen !

Mag ik er op wijzen dat alle afschuwelijke details, verminkingen, zelfmoorden, moorden, pesterijen, vernederingen werkelijk gebeurd zijn en dat dus niks fictief is of verzonnen.

Mag ik U ook mededelen dat alle personen in dit boek of in deze roman of telenovelle inmiddels overleden zijn aan de gevolgen van de dramatische omstandigheden waaraan ze veelvuldig werden blootgesteld ook nog na het uitgeven van deze roman of novelle of hoe U het ook wil noemen.

Mag ik U beleefd verzoeken om bij aanvang van het lezen de nodige veiligheidsvoorschriften in acht te nemen namelijk :  leg het nummer van Uw huisarts naast U, leg enkele Dafalgans klaar, vertel Uw huisgenoten waar U bent, lees dit boek enkel in het bijzijn van anderen en liefst als het nog licht is, gebruik geen zware maaltijden noch sterke dranken als U begint te lezen, laat eerst Uw bloeddruk meten en Uw bloed controleren.

Mensen die een hartkwaal hebben of zwanger zijn wordt afgeraden deze roman of novelle of hoe U het ook wil noemen te lezen.

Houdt U echter van huiveren, van griezelen, van thrilleren, van angst, van vreemde dingen, van vreemde geluiden, van spanning, van gierende zenuwen door kelen, van bibberende handen van spanning, van haren die rechtop gaan staan in de nek, van kiekevel van schrik, van bleek uitslaande grauwe gezichten van de gruwel, van harten die overslaan of veel te snel beginnen slaan, van rochelende lijken en brekende beenderen, van rottende tanden en bloedende stinkende wonden, van ledematen die na amputatie een eigen leven gaan leiden, van uit de ruimte afkomstige monsters, van nageboortes die voortleven, van moederkoeken waaruit kleine vampiers tevoorschijn komen, awel dan bent U bij het lezen van deze roman of novelle of hoe U het ook wil noemen aan het juiste adres.

Of bij de juiste auteur natuurlijk, hoe U het ook wil noemen.

Bent U mans of vrouws genoeg om deze schokkende roman aan te vatten en zonder gevolgen te lezen, denkt U over stalen zenuwen te beschikken en van niks bevreesd te zijn, bent U nog nooit bang geweest in het donker of wanneer de deur van Uw living krakend open gaat, bent U nog nooit flauwgevallen bij het zien van plassen en liters bloed, wel dan bent U, alleen U, de geschikte persoon om deze roman of novelle of hoe U het ook wil noemen te lezen en tot U te laten komen. Wees niet langer bang en bevreesd, haal diep adem, zet Uw verstand op nul en laat U meeslepen in dit spannende boek !

De auteur is niet verantwoordelijke voor alle lichamelijke ongemakken die kunnen voortspruiten uit het lezen van dit boek noch voor de gevolgen en depressies die kunnen optreden na het lezen van enkele bladzijden !

Veel slapeloze nachten gewenst en vooral veel leesplezier !

Eén

Antwerpen, Seefhoek.

In een klein huisje woonde de familie Sec. Vader Lodewijk Sec, moeder Henrietta Bral en zoontje Hendrik.

Pa Lodewijk, die door iedereen Lode genoemd werd was net op brugpensioen gegaan. Moeder Henrietta was eigenlijk vroedvrouw maar was heel haar leven huismoeder geweest om voor Hendrik te zorgen.

Ze was dus eigenlijk wroetvrouw geweest, heel haar leven gewroet en gesparteld om haar gezin draaiende te houden.

Vader Lodewijk was postbode geweest, veertig jaar lang, van brievenbus tot brievenbus. Hij werd vaak meneer Secs genoemd, vanwege zijn naam natuurlijk, begrijpt U een 's' er achter en het wordt Secs in plaats van Sec.

Dat vonden de collega's van Lodewijk grappig, Lodewijk zelf vond het flauw en enkele keren was hij zelfs bijna op de vuist gegaan en dan vooral met Armand Scheers, die was eigenlijk de pester, de gast die altijd commentaar had op anderen. Lodewijk kon hem niet goed verdragen.

Gelukkig was hij nu toch met brugpensioen, zodat hij niet langer op de stomme smoelen van zijn stomme collega's moest zien ! En zeker niet meer op die stomme wrattenzwijnsmoel van Armand Scheers.

Hij had zijn aanvraag ingediend verleden jaar en de directie had onmiddellijk toegestemd omdat ze dachten dat er iets mis was met Lodewijk.

Ook Henrietta, die door iedereen Rit werd genoemd, dacht dit.

Lodewijk mankeerde iets. Hij kon namelijk geen zin zeggen zonder er een scheld of schuttingwoord in te gebruiken. Toen Henrietta dit aan hun huisarts gezegd had vermoedde deze dat Lodewijk leed aan de ziekte van Gilles de la Tourette, U weet wel, bij deze ziekte roept de patient vaak ongewenst scheldwoorden en ontwikkeld hij soms vreemde tics, maar de huisarts had gezegd dat hij zich dan toch eerst eens moest laten onderzoeken. Grondig, had de dokter gezegd.

Daarbovenop zaagde Lodewijk nogal veel, en hij herhaalde vaak flarden van wat hij net gezegd had wat erg vervelend was voor zijn familie.

Toen Rit had aangedrongen voor een grondig onderzoek had Lodewijk geantwoordt : " Weet ge wat dat kost sloerie, verdomme, eerst naar de huisdokter, de smeerlap, die vraagt al dadelijk 24 euro, dan bellen naar de specialist voor een afspraak, voor ge die hebt zijt ge verdomme al 10 euro kwijt aan telefoonkosten, dan komt ge op de afspraak, lult die er wat op los, zegt dat ge platen moet laten pakken en ne scan , 45 euro alstublieft, dan maakt ge een afspraak voor de platen weer 10 euro aan telefoon, dan gaat ge naar het ziekenhuis waar ge de platen en de scan miljaarde laat nemen, de smeerlappen, en daar betaalt ge weer 70 euro voor, dan moet ge, de hoerezonen, met die scan en uitslagen terug naar de specialist, die vraagt 45 euro en zal waarschijnlijk zeggen, zeggen, dat er niks aan de hand is de bastaard ! Nee, ik denk

DE REST KAN U LEZEN ALS U DIT BOEK KOOPT OP SHOPMYBOOK.BE

Kroniek van een sukkel -------------------------------- Eén 

Daar stond hij dan.

Net ontslagen uit de gevangenis. De Antwerpse gevangenis. In de welbekende Begijnenstraat.

Hij had er één jaar gezeten voor zedenschennis. Omdat men dacht dat hij het varken van boer Tuinders verkracht had. Het enige wat hij wilde was even pissen tegen de boom in de wei van zijn buurman, boer Tuinders dus. Dus klom hij over de draad, trok zijn broek naar beneden maar op dat moment liep het varken verschrikt weg en was boer Tuinders net het gras aan het afrijden waardoor hij de hele zaak gezien had en de verkeerde conclusies had getrokken !

Hij belde stante pede de politie, de idioot.

De politie kwam bijna onmiddellijk en ze namen Frankie, want zo heette hij namelijk, mee naar de bajes, naar het prison. "Waarom zeik je niet in je eigen toilet , hufter ?" had de vriendelijkste van de twee agenten nog gezegd. "Omdat de waterleiding is afgesloten verdomme, vuile flik !" antwoordde Frankie die nogal licht ontvlambaar was en is.

Niet alleen zedenschennis maar ook nog eens smaad aan een politieman in uniform. Resultaat : één jaar cel !

Ondanks het uitstekende pleidooi van zijn pro deo advokaat meester Kriekemans. Die had gezegd tegen de rechter dat Frankie enkel urineerde en dat het slapende varken daardoor opgeschrikt werd en wegliep. De rechter noemde het een idiote uitvlucht. En meester Kriekemans, die tenslotte pro deo handelde, zweeg dus ! "Ah ja, pro deo, wat wilt ge manneke !" had hij nog tegen Frankie gezegd. Frankie schudde zijn hoofd van links naar rechts en omgekeerd.

Toen het vonnis van één jaar effectief werd uitgesproken zei Kriekemans : "Het had evengoed tien jaar kunnen zijn hee Frankie !?" "Hou toch je bescheten kop pennelikker en flikker gewoon op verdomme !" riep Frankie nog naar hem, nadat ze hem weer de boeien aandeden en meenamen.

Eén jaar zat hij in een cel met een blinde Marokkaan en een scheel kijkende Libiër. Een cel met drie kleine beddekes ; aan elk muurtje één. In het midden een klein tafeltje en een pispot. Een pispot waar eventueel ook in gekakt mocht worden. Kakken deed Frankie pas als de andere twee sliepen. Kwestie van op zijn gemak te kunnen zitten.

Veel werd er niet gezegd in de cel. De Marokkaan sprak alleen Marokkaans en de Libiër alleen Libisch en aangezien Frankie alleen Vlaams sprak was het er vrij stil.

Na één week in de cel schreef Frankie een brief aan de minister van justitie omdat hij een cel voor zichzelf wilde. Een week later had hij er één. Met flatscreen TV, airco, microgolf, dvd-speler, playstation, en stereotoren.

Frankie was dolgelukkig en toen hij na twee weken ook nog eens een laptop er bovenop kreeg was hij overweldigd. "Ik heb het beter dan gelijk welke dakloze, " zei hij " als ik ooit dakloos wordt dan doe ik een misdaad, een non verkrachten of een boek stelen en dan kom ik hier terug, zeker weten !" Inderdaad, Frankie begreep niet dat het in den bak zo plezant was, had hij dat maar eerder geweten !

Het jaar was zo voorbij. Elke week kreeg hij bezoek van zijn vriendin Elza. Al bijna één jaar waren ze samen. Elza wilde geen sex voor het huwelijk en ze haatte varkensvlees. "Je bent toch geen moslima ?" had Frankie angstvallig gevraagd in het begin. "Wat is een moslima ?" had Elza gevraagd. "Stom rund !" had Frankie geantwoord.

Ze kwamen goed overeen !

Elza was na het zesde leerjaar lagere school gaan werken. De laatste drie jaar van de lagere school had ze elk twee keer gedaan en door de mazelen en de windpokken had ze ook nog eens een jaar moeten missen dus was ze 17 als ze de lagere school verliet. Vandaar ging ze werken in de koekjesfabriek waar ze op de AAN en UIT knop van de lopende band moest drukken wanneer dit nodig was.

Eén week had ze nodig om hiervoor de nodige training te krijgen en vooraleer ze begreep dat de rode knop om de band te stoppen was en de groene om de band te starten. En daarna deed ze het nog af en toe verkeerd , waardoor alles in het honderd liep en ze bij de chef moest komen die haar dan uitschold voor domme teef, trut en hoerebakkes.

Elza luisterde gewoonlijk de tirade aan, zei dan 'dank u' , en ging dan terug naar haar plaats.

Ze had Frankie leren kennen in het plaatselijke café "Bij de Géraar". Frankie stond er te vogelpikken met zijn vriend Kamiel en toen Frankie plotseling per ongeluk een pijltje naast het dartsbord gooide in Elza's arm, sloegen de vonken over. Frankie hield van haar sensuele lach waarbij ze haar enorme boktanden bloot lachtte.

Ze had ook twee grote borsten en daar was Frankie sowieso al zot van ! Elza was gevallen voor Frankie's tatoeages en zijn lange zwarte haren, de rijpe puisten op zijn gezicht nam ze er graag bij. Hun intiemste momenten beperkten zich tot wat kussen, borstje streel en handje vasthouden.

Als Frankie meer wou riep Elza : "STOP !!!" En dan stopte Frankie. Ook Frankie's job bij diepvriesetenbedrijf Frigo bekoorde Elza. Als ze ooit zouden trouwen zou Frankie genoeg eten kunnen meebrengen naar huis voor een zacht prijsje ! Dacht ze ! Frankie had haar dikwijls gevraagd waarom ze geen sex voor het huwelijk wilde. "Omdat mijn vader Lewie Smets en mijn moeder Leontine Cals, ook pas sex hadden na hun huwelijk en ze waren al die jaren heel gelukkig met elkaar !" zei ze dan.

"Stomme trut, na je geboorte zijn ze toch gescheiden als ik me niet vergis !" zei Frankie dan. "Toevallig Frankie, toevallig !" zei Elza dan steeds.

Enfin om een lang verhaal kort te maken; zo was het en niet anders. Dus Frankie zweeg. Na drie maanden gingen ze samenwonen in Frankie's huisje dat hij huurde op den buiten. Het feit dat er geen sexuele betrekkingen plaatsvonden was voor Frankie geen probleem, op zijn rondes met diepvrieseten had hij inmiddels al enkele geile klanten leren kennen die vaak wel wat meer wilden dan "Konijn met pruimen " of "Lasagne op grootvaders wijze" !

Dus Frankie kwam vaak doodop thuis en had zelfs meestal geen zin in sex. Zeker niet als hij de lelijke smoel van Elza zag ! En toch hield hij van haar, op zijn manier. En zij van hem !

En nu stond hij, zoals gezegd voor de poort van de gevangenis. Elza zou hem oppikken in hun auto; een KIA GT met 250.000 km op de teller. Frankie had die auto gekocht van zatten Dré. Die mocht niet meer rijden na het zoveelste ongeluk onder invloed dat hij veroorzaakt had. Hij had toen levenslang rijverbod gekregen. Voor 15.000 euro mocht Frankie de KIA kopen. Spotprijs, had zatten Dré gezegd ! "Goe zot !" had Elza gezegd, " voor dat bedrag koop je een nieuwe !" "Denk je ? " had Frankie nog gezegd terwijl hij het geld aan zatten Dré gaf.

Die lachte op dat moment erg grijns ! Sinds die aankoop waren ze vrijwel constant blut. Vandaar ook dat er niks van de rekeningen tijdig betaald werd.

Gelukkig had Elza zich er inmiddels mee bemoeid en het een en het ander betaald enzo kwam het dat Frankie uit den bak kwam zonder schulden !

Tien uur in de Begijnenstraat; Nog geen Elza te zien, evenmin een KIA GT ! Frankie wandelde voor de poort van het gevang op en neer en neer en op. Even dacht hij er over om nog een kop koffie te gaan drinken in de gevangenis bij wijze van afscheid. "Eigenlijk heb ik er lang genoeg gezeten " zei hij dan tot zichzelf.

Zichzelf zei niks terug maar knikte van ja. Dus liep hij nog maar wat over en weer. "Waar blijft die vettige teef toch miljaar !" mompelde Frankie terwijl hij nog eens op zijn horloge keek. Half elf was het intussen. Tien uur dertig. Dertig voor elf dus.

Geen Elza te zien ! Nergens ! Frankie begon een beetje wanhopig te worden. "Waar zit die stomme trut nu toch !" riep hij uit en kwaad gooide hij zijn zak met klederen op de stoep en zette zich neer. "Gelukkig is het nog goed weer !" zei hij nog. Hij zat dus op zijn zak met kledij. En ja hoor, het begon te regenen. Pijpestelen en oude wijven. "Tiepies !" zei Frankie en hij keek nog eens op zijn horloge. "10 h 45 , verdomme waar zit ze nu toch, die achterlijke slet met haar afschuwelijk bakkes !"

Om vijf voor elf kwam een KIA GT de Begijnenstraat ingereden. Frankie had bijna de moed al opgegeven. "Eindelijk, daar is ze het rund !" en hij stond recht. De KIA GT stopte net naast Frankie. Elza draaide het raampje open. "Frankie, babe, sta jij hier al ???"zei ze. "Al !? Al !?

Ik sta hier verdomme al een uur en ben zeiknat, waarom ben je miljaarde zo laat bitch !!!???" riep Frankie boos. "Ik wou je verassen en heb nog wat pralinekes gaan halen bij de pralinewinkel omdat je die zo graag lust !" zei ze met haar mottig gezicht. Frankie keek naar haar en dan naar haar gigantische borsten en dan naar de doos pralinen. "Eén kilo helemaal voor jou schat, kom stap in !" zei Elza uitnodigend.

Frankie pakte de zak met kleren, propte deze in de kleine koffer van de KIA GT en stapte in. Hij gaf Elza een kus, ze stonk naar look en ansjovis. "Sorry dat ik misschien wel een beetje stink maar ik heb gisteravond pizza met look en ansjovis gegeten !" zei ze. "Vreemd, niks van geroken !" loog Frankie en hij graaide naar haar borsten. Dan kwam

Ons hondje

Een dertiental jaar geleden kregen we onverwacht een telefoontje van een vriendin, die schoonmaakte bij een oudere dame. Ze vertelde dat die dame, die dementerend was, haar hondje, een Maltezertje van enkele maanden, op straat had gezet met zijn hele hebben en houden, namelijk een nestje en een leiband en wat rubberen speelgoed.

Ze wilde hem niet meer, hij moest gaan.

Ik, als dierenliefhebber, keek naar mijn vrouw, die eigenlijk niet van honden hield, en we besloten er direct naar toe te rijden.

We stopten de auto aan het appartementsgebouw en het hondje stond vastgebonden aan een elektriciteitspaal en keek ons droevig aan.

Ik was dadelijk verkocht !

Ik ging er heen en het dier besprong me als een jong veulen, zijn staart kwispelde en hij bleef maar tegen me opspringen.

De mand verdween in de koffer en het hondje op de achterbank.

Prutsje heette hij, die naam vond ik niet zo geweldig maar toch.

Ik had liever een labrador of zo gehad want met dit hondje gaan wandelen zag ik niet direct zitten, wat zouden de mensen van me gaan denken als ze me met zo'n klein schoothondje zagen gaan. Je kent de clichés wel...

Gelukkig zette ik deze domme gedachten al snel uit mijn nog dommere hoofd.

Wat beleefden we plezier samen, ik ging er mee naar een hondenweide en zodra ik daar zijn leiband los deed begon Pruts als een gek rondjes te lopen, zo blij was hij telkens, hij rende weg en als ik riep kwam hij zelfs ook.

Toen ik voor de eerste keer bij de dierenarts kwam, een mooie jonge vrouw, zei ze dat hij al op verschillende adressen had gewoond, dat kon ze zien aan de chip. Ik keek Prutske aan en hij keek naar mij, het leek of we elkaar begrepen, hoe erg moet dat voor hem geweest zijn.

Jaren gingen voorbij, zonder problemen, af en toe was hij wel eens stout zoals de meeste huisdieren, dan wilde hij niet komen als ik hem riep, of dan nam hij iets weg en wilde dat niet teruggeven of hij blafte teveel, maar we waren vooral blij met zo'n lieve hond in huis, steeds tevreden als ik na een werkdag thuiskwam, steeds aandacht vragen, bij me willen zijn.

Ik praatte er veel tegen, dat werkt therapeutisch zegt men, dan kijkt Pruts me aan, alsof hij elk woord begrijpt, zijn donkere kleine oogjes kijken alsof hij ook iets wil zeggen, spijtig genoeg kan dit niet.

Wat zou het mooi zijn moesten dieren kunnen spreken, een gesprek voeren met je hond, kan je je dat inbeelden, ooit zal er wel een manier komen om met hen te communiceren.

Ik zie het zo voor me :

'Hey Prutske, hoe is het ?'

'Gaat wel, maar die brokken van gisteren zijn me niet goed bekomen, en ik zou graag een ander speeltje hebben in plaats van dat rubberen been'

'Waarom,?'

'Van die brokken word ik ziek en van dat been ook, kan je zo geen buffelbeen halen waar ik kan op kauwen en dat zacht wordt na een tijdje, net zo één als de hond van de buren heeft, die dikke Duitse scheper met zijn lijfgeur !'

'Beetje respect hé Prutske voor de buren!'

'En baas, kan je 's avonds als je tv kijkt de klank wat lager zetten, want zo kan ik echt niet goed slapen hoor, altijd dat gezever van die Engelse films en dan als je voetbal kijkt, dat lawaai van die supporters, dan zie ik persoonlijk liever een dierendocu op National Geographic of een programma over bekende slagers of zo...'

'Zal er proberen aan te denken hoor !'

'En als we gaan wandelen, kunnen we dan niet meer naar die hondenweide gaan alstublieft, dat stinkt daar naar andere honden en sommigen van hen moet ik niet, vooral niet die buldog met zijn plat gezicht, die zevert altijd maar tegen me !'

'Nog één ding baasje...'

“Ja, wat ?'

'Als de kleikindjes komen, kan je mij dan in de garage opsluiten want ik ben het beu dat ze aan mijn oren trekken, aan mijn neus komen, aan mijn staart hangen en veel te veel lawaai maken...'

'Komt in orde vriend '

Prutske knikte , draaide zich om en waggelde naar zijn mandje.

Moet toch ongelooflijk zijn om te praten met de dieren, zoals dokter Doolittle...

Ik zal hem missen als hij weg is, hij is nu dertien, heeft een zware herniaoperatie ondergaan, heeft artrose aan zijn voorpootje, een gescheurde pees aan een achterpoot, wat kon geopereerd worden maar hij zou tijdens de operatie kunnen overlijden en het kost 800 euro om dat te laten doen, dus laten we het maar zo, nu we verhuisd zijn is hij nog kalmer geworden, hij wil vaak niet meer mee wandelen, hij is vaak bang en ligt liefst heel de dag in zijn nestje.

Hij wordt een beetje bijziend, hoort niet meer zo goed, maar ' s avonds komt hij voor me staan, als ik in de zetel zit, dan kijken zijn zwarte oogje me droevig aan, dan jankt hij zachtjes, in de hoop dat hij ook vandaag naast me mag komen liggen op de zetel.

Dan pak ik hem op, leg hem naast me, hij doet een rondje op de zetel en legt zich neer, met zijn hoofdje op mijn been, zodat ik nauwelijks kan bewegen, een goede manier om te weten wanneer ik recht sta.

Als ik op de keukenstoel zit, legt hij zijn hoofdje op mijn voet, zo kan hij urenlang blijven staan en weet hij perfect wanneer ik weg ga. Ze zijn zo slim, de honden !

Ooit zal ik hem moeten afgeven maar ik troost me met de gedachte dat hij bij ons toch wel een goed leven heeft gehad en denk aan de duizenden honden en andere dieren die mishandeld worden door het grootste beest dat er bestaat namelijk wij, de mensen.

Vandaar ook mensdom en dierenrijk.....

De blokkade

Ik zat voor het scherm, dat voorlopig nog leeg was. Het idee was om hoofdstuk één van mijn nieuwe roman te schrijven, over twee koppels waarvan de vrouwen iets met de man hadden van het andere koppel en uiteraard omgekeerd en waarvan niemand onderling iets wist.

Maar plots, toen ik mijn eerste zin wou schrijven haperden mijn handen. Ik kon geen letter verzinnen, geen woord neertikken terwijl het witte scherm me als een flitslicht leek aan te staren.

Ik keek door het raam naar buiten waar ik spelende kinderen zag in het aanpalende speeltuintje naast ons huis. Mijn vrouw was boven, aan het strijken. Af en toe hoorde ik 'psssssscchhhh' als het stoomstrijkijzer stoom afliet.

Iets wat ik op dit moment ook wel nodig scheen te hebben.

Ik voelde een raar gevoel in mijn kop. Alsof iemand met een spons alle woorden die ik al zolang kende en zo vaak gebruikt had, had weggeveegd.

IK leunde tegen de rugleuning van de stoel en zuchtte.

Boven hoorde ik het strijkijzer blazen en buiten zag ik nog de kinderen spelen.

Dan nam iets of iemand het over. Mijn handen beefden. Mijn ogen staarden in het niets. Ik leek plots ergens anders. Het witte scherm werd donker en plots was daar een griezelig hoofd. Een man met gerimpelde huid, een vieze kleur en bloeddoorlopen ogen, ik zag zijn rotte tanden en pus droop uit zijn mondhoeken. Ik keek naar hem en kon mijn blik niet afwenden.

"Ha idioot, denk je dat je weer een roman gaat schrijven, vergeet het maar, ik zorg ervoor dat jij nooit meer schrijft dat kan ik je verzekeren dommerik"

"Wie ben jij?" stamelde ik, terwijl mijn keel de woorden leek dood te knijpen.

"Speelt geen rol, laat me zeggen dat jij al genoeg rotzooi hebt geschreven, dat jij al genoeg ellende hebt veroorzaakt met je uitgegeven boeken, over al die moorden, over racisme en over pedofilie, waarom moet je over zoiets schrijven lamstraal!" zei het hoofd in het scherm terwijl het pus in het rond vloog en hij vreselijk lachtte.

"Euh...ik...." maar verder raakte ik niet.Mijn keel waskurkdroog alsof iemand er zand in had gegoten. Mijn hart bonsde luid en met elke slag die het deed leek mijn hoofd meer en meer onder druk te komen staan.

"Ik zal je leren om die verdomde dingen neer te schrijven, wie denk jij wel dat je bent verdomme!" riep het ding in mijn pc scherm.

"Ik...weet..." en verder raakte ik niet. Mijn keel zat dicht, ademen werd moeilijk, zweet gutste over mijn lijf, ik probeerde recht te staan wat me niet lukte.

"Jij gaat nooit nog een boek schrijven !" zei het ding en de lach die volgde leek wel uit het diepste van de hel te komen. Toen plots was het scherm weer wit.

Ik keek rond, de kinderen speelden nog in de speeltuin en boven hoorde ik mijn vrouw over en weer lopen.

Ik beefde over heel mijn lichaam, voelde angstzweet op mijn voorhoofd.

Ik voelde me raar. Ik stond op wat me lukte. Ik liep naar de badkamer en in de spiegel zag ik hoe slecht ik er uit zag. Ik opende de kraan en gooide wat water in mijn gezicht.

Dan plots kreeg ik een ondraaglijke pijn in mijn hoofd, ik snakte naar adem, zag om me heen en viel op de grond, dan werd alles zwart...

"Tja mevrouw, het spijt me maar Uw man zal nooit meer de oude worden!"

De vrouw snikte en keek naar haar man die met een lijkbleek gezicht in het ziekenhuisbed lag, aan een infuus en hartmonitor.

De vrouw keek de dokter nogmaals aan.

"Gelukkig bent U er vroeg bij geweest maar waarschijnlijk zal hij nooit meer kunnen spreken en zelfstandig wandelen, een beroerte is een gevaarlijk iets en vooral onvoorspelbaar, als hij al kan zelfstandig eten zou ik al blij zijn!"

De vrouw dankte de dokter en die verliet de kamer. Ze keek naar de persoon die ooit haar man was, dan keek ze naar buiten, daar beneden op het voetpad stond een oude man met een kap op. Hij had een vies gezicht en scheen naar haar te kijken, hij lachte duidelijk en pus droop uit zijn mond...dan draaide hij zich om en schuifelde weg...

Het zal niet gemakkelijk zijn

Na 42 jaar van harde en intensieve arbeid, van bloed en tranen , van hard labeur tot laat in de nacht en vroeg in de morgen, van een klein loontje en van veel zever en discussies met mijn respectievelijke bazen, kan ik eindelijk op 22 december 2018, op verdiend pensioen gaan.

Oef...

Wat betekent dit 'malheur' echter concreet. Wel mijn rijkeluisleventje zal drastisch gaan veranderen, i.p.v. het geld langs ramen en deuren buiten te gooien, enkele keren per week te gaan eten bij 'comme chez swa', veel naar de cinema of toneel gaan, regelmatig andere landen te gaan opzoeken en daar rijkelijk te leven als God in een ander land, vaak te gaan winkelen bij Tommy( Hilfigger, ik mag Tommy zeggen want ik ben een goeie klant), of bij de Calvin Klein( ik mag Calvin zeggen want goeie klant!), of te logeren bij Paris Hilton( ik mag Paris zeggen om reeds bovenvermelde reden), of te gaan golfen met de George (Clooney) of sushi te eten met Kim (Kardashian, ge weet wel die met haar dikke reet die niks kan voor de rest) of te gaan bowlingen met Arnold(Schwarzenegger, ge weet wel die opgepompte spierbundel), wel dat zal dra allemaal tot het verleden gaan behoren.

Ik zal weldra, binnen enkele weken, mij moeten gaan aanpassen aan mijn armeluispensioentje en terug , zoals in het begin van mijn carjeire, de eindjes aan elkaar proberen te knopen.

Het zal niet gemakkelijk zijn.

Voortaan zal ik terug in Aldi en Lidl moeten gaan winkelen, met een rekenmachientje in de hand om niet over mijn dagdagelijks budget van 5 euro te komen, een brood dus, een fles melk halfvol want volle kost meer, een potje choco en een duur blikje Cara pils, ge weet wel van dat duur bier. Ik zal terug massa's sla en rijst moeten gaan eten tot het mijn strot uitkomt en wat reizen betreft zal ik moeten tevreden zijn met een dagje Blankenberge, Sint-Anneke of Bankintpark...

Het zal niet gemakkelijk zijn...

Dit alles is de schuld van onze fantastische leiders die men ministers noemt, zij die een loontje van om en bij de 10,000 euro netto hebben, nog links en rechts, vooral links dan, een extra baantje hebben als voorzitter van een politieke groepering of als voorzitter van één of andere multinational of penningmeester zijn bij de plaatselijke voetbalclub. Deze mensen noemt men ook wel eens graaiers. Deze mensen geven geen bal om wat er met hun kiezers gebeurt...

Het zijn zij die 's morgens in hun wagen met privé-chauffeur stappen richting parlement om daar met andere politici over volstrekte onzin te lullen, zoals daar was bvb het zeer belangrijke voorstel om iedereen het recht te geven om twee achternamen te hebben, of om de vliegtuigen extra te gaan belasten, of de belastingbetaler nog meer uit te persen , en des avonds keren zij terug in dezelfde auto met dezelfde chauffeur om in hun riante villa te genieten van de geneugten des levens, een rijkelijke maaltijd gestoffeerd met de nodige wijn en dikke sigaren en dan bed in met de jonge vrouw om te proberen ook haar happy te houden...

Deze wereldvreemden weten niet wat de bevolking meemaakt dankzij hun beslissingen, dankzij hun belastingverhogingen, dankzij hun gegraai in de bodemloze vetpotten die ze zelf creëerden voor eigen gebruik...

Maar ik wijk af.

Er zal veel voor mij veranderen maar gelukkig was ik redelijk rijk getrouwd, nog steeds eigenlijk en is dankzij mijn vrouwtje toch het één en ander in orde gekomen, zo hebben we namelijk een stekje kunnen kopen in Spanje, een klein appartementje van 5 vierkante meter woonruimte, dat we moeten delen met enkele Spaanse families en een tiental migranten maar het voordeel is, het is er altijd goed weer !

Het zal niet gemakkelijk zijn...

Als we naar daar gaan moeten we met de goedkoopste vluchten gaan en hopen we altijd dat we heelhuids terugkeren want met migranten leven is niet simpel. Die mensen denken dat ze alles mogen , de eerste keer toen we gingen hadden die zelfs onze charcuterie en onze twee pistolets opgegeten en pas op , die spreken geen Nederlands hee, legt dat maar eens uit in het Uruguayaans of Chinees hee aan zo'n volk dat ze dat niet mogen.

Maar gelukkig heb ik de mogelijkheid om extra geld te gaan verdienen want met mijn armeluispensioentje zal het niet simpel zijn.
Ik overweeg volgende mogelijkheden : ik zou bijvoorbeeld op de Meir, sacochkes van oude madammekes kunnen aftrekken van hun arm en dan rap gaan lopen, of in de supermarkt gaan pikken, of links en rechts een klein bankovervalleke, of ne politieker zijne portemonnee pikken als hij slaapt in het parlement, of op de bus de zakken rollen van de mensen, zo ziet ge maar dat er wel altijd een uitweg is om toch nog geld te verdienen, gelukkig mag ik dankzij dit wonderbaarlijk beleid zelfs nog tot 500 euro gaan bijverdienen...

Het zal niet gemakkelijk zijn...

En natuurlijk wordt mijn armeluispensioentje ook nog eens belast, en ook die extra 500 euro zal ik niet kunnen opdoen zonder dat de belastingen er ook een stuk van krijgen, eigenlijk is dat toch schandalig hee, heel uw leven betaalt ge belastingen op alles wat ge koopt en dan, als ge eindelijk op pensioen kunt gaan, moeten ze ook van dat geld nog een stuk hebben om
hun vetpotten te vullen waarin ze rijkelijk graaien.

Wist ge dat zo'n politieker als hij op pensioen gaat een opzegvergoeding krijgt van gemiddeld zo'n 300,000 euro dat is omgerekend in frankskes zo'n slordige 12 miljoen hee mannekes, die hebben verdomme heel hun leven geen klop uitgevoerd en dan krijgen die als ze genoeg gegraaid hebben nog is zo'n bedrag toegeschoven... En wist je dat die gemiddeld zo'n 8000 euro netto pensioen hebben, hoe komt het dat veel van hen constant een lach op hun bakkes hebben denk je...

En ik, de arme sukkelaar, moet proberen rond te komen met een aalmoes, zoals zovelen van mijn collega gepensioneerden, die vaak nog geen nagel hebben om aan hun gat te krabben.

Het zal niet gemakkelijk zijn...

Met zo'n nagel aan Uw gat krabben vind ik persoonlijk dan weer niet zo veilig, als je geen tetanusspuit hebt gehad zou je weleens een heel serieus ontstoken gat kunnen hebben waarop je dan niet mag zitten. Tja wie zijn gat brandt moet op de blaren zitten zoals Shakespeare ooit verkondigde in de Engelse contreien enkele honderden jaren geleden.

Mijn nonkel zei altijd tegen mij een gat is een gat, misschien daarom dat hij getrouwd is met één van de lelijkste wijven die ik ooit mocht aanschouwen. In het pikdonker ging het nog maar de moment dat het licht aanging, ging mijn nonkel zijn goesting uit....gelukkig was ze stinkend rijk en had mijn nonkel een rijkelijk leven.

Misschien eens bij hem aankloppen om wat geld los te peuteren.

Het zal niet gemakkelijk zijn.

Want mijne nonkel is zo gierig als een Hollandse Schot of een Schotse Hollander. Hij koopt alleen het goedkoopste en als hij op café gaat om iets te drinken, vraagt hij altijd een stukje brood bij zijn pint, zodat hij ook de laatste druppels van het gersten nat met het brood kan opdeppen en alzo nuttigen.

Gelukkig is zijn vrouw er nooit niet bij op café, dit op speciaal verzoek van Amedee de cafébaas, die geen klanten zag als mijn nonkel met zijn monster in zijn infrastructuur aanwezig was...

Maar ik wijk af...

Ik ga dus weldra op pensioen...Erg...

En mijn vrouw heeft al enkele klusjes voor me opgesomd, ik mag gans het huis schilderen, dan mag ik buiten ons terras volledig opnieuw leggen, dan moet ik dagelijks het onkruid uit ons tuintje halen en als er nog tijd over is moet ik ook nog koken en liefst een vier gangen maaltijd, wat met materiaal van den Aldi of de Lidl niet gemakkelijk zal zijn.

Zo heb ik laatst volgende lekkernijen klaargemaakt om alvast wat te oefenen : als voorgerecht een boterham met smeerkaas op een bedje van rijstkoeken, dan een soepje van bloemkoolbladeren met wat peperbollekes in, dan als hoofdgerecht een stukje zalm uit den diepvries van de Lidl met 1 gegratineerde garnaal, en als nagerecht een potje magere yoghurt, als wijn serveerde ik een Bordeaux uit Wuustwezel, aldaar gebotteld door Prosper de Veigemakere, kweker van zure druiven.

Mijn vrouw vond het niet zo lekker maar die klaagt nu eens altijd hee.

Gelukkig zal ik op pensioen, als ik tijd heb, en mijn vrouw niet thuis is , mijn hobby's kunnen uitvoeren, zoals muziek spelen op mijn keyboard, fietsenmet de fiets, met de hond gaan wandelen als dat beestje dan nog leeft, schrijven en lullen op papier alhoewel er geen kat in geïnteresseerd is en nog minder een hond, ik heb slechts enkele fans (2) namelijk schele Frans uit café Het Duivenkot en blinde Marjet uit café De mossel, verder is er niemand geïnteresseerd in mijn literaire uitbarstingen zoals deze.

Ooit hoop ik een bestseller te schrijven...

Het zal niet gemakkelijk zijn...

Dus beste lezers, weldra vervoeg ik de gepensioneerden en toch is het ook een beetje een vreemd gevoel. Ge moet nooit meer gaan werken, niet te geloven, nooit meer vroeg opstaan, nooit meer te laat komen, nooit meer bevelen van domme bazen opvolgen, nooit meer achterlijke opleidingen volgen die eigenlijk tot niets leiden...

En eigenlijk is het ook zo'n beetje wachten op de dood, het is eigenlijk het laatste hoofdstuk van je leven hee. De epiloog om het zo eens te zeggen.

Zit Pietje de Dood als achter je aan of wacht hij nog enkele decennia om zijn zwaard,dat hij van Damocles pikte, op je neer te laten.

Ik hoop dat ik mijn kleinkindjes nog mag zien opgroeien, dat ik mijn kinderen gelukkig mag zien, dat ik en mijn vrouw nog wat gezond mogen blijven, dat ik nog lang mag weten waarvoor een penis eigenlijk dient, buiten om pipi te doen, en dat ik niet teveel last zal krijgen van Alzheimer en zijn kozijn Dementie.

Het schrikt me langs de andere kant ook wel af om oud te worden, mijn mooie huid zal vol rimpels gaan staan en ik zal krom gaan lopen en al mijn haar gaat uitvallen en mijn pensioen zal hoe langer ik leef nog kleiner worden en ik zal geen keyboard niet meer kunnen spelen omdat ik reuma krijg en artritis aan mijn tenen en ik zal niet meer op het vliegtuig mogen omdat ik een hartziekte heb en ik zal niet meer naar den Aldi kunnen gaan omdat ik geen centen heb om een rollator te kopen. Op pensioen gaan...tja...

Het zal niet makkelijk zijn...............................

Terwijl de katers zich een weg banen in heel wat hoofden van drinkers en andere feestvarkens is het nieuwe jaar alweer daar. Wensen allerhande worden uitgewisseld, hoopvolle en vreugdevolle voor klein en groot. Dezelfde vragen ontstaan weer; zal ik dit jaar de lotto winnen ? Zal ik de klootzak van een buurman dit jaar een koek op zijn bakkes durven geven?

Zal ik de ware vinden? Zal ik eindelijk eens mijn blonde buurvrouw kunnen bestijgen?

Zal ik die negerin van over me eens kunnen pakken?

Zal ik eindelijk mijn baas eens kunnen vertellen wat een ordinaire zak hij is? Zal ik die verlangde promotie krijgen? Zal ik dit jaar eens op die leegloper van een collega zijn muil kloppen? Zal ik vrienden bijkrijgen? Zal ik een vaste vriend of vriendin vinden? Zal ik van mijn puistenkop vanaf geraken? Zal mijn voetbalploeg kampioen worden? Zal ik ook dit jaar weer op heel wat mensen hun zenuwen werken?

Zal onze regering weer extra geld uit mijn zak kloppen? Zullen vreemden  nog meer gepamperd worden dan het voorbije jaar ? Zullen er weer aanslagen plaatsvinden van onze vrienden de extreme moslims? Zullen mensen nog haatdragender worden? Zullen de naieve blinde stemmers van NVA en andere leugenpartijtjes nog voor hen gaan stemmen? Zal mijn bomma de 100 halen? Zal mijn schoonmoeder dit jaar weer zoveel zagen als haar dochter? Zal mijn vrouw weer alles vertellen van ons privé leven aan haar lesbische vriendinnen? Zullen er dit jaar nog wat bv’s uit de kast komen ? Of zullen er dit jaar bv’s in de kast kruipen? Zal er weer een K3 verkiezing komen omdat Hanne of Sanne of hoe ze ook mogen heten besluit om er uit te stappen ? Zal Antwerp dan toch eindelijk promoveren naar eerste?

Zal Trump Amerika dusdanig hervormen dat het land het rijkste wordt van het heelal? Zal Wilders in Nederland vlot de verkiezingen winnen?

Zal het een hete zomer worden? Zal het nog sneeuwen ? Zal het rap vakantie zijn?

Ne mens is toch iets raar hee, zovele vragen zonder antwoorden, het jaar begint pas en die zitten al te denken aan wat er allemaal kan gaan komen, of niet komt ! Niemand zal het weten zelfs de strafste toekomstvoorspeller niet noch de glazen bol bezitter op de foor !

Nieuwjaar ook de tijd van voornemens; dit jaar ga ik stoppen met roken, ik drink niet meer dit jaar, ik ga vermageren, ik ga meer sporten, ik ga minder eten, ik ga meer groenten eten, ik ga yoga doen, ik ga zus en zo…Allemaal vaak loze beloften gemaakt in een roes of dronken moment op oudejaarsavond omdat het zo chic staat dat je iets plant. Ik heb dit jaar niks gepland, geen voornemens want ik rook al niet meer en drink nog minder dan vorig jaar, ik zou gemakkelijk pastoor of bisschop kunnen gaan worden als ik wil, gelukkig wil ik niet !!!

Vwalla voor de eerste dag van het nieuwe jaar heb ik mijn best alweer gedaan om het nodige gelul op virtueel papier te zetten, ondanks de reeds ellenlange en eindeloze bestewensen-wensen, wil ik echter niet nalaten om ook jullie allen een op alle gebieden bevredigend en formitastisch nieuw jaar te wensen, vol met geluk, zakken met geld, opportuniteiten, kansen en dies meer, vol met gelach en plezier, vol met drank en fret, vol met kindermonden die gauw gevuld zijn net als kinderhanden, vol met glorieuze uitstappen en avondjes uit, vol met cakes, pateekes, pralinnekes, koekskes en meer, vol met vettige pakken friet met stoofvleessaus en curryworsten en cervelas waar het vet afdruipt. En vooral geen ziektes voor u en uw naasten, geen smerige kankers die ons proberen weg te halen van onze geliefden, geen vallingeskes, geen keelpijnen noch menstruatiepijnen, geen ingegroeide teennagels noch bloedblijnen, geen wratten, eczeem of psiorasis en andere ongeneugten van het leven, geen

speen en bloederige aambeien aan uw kont of andere uiteinden, geen syfilis of gonorrhoe of andere geslachtelijke ziekten laat staan aids of hepatitis a, b of c of z of whatever, ik wens u ook geen tandpijnen en gewrichtspijnen noch rug-nek –arm en beenpijnen van onbekende oorsprong, ik wens u ook geen ellenlange wachtrijen aan de kassa’s van Aldi, Action,  Carrefour of Colruyt, ik wens u ook geen aanslagen van belastingen of van idiote terroristen die denken dat ze ( maf als ze zijn) naar hun 72 maagden zullen gaan nadien, ik wens u ook geen snotvallingen, bloedneuzen, hartinfarcten, hartaanvallen, hersenbloedingen en dergelijke, ook wens ik u geen bloed- of andere armoede, ik wens u evenmin spasmen noch migraine of andere vervelende oog en kopstoornissen en ongemakkelijkheden, tevens wens ik u op liefdesgebied voor de mannen een immer durende erectie zonder viagragebruik en voor de vrouwtjes onder jullie een immer nat pruimpje dat altijd toegankelijk is voor de liefhebber, tevens wens ik u op dat gebied weinig stank en viezigheid en vooral immer goed ruikende liefdespartners waarvan de sappen u rijkelijk mogen bevloeien.

Om te eindigen hoop ik vooral dat u gespaard blijft van gezaag zoals dit van ondergetekende en andere malloten die aan de drang om te schrijven niet kunnen ontsnappen hoe hard ze ook proberen !

En voor alle miserielijdende klootzakken en pedofielen en kinderverkrachters en dierenbeulen en vreemdelingen die menen ook dit jaar weer volop te profiteren van ons excellent beleid wens ik heel maar dan ook heel veel joeksel op alle plaatsen waar ge niet kunt krabben en heel heel korte armpkes en handjes zonder vingers !

Voor de fietsmaniakken veel fietsplezier zonder lekke banden en trappistenkaffees onderweg, voor de voeetballiefhebbers veel gras en ronde ballen en doelpunten en voor de anderen iets anders !

Vwalla, ugh, ik heb gezegd, meer kan ik hier niet aan toevoegen !

Dus samengevat een top 2017 voor ieder die me liefheeft !!!!

Yves de filantroop en erkend farizeeer

PS :de politiekers onder ons wens ik een leven zoals dat van de gewone werkmens opdat ze voortaan als niet wereldvreemden ook voor de Belg goede beslissingen zouden kunnen nemen !!!!!

Als ik 's morgens mijn prachtig Adonisiaal lichaam uit mijn bedde trek en me voor de spiegel plaats die aan onze kast hangt kan ik een vreugdekreet nauwelijks onderdrukken. Ik zie er, ondanks weinig slaap, weer vrij

pattent uit. Mijn haren die nog steeds gitzwart zijn zoals de haren van een vurig paard, liggen nog netjes op hun plaats, mijn rimpeltjes aan mijn ogen zijn nauwelijks te zien, ik weet het ik ben er al 58 maar zie er nauwelijks 30 uit.

Althans dat vind ik toch, mijn krachtige neus maakt van mijn gezicht een aambeeld waarop je gerust zou mogen slaan. Mijn gespierde armen omhullen mijn haarrijke stevige borstkas en mijn sixpack , nu al aanwezig in de vroege morgenstond, zit te wachten op de volgende sit ups !

Ik straal en na een kwartier stop ik met mezelf in de spiegel te bewonderen. Want ik moet dringend plassen.

Fluitend en huppelend begeef ik me naar de badkamer. Terwijl ik plas kijk ik in de badkamerspiegel die bij ons boven de pompbak hangt. Er onder zou maar een stom zicht zijn hee !

Ik zie mijn prachtige paal en krijg bijna een spontane zaadlozing tijdens het aanschouwen van deze totempaal waarmede ik zo vaak gescoord heb bij de meisjes. 

Ik trekt het toilet door. En ga voor de badkamer spiegel staan, rol even met mijn borstspieren, open de kraan waar het koude water uit stroomt en verfris mijn gezicht.

Ik poets mijn prachtige colgate tanden die zo wit zijn dat het mij bijna verblindt samen met het felle licht van de badkamerlamp.

Ik ga terug naar de slaapkamer alwaar ik mijn Nike trainingspak aantrek dat makkelijk te herkennen is aan het logo Nike vooraan. Ik trek mijn dure Louboutinjoggings aan en besluit mijn dagelijkse joggingtourtje te beginnen.

Ik sluit even later mijn voordeur en loop als een ree de  trap af. Vreemd dat alle buurvrouwen nu net weer de melk binnenpakken of de postbus ledigen. Ze kijken me kwijlend aan maar ik ben dat gewoon, ik trek het me niet aan. Angele van beneden staat in haar peignoir te kwijlen waarbij haar stevige borsten bijna uit haar nachtjas vallen. Ik kijk even maar laat me niet verleiden door deze dellen.

Ik loop de straat op. Auto's stoppen plots, meisjes fluiten me na maar ik geef geen krimp. Ik beveel mijn prachtige lichaam, mijn tempel om zich te begeven naar het park. Daar loopt ik 8 ronden van 15 km en na een uurtje ben ik voldaan. Zweet parelt langs mijn getaande huid. Een dertigtal joggers loopt intussen met me mee, vooral vrouwen en één enkele man (met een roze trainer aan).

"Okee meisjes, tijd om naar huis te gaan " roep ik terwijl ik richting thuis loop.

Ik hoor de meisjes zuchten, sommigen beginnen te huilen, anderen te roepen...

Even later sta ik onder de douche en zeep ik mijn fenomenale lichaam in, mijn spieren zijn gespannen en ik zie er gewoon adembenemend uit.

Ik droog me af, trek mijn Pepe jeans aan, een Louis Vuiton hemd en lees de krant.

Inmiddels check ik mijn mails, het is weer van dat; annelies, mijn ex, wil me dringend terug want niemand kan haar bevredigen zoals ik dat deed, louisa wil me vandaag nog zien want ze kan niet zonder me, linda vraagt of ik nog eens langskom om haar garage te witten (als u begrijpt wat zij bedoelt) enzovoorts. Ik delete ze allen want vandaag neem ik een vrije dag !

Ik besluit vandaag eens te gaan winkelen. Ik neem de sleutels van mijn Ferrari testarossa gti turbo v22 en scheur naar de stad. Ik parkeer mijn bolide in een ondergrondse garage en even later loop ikop de meir...Meisjes en vrouwen kijken me aan, willen met me op de foto. Ik ga akkoord. Na een uurtje shoppen lopen er zeker tien catwalkbabes achter me aan. Begrijpelijk uiteraard als je mijn uiterlijk hebt. Ik zet nog een knoopje open van mijn hemd en glimlach mijn parelwitte tanden bloot. Drie dames vallen in zwijm.

Uiteindelijk ga ik iets drinken. Ik bestel drie pinten, want ik had nogal dorst en de ober zegt dat ik dat niet moet betalen want dat die dame ginds aan de tafel dat voor jou betaald. Ik lacht

 naar haar. Ze is blond, grote stevige borsten en zo te zien zo geil als boter. Maar dat ben ik uiteraard gewoon. Ik ga naar haar tafel, kijk haar twee seconden aan en ze is verkocht. Hoe zou je zelf zijn !

Ik neem haar mee naar huis. Daar aangekomen scheur ik haar de klederen van mijn lijf. Ze wil hetzelfde bij mij doen maar gelukkig zeg ik op tijd :

"Ho ho, wel een vuiton hemd en duur onderbroek ook oppassen!"

Ze lacht en spreid zich uit op het bed. Ik zie haar prachtige borsten, haar mooie kont, haar open vagina en ik kan me niet meer bedwingen, ik neem haar voorwaarts en achterwaarts, dan bef ik haar pruimpje enkele keren tot ze enorm kreunend klaarkomt, dan ga ik door terwijl ik haar nogmaals neem en dit gaat zo uren door.

Ze ligt te hijgen, terwijl ikzelf op de grond wat aan het pompen ben om mijn armen te verstevigen. Ik loop naar de douche, was mijn prachtig lijf en ga terug naar de slaapkamer. Ze ligt te slapen, ik nestel me er naast en neem haar nog eens in al haar gaten. Dan valt ze in slaap en ik ook.

De volgende morgen sta ik vroeg op om mijn kathedraal van een lichaam te gaan onderhouden. Het meisje slaapt nog. Ik kijk in de spiegel die aan de kast hangt en zie alweer dat prachtige, goddelijke lichaam, gelukkig heb ik één grote troef.

Ik ben namelijk nogal enorm bescheiden ......

Tomorrowland is weer van start gegaan. Duizenden en duizenden mensen doen er alles aan om hun ticketje op tijd te bemachtigen om aldaar, op de Boomse velden, samengepakt als sardientjes , te gaan springen op muziek van de zogenaamde supertalenten van deejays. Zielig vertoon en een uitermate mooi voorbeeld van massahysterie en schaapjesmentaliteit. Je kan die computergestuurde muziek toch amper nog muziek noemen, vind ik, met muziek heeft dit weinig te maken en de deejays zijn evenmin deejays, ze staan hoog en droog op een podium, voor hen enkele moderne dj attributen met veel knopjes en al wat die gasten doen is af en toe eens aan die knopjes draaien en met hun armen de lucht in de meute ophitsen,die dit allemaal toch zo fantastisch vinden...µ

Vroeger moest een dj iets van muziek kennen, hij moest platen op tijd op de platenspeler leggen en tussendoor nog een passend tekstje verzinnen en de platen alzo aan elkaar praten, dat was nog een kunst toen. Nu kan elke debiele blindegeleidehond zulk een vertoon geven, elke gefrustreerde dronken aap kan heden ten dage dj worden. Dat stoort mij nog het meest, dat bijna iedereen, meestal zelfs zij met het minste talent kan opklimmen tot wereldster en daarbij de gewenste gages kan opstrijken waar u en ik ons ganse leven moeten voor werken om dat geld bij elkaar te krijgen !

Neem nu bijvoorbeeld een Eminem, een blanke rapper. Die babbelt op muziek, gooit er af en toe een fuck tussen en verdient massa's geld. Of b ij ons, die Slongs, irritant en zagerige stem maar dat wordt wel overal gedraaid en goed bevonden hee!!!!!

Vroeger een videoclip opnemen was niet simpel, er moest een verhaal inzitten en er werd een scenario voor geschreven, heden is het veel simpeler; men neme een halfnaakte vrouw, even later zet je er nog een nauwelijks bedekte vrouw bij, dan een pratende zwarte met geweldige spieren en klaar is kees, je video wordt gegarandeerd een succes, muziek is bijzaak.

Ik ben er ook van overtuigd dat elke persoon, die op de hoogte is van pc's, met wat geluk en gezoek makkelijk zelf muziek kan maken op zijn pc, die minstens even goed is als die van de goden van Tomorrowland en andere overroepen festivals.

En dan zijn er nog de zangeressen die beseffen dat ze niet zo goed zijn, en die gooien het over een andere boeg; ze vertonen af en toe eens een blote borst, meestal op grote evenementen waar veelpers bij is, of ze zeggen dat ze bisexueel zijn of dat ze een relatie hebben gehad met een vrouw, alles is okee om de beroemdheid te worden die ze willen worden, neem bijvoorbeeld Miley Cyrus en consoorten!

Vroeger zag je nog wie talent had, met een gitaar op een podium en dan de longen uit je lijf zingen, dat is talent, zelf je muziek schrijven en dit niet doen via pc programma's of met de hulp van anderen.

En zo is het ook op vele andere gebieden en vind ik het soms spijtig dat ik kinderen op de wereld zette, gelukkig zijn ze potig genoeg om hun mannetje te staan...

Ik erger me nogal vaak. Ik erger me nogal dikwijls Ik erger me nogal veel. Ik erger me vooral vaak, dikwijls en veel aan het feit dat de verkopende mens denkt dat de consument, wijlie dus, blind is !

Neem nu bijvoorbeeld een tweedehandsgarage. Die hangen meestal zo'n platen op hun te koop staande rommel met opschriften als diesel, weinig km, automaat enz. Tot daar aan toe alles okee ! Maar er zijn er zelfs die BREAK hangen op ...inderdaad...een break....hoe idioot is dat ! Denken die nu echt dat wij blind zijn, en zo ja, welke blinde gaat een auto kopen???!!!! En zo zijn er nog legio voorbeelden. In de supermarkt bijvoorbeeld. Je koopt een bak bier en krijgt één fleske gratis. Bullshit...er zitten toch altijd maar 24 fleskes in een bak ! De bedriegers. Of je koopt een pak koffie en er staat op 25 % meer in dit pak. Niks is minder waar, het pak is even groot als altijd en toch zetten ze er op dat er 25% meer in zit.

Die denken echt dat de consument blind is dus !

Of doof...of doofstom...

Wat men allemaal doet om iets te kunnen slijten aan de consument grenst eveneens aan het ongelooflijke.

Zo zijn er al jaren tampons waar je mee kan gaan zwemmen, da's dus zuiver bedrog hee, ik heb het geprobeerd en geloof me je kan er niet mee zwemmen, ik ging recht naar onder met de beruchte tampon in mijn poten !!!!Miljaarde!!!

Of al die flauwekul die men je probeert aan te smeren om te vermageren. Zo zijn er planten die je buikvet wegnemen, sinaasappelextracten die je sinaasappelhuid wegnemen, speciale buikcorsets die je vet wegnemen, speciale ultra vetverbrandingspillen die zogezegd ook gebruikt worden door astronauten en als je dat gelooft maken ze je vast nog wel wat anders wijs !

Allemaal larie en flauwekul. Van al dat ergeren, daar vermager je pas van geloof me !!!!

Of al die speciale zalfkes waarmee je je rimpels kn wegwerken, of speciale lotions om op je kale kop te smeren zodat je haar terug begint te groeien.

Flauwekul maar toch kopen miljoenen mensen die rommel in de hoop dat hun probleem dankzij enkele honderden euro's opgelost wordt ! Ge moet goe  zot zijn om ook maar iets van die reklame te geloven!!!

Soms wordt het me allemaal teveel en dan ga ik voor mijn televiseur zitten en kijk ik naar één of ander programma maar verdorie elke vijf minuten gooien ze daar reklame tussen voor pampers, condooms,kranten, bier, wijn, reizen, schoenen, behas,onderbroeken, lingerie, erotisch speelgoed, speelgoed tout court, vlees, supermarkten, parfums, en nog veel meer van die dingen die ge niet nodig hebt en dan begin ik me weer te ergeren en te zagen en te zagen dat die van ons er ni goed van wordt.

Zou dat niet bestaan? Pillen tegen het zagen??? Maar zou je die dan voor of na het zagen moeten pakken???

Who knows....