Sprookje

Ossepoester zat wezenloos in haar kasteel uit het raampje te staren. Sinds die verdomde prins haar gestolen schoen had teruggebracht was haar leven een echte hel geworden. De man was te lui om te werken en wilde haar persé zwanger krijgen, toen dit echter niet lukte was hij naar S yrie gegaan om te gaan vechten met de moslims. En Ossepoester zat sindsdien alleen. Voor zich uit te staren, uit het kasteelraampje.... Plots ging de bel. Ossepoester schrok. Het was van verleden jaar geleden dat de bel nog gegaan was. Toen waren het getuigen van Jehova geweest en had ze niet opengedaan. Ze sprong recht, kamde haar zijdeachtige blonde haar, duwde haar borsten omhoog en snelde de lange trap af. Even later stond ze voor de grote eiken deur. “Wie is daar?” vroeg ze, terwijl ze haar hoofd tegen de zware deur hield. “Wij zijn het, de zeven dwergen!” riep een fijn stemmetje. “’t Is ni waar hee!” riep ze terug. “Wij willen hier graag komen logeren want we worden achtervolgd door een bende bloeddorstige smurfen, alstublieft, laat ons binnen Osse poester!” riep een ander stemmetje. Ossepoester kreeg een krop in de keel. Ze draaide de grote sleutel om en opende de deur. Daar stonden ze, zeven ineengeschrompelde, verdufte dwergen met tranen in de ogen en hun mutsen op half zeven. “Hemeltje, hoe zien jullie er uit?” vroeg ze. De dwergen knikten. “Kom binnen, maar veeg wel je voeten af eerst hee en vertel me dan wat er gebeurd is!” De dwergen strompelden de kasteelhal binnen. 

Ossepoester leidde ze naar de keuken, waar ze hen een glas chocomelk gaf en een reep chocolade. “Ik lust geen chocolade!” piepte de kleinste dwerg. “Wat dan wel makker?” vroeg Ossepoester boos. “Een pintje, Jupiler of zo???” Ossepoester opende haar Amerikaanse ijskast en haalde er een fris blikje Jupiler uit. De kleine dwerg nam het aan en dronk het snel leeg. “Niet zo vlug drinken jongen, ge gaat zat worden !” De andere dwergen knikten. Toen gingen ze met zijn allen rond de vierkante keukentafel zitten. “En wie gaat me nu eens vertellen wat er gebeurd is?” zei Ossepoester. “Zal ik het even uitleggen?” zei de dwerg met de langste baard. De anderen knikten. De dwerg nam nog een grote slok van zijn chocomelk terwijl de kleinste een grote boer liet. “Wel we waren op een dag Sneeuwzwartje aan het helpen in het veld, waar ze aardappelen en mariuana had geplant, toen plots een dertigtal smurfen ons omsingelden, we vroegen hen waarom en ze zeiden dat ze het huis van Sneeuwzwartje wilden innemen omdat dat toch te groot was voor haar, wij hebben ons toen onmiddellijk in gevechtshouding gezet maar de overmacht was te groot, ze namen touwen en knevelden ons terwijl ze Sneeuwzwartje mishandelden. Gelukkig konden we op een nacht ontsnappen maar we weten dat er een team van speursmurfen ons op de hielen zit, vandaar dat we graag hier zouden willen blijven en je willen helpen waar nodig!” De andere dwergen knikten. De kleinste wierp zijn lege blik Jupiler weg en keek naar de gesloten ijskast. Ossepoester gaf hem nog een biertje. “En wat kunnen jullie zoal?” “Belastingaangiftes invullen!” zei de lelijkste dwerg. 

“Schoorsteenvegen!” riep de zwartste dwerg. “Monopoly spelen!” zei de normaalste dwerg. “Gras afrijden!” zei de magerste. “Cupcakes maken!” zei de dikste. “Computers herstellen!” zei de intelligentste onder hen. “Zuipen!!!” riep de kleinste terwijl hij een ferme slok nam van zijn bier. Ossepoester wreef over haar behaarde kin. Ze kon wel wat hulp gebruiken in dit grote kasteel, dus leek het een goed idee. “Okee, jullie kunnen blijven, maar jullie betalen elk 50 euro per maand!” De slimste nam zijn portefeuille en betaalde voor hen elk drie maanden huur. Dan toonde Ossepoester hen hun kamer, de badkamer, het zwembad, de tuin, de veranda, de speeltuin, de golfbaan en het tennisveld. “Zo, nemen jullie dan nu maar de tijd om jullie te wassen en propere kledij aan te doen en dan kunnen we rond zevenen eten, okee!” De dwergen knikten en slenterden naar hun nieuwe verblijf, dolgelukkig als ze waren door het genereuze voorstel van Ossepoester. “Tof wijf hee!” zei één van hen. “Ge moogt gerust zijn!” “En dikke tetten!!!!!” “Spijtig van dat haar op haar kin!” “En die wrat op haar neus!” “En dat dik gat!” “Kom mannen, stop met jullie gelul en maak jullie kamers in orde en was jullie, want onder ons gezegd, we STINKEN !!!!” Ossepoester zat intussen weer voor haar kasteelraam en tuurde naar buiten. In de verte zag ze een stofwolk, er leek iets of iemand aan te komen... 

Even later ging de bel. Ossepoester keek door haar raampje naar beneden en zag iemand voor haar deur staan. Ze haastte zich de trap af. “Godverdomme, wie kan dat nu zijn, eerst die dwergen en nu weeral iemand aan de deur!” Even later opende ze de eiken deur. “Batman, holy shit, wat doe jij hier?” “Aha, je kent me?!” “Tja, da’s ni moeilijk met zo’n zwarte kap op je kop en dan die cape en je panty aan!” 

“Da’s geen panty, da’s mijn werkbroek!” zei Batman een beetje op zijn pik getrapt. Ossepoester keek naar zijn kruis en dat zag er goed gevuld uit, het was lang geleden dat ze nog zo’n kruis had gezien en ze kreeg een beetje goesting. “Wat kom je doen Batman?” “Ik kwam vragen of ik hier kan logeren voor onbepaalde tijd want ik wordt belaagd door een bende bloeddorstige smurfen en ik kan ze niet aan!” zei hij. ‘Wel een lekker wijf, spijtig van die wrat op haar neus, dat haar op haar kin en dat dik gat, maar ze heeft wel dikke tetten’ dacht Batman terwijl hij Ossepoester medelijdend aankeek. “Jij ook al?” “Hoe bedoel je?” “Wel daarstraks zijn er ook al zeven dwergen komen aanbellen en die zijn zich nu aan het wassen en zo, die werden ook al achtervolgd door die smurfen!” “Echt? Verdomme, dan is het erger dan ik dacht, volgens mij willen die de wereld overnemen!” “En waar is Robin?” vroeg Ossepoester langs haar neus weg. 

“Oh die....bleek dat hij homo was, wat ik al vermoedde met zijn rood broekje aan altijd, en heeft een vriend gevonden en ze zijn samen naar Ib iza gaan wonen en baten daar één of andere louche bar uit!” “Oh zo....ach kom maar binnen dan !” “Bedankt meisje!” zei Batman en hij kwam het kasteel binnen. “Ga maar naar boven en zoek ergens een kamer uit, er zijn er nog genoeg over!” Batman haastte zich naar boven. Daar aangekomen zag hij nog net één van de dwergen lopen. Die schrok zich een ongeluk natuurlijk. “Godverdomme Batman, wat doe jij hier?” “De smurfen willen me dood, ik kom hier voorlopig schuilen!” “Jij ook al?” zei de dwerg, “ kom ik toon je een kamer die nog vrij is!” en hij ging naar één van de kamers en opende de deur. “Vwalla se, hier is je kamer!” “Bedankt makker, ik ga alvast een bad nemen!” “Ja doe dat en doe dat belachelijk kostuum uit man, je lijkt wel een flikker!” “NOOIT!” zei Batman en hij stapte boos zijn kamer binnen. “Amai, dien is rap op zijn tenen getrapt, die carnavalzot!” zei de dwerg en hij ging terug naar zijn kamer want hij had zijn baard nog niet gefeund ....Ongeveer een uurtje later ging de bel weer. Ossepoester kreeg het een beetje op haar heupen. “Welke onverlaat kan dat nu nog zijn, op dit uur?!” zei Ossepoester boos 

“Da’s hier miljaarde persies de zoeten inval!” zei ze, terwijl ze boos naar beneden ging. Aan de deur gekomen riep ze : “Wie is daar?” want ze was bevreesd dat het de smurfen zouden zijn. “Ik ben het signora!” zei een zoetgevoosde mannenstem. Ossepoester kreeg het alweer warm van de goesting. 

Zonder nog te wachten opende ze de deur. “Zorro, verdikke, wat brengt jou hier? “ “Ik word achtervolgd door een bende vraatzuchtige smurfen en...” “...en je komt mij vragen of je in mijn kasteel kunt blijven tot de kust veilig is?” zei Ossepoester. “Hoe weet je dat ?” vroeg Zorro. “Omdat ik hier al de fucking zeven dwergen en Batman aan de deur heb gehad en die vroegen net hetzelfde!” “Ach zo, signora, en wat is uw antwoord? “Och, ene meer of minder zal’t ni make zeker!? Kom maar binnen en ga maar naar boven en zoek jezelf maar een lege kamer uit!” “Gracias signorina!” zei Zorro, terwijl hij een buiging deed en zijn hoed afnam. “Ja, en stop maar met die flauwekul hee!” zei Ossepoester en ze sloot de deur. Zorro was de trap al opgerend. “Zeg Zorro, en waar is Tornado, je paard?” “Die rotsmurfen hebben het gevangen genomen, in stukken gesneden en op hun barbecue gelegd, de blauwe smeerlapkes!” “Ocharme, innige deelneming man!” Zorro knikte en ging verder de trap op. Hij ging de lange gang in. Hij was nauwelijks enkele meters de gang in gegaan en plots sprong er iemand op zijn rug en probeerde hem te wurgen. Zorro bukte zich en gooide de persoon voor zich op de grond, dan trok hij zijn scherpe degen en wilde hij de man die hem in de rug sprong doden. “Getver Zorro, jij bent het!” “Batman, wat doe jij hier joeng?” “Op de vlucht voor de smurfen!” “Gij ook al, oei, zeg en is er nog een kamer vrij?” “Neem die naast mij maar!” zei Batman terwijl hij rechtkrabbelde. 

Even later verdween Zorro in zijn kamer. En Batman deed hetzelfde... 

Inleiding

In deze zesde roman of novelle of verhaal of hoe je het ook wil noemen zal ik alles vertellen zoals het is. Deze roman of novelle zal niet gecensureerd worden en vandaar zal dit boek niet geschikt zijn voor gevoelige lezers of lezers onder de 18 jaar. Die kunnen beter Libelle, Story of Humo gaan lezen en onderwijl denken aan wat ze zullen missen.

Ik zal in deze roman of novelle geen blad voor de mond nemen, alles zal vernoemd worden; een kat zal een kat genoemd worden, een hond een hond en een neger een neger, zoals het hoort dus eigenlijk.

Daarom ook zal deze roman of novelle of hoe U het ook wil noemen adembenemend angstaanjagend en griezelig zijn. Een dode zal een dode zijn, met of zonder afschuwelijke wonden waaruit het bloed en het pus loopt en waarin de maden ongestoord zullen rondkruipen als  bladeren in een herfstig en winderig landschap.

Een verkrachte vrouw zal een verkrachte vrouw blijven, ik zal haar niet een sukkel of iets dergelijks noemen maar gewoon een verkrachte teef die het dringend nodig had waarschijnlijk om eens goed gedekt te worden !

Een doodgereden hond of duif zal plat zijn, de darmen zullen in het rond vliegen als verse spagetti klaargemaakt bij de plaatselijke Italiaan.

Een homo zal een homo blijven, een aarsrijder, een darmflorist of een darmkanaallover. Een lesbienne zal een pot worden genoemd of omgedraaid, het zullen manwijven en clitorislikkers worden genoemd, niet meer noch minder.

Een hetero zal een poepmachien genoemd worden of een allesneuker. Geef toe niet slecht hee. Ik zal in deze roman niemand sparen, NIEMAND dus, ook de pedofiele priesters en paters niet noch de kerk of andere rijke instituten zoals OCMW's, rijke zoontjes van onze ministers die ook minister worden, politieke partijen die niet doen wat ze beloofd hadden, politiecommissarissen die naar de hoeren gaan, hoeren die naar de politie gaan omdat hun condooms gestolen zijn, jongeren die bussen nemen en deze bussen bevuilen en volspuiten met grafitti en daardoor losers zijn, wel ik zal deze jongeren ook als losers beschrijven dus !

Verder wilde ik aanstippen dat alles wat U in deze roman of novelle of hoe U het ook wil noemen echt gebeurd is en helemaal niet verzonnen is, alle wreedheid is echt gebeurd, de massale verwondingen en ongevallen die nauwkeurig zijn beschreven in dit boek zijn echt gebeurd, ik was er namelijk zelf bij.

De personen in dit boek zijn allemaal echte personen, niks in dit wereldschokkend epos is verzonnen of uit de duim gezogen.

Al wat er in gezogen wordt is eveneens echt gebeurd en soms zelfs weerzinwekkend. Personen die tegen al dit zinloze geweld en deze anarchie niet tegen kunnen, doen er goed aan dit boek NU te sluiten en een Suske en Wiske of een Rode Ridder te gaan lezen.        

Voor al de anderen vindt U achteraan in dit boek een overgeefzakje voor als het U teveel wordt. Mag ik U ook verzoeken om te checken of U op tijd Uw premie betaald heeft voor Uw levensverzekering en of een hartaanval, beroerte en acute angina pectoris na het lezen van deze roman of novelle of hoe U het ook wil noemen, wel gedekt is door Uw verzekering want U weet zowel als ik, als ze moeten betalen vinden ze wel iets waardoor ze dit niet moeten doen !

Mag ik er op wijzen dat alle afschuwelijke details, verminkingen, zelfmoorden, moorden, pesterijen, vernederingen werkelijk gebeurd zijn en dat dus niks fictief is of verzonnen.

Mag ik U ook mededelen dat alle personen in dit boek of in deze roman of telenovelle inmiddels overleden zijn aan de gevolgen van de dramatische omstandigheden waaraan ze veelvuldig werden blootgesteld ook nog na het uitgeven van deze roman of novelle of hoe U het ook wil noemen.

Mag ik U beleefd verzoeken om bij aanvang van het lezen de nodige veiligheidsvoorschriften in acht te nemen namelijk :  leg het nummer van Uw huisarts naast U, leg enkele Dafalgans klaar, vertel Uw huisgenoten waar U bent, lees dit boek enkel in het bijzijn van anderen en liefst als het nog licht is, gebruik geen zware maaltijden noch sterke dranken als U begint te lezen, laat eerst Uw bloeddruk meten en Uw bloed controleren.

Mensen die een hartkwaal hebben of zwanger zijn wordt afgeraden deze roman of novelle of hoe U het ook wil noemen te lezen.

Houdt U echter van huiveren, van griezelen, van thrilleren, van angst, van vreemde dingen, van vreemde geluiden, van spanning, van gierende zenuwen door kelen, van bibberende handen van spanning, van haren die rechtop gaan staan in de nek, van kiekevel van schrik, van bleek uitslaande grauwe gezichten van de gruwel, van harten die overslaan of veel te snel beginnen slaan, van rochelende lijken en brekende beenderen, van rottende tanden en bloedende stinkende wonden, van ledematen die na amputatie een eigen leven gaan leiden, van uit de ruimte afkomstige monsters, van nageboortes die voortleven, van moederkoeken waaruit kleine vampiers tevoorschijn komen, awel dan bent U bij het lezen van deze roman of novelle of hoe U het ook wil noemen aan het juiste adres.

Of bij de juiste auteur natuurlijk, hoe U het ook wil noemen.

Bent U mans of vrouws genoeg om deze schokkende roman aan te vatten en zonder gevolgen te lezen, denkt U over stalen zenuwen te beschikken en van niks bevreesd te zijn, bent U nog nooit bang geweest in het donker of wanneer de deur van Uw living krakend open gaat, bent U nog nooit flauwgevallen bij het zien van plassen en liters bloed, wel dan bent U, alleen U, de geschikte persoon om deze roman of novelle of hoe U het ook wil noemen te lezen en tot U te laten komen. Wees niet langer bang en bevreesd, haal diep adem, zet Uw verstand op nul en laat U meeslepen in dit spannende boek !

De auteur is niet verantwoordelijke voor alle lichamelijke ongemakken die kunnen voortspruiten uit het lezen van dit boek noch voor de gevolgen en depressies die kunnen optreden na het lezen van enkele bladzijden !

Veel slapeloze nachten gewenst en vooral veel leesplezier !

Eén

Antwerpen, Seefhoek.

In een klein huisje woonde de familie Sec. Vader Lodewijk Sec, moeder Henrietta Bral en zoontje Hendrik.

Pa Lodewijk, die door iedereen Lode genoemd werd was net op brugpensioen gegaan. Moeder Henrietta was eigenlijk vroedvrouw maar was heel haar leven huismoeder geweest om voor Hendrik te zorgen.

Ze was dus eigenlijk wroetvrouw geweest, heel haar leven gewroet en gesparteld om haar gezin draaiende te houden.

Vader Lodewijk was postbode geweest, veertig jaar lang, van brievenbus tot brievenbus. Hij werd vaak meneer Secs genoemd, vanwege zijn naam natuurlijk, begrijpt U een 's' er achter en het wordt Secs in plaats van Sec.

Dat vonden de collega's van Lodewijk grappig, Lodewijk zelf vond het flauw en enkele keren was hij zelfs bijna op de vuist gegaan en dan vooral met Armand Scheers, die was eigenlijk de pester, de gast die altijd commentaar had op anderen. Lodewijk kon hem niet goed verdragen.

Gelukkig was hij nu toch met brugpensioen, zodat hij niet langer op de stomme smoelen van zijn stomme collega's moest zien ! En zeker niet meer op die stomme wrattenzwijnsmoel van Armand Scheers.

Hij had zijn aanvraag ingediend verleden jaar en de directie had onmiddellijk toegestemd omdat ze dachten dat er iets mis was met Lodewijk.

Ook Henrietta, die door iedereen Rit werd genoemd, dacht dit.

Lodewijk mankeerde iets. Hij kon namelijk geen zin zeggen zonder er een scheld of schuttingwoord in te gebruiken. Toen Henrietta dit aan hun huisarts gezegd had vermoedde deze dat Lodewijk leed aan de ziekte van Gilles de la Tourette, U weet wel, bij deze ziekte roept de patient vaak ongewenst scheldwoorden en ontwikkeld hij soms vreemde tics, maar de huisarts had gezegd dat hij zich dan toch eerst eens moest laten onderzoeken. Grondig, had de dokter gezegd.

Daarbovenop zaagde Lodewijk nogal veel, en hij herhaalde vaak flarden van wat hij net gezegd had wat erg vervelend was voor zijn familie.

Toen Rit had aangedrongen voor een grondig onderzoek had Lodewijk geantwoordt : " Weet ge wat dat kost sloerie, verdomme, eerst naar de huisdokter, de smeerlap, die vraagt al dadelijk 24 euro, dan bellen naar de specialist voor een afspraak, voor ge die hebt zijt ge verdomme al 10 euro kwijt aan telefoonkosten, dan komt ge op de afspraak, lult die er wat op los, zegt dat ge platen moet laten pakken en ne scan , 45 euro alstublieft, dan maakt ge een afspraak voor de platen weer 10 euro aan telefoon, dan gaat ge naar het ziekenhuis waar ge de platen en de scan miljaarde laat nemen, de smeerlappen, en daar betaalt ge weer 70 euro voor, dan moet ge, de hoerezonen, met die scan en uitslagen terug naar de specialist, die vraagt 45 euro en zal waarschijnlijk zeggen, zeggen, dat er niks aan de hand is de bastaard ! Nee, ik denk

DE REST KAN U LEZEN ALS U DIT BOEK KOOPT OP SHOPMYBOOK.BE

Kroniek van een sukkel -------------------------------- Eén 

Daar stond hij dan.

Net ontslagen uit de gevangenis. De Antwerpse gevangenis. In de welbekende Begijnenstraat.

Hij had er één jaar gezeten voor zedenschennis. Omdat men dacht dat hij het varken van boer Tuinders verkracht had. Het enige wat hij wilde was even pissen tegen de boom in de wei van zijn buurman, boer Tuinders dus. Dus klom hij over de draad, trok zijn broek naar beneden maar op dat moment liep het varken verschrikt weg en was boer Tuinders net het gras aan het afrijden waardoor hij de hele zaak gezien had en de verkeerde conclusies had getrokken !

Hij belde stante pede de politie, de idioot.

De politie kwam bijna onmiddellijk en ze namen Frankie, want zo heette hij namelijk, mee naar de bajes, naar het prison. "Waarom zeik je niet in je eigen toilet , hufter ?" had de vriendelijkste van de twee agenten nog gezegd. "Omdat de waterleiding is afgesloten verdomme, vuile flik !" antwoordde Frankie die nogal licht ontvlambaar was en is.

Niet alleen zedenschennis maar ook nog eens smaad aan een politieman in uniform. Resultaat : één jaar cel !

Ondanks het uitstekende pleidooi van zijn pro deo advokaat meester Kriekemans. Die had gezegd tegen de rechter dat Frankie enkel urineerde en dat het slapende varken daardoor opgeschrikt werd en wegliep. De rechter noemde het een idiote uitvlucht. En meester Kriekemans, die tenslotte pro deo handelde, zweeg dus ! "Ah ja, pro deo, wat wilt ge manneke !" had hij nog tegen Frankie gezegd. Frankie schudde zijn hoofd van links naar rechts en omgekeerd.

Toen het vonnis van één jaar effectief werd uitgesproken zei Kriekemans : "Het had evengoed tien jaar kunnen zijn hee Frankie !?" "Hou toch je bescheten kop pennelikker en flikker gewoon op verdomme !" riep Frankie nog naar hem, nadat ze hem weer de boeien aandeden en meenamen.

Eén jaar zat hij in een cel met een blinde Marokkaan en een scheel kijkende Libiër. Een cel met drie kleine beddekes ; aan elk muurtje één. In het midden een klein tafeltje en een pispot. Een pispot waar eventueel ook in gekakt mocht worden. Kakken deed Frankie pas als de andere twee sliepen. Kwestie van op zijn gemak te kunnen zitten.

Veel werd er niet gezegd in de cel. De Marokkaan sprak alleen Marokkaans en de Libiër alleen Libisch en aangezien Frankie alleen Vlaams sprak was het er vrij stil.

Na één week in de cel schreef Frankie een brief aan de minister van justitie omdat hij een cel voor zichzelf wilde. Een week later had hij er één. Met flatscreen TV, airco, microgolf, dvd-speler, playstation, en stereotoren.

Frankie was dolgelukkig en toen hij na twee weken ook nog eens een laptop er bovenop kreeg was hij overweldigd. "Ik heb het beter dan gelijk welke dakloze, " zei hij " als ik ooit dakloos wordt dan doe ik een misdaad, een non verkrachten of een boek stelen en dan kom ik hier terug, zeker weten !" Inderdaad, Frankie begreep niet dat het in den bak zo plezant was, had hij dat maar eerder geweten !

Het jaar was zo voorbij. Elke week kreeg hij bezoek van zijn vriendin Elza. Al bijna één jaar waren ze samen. Elza wilde geen sex voor het huwelijk en ze haatte varkensvlees. "Je bent toch geen moslima ?" had Frankie angstvallig gevraagd in het begin. "Wat is een moslima ?" had Elza gevraagd. "Stom rund !" had Frankie geantwoord.

Ze kwamen goed overeen !

Elza was na het zesde leerjaar lagere school gaan werken. De laatste drie jaar van de lagere school had ze elk twee keer gedaan en door de mazelen en de windpokken had ze ook nog eens een jaar moeten missen dus was ze 17 als ze de lagere school verliet. Vandaar ging ze werken in de koekjesfabriek waar ze op de AAN en UIT knop van de lopende band moest drukken wanneer dit nodig was.

Eén week had ze nodig om hiervoor de nodige training te krijgen en vooraleer ze begreep dat de rode knop om de band te stoppen was en de groene om de band te starten. En daarna deed ze het nog af en toe verkeerd , waardoor alles in het honderd liep en ze bij de chef moest komen die haar dan uitschold voor domme teef, trut en hoerebakkes.

Elza luisterde gewoonlijk de tirade aan, zei dan 'dank u' , en ging dan terug naar haar plaats.

Ze had Frankie leren kennen in het plaatselijke café "Bij de Géraar". Frankie stond er te vogelpikken met zijn vriend Kamiel en toen Frankie plotseling per ongeluk een pijltje naast het dartsbord gooide in Elza's arm, sloegen de vonken over. Frankie hield van haar sensuele lach waarbij ze haar enorme boktanden bloot lachtte.

Ze had ook twee grote borsten en daar was Frankie sowieso al zot van ! Elza was gevallen voor Frankie's tatoeages en zijn lange zwarte haren, de rijpe puisten op zijn gezicht nam ze er graag bij. Hun intiemste momenten beperkten zich tot wat kussen, borstje streel en handje vasthouden.

Als Frankie meer wou riep Elza : "STOP !!!" En dan stopte Frankie. Ook Frankie's job bij diepvriesetenbedrijf Frigo bekoorde Elza. Als ze ooit zouden trouwen zou Frankie genoeg eten kunnen meebrengen naar huis voor een zacht prijsje ! Dacht ze ! Frankie had haar dikwijls gevraagd waarom ze geen sex voor het huwelijk wilde. "Omdat mijn vader Lewie Smets en mijn moeder Leontine Cals, ook pas sex hadden na hun huwelijk en ze waren al die jaren heel gelukkig met elkaar !" zei ze dan.

"Stomme trut, na je geboorte zijn ze toch gescheiden als ik me niet vergis !" zei Frankie dan. "Toevallig Frankie, toevallig !" zei Elza dan steeds.

Enfin om een lang verhaal kort te maken; zo was het en niet anders. Dus Frankie zweeg. Na drie maanden gingen ze samenwonen in Frankie's huisje dat hij huurde op den buiten. Het feit dat er geen sexuele betrekkingen plaatsvonden was voor Frankie geen probleem, op zijn rondes met diepvrieseten had hij inmiddels al enkele geile klanten leren kennen die vaak wel wat meer wilden dan "Konijn met pruimen " of "Lasagne op grootvaders wijze" !

Dus Frankie kwam vaak doodop thuis en had zelfs meestal geen zin in sex. Zeker niet als hij de lelijke smoel van Elza zag ! En toch hield hij van haar, op zijn manier. En zij van hem !

En nu stond hij, zoals gezegd voor de poort van de gevangenis. Elza zou hem oppikken in hun auto; een KIA GT met 250.000 km op de teller. Frankie had die auto gekocht van zatten Dré. Die mocht niet meer rijden na het zoveelste ongeluk onder invloed dat hij veroorzaakt had. Hij had toen levenslang rijverbod gekregen. Voor 15.000 euro mocht Frankie de KIA kopen. Spotprijs, had zatten Dré gezegd ! "Goe zot !" had Elza gezegd, " voor dat bedrag koop je een nieuwe !" "Denk je ? " had Frankie nog gezegd terwijl hij het geld aan zatten Dré gaf.

Die lachte op dat moment erg grijns ! Sinds die aankoop waren ze vrijwel constant blut. Vandaar ook dat er niks van de rekeningen tijdig betaald werd.

Gelukkig had Elza zich er inmiddels mee bemoeid en het een en het ander betaald enzo kwam het dat Frankie uit den bak kwam zonder schulden !

Tien uur in de Begijnenstraat; Nog geen Elza te zien, evenmin een KIA GT ! Frankie wandelde voor de poort van het gevang op en neer en neer en op. Even dacht hij er over om nog een kop koffie te gaan drinken in de gevangenis bij wijze van afscheid. "Eigenlijk heb ik er lang genoeg gezeten " zei hij dan tot zichzelf.

Zichzelf zei niks terug maar knikte van ja. Dus liep hij nog maar wat over en weer. "Waar blijft die vettige teef toch miljaar !" mompelde Frankie terwijl hij nog eens op zijn horloge keek. Half elf was het intussen. Tien uur dertig. Dertig voor elf dus.

Geen Elza te zien ! Nergens ! Frankie begon een beetje wanhopig te worden. "Waar zit die stomme trut nu toch !" riep hij uit en kwaad gooide hij zijn zak met klederen op de stoep en zette zich neer. "Gelukkig is het nog goed weer !" zei hij nog. Hij zat dus op zijn zak met kledij. En ja hoor, het begon te regenen. Pijpestelen en oude wijven. "Tiepies !" zei Frankie en hij keek nog eens op zijn horloge. "10 h 45 , verdomme waar zit ze nu toch, die achterlijke slet met haar afschuwelijk bakkes !"

Om vijf voor elf kwam een KIA GT de Begijnenstraat ingereden. Frankie had bijna de moed al opgegeven. "Eindelijk, daar is ze het rund !" en hij stond recht. De KIA GT stopte net naast Frankie. Elza draaide het raampje open. "Frankie, babe, sta jij hier al ???"zei ze. "Al !? Al !?

Ik sta hier verdomme al een uur en ben zeiknat, waarom ben je miljaarde zo laat bitch !!!???" riep Frankie boos. "Ik wou je verassen en heb nog wat pralinekes gaan halen bij de pralinewinkel omdat je die zo graag lust !" zei ze met haar mottig gezicht. Frankie keek naar haar en dan naar haar gigantische borsten en dan naar de doos pralinen. "Eén kilo helemaal voor jou schat, kom stap in !" zei Elza uitnodigend.

Frankie pakte de zak met kleren, propte deze in de kleine koffer van de KIA GT en stapte in. Hij gaf Elza een kus, ze stonk naar look en ansjovis. "Sorry dat ik misschien wel een beetje stink maar ik heb gisteravond pizza met look en ansjovis gegeten !" zei ze. "Vreemd, niks van geroken !" loog Frankie en hij graaide naar haar borsten. Dan kwam

Ons hondje

Een dertiental jaar geleden kregen we onverwacht een telefoontje van een vriendin, die schoonmaakte bij een oudere dame. Ze vertelde dat die dame, die dementerend was, haar hondje, een Maltezertje van enkele maanden, op straat had gezet met zijn hele hebben en houden, namelijk een nestje en een leiband en wat rubberen speelgoed.

Ze wilde hem niet meer, hij moest gaan.

Ik, als dierenliefhebber, keek naar mijn vrouw, die eigenlijk niet van honden hield, en we besloten er direct naar toe te rijden.

We stopten de auto aan het appartementsgebouw en het hondje stond vastgebonden aan een elektriciteitspaal en keek ons droevig aan.

Ik was dadelijk verkocht !

Ik ging er heen en het dier besprong me als een jong veulen, zijn staart kwispelde en hij bleef maar tegen me opspringen.

De mand verdween in de koffer en het hondje op de achterbank.

Prutsje heette hij, die naam vond ik niet zo geweldig maar toch.

Ik had liever een labrador of zo gehad want met dit hondje gaan wandelen zag ik niet direct zitten, wat zouden de mensen van me gaan denken als ze me met zo'n klein schoothondje zagen gaan. Je kent de clichés wel...

Gelukkig zette ik deze domme gedachten al snel uit mijn nog dommere hoofd.

Wat beleefden we plezier samen, ik ging er mee naar een hondenweide en zodra ik daar zijn leiband los deed begon Pruts als een gek rondjes te lopen, zo blij was hij telkens, hij rende weg en als ik riep kwam hij zelfs ook.

Toen ik voor de eerste keer bij de dierenarts kwam, een mooie jonge vrouw, zei ze dat hij al op verschillende adressen had gewoond, dat kon ze zien aan de chip. Ik keek Prutske aan en hij keek naar mij, het leek of we elkaar begrepen, hoe erg moet dat voor hem geweest zijn.

Jaren gingen voorbij, zonder problemen, af en toe was hij wel eens stout zoals de meeste huisdieren, dan wilde hij niet komen als ik hem riep, of dan nam hij iets weg en wilde dat niet teruggeven of hij blafte teveel, maar we waren vooral blij met zo'n lieve hond in huis, steeds tevreden als ik na een werkdag thuiskwam, steeds aandacht vragen, bij me willen zijn.

Ik praatte er veel tegen, dat werkt therapeutisch zegt men, dan kijkt Pruts me aan, alsof hij elk woord begrijpt, zijn donkere kleine oogjes kijken alsof hij ook iets wil zeggen, spijtig genoeg kan dit niet.

Wat zou het mooi zijn moesten dieren kunnen spreken, een gesprek voeren met je hond, kan je je dat inbeelden, ooit zal er wel een manier komen om met hen te communiceren.

Ik zie het zo voor me :

'Hey Prutske, hoe is het ?'

'Gaat wel, maar die brokken van gisteren zijn me niet goed bekomen, en ik zou graag een ander speeltje hebben in plaats van dat rubberen been'

'Waarom,?'

'Van die brokken word ik ziek en van dat been ook, kan je zo geen buffelbeen halen waar ik kan op kauwen en dat zacht wordt na een tijdje, net zo één als de hond van de buren heeft, die dikke Duitse scheper met zijn lijfgeur !'

'Beetje respect hé Prutske voor de buren!'

'En baas, kan je 's avonds als je tv kijkt de klank wat lager zetten, want zo kan ik echt niet goed slapen hoor, altijd dat gezever van die Engelse films en dan als je voetbal kijkt, dat lawaai van die supporters, dan zie ik persoonlijk liever een dierendocu op National Geographic of een programma over bekende slagers of zo...'

'Zal er proberen aan te denken hoor !'

'En als we gaan wandelen, kunnen we dan niet meer naar die hondenweide gaan alstublieft, dat stinkt daar naar andere honden en sommigen van hen moet ik niet, vooral niet die buldog met zijn plat gezicht, die zevert altijd maar tegen me !'

'Nog één ding baasje...'

“Ja, wat ?'

'Als de kleikindjes komen, kan je mij dan in de garage opsluiten want ik ben het beu dat ze aan mijn oren trekken, aan mijn neus komen, aan mijn staart hangen en veel te veel lawaai maken...'

'Komt in orde vriend '

Prutske knikte , draaide zich om en waggelde naar zijn mandje.

Moet toch ongelooflijk zijn om te praten met de dieren, zoals dokter Doolittle...

Ik zal hem missen als hij weg is, hij is nu dertien, heeft een zware herniaoperatie ondergaan, heeft artrose aan zijn voorpootje, een gescheurde pees aan een achterpoot, wat kon geopereerd worden maar hij zou tijdens de operatie kunnen overlijden en het kost 800 euro om dat te laten doen, dus laten we het maar zo, nu we verhuisd zijn is hij nog kalmer geworden, hij wil vaak niet meer mee wandelen, hij is vaak bang en ligt liefst heel de dag in zijn nestje.

Hij wordt een beetje bijziend, hoort niet meer zo goed, maar ' s avonds komt hij voor me staan, als ik in de zetel zit, dan kijken zijn zwarte oogje me droevig aan, dan jankt hij zachtjes, in de hoop dat hij ook vandaag naast me mag komen liggen op de zetel.

Dan pak ik hem op, leg hem naast me, hij doet een rondje op de zetel en legt zich neer, met zijn hoofdje op mijn been, zodat ik nauwelijks kan bewegen, een goede manier om te weten wanneer ik recht sta.

Als ik op de keukenstoel zit, legt hij zijn hoofdje op mijn voet, zo kan hij urenlang blijven staan en weet hij perfect wanneer ik weg ga. Ze zijn zo slim, de honden !

Ooit zal ik hem moeten afgeven maar ik troost me met de gedachte dat hij bij ons toch wel een goed leven heeft gehad en denk aan de duizenden honden en andere dieren die mishandeld worden door het grootste beest dat er bestaat namelijk wij, de mensen.

Vandaar ook mensdom en dierenrijk.....

De blokkade

Ik zat voor het scherm, dat voorlopig nog leeg was. Het idee was om hoofdstuk één van mijn nieuwe roman te schrijven, over twee koppels waarvan de vrouwen iets met de man hadden van het andere koppel en uiteraard omgekeerd en waarvan niemand onderling iets wist.

Maar plots, toen ik mijn eerste zin wou schrijven haperden mijn handen. Ik kon geen letter verzinnen, geen woord neertikken terwijl het witte scherm me als een flitslicht leek aan te staren.

Ik keek door het raam naar buiten waar ik spelende kinderen zag in het aanpalende speeltuintje naast ons huis. Mijn vrouw was boven, aan het strijken. Af en toe hoorde ik 'psssssscchhhh' als het stoomstrijkijzer stoom afliet.

Iets wat ik op dit moment ook wel nodig scheen te hebben.

Ik voelde een raar gevoel in mijn kop. Alsof iemand met een spons alle woorden die ik al zolang kende en zo vaak gebruikt had, had weggeveegd.

IK leunde tegen de rugleuning van de stoel en zuchtte.

Boven hoorde ik het strijkijzer blazen en buiten zag ik nog de kinderen spelen.

Dan nam iets of iemand het over. Mijn handen beefden. Mijn ogen staarden in het niets. Ik leek plots ergens anders. Het witte scherm werd donker en plots was daar een griezelig hoofd. Een man met gerimpelde huid, een vieze kleur en bloeddoorlopen ogen, ik zag zijn rotte tanden en pus droop uit zijn mondhoeken. Ik keek naar hem en kon mijn blik niet afwenden.

"Ha idioot, denk je dat je weer een roman gaat schrijven, vergeet het maar, ik zorg ervoor dat jij nooit meer schrijft dat kan ik je verzekeren dommerik"

"Wie ben jij?" stamelde ik, terwijl mijn keel de woorden leek dood te knijpen.

"Speelt geen rol, laat me zeggen dat jij al genoeg rotzooi hebt geschreven, dat jij al genoeg ellende hebt veroorzaakt met je uitgegeven boeken, over al die moorden, over racisme en over pedofilie, waarom moet je over zoiets schrijven lamstraal!" zei het hoofd in het scherm terwijl het pus in het rond vloog en hij vreselijk lachtte.

"Euh...ik...." maar verder raakte ik niet.Mijn keel waskurkdroog alsof iemand er zand in had gegoten. Mijn hart bonsde luid en met elke slag die het deed leek mijn hoofd meer en meer onder druk te komen staan.

"Ik zal je leren om die verdomde dingen neer te schrijven, wie denk jij wel dat je bent verdomme!" riep het ding in mijn pc scherm.

"Ik...weet..." en verder raakte ik niet. Mijn keel zat dicht, ademen werd moeilijk, zweet gutste over mijn lijf, ik probeerde recht te staan wat me niet lukte.

"Jij gaat nooit nog een boek schrijven !" zei het ding en de lach die volgde leek wel uit het diepste van de hel te komen. Toen plots was het scherm weer wit.

Ik keek rond, de kinderen speelden nog in de speeltuin en boven hoorde ik mijn vrouw over en weer lopen.

Ik beefde over heel mijn lichaam, voelde angstzweet op mijn voorhoofd.

Ik voelde me raar. Ik stond op wat me lukte. Ik liep naar de badkamer en in de spiegel zag ik hoe slecht ik er uit zag. Ik opende de kraan en gooide wat water in mijn gezicht.

Dan plots kreeg ik een ondraaglijke pijn in mijn hoofd, ik snakte naar adem, zag om me heen en viel op de grond, dan werd alles zwart...

"Tja mevrouw, het spijt me maar Uw man zal nooit meer de oude worden!"

De vrouw snikte en keek naar haar man die met een lijkbleek gezicht in het ziekenhuisbed lag, aan een infuus en hartmonitor.

De vrouw keek de dokter nogmaals aan.

"Gelukkig bent U er vroeg bij geweest maar waarschijnlijk zal hij nooit meer kunnen spreken en zelfstandig wandelen, een beroerte is een gevaarlijk iets en vooral onvoorspelbaar, als hij al kan zelfstandig eten zou ik al blij zijn!"

De vrouw dankte de dokter en die verliet de kamer. Ze keek naar de persoon die ooit haar man was, dan keek ze naar buiten, daar beneden op het voetpad stond een oude man met een kap op. Hij had een vies gezicht en scheen naar haar te kijken, hij lachte duidelijk en pus droop uit zijn mond...dan draaide hij zich om en schuifelde weg...

Het zal niet gemakkelijk zijn

Na 42 jaar van harde en intensieve arbeid, van bloed en tranen , van hard labeur tot laat in de nacht en vroeg in de morgen, van een klein loontje en van veel zever en discussies met mijn respectievelijke bazen, kan ik eindelijk op 22 december 2018, op verdiend pensioen gaan.

Oef...

Wat betekent dit 'malheur' echter concreet. Wel mijn rijkeluisleventje zal drastisch gaan veranderen, i.p.v. het geld langs ramen en deuren buiten te gooien, enkele keren per week te gaan eten bij 'comme chez swa', veel naar de cinema of toneel gaan, regelmatig andere landen te gaan opzoeken en daar rijkelijk te leven als God in een ander land, vaak te gaan winkelen bij Tommy( Hilfigger, ik mag Tommy zeggen want ik ben een goeie klant), of bij de Calvin Klein( ik mag Calvin zeggen want goeie klant!), of te logeren bij Paris Hilton( ik mag Paris zeggen om reeds bovenvermelde reden), of te gaan golfen met de George (Clooney) of sushi te eten met Kim (Kardashian, ge weet wel die met haar dikke reet die niks kan voor de rest) of te gaan bowlingen met Arnold(Schwarzenegger, ge weet wel die opgepompte spierbundel), wel dat zal dra allemaal tot het verleden gaan behoren.

Ik zal weldra, binnen enkele weken, mij moeten gaan aanpassen aan mijn armeluispensioentje en terug , zoals in het begin van mijn carjeire, de eindjes aan elkaar proberen te knopen.

Het zal niet gemakkelijk zijn.

Voortaan zal ik terug in Aldi en Lidl moeten gaan winkelen, met een rekenmachientje in de hand om niet over mijn dagdagelijks budget van 5 euro te komen, een brood dus, een fles melk halfvol want volle kost meer, een potje choco en een duur blikje Cara pils, ge weet wel van dat duur bier. Ik zal terug massa's sla en rijst moeten gaan eten tot het mijn strot uitkomt en wat reizen betreft zal ik moeten tevreden zijn met een dagje Blankenberge, Sint-Anneke of Bankintpark...

Het zal niet gemakkelijk zijn...

Dit alles is de schuld van onze fantastische leiders die men ministers noemt, zij die een loontje van om en bij de 10,000 euro netto hebben, nog links en rechts, vooral links dan, een extra baantje hebben als voorzitter van een politieke groepering of als voorzitter van één of andere multinational of penningmeester zijn bij de plaatselijke voetbalclub. Deze mensen noemt men ook wel eens graaiers. Deze mensen geven geen bal om wat er met hun kiezers gebeurt...

Het zijn zij die 's morgens in hun wagen met privé-chauffeur stappen richting parlement om daar met andere politici over volstrekte onzin te lullen, zoals daar was bvb het zeer belangrijke voorstel om iedereen het recht te geven om twee achternamen te hebben, of om de vliegtuigen extra te gaan belasten, of de belastingbetaler nog meer uit te persen , en des avonds keren zij terug in dezelfde auto met dezelfde chauffeur om in hun riante villa te genieten van de geneugten des levens, een rijkelijke maaltijd gestoffeerd met de nodige wijn en dikke sigaren en dan bed in met de jonge vrouw om te proberen ook haar happy te houden...

Deze wereldvreemden weten niet wat de bevolking meemaakt dankzij hun beslissingen, dankzij hun belastingverhogingen, dankzij hun gegraai in de bodemloze vetpotten die ze zelf creëerden voor eigen gebruik...

Maar ik wijk af.

Er zal veel voor mij veranderen maar gelukkig was ik redelijk rijk getrouwd, nog steeds eigenlijk en is dankzij mijn vrouwtje toch het één en ander in orde gekomen, zo hebben we namelijk een stekje kunnen kopen in Spanje, een klein appartementje van 5 vierkante meter woonruimte, dat we moeten delen met enkele Spaanse families en een tiental migranten maar het voordeel is, het is er altijd goed weer !

Het zal niet gemakkelijk zijn...

Als we naar daar gaan moeten we met de goedkoopste vluchten gaan en hopen we altijd dat we heelhuids terugkeren want met migranten leven is niet simpel. Die mensen denken dat ze alles mogen , de eerste keer toen we gingen hadden die zelfs onze charcuterie en onze twee pistolets opgegeten en pas op , die spreken geen Nederlands hee, legt dat maar eens uit in het Uruguayaans of Chinees hee aan zo'n volk dat ze dat niet mogen.

Maar gelukkig heb ik de mogelijkheid om extra geld te gaan verdienen want met mijn armeluispensioentje zal het niet simpel zijn.
Ik overweeg volgende mogelijkheden : ik zou bijvoorbeeld op de Meir, sacochkes van oude madammekes kunnen aftrekken van hun arm en dan rap gaan lopen, of in de supermarkt gaan pikken, of links en rechts een klein bankovervalleke, of ne politieker zijne portemonnee pikken als hij slaapt in het parlement, of op de bus de zakken rollen van de mensen, zo ziet ge maar dat er wel altijd een uitweg is om toch nog geld te verdienen, gelukkig mag ik dankzij dit wonderbaarlijk beleid zelfs nog tot 500 euro gaan bijverdienen...

Het zal niet gemakkelijk zijn...

En natuurlijk wordt mijn armeluispensioentje ook nog eens belast, en ook die extra 500 euro zal ik niet kunnen opdoen zonder dat de belastingen er ook een stuk van krijgen, eigenlijk is dat toch schandalig hee, heel uw leven betaalt ge belastingen op alles wat ge koopt en dan, als ge eindelijk op pensioen kunt gaan, moeten ze ook van dat geld nog een stuk hebben om
hun vetpotten te vullen waarin ze rijkelijk graaien.

Wist ge dat zo'n politieker als hij op pensioen gaat een opzegvergoeding krijgt van gemiddeld zo'n 300,000 euro dat is omgerekend in frankskes zo'n slordige 12 miljoen hee mannekes, die hebben verdomme heel hun leven geen klop uitgevoerd en dan krijgen die als ze genoeg gegraaid hebben nog is zo'n bedrag toegeschoven... En wist je dat die gemiddeld zo'n 8000 euro netto pensioen hebben, hoe komt het dat veel van hen constant een lach op hun bakkes hebben denk je...

En ik, de arme sukkelaar, moet proberen rond te komen met een aalmoes, zoals zovelen van mijn collega gepensioneerden, die vaak nog geen nagel hebben om aan hun gat te krabben.

Het zal niet gemakkelijk zijn...

Met zo'n nagel aan Uw gat krabben vind ik persoonlijk dan weer niet zo veilig, als je geen tetanusspuit hebt gehad zou je weleens een heel serieus ontstoken gat kunnen hebben waarop je dan niet mag zitten. Tja wie zijn gat brandt moet op de blaren zitten zoals Shakespeare ooit verkondigde in de Engelse contreien enkele honderden jaren geleden.

Mijn nonkel zei altijd tegen mij een gat is een gat, misschien daarom dat hij getrouwd is met één van de lelijkste wijven die ik ooit mocht aanschouwen. In het pikdonker ging het nog maar de moment dat het licht aanging, ging mijn nonkel zijn goesting uit....gelukkig was ze stinkend rijk en had mijn nonkel een rijkelijk leven.

Misschien eens bij hem aankloppen om wat geld los te peuteren.

Het zal niet gemakkelijk zijn.

Want mijne nonkel is zo gierig als een Hollandse Schot of een Schotse Hollander. Hij koopt alleen het goedkoopste en als hij op café gaat om iets te drinken, vraagt hij altijd een stukje brood bij zijn pint, zodat hij ook de laatste druppels van het gersten nat met het brood kan opdeppen en alzo nuttigen.

Gelukkig is zijn vrouw er nooit niet bij op café, dit op speciaal verzoek van Amedee de cafébaas, die geen klanten zag als mijn nonkel met zijn monster in zijn infrastructuur aanwezig was...

Maar ik wijk af...

Ik ga dus weldra op pensioen...Erg...

En mijn vrouw heeft al enkele klusjes voor me opgesomd, ik mag gans het huis schilderen, dan mag ik buiten ons terras volledig opnieuw leggen, dan moet ik dagelijks het onkruid uit ons tuintje halen en als er nog tijd over is moet ik ook nog koken en liefst een vier gangen maaltijd, wat met materiaal van den Aldi of de Lidl niet gemakkelijk zal zijn.

Zo heb ik laatst volgende lekkernijen klaargemaakt om alvast wat te oefenen : als voorgerecht een boterham met smeerkaas op een bedje van rijstkoeken, dan een soepje van bloemkoolbladeren met wat peperbollekes in, dan als hoofdgerecht een stukje zalm uit den diepvries van de Lidl met 1 gegratineerde garnaal, en als nagerecht een potje magere yoghurt, als wijn serveerde ik een Bordeaux uit Wuustwezel, aldaar gebotteld door Prosper de Veigemakere, kweker van zure druiven.

Mijn vrouw vond het niet zo lekker maar die klaagt nu eens altijd hee.

Gelukkig zal ik op pensioen, als ik tijd heb, en mijn vrouw niet thuis is , mijn hobby's kunnen uitvoeren, zoals muziek spelen op mijn keyboard, fietsenmet de fiets, met de hond gaan wandelen als dat beestje dan nog leeft, schrijven en lullen op papier alhoewel er geen kat in geïnteresseerd is en nog minder een hond, ik heb slechts enkele fans (2) namelijk schele Frans uit café Het Duivenkot en blinde Marjet uit café De mossel, verder is er niemand geïnteresseerd in mijn literaire uitbarstingen zoals deze.

Ooit hoop ik een bestseller te schrijven...

Het zal niet gemakkelijk zijn...

Dus beste lezers, weldra vervoeg ik de gepensioneerden en toch is het ook een beetje een vreemd gevoel. Ge moet nooit meer gaan werken, niet te geloven, nooit meer vroeg opstaan, nooit meer te laat komen, nooit meer bevelen van domme bazen opvolgen, nooit meer achterlijke opleidingen volgen die eigenlijk tot niets leiden...

En eigenlijk is het ook zo'n beetje wachten op de dood, het is eigenlijk het laatste hoofdstuk van je leven hee. De epiloog om het zo eens te zeggen.

Zit Pietje de Dood als achter je aan of wacht hij nog enkele decennia om zijn zwaard,dat hij van Damocles pikte, op je neer te laten.

Ik hoop dat ik mijn kleinkindjes nog mag zien opgroeien, dat ik mijn kinderen gelukkig mag zien, dat ik en mijn vrouw nog wat gezond mogen blijven, dat ik nog lang mag weten waarvoor een penis eigenlijk dient, buiten om pipi te doen, en dat ik niet teveel last zal krijgen van Alzheimer en zijn kozijn Dementie.

Het schrikt me langs de andere kant ook wel af om oud te worden, mijn mooie huid zal vol rimpels gaan staan en ik zal krom gaan lopen en al mijn haar gaat uitvallen en mijn pensioen zal hoe langer ik leef nog kleiner worden en ik zal geen keyboard niet meer kunnen spelen omdat ik reuma krijg en artritis aan mijn tenen en ik zal niet meer op het vliegtuig mogen omdat ik een hartziekte heb en ik zal niet meer naar den Aldi kunnen gaan omdat ik geen centen heb om een rollator te kopen. Op pensioen gaan...tja...

Het zal niet makkelijk zijn...............................

Terwijl de katers zich een weg banen in heel wat hoofden van drinkers en andere feestvarkens is het nieuwe jaar alweer daar. Wensen allerhande worden uitgewisseld, hoopvolle en vreugdevolle voor klein en groot. Dezelfde vragen ontstaan weer; zal ik dit jaar de lotto winnen ? Zal ik de klootzak van een buurman dit jaar een koek op zijn bakkes durven geven?

Zal ik de ware vinden? Zal ik eindelijk eens mijn blonde buurvrouw kunnen bestijgen?

Zal ik die negerin van over me eens kunnen pakken?

Zal ik eindelijk mijn baas eens kunnen vertellen wat een ordinaire zak hij is? Zal ik die verlangde promotie krijgen? Zal ik dit jaar eens op die leegloper van een collega zijn muil kloppen? Zal ik vrienden bijkrijgen? Zal ik een vaste vriend of vriendin vinden? Zal ik van mijn puistenkop vanaf geraken? Zal mijn voetbalploeg kampioen worden? Zal ik ook dit jaar weer op heel wat mensen hun zenuwen werken?

Zal onze regering weer extra geld uit mijn zak kloppen? Zullen vreemden  nog meer gepamperd worden dan het voorbije jaar ? Zullen er weer aanslagen plaatsvinden van onze vrienden de extreme moslims? Zullen mensen nog haatdragender worden? Zullen de naieve blinde stemmers van NVA en andere leugenpartijtjes nog voor hen gaan stemmen? Zal mijn bomma de 100 halen? Zal mijn schoonmoeder dit jaar weer zoveel zagen als haar dochter? Zal mijn vrouw weer alles vertellen van ons privé leven aan haar lesbische vriendinnen? Zullen er dit jaar nog wat bv’s uit de kast komen ? Of zullen er dit jaar bv’s in de kast kruipen? Zal er weer een K3 verkiezing komen omdat Hanne of Sanne of hoe ze ook mogen heten besluit om er uit te stappen ? Zal Antwerp dan toch eindelijk promoveren naar eerste?

Zal Trump Amerika dusdanig hervormen dat het land het rijkste wordt van het heelal? Zal Wilders in Nederland vlot de verkiezingen winnen?

Zal het een hete zomer worden? Zal het nog sneeuwen ? Zal het rap vakantie zijn?

Ne mens is toch iets raar hee, zovele vragen zonder antwoorden, het jaar begint pas en die zitten al te denken aan wat er allemaal kan gaan komen, of niet komt ! Niemand zal het weten zelfs de strafste toekomstvoorspeller niet noch de glazen bol bezitter op de foor !

Nieuwjaar ook de tijd van voornemens; dit jaar ga ik stoppen met roken, ik drink niet meer dit jaar, ik ga vermageren, ik ga meer sporten, ik ga minder eten, ik ga meer groenten eten, ik ga yoga doen, ik ga zus en zo…Allemaal vaak loze beloften gemaakt in een roes of dronken moment op oudejaarsavond omdat het zo chic staat dat je iets plant. Ik heb dit jaar niks gepland, geen voornemens want ik rook al niet meer en drink nog minder dan vorig jaar, ik zou gemakkelijk pastoor of bisschop kunnen gaan worden als ik wil, gelukkig wil ik niet !!!

Vwalla voor de eerste dag van het nieuwe jaar heb ik mijn best alweer gedaan om het nodige gelul op virtueel papier te zetten, ondanks de reeds ellenlange en eindeloze bestewensen-wensen, wil ik echter niet nalaten om ook jullie allen een op alle gebieden bevredigend en formitastisch nieuw jaar te wensen, vol met geluk, zakken met geld, opportuniteiten, kansen en dies meer, vol met gelach en plezier, vol met drank en fret, vol met kindermonden die gauw gevuld zijn net als kinderhanden, vol met glorieuze uitstappen en avondjes uit, vol met cakes, pateekes, pralinnekes, koekskes en meer, vol met vettige pakken friet met stoofvleessaus en curryworsten en cervelas waar het vet afdruipt. En vooral geen ziektes voor u en uw naasten, geen smerige kankers die ons proberen weg te halen van onze geliefden, geen vallingeskes, geen keelpijnen noch menstruatiepijnen, geen ingegroeide teennagels noch bloedblijnen, geen wratten, eczeem of psiorasis en andere ongeneugten van het leven, geen

speen en bloederige aambeien aan uw kont of andere uiteinden, geen syfilis of gonorrhoe of andere geslachtelijke ziekten laat staan aids of hepatitis a, b of c of z of whatever, ik wens u ook geen tandpijnen en gewrichtspijnen noch rug-nek –arm en beenpijnen van onbekende oorsprong, ik wens u ook geen ellenlange wachtrijen aan de kassa’s van Aldi, Action,  Carrefour of Colruyt, ik wens u ook geen aanslagen van belastingen of van idiote terroristen die denken dat ze ( maf als ze zijn) naar hun 72 maagden zullen gaan nadien, ik wens u ook geen snotvallingen, bloedneuzen, hartinfarcten, hartaanvallen, hersenbloedingen en dergelijke, ook wens ik u geen bloed- of andere armoede, ik wens u evenmin spasmen noch migraine of andere vervelende oog en kopstoornissen en ongemakkelijkheden, tevens wens ik u op liefdesgebied voor de mannen een immer durende erectie zonder viagragebruik en voor de vrouwtjes onder jullie een immer nat pruimpje dat altijd toegankelijk is voor de liefhebber, tevens wens ik u op dat gebied weinig stank en viezigheid en vooral immer goed ruikende liefdespartners waarvan de sappen u rijkelijk mogen bevloeien.

Om te eindigen hoop ik vooral dat u gespaard blijft van gezaag zoals dit van ondergetekende en andere malloten die aan de drang om te schrijven niet kunnen ontsnappen hoe hard ze ook proberen !

En voor alle miserielijdende klootzakken en pedofielen en kinderverkrachters en dierenbeulen en vreemdelingen die menen ook dit jaar weer volop te profiteren van ons excellent beleid wens ik heel maar dan ook heel veel joeksel op alle plaatsen waar ge niet kunt krabben en heel heel korte armpkes en handjes zonder vingers !

Voor de fietsmaniakken veel fietsplezier zonder lekke banden en trappistenkaffees onderweg, voor de voeetballiefhebbers veel gras en ronde ballen en doelpunten en voor de anderen iets anders !

Vwalla, ugh, ik heb gezegd, meer kan ik hier niet aan toevoegen !

Dus samengevat een top 2017 voor ieder die me liefheeft !!!!

Yves de filantroop en erkend farizeeer

PS :de politiekers onder ons wens ik een leven zoals dat van de gewone werkmens opdat ze voortaan als niet wereldvreemden ook voor de Belg goede beslissingen zouden kunnen nemen !!!!!

Als ik 's morgens mijn prachtig Adonisiaal lichaam uit mijn bedde trek en me voor de spiegel plaats die aan onze kast hangt kan ik een vreugdekreet nauwelijks onderdrukken. Ik zie er, ondanks weinig slaap, weer vrij

pattent uit. Mijn haren die nog steeds gitzwart zijn zoals de haren van een vurig paard, liggen nog netjes op hun plaats, mijn rimpeltjes aan mijn ogen zijn nauwelijks te zien, ik weet het ik ben er al 58 maar zie er nauwelijks 30 uit.

Althans dat vind ik toch, mijn krachtige neus maakt van mijn gezicht een aambeeld waarop je gerust zou mogen slaan. Mijn gespierde armen omhullen mijn haarrijke stevige borstkas en mijn sixpack , nu al aanwezig in de vroege morgenstond, zit te wachten op de volgende sit ups !

Ik straal en na een kwartier stop ik met mezelf in de spiegel te bewonderen. Want ik moet dringend plassen.

Fluitend en huppelend begeef ik me naar de badkamer. Terwijl ik plas kijk ik in de badkamerspiegel die bij ons boven de pompbak hangt. Er onder zou maar een stom zicht zijn hee !

Ik zie mijn prachtige paal en krijg bijna een spontane zaadlozing tijdens het aanschouwen van deze totempaal waarmede ik zo vaak gescoord heb bij de meisjes. 

Ik trekt het toilet door. En ga voor de badkamer spiegel staan, rol even met mijn borstspieren, open de kraan waar het koude water uit stroomt en verfris mijn gezicht.

Ik poets mijn prachtige colgate tanden die zo wit zijn dat het mij bijna verblindt samen met het felle licht van de badkamerlamp.

Ik ga terug naar de slaapkamer alwaar ik mijn Nike trainingspak aantrek dat makkelijk te herkennen is aan het logo Nike vooraan. Ik trek mijn dure Louboutinjoggings aan en besluit mijn dagelijkse joggingtourtje te beginnen.

Ik sluit even later mijn voordeur en loop als een ree de  trap af. Vreemd dat alle buurvrouwen nu net weer de melk binnenpakken of de postbus ledigen. Ze kijken me kwijlend aan maar ik ben dat gewoon, ik trek het me niet aan. Angele van beneden staat in haar peignoir te kwijlen waarbij haar stevige borsten bijna uit haar nachtjas vallen. Ik kijk even maar laat me niet verleiden door deze dellen.

Ik loop de straat op. Auto's stoppen plots, meisjes fluiten me na maar ik geef geen krimp. Ik beveel mijn prachtige lichaam, mijn tempel om zich te begeven naar het park. Daar loopt ik 8 ronden van 15 km en na een uurtje ben ik voldaan. Zweet parelt langs mijn getaande huid. Een dertigtal joggers loopt intussen met me mee, vooral vrouwen en één enkele man (met een roze trainer aan).

"Okee meisjes, tijd om naar huis te gaan " roep ik terwijl ik richting thuis loop.

Ik hoor de meisjes zuchten, sommigen beginnen te huilen, anderen te roepen...

Even later sta ik onder de douche en zeep ik mijn fenomenale lichaam in, mijn spieren zijn gespannen en ik zie er gewoon adembenemend uit.

Ik droog me af, trek mijn Pepe jeans aan, een Louis Vuiton hemd en lees de krant.

Inmiddels check ik mijn mails, het is weer van dat; annelies, mijn ex, wil me dringend terug want niemand kan haar bevredigen zoals ik dat deed, louisa wil me vandaag nog zien want ze kan niet zonder me, linda vraagt of ik nog eens langskom om haar garage te witten (als u begrijpt wat zij bedoelt) enzovoorts. Ik delete ze allen want vandaag neem ik een vrije dag !

Ik besluit vandaag eens te gaan winkelen. Ik neem de sleutels van mijn Ferrari testarossa gti turbo v22 en scheur naar de stad. Ik parkeer mijn bolide in een ondergrondse garage en even later loop ikop de meir...Meisjes en vrouwen kijken me aan, willen met me op de foto. Ik ga akkoord. Na een uurtje shoppen lopen er zeker tien catwalkbabes achter me aan. Begrijpelijk uiteraard als je mijn uiterlijk hebt. Ik zet nog een knoopje open van mijn hemd en glimlach mijn parelwitte tanden bloot. Drie dames vallen in zwijm.

Uiteindelijk ga ik iets drinken. Ik bestel drie pinten, want ik had nogal dorst en de ober zegt dat ik dat niet moet betalen want dat die dame ginds aan de tafel dat voor jou betaald. Ik lacht

 naar haar. Ze is blond, grote stevige borsten en zo te zien zo geil als boter. Maar dat ben ik uiteraard gewoon. Ik ga naar haar tafel, kijk haar twee seconden aan en ze is verkocht. Hoe zou je zelf zijn !

Ik neem haar mee naar huis. Daar aangekomen scheur ik haar de klederen van mijn lijf. Ze wil hetzelfde bij mij doen maar gelukkig zeg ik op tijd :

"Ho ho, wel een vuiton hemd en duur onderbroek ook oppassen!"

Ze lacht en spreid zich uit op het bed. Ik zie haar prachtige borsten, haar mooie kont, haar open vagina en ik kan me niet meer bedwingen, ik neem haar voorwaarts en achterwaarts, dan bef ik haar pruimpje enkele keren tot ze enorm kreunend klaarkomt, dan ga ik door terwijl ik haar nogmaals neem en dit gaat zo uren door.

Ze ligt te hijgen, terwijl ikzelf op de grond wat aan het pompen ben om mijn armen te verstevigen. Ik loop naar de douche, was mijn prachtig lijf en ga terug naar de slaapkamer. Ze ligt te slapen, ik nestel me er naast en neem haar nog eens in al haar gaten. Dan valt ze in slaap en ik ook.

De volgende morgen sta ik vroeg op om mijn kathedraal van een lichaam te gaan onderhouden. Het meisje slaapt nog. Ik kijk in de spiegel die aan de kast hangt en zie alweer dat prachtige, goddelijke lichaam, gelukkig heb ik één grote troef.

Ik ben namelijk nogal enorm bescheiden ......

Tomorrowland is weer van start gegaan. Duizenden en duizenden mensen doen er alles aan om hun ticketje op tijd te bemachtigen om aldaar, op de Boomse velden, samengepakt als sardientjes , te gaan springen op muziek van de zogenaamde supertalenten van deejays. Zielig vertoon en een uitermate mooi voorbeeld van massahysterie en schaapjesmentaliteit. Je kan die computergestuurde muziek toch amper nog muziek noemen, vind ik, met muziek heeft dit weinig te maken en de deejays zijn evenmin deejays, ze staan hoog en droog op een podium, voor hen enkele moderne dj attributen met veel knopjes en al wat die gasten doen is af en toe eens aan die knopjes draaien en met hun armen de lucht in de meute ophitsen,die dit allemaal toch zo fantastisch vinden...µ

Vroeger moest een dj iets van muziek kennen, hij moest platen op tijd op de platenspeler leggen en tussendoor nog een passend tekstje verzinnen en de platen alzo aan elkaar praten, dat was nog een kunst toen. Nu kan elke debiele blindegeleidehond zulk een vertoon geven, elke gefrustreerde dronken aap kan heden ten dage dj worden. Dat stoort mij nog het meest, dat bijna iedereen, meestal zelfs zij met het minste talent kan opklimmen tot wereldster en daarbij de gewenste gages kan opstrijken waar u en ik ons ganse leven moeten voor werken om dat geld bij elkaar te krijgen !

Neem nu bijvoorbeeld een Eminem, een blanke rapper. Die babbelt op muziek, gooit er af en toe een fuck tussen en verdient massa's geld. Of b ij ons, die Slongs, irritant en zagerige stem maar dat wordt wel overal gedraaid en goed bevonden hee!!!!!

Vroeger een videoclip opnemen was niet simpel, er moest een verhaal inzitten en er werd een scenario voor geschreven, heden is het veel simpeler; men neme een halfnaakte vrouw, even later zet je er nog een nauwelijks bedekte vrouw bij, dan een pratende zwarte met geweldige spieren en klaar is kees, je video wordt gegarandeerd een succes, muziek is bijzaak.

Ik ben er ook van overtuigd dat elke persoon, die op de hoogte is van pc's, met wat geluk en gezoek makkelijk zelf muziek kan maken op zijn pc, die minstens even goed is als die van de goden van Tomorrowland en andere overroepen festivals.

En dan zijn er nog de zangeressen die beseffen dat ze niet zo goed zijn, en die gooien het over een andere boeg; ze vertonen af en toe eens een blote borst, meestal op grote evenementen waar veelpers bij is, of ze zeggen dat ze bisexueel zijn of dat ze een relatie hebben gehad met een vrouw, alles is okee om de beroemdheid te worden die ze willen worden, neem bijvoorbeeld Miley Cyrus en consoorten!

Vroeger zag je nog wie talent had, met een gitaar op een podium en dan de longen uit je lijf zingen, dat is talent, zelf je muziek schrijven en dit niet doen via pc programma's of met de hulp van anderen.

En zo is het ook op vele andere gebieden en vind ik het soms spijtig dat ik kinderen op de wereld zette, gelukkig zijn ze potig genoeg om hun mannetje te staan...

Ik erger me nogal vaak. Ik erger me nogal dikwijls Ik erger me nogal veel. Ik erger me vooral vaak, dikwijls en veel aan het feit dat de verkopende mens denkt dat de consument, wijlie dus, blind is !

Neem nu bijvoorbeeld een tweedehandsgarage. Die hangen meestal zo'n platen op hun te koop staande rommel met opschriften als diesel, weinig km, automaat enz. Tot daar aan toe alles okee ! Maar er zijn er zelfs die BREAK hangen op ...inderdaad...een break....hoe idioot is dat ! Denken die nu echt dat wij blind zijn, en zo ja, welke blinde gaat een auto kopen???!!!! En zo zijn er nog legio voorbeelden. In de supermarkt bijvoorbeeld. Je koopt een bak bier en krijgt één fleske gratis. Bullshit...er zitten toch altijd maar 24 fleskes in een bak ! De bedriegers. Of je koopt een pak koffie en er staat op 25 % meer in dit pak. Niks is minder waar, het pak is even groot als altijd en toch zetten ze er op dat er 25% meer in zit.

Die denken echt dat de consument blind is dus !

Of doof...of doofstom...

Wat men allemaal doet om iets te kunnen slijten aan de consument grenst eveneens aan het ongelooflijke.

Zo zijn er al jaren tampons waar je mee kan gaan zwemmen, da's dus zuiver bedrog hee, ik heb het geprobeerd en geloof me je kan er niet mee zwemmen, ik ging recht naar onder met de beruchte tampon in mijn poten !!!!Miljaarde!!!

Of al die flauwekul die men je probeert aan te smeren om te vermageren. Zo zijn er planten die je buikvet wegnemen, sinaasappelextracten die je sinaasappelhuid wegnemen, speciale buikcorsets die je vet wegnemen, speciale ultra vetverbrandingspillen die zogezegd ook gebruikt worden door astronauten en als je dat gelooft maken ze je vast nog wel wat anders wijs !

Allemaal larie en flauwekul. Van al dat ergeren, daar vermager je pas van geloof me !!!!

Of al die speciale zalfkes waarmee je je rimpels kn wegwerken, of speciale lotions om op je kale kop te smeren zodat je haar terug begint te groeien.

Flauwekul maar toch kopen miljoenen mensen die rommel in de hoop dat hun probleem dankzij enkele honderden euro's opgelost wordt ! Ge moet goe  zot zijn om ook maar iets van die reklame te geloven!!!

Soms wordt het me allemaal teveel en dan ga ik voor mijn televiseur zitten en kijk ik naar één of ander programma maar verdorie elke vijf minuten gooien ze daar reklame tussen voor pampers, condooms,kranten, bier, wijn, reizen, schoenen, behas,onderbroeken, lingerie, erotisch speelgoed, speelgoed tout court, vlees, supermarkten, parfums, en nog veel meer van die dingen die ge niet nodig hebt en dan begin ik me weer te ergeren en te zagen en te zagen dat die van ons er ni goed van wordt.

Zou dat niet bestaan? Pillen tegen het zagen??? Maar zou je die dan voor of na het zagen moeten pakken???

Who knows....

Alle volwassenen zijn leugenaars
Het is eigenlijk ongelooflijk wat wij, de
volwassenen, de ouders, de zogezegd slimme
mensen, onze kinderen allemaal wijsmaken, dat
grenst bijna aan het zoals reeds gezegd
ongelooflijke.
Dat gelieg begint al wanneer een kind een jaar of
vier is en vraagt aan papa waar zij of hij vandaan
komt. En wat zegt dan zo'n intelligente vader : jij
komt van de ooievaar. Van de ooievaar, hoe
verzin je het als vader ! Is het dan niet vreemd als
dat kind begint te klagen over het feit dat het geen
eieren kan leggen en dat het niet kan vliegen. Zich
begint af te vragen indien het van de ooievaar
komt waarom het dan geen vleugels heeft en
lange slanke poten en waarom het dan helemaal
geen kikkers lust ! En als ze dan later groot zijn
en ze vertellen vrienden enzo dat ze van de
ooievaar komen worden ze vierkant en ook
waarschijnlijk rond uitgelachen en dan krijgen ze
complexen en plegen ze misschien zelfmoord of
raken aan de drank en de drugs en misschien ook
(wat op zich nog erger is) aan de vrouwen of de
mannen. Wat sommige ouders ook vaak zeggen is
dat hun spruit(!) uit een bloemkool komt.
Waarmee zadel je als ouder je kind verdomme op
dan, elk rechtgeaard en ietwat herseninhoud
hebbend kind zal zich onmiddellijk beginnen
afvragen hoe dat kan, hoe het komt dat hij of zij
nog nooit ofte jamais een kind uit een bloemkool
heeft zien komen en waarom hij of zij dan als
enige op de wereld uit een bloemkool zou komen,
of van de ooievaar, het doet er niet toe. Je zou
voor minder een koord pakken en er een eind aan
maken, die smeerlappen van ouders toch !
En opgepast, hier houdt het nog niet op hee, dit is
slechts het begin van een heel leven vol leugens.
Neem nu de Kerstman, volgens de ouders zou die
uit het hoge Noorden komen om kadokes bij de
kinderen te brengen. Hij zou met een rendier
komen met een rode neus genaamd Rudolf. Kan
het nog idioter.
Elk kind moet zich toch beginnen afvragen of dit
wel kan hee, waarom zou een ouwe rukker met
een grijze baard en een dikke bierbuik helemaal
vanuit het Noorden komen naar onze streken om
hier de kinderen kadokes te komen geven, wie
betaalt al die kadokes, waarom blijft die gewoon
niet voor zijn stoofke zitten met een gazet en een
jeneverke en een goei sigaar in plaats van naar
onze contreien te komen en hier constant ' ho' 'ho'
'ho' 'how' te komen roepen, wat nut heeft dat.
Trouwens elk kind moet toch beseffen dat zo'n
tocht duizenden kilometers lang is en vol gevaren
en dat de Kerstman niet meer van de jongste is
dus...En zijn kozijn ofte neef dan, die pipo uit
Spanje, ons allerbekende Sinterklaas. Zou zo'n
kind daar nu echt in geloven, zou zo'n kind het
echt geloven dat zo'n heilige man helemaal uit
Spanje komt om hier kwistig met kadokes te
strooien terwijl er overal op de wereld zoveel
sukkelaarkes zijn.
Zou dat kind ook geloven dat die met een paard
op het dak loopt, elk normaal kind moet zich toch
realiseren dat dit onmogelijk is hee of het moest
een laag plat dak zijn, een heel laag dan. En dan
zetten zo'n kindjes hun schoen met een klontje en
een peeke ofte wortel voor het paard en voor
Zwarte Piet of de Sint zelf een pintje of een
borreltje. En de dag daarna is alles weg en soms
heeft de Sint of Zwarte Piet nog een extra borrel
of pint genomen en de fles vergeten terug te
zetten. Vaak valt het kinderen op dat papa de
morgen van Sinterklaas altijd last van hoofdpijn
heeft.
En dan moeten ze nog zo'n stomme liedjes zingen
zoals 'zie ginds komt de stoomboot' of 'hoor wie
klopt daar kinderen ?' .Wat kan het een kind
schelen of die Sinterklaas nu een motorboot of
een sloep of een tanker heeft, dat interesseert hen
geen reet en als er geklopt wordt zal
waarschijnlijk de bel kapot zijn dus als je de deur
opent zie je direct wie er klopt.
Wat een liegerij serveren wij onze kinderen toch
en als ze later teveel fantasie hebben worden ze
gestraft verdomme...Ook met de Kerst moeten er
zonodig liedjes gezongen worden 'stille
nacht','white christmas','oh denneboom' zijn
hiervan enkele prachtige voorbeelden die
waarschijnlijk de strot uitkomen van alle kinderen
ter wereld.
En die Sinterklaas komt zogezegd door de
schouw. De schouw notabene, waarom kan die
niet zoals elke normale mens gewoon door de
deur komen ?
Door de schouw ? Hoe komt het dan dat die zijn
kleed altijd zo proper is ?
Wat ik me ook vaak afvraag is het feit dat je
zowel rond Kerst als rond Sinterklaas op TV
soms op verschillende zenders tegelijkertijd
meermaals Sinten of Kerstmannen kan zien,
normale kinderen hun euro moet dan toch wel
vallen dat er iets niet klopt hee ! Natuurlijk is dat
allemaal zodanig een commercie geworden dat de
oorspronkelijke bedoeling van Kerst en
Sinterklaas allang geschiedenis is. Kinderen
willen zo graag kadokes dat ze o zo graag al die
leugens geloven die papa of mama hen vertellen !
En pas op en opgepast, hier houdt het nog niet op
hee. Als een kind een tandje verliest van zijn
melkgebit wordt dit in een envelopke gestoken
voor 'de tandenfee'. God en Joost mag weten wie
dat in godsnaam is maar ik had er nog nooit van
gehoord tot mijn vrouw dit vertelde. Dus mijn
zoontjes elke keer dat ze een melktandje verloren
dat ding in een envelopke gestopt en als ze gingen
slapen zetten ze dat envelopke voor hun
slaapkamerdeur zodat de 'tandenfee' dat zou
kunnen komen halen en in ruil daarvoor kregen ze
dan een centje van de 'tandenfee'. Niks tandenfee
verdomme, mijn centen moest ik afgeven omdat
mijn kinderen hun tandjes verloren verdomme.
Een kind kan toch naïef zijn als je het mij vraagt.
Al dat gelieg van die smeerlappen van ouders. Is
het dan echt zo moeilijk om tegen een kind
gewoon de waarheid te zeggen. Als dit kind nu
vraagt waar het vandaan komt kan je toch zeggen
dat het is geboren uit de buik van mama, dat
mama en papa serieus hebben gesekst en dat er
een zaadje uit papa zijn penis tot in de
baarmoeder van mama is geraakt en daar een
eicel heeft bevrucht en vandaaruit is dat negen
maanden gegroeid in mama's buik en dan ben jij
geboren. Dat is toch niet moeilijk hee zo'n uitleg
geven. Of je zegt gewoon dat je kind uit de liefde
tussen mama en papa is geboren, niks meer noch
minder, en dan zal dat kind veel gelukkiger
worden dan te zeggen dat het van één of andere
vogel of groente afstamt.
En hoe vaak maakt een ouder een kind bang ?
Heel vaak !
Pas op, als je scheel kijkt en de klok slaat blijven
je ogen zo staan, of als je spiekt komt de boeman
vannacht naar je kamer, of als je je broertje
stampt zullen de kabouters je komen pesten, en
meer van dat fraais.
Welke kabouters ? Ik heb persoonlijk nog nooit
een kabouter gezien buiten die idiote mafkees van
een Plop. Maar verder, niks, nada, noppes, geen
kabouter gezien ! De boeman ? Ook nooit gezien.
Waarom vertellen wij ouders toch allemaal zulke
onzin aan onze arme drommeltjes. Of al die
flauwekul van feeën en heksen. Ik heb nog nooit
in het echt een fee of een heks gezien. Alhoewel
als je eens goed rondkijkt zou het toch wel
kunnen dat heksen bestaan, ik heb er toch al
enkele tegengekomen in mijn carjeire.
Of braaf slapen anders komen de spoken. Welke
spoken ?
En dan wordt het Pasen en komen de klokken van
Rome paaseieren droppen.
De klokken van Rome ? Klokken die eieren
leggen. Hoe kan een kind dat nu geloven. Ik ben
ervan overtuigd dat er op de wereld geen enkel
kind is dat denkt dat klokken eieren leggen. En
als ze die eieren moesten komen droppen dat zou
toch serieus wat lawaai maken hee.Dus eigenlijk
onbegrijpelijk dat hedendaagse kinderen dit
allemaal blijven slikken.
En dan worden die kinderen ouder en komen ze
in de puberteit en komen ze er geleidelijk achter
dat papa en mama serieuze liegebeesten zijn.
Maar dan begint het hele zootje opnieuw. Pas op
zeggen ze dan, niet masturberen want daar wordt
je blind van of daar krijg je wratten van op je
handen. Hupsakee, weeral een aantal complexen
voor die kinderen. Of je moet beter studeren want
anders moet je bij de vuilkar gaan werken, of ze
zeggen tegen een meisje dat als ze een kikker
kussen deze in een prins zal veranderen, wat een
schandalige praktijken zijn dat nu ! Het enige dat
je kan krijgen als je een vettige kikker kust, zijn
wratten op je lippen, klierkoorts, moeraskoorts,
malaria,syfilis en wat gonorroe dus een prins zal
je niet zien hoor, vergeet het maar. Als ge braaf
zijt misschien een choco prince ja !
En dan als al die jongvolwassenen groter worden
en beginnen te werken begint het bij hen te dagen
dat hun leven tot dan toe één grote leugen was en
dan kopen die zelf kindjes en wat doen die dan ?
Juist, ze beginnen die arme dutskes nog meer wijs
te maken dan hun ouders hun al wijsgemaakt
hadden en dan begint het hele verhaal opnieuw.
Zielig hee...Maar zolang we mensen zijn zullen
we liegen, zolang er gelogen wordt zijn er mensen
en zo zal het altijd blijven...

Ik ken hem al zo’n 35 jaar. Ik heb veel over mijn vriend gehoord voor hij echt mijn vriend werd; ik zag anderen er mee omgaan en was een beetje jaloers op hen. Ik wilde hem ook als vriend en dat is me gelukt ook. Het heeft me veel moeite gekost maar uiteindelijk werd hij echt mijn vriend, mijn trouwe metgezel, mijn compagnon, mijn troost in zware tijden, mijn toeverlaat, kortom de ideale partner. Mijn vriend was lang en smal en zei niet veel, eigenlijk zei hij nooit veel om niet te zeggen dat hij eigenlijk niks zei.
Mijn ouders waren categoriek tegen mijn vriend, eerst waren ze boos op me toen ze wisten dat ik zo’n vriend had, nadien draaiden ze bij en zeiden ze dat ik het zelf dan maar moest weten !
Duizenden feestjes heb ik met mijn vriend doorgebracht,meisjes die naar me opkeken omdat ik zo’n coole vriend had, meisjes die mijn vriend ook wilden en soms nog kregen ook. Toch heb ik mijn vriend vaak verwenst, er waren dagen dat ik er misselijk van werd, dat ik moest kotsen als ik zijn pak zag, ja, mijn vriend droeg altijd een pak, eigenlijk een pakje want mijn vriend was nu niet echt zo groot, hij was eerder klein maar wel lang en smal.
Mijn vriend zag vaak bleek, lijkbleek, waarschijnlijk door al het gif dat hij in zich had. Ik trok me daar weinig van aan, hij bleef mijn vriend ondanks de nadelen.
Op school mocht mijn vriend niet mee, dus liet ik hem thuis, soms kroop ik er wel eens mee op de toiletten, dat vond ik best leuk. Ik heb vaak aan mijn vriend getrokken maar ik denk niet dat hij ooit pijn heeft geleden, integendeel, volgens mij hield hij er wel van.
Het is dikwijls uit geweest met mijn vriend maar even snel was het terug aan, sommige mensen moesten niks hebben van mijn vriend, ze vonden dat hij stonk, dat hij te arrogant was, dat hij mij op het verkeerde pad bracht.
Ik geloofde dat allemaal niet en pakte meestal mijn vriend nog eens lekker vast, wat kon mij die commentaar schelen van zo’n stelletje onbenullen die gewoon jaloers op me waren!
Op al die jaren heeft mijn vriend me wel veel geld gekost, duizenden euro’s heb ik aan mijn vriend uitgegeven en nooit heeft hij me een cent terugbetaald, de smeerlap, maar toch bleef hij mijn vriend, ik kon niet zonder hem, toen niet en nu nog niet.
Ik heb er vaak aan gedacht om me van mijn vriend te ontdoen, meestal lukte dat wel voor enkele uurtjes maar dan moest ik weer toegeven aan de verleiding die mijn vriend met zich meebracht, hij was lekker en ik had vaak het gevoel dat hij me kalmeerde.
Spijtig genoeg groeide er met de jaren een soort van haat tegen mijn vriend, nergens mocht hij nog mee binnen,op sommige plaatsen was het zelfs verboden om mijn vriend mee te brengen, het ging zelfs zover dat de regering wetten uitvaardigde waarin stond waar mijn vriend niet welkom was.
Ik heb het toen overwogen een vereniging ter bescherming van mijn vriend op te richten maar ik vermoedde dat dat me veel geld zou kosten. Dus besloot ik om toch maar clandestien met mijn vriend te blijven omgaan, ik zag hem meestal buiten, in het park, in het bos, op gore toiletten en heel veel thuis. 
Nu is het zelfs zover gekomen dat wanneer ik met mijn vriend ergens verschijn de mensen me bekijken alsof ik een gangster ben, een paria, een outlaw die lijdt aan één of andere vreselijke ziekte.
Ik moet toegeven dat ik me soms wel schaam voor mijn vriend, want ik vind nu ook dat hij verschrikkelijk uit zijn bek stinkt en hij kost me nog meer geld dan vroeger. Geloof het of geloof het niet er bestaan nu zelfs geneesmiddelen om omgang met mijn vriend tegen te gaan en naar het schijnt zijn er door mijn vriend al velen het hoekje omgegaan. Ikzelf ben al vaak om het hoekje gegaan want daar woont mijn vriend namelijk, als ik hem ga halen ligt hij er met al zijn vrienden en soms kies ik onbewust één van zijn vrienden om me te amuseren, maar uiteindelijk verlang ik altijd toch terug naar hem, hij heeft iets vind ik, dat ik nooit bij andere vrienden heb gezien of gevoeld, ik kan het niet omschrijven, het is geen liefde,  maar meer een gevoel van het echte man zijn, althans dat denk ik toch alhoewel het nu cool blijkt te zijn om mijn vriend af te wijzen.
Ik stoor me er niet aan. Hij  blijft mijn vriend ook al zeurt mijn vrouw dat ik onze vriendschap moet stoppen, ook al zeurt mijn baas dat mijn vriend niet welkom is op zijn werkvloer (zoals men dat netjes zegt tegenwoordig). Doch ik blijf bij hem, ondanks de stank die soms dagenlang in mijn kledij hangt, ondanks de woeste blikken van mensen die mijn vriend haten, ondanks de vervelende kuchjes die ik soms hoor als ik mijn vriend tevoorschijn haal enzovoorts !
Of mijn vriend een vriend voor het leven is, ik weet het niet, eigenlijk geeft hij geen bal om me en is hij er op uit me kapot te maken, dat besef ik nu ook wel, maar doet hij dat met opzet of doe ik dat zelf ?
De laatste nieuwe hype is het verbieden van mijn vriend in restaurants, dus zit je lekker te schransen, wil je even met je vriend zijn, dan moet je buiten in de kou of regen gaan staan, zo gehaat is mijn vriend en hij is zelfs geen marokkaan of turk, dan zou je er nog begrip voor kunnen opbrengen, niemand wil hem nog zien alhoewel de jeugd meer en meer naar een vriend verlangt zoals de mijne, dus dat valt ook wel weer mee.
Volgens de kranten en de goedgevoel-blaadjes, leef je zonder mijn vriend veel langer, maar wie kan dat bewijzen, ik vind dat larie en apekool, alhoewel ik noch larie of apekool lust !
Psychologisch gezien windt mijn vriend vele mensen probleemloos om zijn vinger, hij slaagt er steeds in om iedereen afhankelijk van hem te maken, dan voelt hij zich in zijn nopjes maar je krijgt er maar weinig voor terug buiten een droge mond en een hoestbui.
Is deze vriendschap voor het leven, ik weet het niet, nu moet ik echter stoppen want mijn vriend roept, daar ligt hij, uitdagend als altijd, ik neem hem vast, steek hem in mijn mond,
Ik geef hem een vuurtje en inhaleer zijn geur, mijn longen trekken zich vol met zijn giftige rook, weeral zoveel longblaasjes naar de knoppen, ik blaas zijn rook uit, voel een hoest opkomen, rochel even, en trek nogmaals aan mijn vriend.
Wat kan zo’n sigaret toch smaken !!!

Een dagje strand
Nog enkele minuten rijden en ik was aan de parking vlakbij het strand. De zon scheen en de hitte in mijn oude karretje werd bijna ondraaglijk ondanks de opengedraaide ramen.  Traag reed ik de parking op en parkeerde onder een boom. Die zou voor wat verkoeling voor mijn wagentje zorgen terwijl ik aan het strand lag. Even later liep ik blootsvoets in het zand, zoekend naar een plekje tussen al die andere, zwetende lijven.
Het was druk. Ik vond niet direct een plekje. Ik bleef maar wat rondwandelen en uiteindelijk zag ik nog een plekje tussen een gezin met enkele kinderen en twee mooie meisjes.
Ik er naar toe. Ik knikte naar de familie en naar de meisjes.
De meisjes keken elkaar aan en lachten flauwtjes.
Ja, ik wist het, ik was geen Rambo maar eerder een Ghandi en door de openstaande ramen tijdens de rit naar hier wees mijn haar alle windrichtingen aan. Ik gooide mijn handdoek op het vrije plekje en nestelde me er op. Ik keek rond,en probeerde de meisjes te negeren die giechelend lachten en elkaar af ent oe iets toefluisterden. Ik werd een beetje achterdochtig en voelde me gekwetst dus probeerde ik een gesprek aan te knopen met één van mijn favoriete openingszinnen.
“Komen jullie hier vaak?” vroeg ik aan de meisjes, terwijl ik het zweet van mijn voorhoofd veegde, tja, ik mocht dan wel al 39 jaar oud zijn maar ik had nog steeds drempelvrees wanneer ik iemand van de andere sekse aansprak. Vandaar dat ik ook alleen woonde samen met mijn hondje, Armand.
De meisjes lachten hun tanden bloot.
“Alleen als de zon schijnt!” zei één van hen, terwijl ze wat opschoof naar de andere kant.
“Ah zo, tof!” zei ik, proberend zo gewoon mogelijk te doen. Ik besloot om mezelf wat meer air te geven, om een sigaret op te steken. Ik stak het onding in mijn mond en wilde het net aansteken.
“U gaat hier toch niet roken hee meneer?” vroeg de moeder van de familie aan de andere kant. Even stond ik ondanks de warmte, stil als een bevroren ijspegel.
Ik draaide mijn hoofd naar de dame. De meisjes zetten zich een beetje rechter om te kijken wat ik zou doen.
Ik wilde graag tegen de dame zeggen dat ze de pot op kon en dat ik hier, in open lucht mag doen wat ik wil, ik wilde haar zeggen dat ze een dikke reet had en dat ze er uitzag als ma Flodder, maar zoals gewoonlijk haalde mijn verlegenheid de bovenhand.
“Neen, ik zal ze op de dijk gaan roken mevrouw” zei ik flauwtjes.
De twee meisjes schoten in de lach. Ik lachte ook, groen…
Dus stak ik het kankerding terug in het pakje en keek ik rond alsof er niks aan de hand was.
Intussen was één van de kinderen van de dame een put aan het graven net naast me. Elke keer gooide hij een hoopje zand op me.
“Erik, niet doen jongen, uitkijken voor de meneer!” zei de pa van de kleine.
“Ja papa, maar ik was hier eerst hee!” zei het rotjoch.
De pa zei niks meer en las voort in zijn boek.
De kleine bleef graven en het zand naar me gooien. Ik werd een beetje kwaad maar wilde me niet laten kennen. Om af te koelen besloot ik in de zee te gaan dus stond ik recht. De meisjes  keken naar me en hun afkeurende blik boorde zich in mijn rug terwijl ik richting water ging.
De golven sloegen zachtjes op het strand. Ik bereikte de waterrand.
“Verdekke, dat is koud!” zei ik tegen mezelf.
Als gewoonlijk antwoordde mezelf niet.
Om niet helemaal af te gaan sprong ik in één keer in een aankomende golf. De hitte van daarnet maakte plaats voor een ijskoude golf water die ervoor zorgde dat ik kippenvel kreeg.
Ik keek rond en ook even naar het plekje waar mijn handdoek lag. Ik zag de meisjes rechtop zitten en naar me kijken. Ze lachten. Ze lachten me uit verdorie…
Om hen even te imponeren deed ik een handstand onder water waarbij alleen mijn voeten nog boven het water uitstaken. Toen ik weer boven water kwam zag ik hen  nog harder lachen. Ik werd bozer en bozer. Ik ging terug uit het water richting mijn plekje. De kleine had intussen mijn handdoek bijna bedolven onder het zand. Ik nam hem op en schudde voorzichtig met het ding in de wind. Wat druppels water vielen ondertussen op de kleine zijn hoofd die plots als een speenvarken begon te huilen.
De pa van de kleine sprong recht.
“Erik,Erik, wat is er?”
“Die meneer heeft mij natgemaakt!” zei het kind, wijzend met zijn vingertje, dat ik graag zou breken, naar mij.
“Wel man, gaat het niet,kun je niet uitkijken wat je doet idioot!” zei de pa tegen me, hij zag er sterk uit. Ik ging een stapje achteruit waarbij ik per ongeluk op de handdoek van het meisje naast me stapte.
“Helaba, kijk toch waar je loopt lul!” zei ze en ze schoten allebei in een lach. Ik voelde het schaamrood in me opkomen, wist niet wat ik moest doen. Ik zette me neer op mijn handdoekje waarop een hondje stond afgebeeld.
“Sorry !” zei ik tegen de boze papa die snuivend terug ging zitten.
Ik nam mijn zonnecrème en deed de dop van de tube. Ik duwde op de tube en er vloog een straaltje witte zonnecrème op het meisje naast me.
“Baah…verdomme man, wat doe je nu weer!” zei ze boos. Ik wilde het van haar rug vegen maar ze duwde mijn hand weg.
“Hey viezerik , blijf met je gore tengels van mijn lijf hee, pervert!” zei ze boos, terwijl haar vriendinnetje de zonnecrème wegveegde.
‘Waarschijnlijk lesbiennes!’ dacht ik nog. Ik begon stilaan behoorlijk kwaad te worden en had spijt dat ik thuis niet gewoon in mijn tuintje was blijven zitten.
Ik besloot mijn spullen te pakken en op de dijk op een bankje te gaan zitten.
Ik zei de familie en de meisjes gedag.
Ze zeiden niks terug wat me nog bozer maakte.
Ik stak mijn middelvinger naar hen op. Ze zagen het niet omdat mijn handdoek over mijn hand lag. Even later zat ik op de dijk, mijn derde sigaret aan te steken. Ik keek naar het strand, naar al die lijven, al die zonnecrème. Ik hoorde al het geroep, gelach, gejoel van de zonnekloppers en wilde naar huis. Een overvliegende meeuw liet zijn behoefte vallen net op mijn handdoek. Ik werd nog razender.
Ik stond recht en slenterde naar mijn autootje, deed de deur op en stapte in. Het leek wel een sauna. Ik stak de sleutel in het slot en draaide. De auto deed niks. Ik probeerde nogmaals, weer niks! Ik stapte terug uit en deed de motorkap open. Niet dat ik iets van motors afwist maar dat is toch gewoonlijk wat de meesten doen. Ik zag niks en stapte terug in. De auto startte niet.
Ik stapte terug uit en stampte tegen het koetswerk waarbij ik mijn grote teen bezeerde aangezien in vergeten was dat ik teenslippers droeg.
Mijn teen voelde als gebroken en ik zette me naast mijn auto neer.
Een oude man met een hondje kwam voorbij.
“Gaat het meneer?” vroeg hij.
“Zwijg verdomme, bemoei je met je eigen zaken, ouwe zak!” riep ik boos terug.
De man draaide zich om en liep verder.
“Klootzak!” riep ik hem nog na.
Even later kwam er een agent aan.
“Zo meneer, wat is het probleem?”
“Hoezo, wat bedoelt U?” zei ik zo vriendelijk mogelijk terwijl het schuim me op de mond stond.
“Ik heb net een klacht gekregen van een oude man wegens agressie!” zei de agent.
“Ik ken die man niet eens !” zei ik.
Het zweet gutste van mijn lijf, mijn teen deed pijn en het water dat ik had meegebracht was warm door de hitte.
“Die man kan oprotten, de boom in, de ouwe zak!” zei ik kwaad.
De agent nam zijn walkietalkie en zei:
“Ja met Jean hier, heb hier te maken met geval van agressie graag bijstand zo snel mogelijk aan de zeedijk aan pier drie!”
Even later kwam een combi met zwaailichten de parking opgereden.
Ik werd nog bozer en stond recht en wilde de agent een oplawaai verkopen.
Even later zat ik in de combi en mocht ik mijn dagje zee uitzitten in één van hun koele cellen…In het vervolg zal ik wel in mijn tuintje blijven…
 
Yves pf Goudket

Twaalf jaar was hij al buschauffeur.  Leon had daarvoor op een bureau gewerkt als bediende en heel lang geleden nog als magazijnier en receptionist in een groot warenhuis.
Maar steeds was er de druk van de baas, ‘is dat al klaar?‘waarom doe je dat niet eerst?’, ‘ga je nu al naar huis?’, ‘je hebt weer fouten gemaakt’ waren standaard opmerkingen in die periode.
Het was nooit goed en Leon wilde graag een job met veel verantwoordelijkheid, veel vrijheid en veel menselijk contact.
Vandaar dat hij buschauffeur werd.
Al twaalf jaar werkte hij bij de maatschappij. Dagelijks deed hij ritten van Lier naar de Rooseveltplaats en terug.
Twaalf jaar had hij, dankzij onze multiculturele samenleving en de laksheid van onze politiekers het nodige moeten slikken; gespuw, alle mogelijke beledigingen, bedreigingen, respectloos gedrag en meer van dat fraais.
Twaalf jaar was hij er in geslaagd een soort ‘je m’en fou’ houding te hanteren, hij had een olifantenvel gekweekt maar de laatste tijd, hij naderde de zestig, werd het hem moeilijker en moeilijker om al die verwensingen te slikken van vooral niet-Belgen.
‘Het is crisis verdorie en die mannen worden niet geraakt, mijn ouders verdorie, hebben 45 jaar voor dit apenland gewerkt en krijgen als dank een pensioentje van 1000 euro per maand, zovele Belgen zitten in armoede terwijl de poorten wijd open blijven om al die niet-Belgen hier al het nodige te geven zonder dat ze ook maar één cent hebben afgedragen aan de economie van dit land’ peinsde hij vaak onder het rijden.
En neen, hij vertikte het, om zoals zovelen een racist te worden, maar het werd moeilijker en moeilijker om niet zijn geduld te verliezen wanneer hij ze weer eens zonder iets te zeggen of zonder te betalen op zijn bus moest toelaten.
‘Oh ja, de maatschappij ging meer kontrole doen op zwartrijden’ hadden de bazen gezegd.
Die controle was ver te zoeken.
Men ging ook het migratiebeleid harder aanpakken, dit durfde men te zeggen nadat men net nog eens extra zes moskeeen ging subsidieren.
Leon werd misselijk soms van heel dat politiek spel. De werkende Belg mocht betalen voor de crisis en niemand anders.
Maar desondanks bleef Leon zijn job graag doen. Steeds zij hij tegen elke reiziger een goedendag alhoewel hij nauwelijks een goedendag terugkreeg. Het verkeer werd drukker, automobilisten agressiever, mensen nerveuzer en vlugger opgehitst. Het was moeilijk.
Die avond had was Leon bezig aan zijn voorlaatste rit richting Rooseveltplaats.
Hij had enkele sociale gevallen op de bus en een vreemdeling of drie toen hij het Sint-Jansplein naderde. Aan de halte stopte hij.
Zoals gewoonlijk geen Belg te zien, het was immers al elf uur ’s avonds. De vreemdelingen stapten af en tegelijkertijd stapten er enkele anderen op.
‘Weeral zonder te betalen’ dacht Leon nog en waarschijnlijk had hij gelijk ook.
Dan reed hij traagjes naast de stoep naar het stoplicht.
 
 
 
 
 
 
 
Hij keek  wat rond en voelde de depressiviteit weer toenemen. Dit was zijn stad, waar hij geboren was en het liep er vol vreemden. Daar een kebabzaak, daar een pitta-bar, enkele nachtwinkels en heel veel groepjes vreemdelingen die zoals gewoonlijk zomaar wat rondhingen op het plein.
Plots stond er een kleurling voor de busdeur en hij deed teken om de deur open te doen.
Leon knikte en deed dit. De man stapte op, zei niks en achter hem kwam een moslima die vreemd genoeg zelfs wilde betalen.
Terwijl Leon de dame haar wisselgeld gaf kwam de kleurling terug.
“Menier, de deur!”zei hij en hij wees naar de achterdeur.
Leon keek in zijn achteruitkijkspiegel en zag dat een viertal kleurlingen bezig waren de achterdeuren van de bus aan het openwringen. Leon opende dan maar de deuren.
De kleurlingen stapten op en inmiddels was het rood geworden. Leon reed door.
Halverwege het Sint-Jansplein kwam één van de kleurlingen naar voren gelopen.
Hij zei allerlei dingen in een vreemde taal die Leon niet begreep.
 
“U moet vooraan opstappen zoals iedereen meneer, trouwens heeft U een ticketje ?” vroeg Leon aan de zwarte man.
Deze was om een of andere reden heel erg gespannen.
Hij stond met gebalde vuisten voor Leon.
Leon wilde via de boordradio de dispatching oproepen want hij vreesde dat dit uit de hand zou lopen.
De kleurling bleef hem maar uitschelden en hem verwensen in één of andere taal.
“Als U vooraan opstapt is er geen enkel probleem!” zei Leon kwaad, hij kookte.
Even later draaide hij de Rooseveltplaats op en zette zich in het perron, dan opende hij alle deuren. Iedereen verliet de bus behalve de kleurlingen.
Leon keek rond. Op het plein was niemand te zien, zelfs geen enkele collega, wat uiteraard logisch was want dit was de laatste bus.
Leon  voelde zich niet op zijn gemak en had zijn voet klaar om op de ‘politiehulp gevraagd’ knop te duwen onder het dashboard.
Maar het was te laat. De kleurlingen trokken de deur naar de chauffeurstoel open en sleurden Leon van zijn stoel. Ze gooiden hem in het midden van de bus en begonnen hem te stampen waar ze maar konden, hij kreeg klappen op zijn hoofd, stampen tegen zijn ribben.
Het werd zwart voor zijn ogen. De kleurlingen hielden pas op toen een voorbijganger merkte wat er aan de hand was.
De kleurlingen zetten het op een lopen en de voorbijganger belde een ambulance…
 
 
 
Eén jaar later.
 
 
 
 
 
 
Leon zat al sinds het incident in een revalidatiecentrum. Dokters hadden weinig hoop.
Hij was enkele minuten hersendood geweest en had maanden in een coma gelegen.
Leon zou nooit meer met een bus rijden hadden ze tegen Leon’s broer gezegd.
Misschien komt hij nog uit de coma maar de kans is klein had een specialist gezegd…
 
“Goedemiddag mevrouw, wij zijn collega’s van Leon Vertommen, wij komen hem bezoeken!” zei één van de zeven mannen aan de balie van het centrum.
Ze wilden al vroeger komen maar volgens Leon’s broer had het weinig zin. Hij zou hen niet eens herkennen.
“Ah ja, Leon, eerste verdieping kamer negen, gaat U maar!” zei de receptioniste.
 
Leon was sinds twee weken uit de coma gekomen maar had hersenschade opgelopen, hij zou nooit meer met een bus mogen rijden en zeker nooit meer de oude worden.
Het was een serieuze klap voor Leon’s familie. De daders werden nooit gepakt dus moesten 
Leon's familieleden voor de zware kosten opdraaien.
 
“Hier is het!” zei Leon’s beste vriend Armand tegen de anderen. Hij duwde zachtjes de kamerdeur open.
“Leon?” zei Armand zachtjes. Daar stonden ze dan, zeven volwassen mannen in de deuropening.
Leon zat in een aangepaste stoel, zijn armen en benen waren vastgebonden aan de stoel opdat hij er niet uit zou vallen, een kussen was achter zijn rug geduwd en voor zijn mond bevond zich een houder met een bekertje en een rietje. Leon hing als het ware in de stoel. Zijn mondhoek stond  scheef en het speeksel liep op zijn pijama. Zijn linkeroog draaide weg, zijn handen waren verkrampt als de klauwen van een dode kip.
De mannen slikten.
Leon keek op. Eén oog staarde hen aan, een glazige blik, het andere oog draaide weg. Leon leek te willen rechtstaan maar het ging niet. Zijn mondhoek bewoog even alsof hij wilde glimlachen maar hij kon niet. Uit zijn rechteroog ontsnapte een traan die traag over zijn wang gleed.
De mannen werden er niet goed van.
 
Armand ging er als eerste naar toe en drukte even in zijn arm. Leon reageerde nauwelijks.
De anderen namen een stoel en zetten zich rond Leon alsof hij één of andere bezienswaardigheid was.
 
Het was stil in de kamer.
 
In Leon’s hoofd was het nog stiller….voor altijd !
 
 

 
De voetballerij is de laatste 20 jaar enorm geevolueerd, niks is minder waar, net zoals alles trouwens. Waar voetballers vroeger met loodzware, wateropslorpende ballen moesten sjotten heersen nu vederlichte balletjes, ook de zware, sobere voetbalschoenen van vroeger hebben plaats geruimd voor pluimlichte schoenen in alle maten, kleuren en designs.
Qua training en opvolging van de heren topvoetballers loopt er een heel arsenaal van dokters, therapeuten, kinesisten, operateurs, mental coaches en meer rond in de wandelgangen van elke, zichzelf respecterende club.
En dat zie je aan de voetballer zelf ook.
Ze komen het veld op, de haartjes netjes gefohnd, een kwak gel erin gewreven of de haartjes samengebonden in een mooie paardestaart(whoeps) of in een leuk knotje of het haar opgeschoren met een kuif  waarop de laatste der mohikanen behoorlijk jaloers zou zijn of voor de durvers een bizar haarkleurtje aangebracht door de plaatselijke kapper eugene of  emiel.
En dan hun armpjes, volgetatoeeerd. Namen van hun kinderen in vreemde talen, gezegden in alle mogelijke talen, namen van hun favoriete automerk of club, namen van hun liefjes en ex-liefjes, van hun vrouwen en ex-vrouwen, namen van hun jacht of hun favoriete eten en meer van dat fraais. Er zijn zelfs voetballers die meer tekeningen op hun lichaam hebben dan een stripboek op zijn pagina’s!
En dan voor ze het veld oprennen nog gauw een kruisje maken alsof god , de almachtige, ook maar één poot zal uitsteken om deze ‘heren’ te helpen in hun zegetocht naar eeuwige roem. En ja hoor zo gauw ze op het veld zijn, de ogen richten op het enorme scherm in elke hoek van het stadion, ben ik in beeld? En zo ja, effe mijn haar goed leggen, een glimlach op mijn gezicht toveren of een knipoogje. Mensen ik heb nooit ijdelere wezens gezien dan de moderne voetballer. Het zijn egotrippers eerste klas.
En dan begint de match, na al het minutenlang handengeschud met tegenstrevers, lijnrechters, grensrechters en scheidsrechters, want vroeger was er één scheids, nu lopen er al zo’n achttal rond en vaak weten ze nog niet wie nu welke fout heeft gemaakt!
Okee het spel begint.
En dan zie je, als je de match op tv volgt, het ongelooflijke, voortdurende, enerverende, wansmakelijke gerochel van die zogezegde vedetten. Die lopen enkele meters en rochelen.
Ik heb dat eens uitgerekend : het veld is zo’n 90 op 120 m groot. Dat is dus een oppervlakte van 10800 vierkante meter. Daarop lopen zo’n 22 spelers en 1 scheids gedurende 90 minuten te zweten, snot uit te snuiten en vooral te spuwen.
Eén spuwbeurt bevat ongeveer 8 cl, dus elke voetballer produceert per rochel zo’n 8 centiliter bacterieen, microben, amoeben, ziektekiemen en meer van dat fraais, en deponeert die in het groene gras.
Laten we ervan uitgaan dat elke voetballer op zijn minst toch zo’n vijftig keer rochelt (zie elke close up van elke voetballer tijdens live reportages van voetbalwedstrijden dan zie je het met je eigen ogen!), dus 50x 8 = 400 cl, wat betekent dat elke voetballer per match zo’n vier (4!!) liter spuug  op het gras achterlaat, dat wil zeggen vier flessen spa bruis, limonade, cola, enz. Als we dat maal 22 doen (aantal voetballers tijdens de match), komen we aan een duizelingwekkend getal van  88 liter speeksel per match dat zomaar achteloos op het veld achtergelaten wordt! En in al dat kwijl liggen de heren voetballers dan te glijden, vallen, rollen, en meer van dat fraais. Is dat niet wraakroepend en hemeltergend, waar zit Gaia nu, alle grasfauna en flora gaat door onze vedetten naar de filistijnen en niemand reageert.
Als je dit getal dan zou doortrekken naar één match per week maal 52 weken betekent dit dus dat er per jaar zo’n 4576 liter speeksel op het veld bevindt en dan spreek ik nog niet over al het speeksel achtergelaten tijdens trainingen en evenmin spreek ik over al die andere lichaamsvochten die ongetwijfeld op de velden achterblijven.
Onze hedendaagse voetballers zijn allen ook zeer getalenteerde acteurs. Hebt U al eens gezien wat voor ongelooflijke sprongen en grimassen en kuren ze uithalen wanneer ze een zachte aanraking met een tegenstander ervaren, pas op hee, deze heren doen al hun stunts zelf hoor !
Ze krijgen dus een tikje , gaan over kop, doen een salto mortale, dan een flikflak, dan nog een buiteling of drie gevolgd door enkele koprollen, daarbij stoten ze kreten uit die Tarzan himself niet beter zou kunnen en dan blijven ze voor dood liggen. Wanneer ze zien dat hun opponent een kaart krijgt lijken ze als bij wonder plotsklaps onmiddellijk weer genezen, zetten ze zich recht en lopen ze fris als een hoentje weer verder. Eine schwalbe, noemen de Duitsers dat.
Awel, ik noem dat gewoon komedie ! Niet meer noch minder!
En dan hun astronomische lonen, bedragen waarvan U en ik enkel kunnen dromen, laten we als voorbeeld de heer Cristiano Ronaldo nemen, goeie voetballer, leuke kop, lijkt een aangename kerel, voor dat bedrag zou ik ook een aangename kerel zijn, neemt u dat alvast van me aan !
Wel deze Ronaldo, slechts 3^de op de lijst van best betaalde voetballers van 2013, verdient slechts 33.3 miljoen euro per jaar dit is in oude Belgische frankskes : let op; hou u goed vast : 1332 miljoen frank ! Ongelooflijk hee, reken daarbij nog de talloze reklame opdrachten en andere inkomsten en deze jongen is na één jaar voetballen binnen.
Ik heb dit nekeer vergeleken met mijn eigen loontje, ik verdien gemiddeld zo’n 1500 euro per maand is dus 18000 euro per jaar, laat ons zeggen dat ik nog 10 jaar zal werken is dus 180000 euro dat ik zal verdienen, in Belgische frankskes is dat dus 7miljoen 200 duizend frank.
Ronaldo, onze voetballende vriend,  verdient dit dus op minder dan één week ! Dat is toch niet logisch hee…waar zit Gaia nu ? En het centrum voor gelijke kansen ?En de vakbonden verdoemme???
Okee , ik kan wel niet zo goed shotten maar er zijn vele dingen die ik kan die Ronaldo niet kan zoals afwassen, koken, zagen, met een bus rijden, met een vorklift rijden, korfballen, schrijven, lezen, fietsen en meer van dat, dus het komt er eigenlijk op neer dat ik, en met mij vele andere landgenoten serieus onderbetaald worden !
En hoe gaat het voetbal evolueren; wel als volgt denk ik ; langs de lijn zullen er zich binnen enkele jaren een tiental kappers bevinden, incluis kappersstoel zodat de heren, als ze even niks te doen hebben op het veld, hun haartjes kunnen laten fohnen, knippen of kappen. Tevens zal er een tatoeageman klaarstaan om hen nog snel , tussen  twee doelpunten door, een tatoeage te zetten. Ook zal elke ploeg een acteursopleiding aanbieden, opdat de voetballers nog meer komedie en zo zal leren spelen. Ook een stuntman zal deel gaan uitmaken van de moderne voetbalteams, zodat hun valpartijen nog echter zullen lijken. Met de nadruk op lijken uiteraard. Het gaat dus duidelijk de verkeerde kant op dus zou ik durven zeggen stop met de verheerlijking van deze pseudohelden en mislukte acteurs, geef hen een stamp onder hun gat, een gewoon loontje en pik hun kapsones niet langer. Geef hen terug de oude voetbalschoenen uit de jaren vijftig en de zware ballen uit de jaren veertig.
 
 
 Dat zal ze leren, de dikke nekken.
De losers en geldwolven. Ik kan me daar echt kwaad over maken.
Vandaar dat ik ook niet meer inkt en arbeid aan deze figuren wil besteden !
Vwalla!!!!!
 

Er was eens heel lang geleden, in een heel ver land ver weg van hier, in een heel andere cultuur zo anders dan onze cultuur hier, een jongetje dat Armadoni heette. Zijn papa Flori en mama Appi waren dolblij met hun nieuwe boreling. 

Armadoni groeide als kool, als bloemkool om juist te zijn. Hoe meer hij at des te groter werd hij. Op een jaar tijd was hij al een halve meter groot en zijn mama en papa hadden een beetje angst en schrik, dus besloten ze maar hun dokter te raadplegen.

De brave mensen gingen met hun grote zoon naar dokter Arts. Die vroeg hen wat hij zoal at. Alles , had papa Flori gezegd, daarbij zijn kop schuddend van links naar rechts en omgedraaid. Mama Appi schudde dan weer met haar hoofd van boven naar beneden en vice versa en ook nog eens omgekeerd. De dokter deed wat onderzoekjes, nam een bloedstaaltje en zei dat hij nog iets zou laten weten, deze week !

Appi en Flori wachtten de ganse week bij de telefoon. En uiteindelijk, nadat Flori zijn handen bijna afgekloven  had omdat al zijn nagels op waren, ging de telefoon.

Flori schoot als een raket uit zijn zetel en nam de hoorn op.

"Hallo?" riep hij. Appi was intussen ook van boven naar beneden gesneld en had waarschijnlijk het uurrecord van boven naar beneden snellen gebroken zonder dat ze het wist. Even nog dacht Flori om de redactie van het Guinnes book of records te bellen maar toen zag hij hier maar van af.

"Hallo?" zei hij nogmaals. Aan de andere kant van de lijn bleef het stil alhoewel Flori wel wat geadem en gehijg kon horen.

"Luister jij nu eens Appi, ik hoor toch iets zenne!" zei Flori een  beetje kwaad terwijl hij de hoorn passeerde met een prachtige passeerbeweging aan zijn eega. Die krulde haar oren en duwde er de hoorn tegen.

Ze keek haar man aan en knikte.

"Ja Flori, ik hoor toch ook iets zenne!" zei ze waarna ze de hoorn terug aan Flori gaf.

Beiden stonden ze daar, te wachten op enig teken van leven vanuit de hoorn, en plots toen ze het wilden opgeven hoorden ze het volgende :

"Whoehaaaaaaaaaaaa....ha ha ha ha haa....nu heb ik jullie goed liggen hee mensen, 't is dokter Arts hier ! Woehaaaaaa !" riep hij luid lachend .

"Dokter, ik vind dat niet plezant hoor en mijn vrouw nog minder" zei Flori een beetje kwaad.

"Euh...ha ha ha...toch grappig....of niet? ....ha ...ha, waarvoor ik bel trouwens ivm uw zoontje Armadoni, het is  niet erg, allé om te zeggen het is niet zo erg om te vrezen dat het erg is, met andere woorden, het ergste is voorbij, hetgeen hij mankeert is niet levensbedreigend en het speelt ook geen rol dat het zijn leven zal bedreigen, met andere woorden, 't is niks zo erg maar 't is ook niet minder erg, als u begrijpt wat ik bedoel?"

"Neen dokter, ik begrijp er de ballen van !" zei Flori een beetje gefrustreerd.

"Wel het zit zo, Uw zoon moet dringend Akapakakruid nemen en dan zal zijn groei afremmen en zal hij tegen dat hij de pubertiteit nadert een normale lengte hebben, het kan dan wel zijn dat hij iets dikker zal zijn dan zijn lotgenoten maar da's ni erg..."

"Hoe bedoelt u iets dikker?" zei Flori.

"Tja, ne kilo of honderd vrees ik !" zei dokter Arts.

"Ge zijt aan't zwanzen toch hee dokter?"

"Woehaaa...ha..ha...nu had ik u alweder goed bij uw kloten hee!" lachte de goedlachse dokter met zijn flauwe grapjes.

Flori schudde zijn hoofd en Appi deed hetzelfde.

"En welk kruid heeft onze jongen nodig? "

"Akapakakruid en dat groeit in de Himalaya!" zei de dokter.

"Wablieft, in de Himalay, hoe gaan wij daar aan geraken?"

"Woehaa....ha...ha....'k heb u weer goe zitten hee man, jij gelooft toch alles wat ik zeg hee, neen jongen, dat kruid kan je vinden in bossen en struiken, in bomen en bloemen, in velden en wegels en langs de kant van de weg overal maar het is wel zeer zeldzaam, het is een groengeelachtige plant met een klein rose bloemetje, het wordt ook 'jannettekruid' genoemd in de volksmond"

"Jannettekruid???"

"Ja, naar het schijnt werd dit in de oudheid gebruikt om de opening van deze heren te verzorgen nadat ze mee hadden gedaan aan een gangbang of zoiets!"

"Echt?" vroeg Flori.

"Maar neen man, da's een grap, weet je dat nu nog niet !"

"Dus, ge weet het, akapakakruid en veel geluk met het zoeken!"

"Maar dokter, als we dat gevonden hebb en, wat dan?"

"Dan kookt ge dat gedurende drie uur, dan giet ge dat af in een bokaal en laat dat goed ijskoud worden, daarvan geef je Armadoni elke dag gedurende twee jaar een flinke soeplepel en dan zou het in orde moeten komen!"

"Okee dokter bedankt !" zei Flori en hij legde de hoorn op.

"Wat nu sjoeke?" vroeg Appi.

"Ik vertrek onmiddellijk naar het bos, met de tent en blijf daar tot ik minstens zo'n tioen plantjes heb gevonden, alles voor onze zoon!" zei Flori en hij rende naar boven de trap op. In de kamer nam hij een rugzak en de opgevouwen tent die er lag. Een uur later was hij al onderweg , richting sprookjesbos.

"Maar een geluk dat ik niet in sprookjes geloof !" zei hij nog tegen Appi nadat hij haar uitvoerig gekust had op al haar welgevormde delen.

Drie uur later kwam hij aan de bosrand aan. Het regende pijpen en stelen en oude wijven. Bijna kwam er zo'n oud wijf op zijn paraplu terecht maar gelukkiglijk kon hij haar ontwijken.

"Miljaarde " had ze nog geroepen voor ze met haar lelijke verfrommelde bakkes op het asfalt terechtkwam.

Flori zette zijn eerste stappen in het bos. Er stonden veel bomen en struiken en zo. Hij keek goed in het vierkant. Soms dacht hij dat hij een akapakaplantje zag maar het was steeds vals alarm.

Plots sprong er uit een boom een trol naar benden, net voor Flori.

"Wat doet gij in ons bos meneer?" vroeg de lelijke trol die een afschuwelijk tronie had en een serieus stinkende adem.

"Ik kom naar akapakakruid zoeken om mijn zoon te genezen!" zei Flori onversaagd, terwijl hij zijn vuist balde.

De trol ging wat achteruit.

"Aha akapakakruid, dat weet ik wel staan maar dan zul je toch 't één en 't ander moeten doen vooraleer ik je kan helpen!" zei de lelijke beest.

"Zoals?"

"Wel onzen hof moet omgespit worden, onze koeien moeten gemolken worden en onze bomen gesnoeid, daarna moeten onze fietsen gemaakt worden en als ge dan nog tijd moest over hebben mag je mijn auto kuisen!" zei de trol lachend, terwijl zijn vieze, bruine rottende tanden zichtbaar werden.

"Okee, ik doe het !" 

"Goed meneer, kom dan maar mee!"

Even later liep Flori met die lelijke trol het bos in. Er floot geen vogel, er was geen wind maar het regende nog steeds.

Is het nog ver had Flori nog gevraagd aan de lelijkaard.

"Ja!" zei de trol bars.

"Kunnen we dan niet de bus nemen?"

"Ja dat zouden we kunnen doen hebben maar spijtig genoeg rijdt er hier geen bus!" zei de trol terwijl hij Flori onheilspellend aankeek.

Flori kreeg er kippenvel van maar dacht dan weer aan Armadoni die amper in zijn beddeke kon ocharme ...

Vier of vijf uur later kwamen ze aan in het trollendorp, het liep er vol trollen, de ene al lelijker dan de andere, ze kwamen allemaal rond Flori staan en spraken trols.

"Euh...meneer de trol, kan ik eerst uwen hof omspitten dan ben ik daar al vanaf!" zei Flori beleefd.

"Woehaaaaaaaaaaaaa...idioot, denk jij nu echt dat ik je werk kan geven dommerik, jij gaat de pot in en jij wordt ons avondeten!" brieste de trol luid.

Dan zei hij iets in het trols en Flori werd door honderden kleine handjes vastgenomen en in een grote pot gedaan. Er werd water in gedaan, enkele kilo's zout en dan werd de pot naar een vuur gedragen.

"Mannen dit meent ge toch niet!" riep Flori luid.

Alle trollen grijnslachten, het vuur wakkerde aan en Flori kreeg het warm, zeer warm.

Hij was net een weesgegroetje aan het zeggen toen hij plots een enorme knal hoorde. En daar vanuit de lucht als een bliksemschicht stond plots Superman voor hem en haalde hem uit het bijna kokende water.

"Superman, wat doe jij hier?"

"Ik ben overal, om de mensen te redden!" en hij nam hem onder zijn arm, gaf enkele trollen nog wat rake klappen en dan stak hij zijn arm vooruit en even later vlogen ze door het luchtruim.

"Bedankt meneer de superman!" zei Flori.

Superman lachte.

"Maar nu heb ik nog steeds geen akapakakruid!" zei Flori.

Even later zette superman hem neer op de begane grond.

"Om mijn  zieke zoon te genezen!"

"Blijf hier staan, ben zo terug!"

Flori knikte.

Nog geen minuut later was superman daar terug met twee zakken vol akapakakruid.

"Vwalla, is dat genoeg?"

Flori kon zijn ogen niet geloven. Hij keek naar de zakken akapakakruid en wilde toen naar superman kijken  maar die was al weg.

"Miljaarde, da's geluk hebben!" zei hij, hij nam de beide zakken en vertrok terug naar huis. Daar aangekomen stond zijn vrouw al te wachten op de stoep.

Ze omhelsden elkaar, kusten en meer.

Enkele uurtjes later zat het akapakakruid al in een kokende pot water. En de dag nadien had Appi vijfentwintig flessen akapakakruidaftrreksel. Zoals afgesproken met dokter Arts, kreeg Armadoni elke dag een lepel ervan.

En ja hoor, hij groeide niet meer en uiteindelijk had hij nog een normale grootte, hij werd zo groot als zijn vader en iets groter dan zijn moeder.

De familie leefde nog lang en gelukkig in dat verre land ver weg van hier...

Eén van mijn hobbies is onder andere fietsen ! Ik heb in 2014 19584 km gefietst ! Geloof me het was vaak afzien, zweten, bloeden, tranen, terug zweten en meer van dat fraais.

Ik heb cols gedaan, parken, fietsroutes overal ter lande. Gewoonlijk nam ik mijn fiets dan mee en zette die rechtop in mijn Berlingootje( ge weet wel zo'n auto waarvan de Geubels zei als ge dat koopt zijt ge nimeer up to date, de vuil jannet!), da is handig Geubels da's al ! En goedkoop.

Dus zoals al reeds gezegd, ik deed vorig jaar  19584 km met mijn fiets ! Die stond dan rechtop in mijn autootje want naar het schijnt moogt ge een elektrische fiets niet platleggen want dan loopt den elektriek er uit zei mijn  fietsenmaker mottigen Harry. En die kan het weten want die repareert al fietsen van 13 mei 1914, just voor het uitbreken van den oorlog dus !

Om verder te gaan; dan reed ik met mijn Berlingootje bijvoorbeeld naar het Rivierenhof in Deurne (toch zo'n 35 km vanuit Essen), dan nam ik mijn fiets uit het Berlingootje en fietste ik een toerke van zo'n 2.5 km, moe en fel vermagerd en afgezien door hitte of koude placeerde ik mijn fiets terug in de Berlingo waarna ik huiswaarts reed waar mijn echtgenote me opwachtte met een glas fruitsap en een massage.

Thuisgekomen noteerde ik aandachtig de afgelegde kilometers met mijn fiets (in mijn Berlingo), het waren er die dag juist geteld 38 !!!

Zo deed ik o.a. fietstochten in Sambre sur Meuse, in Meuse sur Sambre, ik deed de omloop van Nederoverheembeek, ik reed ook rond de kerk van Vrasene, ik haalde hout in Houthalen(met de fiets!!!) en  ik  rustte een beetje in o.a. Wachtebeke en in Zolder reed ik zelfs op het F1 parcours maar omdat er net een grote prijs bezig was mocht ik maar 100 meter met de fiets aldaar wat ik op zich al wreed flauw vond van de wedstrijdleiding! Ik presenteerde hem dan ook mijn middelvinger waarna ik met rasse schreden maakte dat ik wegkwam...niet van schrik of zo maar het was een bekke beginnen regenen.

Ik bezocht ook Han sur Lesse en Lesse sur Han, daar fietste ik steil een berg op, het heeft me toen vijf seconden gekost om op de top te komen, het zweet gutste uit mijn sandalen, echt waar !

Ik fietste ook naar Santiago de Compostella, allee , ik reed naar daar met de Berlingo, reed daar rond de basiliek en dan zette ik de fiets terug in mijn trouwe autootje en reed ik terug naar huis alwaar mijn eega alweder klaarstond met een glas fruitsap en een massage. Dat was zo'n fietstochtje van ongeveer enkele duizenden kilometers die ik met mijn fiets (die achterin de Berlingo stond) aflegde.

Heb daarna wel effe naar Harry de mottigen moeten bellen daar mijn keeting versleten was.

Mottigen Harry is toentijds in allerlijl gekomen en heeft mijn keeting ter plaatse hersteld wat me zo',n driehonderd vijftig euro kostte. Mottigen Harry, ne goeie fietsmekanieker maar wel wa duur...

Vwalla, volgenden keer wat meer over mijn andere hobbies....