Ons hondje

Een dertiental jaar geleden kregen we onverwacht een telefoontje van een vriendin, die schoonmaakte bij een oudere dame. Ze vertelde dat die dame, die dementerend was, haar hondje, een Maltezertje van enkele maanden, op straat had gezet met zijn hele hebben en houden, namelijk een nestje en een leiband en wat rubberen speelgoed.

Ze wilde hem niet meer, hij moest gaan.

Ik, als dierenliefhebber, keek naar mijn vrouw, die eigenlijk niet van honden hield, en we besloten er direct naar toe te rijden.

We stopten de auto aan het appartementsgebouw en het hondje stond vastgebonden aan een elektriciteitspaal en keek ons droevig aan.

Ik was dadelijk verkocht !

Ik ging er heen en het dier besprong me als een jong veulen, zijn staart kwispelde en hij bleef maar tegen me opspringen.

De mand verdween in de koffer en het hondje op de achterbank.

Prutsje heette hij, die naam vond ik niet zo geweldig maar toch.

Ik had liever een labrador of zo gehad want met dit hondje gaan wandelen zag ik niet direct zitten, wat zouden de mensen van me gaan denken als ze me met zo'n klein schoothondje zagen gaan. Je kent de clichés wel...

Gelukkig zette ik deze domme gedachten al snel uit mijn nog dommere hoofd.

Wat beleefden we plezier samen, ik ging er mee naar een hondenweide en zodra ik daar zijn leiband los deed begon Pruts als een gek rondjes te lopen, zo blij was hij telkens, hij rende weg en als ik riep kwam hij zelfs ook.

Toen ik voor de eerste keer bij de dierenarts kwam, een mooie jonge vrouw, zei ze dat hij al op verschillende adressen had gewoond, dat kon ze zien aan de chip. Ik keek Prutske aan en hij keek naar mij, het leek of we elkaar begrepen, hoe erg moet dat voor hem geweest zijn.

Jaren gingen voorbij, zonder problemen, af en toe was hij wel eens stout zoals de meeste huisdieren, dan wilde hij niet komen als ik hem riep, of dan nam hij iets weg en wilde dat niet teruggeven of hij blafte teveel, maar we waren vooral blij met zo'n lieve hond in huis, steeds tevreden als ik na een werkdag thuiskwam, steeds aandacht vragen, bij me willen zijn.

Ik praatte er veel tegen, dat werkt therapeutisch zegt men, dan kijkt Pruts me aan, alsof hij elk woord begrijpt, zijn donkere kleine oogjes kijken alsof hij ook iets wil zeggen, spijtig genoeg kan dit niet.

Wat zou het mooi zijn moesten dieren kunnen spreken, een gesprek voeren met je hond, kan je je dat inbeelden, ooit zal er wel een manier komen om met hen te communiceren.

Ik zie het zo voor me :

'Hey Prutske, hoe is het ?'

'Gaat wel, maar die brokken van gisteren zijn me niet goed bekomen, en ik zou graag een ander speeltje hebben in plaats van dat rubberen been'

'Waarom,?'

'Van die brokken word ik ziek en van dat been ook, kan je zo geen buffelbeen halen waar ik kan op kauwen en dat zacht wordt na een tijdje, net zo één als de hond van de buren heeft, die dikke Duitse scheper met zijn lijfgeur !'

'Beetje respect hé Prutske voor de buren!'

'En baas, kan je 's avonds als je tv kijkt de klank wat lager zetten, want zo kan ik echt niet goed slapen hoor, altijd dat gezever van die Engelse films en dan als je voetbal kijkt, dat lawaai van die supporters, dan zie ik persoonlijk liever een dierendocu op National Geographic of een programma over bekende slagers of zo...'

'Zal er proberen aan te denken hoor !'

'En als we gaan wandelen, kunnen we dan niet meer naar die hondenweide gaan alstublieft, dat stinkt daar naar andere honden en sommigen van hen moet ik niet, vooral niet die buldog met zijn plat gezicht, die zevert altijd maar tegen me !'

'Nog één ding baasje...'

“Ja, wat ?'

'Als de kleikindjes komen, kan je mij dan in de garage opsluiten want ik ben het beu dat ze aan mijn oren trekken, aan mijn neus komen, aan mijn staart hangen en veel te veel lawaai maken...'

'Komt in orde vriend '

Prutske knikte , draaide zich om en waggelde naar zijn mandje.

Moet toch ongelooflijk zijn om te praten met de dieren, zoals dokter Doolittle...

Ik zal hem missen als hij weg is, hij is nu dertien, heeft een zware herniaoperatie ondergaan, heeft artrose aan zijn voorpootje, een gescheurde pees aan een achterpoot, wat kon geopereerd worden maar hij zou tijdens de operatie kunnen overlijden en het kost 800 euro om dat te laten doen, dus laten we het maar zo, nu we verhuisd zijn is hij nog kalmer geworden, hij wil vaak niet meer mee wandelen, hij is vaak bang en ligt liefst heel de dag in zijn nestje.

Hij wordt een beetje bijziend, hoort niet meer zo goed, maar ' s avonds komt hij voor me staan, als ik in de zetel zit, dan kijken zijn zwarte oogje me droevig aan, dan jankt hij zachtjes, in de hoop dat hij ook vandaag naast me mag komen liggen op de zetel.

Dan pak ik hem op, leg hem naast me, hij doet een rondje op de zetel en legt zich neer, met zijn hoofdje op mijn been, zodat ik nauwelijks kan bewegen, een goede manier om te weten wanneer ik recht sta.

Als ik op de keukenstoel zit, legt hij zijn hoofdje op mijn voet, zo kan hij urenlang blijven staan en weet hij perfect wanneer ik weg ga. Ze zijn zo slim, de honden !

Ooit zal ik hem moeten afgeven maar ik troost me met de gedachte dat hij bij ons toch wel een goed leven heeft gehad en denk aan de duizenden honden en andere dieren die mishandeld worden door het grootste beest dat er bestaat namelijk wij, de mensen.

Vandaar ook mensdom en dierenrijk.....