Slavernij in onze eeuw!!

John Perkins, een econoom, schrijft:

Het Amerikaanse rijk, het eerste dat de aardbol omvat, is helemaal gebaseerd op de onrechtvaardigste vorm van economische macht.

Al wordt met vuur het tegendeel beweerd, toch is de kloof tussen arm en rijk de jongste dertig jaar alleen maar toegenomen.
De rijkdom zit vooral bij de grote Amerikaanse bedrijven - bij de corporatocracy, de machthebbers in een wereldrijk dat berust op economische macht.
Dit nieuwe rijk heeft de eigentijdse versie van slavernij door de onderworpenen doen aanvaarden door overreding - in plaats van te dwingen, al is er weinig plaats voor keuze - en om alle belangrijke aspecten van zijn cultuur over te nemen.
Het vooral Amerikaans imperium wordt geregeerd door mensen (vooral mannen) die het voor het zeggen hebben in multinationals en banken, en via hen in de overheden bij de VS en vele andere landen.

De politieke verantwoordelijken komen dikwijls uit de groot-industrie en, gaan er na hun politieke loopbaan even dikwijls naar terug. Deze schattenverdienende lieden pendelen veelal tussen de hoogste niveaus van banken, ondernemingen en landen. Onder hen staat een piramide van ondergeschikten, met een miljardenbevolking van arbeiders (ook kinderen) die dikwijls onderbetaald zwoegen om het merendeel van de rijkdommen der aarde naar de schatkisten van de ondernemingen te versluizen.
Mensen die toekomstige generaties 'slaven' zullen noemen.

Slavernij

De meeste mensen in de hogere regionen van de piramide zijn zich er niet van bewust dat zij een wereldrijk dienen. Ze leren dat de samenleving altijd baat heeft bij de industrialisatie en economische ontwikkeling, en dat de grote bedrijven en organisaties waarvoor ze werken, bijdragen aan de verlichting van lijden en armoede, dat ze banen scheppen en de vrede, rechtvaardigheid en stabiliteit in de wereld bevorderen.

De feiten weerleggen echter deze overtuiging. De statistieken van na de Tweede Wereldoorlog laten duidelijk zien dat de industrialisatie en economische ontwikkeling in vele derdewereldlanden alleen maar een handvol van de rijkste families - en de topmensen van grote ondernemers en banken - in die landen ten goede is gekomen, terwijl de meeste mensen het er slechter hebben gekregen. De verhouding tussen het inkomen van het vijfde deel van de wereldbevolking in de rijkste landen en dat van het vijfde deel in de armste landen is verschoven van 30 tegen 1 in 1960 naar 74 tegen 1 in 1995.
Slavernij is een hard woord. Directeuren van bedrijven horen het niet graag en men vindt het evenmin in verslagen van internationale ontwikkelingsorganisaties. Toch is het volkomen toepasselijk. Er zijn nog altijd slavenhandelaren. Zij rekruteren radeloze mensen in landen waar weinig of geen sociale of veiligheidsregels gelden, en bouwen fabrieken om jasjes, jeans, schoenen, auto- of computeronderdelen en duizenden andere artikelen te maken, die ze kunnen verkopen waar ze maar willen op de vrije markt. En voor de mensen die er moeten werken zijn ze allerminst zachtzinnig, naar uren wordt er niet gekeken en hongerloon is de juiste benaming.