Ziekenhuisbacterie tegen Vergrijzing!
Vroeger heb ik een beetje spottend gedaan rond een mogelijke oplossing voor de Ziekenhuis-bacterie (zie artikel 'Ziekenhuisbacterie een neus gezet!' in Jef Vergif N° 3, Januari 2006),
maar deze zeer ernstige katastrofe voor senioren, vooral die
lichamelijk verzwakken, is helemaal niet om te lachen! Dat geldt
trouwens voor alle mensen met verminderd of onvoldoende opgebouwd
afweersysteem.
Er woeden twee soorten ziekenhuisbacteriën in ons
land: MRSA en MREA in het medisch jargon. Het gaat om ziektekiemen die
in enkele jaren tijd haast volledig resistent werden tegen antibiotica,
vooral door overmatig en ondoelmatig gebruik van deze geneesmiddelen.
Belangrijk
om weten is dat in Nederland en in de Scandinavische landen dit
probleem zo goed als niet bestaat, als gevolg van een goed
antibioticabeleid.
Anti betekent tegen, 'biotica'
komt van het Griekse Bios = leven. Dus in deze voor het vernietigen
van ziekmakende bacteriën.
Een goed antibioticabeleid staat dus voor: alleen bij noodzaak en specifiek gericht.
Federale
minister van Volksgezondheid, Rudy Demotte (PS) zegt dat de jaarlijkse
dodentol oploopt tussen 2500 en 3000 als gevolg van de
ziekenhuisbacterie. Vijf tot tien procent van alle patiënten in een
ziekenhuis raakt besmet, dat levert ieder jaar zowat 110.000 infecties
op. Demotte lanceerde een campagne ter bevordering van handhygiëne van
dokters en verplegend personeel, die hier en daar min of meer, goed
opgevolgd wordt.
Ondertussen is het een feit dat ook in tal van rust- en verzorgingstehuizen die bijna ongeneeslijke kwaal opduikt.
Eigenlijk
weet men niet goed welke ziekenhuizen (en rust- en verzorgingstehuizen)
te kampen hebben met de bacterie. Of waar de bacterie niet huishoudt!
Vandaar dat Inge Vervotte, de Vlaamse minister van Volksgezondheid
(ook in deze speelt de ingewikkelde Belgische situatie haar rol, of de
bacterie onderscheid maakt tussen Walen, Brusselaars, Duitstaligen en
Vlamingen, valt te betwijfelen) met de ziekenhuizen is overeengekomen
om ziekenhuisinfecties verplicht te registreren.
Op 9 februari van
dit jaar zou een concreet voorstel voor die registratie- en
inspectie-procedures voorgelegd worden tussen de ziekenhuizen en de
Vlaamse overheid.
Tot op heden is daar weinig of niets meer van te vernemen.
In
De Standaard van 11 januari 2006 zegt medisch wetenschapper Luc
Bonneux, Het heeft me altijd verbaasd hoe groot de
kwaliteitsverschillen tussen ziekenhuizen zijn. Sommigen doen het heel
goed, de meeste doen erg hun best, enkele zijn abominabel slecht.
Maar patiënten weten niet welke en ook huisartsen weten het meestal niet.
In België heb je toegang tot de beste medische zorg ter wereld, maar je moet wel weten waar je moet zijn.
Prof. Herman Goossens, microbioloog, zegt in een berichtgeving van reporter Tom Cochez op 11 januari 2006, onder meer:
"De
ziekteverzekering mag dan al kreunen onder de vergrijzing en de
medisch-technologische (r)evolutie, elk doosje antibiotica dat over de
toonbank gaat, wordt nog steeds terugbetaald door de ziekteverzekering.
We
hanteren een pervers systeem. In andere landen werkt men met budgetten
voor anti-biotica. Ziekenhuizen hebben er dan alle belang bij om dit
geneesmiddel enkel voor te schrijven wanneer het echt nodig is.
Ziekenhuizen werven microbiologen aan om een verantwoord
antibioticabeleid te voeren. Dat loont ook financieel.
In België
besta ik niet als microbioloog en heet ik gewoon klinisch bioloog.
Belgische ziekenhuizen hebben er dan ook geen enkel belang bij te
besparen op antibiotica, integendeel zelfs.
Het mangelt niet alleen
aan politieke moed om een budgettering voor antibiotica door te
drukken, ook artsen en de farmaceutische industrie zijn forse
tegenstanders. De medische wereld schreeuwt moord en brand bij elke
poging om de therapeutische vrijheid aan banden te leggen, en ook de
farmaceutische industrie ziet een budgettering en teruglopende verkoop
van antibiotica niet zitten.
Zo kampen we met een stevig probleem:
de industrie wil nu al niet meer investeren in nieuwe antibiotica. Ze
verdienen pakken meer geld met andere geneesmiddelen zoals
antidepressiva, die vaak maandenlang geslikt worden.
Dat België achterop hinkt in de bestrijding van ziekenhuisbacteriën, heeft alles te maken met het antibioticabeleid in ons land.
Ondertussen is het een dieptriestige beleving: je gaat als oudere
mens in de kliniek om één of andere medische ingreep te ondergaan en te
herstellen. Maar al te dikwijls geneest men u daar niet, je krijgt er
een langdurige ziekte bij, waarbij je veel geluk moet hebben om het er
levend af te brengen.
Daarenboven moet men bij je thuiskomst als je
nog thuis komt gedurende enige tijd alles grondig ontsmetten, wil je uw
medebewoners niet aansteken met die moordende bacterie.
En komt het nu omdat het meestal gaat over verzwakte oudere mensen,
maar wel een hele massa, dat er zo weinig echt beweegt in de politieke
wereld in de, hoogstnodige, strijd tegen die dodende bacterie?
Of zou dat een deel van de oplossing zijn om de groeiende vergrijzing in te krimpen?
Jef Vergif
