Er was eens een vrouw van 61 jaar die zich geen raad wist omdat ze geen baan kon krijgen,
ondanks het feit dat ze een bekwame stenografe met een goede opleiding was.Ze klaagde dat ze
reeds 7 maal werd gediscrimineerd door werkgevers die haar niet wilden aannemen vanwege haar
leeftijd.Toen ik haar aanmoedigde een andere leeftijd op te geven en zo hun discriminatie met haar eigen wapens te bestrijden,was ze ontzet!"Maar dat is toch liegen?"zei ze.
Natuurlijk wist ik wel dat het dat inderdaad was.Deze vrouw was bij 7 sollicitaties geweigerd door harde, discriminerende werkgevers die zich bovendien niet aan de wet hielden;en toch bleef ze zichzelf tegenwerken met haar principieel bezwaar tegen liegen.
Uiteindelijk vertelde ze een leugentje om bestwil,en gaf bij een sollicitatiegesprek op dat ze 55 was(ze zag eruit als 45),waarop ze werd aangenomen.
Ze demonstreerde haar capaciteiten in de praktijk en kreeg in amper 6 maanden een leidinggevende functie.Was dat dwaze taboe blijven bestaan,dan had ze zich nooit de kans gegund de deuren naar een nieuwe werkkring weer te openen.
Nog een vraag om jezelf te stellen! Wat is in mijn ogen een leugen?
It already was a whole time past that God has been on earth,month wether four,five he thought:,The last time he had very busy
Also in the heaven is there always something;sometimes a set young Saints who wwant reform radical the aureolen or want force up the price of the saffron in the rice-pap,because this comes out of the development-countries,or there:s the old garde,
Who again want all in the Hebrew,orMethusalem who doesn;t bear that they laugh at themselfes with his gymnastic-course!
Younger than you think;In a big concern like the heaven there:s of course always something;And then you want once out on
a weekend: Certainly when there;s planned a twodays congress,the NTH,about the family of the angels;
I;m once going towards the earth;God thought,lastly it continues my most important furnishbusiness for blessed people; And that you have alittle bit to follow up,they name that,at present:Once more he called the angel Gabriel,since year and day the
Publicrelation;s man between heaven and earth;A little 2000 year ago he was began with that, he was going tell a Jew,s girl
she was became pregnant up a not usual manner;Delicate work,but Gabriel then was still young, and he was there eager out
Almost 2000 year ago, said Gabriel, we become old;You old,said God;what do I have then say?But come,let us depart and
Hope that there;sn,t to much mist;-Between Hasselt and Genk they land;-The sky was full winterstars,God looked towards it
A little bit enamoured;And he found it was good;-They just want going to drink something,when they looked stand an old very rusted car along the way;The engine-hood was open and asmall dark man with a moustache was looking powerless
Towards it;-Is there something miss?Gabriel asked, who also didn,t had acquaintance with cars;-In difficult Dutch
The young Turk said that the car didn,t work;He had already just lifted,but nobody stopped,and in the cafe,
Where he had want telephone,they had pointed him op that suck was not able;he looked a little in grief and panic-stricken;
At that time they saw, in the bright of a passing car, there was sitting a young woman in the car,back,she closed her eyes of the
Pain,now and then;Gabriel drew near to her;-I believe she is pregnant,he said;and that she quickly gets a baby;ochot,ochot
God said;we have to do something;theTurk looked him with apair supplicating,dark dog-eyes;You have to do quickly a miracle,Gabriel advised;-The small woman groaned softly and panted heavy;Miracle,miracle,God said;First telephone!There
In the cafe!For of those miracles he was a bit returned,people didn,t believe it yet no more;Although the keeper saw that
Gabriel didn,t was proper untill the normal customers,he was allowed into it;He telephoned the 100;These was there within the
Five minutes;Together they drove at the clinic;the driver little said;Obvious he had his thoughts on it;TheTurk holded fast the
Hand of the small woman and said unintelligible tender things;-The receiver wanted to have the little book of the sick-club
And be aware of they were capable to pay;thenGod made angry a little himself;but,but,she said,when I not do that,god
Knows what I here all bring in;-Exact, God said,God knows that,and therefore you don,t now pose these questions;-The
Doctor has been phoned,but before he there was, it all happened;An old sister, swathed in a wrap and she said, after the
Baby had crowed in Turkish:It is a boy!,The Turk happy looked at his small wife, that red and tired closed the eyes;-
God smiled; he knows what it was to have a first son;a son who was become guest-worker in the country,that call himself
WORLD;He winked towards Gabriel and silent they went outside,the room full happiness;Sometimes be God is yet
pleasant,God said in the lift;that you have with each profession,gabriel said with moist eyes;-----Outside glittered the same
stars, cars drove off and on,seeming there was nothing happened;-------Louis-Verbeeck;-----
One say sometimes of me he is two times a day in the pit;then I see people feel sympathy for me.But the sympathy doesnt continues when I say them it is not mental but a real pit in the milkroom where we milk the cows.Since my wife and I are retired,ten years ago,and live two km of the farm of my son;every morning I get up at 6,30u and cycle to the farm,first helping milk the cows and then other work.In the afternoon about 2 u again cycling to the farm,and for the finish we milk for the second time the cows around 5 u.I come home about 7 u and so I cycle eight km a day.
But dont think that I am a workaholic !!! I like also days where I dont have to work ! My wife andI we go sometimes out to visite one of our six married children.One of them lives in Gent,one in Brugge,two in Ieper,one in Veurne and one the farm in Oostvleteren.We have already ten grandchildren,so we have to celebrate a lot of birthdays and other anniversaries.
The English lesson is also a tasteful alternative,we have a good group elderly pupils and a young exellent teacher Caroline.
Sorrowful news: Homelie in de herdenkingsmis in Boezinge
Greet,
Op 10 december 1963 in het moederhuis van Poperinge was het feest, en niet alleen voor jou want op die dag werden ook je neef Renaat en Peter geboren. Toen wist nog niemand dat jullie leven van korte duur zou zijn. Renaat stierf op 15-jarige leeftijd, Peter werd 19,jij werd er 37.
Jouw jeugd verliep mooi en onbezorgd, je liep school in Boezinge en in Ieper.Je studeerde voor onderwijzeres in Brugge.
Je vakanties waren je heilig want dan kon je op avontuur.
Op een werkkamp in Brussel leerde je Dusan kennen. Waarom je vanaf toen zo graag naar Joegoslavie ging, was voor ons geen geheim meer. Jouw verliefdheid werd liefde voor hem, zijn land en zijn cultuur. Je had geproefd van het Servische leven en het liet je niet meer los. Stap voor stap rijpte je keuze om te huwen en in Belgrado te gaan wonen.
Dusan ging werken terwijl hij zijn studies afmaakte. Het belette je niet om je huisje knus en gezellig in te richten.
Het duurde niet lang of jullie beslisten om een zelfstandige tandarts praktijk te starten, 40 km verder in het dorpje Vranic, weg van de drukke hoofdstad. Voor Dusan was dit een hele aanpassing, voor jou was dit een beetje Binnenweg.
Er was nog heel wat werk aan het huis en het kabinet diende helemaal ingericht.
Je vond er de prachtige natuur terug, dit was je enige luxe en comfort.
In 1990 werd je zwanger en werd Jana geboren. In die periode kreeg je suikerziekte, waardoor je leven heel gedoseerd en evenwichtig moest verlopen. Ja, je had het onder controle.
Wij kwamen graag op vakantie bij jullie, maar dit werd moeilijker omwille van de oorlog.
Ook Dusan werd gemobiliseerd en je keerde enkele maanden terug naar Boezinge.Je was graag terug bij je familie en vrienden maar je thuis was ginder ook al ging het daar minder goed.
Je leven had je anders gedroomd maar met de komst van Lidija en de tweeling Todor en Klara kreeg je weer hoop. Je vond het heel belangrijk dat je kinderen Nederlands spraken.
Ondanks de oorlog genoot je van je moeder zijn. Je leefde zuinig en leerde omgaan met de beperkingen die een land in oorlog teisteren.
Bloem en suiker had je steeds in voorraad.
Alsof dit allemaal nog niet genoeg was, kreeg je die vreselijke ziekte.
De wereld stortte in.
Hoe kan dit nu?
Waarom?
Zijn hier wel woorden voor?
Als er al woorden voor zijn, dan zijn het woorden die te kort schieten. Woorden die uitdrukken hoe machteloos we zijn.
Hoe moeilijk hadden we het niet om te geloven dat je een ongeneeslijke ziekte had?
Er kwamen woorden van verdriet, woede, angst soms hoop maar nog het meest van onmacht.
Wat konden we doen?
Je leek plots zo ver.
Het was niet je gewoonte om hulp te vragen, Pa en Ma deden alles om zo spoedig mogelijk bij jou te zijn. Ook je broers en zussen wilden graag bij je zijn. Je vriendinnen An en Griet kwamen je steunen. Vele mensen die het nieuws hadden gehoord zouden voor je bidden. Je nicht Ludwine kwam je de laatste dagen verzorgen.
Je was tot de laatste dag bewust, je voelde beetje bij beetje dat het leven je ontglipte. Je vertelde je laatste dromen, je vertelde dat je akelige voorgevoelens had. Je vond het niet eerlijk.
Je bleef bezorgd voor je kinderen en het speet je dat je ze moest verlaten. Je sprak de hoop uit dat ze vaak naar Belgie in vakantie zouden mogen komen bij je familie en dat ze alle vier goed Nederlands zouden kunnen. In elk woord dat zij zullen spreken, zullen wij jouw stem terug herkennen.
Wij beloofden dat we ons best zouden doen om je kinderen, waar jij nu verder in leeft, te helpen opvoeden, als Dusan het moeilijk zou hebben.
Je wist dat het niet makkelijk zou zijn, maar jouw kracht geeft ons moed.
Dit gaf ons de tijd om over het leven én de dood na te denken. We moesten stilstaan. Dingen die we vroeger zo belangrijk vonden, werden nu waardeloos en vluchtig. Alleszeggende woorden hebben we niet gevonden. We vonden wel onze gevoelens voor elkaar over de grenzen heen. Vaak zonder woorden, zonder dicht bij Greet te zijn, leefden we met haar mee elk op onze eigen manier.
De taferelen van Greets begrafenis in Joegoslavië blijven nawerken en beschrijven op een passende manier de onbegrijpbaarheid van dit alles. We verstaan er niets van maar voelen de confrontatie met de dood des te meer.
Hoe licht en hoe broos is het leven, hoe fijn het zijden draadje.
Jouw dood brengt ons dichter bij elkaar en maakt ons weer wat menselijker.En laat jouw moed en doorzetting voor ons een voorbeeld zijn.
This is a parable, the parable of a man.There was once a man, who always had to do a lot of work, who always was busy, day and night, who hardly had time to sleep,and during the night couldn't sleep, and when he awoked on the morning,he real didn't know what to begin.
But mostly he began with that what realized the most profit.He had three GSM's,because he always must be atteinable,and when he nevertheless was in a talk, you are allowed to choose a little music,at your option of Bach and Mozart to Eddie Wally and Wendy van
Wanten.And when you really hadn't time to wait, you always might talk at after the tone.
The man was very busy,unbelievable.Never had he time, certainly not for his wife and
children,neither for his two mistresses."Still a pair little years of patience"he always said,
"and than we will let see what.....".But he didn't finish his sentence, because he must go
away again to the follow appointment. ....Untill once morning.....He ran into his office and
his secretary said that a man was waiting for him."Did he have an appointment?"No,the man
didn't have an appointment,but according to her it was an entire special man.He looked entire pale and he was entirely dressed in black.The man asked how he was named,that
other man."He didn't want to say his name,but he said that you knew him good".It once more will be one of other beggar who has known my mother,she gave on everyone,on the
mission,the doctors without frontiers, help against cancer,and sister Michaëla,and Vincentius ...But he had repealed all that,you never knew if it should come out right,there
left a lot of it after."Ask the man where I can pay in,and says that he can go away.
The man hadn't a number and he also needn't money."He would talk to you personal.
Just one time.""Let him than come in.Two minutes!"Only later the man with the soft,pale
face was in front of his bureau."We shoud know each other"said the business-man.
"Ah"said the dark man,"We have never met eachother,but you know me well.I am theDead"
The business-man just was frightened.This was somebody wich he properly hadn't expected."Can I help you for something?"he slowly asked."Not special"said theDead.
"Only,I immediately fetch you,you have to come with me".The businnes-man became pale and nervous."You come very inconvenient"he stammered,"I am so busy today,and also tomorrow.Can we make a later appointment?Or can we not delay it for a time?Money hasn't
importance.I can pay".The Dead said it had nothing to make with money.He looked on his
watch."Your time is come"said the Dead.But the man said it was not possibly to come with him, he must be on an appointment,he was already late, he quickly taked his handbag,
ran out the door, ran down the stairs,leaped into his Jaguar,drove fast out of the garage
and drove himself in the demolition on the first traffic light,against a big lorry.
"I just would say him to be prudent on the traffic light"said the Dead against his secretary,
shaking his head.The Dead went slowly down the stairs,walked quiet to the place of the
accident and got in the tooting ambulance.
The following day the newspaper let know that the famous businnes-man was died
Mijn dochter An en haar man Luc waren uitgenodigd bij ha ar kozijn Johan inMeldert.
Kermis Impressions.
Somewhere deep in the Flemish country,there where East-Flemings and Brabanders each other reach the hand,there is it so lovely Meldert.Best is it to discover by accident,because when you have to look for it,a meldertse curse perhaps should unroll on your vocabulary.
On sunday the second of July 2000 the village was awaked suddenly out of its summersiësta,otherwise so peaceful,by a grandiose barbecue.beforehand our kind host Johan and dito sweet lady welcomed us all by their home.Was the offered appetite-stimulating aperitief of the house a wise idea?The annoncement talked really about an orgy!Soon however the family-caravan moved on direction Meldert-city.The extended sunbaked lawn behind the church smiled us.The locally reception-committee waited for us with spoon and fork, while the music-band of hunger and thirst was playing cheerfully,with motto:"music during eat".
The plastic-plates bent dangerous among the culinary weight,while one finger of my fork succumbed below the pressure.I tought just on Euro 2000-circumstances where plastic-cups had to help prevented hooligan-vandalism.
With a satisfied feeling,out of the gastric region,I look around the Breugelaans kermis-scene.A motley horde relations drowned in noise and number the seemingly less in number and more modest villagers.The latters were referred literally to the sides of the square.The relations had hauled in the centre-part of the lawn.
Host Johan and Co didn't sit still.While two Morlion's sitting the music-company kept stand-up,Johan ran,like a devil who does all,the soul of his body because to fill up all the orders of drinks.Maenwhile the youth manifested digestive on the spring-castlle. Soon however the time to go was come for my wife and I.With satisfaction I looked once again the eating battle-fields.I was aware the succession of the family is ensured,the Meldertse kermis saved.
