Mijn levens... Bomen komen mekaar niet tegen,maar mensen wel.
07-12-2008
Vervolmaking van ons funktie L.O.S.
Doordat wij (André en ik) gekozen hadden voor de funktie van Onderrichter Lichamelijk Opvoeding en Sport;waren wij ook verplicht van ons steeds op de hoogte te houden van de evolutie in de sporttakken en zijn aanverwanten.Daarom moesten wij ons toeleggen op het halen van het Reddersbrevet in de discipline "zwemmend redden".Daarvoor moesten wij gedurende een jaar de wekelijkse maandagkursussen volgen in het Stedelijk Zwembad te Schaerbeek.Wij verplaatsten ons samen per voertuig vanuit Gavere.De lessen werden gegeven door de ervaren en gediplomeerde lesgever BOCQUET,Marc, die aangeduid was van de KBZRB van Belgie om de lessen te geven. Deze bestonden natuurlijk voornamelijk uit de verscheidene zwemstijlen die moesten kunnen toegepast worden.Het aanleren van de duiksprongen,voornamijk de redderssprong, en dan het moeilijkste van al, het bovenbrengen van de loodzware houten pop,waar loodjes konden bij gedaan worden om deze te verzwaren. beginnend oplage dieptes, om de speciale handelingen aan te leren van het vastgrijpen van de pop; om later naar het diepere gedeelte van het zwembad over te gaan. Het lukte niet altijd dat men in zijn dagje was, hetzij om lange baantjes af te leggen,of om verscheidene malen kopje onder te gaan, of als het niet lukte dat de pop uit je handen glipte. Het is in dit jaar dat wij beiden de perfekte zwemstijl van het streekzwemmen geleerd hebben,dat ons later, toen wij begonnen met de zwemlesen te geven aan al ons personeel; dat uiteindelijk verplicht was ieder jaar 25m te kunnen lukken in zijn zwemproef.Het ligt ook aan de basis van de verschillende deelnames van de Militaire Zwemkampioenschappen waaraan de eenheid ieder jaar aan deelnam. Uiteindelijk zijn wij beiden dan met onderscheiding beloond bij het halen van ons Reddersbrevet van de KBZRB. .Maar daar bleef het ook allemaal niet bij,wij schakelden de zwemlessen in aan ons wekelijks programma, de maandagmorgen en de vrijdagnammidag. Het kende een enorm succes,omdat velen in de eenheid niet konden zwemmen,en of niet goed genoeg om hun Zwemproef af te leggen. Tientallen zoniet honderden collega's miitairen hebben wij ooit leren zwemmen 07/12/2008
In de loop der jaren is de naam van de eenheid een paar maal veranderd.Na C(R)C1 werd de naam C(R)P-SEMMERZ voorop gezet, en nadien toen de school van TCC werd bijgenomen onstond de naam van Air Traffic Center Control, zoals hij ten huidige dag nog steeds is. Toen uiteindelijk André Van Maldeghem bij mij in de sportsektie geposteerd werd, hebben wij beiden een Sportsektie op punt gesteld en een naam verwezenlijkt in de Luchtmacht en zelfs in het leger in het algemeen.André kwam op een aardige manier bij mij terecht.Toen was er een zekere Michel DeBree bij ons in de sektie,en die werd slapend aangetroffen in de plint door de korpsoverste en kwartiersadjudant Raymaeckers.Michel diende de eenheid te verlaten en zodus kwam André deze plaats op de organieke tabel innemen.Samen hebben wij onze sportsektie een naam toegemeten die bekendheid verwierf in gans de Luchtmacht en zelfs in gans het leger.Tijdens de bevelperiode van Majoor DE SOOMER hebben wij zelfs het Belgisch Wielerkampioenschap Veldrijden georganiseerd in samenwerking met de Gentse Wielrijdersbond en met de Gaverse Wielerclub. Het was voor het eerst in de geschiedenis van de eenheid dat er een 20.000 toeschouwers in en rond de eenheid waren om dit kampioenschap te volgen en met uitzending op de televisie dan nog.Het was een grote dag voor de eenheid.De gelden werden dan ook in drie verdeeld, ons deel werd gestort in de Kas Bijzondere Diensten van de eenheid, die ten goede zorgt voor de militairen van de eenheid o.a. sinter klaasfeest en dergelijken.Ieder jaar rond hetzelfde tijdstip ongeveer organiseerden wij het Belgisch Militair Wielerkampioenschap op de Baan.Dit gaf ons een bekendheid op alle vlakken.Vele bekende sportmannen zijn bij ons in de eenheid gepasseerd,omdat er geweten was dat deze in een sportieve eenheid terecht kwamen.. joe 28/09/2008
Zoals ik al zei deden de verplaatsingen zich voor per trein en legerkamion.Ik vertrok in Lokeren om 07.10u en kwamen via de bommeltrein, die14 keer stopte onder de baan aan in Gent St Pieters en vandaar per kamion naar het kamp te Gavere via Semmerzake. De dienst ving aan om 08.15u tot 16.45u en dan weer terug via Gent naar huis.Ik woonde toen in de Jasmijnstraat en samen met adjFons Huybrechts(khaki) keerden wij te voet van het station naar huis.Mijn zoon Geert werd daar geboren in 1959.Er zou natuurlijk verandering in komen door te verhuizen,doordat mijn schoonmoeder de kleine zou helpen grootbrengen,en mijn vrouw nog bleef werken.Ik verhuisde naar de Heilig Hartlaan,in een groter en mooier huis,en had achteraan plaats om mijn vespa te gareren.Ik woonde toen ook dichter tegen de ouders,en kon vandaar beter de traingen volgen van het voetbal,en de turnlessen die ik nog gaf aan de turnvereniging.Rond die periode gaf ik ook soms conditietraining voor Julien Labeau,die toen trainer was bij RC.Lokeren.
Toen mettertijd stilaan de werken vlot verliepen,want alles gebeurde via de militaire gebouwen,en met de nodige hierarische aanvragen en tijdsverloop.Er moest een verwarmingsinstallatie geplaatst,nieuwe ketel en brander. Er moest binnen en buiten geverfd worden.Dus daar verliepen in totaal een tweetal jaren over.Intussentijd had ik va vrienden een wasinstelling kunnen recupereren in de Leopldskazerne in Gent, en werd dat geinstalleerd in een van die beneden kamertjes.In het andere kamer was mijn groot materiaal gestokeerd,zoals de plint, de bok, de evenwichtsbalken, de klimrekken, de koorden en toggels, de medecinsballen, de atletiekbenodigheden,enz..;Trap op had twee ruimten, links organiseerde ik het kleine sportmateriaal in kasten, en de eventuele kasten voor het sportpersoneel.Rechts gelegen was mijn bureel in te richten.Telefoonleiding moest gelegd worden.Een collega Fernand DeDoncker regelde dat.Het bureel en de stoelen werd door Lt Jacobs bezorgd, want die was tevens kazerneringsofficier.De schilderwerken werden uitbesteed aan een burgerfirma. Er moest ook een nieuwe dakbedekking komen. En later zou er een nieuwe grondbedekking gelegd.De houten plankenvloer zou dan uitgebroken worden,opgevuld worden en chappen en rubberen vloerbekleding zou voorzien worden. Maar intussen gingen steeds de lessen in turnen verder,ook werd er lijf aan lijf onderricht gegeven aan het verdedigingspersoneel, dat VVE werd genoemd. Dit personeel moest physisch voorbereid worden op hun proeven om het VVE-brevet te bekomen, dat zij in een andere eenheid toen moesten gaan afleggen.Ik was toen ook begonnen met het aanleggen van een verkleind voetbalveld.Het kamp bestond meestal uit ijzeren barakken.Zowel wat refter,keukens,slaapzalen, verpleegzaal,alles was in die barakken geinstalleerd. Er werd mij wel een magazijnier-militiaan toegekend,die in mijn sportmagazijn zijn werk had. Een daarvan was ooit Willy Planckaert, de toen zeer gekende wielrenner.Ik kreeg ook een assitent toegewezen kpl Lepez,Henri.Een zeer bekwame jongen waar ik zeer veel werk mee verricht heb.Toen was er nog geen sprake van André Van Maldeghem bij mij in de Sportsektie.Die zou later, jaren met mij de sportsektie leiden,toch een twintig jaar lang;tot mijn op pensioenstelling,en hij zou later dit bevel overnemen.Maar zover zijn we nog niet.André moest nog eerst in de Lichamelijk Opvoeding afdeling geraken ;want hij was toen nog gekazerneerd in Aarlen,als gewone onderrichter,onder de leiding van een zekere strenge Kapt.Niederprun.Dus er moest gezorgd worden dat André naar Eupen kon voor de jaarkursus,daarvoor zijn er stappen moeten gezet worden via het hoger echelon. Persoonlijk zijn wij daar nu een Cdt Lippens en Gen VERVERCKEN nog steeds dankbaar voor.André trachte ook via de politieke weg met een senator te werken.Uitendelijk is alles daarvoor toch in orde gekomen. joe 16.08.08
Ik had toch kunnen bewerkstelligen dat ik niet in het KMILO moest blijven als lesgever.Ik moest ook niet meer terug naar de Technische School te Safraenberg. Mijn nieuwe eenheid was gelegen te GAVERE en was de eenheid C.R.C 1( Control en Reporting Centrum 1). Ik mocht die eenheid vervoegen op 01 september 1957, dus kon ik nog een periode in verlof blijven in augustus. De toenmalige Korpsoverste was Maj.DE SOOMER,F. broer van de befaamde Generaal DE SOOMER. Werd daar door de korpsoverste goed ontvangen en samen met de toemalige korpsadjudant L.RAYMAEKERS voorgesteld en rondgeleid in de eenheid.Raymaekers was ook in dezelde funktie geweest in het OC. Dus wij kenden elkaar.Wij reisden ook samen met de trein. Er werd met legerkamion vanuit het kamp richting station Gent StPieters gereden,en 's morgens terug gebracht naar Gavere,via Semmerzake,waar het grootste gedeelte van de militairen tewerk gesteld waren in een vier verdiepingen diepe bunker, waar de radarposten zich bevonden,met al hun bij behoren.Een sportsektie moest nog uit de grond gestampt worden,maar dat waren zorgen voor de toekomst.Ik had een kamer en van daaruit vertrok ik om les te geven,hetzij in de refter,rond de grote tafel,of op de site boven de bunker.In MUNTE waren evenens stations gevestigd die resorteerden onder de eenheid.Daar ook gaf ik soms turnen ronde de tapbiljart,of volley-ball op de site.Ik had toen een zeer sportieve,goede sportofficier een zekere Lt JACOBS,die later een van mijn naaste medewerkers zou worden en de ideale officier was om mee samen te werken. Het was ook hij die de eerste mogelijkheden verwezenlijkt heeft om een sportsektie uit de grond te stampen.Wij mochten beschikken over de oude OPS-room op de site in Semmerzake.Die houten barak werd volledig in panelen afgebroken en terug opgemonteerd te Gavere naast het garagecomplex.Dat vergde verschillende maanden aktieve arbeid met behulp van verscheidene andere diensten zoals,kazerneringdienst,bureel Milit.Bouwwerken,enz..Dat alles is niet zomaar op een paar dagen verwezenlijkt geworden.Daar zijn een paar maanden overheen gegaan. joe 13.08.08
Toen ik terug goed ingeburgerd was in StNiklaas,in het opleidingscentrum kreeg ik als opdracht mij bezig te houden met de zwemlessen die moesten gegeven worden aan de rekruten.Wij waren toen in de sportsektie met een vijftal lesgevers, en ieder had zo zijn specialiteit.Er was maitre MARTENS,A. die de overleden maitre CLAESSENS opgevolgd was, erwas WILLEMS,DIMIAUX,VERHAERT,IMPENS,en ikzelf. Vroeger werd er per peleton naar het zwembad StMichel gegaan.Daar werd er ontkleed en de zwembroek aangetrokken.De mannen werden ingedeeld in de zwemmers, ook een paar goede zwemmers als redders ook aangeduid, en de beginnelingen,die moesten leren zwemmen.Ik gebruikte ook veel regenten of licentiaten LO.die toen ook hun dienst deden, om mij te helpen.Dat was een plezante periode.Later toen het zwembad van StNiklaas,aan de Gentse steenweg, open gegaan is,werd er naar daar gegaan. Dat was natuurlijk mooier en nieuwer, en hadden we meer mogelijkheden.Ik kon toen rechtstreeks van huis naar het zwembad komen,ik had toen een mooie vespa.. Gedurende dat jaar werd ik ook opgenomen in het beroepskader van de onderoffcieren,en moest er toen ook de eed voor afleggen.Het stond toen ook vast dat ik daardoor het leger zomaar niet meer kon verlaten.Ik bereidde mij intussen opnieuw voor om weer naar Eupen te vertrekken en opnieuw te beginnen .Dat stond toen al vast. Ik trouwde op 6 augustus 1955 te Lokeren , en zou diezelfde maand nog vertrekken naar Eupen.Geen huwelijksverlof dan maar. Ik begon de nieuwe sessie in augustus 1955.En weer waren er luchtmachtcollegas mee met mij;er waren Jan GOMMERS,Serge CARLIER,JosDE KINDER,Sus SWINNEN. Gedurende dat zelfde jaar werd ik daar ook benoemd in een hogere graad.Maar dat was daar van minder belang,men liep daar nooit in uniform,maar altijd in training.En de rest was men in burgerkledij,zowel in de bar als mess,of als men in W.End ging.Alles verliep daar naar wens, de tijd vloog voorbij,was veel vooruit op de andere collegas en eindigde dat jaar als tweede best gerangschikte,met grote onderscheiding. Men had zelfs met mij voor,om mij daar te houden als lesgever keurturnen,in opvolging van maitre SONNEN,die op pensioen zou vertrekken.Maar daar zou nog een hartig woordje over gesproken en geschreven worden.Uiteindelijk kon ik toch terugkeren naar het OC te StNiklaas, en dat was natuurlijk wat men thuis ook het liefst had. Mijn vrouw zag die verplaatsing ook niet zitten,zij werkte ook indertijd. Wij hadden van het KMILO ook eenn maand schoolverlof gekregen en daar zou ik natuurlijk van genieten.Ik vervoegde op tijd en stond de eenheid, en kon weer aan de slag in de sportsektie.Er deden geruchten de ronde dat er sprake was van de eenheid te ontbinden,en het OC te verplaatsen naar Koksijde.En waar rook is, is er ook vuur.De eenheid werd ontbonden in april 1957,en stelselmatig kwamen de telegrammen toe van de verplaatsing van het personeel naar verschillende eenheden.Ik, samen met Verhaert,A.werden geposteerd naar de Technische School te Safraenberg te StTRUIDEN.Dat was andere koek,gelukkiglijk weer in de sportsektie,maar met andere bazen en collegas.Ik werd er living-in,en kon enkel in de WEnds naar huis.Ik zocht om dichter bij thuis te kunnen liggen ,en dat was dus Gavere of Koksijde of Zellik.Uiteindelijk kon ik permuteren met een collega Jos DE KINDER,die weg wilde in Gavere.Op hoger echelon kende ik iemand (Walschaert)en die kon ik overhalen dat de mutatie in kannen en kruiken kwam.Ik zou vertrekken op 1september naar het CRC1 te GAVERE. joe 12.08.08
Toen de ambulancewagen vertrok met mij,stond gans de sessie buiten om mij "veel geluk" te wensen. Ik zag geweldig af in mijn buikstreek,en ook van het braken.dr GEUNENS had mij ook al een paar pikuren gegeven ,ik denk tegen de pijn Toen onderweg voelde ik ieder schokje van de baan.Aangekomen in het Militair Hospitaal te Luik stelde men onmiddellijk de diagnose vast.Gesprongen appenditis. Ik werd direkt onder narcose gezet,dat was toen nog met chloroform op een prop watten.Verder wist ik niets meer. Werd wakker in een grote kamer met vier bedden.Had natuurlijk veel pijn.Een zuster-verpleegster kwam me vertellen dat mijn appenditis gesprongen was en dat de inhoud gans mijn buik aangetast had en besmet was.Er zaten niks anders dan afgebeten nagels in de appenditis.Ik was een hevige nagelbijter altijd geweest, dat was nu het resultaat.Ik heb in die periode in het hospitaal gedurende die 23 dagen dat ik er moest verlijven 144 inspuitingen gekregen in de buikstreek.Op het einde toen de zuiveringssonde verwijderd was,zag ik het resultaat.Een lelijk lidteken,en het vel was niet netjes aan elkaar gegroeid.Er werd een groot verband opgeplakt,en ik mocht in herstelverlof voor een maand vertrekken naar huis.Ben niet naar huis vertrokken ,maar naar Eupen,naar school. Ik vroeg daar of ik verder mocht doen,en mocht het doen op eigen verantwoordelijkheid.Ik volgde verder de kursussen,en deed de lichamelijke oefeningen mee die ik kon.Ik was toen al drie weken ver in mijn herstelperiode. Ik riskeerde mij in de les van keurturnen,dat gegeven werd door maitre SONNEN, aan een oefening met zwaai aan het rek,en probeerde er de kleine"kiep",daardoor belast men zijn buikspieren,en armen,en het was zover.De wonde sprong volledig weer open,met alle gevolgen vandien. Ik moest de school met veel verdriet verlaten,nam met veel tranen in d'ogen afscheid van mijn vrienden en leraars.Ik moest mijn vroegere eenheid StNiklaas terug vervoegen,en kreeg nog 14 dagen herstlelverlof.Ik kon opnieuw mijn job als assistent PTI(PhysicalTrainingInstructor) hervatten. Ik zou mijn tik afwachten en zeker het jaar daarop volgend herbeginnen en verder doen,opgeven was iets dat ik niet kende.Ik wilde en zou mijn doel bereiken. joe 04.08.2008
Wat mij het moeilijkste trof in gans mijn periode in de school waren de loopoefeningen,zeker mijn drie eerste maanden,toen werd er wat gecrost in de omgeving van de vesdre enkele kilometers verder gelegen lag daar de afdamming van de vesder. Daar rond en op de flanken van de heuvels er rond denk ik dat wij daar iedere vierkante meter geraakt hebben.Men had daar ook de loflijke gewoonte, het laatste lesuur de zatervoormiddag om 11u ons de afstand afdamming vesder naar de eenheid te laten afleggen,in het begin,in sportkledij en progressief werd het iedere week verzwaard van kledij,dan met de botinnen,daarna met de rugzak,en op 't laatst in gevechtskledij.En dat deden ze dan express,omdat men wel moest lopen,want als je in WEnd wilde gaan ,ja, dat moest je de bus nog kunnen halen om 12.00u voor de ingangspoort.Je kwam dan bezweet toe,wilde rap nog eens douchen,aankleden,valies pakken en wegwezen.En de afstanden vermeerderden ook progressief.Dus,conclusie ik ben daar in het begin dikwijls moeten blijven want ik kwam altijd te laat voor den bus.Van toen af had ik gezworen dat dit zou veranderen,en dat ik meer zou trainen op het lopen,uithouding, dieeten,vermageren,op mijn gewicht letten enz..Roken deed ik toch niet.En ik moest vaststellen dat ik verbeterde stelselmatig, in plaats van aan de staart te lopen in het begin,zat ik nu al halfweg in de groep na een paar maanden,na zes maanden liep ik al mee met de kop. Zwemmen werd er gedaan in het zwembad te Verviers onder leiding van maitre WEGNEZ,frans-talig. Ik heb daar perfekt leren streekzwemmen. Mijn lievelingsvakken waren natuurlijk buiten het Turnen,zeker de kennis van het spierstelsel en zijn bewegingsleer ervan.Ik had één handicap,ik had vroeger in het middelbaar onderwijs niet gekozen voor de Grieks-Latijnse afdeling, en dat bekloeg ik mij nu,doordat de benamingen van de spieren in het latijn gegeven werden,en wij telkens deze moesten laten vertalen door de lesgever dr.GEUNENS.En ik zou zo graag in de branche van de gezonheidssector terecht gekomen zijn,hetzij in de Kiné of de L.O.en het is dan uiteindelijk toch de L.O. geworden.De lessen en kursussen stapelden zich op, gelukkiglijk moest er niet voor betaald worden. Tot op die ongelukkige vrijdagavond,toen ik na het avondmaal opgenomen werd in de plaatselijke infirmerie met braken en maagklachten.Bloedonderzoek door dr GEUNENS liet uitschemeren dat de verhouding van de rode en witte bloedcellen niet correct was en dat er iets abnormaals aan het gebeuren was.Maar het vervoer naar de luikse kliniek stond onmiddellijk op het programma.Dus werd ik in allerijl naar Luik vervoerd. joe 03.08.2008
Toen ik benoemd werd als o/off. was ik in de voorwaarden om mijn aanvraag te doen om de lessen te volgen in het Koninklijk Militair Instituut Lichamelijke Opvoeding. De school was gelegen te Eupen en was een van de verst gelegen eenheid in ons kleine Belgie.Ik deed mijn aanvraag voor het eerst in 1953,volgde dan de eerste inwijdingssessie die ongeveer 2maand duurde,en vertrok dan voor voorgoed naar Eupen in 1954, inde maand augustus.Ik ontmoette er nog en paar collegas van de LuM,onder andere Ch.HAESEVOETS, Fons DANCKAERTS.Doordat het een intermachtenschool was waren de drie legertypes vertegenwoordigd,maar landleger was het best vertegenwoordigd.We waren met ongeveer een twintigtal leerlingen,wat de vlamingen beteft,en hetzelde aantal bij de franstaligen.Er waren ook een drietal officieren in onze groep, maar daar bestond geen onderscheid van graad of stand in,men was leerling en allen hetzelfde gekleed in training.De lessen vingen aan om 08.00u en eindigden 's avonds te 17.00u. Dan was er studie tot 19.00u en toen was men vrij tot 22.00u. Van uitgaan was niet veel sprake.Het was zodanig geregeld dat er toch moest geblokt worden, wilde men 's anderendaags meekunnen, zowel op theoretisch vlak als op lichamelijk vlak, want men was vermoeid in het begin van het ongewone ritme, en van de moeilijkheidsgraad.van de soort lessen,waar men in het begin niet veel van verstond.Van toegepaste scheikunde,bewegingsleer,kennis van het menselijk lichaam,zowel gans het beenderstelsel van het geraamte, en de aangehechte spieren enz..Daarbij kwamen dan nog alle sporttakken ter sprake en zijn reglementering. Ook de praktijkoefeningen waren niet van de poes,zweeds turnen, toestelturnen,atletiek,zwemmen, basket enz... De W.Ends waren van zaterdagmidag 12.00u tot 'szondagsavond 24.00u. Ik heb gedurende dat eerste jaar niet veel naar huis geweest. Ten eerste de verbindingen, met de bus van Eupen naar Welkenraedt, via Verviers naar Luik, zo Brussel en via Dendermonde naar Lokeren. Toen arriveerde ik daar om 6u 'savonds de zaterdag en de zondag terug naar school en vertrekken om 4u in de namiddag.Dat was de moeite niet.
Toen wij van de trein stapten in Charleroi zagen wij op het perron voor Philippeville veel bekende gezichten van onze tijd in de opleiding in de beginjaren, vrienden die allemaal de school wilden volgen voor o/off. Natuurlijk waren er nu twee mogelijkheden om te volgen; er waren er die de sessie administratie en logistiek gingen volgen,en dan de anderen zoals ik de afdeling onderrichter. Nadat wij in de kazerne in Philippeville toekwamen,bevonden wij ons in de benedenkazerne,daar werden de lessen gegeven,en waren ook de slaapkamers gelegen. In de bovenkazerne hoger in het dorp gelegen,daar bevond zich de eetzaal en keuken. Wij sliepen op het eerste verdiep,en zoals gewoonte sliep ik onderaan en mijn kameraad André Vercauteren nam het bovenbed.De eerste dagen verliepen zoals verwacht met veel inschrijvingen,installaties,les-en leerboeken ophalen enz. Vanaf de tweede week begon pas de les en oefeningen.'sMorgens om 8u was er telkens de vlaggegroet op het marktplein van het dorp, en daarna vertrok men naar het klaslokaal.Iedere dag werd er gewoonlijk een achttal uur doorgebracht in de klas.Wanneer buitenoefeningen en drilloefeningen gegeven werd,werd dit gewoonlijk ver uit de dorpskom gedaan.De kursussen bestonden uit dezelfde stof als uit de periode voor korporaal, maar dan meer uitgebreider en meer gericht op bevelvoering en lesgeven in een zeker vak.Ik had het steeds moeilijk met de vroegste uren,opstaan te 6u.,buiten op de binnenplaats zich wassen en scheren en dat terwijl de temperatuur onder nul kwam.Om 7u was het ontbijt naar de andere kazerne ,verplaatsing telkens per peleton.Gedurende die 6 à 7 maanden die wie daar doorbrachten hadden we natuurljk praktisch iedere week ondervragingen,hetzij schriftelijk hetzij mondelings over de voorbije lessen. Indien er niet genoeg punten gehaald werden,kon je natuurlijk fluiten naar je W-End naar huis,en dat was al maar van de zatermiddag tot de zondagavond.Ik heb daar niet teveel naar huis geweest,omdat het de moeite niet was en te duur voor mijn portemonee.Halfweg de sessie zijn een paar collegas moeten vertrekken,wegens onvoldoende punten en prestaties en qua gedragscode.Er werden ook strafpunten uitgedeeld,bijv.telaat op de les of verzameling,of onbeleefdheid tegen de oversten,of slechte inspektiepunten zowel op het wapen als de kledij.Al die strafpunten samen leiden dan soms tot sankties.Indien men 2 sankties had kon men de school verlaten,en terug- gestuurd naar zijn eenheid.Maar ik en mijn vriend zijn er goed en glansrijk uitgekomen.De school stond ongeveer gelijk met een hogermiddelbaar onderwijs.Wij beiden zijn teruggekeerd naar onze eenheid te StNiklaas als onderrichter,en in afwachting van ons benoeming tot sergeant. Wij werden sergeant benoemd op26 decemer 1952.Om toch het niveau te halen moest er na een termijn van een drietal jaar terug naar de school gekomen worden,om gebreveteerde o/off te worden,om later automatisch telkens in een hogere graad en niveau benoemd te worden.Maar dat was nog ver af. 20.07.08
Na die eerste opleidng werd ik geposteerd in het OC StNikaas, dat was op mijn eigen aanvraag, en het dichtst tegen thuis.Ik speelde in die periode ook nog in de voetbal bij RC Lokeren en kon zo ook 's avonds de trainingen mee maken,want ik had ook een nieuwe Vespa kunnen kopen,om mij te verplaatsen. De zondagvoormiddag gaf ik ook nog turnles in een Turnkring"Voor Geest en Lichaam". Zoals ik zei ik bleef in StNiklaas als "foet-foet"dat is in militaire termen,iemand die uit opleiding gekomen is en kandidaat voor een volgende school voor bevordering.Ik moest nog eerst de opleiding volgen voor korporaal. Dat was terplaatse,en duurde ongeveer zes maanden.In afwachting werd ik op het bureel geplaatst van Kapt.JONGEN,J.waar ik wat bureelwerk moest doen,zoals vergunningen invullen,de dagelijkse getalsterkte bijhouden van de P.S.(Peleton Speciale) en de huishouding voorlichten voor de ingeschrevenen voor het eten.Na een paar maanden was het mijn beurt om de opleiding van de P.S. te volgen. Dit verliep allemaal naar wens en had geen enkel probleem,en was goed voorbereid geweest.Na deze kursussen werden wij korporaal benoemd op 01 september 1951;en werd ik ingedeeld in een smaldeel als onderrichter.Dat bestond er in om de schachten die binnen kwamen om hun diensttermijn te doen, gedurende ongeveer 6 weken een eerste opleiding te geven als soldaatje.In die periode kwam ik verschillende mensen tegen die ik later nog zou ontmoeten in het burgerleven. Na ongeveer een jaar StNiklaas werd ik opgeroepen om als kadidaat-onderofficier school te gaan volgen in PHILIPPEVILLE. Want om ooit te kunnen komen tot mijn wens om in de Lichameljke Opvoeding terecht te komen,moest ik eerst onderofficier worden. Dus vertrok ik richting de walen naar Philippeville,samen met mijn vriend André Vercauteren.Het schone leven was voorlopig voorbij... 16/07/08
2 OKTOBER 1950. Bij mijn vertrek uit het station in Lokeren,ging er van alles door mijn hoofd. Verscheidene vrienden die eveneens met mij zouden vertrekken waren er niet en hadden hun kat gestuurd;wat ik zeer flauw, zoniet laf van hun vond.Ik vertrok richting klein Kasteeltje voor de proeven en onderzoeken. In die periode ging dat allemaal zeer vlug en werd er niet zo nauw gekeken,er moesten vrijwilligers binnen komen.Na mijn goedkeuring,had ik gekozen voor de Luchtmacht,niet varend personeel,omdat ik lichamelijke opvoeding wilde volgen ,hoe dan ook. Ik moest me aanmelden begin oktober in Melsbroek,toen de 15e Vervoer en Verbindingswing. Wij waren in een peletonnetje van 6 of 8 man,onder leiding van een oude korporal STOFFELS,en in afwachting van ons overplaatsing naar het Opleidingscnetrum in StNIKLAAS,moesten wij maar wat karweitjes doen.Paden proper maken en wat helpen in de keuken enz. Uiteindelijk werd er vertrokken naar het OC StNiklaas. Er was intussentijd een gans groot peleton van zo'n 60 man samen om te starten met de opleiding.We werden er gelegerd in een grote slaapkamer op een eerste verdiep in verbouwde stallen.We sliepen in stapelbedjes per twee, ik onder en boven mij een vriend uit StNiklaas,VERCAUTEREN André.Daar zou ik later verschillende opleidingen en vervolmakingen mee doormaken. De basisopleiding bestond er in de kennis van de Militaire Wetten, de Inwendige Dienst, Drill, Bewapening, Tucht,enz.. We werden 's morgens gewekt te 6u door de trompetsonnerie "Opstaan".We hadden toen een uur om zich te wassen, het bed terug oplijnen,aankleden met de webbing, en klaar beneden staan om naar de refter voor het ontbijt.Daarna begon de respektievelijk alledaagse vlaggegroet op het paradeplein, met alle serimoniele gedoe van bevelsovergave en overname. Om uiteindelijk van een sergeant of korporaal les te krijgen volgens de lesrooster, hetzij in een klaslokaal of op het terrein.In het begin had iedereen heimwee naar thuis,'savonds hoorde men menig gesnotter in bed. Ik was daarin zeer gehard van thuis uit,door de strenge vaderlijke opvoeding.Die dagen gingen vlug voorbij. 's Avonds moesten er ook nog karweien gedaan worden,zoals de kamer schuren met 4 man, zijn webbing bleucoteren,koper kuisen,hemd soms wassen,kostuum strijken, alleen de vest,want de broek werd gestreken onder het laken in bed door er op te slapen,dan had men een scherpe plooi in de broek. Van uitgaan was er in die periode niet veel sprake,ten eerste hadden wij niet zoveel geld,wij kregen toen 20Bfr per dag ,tweemaal in de maand uitbetaald,de 15de en de 1st van de maand..Eenmaal in die opleiding van 6 weken zijn we naar huis mogen gaan. Vertrek de zaterdagmiddag,en de zondagnacht terug binnen zijn om 22.00u. In die opleidingsperiode zijn er vriendschapsbanden gesmeed die jaar in jaar uit blijven bestaan zijn tot op heden.Men leert mensen kennen en waarderen door pijn en smart,door te leren door smaad en schande.Vrienden maken die voor mekaar door het vuur gingen, ze zijn raar, maar ze zijn er. 05/07/08
Onze klas had als klastitularis de heer COLPAERT, een gentlemen-leraar. Leraar nederlands, joviaal in de omgang,korrekte taal steeds tegenover de leerlingen en daarbuiten.Een meester waar men naar opkeek.Mijn medeleerlingen waren van verschillende pluimage.Natuurlijk was het steeds opletten geblazen voor Rosanne,want zij was de dochter van directeur PROCUREUR.Van haar moesten wij ons een beetje kalm houden,wilden wij geen problemen krijgen.Natuurlijk waren wij, de jongens,in die periode de haantjes vooruit; en wilden we op een goed blaadje staan bij de twee meisjes.Het waren allemaal mijn vrienden,ook diegenen die van Moerbeke moesten komen.Daar waren dan DE SWAENE, VANDE PUTTE,Tuur SNEL,en meschien nog iemand,maar vergeten... Dan hadden we nog BONNAERENS,VAN BOVEN,VAN ACKER,VAN DURME, SAEY,Emiel, MICHIELS, SCHATTEMAN,A., METTEWIE, VERMEERSCH,COOLS,DE WITTE, ROELS,M.,SAEGHER, ROS,R.,DE MEY,DE JAEGHER,VAN BOXELAER als meisje was er natuurlijk nog Georgine DE VOS.en een paar jongensnamen die mij nog ontsnappen,dat waren de lokeraars. Wij zaten in moderne klassen,per twee op de banken. We hadden ieder uur een andere leraar voor de les,wat natuurlijk een groot verschil was tegenover mijn vorige school.Ik volgde de moderne humaniora,wat mij later zou spijten voor mijn verdere studiemogelijkheden.Er is nochtans een grote gebeurtenis die mij in het laatste jaar overkomen is,dat was toen ik samen met Willy DE SAEGHER in een van de gangen, met een brandblusapparaat naar hem aan het spuiten was. Toen heeft het wat gedonderd in het bureel van de directeur,en waren we bijna van school gezet. In het laatste jaar kwam er ook een militair van het leger praten over de mogelijkheden die de jongens hadden als zij beroepsmilitair wilden worden.En dat heeft dan ook geleid tot mijn verdere keuze voor later.Maar daar moest nog eerst thuis over gepraat worden, want vader had voorzien dat wij later de markten zouden blijven doen,en de winkel verder uitbaten.Dus dat was een ander paar mouwen.En daarin zal ik mijn moeder eeuwig dankbaar voor zijn,ook mijn broer Gustaaf zal wel toegeven,want ook hij is een andere koers gevaren ,hij wilde verder naar het onderwijs toe.Dus er zou thuis over gepraat moeten worden.Met alle gevolgen die er dan zijn geweest.Hevige discussies tussen moeder en vader,vooraleer ik de papieren mocht invullen om mijn aanwerving bij de Luchtmacht.Ik moest nog zeventien worden,dus moest vader nog zijn toestemming geven en willen tekenen.Dat bekwam moeder toen vader eens dronken thuiskwam en hij in zijn toestand getekend heeft.Wij waren uit dezelfde school met vijf kandidaten die zich hadden ingeschreven voor het leger. Wij wachten dus ons oproeping af.We zouden dus samen vertrekken voor ons drie dagen naar het Klein Kasteeltje.Maar...eens de dag daar was stond ik,alleen in het Lokerse Oud Station met een oproepingsbevel met een gratis coupon tot Brussel.Ik had een velourse vest aan met een "golfbroek" en een klein valiesje met een pyjama en wasgerief en een paar gedroogde worsten met boterhams. En ik was vertrokken voor een carrière die 35 jaren zou duren.Maar die weg was nog lang...
Op school in de Groendreef,werd er voor mij het begin van mijn verdere loopbaan gesmeed. Er werd vastgesteld dat ik in een te lagere klas zat,en moest starten,na een paar weken op school bij meester Cooman,dat ik naar het 1steMiddelbaar moest.Dat was gans al wat anders dan in den tijd bij de broeders in de Molenstraat.Nu zaten er in mijn klas zelfs twee meisjes. De dochter van de directeur,Rosane, en Georginne De Vos,samen met een reeks slimmeren dan ikzelf. De beide meisjes hadden gekozen voor het Grieks-Latijns, voor mij had men gekozen voor het humaniora systeem,, wat ik mij nu nog altijd beklaag,dat mijn vader mij niet bij de Grieks-Latijnse afdeling had laten inschrijven.Veranderen na een jaar,dat kon toen niet in die tijd. Uiteindelijk is alles nog goed geevolueerd. Tijdens die humanioraperiode haden wij turnles van een zekere Mr NIEMEGEERTS, een beer van ne vent,en een buitengewone leraar,ook op menselijk vlak(ben ik later te weten gekomen). Diezelfde turnleraar had dus snel door dat mijn grootste verdienste lag in de Lichamelijke Opvoeding.Ik voetbalde toen al van mijn zeven jaar bij Racing Lokeren, en was samen met mijn broer in een Turnkring Voor Geest en Lichaam.Daardoor kwam het hem ook voor dat ik nogal voor lag in de turnles.Hij had zijn opleiding genoten in het M.I.L.O.(Militair Instituut Lichamelijke Opvoeding) te Eupen.Daar werd men gevormd tot regent L.O.of Licentiaat. Daar heeft die Mr Niemegeerts de vlam in mij ontstoken, om mij op dezelfde wijze te vervolmaken.Maar zover waren we nog niet.Want ons vader had andere plannen voor ons op het oog,wat wij toen nog niet beseften. joe 23/06/08
Langzamerhand zagen wij vader soms op de landkaart,die op de muur was geprikt;speldekens steken,en altijd met een ander kleurken. Soms hoorden wij vader ook luisteren naar den engelse post op de radio;met veel geruis en in een moeilijk te verstane taal. Hij wist natuurlijk beter,maar het was ook gevaarlijker van dag tot dag voor hem,want hij werd ook gezocht voor een overval die hij samen met de witte brigade gedaan had op een munitiedepot van de duitsers. Daarna hadden ze een overval gedaan in Moerbeke ergens op een bureel, waar de borderrellen met eetzegels bewaard werden,om later aan de mensen te kunnen uitdelen. Dus het einde van de oorlog naderde.De duitsers trokken af richting Antwerpen.Er kwam nog wel een nieuwsje binnen,dat op de Oude Bruglaan een duitse tank terug Lokeren wilde binnenrijden.Maar uiteidelijk is dan toch alles gedaan gemaakt.En Lokeren werd bevrijd . Het volke stroomde toe op de grote markt en verwelkomde de bevrijders.Er ging 's avonds een stoet uit,met lampions, en aan de hand van moeder gingen wij mee. Er werd naar de huizen gegaan van degenen die mee met de duitsers geheuld hadden.Sommige ruiten bij die mensen dan uitgeworpen,en baldadigheden ook uitgevoerd door sommige heethoofden. Een nieuwe periode in ons leven zou aanvangen. Wij werden ook naar een andere school gestuurd.Naar de Rijksschool in de Groendreef. Ik belandde in het 6de studiejaar, bij meester COOMAN, de meester met het regeltje.Mijn broer Gustaaf zat denk ik in de 4de klas bij meester MAEGHERMAN. Dit was voor ons het nieuwe begin,en de basis van ons later beroepsleven. 10/06/08
We waren nog beiden te jong om te beseffen welke gevolgen deze oorlogs-toestanden konden teweeg brengen.Zowel vader als moeder waren er zich maar al te goed van bewust.Van slachten,en de markten doen kwam niet veel meer in huis.Hier en daar bij een boer ging vader een zwijntje slachten,alles gebeurde in het geniep, want dit was allemaal verboden.Er werd vollop gesmokkeld,met van alles,graan,boter,eieren.Bij ons thuis in de geburen was het opletten geblazen,want een van de buren was een Oostfrontstrijder en dus goed bevriend met de duitsers.Verscheidene malen werd bij ons thuis kontrole gedaan, voor het inrichten van een "lager" of inwoning van een paar duitsers.Moeder heeft dit altijd goed kunnen oplossen,door ziekteverschijnselen voor te wenden. In die 1942 werd de plechtige kommunie van mij, en de eerste kommunie van mijn broer voorbereid.Moeder was toen op de dag van het feest op genomen in het hospitaal met een zware operatie, en tante Tille,moeders zuster heeft ons toen begeleid.Feesten voor ons was er toen ook niet bij,wel een bezoekje naar de kliniek.In die periode was het een plicht in die katholieke school van wekelijkse zondagsmis en de vespers in de nammidag De zondagnammidag kon er wel naar de patronage gegaan worden,dat was toch in de straat,naast het klooster van de Arme Klaren,daar konden we alle spelen doen onder begeleiding. Ondertussen leefden ons ouders al hun gespaarde gelden op,behalve de verdienste van de winkel,maar daar waren beperkingen opgelegd en ook sommige etenswaren met zegels te betalen. Natuurlijk waren wij te jong om in die periode te beseffen wat er allemaal gebeurde.,zoals deportaties,gevangennames enz..Zoals een bruine pater,die iedere week bij ons thuis om patatten kwam die hij meenam in zijn boekentas.Dit zijn nochtans beelden,die je als kleine jongen toch niet vergeet.Hij was goed bevriend met ons ouders, en hebben later vernomen dat hij ook gedeporteerd is geworden. 28/05/08
Het is maar dan dat men terugdenkt aan wat was,als het slecht gaat. Moeder deed ons nu de verhalen over die tijd toen we in de schuilkelder zaten,om ons kalm te houden.Haar moeder en vader waren in de vorige oorlog(1914-18)gestorven door een voltreffer op hun binnenschip,dat verankerd lag in de Durme aan de OudeBrug.Beiden dood.Moeder en haar zuster en twee broers waren op slag weeskinderen.Werden eveneens ook elders grootgebracht bij familie of kennissen.Haar vader noemde Stien De Clercq,en haar moeder Thienondt.Angella. Moeder moest toen reeds gaan werken,met de kruiwagen, met een kistje gerookte vis,van deur tot deur.Had de kans niet gekregen om school te lopen,en kon met moeite lezen,schrijven of rekenen. Vader,langs zijne kant,zijn vader Fons Lauwaert, en moeder Louisa,waren voddenhandelaars,die in de Molenstraat woonden in een huisje op een binnenkoer van het voddenkot.'sNachts was pépé Fons nog nachtwaker met ne groten hond.Persoonlijk heb ik nog een paar herinneringen aan beiden,toen ik dan toevallig thuis was. Mijn vader toen hij terug kwam uit de oorlog in het jaar 1918,had zich aangemeld als treinwachter en begon op lijn Gent-Luik.In zijn vrije uren en in de W-ends speelde hij accordeon in de cafés,om centen bij te verdienen.Zo heeft hij moeder Adelina leren kennen, en zijn getrouwd toen vader 27j was,moeder was 7j jonger. Toen werd er beslist dat ze de markten zouden doen.De maandag Zelzaete,dinsdag Zele,woensdag Lokeren, en de zaterdag Gent.Alles werd in die tijd per vervoerder ter plaatse gebracht en terug. Ze openden toen de winkel in de Kazernestraat, met de hulp en gelden van pépé Fons en mémé Louisa.De jaren die volgden werden gouden jaren voor hen,vader had zijn treinjob op gegeven, en had toen stiel geleerd bij slachter Schram,als paardenslachter.Een broer van moeder,nonkel Dolf kwam bij vader werken ,en nog een paar knechten.De zaak draaiede goed.In 1937, werd broertje Gustaaf geboren, en de enige broer van vader, nonkel Gustaaf,werd peter. Er was toen ook al overgegaan naar de aankoop van het huis en een auto Minerva. Een van de eersten in Lokeren.Vader reed er ook mee voor gelegenheden voor trouwers,en eerste-en plechtige kommunies.Ja... En toen brak de tweede oorlog uit,met zijn gevolgenDe goede gouden jaren waren voor goed voorbij 27/05/08.
Na de bengeljaren bij moemoen,werd er van thuis uit beslist dat ik naar een andere school moest,dichter dus ook van thuisuit.Er was intussen ook nog een broertje geboren,maar deze keer voor het eerst in het moederhuis in Lokeren, en niet meer thuis.Broertje Gustaaf was een zevenmaanderken,en geboren op 09 .mei 1937. Er waren nogal wat problemen met de voeding,maar alles kwam toch stilletjes aan op zijn plooien,met veel karnemelkpap te eten. We groeiden samen op,broer werd meestal in de beginjaren opgevoed samen in de Kazernestraat, bij Emma De Muynck.Tot de oorlog uitbrak verbleven wij daar en 'savonds werden we naar huis gedaan,een paar huizen verder bij moeder en vader.Wij moesten toen naar school bij de broeders Hieronymieten in de Molenstraat.Mijn broer naar het 1ste studiejaar,en ik naar het 3de bij broeder Theofiel,bijgenaamd,bollekentut. Waarom,omdat hij de bel hanteerde voor het begin en einde van de speeltijd;en dat we op ons rangen moesten gaan staan,achter elkaar,stil-zwijgend,en niet meer bewegend.Die strengheid,waren we intussen wel al wat gewend van thuis bij pa Jules,gene gemakkelijken.En dan zoals ik al zei brak de oorlog uit,met al zijn veranderingen. 26/05/08
Lokeren werd gebombardeerd,op verscheidene plaatsen ontstond paniek,wat stond er allemaal niet te gebeuren? Vader besloot te vluchten samen met zijn gezin.Alles werd ingeladen in de auto,de nodige instructies voor het achter te laten eigendom werd met Emma de Muynck overeen gekomen.En vader met ons wilde richting Frankrijk vertrekken. Wij waren nog maar een paar straten verder in het gewoel en geloop van de mensen,of er volgde opnieuw een geweldige,ontploffing.Bij navraag zei men ons vader,dat men de brug over de Durme tot ontplofing gebracht had. Verder rijden leek nutteloos,men kon Lokeren niet meer buiten.Vader was genoodzaakt terug naar huis te keren. Alles werd terug uitgeladen,en men zou verder afwachten.Vader die de eerste wereldoorlog meegemaakt had,wist wat hem te wachten stond. Hij begon in de weide van de familie De Vuyst ,ons overburen, een schuilkelder te maken,met daarin 6 à 8 zitplaatsen.'sNachts bij de bombardementen werd er in de betonnen kaaskelder geslapen op matrassen.Moeder deed ons dan de rozenkrans lezen,om onze schrik en geschrei te trachten te kalmeren.Vader die een geharde weerstander was,en een hekel aan de duitsers had,wegens zijn opgelopen kwetsuren aan rug en elleboog van een bajonetsteek,was nooit in die kelder aanwezig ,maar altijd op de uitkijk of op de loop voor de bezetter.Bij huiscontroles is hij dikwijls,zelfs 's nachts, langs de daken op de vlucht geslagen ,samen met de gebuur De Canne,die ook tot de weerstand en witte brigade behoorde..Het waren beangstige tijden. Van paarden slachten en markten doen,was toen niet meer aan de orde.Moeder kreeg wel nog de toelating om verder de winkel open te houden op zekere uren. En alles was gerantsoeneerd,met zegeltjes.Die mochten wij dan op grote borderellen plakken.Van toen af kreeg ons jeugdleven een gans andere wending en levenswijze. 26/05/08
Ik werd,toen ik ongeveer 3j was naar de freubelschool gedaan bij de nonnekens in de PieterTackstraat bij soeur Honoré. Veel spelen en mandjes vlechten van papiersnippers, en veel naar het lievevrouw beeldje in de grot gaan op de speelplaats. Ik weet nog dat mijn ouders het ouderlijk huis aan et verbouwen waren,en ik moest op zekere dag om een brood in de gebuurte,was op de terugweg en slipte uit op het schuine plankier,viel op de straatstenen en plots stormde een gans peleton koereurs door de straat,en een paar ervan reden over mijn benen.Gevolg binnengedragen met gebroken been. Van toen af werd ik uitbesteed naar "moemoen" in de Ueberghdreef,het toenmalig 'tDijksken.De man werd pa Staf genoemd en moemoen was Margariet Temmerman.En iedere W-end werd ik naar huis gebracht op de schouders van pa Staf. Gelukkige bengeljaren,spelend op de vuilnisbelt op het einde van de straat,waar nu een mooie wijk bovenop staat. Of spelen rond het Kasteel, of op de trainbils lopen en nagels op de rails leggen voor een mesje te bekomen als de trein erover gereden had, of in de stoom staan op de brug over de spoorweg als de locomotief van de trein passeerde.Mijn vriendje was Edgar Van Hecke uit de geburen. Samen gingen we in de winter schaatsen op de toegevroren meers achter het huis van tante "zosse",nicht van moemoen. 18/05/08
