|
toen zei almitra: spreek tot ons over de liefde
en hij hief het hoofd en zag de mensen aan en er viel een diepe stilte over hen
en met een grote stem zei hij:
wanneer de liefde wenkt, volg haar
al zijn haar wegen zwaar en steil
en zo haar vleugelen je omhullen, laat je gaan
al zou het zwaard, verborgen in haar veren, je verwonden
en zo zij tot je spreekt, geloof haar
ook al verstrooit haar stem je dromen, zoals de
noordenwind je tuin verkeren doet in dorre woestenij
want zo de liefde je kroont, zij kruist je ook
en al dient zij tot je groei, zij snoeit je evenzeer
en zo zij opstijgt tot je hoogte en je teerste takken streelt die trillen in de zon
zij daalt ook af naar je wortelen en rukt hun houvast aan de aarde los
als korenschoven gaart zij je bijeen
zij dorst je tot je naakt bent
zij want je tot je vrij bent van je kaf
zij maalt je tot je blank bent
zij kneedt je tot je buigzaam wordt
en geeft je over aan haar heilig vuur
opdat je worden zult tot heilig brood voor gods heilig feest
al deze dingen doet de liefde opdat je kennen
moogt het verborgene van je hart en daardoor
worden zult een deel van 's levens hart
maar zo je in je angst alleen haar vrede en haar genoegen zoeken zou
dan deed je beter je naaktheid te bedekken en van liefde's dorsvloer weg te gaan
de seizoenloze wereld in waar je zult lachten maar niet je volle lacht en wenen, maar niet al je tranen
de liefde geeft alleen zichzelf en put ook uit zichzelf alleen
de liefde neemt niet in bezit en wil ook niet in bezit genomen worden
want de liefde is zichzelf genoeg
en als je liefhebt zeg dan niet 'god woont in mijn hart, maar veeleer 'ik ben in het hart van god
en meen niet dat je richting kunt geven aan liefde's loop want de liefde richt, zo zij je waardig acht, je loop
de liefde zoekt alleen zichzelf te vervullen
maar zo je liefhebt en begeren moet, laat je begeerten zijn:
te smelten tot een kabbelende beek, die haar lied zingt tot de nacht
de pijn te kennen van te veel tederheid
gewond te worden door je eigen begrip van liefde
en bereidwillig en vol vreugde te bloeden
bij 't morgenlicht met een gevleugeld hart te ontwaken en te danken voor een nieuwe dag van liefde
op het middaguur rusten en liefde's vervoering te overpeinzen
vol dankbaarheid in het avonduur huiswaarts te keren
en in te slapen met een gebed voor je beminde in ja hart en een loflied op je lippen.
kahlil gibran
de profeet
13-02-2006 om 21:16
geschreven door jovo
|
