Mijn requiem top-10:
Requiem Gabriel Fauré Ein deutsches Requiem Johannes Brahms Requiem for a friend Zbigniew Preisner Messe de requiem Joao Domingos Bomtempo Déploration sur la mort d'Ockeghem Josquin Desprez Requiem Wolfgang Amadeus Mozart Cadman requiem Gavin Bryars Requiem Peter Benoit Requiem Mikis Theodorakis Requiem Giuseppe Verdi
tijden hardlopen 15.09.06 start van s2r 25.02.07 midwinter run kiewit 10km 1.03' 10.06.07 m. mooiste maastricht 5km 28'37 12.10.08 dwars door hasselt 15km 1u48
Op mijn nachtkastje
Psychosynthese Roberto Assagioli
De mens en zijn symbolen Carl Jung
Een beknopte geschiedenis van alles Ken Wilber
Op zoek naar Shambhala Edwin Bernbaum
Psychosynthese en eeuwige wijsheid Ben Bos
Vipassana mediatatie William Hart
Een geschiedenis van God Karen Armstrong
Zeven wegen naar het zelf Piero Ferrucci
Meister Eckhart Meester van het niet-wetende weten Marcel Braekers
Het mysterie van de hersenstam Tjeu van den Berk
Je bent het zelf Ben Bos
Psychosynthese Will Parfitt
Wegen naar het paradijs Thomas Merton
Waarop wachten wij Notker Wolf
Ik ben de poort Bhagwan Shree Rajneesh
Laat heb ik je liefgehad Boris Todoroff
Levenswijsheid met een glimlach Lin Yutang
Mythen en bewustzijn Joseph Campbell
Het pad is het doel Chögyam Trungpa
Maria Magdalena Guido Kindt
Gij zult zijn als goden Erich Fromm
En naast mijn nachtkastje:
Jonathan Livingston Richard Bach
De alchemist Paulo Coelho
Zonder grenzen Ken Wilber
Het onbeschreven blad Steven Pinker
De schepping Franco Ferrucci
De kabbalist Geert Kimpen
Het numineuze Tjeu van den Berk Kluizenaars avonturen van eenzaamheid Freddy Derwahl
Zen, hier, nu Ruud van der Ham
Geheim India Paul Brunton
Zen therapie Davir Brazier
Vrede aanraken Thich Nhat Hanh
De schaduw van de wind Carlos Ruiz Zafón
Mystagogie inwijding in het symbolisch bewustzijn Tjeu van den Berk
De eenvoud van Zijn Ken Wilber
Ontmoeting met je schaduw Conny Zweig
Familieopstellingen Indra Torsten Preiss
Boek van levenskunst Anselm Grün
Het onzegbare en het onuitsprekelijke Ronald Commers
Over de wil Roberto Assagioli
Het directe pad Andrew Harvey
Wijsheid uit een leeg hoofd Jacob Liberman
Spirituele renaissance Victor Bulthuis
Vrouwelijke mystici Anne Bancroft
Oneindig dichtbij Matthieu Ricard & Trinh Xuan Thuan
Heel je leven Piero Ferrucci Sprekende stilte Han van den Boogaard
Variations sauvages Hélène Grimaud Oscar et la dame rose Eric-Emmanuel Schmitt
Hoe heb ik je lief Piet Weisfelt
Be as you are David Godman
Filosoferen over emoties Miriam van Reyen
Non-dualisme Philip Renard
Boeddhistische geesteshouding Alan Wallace
De ge-heel-de mens Raf Mertens
The eternal Pilgrim Ripley Webb
Awareness Osho Tau Teh Tsjing Lau-Tze
Et toi mon coeur pourquoi bats-tu? Jean d'Ormesson Zinvol toeval Frank Joseph
Het boeddhisme Edward Conze
Is God dood? Ulrich Libbrecht
Synchroniciteit Joseph Jaworski
Een ongewoon gesprek met God Neale Donald Walsch
Vita Pauli Hieronymus
Vipassana meditatie William Hart
Over levenskunst Joep Dohmen
De profeet Khalil Gibran
en naast het bed
Himalaya Michael Palin
De Transardense route Francoise Lempereur
Running with the mind of meditation Sakyong Mipham
Dakini's warm breath feminine principle in tibetan buddhism Judith Simmer-Brown
Nepal Dominicus
The rough Guide to Nepal
Insight Guide Nepal
Fietsparadijs Limburg
Adhishthana view and practice ngondro Mipham Rinpoche
Natural liberation Padmas teachings on the 6 bardos Gyatrul Rinpoche
Rebel Boeddha op weg naar vrijheid Dzogchen ponlop
Touching enlightenment finding realization in the body Regi Ray
Tantra the transformation of desire Lama Yeshe
Secret of the varja world tantric buddhism in tibet Reginald A. Ray
The perfect buddha Jeff Greenwald
Bevrijd je demonen Tsultrim Allione
Full catastrophe living Jon Kabat-Zinn
Wanneer de ijzeren arend vliegt Ayya Khema
Lady of the lotus-born Gyalwa Changchub
The wise heart Jack Kornfield
Meester over je eigen leven Sakyong Mipham
Stil de tijd Joke Hermsen
Zoeken in blog
jovo
een verkenning inspirerende, spirituele gedichten om rustig tegen de nacht aan te leunen...
13-02-2006
herman de coninck
Hoe hield ik platonisch van je gedachten en onnoemelijk veel van de rest.
je borsten waren zachte kolfjes naar mijn hand, twee afgeronde verhalen met een pointe waarop ik erg was gesteld.
en sta me toe dat ik ook onze goeie verhouding vermeld tussen poëzie en leven: ik wist dat ik zó met jou naar bed kon als ik zulk een gedicht had geschreven.
The winds of change are blowing hard in my direction, I can't go back and I can't stand still...
they say in your life there's a tide for the taking, and if you wait, they say it goes away; it just flows away. I know it may be a mistake I am are making, but if I don't try, I'll never know.
the winds of change are blowing hard in my direction, I can't go back and I can't stand still...
En het was op die leeftijd...de poëzie was naar me op zoek. ik weet niet, weet niet vanwaar ze opdook, uit winter of rivier.
ik weet niet hoe of wanneer, nee, geen stemmen, stemmen waren het niet, geen woorden, geen stilte, maar uit een straat werd ik geroepen, uit de takken van de nacht, plotseling, te midden van de anderen, te midden van de felle vuren of alleen op de terugweg - daar stond zij zonder gezicht en raakte me aan.
ik wist niets te zeggen, mijn mond zag geen kans iets uit te brengen, mijn ogen waren blind, en er sprong iets op in mijn ziel, koorts of verloren vleugels, en door die brand te ontcijferen, smeedde ik mijn eigen eenzaamheid en ik schreef de eerste vage regel neer, vaag, onvast, pure nonsens, pure wijsheid van wie niets weet,
- en ineens zag ik de hemel opengaan en zich mededelen: planeten, sidderende landouwen en het donker doorschoten, doorzeefd van pijlen, vuur en bloeseming de overompelende nacht, het heelal.
en ik, nietig wezen, van de grote sterrende leegte dronken, ik naar gelijkenis en beeld van het mysterie, voelde mij zuiver deel van de afgrond en ik wentelde mee met de sterren en mijn hart sloeg op drift in de wind.
Er zijn plekken waar ik zonder glimlach niet meer langs kan.
ooit is daar een grap verteld, een kus geroofd, iets voor het eerst gedacht. ter hoogte van mijn oor, bijvoorbeeld, heb jij me op een nacht beloofd dat eeuwigheid een leugen is, maar dat het daarom tussen ons niet minder lang gaat duren.
meer woorden waren er niet nodig een mond spreekt van zichzelf al mooi en huid heeft een geheugen.
jij blijft mijn hals, mijn navel, mijn holte van mijn knie voor altijd bij.
de ochtend trok plotsklaps sandalen aan het licht drapeerde zich door lamellen en door mijn hoofd het joeg mijn bloed zigeunerblauw de ijle hoogte in
was het mei geweest, had ik gewacht had ik toegekeken hoe de avond Bengaals rood onderging zouden dagen zich tussen de bladeren haken en had ik in rust genoten van het neervlijen op het mos
maar het was pril februari gesmolten sneeuw spoorde nog de schoenenkast en tot vorige avond rilde kou door mijn slaap
het was een voorjaar dat frontaal aansloeg me meezoog uit bestofte voorkamers het soort dat wees naar iets dat moest gebeuren naar het plukken van vruchten voordat bloesems groeiden
ik priemde de paarlemoeren lucht volgde de lijn van vogels hun gezang was hevig begonnen ik zocht stond met naakte voeten op versteende grond de dood hield bomen nog uitgekleed en geen lied geen verlangen hoe weelderig het uit me sloeg deed leven uit zijn slapen springen
C'est une couleur timide, sans arrière-pensée, présage, ni projet, qui ne se jette pas brusquement sur le regard comme le jaune ou le rouge, mais qui l'attire à soi, l'apprivoise peu à peu, le laisse venir sans le presser, de sorte qu'en elle il s'enfonce et se noie sans se rendre compte de rien.
Le bleu est une couleur propice à la disparition.
Une couleur où mourir, une couleur qui délivre, la couleur même de l'âme après qu'elle s'est déshabillée du corps, après qu'a giclé tout le sang et que se sont vidées les viscères, les poches de toutes sortes, déménageant une fois pour toutes le mobilier de ses pensées.
Indéfiniment, le bleu s'évade.
Ce n'est pas, à vrai dire, une couleur. une tonalité, un climat, une résonance spéciale de l'air. Un empilement de clarté, une teinte qui naît du vide ajouté au vide, aussi changeante et transparente dans la tête de l'homme que dans les cieux.
L'air que nous respirons, l'apparence de vide sur laquelle remuent nos figures, l'espace que nous traversons n'est rien d'autre que ce bleu terrestre, invisible tant il est proche et fait corps avec nous, habillant nos gestes et nos voix. Présent jusque dans la chambre, tous volets tirés et toutes lampes éteintes, insensible vêtement de notre vie.
Wat blijft is de weide waarin hun kleine bazuinen ten hemel geheven, blinkend, geel en veel, de boterbloemen staan - wat blijft is de wind op de grasharp spelend.
onder het dorre blad van de dovenetel, in windsels als een mummie, de mug meedeinend in de flard van een web.
wat blijft is de wolkenherders hemellicht het bankroet van alle benul.
tot in je goudzwijgen verbabeld jij die uit de onzee komt.
Tue-moi, splendide et sombre amour, si tu vois dans mon âme ségarer lespérance, si le cri de douleur en moi se lasse, comme dans mes mains succombe cette fleur.
dans labîme de mon cur tu trouvas un espace digne de ton attente, en vain de ton ciel tu méloignas laissant en flammes ma désolation.
contemple la misère, la richesse de qui connaît toute ta joie. contemple mon hypnotique tristesse.
ô toi qui me fis don de lharmonie ! je crois sans espérance en ta promesse. amour contemple-moi, dans tes bras, prisonnière.
liefste niemand weet hoe wij elkaar in vorige levens misliepen of de bus misten waar een van ons beiden in zat of jij mijn zuster mijn moeder in was en het tussen ons niks kon worden omdat
er te veel jaren of een geloof tussen ons dreef zo plastisch als een continent zal de afstand wel eens geweest zijn ik was misschien in de weer met het uitvinden van vuur terwijl jij en je minnaar
aan de andere kant van de oceaan de kaarsen aanstaken houd ik je alweer te stevig vast ik wil je niet fijnknijpen maar ik ben bang en blij tegelijk dat
er nooit meer tussen ons zal zijn dan dit heelal waarin wij niet bij elkaar kunnen komen omdat het te klein is voor het verdriet van twee die een worden
liefste laat tijd ons van elkaar af trekken als wij een voor een sterven wij slaan terug met bruggen van woorden
