ik ben niets, kan niets, volg niets na.
ik draag mijn zijn, illusie, waar ik ga.
begrip begrijp ik niet, kan nergens lezen
of ik zal zijn, niets zijnd, wat ik zal wezen.

hiernevens, wat niets is, onder 't azuur
der wijde hemel, wekt me in ijdel uur
een zuidenwind die siddert in het lover.
gelijk hebben, winnen, in liefde geloven

zijn aan illusie's dode mast verstard.
dromen is niets, niet weten is onnut.
slaap in de schaduw, o onzeker hart.

25-07-2006 om 21:26 geschreven door jovo

24-07-2006 om 08:50 geschreven door jovo

voor wie dit leest
en voor degenen
die graag met kleine klakjes
van de tong als terloops
van zichzelf proeven

het is van de zeewind
een klein zout spoor
dat tussen neus en lippen
zich vluchtig beroeren laat
een zweem van de einder

nauwelijks noemenswaard
geeft het naam
aan het onvermijdelijk getijde
afgeroepen en aangekondigd
of
heimwee naar een verlegen verliefdheid
een onvindbaar wit pension
een zomer in de duinen
summertime

23-07-2006 om 01:25 geschreven door jovo

jij kroop langs de rozen omhoog.
een lied stond zwetend zijn bril te poetsen,
zuigend op een schemerlamp
- een brandende fakkel, een insektenpoot
in vlam, lichtend in de treurige morgen -.
jij beplaste het gras en
omhelsde een kikker die zong
en peultjes kweekte in een verlaten fietsbel, ach...

je haren verkruimelden in de wind.
takkebossen leed stegen op
vanonder insekten strelende stenen.
je hakkelde, wind sneed - ach, de wind!
kon ik je maar kussen op je kleine harp,
sukkelend voort over hooi puntend, piano-
stemmend mos, ach, de krekels, op waterige
krukken bolbozend in de diepte,
de diepte, ja, kroos, en daarna...

een krekel die het hazepad koos,
een lied aan zijn achterpoot gebonden,
een kistje,
en daarín.

22-07-2006 om 10:29 geschreven door jovo

god allemachtig, je kan me gestolen worden.
'k heb jou niet lief en evenmin bemin ik het woord,
het vlees geworden, ferm gekneed en gaargestoofd
gehakt der schone poëzij. al wat zich waarheid waant
en wil aanbeden, zal ik weerspreken

tot mijn tong verdroogt. want ik ben dichter,
timmer gaten dicht en kieren, hamer schotten
tegen blikseminslag van het lot, sla spijkers
waar jouw donder dreigt, en vloek het gluipen
van de gifslang die jij zendt, o god.

ik zal er staan, van aangezicht tot aangezicht
wanneer je duistre spiegel breekt; maar wel als david
met zijn slingersteen. zolang ik duur, hoed ik
mijn hart, mijn wankel fort aan het ravijn dat jij
zo wonder schept, met slagen van je hand.

ik baken wereld af, verweer me tegen overmacht
en roverlust: jij rooft gestaag de lieve levens
van wie mij lief zijn en met wie ik delen mag
de razernij om afscheid dat jij ons proeven doet
al in de eerste kus - jouw dood, jouw as, jouw roet.

20-07-2006 om 23:21 geschreven door jovo

en of we van de wereld zijn en van de kleuren.
pas gestart droogt de zon alweer de ochtend op.
we trappen in de boter. maar wat ons wacht
heeft ons nu al zwaar te pakken. we kijken schuw

naar boven, vangen alsnog wind en dichten gaten,
rijden weg om niet te worden weggereden.
lange kilometers wassen onze breinen. denken is 
niet goed. niet te denken is wat we moeten leren.

vlak voor het springen
zwijgt de stilte
met ingehouden adem
tot het onze beurt is

19-07-2006 om 21:10 geschreven door jovo

ervaring
is niet wat
een mens meemaakt
het is wat
hij doet
met de ervaring
die hij mee maakt

14-07-2006 om 21:55 geschreven door jovo

be like water, my friend, be like water,
don’t be rigid; just go with a flow...
'be like water' - you asked me. 'don't hold to me.
i am leaving, so please let me go.'

'water is shapeless, my friend, water is flowing
water is moving; and it cannot die...
it may freeze sometimes, when it gets too cold,
but you know, the spring will arrive.'


i’m becoming shapeless, i’m becoming fluid,
i am listening to what you say...
i got frozen, my friend, by your sudden coldness
but i’m finding through cracks a new way.

now i am floating, again. i am glowing.
i’m reflecting the sun and the sky...
and sometimes the clouds. and the wind is blowing...

i’m already far away... just stopped to wave goodbye...

07-07-2006 om 21:19 geschreven door jovo

be like water making its way through cracks....
empty your mind, be formless....
shapeless, like water....
water can flow or it can crash.
be water my friend

06-07-2006 om 00:00 geschreven door jovo

dance me to your beauty with a burning violin
dance me through the panic 'til i'm gathered safely in
lift me like an olive branch and be my homeward dove
dance me to the end of love

oh let me see your beauty when the witnesses are gone
let me feel you moving like they do in babylon
show me slowly what i only know the limits of
dance me to the end of love

dance me to the wedding now, dance me on and on
dance me very tenderly and dance me very long
we're both of us beneath our love, we're both of us above
dance me to the end of love

dance me to the children who are asking to be born
dance me through the curtains that our kisses have outworn
raise a tent of shelter now, though every thread is torn
dance me to the end of love

dance me to your beauty with a burning violin
dance me through the panic till i'm gathered safely in
touch me with your naked hand or touch me with your glove
dance me to the end of love

05-07-2006 om 00:31 geschreven door jovo

Jaag niet achter het verleden aan
verlang niet naar de toekomst

het verleden is niet meer
de toekomst is nog niet begonnen

01-07-2006 om 09:20 geschreven door jovo

schrijvenderwijs was ik ingeslapen
schrijvenderwijs werd ik wakker bij nacht
omdat er woorden stonden te blaten
onder het open raam waar ik lag.

wie had hen daar bijeengedreven,
was het de honger of was het de wind?
ze stonden in een beginnende regen
doodstil te kleumen op het grind.

toen heb ik ze mee naar boven genomen,
de grote ruit van de spiegel besloeg.
ik had voordien nooit geweten hoe men
woorden halfslapend naar boven droeg

maar 's morgens vroeg, toen ik ontwaakte
waren ze weg en de deur stond los.
de zon scheen hoog en droog, er zaten
vogels te lachen in het bos.

28-06-2006 om 23:05 geschreven door jovo

de zon vlucht voor de zon, en leven doet

niet anders dan het leven zelf ontbinden;

vanuit de tijd, die eeuwig zijn gebroed

geslachten na geslachten blijft verslinden,

ontstaat het leven, en gelijk begint de

ontluistering die ons karkas doorwroet.

wat vreest de mens nog dat hij sterven moet,

als hij slechts bij wat heen is steun kan vinden?

wat is geweest, is weg; de toekomst is

nog niet in leven, en wat nu bestaat,

bestaat niet echt, omdat er niets beklijft.

24-06-2006 om 23:32 geschreven door jovo

wie onverwachts binnenkomt in het huis van een dichter
weet niet dat de meubels macht over hem hebben
dat de kleine houtknoest meer
vogelkreten omsluit dan heel het hart van het bos

een lamp hoeft maar bij 't vallen van de avond
haar vrouwenhals tegen het gelakte hout te vlijen
of duizend bijenzwermen komen plotseling vrij
en bloesems met de geur van versgebakken brood

want dat is het geluk van deze eenzaamheid:
één vluchtige streling van de hand
en deze grote meubels, zwijgend en zwart
herkrijgen de lichtheid van een boom in de morgen.

24-06-2006 om 05:53 geschreven door jovo

nee jij zou nooit een ander hebben
kunnen zijn. hooguit had ik een ander
jij genoemd, die dan op haar beurt mij –
want toeval heet wat op je wacht en
als een teek boven haar schaap
precies op tijd de tak loslaat...

er kan ons niets gebeuren
wat niet zo had moeten zijn.

23-06-2006 om 22:09 geschreven door jovo

dood. heb geen angst. talm niet
voor mijn deur. kom binnen.
lees mijn boeken. in negen van de tien
kom je voor. je bent geen onbekende.

hou mij niet voor de gek met kwalen
waarvan niemand de namen durft te noemen.
leg mij niet in een bed tussen kwijlende
kinderen die van ouderdom niet weten wat ze zeggen.
klop mij geen geld uit de zak
voor nutteloze uren in chique klinieken.

veeg je voeten en wees welkom.

23-06-2006 om 07:04 geschreven door jovo

you can blow out a candle
but you can't blow out a fire
once the flame begins to catch
the wind will take it higher

22-06-2006 om 21:13 geschreven door jovo

 elle marchait sur un pied
sans savoir où elle poserait l’autre.
au tournant de la rue
le vent balayait la poussière et
sa bouche avide engouffrait tout l’espace.

elle se mit à courir espérant s’envoler
d’un moment à l’autre, mais
au bord du ruisseau les pavés étaient humides
et ses bras battant l’air n’ont pu la retenir.
 
dans sa chute elle comprit qu’elle
était plus lourde que son rêve
et elle aima, depuis, le poids qui l’avait fait tomber.

21-06-2006 om 22:14 geschreven door jovo