De kern van alle dingen is stil en eindeloos. Alleen de dingen zingen. Ons lied is kort en broos.
En donker zingt mijn bloed, van heimwee zwaar doorwogen. Ik zeil langs regenbogen Gods stilte tegemoet.
Adagio Felix Timmermans
Voor zover ik mij kan herinneren heb ik de taak van de schrijver altijd in de eerste plaats gezien in het herinneren, het niet vergeten, het bewaren van het vergankelijke in het woord, het oproepen van het voorbije door liefdevolle uitbeelding.
HERMAN HESSE
Het bladerloze licht
HANNY MICHAELIS
Het bladerloze licht van een herfstdag zonder wind maakt oude mensen ontroerend mooi.
Doordat zij de worsteling met het verval al lang hebben gestaakt en spiegels niet meer vrezen, zijn zij broos geworden en doorschijnend als gesponnen glas met de zachte mysterieuze glans van zilver
ZOMER
dit is de barre tijd dat alles dorst heeft/ het is heet
... (een zon van vuur over de aarde staat en alles verzengt)
... Dit is de tijd dat vrouwen hevig zijn en mannen zwak: De Hond verlamt hun hoofd verzengt hun dij.
ALKAIOS (ca 600 V. C.) vert.Johan Boonen
Antieke Liefdespoëzie Kijken naar jou uit duizend ogen
verzameld door Patrick Lateur
De waterlelie
FREDERIK VAN EDEN 1860-1932
Ik heb de witte water-lelie lief, daar die zoo blank is en zoo stil haar kroon uitplooit in het licht.
Rijzend uit het donker-koelen vijvergrond, heeft zij het licht gevonden en ontsloot toen blij het gouden hart.
Nu rust zij peinzend op het watervlak en wenscht niet meer...
uit: van de Passielooze lelie 1901
Ernstig uur
RAINER MARIA RILKE 1875-1926
Wie nu ergens weent in de wereld, grondeloosweent in de wereld, weent om mij.
Wie nu ergens lacht in de nacht, grondeloos lacht in de nacht, lacht mij uit.
Wie nu ergens dwaalt in de wereld grondeloos dwaal in de wereld, dwaalt naar mij
Wie nu ergens sterft in de wereld, grondeloos sterft in de wereld, ziet mij aan.
Ik heb veel boeken en 's avonds... Ach je kent de beschrijvingen van het geluk evengoed als ik. We geloven erin; dat is al geluk.
Remco Campert
JOHAN DAISNE 1912-1978
Danken
In deze tijden van opstandigheid, die bruut met het verleden willen breken, die alles beter weten, maar geen teken of taal begrijpen van de eeuwigheid-- in deze tijd, eenzaam, maar niet alleen, voel ik mij geroepen om te danken, met een bedeesd geluid van blijde klanken, voor dit bestaan en zijn duizend -en- een schone geschenken,: een vader en een moeder, het oude huis, het lief, de vrouw, het kind, de buurman en de tuin, het stuifmeelpoeder waarmee de lente altijd opnieuw begint- de boeken, de muziek, de wetenschap, de schutsengel in dagen moe en slap, de moed, de arbeid en de beterschap, en van dat alles de betekenis: dat dit bestaan een zinrijk wonder is.
Klaprozen, korenbloemen, barstensvolle goudgele aren streelden mijn gezicht. Groengouden vliegen zoemden een gedicht. Rood liet het ooft de appelwangen bollen.
Zomernachtdonker is gesmolten licht. Niet bang zijn voor kabouters en voor trollen. Ze komen 's nachts het grasveld voor je rollen. Allen een dom kind houdt zijn ogen dicht.
Zullen we dit soort zomers nooit meer zien? Ging dan het paradijs voorgoed verloren omdat wij aan de wereld toebehoren? Huil niet, huil niet, de hemel zal misschien een zolder in een huis zijn zonder zorgen. Daar hebben ze die zomers opgeborgen.
In vroegere tijden, hoorde ik, daalden goden verliefd op sterfelijke vrouwen, uit de hemel neer. Deze dagen zijn voorbij. Het is Baishakh, het droge seizoen, een dag van uitgestorven velden en gezonken rivieren. Een boerendochter smeekt telkens weer: 'Kom, regen, kom!' haar treurende ogen, rusteloos en vol verwachting, werpen van tijd tot tijd een blik naar de lucht. Maar de regen valt niet. De wind, doof voor haar geroep, haast zich voorbij, drijft alle wolken uit elkaar en de zon likt alle vocht uit de hemel met een tong van vuur. Helaas, in deze verloederde dagen zijn de goden seniel. En de vrouwen kunnen nog enkel een beroep doen op sterfelijke mannen.
Mink is een briljant geschreven fantasie, die zich afspeelt in de dierenwereld. Met bijtende scherpzinnigheid stelt Peter Chippindale hierin de huidige maatschappij aan de kaak.
De jonge Mega ontketent een revolutie en wordt uitgeroepen tot de nieuwe leider van de minks. Het systeem van de ouderen die nergens tegen in opstand kwamen, wordt omvergeworpen: geen mink zal zich meer doelloos en zonder verzet laten afslachten. Vervolgens weten de minks uit de fokkerij te ontsnappen en komen terecht in het Oude Bos, waar hun ware agressieve aard al spoedig naar boven komt. De door Grote Klis, een konijn, geleide Bezorgde Boswachters en hun volgelingen zijn niet opgewassen tegen de roofzuchtige minks; ze vallen ten prooi aan geweldadigheid en onderdrukking.
Wanneer echter het gehate mensenras hun wereld binnendringt, besluiten de dieren hun krachten te bundelen om zich noodgewongen te keren tegen deze nog angstaanjagender vijand, die dreigt het hele bos te vernietigen.
Hoewel er zich hilarische taferelen afspelen, leidt de confrontatie tussen mensen en dieren tot een afgrijselijke climax. Daardoor stuiten de dieren op verwarrende keuzes, waardoor ieder individu zich geplaatst ziet in het hedendaagse maatschappelijke leven.
Wie of wat blijft er uiteindelijk overeind? Overwint de tolerantie en redelijkheid of zal het bos, evenals de wereld, voor altijd zijn aangetast door het huiveringswekkende nieuwe dogma van de 'Mink-doctrine'?
Peter Chippendale heeft als journalist en schrijver een aanzienlijke carrière achter de rug. In de jaren '70 was hij onderzoeksjournalist voor de Guardian; hij was de eerste journalist die wees op de onschuld van The Birmingham Six. vervolgens maakte hij programma's voor de London Weekend Television en uiteindelijk heeft hij zich, met bijzonder veel succes, volledig toegelegd op het schrijverschap.
Volgens de Portugese Media is Jose Saramago vrijdag gestorven op het Spaanse eiland Lanzarote. Hij leed aan leukemie en zou vrijdagochtend onwel geworden zijn waarna hij stierf.
Saramago won in 1998 de Nobelprijs voor de Literatuur. De overtuigde communist Saramago werd in 1922 geboren als zoon van dagloners.
Saramago verliet voortijdig het onderwijs en schopte het na veel carierewendingen tot journalist.
In 1969 sloot hij aan bij de clandestiene Communistische Partij van Portugal en nam in 1974 deel aan de Anjerrevolutie die het dictatoriale regime van Salazar deed vallen.
In 1988 Huwde Saramago met de Spaanse journaliste Pilar del Rio die ook zijn boeken vertaalde.
Saramago publiceerde in 1947 zijn eerste roman. Zijn internationale doorbraak kwam met de roman "Het jaar van de dood van Ricardo Reis" het verfilmde "Stad der blinden" en "Het evangelie volgens Jezus Christus" dat een rel veroorzaakte in het Katolieke Portugal.
Saramogo ruilde Potugal voor Het Canarische eiland Lanzarote en woonde daar tot aan zijn dood. (Knack)
In 2005 lazen wij met de leesgroep Kafkan" De stad der blinden." Hier volgen enkele bedenkingen.
Het boek is zeer goed onthaald. Niet iedereen heeft het graag gelezen, maar het heeft niemand onberoerd gelaten.
Dit boek is zeker de Nobelprijs waard.
Ik heb steeds beweerd dat een werk wààr moet zijn of minstens waar moet kunnen zijn. Ik ben bekeerd (Alex)
Ik heb spijt het boek te hebben gelezen.
Het is zoals iemand het zei, je kan het moeilijk een mooi noemen!
Nog te vaak ben ik met de verhaallijn bezig en bedoel ik met een mooi boek één waar ik me kan in vinden en waarin ik kan wegdromen. Nogmaals heb ik ondervonden hoe ver-rijkend onze leesgroep kan zijn. (Sylvie)
De uitdrukkingen benauwend, luguber, beangstigend en beklemmend kwamen regelmatig terug.
Sommigen waren op bepaalde momenten bang dat we zelf blind zouden worden, bang dat we in een zelfde situatie zouden terechtkomen.
Voor sommigen duurde het te lang voor er iets gebeurt, lange zinnen veel herhalingen.
Iemand anders vindt dat juist die lange zinnen vaart geven aan het boek
De chaos die er heerst wordt op een uitzonderlijke wijze weergegeven.
Er zijn verschillende wijzen van blindheid. Er zijn zoveel manieren van blind-zijn.
Het niet meer zien met de ogen en de innerlijke blindheid.
De blindheid van het hart, maar ook de manier om de dingen te bekijken en te zien.
Zien is voelen met het hart.
Onroerende scène: het wassen van de oude blinde
De vrouwen die zich wassen in de regen.
Blindheid brengt kilte: "Zien is begrip opbrengen, is voelen met het hart.
Bij de gangsterbendeis de echte blinde de ziende
De rode draad in het boek is: in nood komt het beste en het slechtste in de mens naar boven.
Er komt veel slechtheid maar ook veel goedheid aan bod:
p 136 Ikkan me niets erger voorstellen dan wat we hier meemaken ik ben bang dat het kwaad geen grenzen kent
Iemand vindt het boek weinig poëtisch maar sommige delen bewijzen het tegendeel
Opvallend is het niet gebruiken van namen, maar van omschrijvingen:
De oogarts; de man die eerst blind wordt het meisje met de zonnebril; de vrouw van de oogarts; de oude man
Opvallend is de rol van de oude man die later naar het asiel komt
hij is eigenlijk een troost voor de inwonende:
Het is buiten eigenlijk nog slechter dan hier.
De vrouw van de oogarts is een sterke vrouw.
zij heeft erbarmen
kan begrip opbrengen
De gemeenschap van de oogarts met de jonge vrouw moet men zien in de context van het ganse gebeuren. Het is een gebaar van mededogen en van de vrouw van de oogarts en van de jonge vrouw.
De vrouw is bewonderenswaardig, zij kan enkel volhouden langs de gesprekken met haar man
Zien brengt verantwoordelijkheid mee.
Zij moet de beslissen - beslissen brengt risico mee
De reactie van de regering is er een van onmacht en paniek;
men reageert nog op epidemieën zoals in de middeleeuwen (pest cholera melaatsheid).
Men stoot deze mensen uit de gemeenschap.
Macht wordt altijd misbruikt.
Deze blindheid is een sociaal probleem. Er moet georganiseerd worden.
Het leger blijft het gebouw bewaken: bevel is bevel en moet uitgevoerd worden.vb op gezette tijden eten bezorgen.
p151 toen de autoriteiten de blinden vingen en hier heen overbrachten, weigerden ze rekening te houden met humanitaire overwegingen, de wet, zo zeiden ze, is voor iedereen gelijk en democratie is onverenigbaar met voorkeursbehandelingen
De schrijver leert ons ook iets over de relativiteit van cultuur en beschaving:
Iedere cultuur heeft dezelfde primaire behoeften maar iedere cultuur heeft zijn eigen uitingsvormen.
Iedereen wenst een menswaardig bestaan.
p154 Men kan zich dus de woede en opstandigheid voorstellen en tevens hoe pijnlijk ook, maar feiten zijn feiten, de angst van de overige zalen, die zich al bestormt zagen door de hongerlijders, terwijl ze zelf heen en weer werden geslingerd tussen de klassieke verplichting tot menselijke solidariteit en gehoorzaamheid aan het oude en niet minder klassieke gebod dat naastenliefde welbeschouwd bij jezelf begint (houding tav derde wereldlanden)
groep - reclameren -oproer
gevolg strafdrie dagen geen eten
daarna mindere dosis
oproer-oorlog-meer armoe
Tijdens oorlogstijden gelden andere normen zie de moord met de schaar
Wie kan nogjuist oordelen in zulke vernederende omstandigheden.
Het is niet het systeem die de samenleving kan ordenen, maar wel de solidariteit.
Men is verwonderd dat het boek geschreven is door een man.
De schrijver diept de verhoudingen en de verschillen tussen man en vrouw uit.
Het boek is een: Ode aan de vrouw.
Het zijn vaak de vrouwen die de moeilijke situaties moeten oplossen.
Bij oorlog en ontij zijn het de vrouwen die zorgen voor de primaire levensbehoeften (voedsel)
Vrouwen zijn solidair met elkaar.
na de verkrachting de betaling in natura laten de vrouwen elkaar niet los:
p169 Verdoofd, blind, zwijgend strompelden de vrouwen door de gangen, nog net wilskrachtig genoeg om de hand niet los te laten van degene die voor hen liep, de hand, niet de schouder zoals toen ze gekomen waren, waarschijnlijk zou geen van hen antwoord kunnen geven als men hen zou vragen waarom lopen jullie hand in hand, het was gewoon zo gegaan, er zijn gebaren waarvoor je niet meteen een verklaring kunt vinden, soms ook niet na lange tijd
Zeven naakte vrouwen de vrouw van de oogarts die een voor een haar zusters waste en daarna zichzelf.
Vrouwenmisbruik is van alle tijden.
p189De vrouwen herrijzen in elkaar, de eerbare in de hoeren de hoeren in de eerbare, zei het meisje met de zonnebril. Daarop viel een lange stilte, voor de vrouwen was alles gezegd, de mannen zouden de woorden moeten zoeken en wisten dat ze die niet konden vinden.
De brand.die veel slachtoffers eist is ook hun redding, zo ontdekken de overgeblevenen dat ze het gebouw kunnen verlaten.
Het is verwonderlijk hoe de mens altijd opnieuw probeert te overleven, hoe veerkrachtig hij kan zijn.
Er is veel sarcasme: vb stemming door de hand op te steken.
Het is een van de weinige boeken die een goed einde heeft.
Belang van de media/we weten en zien alles, het brengt angst bij kinderen.
De schrijver is een politiek en sociaal bewogen mens. Het boek De stad der blinden van José Saramago heeft bij iedereen heel wat gevoelens losgemaakt.
Door dit boek loopt een spoor. Het begint bij een schelpenwinkel in Oostende en het eindigt bij een graf in graniet. Op dat graf ligt een dennenappel van een zeepijn. Wie hem opraapt, zal merken dat het vanzelf Kerstmis wordt.
Reacties van de lezers:
Niet iedereen kon zich terugvinden in het boek.
Iemand vond het boek origineel, scherp, en filosofisch.
Er zit geen verhaal in het boek het zijn alleen maar beschouwingen
Sommigen konden het niet opbrengen het boek uit te lezen.
Iemand anders heeft het boek gelezen als bedverhalen, iedere avond een hoofdstukje.
Voor Oostendenaars komen er bekende mensen en plaatsen in voor.vb het beschrijven van de beiaard die 49 klokken heeft waarvan verschillende de naam dragen van een bekende inwoner van Oostende. De schrijfster vindt een denappel op het graf van haar ouders, ligt daar de oorsprong van haar zoektocht?
Het is opvallend hoe de schrijfster steeds verder graaft naar
het verband tussen een pijnboom en de zee.
Charlotte Mutsaers komt in haar boek over als verwaand en getormenteerd.
Zie ook de foto op de achterzijde van het kaft.
De schrijfster die naar eigen zeggen vaak in de spiegel kijkt is hier overmatig opgemaakt de foto is bijna karikaturaal.
We hebben het gevoel dat de schrijfster orde op zaken wil stellen, afrekenen met de vooroordelen uit haar jeugd. De schrijfster legt de link naar schrijvers die zelfmoord plegen. Wij vragen ons af of de schrijfster zelf niet in een neerwaartse spiraal zit waar ze door het neerschrijven van haar beschouwingen probeert zich te bevrijden. Zeepijn is opgebouwd uit kleine en grote voorvallen en inzichten die in de vorm van essays, verhalen, brieven en gedichten met foto's en tekeningen aan elkaar geschakeld zijn. Ze vormen allen tezamen de zoektocht van de schrijfster die via allerlei overbruggingen en labyrinten tussen de dingen die haar het meest intrigeren, pijnbomen en de zee, misschien wel op zoek is naar verzoening met de dood.
Een groots boek over verlangen en ontgoocheling, huwelijk, overspel en bedrog. Geconstrueerd als een hechte legpuzzel, een woud van symbolen, waarin het verhevenste en het banaalste elkaar afwisselen. Brouwersschrijft stilistisch meesterlijk over de vraag of het tussen man en vrouw in deze gebroken schepping ooit goed komt
In filmische scènes ontrolt zich een merkwaardig drama, waar aan het slot alle betrokkenen zich kunnen afvragen: wat waren nu eigenlijk precies de gebeurtenissen die hiertoe hebben geleid?
Is er in werkelijkheid wel iets gebeurd?
Het was een boeiende bespreking.
Enkele lezers waren er niet toe gekomen het boek uit te lezen.
Een paar mensen vonden het een mooi boek.
Anderen waren wel te vinden voor het mooie taalgebruik maar hadden wel moeite met de inhoud.
Het verhaal is zeer summier, zit verpakt in lyrische omschrijvingen, met herkenbare situaties.
Vb: receptie
Blz. 19 Ik wilde ongemerkt richting uitgang schuifelen, maar plotseling stond de hooggeleerde Möser weer voor me, zijn toga op borsthoogte bemorst met een bleek soort eetbaar gras waar een garnaaltje tussen hing. Hij dreef mij met mijn rug tegen de vitrine en stond zo dicht tegenover me dat ik zijn kleren en adem rook Terwijl het zweet van mijn wenkbrauwen lekte, beperkte ik me tot nu en dan knikken, zonder het besef van zijn betoog, dat alleen maar uit op mij inhamerend stemgeluid leek te bestaan. Met gerimpelde vinger wees hij naar de vitrine, en naar het gefacetteerde zirkoon, de verkiezelde boomstam, Het garnaaltje plakte nu op een andere plaats tegen zijn gewaad.
Alle hoofd personages komen irritant over
Het boek is eerder deprimerend, er is geen enkele gezonde relatie tussen de verschillende personages.
De liefde wordt voorgesteld al vernietigend.
Jelmer van Hoff is een zwakke persoonlijkheid met zeer weinig zelfvertrouwen.
Vanwege zijn faalangst afgekeurd als leraar geschiedenis,
leeft op een woonboot samen met zijn ziekelijke hond en zijn vrouw Paula Doorenbos.
Sinds de geboorte van hun mongoloïde dochter Hanneke is hun huwelijk uitgeblust.
Paula is arts zeer dominant en koel.Paula heeft het kind nooit kunnen accepteren
en heeft Jelmer verboden haar nog aan te raken
De geboorte van hun dochtertje vormt het breekpunt in de relatie tussen Paula en Jelmer.
Paula bezoekt haar kind nooit en zwijgt het dood.
De woonark van Jelmer en Paula die vast op een basalten onderbouw in het water lijkt te rusten, komt los en geraakt op drift, net als hun huwelijk.
Crisissituaties en ruzies gaan gepaard met noodweer, storm en watersnood.
Jelmer gaat wel op bezoek en heeft wel contact met zijn kind.
Hanneke is zijn reden van bestaan.
De hond speelt een grote rol in hun contacten.
Op de vraag, hoe het kan dat een ouder zijn gehandicapt kind kan verstoten
werd de opmerking gemaakt dat men niet te vlug mag oordelen.
Ontkenning kan een vorm van zelfbescherming zijn.
Beide ouders reageren verschillend en dat kan tot een breuk leiden in de relatie,
zoals ook in dit boek wordt beschreven.
Een gehandicapt kind is altijd een belasting voor het gezin.
Door de vele zorgen en aandacht voor het gehandicapt kind
kunnen de andere kinderen in de verdrukking komen.
Het kan gebeuren dat een ouder het gehandicapte kind gebruikt om zelf in de belangstelling te staan.
Soms kan het een band scheppen tussen ouders en de andere kinderen.
Na een gezellige nieuwjaarsbabbel en kennismaking met Olga hebben we met veel aandacht de verfilming van het boek bekeken. De film kreeg als titel The Shipping News nadien hebben we het boek en de film vergeleken.
Het boek en de film spelen zich af aan de kust van het Canadese eilandNewfoundland.
NewFoundland: (Archaïsch Nederlands:Terneuf, verbastering van het Franse Terre-Neuve.) is een eiland in de Atlantische Oceaan voor de noordkust van Noord Amerika. Het behoort tot de Canadese provincieNewfoundland en Labrador. Newfoundland wordt door de Straat van belle Isle gescheiden van het schiereiland Labrador. Het eiland heeft een oppervlakte van111.390 km². Ruim driemaal die van Nederland.
De film verschilt op vele punten van het boek. In de film heeft Quoyle maar een dochtertje en in het boek heeft hij er twee. Het ene dochtertje doet nogal gevaarlijke dingen zoals op een dak kruipen, in de film wordt hier niet over gesproken. Ook niet over de hond Warren. De film mist drie themas die in het boek erg belangrijk zijn:
-Qouyle leert dat de liefde prettig kan zijn in plaats van pijnlijk;
-Qouyle verandert van een derderangs journalist in een goede chef-redacteur;
-Bunny (het dochtertje van Quoyle) leert wat de dood is. Zij overwint haar angsten en krijgt meer zelf vertrouwen.
Hoewel de film onder Hollywood liefhebbers erg populair was, heeft hij veel kritiek gekregen in Canada, omdat hij Newfoundland extreem onnauwkeurig en beledigend af zou schilderen.
Annie Proulx (1935) was tot voor kort een volslagen onbekende Amerikaanse schrijfster, die in 1991 debuteerde met de roman Postcards, waarvoor zij als eerste vrouw de Pen/Faulkner- Award ontving. Haar definitieve doorbraak volgde in 1993 met haar tweede roman Shipping News. In de Verenigde Staten werden er meer dan 700 000 exemplaren verkocht en werd het overladen met literaire prijzen, waaronder de National Book Award en de Pulitzer Prize.
Bijna vierhonderd paginas lang giert de ijzige wind tussen de regels van het boek.
Met korte elliptische zinnetjes- een vergelijking met de stijl van Mac Carthy, een van haar favoriete auteurs, dringt zich op weet Proulx de manier van denken en converseren van die geïsoleerde samenleving tot uiting te brengen. Haar taalgebruik zit vol pakkende beelden die een situatie of personage haarscherp neerzetten. Over Quoyle collega op de krant schrijft ze:Gezicht als kwark waar een vork doorheen was gehaald.
Veel hoofdstukken beginnen met de beschrijving van een scheepsknoop uit Het knopenboek van Ashley, en zetten daarmee de toon voor wat komen gaat: de Liefdesknoop, de Wurgknoop, de Slijpende halve steek. Een ander terugkerend element zijn Quoyles gedachten in de vorm van krantenkoppen:domme man opnieuw in de fout, Verslaggever likt hielen van redacteur. Wat ook raar is, is dat ze steeds spreekt over de tante maar bijna nooit de naam van dit personage vermeldt. Proulx is op haar best als ze de verbeten strijd beschrijft die het individu vanuit zijn isolement moet voeren om zich te verweren tegen de permanente dreiging van het natuurgeweld, een thema dat binnen de Amerikaanse literatuur op een lange traditie kan steunen.
Proulx is sterk in het typeren van personen.
Qouyle is een onhandig e en ongelukkig man. Hij is journalist bij een plaatselijke krant. Hij trouwt met de eerste vrouw van wie hij houdt (Petal) maar het huwelijk is ongelukkig.
In Newfoundland ontmoet hij Wavey zij helpt hem in de groei naar zelfvertrouwen, hij wordt groter als mens, als vader en als jounralist.
Qouyle bekijkt zichzelf als een kritische buitenstaander:
-De domme man opnieuw in de fout ( 117)
-Man onverschillig voor voorouderlijk huis op puntje van de landtong. (p114)
-Man klinkt als stompzinnige dwaas.(p141)
-Verslaggever afgetuigd.(P174)
-Verslaggever lijkt magneet voor dode mensen.(p 248)
Ook De tante Agnis is zeer goed weergegeven.
Een vrouw gehard en getekend door het leven.
In de scène op de plee rekent, ze op haar eigen radicale manier, af met het verleden.
Het wekt nauwelijks verbazing te lezen dat Annie Proulx zelf al jaren lang in haar eentje in een klein gehucht, diep verscholen in de bossen van Vermont woont. Dat zij haar huis eigenhandig heeft gebouwd en genietvan de vrijheid die het isolement haar biedt. Er wordt vermoed dat zij in de figuur van de enigszins excentriek, maar ook zeer doortastende en niet kapot te krijgen tante van Quoyle aardig wat eigenschappen van zichzelf heeft verwerkt. Ook gaan haar verhalen vaak over het harde leven op het platteland.
De flaptekst
Quoyle, een onhandige derderangs journalist, werkt voor een plaatselijke krant in het noorden van de staat New York. Nadat zijn vlinderachtige overspelige echtgenote is verongelukt, weet zijn tante Quole over te halen om met haar en zijn dochtertjes het verlaten voorouderlijk huis aan de kust van Newfoundland te betrekken. De ruige streek met zijn onherbergzame klimaat stelt de weduwnaar voor nieuwe uitdagingen: hij moet een oud huis bewoonbaar zien te maken en zich als verslaggever van de scheepsberichten bewijzen in de Gammy Bird, een bizarre krant die voornamelijk aandacht besteedt aan de seksschandalen en auto-ongelukken.
De confrontatie van de trage, maar allesbehalve domme Quole met de woeste natuur en zijn contacten met de niet bepaald tamme Newfounlanders worden met groot vakmanschap, veel vaart en een aanstekelijk gevoel voor humor geschreven.
Scheepsberichten doet je ernaar verlangen in de Flying Squid te zitten, om zeehondevincurry te eten en ijsbergen op elkaar te zien botsen The Times
De lezer wordt bestookt met hemels proza vol toespelingen, herhalingen, gedurfde beeldspraak, bruuske dialogen en passage
Als de bejaarde Alice de door haar man Jules gezette koffie ruikt, staat ze op.
Dit ritueel herhaalt zich iedere dag. Tot ze hem op een ochtend levenloos aantreft in de sofa in de kamer- de koffie is nog niet helemaal door gelopen. Terwijl Jules langzaam transformeert in een beeld dat uit marmer gehouwen lijkt, haalt ze herinneringen op en zegt zedingen tegen hem die ze niet eerder heeft kunnen of durven uitspreken. Als ze vervolgens in het reine moet komen met het verdriet en het gemis waarmee ze geconfronteerd wordt, raakt haar autistische buurjongen David op onverwachte wijze betrokken bij het verwerkingsproces
De buitenkant van Meneer Jules is een ontroerend verhaal over omgaan met gemis.
Reiskoorts
Alice wil op reis, haar herinneringen achterna, weg uit de gevangenis die haar huis is geworden.
Maar ze is oud en uitgeblust na de dood van haar man en haar stapjes in de wereld liggen steeds dichter bij huis. Soms komt ze dagenlang de deur niet uit en reist ze alleen nog in haar gedachten.
Reacties van de lezers
De beide boeken werden graag gelezen.
Vooral het boekje De buitenkant van Meneer Jules heeft iedereen aangesproken.
De taal is soms poëtisch.
Van in het begin gebruikt de auteur een zeer beeldende taal:
Het tijdloze halfuurtje tussen het wakker worden en opstaan omhult Alice als een vertrouwd kledingstuk. Ze drijft in een denkbeeldige baarmoeder, dobbert een nieuwe dag tegemoet. Haar lichaam voegt zich ontspannen in de warme plooien van het bed, haar spieren en gewrichten zijn gewichtloos, haar geest leeg.
Alice heeft geleefd onder het juk van haar man. Ze ervaart zijn overlijden als een man als een stuk vrijheid.
Ze liep, behoedzaam haar voeten neerzettend, om de lederen bank heen, en ging naast haar man zitten. Dat hij van zijn eigen huisregels afweek om door de muur van glas het sneeuwlandschap in zich op te nemen, stemde haar mild. Ze kreeg daardoor zelf onverwacht een stukje vrijheid cadeau. Ze moest niet meteen in het gareel.-De buitenkant van meneer Jules. Blz9
Jules zou het bovendien niet goedkeuren als ze in haar eentje in een reisbus of een vliegtuig
stapte Hij keek haar vorsend aan vanuit zijn zilveren lijst op het dressoir. Pas toen ze de foto een halve slag gedraaid had, kon ze haar gedachten de vrije loop laten... Reiskoorts. blz. 9
Alice wordt door de ene lezer als laf ervaren. Durft enkel na de dood van Jules praten over de zaken die haar hinderen.
Iemand anders vindt haar den weer een sterke vrouw, die eigen beslissingen durft te nemen;
Als ze ontdekt dat Jules een minnares heeft, belet ze hem met haar op zakenreis te gaan: Hoe dan ook Jules, je vakantie met Olgais nooit doorgegaan, en daar heb ik voor gezorgd Ik heb hem (de man van Olga) gebeld en hem gezegd dat ik de vrouw was van de man waar zijn Olga een verhouding mee had ..De volgende dag kwam je thuis met het bericht dat je congres niet doorging De buitenkant van Meneer Jules blz. 46-48
Aan een opgedrongen vakantie bij haar zuster aan zee maakt ze kordaat een einde.
Kordaat liep Alice naar de slaapkamer. Ze legde haar koffertje op het bed het koste haar maar een paar minuten om haar kleren op te vouwen . Op straat ademde ze bevrijd de koude najaarslucht in en stapte stevig door. Haar koffertje-op-wielen volde haar als een trouwe hond. Niet één keer keek ze om Reiskoorts blz. 40.
We vragen ons af of Alicereeds een lichte vorm van dementie heeft bij het overlijden van Jules.
Haar manier van reageren op de dood van Jules is eigenaardig.
Haar inschattingsvermogen is verminderd, ze heeft weinig notie van tijd en ruimte.
Er zijn geen tekenen van verdriet.
Misschien is de belevenis van die eerste dag een vorm van verwerking.
Hij leefde, zolang zij dat wilde.. Ze moest hem nog zoveel zeggen. Het zou haar wel invallen naarmate de dag vorderde. Ze moesten haar vandaag allemaal met rust laten De buitenkant van Meneer Julesblz.20
Ook David, de autistische buurjongen helpt haar bij het verwerken van de dood van Jules.
zijn dagelijkse partij schaken met Meneer Jules was een eiland in de tijd, een witzwart geblokt toevluchtsoord . het ging hem niet om het spel maar, om de veiligheid van een zich steeds herhalende gewoonte.
David aanvaardt de dood als een gewoon gebeuren . Toen ze samen bij de bank stonden, dicht bij elkaar maar zorgvuldig vermijdend om elkaar aan te raken bekeek David aandachtig het tafereel. Toen maakte hij zich uit de schaduw van Alice los en ging naar Jules toe. Hij legde zijn hand op het versteende voorhoofd en blies zachtjes tegen het dunne haar .Meneer Jules is niet ziek. Meneer Jules is dood zei David. Tja gaf Alice toe. Dat weet ik ook wel.Blz.32
Meneer Jules is dood zei Alice zachtjes . David sloop dichterbij, Toen hij zichzelf weer in bedwang had, streelde hij met trage vingers het marmeren gezicht. Hij trok tedere sporen op het voorhoofd en de wangen als een bezwering. Meneer Jules is weg. Dit is de buitenkant van Meneer Jules zei hij .
Hij had het helemaal begrepen. Een levenloze man op een bank en een oude vrouw die daar als een voldongen feit mee omging pasten in zijn bevattingsvermogen. Er ging een zekerheid en een veiligheid van uit.blz. 61 62.
Het samen pannenkoeken eten, het slapen gaan word ontroeren mooi beschreven.
Het boek doet denken aan het boek van Dimitri Verhulst:Mevrouw Verona daalt de heuvel af.
Het boek Meneer de buitenkant van Meneer Jules heeft iedereen graag gelezen.
Het boek Reis koorts is minder indringend en is minder mooi van taal en minder poëtisch.
Uitgeverij/Jaar van uitgave: Interlijsters - Wolters-Noordhoff, Groningen 2003.
Inhoud: Het boek De Voorlezer is geschreven in het ik-perspectief. Deze ik is Michael Berg. Hij verteld over zijn relatie tot Hanna Schmitz en hoe deze relatie zijn leven heeft veranderd. Deze twee personen zijn de hoofdpersonen in dit boek. Het boek is opgebouwd uit drie delen en vindt plaats in Duitsland.
Deel 1. Toen Michael 15 was, kreeg hij een relatie met Hanna Schmitz, een treinconductrice van in de dertig. Vaak komt hij na school bij haar en dan vraagt ze of hij haar wil voorlezen uit de boeken die hij net leest. Daarna bedrijven ze dan altijd de liefde. Aan het eind van deel 1 gaan ze samen een fietstocht maken. Hij wordt op een ochtend eerder wakker en besluit om broodjes te gaan halen en laat een briefje achter. Als hij terugkomt, is Hanna helemaal overstuur. Ze beweert helemaal geen briefje te hebben gevonden. Als hij later weer eens bij haar thuis op bezoek gaat, is ze weg, verhuisd volgens de buren.
Deel 2. Michael is een jonge rechtenstudent. Hij zit in een speciaal werkgroepje waar hij getuige kan zijn van een proces tegen een paar bewaaksters van een concentratiekamp tijdens de tweede wereldoorlog. Dit is de plaats waar Michael Hanna weer tegenkomt. Hanna is een van de verdachten. De bewaaksters hadden op een dag het bevel gekregen om de gevangenen naar een andere plaats te transporteren. s Nachts moesten de gevangenen dan in een kerk overnachten. Precies in die nacht werd het dorpje geraakt door een raket die de foute kant op was gegaan. Hij sloeg in, in de kerk. De bewaaksters echter maakten geen aanstalten om de deuren van de kerk te openen om de gevangenen eruit te laten. Ze zijn allemaal verbrand behalve twee vrouwen; moeder en dochter. De dochter heeft een boek geschreven over wat ze heeft beleefd en naar aanleiding hiervan is het proces gestart. Er blijkt dat Hanna ook in het concentratiekamp de kleine, zwakke meisjes mee naar haar kamer nam, die haar vervolgens moesten voorlezen. Tijdens het proces vindt Michael dat Hanna zich zeer in haar nadeel presenteert. Opeens vallen de puzzelstukjes op zn plaats. Hanna was analfabeet. Dat verklaart waarom ze zo van het voorlezen hield en waarom ze zo boos werd toen Michael tijdens de fietsvakantie ontbijt was gaan halen. Het legt zelfs uit waarom ze bij de SS is gegaan. Oorspronkelijk had ze een baan bij Siemens aangeboden gekregen, maar aangezien ze niet kon lezen is ze bewaakster geworden. Na de oorlog is de dan conductrice geworden, ook hier hoefde ze niet te kunnen lezen. Het verklaart ook waarom ze zich zo slecht presenteerde tijdens het proces; ze had het boek van de overlevende dochter nooit gelezen en had zich dus niet zo goed kunnen voorbereiden.Ze krijgt levenslang.
Deel 3. Michael trouwt, krijgt een kind, scheidt weer. Zijn verleden met Hanna laat hem niet los. In al zijn vriendinnen en later zijn vrouw probeert hij Hanna te zoeken. Hij besluit weer voor te gaan lezen. Hij neemt het op en stuurt het Hanna in het gevangenis. Af en toe krijgt hij een brief van haar. Ze heeft zichzelf bijgebracht om te lezen en schrijven. Weliswaar waren de brieven kort en het handschrift krakerig maar ze schreef. Na 18 jaar krijgt Michael een brief dat Hanna binnenkort vrij zal komen en dat Michael de enige persoon is tot wie Hanna contact heeft gehad. Hij wordt gevraagd of hij voor Hanna een paar faciliteiten kan regelen zoals een appartement en een baan. Michael ziet hier zeer tegen op, maar doet het toch allemaal. Ook werd er in de brief gevraagd of Michael Hanna wilde komen opzoeken voor de vrijlating en dan op de dag zelf om haar af te halen. Als hij haar gaat bezoeken is ze Hanna niet meer. Ze is oud en ziet er niet meer uit als Hanna, ruikt niet meer naar Hanna. Met een ietwat vreemd gevoel gaat hij weer weg. Op de dag van de vrijlating krijgt Michael kort na arriveren te horen dat Hanna zich heeft opgehangen. In een brief die ze heeft achtergelaten staat dat Michael haar geld naar de vrouw, die het boek over de concentratiekampen heeft geschreven, moet brengen. Dit is wat hij doet en het geld wordt gestort in een Joodse stichting voor analfabeten.
Het boek gaat duidelijk over de ontwikkeling die de hoofdpersoon Michael doormaakt. Hanna is zijn eerste liefde en hij kan haar niet loslaten. Als hij ouder is begint hij zich wel af te vragen of Hanna hem niet gewoon heeft gebruikt. Toch blijft er een speciaal gevoel bij hem achter. Zelfs als hij erachter komt dat Hanna bij de SS was, blijft hij van haar houden. Het boek gaat ook over een gevoel van schaamte. Ten eerste de schaamte van het land, Duitsland. Schaamte over wat er allemaal tijdens de tweede wereldoorlog is gebeurd. Vervolgens de schaamte van Hanna over haar analfabetisme. De schaamte die er zelfs voor zorgt dat ze levenslang krijgt. En tenslotte de schaamte van Michael. Als kind durft hij niet voor hun relatie uit te komen omdat zij ruim 15 jaar ouder is dan hij. Later niet omdat ze bij de SS is geweest.
Mening Dit boek vond ik zeer fascinerend. Vooral in deel 1 was ik zeer verbaasd over de relatie tussen de twee. Van de kant van Michael kan ik het allemaal wel begrijpen. Hij was in de puberteit en was net bezig met zichzelf en zijn lichaam te leren kennen. Hanna vond ik wel erg vreemd. Ik kan me moeilijk voorstellen dat een aantrekkelijke vrouw van in de dertig iets met iemand begint die half zo oud is. Enigszins ongewoonlijk vond ik ook de ontwikkelingen die Michael doormaakt in het boek. Hij maakt binnen enkele weken ontwikkelingen door die andere mensen van zijn leeftijd in een paar jaar doen; zijn eerste seksuele ervaringen met een vrouw, maar ook met zichzelf, de grote liefde leren kennen. Dit allemaal met dezelfde vrouw die zoveel ouder is. Het is ook niet echt normaal dat deze jongen voor de rest van zijn leven emotioneel aan die vrouw blijft hangen. Tijdens het lezen van dit boek ging ik mij ook wel een beetje afvragen of de liefde van Michael ten opzichte van Hanna niet een soort moederliefde is. Er is geen indicatie in het boek dat hij geen aandacht van zijn ouders kreeg maar wel dat hij uit een gezin met veel kinderen komt. Duidelijk is in ieder geval wel, dat het geen normale verhouding is. Het is ook niet duidelijk waar de gevoelens van Hanna nou op gebaseerd zijn. Al in al dus een boek dat door de scheve verhoudingen tussen de twee zeer boeiend is. Zeker een aanrader!
Tot zijn verbazing won de Vlaming Bram Dehouck op dezelfde avond eerst de debuutprijs en dan de hoofdprijs voor het spannende boek.
Verassing alom maandagavond op The Power of Plots, de Nederlandse manifestatie rond het spannende boek. Daar werd de Gouden Strop uitgereikt, de prijs voor de beste Nederlanstalige thriller. Onze landgenoot Bram Dehouck (32) won met zijn eerste thriller 'De minzamemoordenaar' de debuutprijs en schoot ook de hoofdvogel af. De juryvoorzitter Koos Postuma verklaarde dat Dehoucks debuut 'verrassend van opzet was en kundig geschreven.'Dehouck moest het opnemen tegen een andere Vlaamse debutant, Hans Declercq die genomineerd was met 'Hoe zwart is de duivel' maar ook tegen gevestigde Nederlandse aureurs als René Appel en Lieneke Dijkzeul. Eerder Vlaamse winnaars van de Gouden Strop die sinds 1986 wordt uitgereikt, waren Jef Geeraerts, Bob Mendes en Johanna Spaey, maar nooit won iemand beide prijzen tegelijk.
Toen hij bespeurde hoe de nevel van de tijd in de ogen van zijn vrouw de vonken uit kwam doven, haar wangen had verweerd, haar voorhoofd had doorkloven, toen wendde hij zich af en vrat zich op van spijt.
Hij vloekte en ging te keer en trok zich bij de baard en mat haar met de blik, maar kon niet meer begeren, hij zag de grootste zonde in duivelplicht verkeren en hoe zij tot hem opkeek als een stervend paard.
Maar sterven deed zij niet al zoog zijn helse mond het merg uit haar gebeente, dat haar tóch bleef dragen. Zij dorst niet spreken meer, niet vragen of niet klagen, zij rilde waar zij stond, maar leefde en bleef gezond.
Hij dacht: ik sla haar dood en steek het huis in brand. Ik moet de schimmel van mijn stamme voeten wassen en rennen door het vuur en door het water plassen tot bij een ander lief in enig ander land.
Maar doodslaan deed hij niet, wan tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren, en ook weemoedigheid, die niemand kan verklaren, en die des avonds komt, wanneer men slapen gaat.
Zo gingen de jaren heen. De kinderen werden groot en zagen dat de man die zij hun vader heetten, bewegingloos en zwijgend bij het vuur gezetrn, een god vergeten en vervaarlijk' aanblik bood.
Willem Elschot -Alfons de Ridder- vandaag vijftig jaar overleden. 7.5.1882 Antwerpen 31.5.1960 In zijn verhalen en gedichten erkent hij geen andere voorschriften dan een voor niets terugschrikkende oprechtheid en een sobere helderheid wat de vom beterft. Zijn cynisme is niets anders dan een afweermiddel tegen en een dekmantel voor zijn grote gevoeligheid. Zijn voornaamste werken: Villa des roses, Kaas, Tsip, Pensioen, Het been, Lijmen, De leeuwentemmer, Het tankschip, Het dwaallicht. Verder een tiental gedichten Oosthoeks Encyclopedie.
Tatiana De Rosneyis geboren op 28 september 1961 in een voorstad van Parijs. Ze is van Engelse, Franse, Russische afkomst. Haar vader was een Frans wetenschapper en haar grootvader een bekend schilder; Tatianas grootmoeder was een Russische actrice en was van 1925 tot 1949 directrice van het Sint-Petersburg Pushkin theater.
Haar Moeder was een Engelse en dochter van een diplomaat.
Tatiana is opgegroeid in Parijs en verhuisde dan naar Boston.Ze kwam in de jaren tachtig naar Engeland waar ze Engelse literatuur studeerde aan de universiteit van East Anglia in Norwich.
In 1984 kwam ze terug naar Parijs. Haar naam was Sarah is haar eerste roman geschreven in het Engels. Momenteel werkt ze als journaliste voor het Franse weekblad Elle en is recensente voor Psychologisch Magazine en het Journal du Dimanche
De achterflap
De tienjarige Sarah wordt in de nacht van 16 juli 1942 samen met haar ouders opgepakt en naar het Vélodrome dHiver in Parijs gebracht, waar duizenden joden worden verzameld voor de deportatie.
Niemand heeft echter gezien dat Sarah haar kleine broertje Michel in een kast opsloot, net voordat de politie het appartement binnendrong. Ze heeft hem beloofd zo snel mogelijk terug te komen om hem te bevrijden. Maar Sarah wordt met haar ouders op transport gesteld en weg gevoerd.
Zestig jaar later krijgt Julia Jarmond, een Amerikaanse jounaliste in Prijs de opdracht een artikel te schrijven over deze razzia, een inktzwarte bladzijde in de Franse geschiedenis. Ze gaat op zoek in de archieven, en via het dossier van Sarah ontdekt zij een goed verborgen geheim van haar schoonfamilie. Haar echtgenoot probeert haar ervan te weerhouden zich met deze geschiedenis te bemoeien, maar Julia besluit desondanks het spoor van Sarah te volgen
Reacties van de lezers:
De auteur heeft een geweldig intrigerend boek geschreven.
De roman is gebaseerd op een waar verhaal en zet de lezer aan het denken.
In het begin van het verhaal kiest de schrijfster voor een spannende schrijfstijl die wisselt tussen het verhaal van het Joodse meisje en het verleden en het leven van de journaliste in het heden.
De twee verhaallijnen het ene cursief, het andere gewoon worden beurtelings beschreven.
Vooral de ervaringen van Sarah geven de lezer een onthutsend beeld van de wreedheden rond de deportatie.
Het is een aangrijpend verhaal met een dramatische ontknoping.
Hoe kan een onschuldig kind dit allemaal meemaken?
Ze is wel wat te jong om alles te begrijpen en haar ouders hebben haar willen sparen,
door haar niet te vertellen wat er aan de gang was.
Sarah leeft met een enorm schuldgevoel omdat ze haar broertje heeft opgesloten
en hem niet kan bevrijden zoals ze het hem had beloofd.
Niemand kan om de Tweede Wereldoorlog en zijn gruwel heen.
Dat vind je terug in het boek en daarom knijpt het boek bij momenten je keel dicht
tot de tranen ervan in de ogen komen.
Rosney heeft het beeld van de stugge Franse schoonfamilie heel goed neergezet waardoor je steeds meer met Julia gaat meeleven en als lezer niets liever wil dan dat ze zich afzet tegen de Tézacs. Julia zit in een emotionele achtbaan en laat de lezer meevoelen.
Het geheim van de familie is schokkend. De schrijfster heeft ook de emoties van sommige karakters vb. de schoonvader van Julia realistisch beschreven.
Er komen veel personages voor in het boek die weinig uitgediept worden. Zo krijgen we geen zicht op de echtgenoot van Julia.
Alhoewel het boek boeiend en spannend lijkt is het toch zeer voorspelbaar.
Het gedeelte van Julias liefdesperikelen is wel langdradig en saai.
De afscheidsbrief van Sarah is ontroerend.
Misschien wou ze breken met de familie die haar heeft opgevangen en wou ze alle banden met het verleden verbreken in de hoop het dan ook te kunnen vergeten.
Het is erg als je als jood steeds gebrandmerkt wordt door een gele ster en de nummers in de kampen
Die in de arm wordt ingebrand, zoals dieren wordt hun persoonlijkheid uitgewist.
Hoe is het mogelijk dat de Fransen hun eigen volk zoiets konden aan doen;
Deze geschiedenis is dan ook zeer lang verzwegen en tot op heden spreekt men weinig over deze gebeurtenissen.
Toch is het iets wat we ons moeten blijven herinneren.
We moeten blijven denken aan wat onze voorouders is overkomen, sommigen zijn als krijgsgevangenen naar de kampen gestuurd, en onder hen zijn er ook die nooit meer zijn teruggekomen..
Wanneer ik vroeger met mijn kindren speelde, vielen mij zulke vreemde dingen in, dat ik wel zwichten moest voor al die beelden, en maar de straat opliep, kroeg uit, kroeg in.
Nu zijn ze groot, ik hoef ze niets te zeggen; ik zit, een vreemde man, tussen hen in; ook zonder woorden weet ik uit te leggen, dat ik ze zo verschrikkelijk bemin.
Waarom voel ik me dan opeens zo zwaar, nu ik ze zie, als vogels bij elkander: mijn eigen oogopslag, mijn eigen haar.
Ik had zo graag ze dit verraad bespaard, maar soms is men zijn eigen tegenstander en gooit men weg wat beter was bewaard.
Lezen was mijn afleiding en genoegen, mijn troost mijn zelfgekozen verslaving lezen voor de lol, voor de schitterende stilte die je omringt als je de woorden van de schrijver hoort weerklinken in je hoofd. Paul Auster
Ik ben een god in 't diepst van mijn gedachten, maar in de bibliotheek een volontair die hunk'rend op een baantje zit te wachten en boeken uitleent met en zeker air.
Ik lever geestlijk voedsel aan mevrouwen die binnenkomen en alleen maar van de allernieuwste liefdesboeken houen, 'maar niet zo'n engerd als die Wassermann'.
Ik loop met stapels boeken rond te sjouwen en plak een etiket op Gorters Mei. Och, als nu jufrouw Jansen eens ging trouwen, dan kwam er eind'lijk eens een plaatsje vrij.
Ik ben het niet alleen, die staat te wachten achter mij staat nog een hele rij. Ik ben een god in mijn gedachten, maar niet zo heel veel in de maatschappij...
O, bij haar verliest het fakkellicht zijn kracht. Zij hangt tegen de wang aan van de nacht. Als in een ebbehouten oor een edelsteen- Een schoonheid over grenzen heen. Sneeuwwitte duif. Dat licht zo lichtelaaie. Schamel zijn haar vriendinnen. Doffe kraaien. Na deze dans wil ik haar hand aanraken- Mijn hand zal, zo onaf, de hemel smaken. Heb ik ooit lief gehed? vergeet het ogen. Al wat ik zag aan schoons was maar gelogen.
