Oude prentkaarten

http://img241.imageshack.us/img241/8113/nostalgisch.jpg

Ik ben geen dichter

Wit, spierwit mijn blad
en koud mijn pen
hoe kan ik mezelf vertellen,
dat ik geen dichter ben.

Groot zijn mijn gedachten,
en alles daarvan is waar
zielenpijn verzachten....
ach, kon ik dat maar.

Soms ben ik echt wanhopig,
daar ik geen dichter ben
en dat ik slechts heel simpel
rijmpjes schrijf met deze pen.

Oh kon ik toch perfect beschrijven
de zon die opgaat heel alleen,
theaterstuk in twee bedrijven
het doek van maan en sterren daaromheen.

Nooit heb ik meer verdriet
als op zo'n moment
gedichten maken kun je niet
rijmpjes schrijver is wat je bent.

En dan de liefde, de enige
de alles verduisterende...die
word door mijn rijmpje
een ondergeschikte
heftige nostalgie.

Nostalgie naar de dichter
die inkt heeft in zijn bloed
en zo het leven maakt lichter
en de kunst sierlijk begroet.

Mijn wanhoop is daarom groot
en vaak ben ik ook radeloos
pen en papier als lotgenoot
maar woorden jammerlijk en waardeloos.

Hoe kan ik dan bereiken
met deze liefde, mijn rijk bezit
dit schrijven kan men slechts bekijken
hen de mens die ik aanbid.

Wanhoop is het, ik ben geen dichter
en leg mij daar dan ook maar bij neer
mijn hoofd ten ruste en zo wat lichter
zonder denken deze keer.

Een gedicht dat ik heel mooi vind
geschreven door
Mirjam Hamoen