De gevaarlijkste hartziekten zijn nog steeds: afgunst, haat en hebzucht.

Gelukkig dat de afgunst geen lawaai maakt; het lawaai om ons heen zou anders oorverdovend zijn.

Jaloersheid is vertering voor de beenderen.

Als u van vreugde opspringt, zie dan toe dat niemand de grond onder uw voeten weghaalt

Het gras bij de buren is groener, maar zij moeten het ook afmaaien.

Men meet de torens naar hun schaduw en de groten naar hun benijders.

De vreugde van bewonderen is de beloning voor hen die vrij zijn van afgunst.

Denken maakt jong. Want denken doet twijfelen. En twijfelen plaatst ons telkens terug aan het begin van ons leven.

Zij die weinig denken, vergissen zich heel veel.

Tegenwoordig noemt men een huwelijk al geslaagd als men de echtscheiding 3 x heeft weten uit te stellen.

Macht hebben en er geen gebruik van maken, dat is pas beschaving.

 Liefde kijkt vooruit, haat achteruit en angst heeft ogen van voren en van achteren.

Wie een put graaft voor een ander valt er zelf in

Wie het laatst lacht, best lacht !

<

De vriendschap van mijn hondje
is vriendschap voor het leven
Voor een ander niet te zien
hoeveel dat beestje je kan geven
Ben ik eens verdrietig
dan kijkt hij me aan
Alsof hij wil zeggen 
 ik zal altijd naast je staan
En als je dan weer vrolijk bent
dan kwispeld hij met zen staart
En blaft alsof hij zeggen wil
 dat hebben we weer geklaard
Zo'n vriendschap is een wonder
een wonder om te beleven
Zo'n vriendschap kan geen mens
geen mens kan zoiets geven!

Klik op het plaatje 

M'n herte doet zo'n zeer


 
M'n herte doet zo'n zeer
Want er is geen vrede meer
altijd maar dat vechten
om gelijkheid en rechten
Landen keren zich tegen hun buren
Voeren oorlogen die blijven duren
Groten der aarde die zich steeds bemoeien
Hoeveel bloed moet er nog vloeien?

m'n herte doet zo'n zeer
er is geen rechtvaardigheid meer
Wie steelt en fraudeerd
hoe groter de dief,,,
des te meer heeft men hem lief
Een moordenaar vliegt wel in't gevang
maar echter nooit voor lang
Want heeft de rechter een goede luim
komt hij vroeger vrij met de wet 'de wet Lejeune'

m'n herte doet zo zeer
er is geen vriendschap meer
Een grote portefeuille met geld
dat is het enige echte dat nog telt
Haat en nijd vieren hun hoogtij
jaloezie en bedrieging er ook nog bij
Dat alles maakt van de wereld een echte soep
en neem die maar eens onder de loep
'K durf het haast niet schrijven
maar wij,,,wij zijn de balletjes die er in drijven

m'n herte doet zo'n zeer
Want waar is de tijd van weleer
toen m'n nog veilig was in eigen huis
en niet bang moest zijn voor al dat gespuis
Dat men ook in de late
nog kan wandelen over de strate
En men zeker niet moest uitkijken
om een snelheidsduivel te ontwijken
Vriendschap en trouw d'hoogste tonen voerden
en geen drugs om iedere straathoek loerden
Ach m'n herte doet zo'n zeer,,,
die tijd keert nimmer weer

Met dank aan Marina Geerinck (Hartedame2)
 
 

Er was eens een vrouwtje dat zichzelf voorbij liep als ze s'morgens opstond dacht ze aan s'middags en als ze s'middags aan tafel zat dacht ze weer aan de avond en als ze dan eindelijk sávonds naar bed ging lag ze alweer te piekeren over wat ze de volgende dag zou gaan doen.Telkens als ze op straat liep rende ze zo hard dat de mensen zeiden die loopt zichzelf nog eens voorbij die vergeet te leven. Het vrouwtje praatte ook de hele tijd in zichzelf en om met andere te praten daar had ze gewoon geen tijd voor  en weet je wat ze telkens zei  Ik moet nog even ..laat ik gauw even..ik kan nog net even..    even was haar stopwoordje geworden en het was ook haar bijnaam geworden

*VROUWTJE EVEN*

Nu was er in het land een dokter die een heel wijs man was toen hij het vrouwtje zag en hoorde praten zei hij  Mevrouwtje U bent heel erg ziek en ik weet wat U mankeert Zeg het dan maar gauw dokter zei het vrouwtje want ik moet nog vlug even.Zie daar heb je het weer zei de dokter u bent zo haastig u laat telkens de L liggen .Wat laat ik liggen ?vroeg ze.De L zei de dokter zet de L eens voor EVEN.Goed dokter ik zal het doen zei ze en weg was ze weer.Maar telkens als ze de L voor EVEN zette schrok ze zich een hoedje  ik moet nog gauw L..even  laat ik gauw L..even   ik kan nog net L..even .Ze wist zich geen raad en plofte op een stoel en zei zacht   Kan ik nog wel even ..kan ik nog wel L..even.En vanaf dat moment liep ze zichzelf niet meer voorbij ze was zich ervan bewust geworden dat haar EVEN  haar belette te LEVEN .

De moraal van dit verhaal

Voor iedereen die gehaast door het leven gaat

DOE ALLES NIET EVEN

VIND DE TIJD EN DE RUST OM TE LEVEN

Durf te leven

Twee zaadjes liggen naast elkaar op een vruchtbare grond

Zegt het ene zaadje tegen het andere

Ik wil groeien..ik wil mijn wortels diep in de grond voelen

en door de aardkorst naar boven uitbreken

Ik wil mijn tere knoppen uitvouwen..om de komst van de Lente

aan te kondigen.Ik wil de warmte van de zon op mijn bloesem voelen

en de zegeningen van de morgendauw op mijn blaadjes

En het zaadje groeide

Het tweede zaadje zei Ik ben bang als ik mijn wortels

naar beneden laat groeien, dat ik in het donker een worm tegen kom

Als ik door de aardkorst heenbreek beschadig ik misschien mijn

tere knoppen.En stel je voor dat ik mijn blaadjes uitrol

en ze worden opgegeten door een rups

En als ik mijn bloesem open ,komt er misschien iemand

die ze afplukt....Nee ik kan maar beter even wachten

Het zaadje wachtte

Het moraal van dit verhaal

Wie weigert risico's te nemen ,om te groeien

WORDT OPGESLOKT DOOR HET LEVEN

De Indische Waterlelies

Ver weg  in India in een oerwoud dat nimmer door mensen voeten is betreden,ligt een klein stil meer als geslepen uit blauw kristal.Het weelderige groen  langs de kanten wordt rimpelloos weerspiegeld omdat zelfs de rusteloze wind zijn adem in houdt bij het zien van zoveel schoonheid.

Op het meer drijven zeven waterlelies,en die waterlelies zijn het  waaraan dit sprookje zijn bestaan dankt.

Maar laat ik bij het begin beginnen

Je moet weten dat in dat oerwoud een heks woonde die zo lelijk was dat ze alleen s'nachts uit haar schuilplaats tevoorschijn durfde te komen.Haar neus was groot en krom  zodat hij haar puntige kin bijna raakte en haar haren waren bleek en grauw als een bundeltje uitgedroogd gras.Als de maan hoog aan de hemel stond en de krekels hun avondconcert hadden beeindigd beklom de heks  een kale rots in de nabijheid van het meer.Daarop keerde zij haar afschrikwekkende gezicht naar de hemel en blikte een tijdlang star omhoog verschool zich dan in een holle boomstam en begon te zingen.In tegenstelling tot haar afschuwelijke verschijning klonk haar gezang zo mooi,dat geen dichter het ooit zou kunnen beschrijven.Het was of alle nachtegalen van het oerwoud zich verenigd hadden in die ene wonderlijke stem een stem die de macht had om ieder die het maar hoorde te betoveren.Dat wist de oude heks zij wist ook dat bij volle maan de Maanfee met haar gevolg van sterren op de aarde neerdaalde.Dan danste zij op de waterspiegel van dat oerwoudmeer waarvan de heks slechts een paar passen was verwijderd.Er viel dan een

heldere manestraal op het meer omgeven door talloze lichtende sterren die zodra zij het water raakte de vorm aannamen van kleine feeen.Ze droegen zilvere jurkjes die oogverblindend schitterde en ze danste sierlijk en speels op de tonen van de heksenzang.In hun midden wervelde een ranke gestalte gekleed in zilveren  sluiers met op het hoofd een stralende kroon waarop een sikkeltje glansde.Dat was de maanfee zelf.Heel de lange nacht danste de maan fee en haar sterrekinderen en waar hun voetjes het water raakte ontstonde zilvere kringetjes die zich vermenigvuldigde wijder en wijder werden om tenslotte tussen het riet te verdwijnen.Zo danste zij tot de morgenstond de maan deed verbleken.Hoe meer de nacht vorderde hoe luider en bezwerender de heks zong.Het was haar echter nooit gelukt de Maanfee en haar sterrekinderen in haar ban te krijgen en ze wist maar al te goed dat de maanfee wanneer de dag in aantocht was met haar gevolg naar de hemel terug keerde.

Maar op een keer toen de maan verbleekte en de maanfee haar sterrekinderen bij zich riep waren er 7 die ongehoorzaam waren  ze bleven nog wat dansen  en toen het eerste licht aan de kim verscheen was het te laat de stem van de heks had de sterrekinderen betoverd en ze danste en danste terwijl het gezang van de heks over het meer klonk .Het werd lichter en lichter en de maanfee was wanhopig.Kom toch riep ze kom toch kinderen het is de hoogste tijd! We kunnen niet langer wachten !Maar de 7 sterrekinderen hoorde haar smeekbede niet en danste nog steeds toen de eerste stralen van de zon de boomtoppen verwarmde  en de maanfee zich met haar sterrekinderen in de hemel had teruggetrokken.

De heks lachte tevreden het had lang geduurd en veel moeite gekost maar uiteindelijk waren er dan toch zeven sterrekinderen in de ban van haar stem gekomen .Zo wilde zij het hebben.Terwijl ze onophoudelijk verder zong verliet ze haar schuilp[laats in de holle boom en zingend smeekte ze de opkomende zon :O vorstinvan de dag ...neem met uw vuurstralen de glans van die sterrenkinderen weg en kleur er mijn haren mee.En de zon ontnam de zeven sterrekinderen hun zilverglans en schok die aan het uitgedroogde haar van de heks.De zeven sterrenkinderen danste door bleek en glansloos...maar nog altijd even rank en schoon als hun sterrenzusters aan de hemel.Dat stelde de oude heks teleur ze mocht dan wel de mooiste van alle heksen zijn die zeven kleintjes daar op het water waren nog altijd duizendmaal schoner dan zij.Uit nijd omdat de sterrenkinderen hun schoonheid toch behielde veranderde de heks hen in waterlelies die op hun grote groene bladeren op het water dreven.Ach die arme kleine sterrekinderen .Verlangend blikte ze naar de hoge hemel en zochten hun koningin de maanfee en hun zusjes de sterren.Maar niemand kon hun helpen .De sterrekinderen niet de maanfee niet  en de maan zelf ook niet.De blauwe hemel keek neer op de zeven ongelukkige sterrenkinderen .Hij kon hun welliswaar hun vroegere schitterring niet terug geven  maar uit medelijden schonk hij hun een glans van zuiver blauw...zeven witte waterlelies  met een glans van azuurblauw in hun kelken .Slechts te middernacht geeft de heks hen hun gestalte terug opdat de sterrenkinderen haar met hun dans kan vermaken.Maar naar de hemel kunnen ze nooit meer terug en bij het ochtendgloren veranderen ze weer in witte waterlelies die met gesloten kelken drijven op dat kleine meer ergens in de oerwouden van India

Klik op het plaatje

Vrienden

Vrienden zijn er om je te steunen
Om jou te troosten en tegen ze aan te leunen
Vrienden zijn er om je te helpen
Die jou pijn voor even doet verhelpen
Vrienden zijn er om jou blij te maken
Om jou kwaadheid weg te kraken
Vrienden zijn er om jou lief te hebben
En ze zullen alles voor jou overhebben
Vrienden zijn er om jou niet te bedriegen
Vrienden zullen ook nooit tegen jou liegen
Vrienden zijn er om jou tips te geven
En zij zullen jou alles wat je gedaan hebt vergeven
Ware vrienden leer je kennen met de tijd
Want ook doe je iets verkeerd ze willen je niet kwijt


Wanneer vriendschap eenmaal diep is geworteld , is zij een plant die door geen enkele storm kan worden ontworteld..

Mijn moeder is mijn
 naam vergeten

Mijn moeder is mijn naam vergeten.
Mijn kind weet nog niet hoe ik heet.
Hoe moet ik mij geborgen weten?

Noem mij, bevestig mijn bestaan,
Laat mijn naam zijn als een keten.
Noem mij, noem mij, spreek mij aan,
o, noem mij bij mijn diepste naam.

Voor wie ik liefheb, wil ik heten.

Geschreven door
Neeltje Maria Min

Bloemenvrouwtje wenst jullie
Een vrolijk eind
Een goed begin
Een heel nieuw jaar volkomen naar je zin

ONTHOU VAN T OUDE JAAR ALLEEN DE BESTE DAGEN EN SPRING MET NIEUWE MOED HET NIEUWE JAAR  2008 TEGEMOED

Klik op de foto hier onder om een kaarsje te branden




Mijn kleine jongen

Na 8 maand werd jij geboren veel te vroeg
en ozo klein
Jij waar ik zo naar verlangde
Pas na 3 dagen mocht ik even bij je
Jij lag daar in een glazen bedje met allemaal darmtjes en naalden in je kleine lichaampje
En een machine waar je aanhing om te beademen
Ik wou jou dicht bij mij en je vasthouden
Maar ik mocht jou alleen maar zien
Het deed mij pijn ik was toch jou mama
Het werden lange dagen van afwachten of jij de strijd zou halen
Helaas het heeft niet mogen zijn men jongen
Na 5 dagen ging je van mij heen
Mijn hart scheurde ik voelde mij zo alleen
Ik heb jou geen eens kunnen aanraken,
geen moeder voor jou kunnen zijn
En ja dat doet na 33 jaar nog altijd heel erg veel pijn
Rust zacht men lieve jongen
Je mama


©Arlette

Waarom!! Ik herinner me niet veel van de plaats waar ik geboren ben. Wel dat het er koud, vies, vochtig en donker was. Wel herinner ik me mijn moeder. Zij was uitgeput van het elke keer nestjes werpen. Er zat haast geen energie meer in haar lichaam. Ze was vaak ziek en had haast geen melk voor mij en mijn broertjes en zusjes. Daarom stierven er al veel broertjes en zusjes van mij. Ook mijn moeder werd steeds zieker. De dag dat ik weg ging bij mijn moeder zit nog vers in het geheugen. Mijn moeder was erg ziek en wij nog te klein om al afscheid van haar te nemen. Wij waren nog maar 3 weken. Mijn zusje en ik werden in een box gesmeten. De mensen die voor ons zorgde hadden geld nodig en wij zorgden ook nog eens voor extra rommel omdat we het hok bevuilde. Kortom we moesten weg. Wij beide, naar de dierenwinkel. Wat waren we bang, we kropen dicht tegen elkaar aan. En er was helemaal niemand om ons te troosten! Er was nu veel te horen en te zien. Zoveel verschillende dieren. Allemaal maakte ze een ander geluid. Ook andere poesjes had ik gezien. Mijn zusje en ik werden ik een kleine houten bak gesmeten. Ook zag ik mensen vaak naar ons kijken. Ook kleine mensjes. Sommige waren erg lief, andere totaal niet. Ze bonkten tegen de bak. Daar schrokken we erg van. We zaten de hele dag in deze kleine bak. Af en toe werden we er uit gehaald en bekeken. Dikwijls zeiden deze mensen "Oooooh wat schattig" maar we werden weer terug gezet en de koop ging niet door! Mijn zusje stierf de vorige nacht. Ze was zo erg ziek geworden. Ik legde mijn hoofdje op haar zachte vachtje. Zachtjes ging het leven uit haar magere lijfje. Ik had horen vertellen dat ik nu voor een spotprijs verkocht zou worden, want de winkel wilde geen zieke poesjes. Dus de dierenwinkel wilde snel van mij af. Toen de mensen kwamen om het levenloze lichaam van mijn zusje weg te halen om het weg te gooien, was mijn gehuil het enige geluid dat om mijn zusje treurde. Vandaag kwam er een familie die mij kocht. Het waren hele lieve mensen. Ze wilde mij graag hebben. Ze kochten een warm mandje en nog andere poezenspullen. Het kleine meisje wat bij hun hoorde hield mij liefdevol vast. Wat hield ik van hen! De man en vrouw zeiden dat ik een triest geval was en doopte mij Minoes. Wat hield ik veel van hen, vooral van het kleine meisje. Ze zorgde heel goed voor mij. Vooral het kleine meisje, zij speelde veel met me. Ik werd vaak uit mn warme mandje gehaald en ook vaak geknuffeld. Ook het eten was prima,lekkere brokjes,vlees en af en toe een visje. Wat was ik blij. Vandaag ging ik naar de dierenarts.. Ik had veel meegemaakt en had daardoor schimmel gekregen. Ook had ik last van krampen,ontstoken oogjes en veel pijn. Ook had ik vele wonden van het krabben want het jeukte zo. Ik kreeg een prikje en zalf voor de wonden. Ik was helemaal niet bang bij de dierenarts hoor, want ik werd liefdevol vastgehouden door het kleine meisje. Wel hoorde ik trieste woorden tegen mij geliefde familie. Ze hadden het over wat er allemaal loos met me was en over aangeboren afwijkingen en ook over broodfokkers. Ik weet niet alles precies, maar het deed pijn, vooral omdat mijn familie zo leed. Ik begreep wel dat ik doorgefokt was en inteelt. Ik was een erg zwak poesje, maar gelukkig de familie hield nog steeds van mij. Nu ben ik een paar weken verder en ik probeer een vrolijke poesje te zijn voor mijn familie.. Maar ach het is soms zo moeilijk ik heb nog steeds krampen. Iedere gezonde poes wordt groter en sterker, ik blijf klein en zwak Ook heb ik een abces gekregen van de schurft. En het wordt steeds groter. Ik zie vaak de pijn bij de familie. We gaan regelmatig naar de dierenarts om het abces leeg te zuigen en de wonden te verzorgen. Helaas willen ze niet helen. Helaas was mijn abces thuis open gesprongen en omdat ik erg zwak was wilde ik ook niet meer eten. Alles deed pijn, ook mijn lieve familie geloofde niet meer in een goede afloop. Maar weer naar de dierenarts, zachtjes werd ik in een reisboxje gelegd. Iedereen was zo triest. Ik was altijd lief en braaf geweest, dit had ik toch niet verdiend. Mijn kleine meisje had tranen in haar ogen bij de dierenarts. Ze hield me vast en ik likte zachtjes haar vingers, mijn uiting van liefde. Zelfs de dierenarts was droevig, want ook hij kon niks meer voor mij doen, ik was te verzwakt. Hij had van alles geprobeerd meer kon hij niet. De tafel van de dierenarts was koud, de mensen aaide en streelde mij. Ik kon hun liefde voelen, Ooooooooh was ik maar gezond dan hadden zij nu geen verdriet. Zachtjes likte ik nogmaals het meisje haar vingers De dierenarts gaf mij een prikje, ik voelde geen pijn meer. Ik lig heerlijk in de armen van mijn kleine meisje. Ik had een vredig gevoel, zachtjes begin ik te belanden in een droomwereld. Ik zie mijn moeder weer en mijn broertjes en zusjes, zij vertellen mij dat er in deze wereld geen pijn meer is. Ik neem afscheid van mijn dierbare familie. Ik zal altijd van hun blijven houden. Ik had zo gehoopt op wat mooie jaren bij hun, maar helaas mocht het zo niet zijn. Ik heb hun vaak horen vertellen over poesjes van broodfokkers, ze zijn zwak en leven kort. Zo zielig. Gelukkig is de pijn nu weg. Kon ik de dingen maar veranderen, kon ik die mensen maar veranderen. Dan had ik mijn familie nog lang kunnen plezieren. Het zal wel heel heel lang duren voordat ik mijn familie weer terug ziet! Dit verhaal mag elders gepubliceerd of herdrukt worden in de hoop dat het fokkers zal stoppen om geldgewin na te streven in plaats van aan het welzijn van de dieren te denken. Bent u ook tegen broodfokkers, zet dit verhaal dan ook op uw site !!!!!