Er was eens een vrouwtje dat zichzelf voorbij liep als ze s'morgens opstond dacht ze aan s'middags en als ze s'middags aan tafel zat dacht ze weer aan de avond en als ze dan eindelijk sávonds naar bed ging lag ze alweer te piekeren over wat ze de volgende dag zou gaan doen.Telkens als ze op straat liep rende ze zo hard dat de mensen zeiden die loopt zichzelf nog eens voorbij die vergeet te leven. Het vrouwtje praatte ook de hele tijd in zichzelf en om met andere te praten daar had ze gewoon geen tijd voor en weet je wat ze telkens zei Ik moet nog even ..laat ik gauw even..ik kan nog net even.. even was haar stopwoordje geworden en het was ook haar bijnaam geworden
*VROUWTJE EVEN*
Nu was er in het land een dokter die een heel wijs man was toen hij het vrouwtje zag en hoorde praten zei hij Mevrouwtje U bent heel erg ziek en ik weet wat U mankeert Zeg het dan maar gauw dokter zei het vrouwtje want ik moet nog vlug even.Zie daar heb je het weer zei de dokter u bent zo haastig u laat telkens de L liggen .Wat laat ik liggen ?vroeg ze.De L zei de dokter zet de L eens voor EVEN.Goed dokter ik zal het doen zei ze en weg was ze weer.Maar telkens als ze de L voor EVEN zette schrok ze zich een hoedje ik moet nog gauw L..even laat ik gauw L..even ik kan nog net L..even .Ze wist zich geen raad en plofte op een stoel en zei zacht Kan ik nog wel even ..kan ik nog wel L..even.En vanaf dat moment liep ze zichzelf niet meer voorbij ze was zich ervan bewust geworden dat haar EVEN haar belette te LEVEN .
De moraal van dit verhaal
Voor iedereen die gehaast door het leven gaat
DOE ALLES NIET EVEN
VIND DE TIJD EN DE RUST OM TE LEVEN
|