Ik denk dan: Inpakken en wegwezen, maar zover is het nog niet.
Eerst moet ons toekomstig huisje in orde zijn; en ik denk dan aan half maart. Maar inpakken doen we nu al. Een heel deel was al gedaan; maar nu de grotere dingen. Alles wat weg mag bijeen zetten; kleerkast uitbreken.
Het kan niet anders want volgende week moet mijn geliefde weer binnen in het ziekenhuis, voor een tweede stent, en een week nadien mag hij niet veel doen.
Het is goed om dit rustig te doen Nu moeten we ons niet druk maken; een goed gevoel.
We eten nu meer fruit dan vroeger, en namen een paar voor ons onbekende vruchten mee waaronder: De granaatappel.
We hadden er al over gehoord we hadden er zelfs over gelezen in de bijbel, maar geproefd hadden we het nog niet:
We vonden het allebei lekker; maar het eten was een ervaring. We sneden het in de helft en konden de pitjes uitlepelen. Jawadde!!! De pitjes vlogen overal.
Ik ben dan maar gaan googelen om eetinstrukties te vinden; want we gaan dat nog eten. Bij mijn weten het enige stuk fruit dat proteïnen bevat.
Vandaag langs secundaire weg teruggereden vanuit Aalst. Mooi het winterlandschap; maar ook tegenstrijdig. De bomen en struiken zijn wit bevroren, en er ligt een heel dun laagje sneeuw op. En dan was er een waterzonnetje dat door de mist kwam piepen.
Is het nu winter; vroege lente, of herfst? Ik zou het niet meer weten, maar mooi was het zeker.
Hebben jullie dat nu ook; het gevoel dat je moet beginnen versieren voor Kerst? Intussen liggen in de winkels al de paaseitjes. Ik ben mijn gevoel voor seizoenen kwijt. Gewoon verderdoen en zien wat er komt lijkt het beste. Toch héél speciaal die grote vlokken die neerdwarrelen uit een grijze lucht. Kouder moet het voor mij nu niet worden want ik heb geen zin om voor de verhuis de mazouttank nog te laten bijvullen.
Tien dagen revalidatie zitten er op. Drie keer per week 90 minuten. Hij doet het graag, en zijn conditie is heel goed. Op 21 februari moet hij weer binnen, de 22ste krijgt hij dan een stent in de tweede beschadigde ader. Intussen zijn we bezig met onze spullen uit te zoeken. We gaan kleiner wonen, en dan moet er nogal wat weg. Het wordt een nieuw begin. We weten niet hoe het verder gaat, maar we zien het zitten. Nog eens bedankt voor alle lieve reacties.
Het is al een hele tijd geleden sinds ik nog iets schreef. Stilaan krijgen we er weer ritme in; Vandaag was er de eerste revalidatie oefening voor mijn man. Er volgen er nog 44.
Aan iedereen die iets in het gastenboek schreef; voor alle lieve wensen, en kaarsjes:
Mijn witte prins is sinds gisteren in het ziekenhuis op intensieve zorgen. Veel meer heb ik niet te schrijven; ik hoop alleen maar dat hij vlug weer thuis is.
Verleden zondag had ik me gëinstalleerd om naar de zevende dag te kijken. Op mijn bed, met een mok verse koffie; en voeten omhoog. Sinds ik mijn knie gebroken heb, kijk ik tv in de slaapkamer.
Uit mijn ooghoek zag ik iets aan het raam: Een vlinder !!! Het was wel vijf november, normaal zijn er geen vlinders meer. Ik vraag me af hoe die beestjes zich zo rap kunnen aanpassen aan de veranderde weersomstandigheden.
Het is wel speciaal; of niet? Voor mij wel, want ik denk er nu nog aan.
Vandaag iets over mijn nieuwe sloefkes. Ze zijn al wel twee weken oud maar nu het kouder wordt zijn ze heel welkom.
Vroeger kocht ik altijd iets met een warme voering in de winter. Probleem was; ik kon die sloefkes niet uitdoen want dan rook je mijn voeten door het hele huis.
De oplossing kwam toen ik een paar van die oosterse dingen kreeg, gevoerd met echte wol; lekker warm, en geen stinkpootjes. Maar er stonden geen zolen onder, op een stenen vloer komt de kou er dan soms door.
Nu heb ik weer sloefkes met lamswol; joepie Iets duurder, maar lekker warm. Feitelijk zijn het aanstekers of hoe noem je dat; vroeger zeiden we; "sleffers" Hoe dan ook, het heeft een open hiel. En omdat ze zo lekker warm zijn moet ik geen kousen dragen en dat is voor mij een opluchting.
Dit was het relaas van mijn sloefkes; die ik graag aan heb wanneer ik nu opnieuw leer lopen.
