Marouflage : is een term (onder de naam van een oude, grove, lijmsoort 'maroufle' genaamd) voor een handelswijze die bestaat uit het vastplakken van een textiele drager (doek) op een onbuigzame plaat.
Redenen voor marouflage kunnen zijn : ernstige beschadigde (gescheurde doeken), ongewone vormen zoals ovalen en bescherming van de schilderlaag tegen vervorming.

Via het E-mailadres van deze blog kreeg ik voor de tweede keer een vraag in verband met een schilderij van Raymond de la Haye, of laten we zeggen dat was toch de hoop. Hieronder leest u de belangrijkste fragmenten uit het E-mailcontact.

 

Ook de krant herdacht 'Jean-Pierre Dierckx'. Een mooie foto en een ontroerend artikel.




                                                  

JEAN-PIERRE

Zoals we allen reeds vernomen hebben
JEAN-PIERRE IS NIET MEER

Hij heeft de strijd tegen zijn ziekte verloren. Tot het laatste moment moest hij nog aanwezig zijn op de vergadering van “ zijn “ kunstkring, ook al was het met heel veel moeite en gunde hij ieder van ons, zoals wij eigenlijk van hem gewoon waren, zijn laatste tournée générale.
Vanaf de geboorte stond Jean-Pierre aan de wieg van onze kring, samen met andere prominenten en enthousiaste normalisten, vooral uit de lichting ’66.
’t Is daarom dat hij zoveel van die mannen hield en elk jaar aanwezig was op Kleine Bondsdag.
De 66’ers maakten hem dan ook ere-lid waarover hij bijzonder fier was.
Heuglijke momenten hebben we meegemaakt bij onze reizen naar Luik waar we op uitnodiging van Les Compagnons du Cep, wijnen gingen degusteren en aankopen, daarna lekker gingen tafelen met een frisse pint als afzakker.
Prachtige namiddagen hebben wij beleefd bij de vele bij de vele Bottelactiviteiten van de Confrèrie  “ de Helleszug “ waarvan hij een sleutelfiguur was.
Onverwachte culinaire verrassingen vergezeld van overheerlijke wijnen waren hem niet vreemd.
Onze laatste intense contacten waren, toen wij afgelopen jaar een reis organiseerden naar de Loire, zijn 2^de thuis. Zijn bezorgdheid dat we ginds niets zouden missen. Onze onderlinge telefoontjes terwijl wij daar genoten en onze gevoelens en ervaringen aan hem meedeelden. Hij had er enorm deugd aan.
Ook al was je niet lijfelijk aanwezig, je was toch heel nabij !
Buiten het feit dat hij onze leraar was en ons, Kempenzonen, trachtte te bekwamen in de Franse taal, ons probeerde in te wijden in de kennis van het wijngebeuren, zullenwe vooral uw aanwezigheid, uw vriendschap, uw stand-by-toestanden én vooral uw présence moeten missen.
Jean-Pierre, vergeten zullen we je niet. En, om met de woorden van Bertje Warson te eindigen …En dan wordt het stil. Het licht dooft en het penseel rust.
Jean-Pierre is niet meer. De Lierse Kunstkring is in diepe rouw.

René De Graef

Je leeft maar zo kort en je bent zo lang dood…

In Memoriam  Jean-Pierre Dierckx, oud-leraar Frans.

De familie van onze oud-leraar Frans , leden van cursus ’66, die steeds aan zijn zijde waren met Bondsdag en met Kleine Bondsdag en ook talloze andere oud-studenten rouwen om het overlijden van Jean-Pierre Dierckx. Hij werd 75 jaar en overleed op 14 december 2010. Voor iedereen kwam zijn dood onverwacht alhoewel hij het laatste jaar wel met zijn gezondheid sukkelde. Hij woonde in Grobbendonk maar bleef Lierenaar in hart en nieren. In 1959 volgde hij als geaggregeerd licentiaat Romaanse Filologie (U.L.B.-V.U.B.) Jean Xhoffer op als leraar Frans aan onze Lierse Rijksnormaalschool. Vanaf 1 november 1989 werd hij aangesteld in het regentaat.

Sinds 1993 was Jean-Pierre erelid van cursus ’66. Met de hulp van een schare enthousiastelingen van die cursus stichtte Jean-Pierre op 1 september 1965 de bloeiende Lierse Kunstkring ‘Raymond de la Haye' die 400 leden telt. Hij was tevens medestichter van het kroniektijdschrift van de kring “De Netelaar”. Op donderdag 13 januari j.l. werd tijdens de jaarlijkse nieuwjaarsbijeenkomst in de kunstgalerij een ingetogen en piëteitsvolle hulde gebracht aan de overledene.   

Tijdens de opening van het Lentesalon van 2001 in het "Vleeshuis" beklemtoonde ondergetekende als toenmalig coördinator van de letterkundige afdeling van de kunstkring dat deze niet alleen tegemoet komt aan de plastische en creatieve verzuchtingen van de vele leden-kunstenaars  maar ook in de loop der jaren hechte vriendensbanden heeft gesmeed . De vriendschap bleek immers het cement te zijn tussen de leden van de kring met de h. Dierckx op kop.

Jean-Pierre kreeg zijn artistieke opleiding aan de Lierse Academie bij de bekende Lierse kunstschilders Frans Ros, Felix De Winter en Nick Van Loock. In 1960 behaalde hij de Koninklijke medaille 1^ste prijs “Stilleven-schilderen”.Op 24 september j.l. was hij met de mannen van cursus ’66 en met ons ander erelid en voorzitter Marcel De Jonghe aanwezig op mini Bondsdag en de hiermee gepaard gaande festiviteiten in het “Sas van Emblem”.Daarna werd het stil rond Jean-Pierre.

De h. Dierckx was naast leraar Frans aan onze Rijksnormaalschool te Lier ook Ridder in de Leopoldsorde, lid van de Lierse Rotary, wijnliefhebber met een uitgesproken voorkeur voor Bourgogne, levensgenieter, kunstenaar, vanaf oktober 1970 galerijhouder aan de Florent Van Cauwenbergstraat te Lier , in 1967 medestichter van de Lierse wijnconfrérie “Hellebrug (waarvan hij coördinator was), visser, poëet en tijdens zijn lerarenperiode groot promotor van “Concordia” (internationaal jongerenkamp in Frankrijk voor zijn Lierse studenten). Voor menig oud-student bleef Jean-Pierre Dierckx altijd een vriend en leraar. Het viel tijdens diverse blind-wijnproeverijen met oud-studenten op hoeveel kennis hij bezat en welk diep historisch inzicht hij had in die zaken. Hij kende zijn geliefde Bourgognestreek als zijn broekzak. Hij was er thuis. Menig vooraanstaand wijnboer uit de Bourgognestreek behoorde tot zijn vriendenkring. Met heerlijk didactisch materiaal vooral bestaande uit Chardonnay en pinot noir, liet hij menig oud-student kennis maken met en genieten van zijn heerlijke wijnen. Hij vergeleek hun bouquet met het gezang in een gothische kathedraal. Minutieus tekende hij dan op een klein velletje papier de Côte d’ Or-streek met z’n wijngaarden als parels aan een halssnoer.

Van onze andere oud-leraar geschiedenis aan de Normaalschool , de ons ook  veel te vroeg ontvallen kunstcriticus René Turkry, zocht ik een getuigenis op over het werk van Jean-Pierre Dierckx. “Hij heeft een voorkeur voor het landschap, dat hij in lichtende en zachte kleurschakeringen houdt. Het liefst schildert hij in open lucht en wel direct op het doek, wat een verwantschap met het impressionisme verraadt. Zoekt inspiratie in en om Lier maar werkt ook in Spanje en in zijn geliefd Frankrijk, langs de Loire en in Bretagne. Zijn stillevens getuigen van zijn technische bagage. Waagt zich ook aan het portret, waarbij hij vooral het innerlijke wil benaderen. Het abstracte en het experimentele trekken hem geenszins aan. Als ‘venster op de natuur’ heeft het landschap een bijzondere functie in zijn werk en in onze artificiële wereld”.

Met de woorden “Belangrijk is niet alleen de weg die je gaat, maar het spoor dat je nalaat” bieden wij in naam van velen, zijn echtgenote Madeleine en zijn kinderen Jean-Philippe en Marie-Isabelle onze bijzondere gevoelens van medeleven aan.

                                                                              René Van Goubergen

                                                                              Cursus ’66.  



Foto genomen op Kleine Bondsdag : 24 september 2010 in Sas van Emblem

Onze allerliefste papa,

Dat we hier op een dag als deze allen zouden samenkomen om jou te gedenken hadden we nooit gedacht. De dood was niets voor jou; je was een man van het leven. Daarom koos je ook voor een herdenking in intieme familiekring want, zoals je in het verleden al wel eens had gezegd: “vrienden moet je hiermee niet lastigvallen”. Jouw vrienden waren heel belangrijk maar de familie, … de familie stond boven alles.

Als enig kind geboren uit een redelijk strenge “bourgeois” – familie wist je al snel dat je jouw leven over een kompleet andere boeg zou gooien. Tijdens de eerste reizen in Frankrijk opende jouw hart zich voor de zuiderse cultuur. Je werd een sociale mens met hechte vriendschappen die je over de jaren en grenzen heen zou onderhouden. De drang naar het ontmoeten van deze vrienden en de totale vrijheid was dan ook zeer sterk. We hadden onze boekentasjes nog niet neergelegd of jouw geliefkoosde citroën stond al klaar om in één trek naar het zuiden te rijden, zo ver mogelijk van, wat jij “ons apenland” noemde. De terugweg was dan weer tergend moeizaam en verliep zigzaggend via vele omwegen. Herhaaldelijk scandeerden we in koor het liedje : “Qu’il est long qu’il est loin ton chemin papa” van Joe Dassin.

  Op het thuisfront koos je voor humane studies en werd je leerkracht Frans aan de Rijksnormaalschool te Lier, dit 35 jaar lang. Vele studenten herinnerden zich nog jaren later jouw naam en de leerrijke en karaktervolle lessen. Sommige oud-studenten werden vrienden voor het leven. Een ander humaan aspect, het kunstzinnige, ontpopte zich ook zeer snel en op vele reizen heb je de warmte en de schoonheid van die mediterrane landschappen weten te vereeuwigen in schilderijen of tekeningen. Als je al eens een zicht uit het noorden schilderde kon je het niet laten om het een surrealistische wolkenloze azuurblauwe hemel te geven dat dat landschap in de realiteit nooit gekend had.

Maar het kon nog groter; jouw leuze was immers: “C’est en exagérant qu’on jouit le plus” en er volgden nog de oprichting van de Lierse Kunstkring “Raymond de la Haye”, de Wijnconfrerie “Hellebrug”, het trouw lidmaatschap bij de Rotary en zelfs de Visclub “de Beemden”. Je kon de mensen er niet voldoende aan herinneren dat Lier eens deel uitmaakte van het grote Bourgondische rijk. Daarmee toverde je ons allen om tot Bourgondiërs met alle gevolgen van dien: rijkelijk feesten en samen gelukkig zijn. Niemand mocht iets te kort komen. Je was de drijvende kracht achter tal van activiteiten en bijeenkomsten. Alles moest piekfijn georganiseerd zijn en de teksten die je schreef waren inhoudelijke en kalligrafische hoogstandjes. Het woordje “simpel” stond daarom ook niet in jouw woordenboek. Elk détail telde. Het nemen van één foto, bijvoorbeeld, kon wel een kwartier duren, … en het moesten er twee zijn want … je weet maar nooit. Dit organisatorisch -en ook “manipulatorisch”- talent zorgden ervoor dat, ook al had niet iedereen het door, jouw ijzersterke wil wet werd. Niet voor niets kreeg je op een dag een mooi ingelijst plan cadeau waarop men kon zien hoe – als onze Jean-Pierre het wou– het stadhuis van Lier steen voor steen afgebroken zou worden om het twee meter meer naar vóór terug op te bouwen. 

Naar een koel verstandshuwelijk had je ook geen oren. Onvoorwaardelijke liefde zou het basisingrediënt zijn en dat kreeg je onder de vorm van Madeleine. Een wonderlijke vrouw, onze mama, die samen met jou alle lief en leed deelde, jouw hele volwassen leven lang. Maar één kindje hebben vond je, jouw eigen ervaring indachtig, geen goed idee en je had gelijk, papa, dank u, want met twee sta je veel sterker in het leven. Je liet jouw liefde voor ons zien en knuffelde ons heel veel. Onze verjaardagen werden uitbundig gevierd maar aan de jouwe had je een hekel. Je vroeg jezelf wel eens af: « Pourquoi moi ? Pourquoi m’a-t-on jeté dans ce monde ? » . Maar je vond het juiste antwoord. Als men dan toch in deze wereld geworpen wordt, dan maar zoveel mogelijk ervan genieten en dat genot maximaal delen met jouw dierbaren. Neen, de datums van komen en gaan waren niet van belang, het is wat je ertussen deed dat telde. Zo vierde je wel de heiligen “La fête de la Saint-Jean” en “Saint Pierre” in de zomermaanden. In die periode viel ook de feestdag van de heilige Maria Magdalena. Onze mama, Madeleine, werd dan altijd getrakteerd op een diner en bloemen. Jouw vijfenzeventigste verjaardag vierde je nog symbolisch met mama, de dag vóór jouw echte verjaardag. Met haar kon je gelukkig ook nog jullie vijftig jaar samen zijn vieren. We zijn ook heel blij dat je nog de “bompapa(pa)” hebt kunnen zijn van je kleinkindjes. Ze beseffen het nog niet goed maar we zullen later nog veel over jou vertellen. 

Als mens van de natuur leefde je graag in het bos van Grobbendonk, het buitenverblijf van jouw ouders,  waar iedere boom, plant of struik zijn plek en zijn geschiedenis had. Je had een bijzondere voorliefde voor struiken met mooie bloemen en voor wat je noemde de “nuttige planten”. Dit was alles wat eetbare vruchten voortbracht. Zelfs toen je niet meer goed te been was onderhield je nog met grote toewijding de bloemen en de moestuin. Als geschenk gaf je nooit snijbloemen, want die waren in jouw ogen al dood, maar potbloemen en planten. Zo is het dat er nog vele mensen in hun tuin nog een “plant van Jean-Pierre” hebben waar ze ieder jaar de bloemen van bewonderen of de vruchten van kunnen plukken.

Neen, papa, je vertrok tegen jouw zin maar je hebt een rijk en goed leven gehad. Dank u voor jouw liefde en al het moois dat je ons hebt meegegeven. We kunnen geen afscheid van jou nemen, papa, en zullen jou altijd liefhebben en blijven gedenken.

 Volgorde liedjes:

1)Quand on n’a que l’amour.

2)Mon village du bout du monde.

3)Toi et Moi.

4)La chanson de Prévert.

5)This melody

Jean-Pierre Dierckx plots overleden

Bezieler en mecenas van de Lierse Kunstkring Raymond de la Haye

Totaal onverwacht is Jean- Pierre Dierckx (75) op 14 december overleden. Hij laat zijn echtgenote Madeleine Beeken, zoon, dochter en drie kleinkinderen na. De laatste wil van Jean- Pierre was dat er in intieme familiekring afscheid van hem genomen werd. Dat gebeurde tijdens een plechtige uitvaartliturgie en de teraardebestelling op woensdag 22 december. Jean- Pierre was een bekende figuur vooral in Lier maar ook in onze regio. Hij was de grote bezieler en mecenas van de Lierse Kunstkring Raymond de La Haye die hij in 1965 oprichtte. 

Jean- Pierre Dierckx was geaggregeerd licentiaat in de Romaanse filologie en gaf lang les aan de Rijksnormaalschool in Lier. Hij was lid van Rotary Zimmertoren Lier- Antwerpen. Hij ontving de ere-medaille van Ridder in de Leopoldsorde. Jean- Pierre was kunstenaar in hart en nieren en zijn levenswerk was de bloeiende kunstkring die hij oprichtte om de innemende figuur van de Lierse kunstschilder Raymond de la Haye levend te houden die tijdens de Eerste Wereldoorlog door de Duitsers werd neergeschoten. Ook de Lierse Kunstkring werd door de Duitse bezetter ten gronde gericht.  

Honderden schilderijen

Tien jaar  geleden rond de jaarwisseling hadden wij een interview met Jean- Pierre Dierckx in het clubhuis aan de Florent Van Cauwenberghstraat in Lier. Toen ook was het een koude winter en hing er dezelfde sfeer. De Netestad lag er zoals nu ook sprookjesachtig bij...

Op de markt staan stille rijen 'winterspoken'. Torens tekenen ijsspegels in de schriele lucht. De Nete blinkt, bijna spiegels ijs. De wintertuinen van Lier witter dan de witste kant... En binnen in het clubhuis, ook kunstgalerij, tientallen reisindrukken uit Frankrijk en Spanje en Lier. Zachte kleuren en fijne lijnen brengen prachtige impressies met veel sfeer en warmte. Het zijn maar enkele werken van de honderden schilderijen en tekeningen die Jean- Pierre creeërde.

Meer dan 400 leden

De Kunstkring telt meer dan 400 leden en is wijd en zijd bekend door zijn jaarlijks Lentesalon in het Vleeshuis op de Grote Markt. "Louis Zimmer was ons eerste ere- lid", vertelde Jean- Pierre tijdens ons interview. Hij kon er uren en uren over vertellen, de kunstkring was in zijn wezen verweven. En ook dit vertrouwde hij ons toe. "Vaak trek ik naar het water om te vissen. Zo komt het landschap langzaam in mij, staat het als het ware in mij geprent. En dan kom ik terug met mijn schildersezel. Zovele sfeervolle en pittoreske hoekjes in Lier wachten op me... De unieke palingschuiten, zie ik heb ze op doek vastgelegd, hoe ze de vis optrekken, elke detail, zo belangrijk...". En dan wordt het stil. Het licht dooft en het penseel rust. Jean- Pierre Dierckx is niet meer, de Lierse Kunstkring Raymond de la Haye is in diepe rouw.

Bertje Warson

Vandaag kregen we thuis de proefdruk van het tijdschrift. Alles ziet er heel goed uit...maar de cover had niet die echte Sepiakleur van mijn ontwerp. 
We ontdekten dat mijn Sepiafoto wel werd afgedrukt, maar op het voorhanden zijnde (gele) papier en jammer genoeg niet op de gevraagde zalmkleurige papiertint. Raymond zag er op de proefdruk een beetje ziekjes uit ... 'geelzucht' of zo iets in die aard. 
Spijtig, want de Sepia zorgde wel voor die extra nostalgische toets.
Dus, kozen we dan maar voor de zwarte versie, zoals u hier ziet.
We weten nu ook dat, als we zelf het gewenste papier aanleveren, veel meer mogelijk is.... maar ja, we zijn maar een arme kunstkring en kunnen ons geen echt professionele drukkerij veroorloven.

De Netelaar 39 komt er aan ! We zijn druk bezig alles correct in te voegen.
Alvast een voorsmaakje van de cover.

Heel wat mensen willen graag geïnformeerd worden waar de leden van de Kunstkring zoal een tentoonstelling houden.
Wel hieronder de aankondiging van een tentoonstelling gehouden door Paul Goossens, beeldhouwer-schilder.