Dinsdagnamiddag, 31 mei, begonnen de voorbereidingen voor het Lentesalon 2011. Eerst even wachten in de regen, aan de deur van het Vleeshuis te Lier en dan onmiddellijk aan de slag !



                                               





                                                 





                                                   

PALLIETEREN   -  1 mei 2011

De ouwe getrouwen waren aanwezig. Trouw aan onze traditionele 1 mei- uitstap. Inderdaad, het was al de 16^de keer dat de Raymond de la Hayekring uitrukte.
Deze uitstap was op een totaal andere leest geschoeid. We gingen op een sportieve manier het Pallieterland verkennen en beleven.
Start en aankomst in het Badhuis, gelegen aan de Nete te Emblem.
Dit historisch pand, opgericht door Frans Vranx – bijgenaamd Boske – in de negentig jaren van de 19^de eeuw, is tot op heden familiebezit gebleven en wordt gerund door Leo Vranx, tevens oud-leerling van de Rijksnormaalschool te Lier.
Via het knooppuntensysteem fietsten we langs landelijke wegen naar Emblem dorp, Broechem, Ranst en Oelegem. Hier in ’t geboortdorp van Jozef Simons, dichter-schrijver, was onze eerste drankstop voorzien. In de schaduw van de specifieke kerktoren en de molen bezochten we het Boerenhof, een nog authentieke dorpsherberg.
Langs het Vrieselhof, vroeger toebehorend aan graag Daniel de Bergeyck, mar nu provinciaal domein, ging de tocht verder door de Halse bossen naar Zandhoven, gekend door de dancing “ de 14 Billekes “ – eigenaar had 7 dochters - , het kleine, stille Massenhoven, zo langs het Albertkanaal naar de watersportbaan in Viersel, waar onze 2^de bevoorrading voorzien was.
Via Viersel sas en het Rot stormden we, dankzij wind in de rug naar onze vertrekplaats – Maison des Bains -.
Waarom deze naam ? In die vroegere tijd kwamen mensen uit Lier – die van ’t stad – zwemmen aan de “plage” te Emblem en stond het chique wat frans te praten en Boske speelde daar maar al te graag op in.
Een klein oponthoud remde ons tempo wat af. Onze enige deelneemster met elektrische fiets viel plat – nochtans had zij vanwege de fietshandelaar de verzekering gekregen dat plat vallen bijna onmogelijk was en zeker was dat platvallen ook niet te wijten aan het feit dat ze “zwaar en vermoeid” op de fiets zat, want het ganse parcours met diverse hellingen had ze moeiteloos en niet met veel sur plasse afgelegd.
Dus gewoon pech ! Ons Maria (of Katrien uit haar winkeljaren in een kledingboetiek) werd door de bezemwagen opgehaald en deskundig voortgeholpen.
Om de dag af te sluiten stond het weekmenu op ons te wachten :

-          Lentebouillon

-         Scharrolletjes met kroketten in champignonsaus

-         Ijs met aardbeien

De democratische prijs die deze zaak hanteert, kan voor diegenen die dit lezen een uitnodiging zijn om ’s zondags de kookpotten aan de kant te laten en het ook eens uit te proberen.

Het bestuur dankt allen die aanwezig waren en diegenen die meegewerkt hebben om van deze uitstap een aangename dag te maken. Het ganse gezelschap vond het een heel mooi parcours. Mocht het u interesseren om in onze fietssporen te treden, dan kan u de route bekome via uw feestleider.

Tot volgend jaar !!!

 

Op  1 mei e.k. gaan we fietsen : " Pallieteren ". Ongeveer zo'n 30 à 40 km. Vertrek aan het Badhuis te Emblem om 14u. We zijn terug rond 18u. Het is ook in dat Badhuis dat we de magen spijzen. Er is het dagmenu van €16 en er is keuze tussen vis of vlees.
Bij slecht weer stellen we een alternatief voor : een wandeling langs de beemden tot aan de visvijver, geliefde plek van onze overleden voorzitter Jean-Pierre. lengte van de wandeling, ongeveer 6km.
Smeer de beentjes dus alvast maar in !!

't Is altijd dansen op een slappe koord om vanachter een computerscherm over dit soort vragen een defintieve uitspraak te doen. 

Maar goed, ik probeer. Dit werk is niet wat voor een "afgewerkt" schilderij kan doorgaan. Ik zou het liever een "voorstudie" noemen.

But, there is more...

Wat me bijvoorbeeld doet twijfelen, is het uitgebeelde thema: ik kan me met de beste wil geen doek van Raymond de la Haye in herinnering brengen waarop dieren een zo prominente plaats in het tafereel innemen. Ook het reliëf van het landschap (zie de rechterkant van het schilderij) lijkt niet meteen te doen denken aan het (vlakkere) Netelandschap dat hij altijd in beeld bracht, maar ik geef toe dat die bedenking misschien niet zo relevant is. 

Wat ik eventueel ten gunste van het werk zou kunnen veronderstellen, is de bedenking dat Raymond het gemaakt zou kunnen hebben naar aanleiding van een opgelegde taak tijdens zijn verblijf in 1912 in Namen, waar hij een nascholing volgde voor leraren tekenen in Rijksmiddelbarescholen... Maar we weten dat hij daar toen vooral gefascineerd was door de Maas, de Samber en het licht dat boven die stromen door de lucht gleed. De sfeer van die grandioze doeken staat  onwaarschijnlijk ver van wat op dit "slecht op karton gemaroufleerde" werkje te zien valt, tenminste wanneer een datering 1912 überhaupt te overwegen valt. Maar op het werk is geen datering te zien...  

Ik heb ook de gezaghebbende lijst nagekeken die wijlen dr. M. Cordemans opmaakte van olieverfschilderijen (en olieverfstudies) die ofwel in privébezit zijn/waren of tijdens de oorlogsperikelen van 1914-1918 in Lier verloren gingen. Nergens is er in die opsomming sprake van een werk(je) van Raymond de la Haye dat met de "vondst" in verbinding kan worden gebracht.

En dan is er weer het probleem van de signering. Ik ben helaas geen grafoloog, toch valt het me heel moeilijk om in de vorming van de letters (o.a. het langgerekte been van de "y") de delicate hand van de enige echte delaHaye te onderkennen.

Ik spreek me liever niet uit over de (schoonheids)waarde van het doek in kwestie, maar ik ben vrijwel zeker dat de schrijver in het bezit is van een konterfeitsel waar ònze Raymond de la Haye niet de hand in heeft gehad.

(we hebben de naam van de E-mailschrijver uit discretie niet vermeld) 

Marouflage : is een term (onder de naam van een oude, grove, lijmsoort 'maroufle' genaamd) voor een handelswijze die bestaat uit het vastplakken van een textiele drager (doek) op een onbuigzame plaat.
Redenen voor marouflage kunnen zijn : ernstige beschadigde (gescheurde doeken), ongewone vormen zoals ovalen en bescherming van de schilderlaag tegen vervorming.

Via het E-mailadres van deze blog kreeg ik voor de tweede keer een vraag in verband met een schilderij van Raymond de la Haye, of laten we zeggen dat was toch de hoop. Hieronder leest u de belangrijkste fragmenten uit het E-mailcontact.

 

Ook de krant herdacht 'Jean-Pierre Dierckx'. Een mooie foto en een ontroerend artikel.




                                                  

JEAN-PIERRE

Zoals we allen reeds vernomen hebben
JEAN-PIERRE IS NIET MEER

Hij heeft de strijd tegen zijn ziekte verloren. Tot het laatste moment moest hij nog aanwezig zijn op de vergadering van “ zijn “ kunstkring, ook al was het met heel veel moeite en gunde hij ieder van ons, zoals wij eigenlijk van hem gewoon waren, zijn laatste tournée générale.
Vanaf de geboorte stond Jean-Pierre aan de wieg van onze kring, samen met andere prominenten en enthousiaste normalisten, vooral uit de lichting ’66.
’t Is daarom dat hij zoveel van die mannen hield en elk jaar aanwezig was op Kleine Bondsdag.
De 66’ers maakten hem dan ook ere-lid waarover hij bijzonder fier was.
Heuglijke momenten hebben we meegemaakt bij onze reizen naar Luik waar we op uitnodiging van Les Compagnons du Cep, wijnen gingen degusteren en aankopen, daarna lekker gingen tafelen met een frisse pint als afzakker.
Prachtige namiddagen hebben wij beleefd bij de vele bij de vele Bottelactiviteiten van de Confrèrie  “ de Helleszug “ waarvan hij een sleutelfiguur was.
Onverwachte culinaire verrassingen vergezeld van overheerlijke wijnen waren hem niet vreemd.
Onze laatste intense contacten waren, toen wij afgelopen jaar een reis organiseerden naar de Loire, zijn 2^de thuis. Zijn bezorgdheid dat we ginds niets zouden missen. Onze onderlinge telefoontjes terwijl wij daar genoten en onze gevoelens en ervaringen aan hem meedeelden. Hij had er enorm deugd aan.
Ook al was je niet lijfelijk aanwezig, je was toch heel nabij !
Buiten het feit dat hij onze leraar was en ons, Kempenzonen, trachtte te bekwamen in de Franse taal, ons probeerde in te wijden in de kennis van het wijngebeuren, zullenwe vooral uw aanwezigheid, uw vriendschap, uw stand-by-toestanden én vooral uw présence moeten missen.
Jean-Pierre, vergeten zullen we je niet. En, om met de woorden van Bertje Warson te eindigen …En dan wordt het stil. Het licht dooft en het penseel rust.
Jean-Pierre is niet meer. De Lierse Kunstkring is in diepe rouw.

René De Graef

Je leeft maar zo kort en je bent zo lang dood…

In Memoriam  Jean-Pierre Dierckx, oud-leraar Frans.

De familie van onze oud-leraar Frans , leden van cursus ’66, die steeds aan zijn zijde waren met Bondsdag en met Kleine Bondsdag en ook talloze andere oud-studenten rouwen om het overlijden van Jean-Pierre Dierckx. Hij werd 75 jaar en overleed op 14 december 2010. Voor iedereen kwam zijn dood onverwacht alhoewel hij het laatste jaar wel met zijn gezondheid sukkelde. Hij woonde in Grobbendonk maar bleef Lierenaar in hart en nieren. In 1959 volgde hij als geaggregeerd licentiaat Romaanse Filologie (U.L.B.-V.U.B.) Jean Xhoffer op als leraar Frans aan onze Lierse Rijksnormaalschool. Vanaf 1 november 1989 werd hij aangesteld in het regentaat.

Sinds 1993 was Jean-Pierre erelid van cursus ’66. Met de hulp van een schare enthousiastelingen van die cursus stichtte Jean-Pierre op 1 september 1965 de bloeiende Lierse Kunstkring ‘Raymond de la Haye' die 400 leden telt. Hij was tevens medestichter van het kroniektijdschrift van de kring “De Netelaar”. Op donderdag 13 januari j.l. werd tijdens de jaarlijkse nieuwjaarsbijeenkomst in de kunstgalerij een ingetogen en piëteitsvolle hulde gebracht aan de overledene.   

Tijdens de opening van het Lentesalon van 2001 in het "Vleeshuis" beklemtoonde ondergetekende als toenmalig coördinator van de letterkundige afdeling van de kunstkring dat deze niet alleen tegemoet komt aan de plastische en creatieve verzuchtingen van de vele leden-kunstenaars  maar ook in de loop der jaren hechte vriendensbanden heeft gesmeed . De vriendschap bleek immers het cement te zijn tussen de leden van de kring met de h. Dierckx op kop.

Jean-Pierre kreeg zijn artistieke opleiding aan de Lierse Academie bij de bekende Lierse kunstschilders Frans Ros, Felix De Winter en Nick Van Loock. In 1960 behaalde hij de Koninklijke medaille 1^ste prijs “Stilleven-schilderen”.Op 24 september j.l. was hij met de mannen van cursus ’66 en met ons ander erelid en voorzitter Marcel De Jonghe aanwezig op mini Bondsdag en de hiermee gepaard gaande festiviteiten in het “Sas van Emblem”.Daarna werd het stil rond Jean-Pierre.

De h. Dierckx was naast leraar Frans aan onze Rijksnormaalschool te Lier ook Ridder in de Leopoldsorde, lid van de Lierse Rotary, wijnliefhebber met een uitgesproken voorkeur voor Bourgogne, levensgenieter, kunstenaar, vanaf oktober 1970 galerijhouder aan de Florent Van Cauwenbergstraat te Lier , in 1967 medestichter van de Lierse wijnconfrérie “Hellebrug (waarvan hij coördinator was), visser, poëet en tijdens zijn lerarenperiode groot promotor van “Concordia” (internationaal jongerenkamp in Frankrijk voor zijn Lierse studenten). Voor menig oud-student bleef Jean-Pierre Dierckx altijd een vriend en leraar. Het viel tijdens diverse blind-wijnproeverijen met oud-studenten op hoeveel kennis hij bezat en welk diep historisch inzicht hij had in die zaken. Hij kende zijn geliefde Bourgognestreek als zijn broekzak. Hij was er thuis. Menig vooraanstaand wijnboer uit de Bourgognestreek behoorde tot zijn vriendenkring. Met heerlijk didactisch materiaal vooral bestaande uit Chardonnay en pinot noir, liet hij menig oud-student kennis maken met en genieten van zijn heerlijke wijnen. Hij vergeleek hun bouquet met het gezang in een gothische kathedraal. Minutieus tekende hij dan op een klein velletje papier de Côte d’ Or-streek met z’n wijngaarden als parels aan een halssnoer.

Van onze andere oud-leraar geschiedenis aan de Normaalschool , de ons ook  veel te vroeg ontvallen kunstcriticus René Turkry, zocht ik een getuigenis op over het werk van Jean-Pierre Dierckx. “Hij heeft een voorkeur voor het landschap, dat hij in lichtende en zachte kleurschakeringen houdt. Het liefst schildert hij in open lucht en wel direct op het doek, wat een verwantschap met het impressionisme verraadt. Zoekt inspiratie in en om Lier maar werkt ook in Spanje en in zijn geliefd Frankrijk, langs de Loire en in Bretagne. Zijn stillevens getuigen van zijn technische bagage. Waagt zich ook aan het portret, waarbij hij vooral het innerlijke wil benaderen. Het abstracte en het experimentele trekken hem geenszins aan. Als ‘venster op de natuur’ heeft het landschap een bijzondere functie in zijn werk en in onze artificiële wereld”.

Met de woorden “Belangrijk is niet alleen de weg die je gaat, maar het spoor dat je nalaat” bieden wij in naam van velen, zijn echtgenote Madeleine en zijn kinderen Jean-Philippe en Marie-Isabelle onze bijzondere gevoelens van medeleven aan.

                                                                              René Van Goubergen

                                                                              Cursus ’66.  



Foto genomen op Kleine Bondsdag : 24 september 2010 in Sas van Emblem